მე, შენ და ჩვენი პატარა!

პროლოგი

ახალგაზრდების უმეტესობა ცდილობს არანაირი გართობა არ მოიკლონ, არც სასმელზე ამბობენ უარს, არც სექსზე და არც ნარკოტიკზე. გიჟური ცეკვა, გართობა. ამ დროს არაფერი ახსოვთ მხოლოდ მათ სიამოვნებაზე ფიქრობენ და ისიც კი არ აინტერესებთ რა ხდება გარშემო. ყოველღამეს კლუბში ატარებენ, დილით კი ვინ იცის სად, ან ვის საწოლში იღვიძებენ, ზოგს იმის ფუფუნებაც არ აქვს რომ საწოლში გაიღვიძოს, უბრალო ხის ან კაფელის იატაკზე ან საერთოდაც ცივ კედელთან მიგდებულები იღვიძენებენ.
როგორც ისინი უწოდებენ, ‘გიჟური ღამის’ შემდეგ მათ არაფერი ახსოვთ... არცერთი დეტალი წინა ღამისა, არცერთი წუთი და სიამოვნება. ჰმმ საინტერესოა ეს სიამოვნებაა თუ ტკივილი... ხშირად გოგონების და ბიჭები საპირფარეშოდან ისმის საზარელი ხმები, ზოგი ვნებითაა გაჟღენთილი, ზოგი ტკივილით... ხშირად ბიჭი მიათრევს გოგოს საპირფარეშოსკენ რომ მისი ვნება დაიოკოს, მისი სურვილები და მოთხოვნილებები დაიკმაყოფილოს.
ხშირია ძალადობაც, მთვრალი მამაკაცი თავს კონტროლს ვერასდროს უწევს, ამიტომ უნდა უფრთხილდე მათ. ისინი ხომ ყველაფერზე არაინ წამსვლელები. მათ ჭკუა ეკეტებათ მაშინ როცა ვიღაც წინააღმდეგობას უწევს, ამას კი სიმთვრალეს აბრალებენ.

I თავი

_____________________
სახელი- მაშო
გვარი- გვარამიძე
დაბადების თარღი- 13/07/1994
დაბადების ადგილი- თბილისი
საქმიანობა- კულინარი
მშობლები- დედა- ნანი; მამა- მერაბი
და/ძმა- ‘’__’’
_____________________

მანქანის სალონში გოგონას ჩუმი ქვითინი ისმოდა, რასაც მისი დედა ყურადღებასაც არ აქცევდა, არც მის დამშვიდებას ცდილობდა, პირიქით ტუქსავდა და იმას უმეორებდა რომ შეეწყვიტა ეს თვალთმაქცობა.
გოგონა ფეხებს აბაკუნებდა და მის თავს წყევლიდა, რომ ასე გამოთვრა ორი თვის წინ. ხან ტუჩებს იკვნეტდა, ხან კი თმებს იწვალებდა ხელებით. მისი ნერვიულობა პიკს აღწევდა, ნერვიულობას კი შიში ემატებოდა. მალევე იპოვა დამშვიდების გზა. მის მუცელზე ხელები შემოიწყო და ნაზად მოფერება დაუწო მის ჩემპიონს, რომელიც სულ რაღაც 2 თვის წინ ჩაისახა. ამ წამს მხოლოდ მასზე ფიქრი აძლევდა დამშვიდების საშუალებას. ბევრი სანერვიულო და საფიქრალი ქონდა, მაგრამ ყველაფერს თავს არიდებდა. ცდილობდა სულ პატარაზე ეფიქრა, მაგრამ არ გამოსდიოდა, შიში მეფობდა მის სხეულშიც და სულშიც.
სანამ მისი მშობლები ამის შესახებ გაიგებდნენ მაშო აპირებდა ბავშვის მოშორებას, მაგრამ სანამ ეს მოახერხა მისმა მშობლებმა ბევრი რამ გაარკვიეს. ახლა კი მიდიან მომავალი სიძის ოჯახში, მშობლებთან შესახვედრად.
ნანის, მიშოს დედას, უკვე სიტყვებიც კი ქონდა მომზადებული, თუ რას იტყოდა. მერაბი, ბეკის მამა, კი მშვიდად იჯდა საჭესთან და იმას გეგმავდა რომ საერთოდაც არ ამოიღებდა ხმას და მისი ჩარევის გარეშე მოგვარდებოდა ყველაფერი.
მანქანა დიდი სახლის წინ ჩერდება, ორსართულიანი, თეთრად შეღებილი სახლის წინ. ეზოში პატარა გოგონა თამაშობს. მანქანის დანახვისას კი მის სათამაშოებს იქვე ყრის და სახლისკენ მირბის.
-მაშო წამოხვალ?-ნანიმის შვილს მკაცრად კითხა
-არა- მისთვის არც შეუხედავს და ისეთვივე მკაცრად უთხრა როგორც დედამისმა მიმართა წამის წინ. ხელი ისევ მუცელზე მოისვა და გულში დათვლა დაიწყო, დასამშიდებლად.
ნანი და მერაბი სახლისკენ წავიდნენ, სადაც კარენი და კახი ელოდათ. პატარა გოგონა კი რომელიც მშობლებთან იდგა თვალს მაშოსკენ აპარებდა.
-გამარჯობა-კახიმ და მერაბმა ხელი ჩამოართვეს, როცა ერთმანეთს გაეცვნენ კარენმა ისინი სახლში შეიპატიჟა. მერაბი და ნანი წინ წავიდნენ, უკან კი კახი მიჰყვათ, მაგრამ კარენა გაჩერდა, როცა პატარა გოგონამ მაიკა ჩამოუწელა.
-რა იყო პატარავ?- ჩუმად კითხა კარენმა ლილეს.
ლილე უცნაური ბავშვი იყო. მას არ უყვარდა ლაპარაკი, მხოლოდ მათთან ლაპარაკობდა ვისენაც გული მიუწევდა. გული კი მხოლოდ ნათესავები, მშობლები და ძმასთან მიუწევდა.
-იქ გოგოა- ლილემ ჩუმად უთხრა და მანქანისკენ ხელი გაიშვირა, სადაც მაშო იჯდა და მისთვის ლაპარაკობდა.- შეიძლება მასთან მივიდე?- გოგონას კითხვაზე კარენას გაეღიმა მხოლოდ იმის გამო რომ გაოცება დაემალა და შემდეგ თავი დაუქნია. კარენა სახლისკენ წავიდა, პატარა ლილე კი მაშოსკენ. მანქანასთან მიახლოვებული იქვე შეჩერდა. ამაღლებულ ადგილას დადგა, მანქაის შუშაზე გაშლილი ხელი დაატყაპუნა და მაშოს შეშინებულ სახეზე გაიცინა.
-ჰეი- ჩაიბურტყუნა მაშომ და მანქანიდან გადმოვიდა. პატარა გოგონას წინ გაჩერდა და ბავშვს ცხვირზე გაეთამაშა. ლილეს ამაზე ჩაეცინა.
-მე ლილე ვარ- გაიღიმა და მაშოს მუცელზე მოეხვია. გაოცებულმა მაშომაც მოხვია ხელები.
-მე მაშო ვარ
-მაშო გინდა ჩემი სათამაშოები გაჩვენო?- გაბრწყინებული სახით კითხა ლილემ მაშოს, რაზეც მაშომ უარი ვერ უთხრა. ლილემ მაშოს ხელი ჩაკიდა და სახლში სირბილით შეიყვანა. ყველამ მათ გამოხედა მისაღებიდან. მათ შორის დათამაც, რომელიც დასჯილი ბავშვივით უსმენდა მშობლების დატუქსვას, მაგრამ ეს დიდადაც არ ადარდებდა. მაშომ ვერაფრის თქმა ვერ მოასწრო, ის სწრაფად აიყვანა ლილემ ის თავის ოთახში.
-უმ... რამდნი სათამაშო გქონია- გაიცინა მაშომ და საწოლზე ჩამოჯდა. ლილეს მეტი რაღა უნდოდა, ყველა სათამასოს იღებდა და უყვებოდა ვინ მოუტანა, რა დაარქვა. როგორც ჭკვიანმა ლილემ აღნიშნა საჩუქრების უმეტესობა დათის ნაჩუქარი იყო.
ლილემ და მაშო ერთმანეთს ისე გაუგეს, რომ წამით ორივეს ყველაფერი დაავიწყდა და ვერცერთმა ვერ შეამჩნიეს კარებთან მდგარი დათა, რომელიც ლილეს გაღიმებული უყურებდა, მაშოს შემხედვარეს კი ბრაზი ახრჩობდა.
-ჰეი პატარავ- დათი საწოლს მიუახლიობდა, ლილემ ხითხითით გაიხედა მისკენ, ფეხზე წამოდგა და მისკენ გაექანა. ძმის მკლავებში გაეხვია - ცოტახნით დედიკოსათან წადი კარგი?
-მაშოს ვერ დავტოვებ
-მასთან მე ვიქნები- დათა, მკაცრი სახით გახედა მაშოს, შემდეგ თბილად გაიღიმა და მის დას დახედა, რომელმაც თავი დაუქნია, მისი მკლავებიდან გამოთავისუფლდა და ოთახიდან გაიქცა. ოთახში მაშინვე სიჩუმე ჩამოწვა.
მაშოს თვალთახედვით:

