Saba’s P.O.V
ნამდვილად კარგი ვქენით, რომ აქ წამოვედით. აქ ყოფნის დროს დავრწმუნდი, რომ ანა მიყვარს. როგორც კი ჩავალთ თბილისში, მაშინვე ვეტყვი ამ ყველაფერს. მანქანაში მუსიკები ბოლო ხმაზე გვქონდა აწეული და თან ვმღეროდით. ცოტაც დავლიეთ. მაგრამ უცბად წინ დიდი სატვირთო დავინახე. მისმა ფარებმა თვალი მომჭრა და მეც საჭე ვეღარ დავიმორჩილე. ბოლოს რაც გავიგე ანას განწირული კივილი იყო და გონება დავკარგე. ამ ბურუსიდან ვიღაცის ძახილმა გამომაფხიზლაა. სანდრო მარყევდა. მაშინვე ანასკენ გავიხედე, რომელსაც სახე სულ სისხლიანი ჰქონდა და გონებაც დაკარგული ქონდა. მას საკაცეზე აწვენდნენ.სხვები კარგად იყვნენ, მხოლოდ ანა დაშავდა ძლიერად. სასწრაფოს ყველანი გავყევით. ანას რომ რამე მოუვიდეს ჩემს თავს არ ვაპატიებ. ჩემი ბრალია
***
უკვე 4 საათია ანა საოპერაციოში ყავთ. ყველა აქ არის მისი მშობლების ჩათვლით. ხმას არ ვიღებ მხოლოდ ანაზე ვფიქრობ. საკუთარი თავი შემზიზღდა. ანა ხომ მეუბნებოდა არ დამელია. ამ დროს ექთანი გამოვიდა. მე მაშინვე მას მივვარდი
-ექთანო ანა როგორაა? სასწრაფოდ მითხარით (საბა)-ყველა გარშემო შეიკრიბა
-სტაბილურად მძიმედ. ფეხი მოტეხილი აქვს და ასევე თავის ტვინის შერყევა მიიღო. ოპერაცია გავუკეთეთ და ახლა ნარკოზით სძინავს (ექთანი)
-ბომ კარგად იქნება?(ანას დედა)
-იმედია. ახლა მასზეა დამოკიდებული (ექთანი)
-შეიძლება მასთან შევიდეთ?(ლილე)
-კი, ოღონდ რიგ-რიგობით. პაციენტი არ უნდა დაიღალოს. ნაარკოზიც მალე გაივლის
-წამოდი ჩვენ შევიდეთ ქეთი (ანას დედა)-(ანას მამა)
ოპერაციის შემდეგ კარგა დრო გავიდა. უკვე ყველა იყო მასთან შესული. მე კი ვერ ვბედავ. ვერ შევძლებ მისთვის თვალებში ჩახედვას. ჩემს გამოა ასეთ მდგომარეობაში.
-წადი შვილო დაისვენე. რამდენი ხანია აქ ხარ. დაიღლებოდი (ქეთი დეიდა)
-არა. აქ მე დავრჩები. ახლა თქვენ დაისვენეთ (საბა)
დიდი მუდარის შემდეგ, როგორც იქნა ანას მშობლები წავიდნენ, თუმცა მითხრეს, რომ დილით ადრევე მოვიდოდნენ. მე კი გავბედე და ანასთან შევედი. უკვე ეძინა. მასთან ახლოს მივედი და მის სახეს დავაკვირდი. პატარ-პატარა დალურჯებული იარები ჰქონდა, მაგრამ მაინც მშვენიერი იყო. ღმერთო ამას ჩემს თავს არასდროს ვაპატიებ. მისი ხელი ჩემს ხელში მოვიქციე და ასე დავიძინე.--- დილით ძალიან ადრე გამეღვიძა. სულ რაღაც 2 საათი მეძინა. წამოვიწიე და ანს შუბლზე ვაკოცე. ის შიშმუშნა და თვალები გაახილა. დამინახა თუარა სახე გაუბრწყინდა.
-საბაა? ღმერთო საბა როგორ გამახარე. რატომ არ მნახულობდი?
