***
მარიამი ღამის ქუჩებში დასეირნობდა,სახლში ბრუნდებოდა როდესაც უცბად ბავშვის ტირილის ხმა შემოესმა,თავიდან ძალიან შეეშინდა ისიც კი იფიქრა ხომ არ მელანდებაო,მაგრამ ამის სიცრუეში მაშინვე დარწმუნდა როცა ჩვილი ბავშვი რაღაც სპორტულ ჩანთაში იპოვა, თვალები ცრემლებით აევსო, უცბად ამოიყვანა პატარა ბიჭუნა და გულზე მიიხუტა, ძალიან შეეცოდა.მაინც რა უმადური და უგულოა ხალხი, უფალმა მათ ამხელა საჩუქარი გაუკეთა მათ კი უბრალოდ სანაგვეზე მოისროლეს,რას არ მისცემდა რომ მისი ბავშვიც ასეთი ჯანმრთელი დაბადებულიყო და დაბადებიდან რამდენიმე წუთში არ გარდაცვლილიყო მაგრამ ვერაფერს ცვლიდა,ასე რომ მტკიცედ გადაწყვიტა ყველასგან მიტოვებული პატარა თავისი შვილივით გაეზარდა და მისთვის ის მიეცა რაც თავის გოგონას ვერ მისცა.უცბად გაახვია ბიჭუნა თბილ ჟაკეტში ტაქსი გააჩერა და სახლისაკენ გაქანდა, რამდენიმე წუთში უკვე სახლში იყო და ქმრის გაკვირვებულ მზერას აიგნორებდა უცბად აირბინა კიბეები და იმ ოთახში შეირბინა რომელიც წესით პატარა ლიზიკოსი უნდა ყოფილიყო შემოაცალა ბავშვს ნაჭრები და სპეციალურად ჩვილისთვის შექმნილ აბაზანაში ჩააწვინა აბანავა და თბილ პლედში გაახვია,შემდეგ ტანსაცმელებიც ჩააცვა და საწოლში ჩააწვინა,ბავშვი აქამდე გაყუჩებული იყო ხმაც არ ამოუღია უბრალოდ თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა მარიამი კი დაყურებდა ბავშვს და თავისი ლიზიკო ახსენდებოდა,გონზე მხოლოდ ნიკუშას შეხებამ მოიყვანა უცბად შემოტრიალდა და ქმრის თვალებში უზარმაზარი ტკივილი და გაკვირვება ამოიკითხა
-რა ხდება მარიამ ვისია ბავშვი?-კითხა და თვალებიც აუცრემლიანდა
-არ ვიცი-უპასუხა მარიამმა უცებ
-როგორ არ იცი სხვისი ბავშვი მოიყვანე?იქნებ და როგორ ეძებენ მარიამ ხომ არ გაგიჟდი დაუბრუნე მშობლებს შენ ხომ მაინც იცი ეს რა ტკივილია არა?-უთხრა თვალებ ამღვრეულმა ძლივს-ძლივობით,არც თვითონ უნდოდა პატარას გაშვება მაგრამ საჭიროება მოითხოვდა
-არავისაც არ მივუყვან რომ ნდომოდათ სპორტულ ჩანთაში არ დატოვებდნენ შუა ქუჩაში-უთხრა გაღიზიანებულმა,მას შემდეგ რაც ეს ტრაგედია მოხდა მარიამი და ნიკა გაიხლიჩნენ ორივე თავის თავში ჩაკკეტა და ურთიერთობა გაუცივდათ, მაგრამ ორივეს ისევ ისე ძლიერ უყვარდათ ერთმანეთი უბრალოდ ახლა ცოტა დრო სჭირდებოდათ რომ ისევ დაელაგებინათ ურთიერთობა
-როგორ ეს პატარა ანგელოზი ქუჩაში იპოვე?კი მაგრამ ასე რომელმა მშობელმა გაიმეტა შვილი-უცბად წამოენთო ნიკუშა
-ვიღაც ცხოველმა-ზიზღით ჩაილაპარაკა გოგონამ-არაუშავს სამაგიეროდ ახლა ჩვენ ვყავართ და გაუმართლა მგონი მასეთ მშობლების ყოლას ჯობდა ისევ ჩვენთან ყოფილიყო გთხოვ არ ჩავაბაროთ რა ბავშვთა სახლში ხო იცი არა იქ რეებიც ხდება?-უთხრა და მუდარიტ სავსე თვალებით შეხედა
-არც მიფიქრია რადგან იპოვე ესე იგი ასე იყო საჭირო,ამ ბავშვს არსადაც არ ჩავაბარებთ ის უკვე ჩვენი შვილია უბრალოდ რაღაც საბუთები მოვაგვაროთ -უთხრა და უცბად მარიამს თბილი ჩახუტება იგრძნო შეკრთა ამდენი ხანი იყო უკვე ასე ახლოს არ ყოფილან შემდეგ უცბად მოეგო გონს და თვითონაც მაგრად ჩაეხუტა მარიამს
-მიყვარხარ მარიამ ყველაზე და ყველაფერზე მეტად გთხოვ რა სულ ესე ვიყოთ-უთხრა და თვალებიდან გადმოვარდა ცრემლი
-მეც მიყვარხარ ძალიან ძალიან და უზომოდ მომენატრე-უთხრა ცრემლები შეიმარალა და ნაზად ეამმბორა ქმრის ბაგეებს.
