მაინც ჩემი გახდები. (თავი 2)
მეორე დღეს სახლში გამწერეს .
ჩემდა გასაკვირად ლუკამ წამომიყვანა სახლში და მერე მთელი დღის განმავლობაში , გვერდიდან არ მომშორებია . ამ ბიჭში რაღაც განსხვავებულს და განსაკუთრებულს ვხედავდი , რაც ძალიან მომწონდა . ის არ გავდა სხვებს .
-ლიზა , გუშინდელზე მინდა , რომ ვისაუბროთ .- უცბათ დაიწყო ლაპარაკი და გაკვირვებულმა შევხედე .
-რაზე უნდა ვისაუბროთ? - ვკითხე და თვალებში ჩავხედე .
-აი , რომ გითხარი , ცემს გამო წაგივიდა გული-თქო ... ეგ არ უნდა მეთქვა რა . თან მერე ძაან დამცინავად შემოგხედე .. მინდა იცოდე უბრალოდ , რომ ეგეთი ტიპი არ ვარ . - ნერვიულად ლაპარაკობდა , რაზეც გამეღიმა .
-კარგი რა , დაივიწყე . ისეთი არაფერი არ ყოფილა . - თბილად გავუღიმე და მანაც ღიმილიანი სახით შემომხედა .
-არ მინდა ცოლი , ნუ ყოველშემთხვევაში ჯერ-ჯერობით . 23 წლის ვარ და სიმართლე თუ გაინტერესებს ჯერ შეყვარებული არ მყოლია . გოგოები კი მყავდა , თან რა ჩამოთვლის იმდენი , მაგრამ ს სიყვარული არ ვიცი რა არის . ცოტა არ იყოს და ძნელია ეს ჩემთვის და დარწმუნებული ვარ შენთვისაც . ახლა შენ ოჯახს სჭირდები და უნდა დაეხმარო , წელიწად ნახევარი ვიქნებით ,,ერთად“ და მერე ჩვენ ჩვენს გზაზე წავალთ რა .-ისე საყვარლად ლაპარაკობდა , თან ცოტა დაბნეული იყო ამიტომ, უცბად ჩახუტება მომინდა , მაგრამ თავი შევიკავე და უბრალოდ გავუღიმე.
-ჰო ჩემთვისაც ძალია ძნელია , მაგრამ ჩემი ოჯახისთვის ყველაფერს გავაკეთებ .-გამიღიმა და ჩემკენ წამოვიდა .
-ამიტომ , მოდი უბრალო ვიმეგობროთ რა . ხალხში ცოლ-ქმარი ვიქნებით , შინაურებში მეგობრები .- თვალი ჩამიკრა და გაჩერდა .-წამოდი ახლა , რამე ვჭამოთ , თორე კუჭი მაგინებს უკვე . სიცილით მითხრა და სამზარეულოსკენ წავიდა .
-საჭმლის გაკეთება იცი? -გამომცდელად შევხედე , მან კი თავი დამიქნია .
-ვიცი და თან , როგორი საჭმლის კეთება , ჩემო ლიზა , ნეტა იცოდე .-სიცილით მითხრა , მის სიცილზე კი მე გამეცინა .
-მოდი , მაშინ დღეს შენ იყავი მზარეული , მე კი დავაგემოვნებ შენს ნახელავს .-თვალი დამიქნია და წინსაფარი გაიკეთა .
-ახლა გავაკეთებ ომლეტს ხახვთან ერთად . - ეს თქვა თუ არა , მაშინვე სახხე დავმანჭე , რადგან კვერცხს ვერ ვიტანდი , მითუმეტეს ხახვთან ერთად შემწვარს .
-კარგი რა . სხვა რამე გააკეთე . მე მაგას არ შევჭამ .-პატარა ბავშვივით დავბრიცე ტუჩები , რაზეც ლუკას გაეცინა .
--კარგი , მაშინ მაკარონი მოვხარშოთ ხორცის ბურთულებთან ერთად , იმედია ეს მაინც გიყვარს .-შემომხედა და ჩემს პასუხს დაელოდა .
-ჰო კარგი , ეგ გააკეთე , მაგრამ ისე მაგის გაკეტებას რა უნდა . ტყუილად იბრალებ , მაგარი მზარეული ვარო რა .-სიცილით ვუთხარი და მისი სახის დანახვისას კიდევ უფრო გამეცინა .
-აუუ , რა ... იცოდე ახლა შენით მოგიწევს ხორცის გატარება , მერე სუნელების შეზავება , მერე ამ ხორცის ბურთულების შეწვა და მაკარონის მოხარშვა .-პატარა ბავშვივით ჩამოარაკრაკა გაბრაზებულმა და მანაც ტუცები დაბრიცა . ამ მომენტში მშობელი დამეფიცება , რომ უსაყვარლესი იყო ...
-კარგი მიდი , აღარ ვამბობ არაფერს . იცოდე ცხარე საჭმელი მიყვარს , რავი მაინც გაითვალისწინე . - თვალი ჩავუკარი და სიცილით გავედი სამზარეულოდან .
-იცოდე , მხოლოდ რეს გიკეთებ საჭმელს . ცოლად , რომ მოგიყვან მერე შენ მოგიწევს კეთება .-სამზარეულოდან გასულს ხმა დამაწია , რაზეც კიდევ გამეცინა .
-კარგიი , საქმროოვ ...-მეც დავიყვირე ბოლო ხმაზე . ამ დროს მშობლები დავინახე , რომლებიც გაკვირვებულები მიყურებდნენ .-რაიყოთ ხალხო ... რა გაშტერებულები მიყურებთ? -ახლა მათ სახეებზე გამეცინა .