-ჩემო პრინცესა. ბოდიში ძალიან ვწუხვარ. როგორი იდიოტი ვარ, რომ ჩემს გამო ასეთ დღეში ხარ
-ნუღელავ კარგად ვარ
-ღმერთო ჩემო ანა ანგელოზი ხარ. როგორ შეგიძლია ეს მაპატიო...მიყვარხარ (საბა)
-რ..რ.აა?-ანას ენა დაება
-ხო ანა მიყვარხარ. სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ. შენ არ იცი რა განვიცადე აქ რომ მოგიყვანეს. თვალი წამითაც არ მომიხუჭავს. არ შემოვდიოდი, რადგან სინდისი იმის უფლებას არ მაძლევდა, რომ შენთვის თვალებში შემეხედა
-საბა მეც მიყვარხარ-ღმერთო ამაზე დიდი ბედნიერება რა უნდა იყოს. ანას მთელი ძალით მივეხვიე და სახე დავუკოცნე. მალე ბავშვებიც შეიკრიბნენ. ანა საავადმყოფოში ორი კვირით დარჩა. მისი ოთახიდან ფეხს არ ვიცვლიდი. მეუბნებოდნენ დაიღლებიო, თუმცაანას ყურებით როგორ უნდა დავიღალო. დღს საწოლიდან დგება. გავლაშიც რათქმაუნდა მე ვეხმარები
-ფრთხილად ანა. დამერყდენი (საბა)
-საბა ვღელავ ცოტა. რომ წავიქცე?9ანა)
-ნუ ღელავ პატარავ, მე აქ ვარ-ასე ნელ-ნელა გაიარა. ყველას უხაროდა მისი გამოჯანმრთელება
-წამოდი ანა სახლში წავიდეთ (ანას მამა)
-თუ შეიძლება მეც გამოგყვებით (საბა)
-არაა საჭირო. მაინც ბევრი გააკეთე მისთვის. ახლა ჩვენ მივხედავსთ-როგორც ჩანს ეს ბედნიერება ხანმოკლე აღმოჩნდა. მშობლებს ანა მიყავთ. იქნებ ვეღარც ვნახო. თუმცა მე ის მიყვარს და არ დავნებდები სდაც არ უნდა იყოს
Anna’s P.O.V
უკვე მანქანაში ვზივარ და სახლში ვბრუნდები. ჩემი მშობლები ძალიან გაბრაზებულები ჩანან. რაც არ უნდა მოხდეს საბას ვერ დამაშორებენ. სიჩუმე მამაჩემმა დაარღვია
-არა ხომ ვამბობდი, რომ შენი მარტო გადასვლა კარგას არაფერს მოგიტანდა
-მამა უკვე ზრდასრული და თავისუფალი ადამიანი ვარ
-არ ვიცი მე შენი თავისუფლება, დაუკითხავად სახლიდან ფეხს ვეღარ გაადგავ-მამას დედაც აყვა
-კარგით ხალხნო ამომასუნთქეთ.-ოჰ როგორ მომნატრებია ჩემი ოთახი. მაშინვე დავეგდე და ჩემძინა. ძილიდან დედაჩემნის ხმამ გამომაფხიზლა
-ანა ადექი მალე სტუმრები მოვლენ
-ვინ სტუმრები?
-ერთი ოჯახი მოდის. ძალიან კარგი ოჯახია სხვათაშორის. თან შენხელა ბიჩი ყავთ. ისეთი კარგი ბიჭიაა
-აუ დე რაში მაინტერესებს მაგათი ბიჭი
-რატო არუნდა გაინტერესებდეს
-კაი კიაი მოვდივარ
-ჯერ ჩიცვი
-და არ მაცვია ახლა?
-რამე წესიერად ჩიცვი. აი მე რომ კაბა გიყიდე ის ჩაიცვი რაა დაბადებისდღისთვის
-აუუ დე ხოიცი ვერვიტან კაბებს
-მიდი მიდი დროზე საყვარელო
აუუ კაბა არა ისა ერთი. მარა სხვა რა გზა მაქ. უცბად გადავივლე და გავემზადე. დაბლა ჩასულს სტუმრები უკვე მოსულები დამხვდნენ.