მისთვის არც შემიხედავს. თვალები დაბლა მქონდა დახრილი. ერთი ხელით საწოლს ვეყრდნობოდი, მეორე კი მუცელზე მედო. ნერვიულობა პიკს აღწევდა, მეშინოდა რამე ისეთი არ ეთქვა, რაც გამტეხდა და თვალზე მომდგარ ცრემლს ვერ შემაკავებინებდა. უკვე ტუჩების წვალებას ვიწყებდი, როცა მისი ამოსუნთქვის ხმა გავიგე.
-როგორ ხარ?- ჩუმად, გაწონასწორებული ხმით მკითხა. მზერა მასზე გადავტანე, ის მუცელზე მომშტერებოდა დაძაბული სახით. არაფერი მითქვამს მხოლოდ მხრები ავიჩეჩე. საწოლზე სწორად დავჯექი და ახლა ორივე ხელი მუცელზე მივიდე. თითებით ნაზად ვეფერებოდი.
-ის მართლა ჩემი... - წამით გაჩუმდა, უსიცოცხლოდ ამოისუნთქა და სიტყვას თავი მოაბა- ჩემი შვილია?
თავი დავუქნიე და ტუჩები მოვიკვნიტე, რომ უმიზეზო და უადგილო ცრემლები შემეკავებინა
-ჯანდაბა, მე შენთან არც კი ვწოლილვარ. ნამდვილად მახსოვს ყველა ვისთანაც ვიწექი, ისიც კი მაცხოვს ვის ვკოცნი ხოლმე, შენ კი არცერთს არ მიეკვუთვნები- დაიღრინა. მზერა მას მივაბყარი, თვალებიდან ცრემლები ღვარღვარით მდიოდა უკვე.
-არა- ჩაიცინა, თვალებს არ მაშორებდა- ჯანდაბა კლუბში ის შენ იყავი? გაუჩერებლად რომ ტიროდი და მთხოვდი, რომ არ შეგხებოდი?- გოგოგნებულმა ზედმეტად მკაცრი ტონით წარმოთქვა.
ხმა არ ამომიღია, არც რაიმეს მინიშნება მიცდია. ჰმ საინტერესოა თვალებით მიცნო? არადა მე ხომ უბრალო ყავისფერი ფერის თვალები მაქვს, რომელიც არც განსაკუთრებულია და არც იშვიათი.
-ქალიშვილი იყავი?- ცრემლები სწრაფად მოვიშორე და თავი დავუქნიე. ხელები კიდევ უფრო ძლიერად მივიბჯინე მუცელზე და თითები ავათამაშე.
-კარგია- ნასიამოვნებმა, ნერვიული ხმის დასაფარად ჩაიცინა.- და დარწმუნებული ხარ რომ ის ჩემი შვილია?- თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე.
-ლაპარაკი არ იცი? მაშინ კი კარგად გაჰკიოდი ჩემს სახელს- თვალები გამიფართოვდა, რამოდნეიმე წუთის წინ ვერც მცნობდა, ახლა კი იმ დაწყევლილ ღამეს იხსენებს. ზიზღის გრძნობა კიდევ უფრო იზრდებოდა.
-შეიძლება შეგეხო?- ჩუმად ჩახრინწული ხმით მკითხა, ხელი ჩემი მუცლისკენ წამოიღო, რომელიც ძალიან მცირედით იყო გაზრდილი. ხელები მოვიშორე მუცლიდან და უფლება მივეცი რომ შემხებოდა.
უხეში ხელები მუცელზე ნალა შემახო, იმ წამსვე გაუნათდა სახე. სხეულში უცნაურმა გრძნობამ დამიარა და მხოლოდ ამ წამს ვიგრძენი, რომ ჩემში კიდევ ვიღაც იყო. ყველაზე მაგარი შეგრძნებაა, რაც კი შეიძლება დაგეუფლოს.
-მადლობა- ჩუმად ვუთხარი დათის, რომელმაც წამშივე მისი ყავისფერი თვალები მომანათა, რომელსაც გუგები გაფართოვებული ქონდა.
-ლაპარაკი შეგძლებია- ჩაიცინა, მაიკა მაღლა ამიწია, ახლოს მოიწია და ისევ შემეხო მუცელზე- მადლობას რატომ მიხდი?
-დედა მეუბნებოდა რომ დედობა საჩუქარია, შენ კი ყველაზე დიდი საჩუქარი მაჩუქე- მხრები ავიჩეჩე.
-ოუ- გაოცებულს აღმოხდა და გაიღიმა. ლოყებზე და თვალებთან საყვარელი ნაკეცები გაუჩნდა. თვალები კი სასაცილოდ მოეჭუტა. ლოყაზე უნდა შევხებოდი, როცა ხელი უკან დავაბრუნე და ისევ საწოლზე დავდე. უხერხულად შევიშმუშნე, მისი ხელი მოვიშორე და მიაკა გავისიწორე.
ვიცი ჩემი ეს საქციელი ძალიან უხეში იყო, მაგრამ როცა მახსენდება ის დაწყევლილი ღამე, ვხვდები რომ მას ასე ახლოს ყოფნის უფლება არ უნდა მივცე. ყველაფერი ნათლად მახსოვს, ყველა მისი შეხება.. ვხვდები რომ ისევ ის მეამიტი გოგო ვარ, მე კი არ მინდა რომ დაჩიმ ეს ჩემ წინააღმდეგ გამოიყენოს.
-შეგიძლია მომცე საშუალება რომ მოვეფერო?- დაიღრინა. შუბლი შეკრული ქონდა, ყბის ხაზი კი მკაცრად ქონდა დაჭიმული, ეს მას დიდის იერს აძლევდა. ხელი მაღლა აღმართა და ისევ ცადა რომ მუცელზე მომფერებოდა.
-არა ჩემს მუცელში, როცა დაიბადება მაშინ მოეფერე- საწოლიდან წამოვდექი და მასთან დისტანცია დავიჭირე. ვიგრძენი როგორ ამიკანკალდა სხეული, ფეხები მეკეცებოდა, მაგრამ თავს ძალას ვატანდი.
-მაშო- დათას ხმა ბუნდოვნად ჩამესმა, ვიგრძენი სხეული როგორ მომიდუნდა...

ავტორის თვალთახედვით:

-მაშო- დათამ ხმამაღლა დაიყვირა და ფეხზე წამოიჭრა, რომ მაშო დაეჭირა. ხელები მოხვია თუ არა ღრმად ამოისუნთქა. მკერდზე ძლიერად აიკრა და ხელში აიტაცა.
ჰოლში გასული მთლიან დელეგაციას შეეჩეხა, რომლებიც გაოგნებული სახეებით ამორბოდნენ კიბეებზე. დათის დანახვისას შვებით ამოისუნთქეს, მაგრამ როცა მაშოს მოავლეს თვალი ყველა გაშრა, სახიდან ფერი გადაუვიდათ. ნანიმ პირველმა მიირბინა დათისთან.
-რა მოუვიდა?- ცივი ხმით კითხა დათის და მის გოგონას სახიდან თმა გადაუწია.
-გული წაუვიდა -ამოიოხრა დათიმ, როცა ნანის სხვებიც შემოუერთდნენ.
-ხომ გითხარი რომ მისთვის არაფერი გეთქვა, ხომ იცი რომ ორსულები ნერვიულობა არ შეიძლება?- დაბღვერილი სახით გახედა კარენამ და მკლავზე უჩქმიტა. დათის სახე შეეჭმუხნა, მაგრამ არაფერი თქვა.
დათიმმა მისი ოთახის კარი ფრთხილად გახსნა, შიგნით შევიდა და ფეხით ძლიერად მიხურა კარები. კარებს მიღმა ცივად მომზერალი ადამიენები დატოვა. ხოლო მაშო საწოლზე მიაწვინა.
რას გრძნობდა დათი ახლა? ამას თვითონაც ვერ ხვდებოდა, რომ მთლიანად ანათებდა, არც იმას იმჩნევდა რომ გული აჩქარებული ქონდა. იმასაც არ აღიარებდა თავის თავთან რომ ბედნიერი იყო. ცდილლობდა ამ გრძნობებს გამკლავებოდა, მაგრამ უჭირდა, ეღიმებოდა და ტუჩებს ვერ აკავებდა.
საწოლზე მაშოსთან ახლოს ჩამოჯდა. უნდოდა შეხებოდა, მოფერებოდა, მაგრამ თავს ძალას ატანდა და არ ეხებოდა, ცდილობდა არც ეყურებინა მისთვის, მაგრამ თვალებს მაინც აპარებდა. ბოლოს მის თავს გადააბიჯა. მისკენ გადაიხარა და მუცელზე რამოდენიმეჯერ აკოცა. ზედა მაღლა აუწია და ისევ რამოდენიმეჯერ გაიმეორე იგივე.
ტელეფონის ხმაზე დათი გამოფხიზლდა. ჯიბეში ხელი ჩაიყო და სწრაფად ამოაძრო ტელეფონი იქიდან, ეკრანზე გოგონას ფოტო იყო გამოსახული და დიდი ასოებით ეწერა ‘ჩემიცხოვრება’
-შენი დედაც- ჩაიცინა დათიმ და ტელეფონი იქვე მიაგდო, რომელიც კიდევ დიდიხანი აგრძელებდა რეკვას, რაც დათის სულაც აღარ ადარდებდა.
მაშოს თვალთახედვით:

სიმღერის არასასიამოვნო ხმამ ჩემი გამოფხიზლება გამოიწვია. თვალები გახელისთანავე შევამჩნიე დათი, რომელიც მშვიდად სუნთქავდა, მისი ყბის ხაზი აღარ იყო დაჭიმული, არც წარბები ქონდა შეკრული, ვფიქრობ ასეთი დათი უფრო საყვარელია.
გველნაკბებივით მოვშორდი, როცა ოთახის კარი გაიხსნა, ჩემს სწრაფ რეაქციაზე დათიც გამოფხიზლდა. კარებში ლილე იდგა, მომღიმარი სახით.
-დედამ მთხოვა მენახა რას აკეთებდით- მორცხვად დახარა თავი და ოთახიდან გაიქცა.
მხოლოდ მაშინ შევამჩნიე, რომ სხვა ოთახში ვიყავი. ალბათ სტუმრების ოთახია, არამგონია დათის ოთახი ასეთი დალაგებული ქონდეს.
-მოგწონს? მალე შენი ოთახი გახდება, ხშირად მოგიწევს აქ ყოფნა- მკაცრად და უხეშად ამოილაპარაკა და საწოლიდან წამოდგა. მისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, ისევ ოთახის დათვალიერება დავიწყე. მუქ ფერებში იყო. დიდი ტელევიზორი იდგა საწოლის მოპირდაპირე მხარეს. ტელევიზორის წინ კი სხვადასხვა ზომის და ფერის პუfები ეყარა. ავეჯი მუქი ყავისფერი ფერის იყო, ფარდები კი შავი.
-მეგონა ლაპარაკი იცოდი- გარდერობთან მდგარმა დათიმა წარბაწევით გამომხედა, როცა მზერა მასზე გადავიტანე მაიკა სწორედ მაშინ გადაიძრო. მზერა მოვარიდე და მის საწინააღმდეგო მხარეს გავიხედე. დათის სიცილი მთელ ოთახში ექოსავით გაისმა.
-დაბლა ჩავდივარ, იმედი მაქვს მარტო ყოფნას არ აპირებ.
-ნოუპ- გავიცინე და წამოვდექი. ოთახი მანამ დავტოვე, სანამ დათი კიდევ რამეს იტყოდა.
კიბეებზე ფრთხილად ჩავედი და მისაღებში შევედი. დათის მშობლების დანახვისას მივხვდი, რომ სახლში არ ვიყავი, თავი დაბლა დავხარე და დედაჩემს მივუჯექი გვერდით.
დასჯილი ბავშვვით ვიჯექი. ხმას არ ვიღებდი და არც არავის ვუსმენდი. ზედმეტად მორცხვი ვარ, რომ მათ ლაპარაკში ჩავერიო, ანდა რა უნდა ვთქვა? არც ისე საინტერესო თემებზე საუბრონებ, ნუ ჩემთვის არაა საინტერესო. მერაბი, კახის თევზაობაზე ესაუბრება, ნანი და კარენა კი სახლის დეკორაციაზე საუბრობენ.
-დათი შვილო კარგია რომ ჩამოხვედი- კარენამ დათი გვერდით დაისვა. ჰმ ვერც კი შევამჩნიე როდის შემოვიდა.
-ქორწილის დღე დანიშნულია, ყველაფერზე მოვლაპარაკეთ უკვე- ნანიმ თბილად გადამისვა თავზე ხელი, თითქოს მისი ძაღლი ვყოფილიყავი.
-ა რ ა- მკაცრად, მაგრამ ჩუმი ხმით წარმოვთქვი.
-რას ნიშნავს არა?- ცივი, მკაცრი ხმით წარმოთქვა დედაჩემმა და ზემოდან დამხედა.
-ეს ნიშნავს იმას რომ მე მას ცოლად არ გავყვები- მისი ხელი უხეშად მოვიშორე და მისგან დისტანცია დავიცავი. სახეზე ფერი გადაუვიდა, ალბათ ბრაზისგან ყველაფერს დალეწავდა სახლში რომ ვყოფილიყავით, ახლა კი მისი ნამდვილი სახის დაფარვას ღიმილით ცდილობს. შეიძლება სხვები ვერ ხედავენ, მაგრამ მე კარგად ვიცნობ მას.
-მაშო, ჯობს გაჩუმდე- კბილებში გამოსცრა.
-არა დედა, მგონი საკმარისად დაგიჯერე. მე დათის ცოლად არ გავყვები- მისი მკაცრი სახეს მზერას არ ვაშორებდი, როგორც ყოველთვის ცივი მზერა აქვს- შეიძლება ის ჩემი შვილის მამაა, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ მე მას ცოლად გავყვები.
-მაშო, შეიძლება ვისაუბროთ?- მერაბის ხმის გაგონებისას მივხვდი, რომ მარტო არ ვიყავით. მთლიანად ცეცხლი მეკიდა სიბრაზისგან. პირველად შევძელი, რომ დედას შევწინააღმდეგებოდი, ჩემი თავით ვამაყობ კიდეც. მერაბიმ ხელი ჩამჭიდა და სამზარეულოში გამიყვანა.
-ყოველთვის გაფრთხილებდი, რომ დედას არ შეწინააღმდეგებოდი, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ახლა სწორად მოიქეცი- გაიცინა. ჰმმ ეს კი მართლა ჩემი საყვარელი მამიკოა. ხელები მოვხვიე და ძლიერად ჩავეხუტე. ის ყოველთვის განსხვევდებოდა ნანისგან, როცა ნანი რაღაცას მიკრძალავდა, მერაბი ყოველთვის მეუბებოდა რომ მისთვის არ დამეჯერებინა, მაგრამ მაფრთხილებდა რომ არ შევწინააღმდეგებოდი.
-შენ ყოველთვის ჩემსკენ იყავი- გავიცინე და ცრემლები შევიმშრალე.
-ალბათ იმიტომ რომ ყოველთვის მართალი იყავი, დედაშენი კი ყოველთვის მკაცრი იყო- მხრები აიჩეჩა. მომღიმარ მერაბს ლოყაზე ვაკოცე.
-არ მინდა რომ დათის ცოლად გავყვე.
-ჰოდა არც გაყვები- ჩაიცინა, ხელი ჩამჭიდა და მისაღებში გამიყვანა. მაშინვე მომაწვა უცხოობის გრძნობა და თავი დაბლა დავხარე.
-არანაირი ქორწილი არ იქნება- განაცხადა ხმამაღლა მერაბმა.- ბავშვი მიიღებს მამის გვარს, თუ რა თქმა უნდა თანახმაა მამა, მაგრამ არ იქნება არანაირი ქორწილი- კატეგორიულად განაცხადა და ხელი წელზე მომხვია. შემდეგ თავზე რამოდენიმეჯერ მაკოცა.
ძალიან მიხარია, რომ ისიც დედასნაირად არაა ოთხმოცდაათიან წლებში ჩარჩენილი. ის ყოველთვის მხარში მიდგას, ამას კი ვაფასებ.
-როგორ თუ არ იქნება ქორწილი?- ნანი ფეხზე წამოდგა. როგორც ყოველთვის ცივი და მკაცრი სახე ჰქონდა, ისევ მისი გრაციოზულობა. თვალები გადავატრიალე.
-ამაზე სახლში ვისაუბროთ- განაცხადა მერაბმა- ბოდიშით შეწუხებისთვის, როცა გენდომებათ მობრძანდით, ჩვენი სახლის კარი ყოველთვის ღია იქნება თქვენთვის- თავაზიანად გაანცხადა მერაბმა. ნანის ხელი მოკიდა და სამივე სახლიდან გავედით. მისაღებში კი გაოცებუილი კახი და კარენი დავტოვეთ. დათი ალბათ ბედნიერებისგან ხტუნავს კიდეც, თავიდან რომ მომიშორა. მაგრამ ახლა მასზე გახარებული მე ვარ, იმიტომ რომ ის მოვიშორე თავიდან.