-ახლა შენ , ლუკას ელაპარაკებოდი? - დედამ გაკვირვებულმა მკითხა , რაზეც კიდევ უფრო ხმამაღლა დავიწყე სიცილი .
-არა დე , რა ლუკას . საყვარელი მყავს სახლში და იმას .-ახლა უკვე სერიოზული სახლით ვუთხარი , მაგრამ სახეზე , რომ შევხედე მათ კვლავ სიცილი დავიწყე .
-რა გაცინებს გო.... -ლუკას სიტყვა გაუწყდა ჩემი მშობლების დანახვისას .-გამარჯობა ბაონო თემურ , ქალბატონო ელენე . -ხელი ჩამოართვა ორივეს და მე შემომხედა .
-აუუ , იცი რა სახეები ჰქონდათ , რომ ვუხარი საყვარელი მყავს სახლში და იმას ველაპარაკები-თქოო?? - კვლავ სიცილი გავაგრძელე , რაზეც ლუკასაც გაეღიმა და ჩემს მშობლებსაც .
-კარგი ახლა , ნუ გიჟობ . წამოდექი ფეხზე და გამოდით მისაღებში , რაღაც საქმე გვაქვს თქვენთან ბავშვებო .-როგორც იქნა დავწყნარდი და მისაღებში ლუკას დახმარებით გავედი .
-აბა გისმენთ ...- ლუკამ სერიოზულად შეხედა მათ , მეც დავსერიოზულდი და პასუხის მოლოდინში გავირინდე .
-ლიზა , ვიცით , რომ ქორწილი არ გინდა ... ყოველთვის მაგას გაიძახი პატარაობიდან , რომ ქორწილი საჭირო არაა-ო , მაგრამ ახლა სულ სხვა სიტუაციაა და ამ ამბავს ქორწილი ნამდვილად სჭირდება .-მამას თავი დავუქნიე და გავუღიმე .
-არ არის პრობლემა , მზად ვარ , რომ ბოლომდე მხარში დაგიდგეთ .-გამიღიმეს და ლუკას შეხედეს .
-იმედია ამ გიჟს გაუძლებ , როგორმე ამ წელიწად ნახევრის განმავლობაში .-ლუკას გაეცინა და თავი დაუქნია მათ .
-იმედია ... ახლა დაგტოვებთ , თქვენს ქალიშვილს საჭმელს ვუკეთებ . იმედია თქვენც დაგვეწვევით ...- მამამ მხოლოდ თავი დაუქნია და გაიღიმა .
-ძალიანაც ნუ მიაჩვევ შენს საჭმელებს , გაუჭირდება მერე შენგან წამოსვლა .-დედამ გაიცინა და ჩემს დაბღვერილ სახეს , რომ შეხედა , უცბათ დასერიოზულდა .
ცოტახანში ლუკამ დაგვიძახა . საჭმელი იყო არაჩვეულებრივი ... ვაქე და ვადიდე , რაზეც მას მხოლოდ ეღიმებოდა . ზუსტად ისეთი იყო , მე როგორიც მიყვარდა . თან ცხარე , ცოტა მარილით და კარგად დაბრაწული . ჭამის შემდეგ მისაღებში გადავინაცვლეთ . მშობლებმა გვეძინებაო და საძინებელში ავიდნენ , ამიტომ მხოლოდ მე და ლუკა დავრჩით და ფილმის ყურება გადავწყვიტეთ .
-და რომელ ფილს ვუყუროთ?-ლუკამ ინტერესით შემომხედა .
-რავი ,,უბის წიგნაკი“ კარგია მგონი , თან არ მაქვს ნანახი და მაგას ვუყუროთ . -მან თავი დამიქნია და ფილმი ჩართო .
-მე ნანახი მაქვს , მაგრამ მაინც ვუყუროთ , რადგან მართლა ძალიან საინტერესოა .
ფილმმა ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ... მართლა ძალიან მომეწონა . ფილმს ვაქებდი და მის რეჟისორს ვაღმერთებდი , რაზეც ლუკას ეცინებოდა .
ბოლოს უკვე ძილი , რომ მომერია ლუკა გავაცილე სახლში . ძალიან მინდოდა აქ დარჩენილიყო , მაგრამ მითხრა ხვალ ბევრი საქმეები მაქვს , თან დილით სამსახურში ვარ წასასვლელი და ტანსაცმელი აქ არ მაქვსო , მაგრამ დამპირდა საღამოს აუცილებლად შემოგივლი და სადმე წაგიყვან, რომ ხალხმა ერთად დაგვინახოს , თან კარგ დროსაც გავატარებთ ჩემს მეგობრებს გაგაცნობო.
მისი სიტყვები მესიამოვნა , მეც ბედნიერმა თავი დავუქნიე , ჩავეხუტე და ოთახში ასული მშვიდად გადავეშვი მორფეოსის სამყაროში .



ესეც მეორე თავი .
არ ვიცი რამდენად საინტერესო იყო ... მინდა , რომ სხვა ასეთი ტიპის მოთხრობებისგან განსხვავებული გამოვიდეს . თუ არ მოგეწონებათ დაწერეთ აუცილებად და ამის წერას შევეშვები ... ჰო და კიდევ , ძალიან დიდი მადლობა წინა თავზე დაწერილი კომენტარებისთვის . მიყვარხართ ყველანი ძალიან !