-აი ანაც მოსულა. მოდი ძვირფასო გაიცანი ესენი არიან ლიკა და დავით ყიფიანები ეს კი მათი შვილია დემეტრე ყიფიანი (მამა)
-სასაიამოვნოა(დემეტრე)
-ჩემთვისაც-სხვათაშორის დემეტრე ძალიან სიმპატიური იყო, მაგრამ მე მაინც საბა მიყვარს. სუფრასთან დავსხედით. დემეტრე ჩემს პირდაპირ იჯდა და სულ მე მიყურებდა. რაიყო ანგელოზი არუნდახავს თუ რა არის. მშობლები რააცაზე საუბრობდნენ. როგორც ჩანს მათაც ბიზნესი აქვსთ, თუმცა სულ არ ნგონია ეს შეხვედრა ამ ბიზნესის ბრალი იყოს
-ჰმმ ანა აბა მოგვიყევი რას საქმიანობ? (ლიკა დეიდა)
-ჯერ არააფერს სტუდენტი ვარ (ანა)
-ძალიან კარგი. ჩვენი დემეტრე უკვე ჩვენს ბიზნესს ჩაუდა სათავეში (ლიკა დეიდა)-ვაახ ეს ქალი ნერვებს მიშლის. აი ჩემს ფეხებს მაგისი შვილიკო უფროსია თუ არა
-ვაიმეე რაკაია არაა ანა (დედა)
-ვაიმე ძალიან-ირონიულად ვთქვი
-ანა შეყვარებული გყავს?9დემეტრე)
-კი მყავს...-სიტყვა არ მქონდა დამთვარდებული რომ დედაჩემმა გამაწყვეტინა
-არა არ ყავს(დედა)-რაო? მოიცა ეხლა ამ ბიზნესმენს ხოარ მირიგებენ. ვაიმე რა დავაშავე
-უკაცრავად მე უნდა დაგტოვოთ-ძლივს გამოვეცალე და ჩემს ოთახში ავედი. ეს საშინელი კაბა გავიძრე და თავისუფლად ჩავიცვი. ლოგინზე გადავწექი და ჭერს დავუწყე ყურება. ვფიქრობდი საბაზე. ჩემს მომავალზე. იმედია ჩემი მშობლები უჩემოდ რამეს არ ჩახლართავენ. ამ დროს კარები გაიღო და ოთხში დემეტრე შემოვიდა. ღმერთო ამას აქ რაუნდა
-დემეტრე? შენ აქ რას აკეთებ?
-არაფერი ისე ამოვედი. მგონი ხვდები აქ რისძთვისაც მოვედით ჩემი ოჯახი
-დახლოებით და იმედია ვცდები
-ჩვენი დაქორწინება უნდათ
-რააა? ეს არ მოხდება. არ გეწყინოს
-არა ეს არც მე მინდა. მაგრამ რატო გადაწყვიტეს ეს არ ვიცი
-დემეტრეე-ქვემო სართულიდან დემეტრეს მამის ხმა ამოვიდა
-კარგი ანა მე წავედი და იქნებ რამე მოიფიქრო
-ვეცდები
ოთახში დედა შემოვიდა და დემეტრე გააცილა შემდეგ ისევ დაბრუნდა
-აბა შვილო როგორ მოგეწონა დემეტრე?
-რას ნიშნავს როგორ მომეწონა? დედა მე შეყვარებული მყავს
-ვინ? ის ვიღაც საბა?
-დიახ, ის ვიღაც საბა და მასთან ერთად ცხოვრებას ვაპირებ
-ანა, იცოდე ინანებ. ამ ბიჭს რას უწუნებ ერთი გამაგებინა!
-იმას რომ არ მ ი ყ ვ ა რ ს-დავუმარცვლე-ახლა კი წავედი მეე
-სად მიდიხარ?
-მეგობრებთან. რა არ შეიძლება?
-იცოდე მალე დაბრუნდი
-ო და კ
გამოვედი სახლიდან და ტაქსი გავაჩერე. მაშინვე ლილეს სახლში მივედი. ყველა იქ დამხვდა ლილეს და ლუკს გარდა. დანარჩენები ჩხუბობდნენ
-სად წავიდა ეგ ქალბატონი ჰა?-მთელ ხმაზე იყვირა საბამ-