_____________

-შოკოლადები აღარაა?- იმედგაცრუებულმა, ყველა კარადის შემოწმების შემდეგ, გაბრაზებული ხმით ამოვიოხრე. მეოთხე თვეში ვარ და უკვე იმდენს ვჭამ რომ ვეღარც ვაცნობიერებ ხოლმე, ჰომ ვიცი რომ ორსულებს უყვარს ჭამა, მაგრამ მე ზედმეტად ბევრს ვჭამ. ხილი, წვენები, შოკოლლადი... მერაბი ყოველთვის მყიდულობს ხოლმე, მაგრამ მეორე დღეს აღარ არის ხოლმე.
-არა- ნანიმ როგორც ყოველთვის მისი ცივი მზერით გამომხედა, ხანდახან მგონია რომ ეს ქალი ვერ მიტანს, მაგრამ ჰო ეს ასეა, ვერ მიტანს. დათის სახლიდან წამოსვლის შემდეგ რამოდენიმე დღე არ მელაპარაკებოდა, მაგრამ შემდეგ ისევ დაიწყო ჩემთან ლაპარაკი, ისევ ისე მკაცრად და ცივად როგორც აქამდე.
-კარგი, მე წავალ და ვიყიდი- მხრები ავიჩეჩე. კიბეები ფრთხილად ავიარე და მომზადება დავიწყე. ნანის კომბინიზონი და ზოლიანი მაიკა გადმოვიღე. მომწონს ის რომ მუცელი მეტყობა, მას არც ვმალავ. დედაჩემი ყოველთვის მიკრძალავს, ასე ჩაცმას. მაფრთხილებს, რომ დავმალო მუცელი სანამ შემიძლია და ამ სიტყვებს ყოველთვის ამატებს ‘ხალხი რას იფიქრებს’. იმ დღის შემდეგ მის არც ვუჯერებ, ჩვეულებრივად ვიცვამ, ხანდახან ისეც კი, რომ შემემჩნეს ორსულობა. სულ არ მიანტერესებს ხალხის აზრი, მათ ხომ არ იციან ბევრი რამ.
სუპერმარკეტამდე ფეხით ვაპირებდი მისვლას, მაგრამ ავტოსადგომი გახსნილი დამხვდა. ჩუმად შევიპარე შიგნით და ჩემი საყვარელი სკეიტი ავიღე. ვიცი სახიფათოა, მაგრამ არამგონია წავიქცე. სიხარულით დავდე სკეიტი გზაზე და მეც ზედ შემოვდექი.
მშვიდობიანი მგზავრობის შემდეგ სკეიტი ხელში დავიჭირე და სუპერმარკეტში შევაბიჯე, პატარა კალათა ავიღე და ტკბილეულის სექციისკენ წავედი. ყველა ჩემი საყავრელი შოკოლადი კალათში ჩავაწყვე, შოკოლადებს, ნატურალური წვენი და კიდევ რამოდენიმე ხილის შეკვრა დავამატე. ეს ისაა რაც მჭირდება. ჩავიცინე და დატვირთული წავედი გადასახდელად.
-ჰეი მაშო- ჩემ უკან ხმა მომესმა, უკან მივტრიალდი თუ არა დამსხვრევის ხმა გაისმა, ჩემი მოუხერხელბოლოს გამო რამდენიმე ბანკა დაბლა დავარდა და დაიმსხვრა. სულ დამავიწყდა რომ სკეიტი ხელში მეჭირა. მხრები ავიჩეჩე და დათის გავხედე.
-ჰეი მამიკო- სიცილით ვუთხარი და ლოყაზე ვაკოცე. - შეგიძლია სკეიტი დამიჭირო?- ჩემი სკეიტი ხელში მივაჩეჩე და ჯიბიდან საფულე ამოვიღე, რომ იქიდან საკრედიტო ბარათი ამომეღო გადასახდელად, ჯარიმისაც და ტკბილეულისაც.
-ქალბატონო თქვენ მოგიწევთ ამისთვისაც გადახდა-მშვიდად მითხრა თეთრ კარგად დაუთოებულ პერანგში გამოწყობილმა ახალგაზრდა ბიჭმა.
-ჰმ...- მის ზედას დავაკვირდი, ჯიბესთან მისი სახელი იყო ამოტვიფრული- ბატონო ნიკოლოზ, ბოდიშს ვიხდი ჩემი მოუხერხებლობის გამო, ჯარიმას სალაროში გადავიხდი.
სიცილის შესაკავებლად ტუჩები მოვიკვნიტე. ახალგაზრდა ბიჭი რომელიც ჩემს წინ იდგა სერიუზული სახით მიყურებდა, მაგრამ როცა სიტყვები დავასრულე საყვარლად გაიღიმა. მისით მოხიბლულს სულ დამავიწყდა რომ დათიც აქ იყო, ახლგაზდა ნიკოლოზს მზერა მოვაშორე და დათის გავხედე, რომელსაც ყბა დაჭიმული ქონდა.
-მე გადავიხდი ყველაფრის ფულს- სიბრაზის დასაფარად ყალბად გაიღიმა, ხელი მომხვია და ნიკოლოზს მომაშორა. სასაცილოა. - აქ მარტო რატომ ხარ?
-მომშივდა- მხრები ავიჩეჩე- ნანი არ წამომყვებოდა, მერაბი კი სამსახურში იყო და ვერ მიყიდიდა, ამიტომ მომიწია მეთვითონ მეყიდა.
-შეგეძლო ჩემთვის დაგერეკა- წამით წარბები შეკრა და უკან გაიხედა. ვიღაცის თვალიერება დაიწყო.- აქ დამელოდე, ფეხი არ მოიცვალო იცოდე- მკაცრად მითხრა და იმ მხარეს წავიდა სადაც რამოდენიმე წუთის წინ შემეჩეხა.
ცოტა ხნის ლოდინის შემდეგ გადავწყვიტე რომ წავსულიყავი და დათის გარეთ დავლოდებოდი. ჩემს კალათას ხელი დავავლე და გადასახდელად წავედი. თანხა გადავიხადე თუ არა გარეთ გავედი. შიგნით ძალიან დახუთული და თბილი ჰაერი იყო, მაგრამ ივლისის თვეში მეტს რას უნდა მოელოდე?
როცა უკვე სახლში წასვლას ვაპირებდი გამახსენდა რომ დათის ჩემი სკეიტი ქონდა. ჰმმ, ფეხით ვერ წავალ, ნამვდილად არ მინდა სადმე შუაგზაში გულწასული მიპოვონ. ჯობს დათისს დაველოდო.

. . . . .

ხუთ წუთიანი ლოდინის შემდეგ კარებში დათი გამოჩნდა, ყავისფერთმიან გოგონასთან ერთად. გოგოს უკმაყოფილო სახე ჰქონდა, თითქოს ვიღაცამ ცივი წყალი გადაასხა-ო.
-ხომ გითხარი, რომ იქ დამლოდებოდი?- გაბრაზებულმა დათიმ ცოტა ხმამაღლა დამიყვირა. წარბაწევით გავხედე, შეიძლება სხვებთან მორცხვი და ჩუმი ვარ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ ვიღაცამ უნდა მიყვიროს, მითუმეტეს ქუჩაში.
-ნუ ყვირიხარ, ჩემი სკეიტი მომეცი, რომ სახლში წავიდე- მიხკენ წავედი და ჩემი სკეიტი ხელიდან გამოვგლიჯე.
-ჩემთან ერთად წამოხვალ და ხმას არ მოიღებ- შეწინააღმდეგებას ვაპირებდი, პირი უკვე გახსნილი მქონდა როცა პირზე ხელი ამაფარა- არაფერი თქვა.
-შენ მარტო არ ხარ- პირზე ხელებ აფარებულმა უცნაური ხმა გამოვეცი, რაზეც ჩამეცინა.
-ჰომ ეს ჩემი შეყვარებული სოფოა, სოფო გაიცანი ეს...- სიტყვები არ დავასრულებინე
-ლიამის საცოლე მაშო- ჩავიცინე და გოგონას ხელი გავუწოდე.
ჩემი გამოწვდილი ხელს ყურადღება არ მიაქცია და დათის დაბღვერილი სახით გახედა. თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა, ცოტაც და ალბათ თავიდან ბოლი აუვიდოდა, მე კი გახალისებული ღიმილით ვუყურებდი მათ.
-სოფო გახსოვს ადრე რომ გითხარი?- გოგონამ უცოდველად დაუქნია თავი. -ეს ის გოგოა, მან კი იხუმრა, რომ ჩემი საცოლეა - დაბღვერილი სახით გამომხედა და ბოლო სიტყვები კბილებში გამოსცრა.
-აჰ ახლა გასაგებია- ჩაიცინა და ისევ ქედმაღლური ღიმილი აიკრა სახეზე, მისი სახის დანახვისას კიდევ უფრო გამეცინა. -ანუ შენ ის ხარ დათი რომ საწოლში ჩაიგორე, მისგან დაორსულდი და ახლა ანგელოზად აცხადებ თავს?
-უკაცრავად? -შევიცხადე, დათის გავხედე რომელიც გაბრაზებული სახით უყურებდა სოფოს, შემდეგ კი მე გამომხედა საწყალი თვალებით. მისი თვალებით მთხოვდა რომ არაფერი მეთქვა.
-გასიებული ტრ**ის აქეთ-იქით ქნევას, ჯობს შენი ადგილი ისწავლო. კარგი იქნება თუ შენს ბიჭსაც ცოტა მოარჯულებ, რომ რომელიმე კლუბში არ გიღალატოს ვინმესთან და შემდეგ ასეთი უაზრო ტყუილები არ წამოროშოს- იმედგაცრუებული სახით გავხედე დათის და თავი გავაქნიე. სკეიტი დაბლა დავაგდე და ზედ შემოვდექი. ჯანდაბაში წასულა ისიც და მისი თოჯინაც.