მას შემდეგ ყველაფერი კარგად მიდიოდა ამ ბავშვმა თითქოს ყველაფერი გამოასწორა მარიამიც კიდევ ერთხელ დაორსულდა და ბატონ ალექსანდრეს ორი პატარა დაიკო აჩუქა მარიამმა და ნიკამ გადაწყვიტეს რომ ალექსანდრეს სიმართლეს მაშინ ეტყოდნენ როცა სრულწლოვანი გახდებოდაორივეს ეშინოდა ამ დღის მაგრამ იცოდნენ რომ დადგებოდა და ემზადებოდნენ კიდეც.
18 წლის შემდეგ
ორ ოქტომბერს ალექსანდრეს ადრიანად გაეღვიძა,მთელი ღამე აფორიაქებული იყო ბოლოს და ბოლოს სრულწლოვანი ხდებოდა დღეს, უცბად გაემზადა და სასაუზმოდ ჩავიდა როცა დაინახა მთელ ოჯახს დიდი ტორტი ეჭირა ხელში და დაბადების დღის სიმღერას მღეროდა,ძალიან გაუხარდა უცბად ჩააქრო სანთლები დედიკოს მაგრად ჩაეხუტა და ლოყაზე გემრიელად აკოცა შემდეგ მასზე ორი წლით პატარა დაიკოებს რომლებსაც ვერავინ ანსხვავებდა ამათ გარდა ლოყები მაგრად გაუწელა მამას გადაეხვია და დაჯდა მაგიდასთან რატომღაც დედ-მამა აფორიაქებული ეჩვენა, მაგრამ არაფერი თქვა იფიქრა თუ რამე მნიშვნელოვანია თვითონ მეტყვიანო.ასეთი იყო ალექსანდრე ძალიან თბილი, გამგები ყველას უყვარდა მისი კარგი ხასიათი,გიჟდებოდა ოჯახზე მისი ამომავალი წერტილი იყო ოჯახი მათ რომ რამე მოსვლოდათ ალბათ თვითონაც თავს მოიკლავდა ვერ გაუძლებდა მათ გარეშე მოლლედ ძალიან მაგარი ბიწი იყო გარეგნობასაც ვერ დაუწუნებდით მაღალი მხარბეჭიანი თაფლისფერთვალება შავი თმით მისი გარეგნობით ყოველთვის იზიდავდა მანდილოსნებს გადაწყვეტილი ჰქონდა რომ არქიტექტუტაზე ჩააბარებდა და ამ მიზნის მისაღწევად კარგადაც სწავლობდა.უცბად მოემზადა და გავიდა მეგობრებთან რომ საღამოსთვის ადგილი ენახა და ხალხი დაეპატიჟებინა ყველაფერი მოაგვარა და დადგა კიდეც საღამო მიქრიალდა სახლში ოთახში შედიოდა და უნდა გაეძახა დედასათვის ტანსაცმელი გამიუთუვეო მაგრამ უცბად გაჩუმდა როცა მისი ტანსაცნელი გაუთოებული დაინახა მიფენილი და თბილად გაეღიმა,მოემზადა ოჯახს დაემშვიდობა გოგოები გაიყოლა და წავიდა თან გზაში აფრთხილებდა გოგოებს ეხლა წესიერად მოიქეცით არ დაიწყოთ თქვენებურები და ვინმე არ მაცემინოთო,ისინიც დამჯერი ბავშვებივით უქნევდნენ თავს.
დაბადების დღიდან ღამის სამისკენ წამოვიდნენ და დაიძინეს.დილით როცა გაიღვიძა ალექსანდრემ უცბად მოიწესრიგა თავი და ჩაირბინა ქვევით დაბლა კი გასაოცარი რამ დახვდა დედა მამა და გოგოები სავარძლენზე იყვნენ ჩამომსხდრები და ალექსანდრეს ელოდებოდნენ, ასეთი სერიოზულები ჯერ არასდროს ენახა ალექსანდრეს ნიკუშა და მარიამი გაკვირვებული სახით დაჯდა იმ ადგილას სადაც მარიამმა მიუთითა
-რა ხდება?-იკითხა ალექსანდრემ
-ძალიან გთხოვ ალექსანდრე ახლა რაღაცას გეტყვი და ძალიან გთხოვ გაგებით მოეკიდე ამ საკითხს ჩვენი მდგომარეობაც გაითვალისწინე და სანამ არ დავამთავრებთ არ შეგვაჩერო-თქვა ნიკუშამ და დაწყებას აპირებდა როცა მარიამმა გააჩუმა
-მე ვიტყვი
-კი მაგრამ მა...
-არა მე მინდა მოვყვე გთხოვ
-კარგი დაიწყე
-მოკლედ მე და მამაშენი...


როგორც შეგპირდით შევეცადე მალე დავბრუნებულიყავი ძალიან ვეცადე და იმედია მოგეწონებათ მიყვარხართ უუზომოდ♡♡♡