. . . . .
სახლის წინ მანქანა იდგა, თუ არ ვცდები კარენი და კახი უნდა იყვნენ. სკეიტი ჩუმად შევიტანე ავტოფარეხში და სახლში შევაბიჯე. არც შევმცდარვარ, მისაღებში კარენი იჯდა, კახის კი ვერსად ვხედავდი.
კახი და კარენი ხშირად მოდიდნენ ჩვენთან რაც მახარებდა, თბილები და მზრეუნველები არაინ... ყოველთვის ცდილობენ, რომ მასიამოვნონ. სულ ჩახუტებით მეგებებიან. ახლაც კარენი ჩემ დანახვაზე ფეხზე წამოდგა და ჩასახუტებლად წამოვიდა. პარკები იქვე დავალაგე და მეც მოვხვიე ხელები.
-როგორ არის პატარა დედიკო?- ღიმილით მკითხა და მუცელზე ხელი მომისვა.
-ჯერჯერობით კარგად გრძნობს თავს- გავიცინე და პარკებს ხელი დავავლე, რომ სამზარეულოში შემეტანა, მაგრამ კარენმა შემაჩერა.
-მე წავიღებ- თბილად მითხრა და პარკებზე მიმითითა. მხრები ავიჩეჩე და ჩემი პარკები მას გავუწოდე, ასე თბილად ნანიც არ მექცევა, ხანდახან ზედაც არ მიყურებს ხოლმე.
-მადლობა- მორცხვად გავიღიმე და უკან გავყევი სამზარეულოსკენ.
-დათიც სუპერმარკეტში იყო ხომ არ შეგხვედრია? -მისი ჩვეული ღიმილით და ტბილი ხმით მკითხა. პარკიდან წვენი ამოიღო, ჭიქაში ჩამომისხა და გამომიწოდა. თნახმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და წვენი მოვსვი.
-გოგოსთან ერთად იყო, ხელი არ შევუშალე და წამოვედი- მხრები ავიჩეჩე. დათის ტყუილმა გული მატკინა. ჰო შეიძლება რაღაც უნდა მოეტყუებინა იმ გოგოსთვის, მაგრამ არა ამდენი რაღაც. მითუმეტეს მე არ შემითრევია ის საწოლში და არც ახლა ვთამაშობ ანგელოზის როლს. ეს სიტყვები მაღიზიანებს, მხოლოდ იმიტომ რომ დათიმ მოიგონა.
- გოგოასთან ერთად?- ცოტა გაკვირვებულმა იკითხა
-ჰო, როგორც მახსოვს სოფო ერქვა- სკამზე ჩამოვჯექი და პარკიდან შოკოლადი ამოვიღე. გახსნას ვაპირებდი და კარენისთავი შეთავაზებას, როცა მისი სახე შევამჩნიე, თითქოს გაბრაზებული სახე ქონდა, მაგრამ უფრო ნაწყენი.
-ერთი წუთი დაგტოვებ- მშვიდად მითხრა და სამზარეულოს კარიდან უკანა ეზოში გავიდა. მხრები ავიჩეჩე და შოკოლადის ჭამა დავიწყე. ამაზე დიდი სიამოვნება ახლა არაფერია. ვგიჟდები შოკოლადზე, ტკბილი და ყველაზე გემრიელია.
ერთი შეკვრა შოკოლადს მეორე მოჰყვა, მეორეს მესამე და ასე სანამ საბოლოოდ ბოლო არ მოვუღე ყველა შოკოლადს მანამდე არ შემიწყეტია ჭამა. მხოლოდ ჭამისგან ვიღებ სიამოვნებას.
-ნუ იქცევი ღორივით- როგორც ყოველთვის, შენიშვნებს არასდროს იშურებს მისი საყვარელი ქალიშვილისთვის ნანი. მის სიტყვებზე თვალები გადავატრიალე და შოკოლადის ბოლო ლუკმაც გადავყლაპე. ხელები მაგიდაზზე დავაწყვე და მას მივაშტერდი.
-რატომ მიყურებ? რამე ხომ არ მაქვს?- ტანზე დაიხედა და როცა ვერაფერი შეამჩნია ისევ მე ამომხედა.
-ვფიქრობ იმაზე თუ როგორ ლამაზი ხარ- ჩავიცინე, ‘მაგრამ დესპოტი’ დავამატე ჩემ ფიქრებში და გამეცინა. -დაბღვერილი სახით სიარული არ გიხდება, არ გინდა რომ გაიღომო?
-შენ თავს მიხედო ის ჯობს -როგორც ყოველთვის ცივი, უგრძნობი სახით წამრმოთქვა და ზურგი მაქცია, ალბათ ღიმილის დამალვას ცდილობს. რაც არ უნდა დესპოტი იყოს ის ჩემთან, მაინც ყველაზე მეტად მეყვარება ყოველთვის.
-ნანი შეიძლება დაგელაპარაკო?- სამზარეულოში სერიოზული სახით შემოვიდა კარენი. დედაც დაეთანხმა და ისინი მისაღებში გავიდნენ, მე კი სამზარეულოში დავრჩი. საინტერესოა რაზე ლაპარაკობენ, მაგრამ ვფიქორბ რაიმე ჩემთვის უინტერესო თემა იქნება.
კარებზე ზარის ხმა იყო, ფეხზე წამოვდექი რომ კარი გამეღო. სანამ კარებთან მივიდოდი გავიგონე დედაჩემის ხმა 'ამ საქმეს მეთიუსთან მოვაგვრაებ'-ო. მხრები ავიჩეჩე, ალბათ რაიმე უაზრო საქმეა, კარები სწრაფად გავაღე.
-ჰეი- დათი კარების ჩარჩოს მოეყრდნო და უცოდველად გამიღიმა, თითქოს დღეს არაფერი მომხდარა. ხელსი პარკები ეჭირა, როგორც ჩანს შოკოლადები მომიტანა.
-მომეცი- ხელი გავუწოდე, მანაც შოკოლადებით სავსე პარკი გამომიწოდა. გამოვართვი თუ არა ლოყაზე ვაკოცე, უკან გამოვიწიე და კარები ძლიერად მივაჯახუნე. კარს მიღმა გავიგონე როგორ შიკურთხა. ჩემს სააქცეილზე გახალისებული სამზარეულოსკენ წავედი
-ვინ იყო? -უინტერესოთ მკითხა ნანიმ.
-ვიღაც ბიჭი იყო შოკოლადები მომიტანა.- მხრები ავიჩეჩე და სამზარეულლოში შევედი. კარებზე ზარი კიდევ ერთხელ გაისმა, ფეხზე წამოვდექი და ისევ წავედი იქით. კარგი გამოვხსენი.
-იქნებ შემ...- სიტყვის დასრულება არ ვაცადე.
-ფულის გადახდა დამავიწყდა? უფს ბოდიში- ჯიბეში ხელი ჩავიყავი ფულის ამოღებას ვაპირებდი, მაგრამ სანამ ამას ვიზამდი, დათი უკვე სახლში იყო შემოსული.
კარები სიცილით მივხურე და ისევ სამზარეულლოში შევედი. პარკიდან შოკოლადის შეკვრა ამოვიღე და გავხსენი, ტკბილად შევექცეოდი შოკოლადს, როცა დათი გვერდით მომიჯდა.
-მაჭმევ?- საწყალი სახე მიიღო, თითქოს არაფერი დაეშავებინოს, კარგად მახსოვს დღეს იმ ძუ*კას სიტყვები. მისთვის არაფერი მიპასუხია ისევ შოკოლადის ჭამა გავაგრძელე. ვერ ვიტან ტყუილს, მითუმეტეს ასეთ ტყუილს, უპატიებელი შეცდომაა ჩემთვის.
უკნიდან დამიდგა და ხელები მუცელზე დამალაგა, თან ყელში რამოდნეიმეჯერ მაკოცა. მის შეხებაზე უცნაურმა ჟრუანტელმა დამიარა. მჰჰ, ფუმფულა ტუჩები აქვს.
-მაინც არ შეგირიგდენი- ამოვიოხრე და მისი ხელები მოვიშორე.
-პატარავ- ტკბილი სიტყვით მომმართა, სახე მაღლა ავიწე- შენთვის არ მითხქვამს- გაიცინა და მუცელზე ნაზად მაკოცა.
მისა საქციელზე ჩუმად ჩავიღიმე, მაგრამ სანამ შეამჩნევდა ჩემს ღიმილს მანამდე მოვკუმე ტუჩები. მის საქციელზე ჯერ კიდევ ნაწყენი ვარ.
-oh c’mon baby- ამოიოხრა და კიდევ უფრო მომეკრო, ხელი მკერდზე დავადე შესაჩერებლად, ოდნავ მივაწექი და ჩვენს შორის დისტანცია გავზარდე. მისი დაბღვერილი სახით მივხვდი რომ უკმაყოფილო იყო ჩემი საქციელით.
-შოკოლადებს წავიღებ- გამაფრთხილებელი ტონით მითხრა და პარკებისკენ ხელი წაიყო. იმხელაზე დავიყვირე მეც კი შემეშნდა. სამზარეულოში მაშინვე გაჩნდნენ კარენი და ნანი. რაზეც გამეცინა.
-დათი ნუ აბრაზებ მას- კარენმა დათის მხარზე უჩქმიტა და შეუღრინა -სახლში დაგეალაპრაკები შენ- ცხვირი აიბზუა და ოთახიდან დამშვიდებული სახით გავიდა. ნანი არაფრისმთქმელი თვალებით მიყურებდა ცოტახანი, შემდეგ მანაც ცხვირი აიბზუა და ოთახიდან გავიდა. დღემდე ვერ მოინელა, რომ მისი სიტყვის წინააღმდეგ წავედი.
სანამ დათი პარკებს მიწვდებოდა, მანამდე ვტაცე ხელი. სკამიდან ჩამოვხტი და ჩემი ოთახისკენ წავედი. კიბეებზე როგორც ყოველთვის ფრთხილად ავედი. ერთი ხელი მუცელზე მედო, მეორეში პარკები მეჭირა, თან მოაჯირს ვეყრდნობოდი.
თავის ტკივილი ვიგრძენი თუ არა კიბესთან ჩავიკუზე, რომ არ დავგორებულიყავი, სწრაფად ჩამოვჯექი იქვე. პარკები დავყარე, ერთი ხელი მუცელზე დავიდე, მეორე კი შუბლზე მივიდე.
მშვიდად ვსუნთქავდი და თავს ვუმეორებდი რომ პანიკას არ ავყოლოდი. თავის ტკივილი ნელნელა იზრდებოდა, უკვე თვალებიც კი მეხუჭებოდა.
-დედა- ხმამაღლა დავიყვირე, რომ ნანისთვის ხმა მომიწევდინა. ხმა ისეთი ჩახრინწული მქონდა, რომ შევკრთი. ყვირილის გამო თავი კიდევ წამომტკივდა. თავში თითქოს რაღაცას მირტყამდნენ, ტირილის პირას ვიყავი, როცა კიბეების თავში სამი შეშინებული სახე დავლანდე. შემდეგ კი ყველაფერი გაშავდა.

. . . . . . .

ჩახუთული ჰაერის გამო გამომეღვიძა, სიმძიმეს ვგრძნობდი ზემოდან, რაც სუნთქვის და მოძრაობის საშუალებას არ მაძლევდა. ბოლოს მომხდარი გამახსენდა და მივხვდი რომ სავარაუდოდ დათი უნდა მამძიმებდეს. თვალები გავახილე, არც შევმცდარვარ, დათის ვყავდი მიხუტებული, სახე ჩემს სახესთან ძალიან ახლოს ჰქონდა.
ხელი ავწიე და ნაზად მოვეფერე მის უხეშ წვერს, რომელიც თითებს მიჩხვლეტდა. შემდეგ ფაფუკ ტუჩებზე გადავინაცვლე, რომელსაც მოვარდისფრო ფერი დაკრავდა, ტუჩი მოვიკვნიტე რომ ჩემი სურვილები გონებიდან სწრაფად გამეფანტა. ხელი ნიკაპზე ჩავუცურე, ყბის ხას გავაყოლე და ყელზე გადავინაცვლე. მის ლავიწებს შევახე თითებით, ძლიერ ძვლებს კანის ზემოდანაც ვგრძნობდი, დიდად არ ემჩნევა გამოკვეთილად, მაგრამ შეხებისას ეს აშკარად იგრძნობოდა.
მისი პერანგის ღილები შევხსენი, ხელი ნელა გადავატარე მის კანს და ნელნელა დაბლა ჩავუყევი, თითები მის უხეშ ბეწვს ედებოდა და მასში იხლართებოდა. ჯადნაბა ეს ისეთი გამომწვევი და სექსლაურია, რომ თავს ვერ ვიკავებ. მაშო გამოფხიზლდი, შემოვუძახე ჩემ თავს და ხელი მოვაშორე, მისგან ზურგშექცევით დავწექი.
შიმშილის გრძნობამ შემომიტია, რაღაც ისეთი მინდა რაც აქამდე არ მიჭამია, ტკბილი და ცოტა წვნიანი, რასაკვირველია გემრიელი უნდა იყოს. ჰმმ ვფიქრობ ანანასი კარგი იქნება. ჩავიცინე და საწოლიდან ისე წამოვდექი რომ დათი არ გამეღვიძებინა.
შიშველი ფეხებით აქეთ იქით დავბორიალობდი, სანამ ფეხი რაღაცას არ მივარტყი, ჩუმად წამოვიკვნესე და ერთადგილას გავჩერდი, რომ მივხედრილიყავი სად წავსულიყავი. სიბნელეში კარგად მოვათვალიერე გარემო. როცა ჩემი თვალები სიბნელეს შეეჩვია, მიხვდი, რომ სააბაზანო მარცხნივ იყო, მეც იქით წავედი. კარები გავაღე თუ არა სააბაზანოში თავისით აინთო შუქი, ყოველთვის მიყვარდა მამას გამოგონებები.
გაბურძგნული თმები ხელით ჩამოვივარცხნე და სწრაფად ავიწიე. სახეზე წყალი შევისხი რომ გამოვფიზლებულიყავი. ჩემს მოუხერხებელ კომბინიზონს დავხედე, სწრაფად გადავიძვრე და იქვე კალათაში ჩავაგდე მაიკასთან ერთად. ოთახში გამოსულმა სწრაფად ჩავიცვი ფუშფუშა მწვანე ფერის კაბა. სანამ კაბას ვირგებდი თვალები საათისკენ გავაპარე, შუაღამეა, მე კი ჭირვეული ორსულივით ვიქცევი, ნუ ვარ კიდეც.
დათის გასაღვიძებლად მისულს გამეღიმა, როცა შევამჩნიე მისი დაბუშტული ტუჩები.
-დათი საყავრელო გაიღვიძე- ხელით ოდნავ შევანჯღრიე, რომ ცოტა გამოფხიზლებულიყო.
-სოფო შემეშვი, მეძინება- გვერდი იცვალა და კომფორტულად დაწვა საწოლზე. ჰმ ესეიგი სოფო არა? ალბათ ღამეებს ერთად ატარებენ. ვნებიანი ღამე აქვთ, ტკბილი, თბილი და ჩახუტებით სავსე, ან თუნდაც უხეში და სასიამოვნო. ჯანდაბა ვეჭვიანობ.
-დათი გაიღვიძე- კიდევ შევანჯღრიე- ანანასი მინდა და იცოდე საყიდლად მარტო წავალ- დაონჯშემორტყმული დავდექი საწოლთან. არც კი შერხეული. ასე არაა? ჩავიცინე და სწრაფად გამოვედი ოთახიდან, კარები მივაჯახუნე რომ გამოფხიზლებულიყო. ფეხების დაბაკუნებას ვაპირებდი როცა მისი ხმა მომესმა.
-მოიცადე- ბოხი ხმით წარმოთქვა, ფეხები ავაბაკუნე, კარები სწრაფად გამოგლიჯა და როცა გაღიმებული სახით დამინახა შემომიღრინა. გულიანად გადავიხახარე მისი სახის დანახვისას, ჩემს ანკესზე წამოეგო.
-ანანასი მინდა- პატარა ბავშვივით დავაბაკუნე ფეხი და დოინჯი შემოვირტყი. მასზე გაბრაზება ჯერ არ გადაუვლია, პირიქით კიდევ ერთი დაემატა, მას მე სოფო ვეგონე...
-წავიდეთ და ვიყიდოთ- კიდევ ერთხელ შემომიღრინა, ხელი ჩამკიდა და კიბეებზე ნელა ჩამიყვანა. გარეთ გასვლისას დათი გამოფხიზლდა, სწრაფად გაიმართა მხრებში, რითიც უფრო მაღალი გამოჩნდა, თმები აიჩეჩა და მისი პერანგი შეისწორა. ჰმ ღილები ისევ შესნილი აქვს ცოტათი.
ხტუნაობით მივედი მანქანამდე და დათის გავხედე, რომ გაეხსნა, მანაც დრო არ დაკარგა და კარები გამიხსნა, სწრაფად მოვთავსდი სკამზე და ცქმუტვა დავიწყე.
-მოისვენე- შემომიღრინა და მანქანა დაძრა. მოუსვენრად ვცქმუტავდი და დათის სულ იმას ვუმეორებდი მალე მივიდოდით თუ არა. ისიც მობეზრებული მპასხუობდა რომ მალე მივიდოდით. თავი პატარა ბავშვი მგონია,მაგრამ ასე მოქცევას ვერ ვწევტ.

ავტორის თვალთახედვით:

მანქანა გაჩერდა თუ არა მაშომ კარები გამოხსნა და სწრაფად გადმოხტა. დათისთვის არც შეუხედავს ისე გააგრძელა გზა, ისე იქცეოდა თითქოს გაბრაზებული ყოფილიყო, არის კიდევაც, მაგრამ უსაფუძვლოდ.
დათი სწრაფად დაეწია და ხელი წელზე მოხვია რომ ცოტა შეეჩერებინა, მაშოც მის ნებას დაჰყვა და ნელა შევიდნენ სუპერმარკეტში. მაშომ ყველაზე დიდი კალათა აირჩია, შიგნით ჩაჯდა და დათის უბრძანა რომ წაეყვანა. დათიმაც მხიარულად აიჩეჩა მხრები და კალათას მიაწვა, სექციებს შორის ფრთხილად დადიდოდნენ, მაშო ყველაფერს კალათაში ყრიდა, მის ზემოდან. მაგრამ როცა კალათა აივსო გადმოსვლა მოუწია, ყველაფერს რასაც ხედავდა კალათაში ყრიდა, უნდოდა თუ არ უნდოდა. თან ჩუმად იცინოდა.
-მგონი საკმარისია- დათიმ სავსე კალათა სალაროსკენ წაიღო, მაშომ წუწუნი დაიწყო, მაგრამ მორჩილად გაყვა უკან. სალაროსთან მისულმა ყველაფერი მაგიდაზე დაალგა და დაელოდა როდის გაატარებდა გოგონა ამ ყველაფერს.
მოკლე კაბაში და წინსაფარში გამოწყობილი გოგონა ყველაფერს ფრთხილად ატარებდა, ხანდახან კი მის წინ მდგარ ბიჭს აკვირდებოდა. დათის საუცხოო გარეგნობა ქონდა, მამაკაცური, რაც ყველა ქალს ხიბლავდა, სწორედ ამით მოიხიბლა რამოდენიმე საათის წინ მაშოც, ახლა კი მოლარე გოგონაც მოხიბლული დატოვა.
დათი მოლარე გოგონას არც უყურებდა, სულაც არ აინტრესებდა ის. ახლა აქედან გასვლა და მშვიდად ძილი უნდოდა, მაგრამ ხვდებდოა რომ ეს არ ეღირსებოდა.
-აუჩქარეთ თუ შეიძლება- დათიმ გოგონას შეუღრინა, რომელიც დაბნეული და ცოტათი შეშინებული უყურებდა მას. რამოდენიმე წამში მაშო უკან დაბრუნდა, მაგიდაზე სხვადასხვა სახეობის შოკოლადი მიამატა და დათის საყვარლად გაუცინა.
დათის არც გაღიმებია, შეუღრინა და ისევ მოლარეს გახედა, რომელიც ცდილობდა რომ სწრაფად გაეტარებინა ეს ყველაფერი. გოგონა გაწითლდა. დათიმ ეს რა თქმა უნდა შამჩნია, მისი პერანგის რამდენიმე ღილი კიდევ შეხსნა და ოდნავ მოიშიშვლა მკერდი. გოგონას ამის დანახვაზე სუნთქვა შეეკრა, გაშრა, ტუჩების კვნეტა დაიწყო, აწითლებული ლოყების დაფარვას ცდილლობდა, მაგრამ არ გამოსდიოდა.
-დათი საყავრელო- სწრაფად მიეკრო მაშო დათის და ხელი კისერზე მოხვია- თავს ცუდად ვგრძნობ, თავი მტკივა - დათიმ ერთი ხელი წელზე მოხვია და მის სხეულს კიდევ უფრო ააკრო. მაშოს მეტი რა უნდოდა, ბოროტულად ჩაიცინა და მოლარე გოგონას გახედა, რომელიც მათ აღარ უმზერდა, ყოველშემთხვევისთვის ცდილობდა მზერა აერიდებინა. დათი მაშინვე მიხვდა რაშიც იყო საქმე და ჩუმად ჩაიცინა, მაშოს თავზე აკოცა და მეორე ხელიც მოხვია. ასე ჩახუტებულები ელოდნენ მოლარეს, რომელმაც ძლივს დაამთავრა ყველაფრის გატარება.

. . . . . . .

-მას ეფლირტავებოდი- გარბაზებული ხმით უთხრა მაშომ დათის, როცა დათიმ, ყველა პარკი მანქანაში ჩააწყო.
-არ შეიძლება?- სხვათაშორისად კითხა, ვითომ არც აინტერესებდა, კარგად იცოდა რომ მაშო ეჭვიანობდა, მაგრამ არ იმჩნევდა.
- ამას პლიუს რამოდენიმე საათის წინ ‘სოფო’ გეგონე -მისი კითხვა დააიგნორა და შეუღრინა. დათის მის საქციელზე გულში ხარხარებდა, მაგრამ გარეგნულად არაფერს იმჩნევდა.
-ჰომ დილაობით სოფო მაღვიძებს ხოლმე და...- ეცადა კიდევ უფრო გაებრაზებინა და ესეც მოახერხა, მაშომ ხელი დამუშტა, მაგრამ არაფერი აღარ უთქვამს.
-რამოდენიმე დღის წინ ყოფილმა შეყვარებულმა დამირეკა -სხვათაშორისად თქვა და კარების გაღება დააპირა -ასე მითხრა შერიგება მინდაო- მხრები აიჩეჩა -ვფიქრობ კარგი იქნება თუ შევურიგდები, შენ მაინც არ გაგაწავლებ ხოლმე.
-რა?- დაიღრინა დათიმ და სანამ მაშო მანქანის კარებს გააღებდა მანამდე მანქანას ააკრა -ბოლოს რა თქვი გაიმეორე.
-შევურიგდებითქო- გამოკვეთილად თქვა და სახეზე ღიმილი აიკრა. მაშო სულაც არ ტყუოდა. რამოდნეიმე დღის წინ მართლაც დაურეკა მისმა ყოფილმა შეყვრაბულმა ბექამ, მართლაც თხოვა რომ კიდევ ეცადათ ‘რამე,’ მაგრამ მაშომ უარი უთხრა და სიტუაციაც განუმარტა რატომ ვერ შეძლებდა ამას, მოილაპარაკეს რომ მეგობრები იქნებოდნენ.
მაშო ამას მხოლოდ იმიტომ ამბობდა რომ დათი გაებრაზებინა, როგორც მან გააბრაზა რამოდენიმე წამის წინ...
-არც კი იფიქრო მაგაზე, არ შეურიგდები- მკაცად უთხრა და კიდევ უფრო ძლიერად მიეკრო მის სხეულს. ყბა დაჭიმული ქონდა, ხელები კი დამუშტული, სახეზე სიბრაზისგან წითელი ფერი დასდებოდა.
-რატომ? არ შეიძლება?- მისივე კითხვა უკან დაუბრუნა- შენ გყავს შეყავრებული, მეც მეყოლება- მხრები აიჩეჩა და დათის მოშორება ცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა. დათის თვალებში ცეცხლი გიზგიზევდა, ამ სიტყვების შემდეგ დათის დაჭიმული ყბა ოდნავ მოეშვა. „ეჭვიანობს“ გაიფიქრა და ჩუმად ჩაიცინა.
- გაფრთხილებ, შენთან სიახლოვეს არ შევამჩნიო, ნამდილად არ მინდა შარში გავყო თავი.
-ხვალ უდნა შევხვდე- თამამად უთხრა, უკვე გადაწყვეტილი ჰქონდა რომ ბექას დაურეკავდა და შეხვედრას სთხოვდა.
-მაშო ცეცხლს ეთამაშები- საყვარლად ჩაიცინა დათიმ. დაუფიქრებლად მიიზიდა მაშო მისკენ და ძლიერად აკოცა.
........
მაშოს თვალთახედვით:

მაქსთან შესახვედრად ვემზადებოდი. მოკლე საზაფხულო კაბა ჩავიცვი მხიარულ ფერებში და დაბლა ჩავედი, რომ დედა გამეფრთხილებინა. ვიცი მეტყვის, რომ არ შევხვდე, მაგრამ ამას აზრი არ ექნება. ბექას მაინც ვნახავ.
დათისთვის არ მითქვამს, რომ ბექას უნდა შევხვედროდი. ალბათ არც ვეტყვი, რომ ვნახე. ეჭვიანობის სცენებს მოაწყობს.
-დე, ბექა უნდა ვნახო- სამზარეულოში შევედი და მაცივრიდან კარგად გაციებული შოკოლადი გამოვიღე.
-ბექა?- შეიცხადა, ალბათ იხსენებდა ჩემი ყოფილი შეყვარებულის გარდა კიდევ ვის ვიცნობდი სახელად ‘ბექას', მაგრამ, როცა ვერავინ გაიხსენა წარბებშეკრულმა გამომხედა.
-ჰო, ჩემს ყოფილ შეყვრაბულს უნდა შევხვდე- ჩავიცინე და შოკოლადს ერთი ფილა მოვატეხე... ნანის სახე შეეცვალა, რათქმაუნდა გაბრაზდა, როგორც მოველოდი.
-მას არ შეხვდები- კატეგორიულად განაცხადა და ხელში არსებული ხელსაწმენდი მაგიდაზე დააგდო, სიბრაზის გამოსამჟღავნებლად. მისი ნათქვამს ყურადღება არ მივაქციე, ლოყაზე ვაკოცე და გარეთ გავედი. აქვე ახლოს არსებულ ბარში უნდა მენახა, ამიტომ ფეხით გასეირნება გადავწყვიტე. ტელეფონში ჩემ საყვარელ სიმღერას ვუსმენდი. ( young forever/halo - beyonce and jay-z )
ბარში მისულს პირი გაოცებისგან დავაღე, როცა ჩემ წინ ბექა დავინახე. მხრებში გამართული იდგა, მოტმასნული მაიკა ეცვა, შავი ჯინსი, როგორც ჩანს უფრო გამაღლებულა. გამოკვეთილი ყბის ხაზი ქონდა, უხეში წვერი ცოტაზე ქონდა ამოსული, კულულა თმები კი როგორც ყოველთვის გაბურძგნული და წინ ჩამოყრილი ჰქონდა. ჩემს დანახვაზე სახე გაებადრა და ხელებ გაშლილი შემეგება.
-ჰეი სპიდი- გაიცინა და ძლიერად ჩამიკრა გულში. მისი მაისურის სითხელის და ჩემი გამობერილი მუცილს გამო კარგად ვიგრძნი მისი ძლიერი მუცლის პრესი.
-ბექა, როგორ გაზრდილხარ- სიცილით ვუთხარი და კიდევ ერთხელ შევათვალიერე.
-და გავსიმპატიურდი არა? -გამომწვავად გამიღიმა და ხელები გაშალა, ნახე რა ბიჭი ვარ-ო. გულიანად გავიცინე და კიდევ ერთხელ მოვეხვიე.
- მართლა ძალიან გაზრდილი ხარ, ძველი ბექასგან არაფერი დარჩა -ამოვიოხრე, ჩემს საქციელზე მასაც გაეცინა.
-გული... ის ისევ იქაა -სიცილით მითხრა და ხელი მკერდზე მიიტყაპუნა. -მუცელი რატომ არ გეტყობა?
-დიდი არ მაქვს და თან კაბაში არ ჩანს- მხრები ავიჩეჩე. - შევიდეთ რა.
თავი დამიქნია და ხელი წელზე მომხვია, მასზე მიხუტებული ნელი ნაბიჯებით შევედით ბარში. ბარის მაღალ სკამზე ჩამომსვა.
-ერთი ალკოჰოლაინი ლუდი, მეორე კი უალკოჰოლო- ბარმენმა თავი დაუქნია და შეკვეთის მოსატანად წავიდა, გახარებულმა ტაში შემოვკარი. ლუდის დალევა აქამდეც მინდოდა, მაგრამ თავს ვიკავებდი. დათის ვერ ვთხოვდი, არც მამა მომცემდა დალევის საშუალებას, ბექა კი ყოველთვის ხვდება რა მინდა.
-როგორც ყოველთვის- ჩავიცინე- მომიყევი რა ხდებოდა ამ ხნის მანძილზე?
-ჩემი კომპანია დავაარსე, ბიზნეს კომპანია- ხელები ერთმანეთს გაუხახუნა, სახე კი გაებადრა- ჯერ დამწყები ვარ მართალია, მაგრამ დიდი წინსვლა მიწინასწარმეტყველეს თუ ასე გავაგრძელებდი.
-კარგია, პირადში რა ხდება? -მოურიდებლად ვკითხე, ვიცი რომ ჩემს მიმართ გრძნობები აღარ აქვს, თორემ ასე ნამდვილად არ შემეგეგბოდა. მშობლები მასთან ურთიერთობას მარტო იმიტომ მიკრძალავდნენ რომ არ იყო მდიდარი, ნუ ამას ყოველთვის ნანი აკეთებდა. როცა ეს ბექას ვუთხარი პირობა მომცა რომ ყველაფერს იზამდა იმისთვის რომ გავებედნიერებინე და დედაჩემის გული მოეგო, ამისთვის კი არაფერს დაიშურებდა.
მაქსი საბოლოოდ დედამ მაშინ შეიძულა, როცა ფოტოები ნახა, რომელიც ვიღაცამ გაუგზავნა. ფოტოებზე მე და ბექა ერთმანეთს ვკოცნიდით მის საძინებელში, საწოლზე. დედამ კი იფიქრა რომ მან ჩემზე ძალა იხმარა. მაგრამ ეს ჩენი ნებით ხდებოდა, ჩემი ნებით ვკოცნიდი მას, მაგ დღეს ერთად არც ვწოლილვართ, ნუ უბრალოდ გვეძინა. ის არასდროს მიდოიდა ჩემი სურვილების წინააღმდეგოდ.
ვფიქრობ კარგი ვქენი როცა მას დავშორდი, ის არ იმსახურებდა ჩემნიარ გოგოს, მას პერსპექტივა ქონდა ცხოვრებაში წინსვლის, თავდაუზოგავად შრომობდა, სწავლობდა მე კი ამაში ხელს ვუშლიდი, ამიტომ გადავწყვიტე რომ თავისუფლება მიმეცა. ერთი წუთითაც არ მინანია ეს. ახლა კი ვფიქრობ რომ ამაყიც კი ვარ...
-ვფიქრობ არაფერი. ჯერ ჯობია ბიზნეს მივხედო, გოგოები მოიცდიან- გადაიხარხარა. რამდენიმე წამში ჩვენ წინ ბარმენი გაჩნდა ორი ლუდის ბაკალით ხელში და წინ ჩამოგვიდო, ხელი მაშივნე ვტაცე და დავაგემოვნე.
-და შენზე რას მეტყვი სპიდ? -ინტერესით მკითხა და ისევ ლუდი მოსვა. მხრები ავიჩეჩე
-უნივერსიტეტში სწავლაზე უარი განვაცხადე. რაზეც დედა ძალიან გაბრაზდა,მაგრამ მამა დამეხმარა მის დარწმუნებაში. სხვადასხვა სახის კურსებზე დავდიოდი, ყველაზე წარმატებული კულინარია აღმოჩნდა, ამიტომ ახლა თქვენს წინ ხედავთ შესანისნავ კულინარს- ჩავიცინე.
-ადრე არასდროს გამოგდიოდა ხოლმე- ცხვირი შეიჭმნუხნა, რაზეც გავიცინე და ისიც ამყვა სიცილში.
-უყურადღებო ვიყავი ადრე- მხრები ავიჩეჩე - და თან პატარა, ეს ყველაფერი 3-4წლის წინ იყო
- კარგი. იმედი მაქვს რაიმეს დამაგემოვნებინებ
-კი, ვფიქრობ ამ დღეებში რაიმეს გავაკეთებ შენთვის- გავიცინე და კვლავ ლუდის დაგემოვნებას შევუდექი...

. . . . . . .

მე და ბექა ჩემი სახლის გზას დავადექით. ფეხით მივსეირნებდით. ჩემი ხელი მის ხელში იყო მოქცეული, ცერა თითით ნაზად მეფერებოდა ხელზე, თან მოგონებებს იხსენებდა, რაზეც ერთად ვიცინოდით გულიანად. ვფიქრობ ყველაზე თბილი და მხიარული მოგონებები მასთან მაკავშირებს, ერთადერთი ადამიანი ვინც ყოველთვის მიგებდა.
-სპიდ მგონი ჯობია აქედან მარტო მიხვიდე, არ მინდა შენმა მშობლებმა კიდევ, რამე იფიქრონ- ბუზღუნით წარმოთქვა და მაღლიდან დამხედა მზრუნველი სახით.
-არ მადარდებს, ამ დღეებში მაინც მოგიწევს ჩემთან მოსვლა- მხრები ავიჩეჩე და ხელით მოვქაჩე რომ წამოსულიყო, უხალისოდ აიჩეჩა მხრები და ისევ გააგრძელა გზა ჩემთან ერთად.
-გახსოვს სახლიდან რომ იპარებოდი ?- სიცილით მკითა, მაშინვე თავი დავუქნიე- აი იმ ხესთან გხვდებოდი ხოლმე- ხელით მიმითითა ერთერთ ხეზე, რომელზეეც დარწმუნებული ვარ რომ ჩემი და მისი სახელის პირველი ასო ისევაა ამოტვიფრულია.
-მახსოვს,სულ ორი ჟაკეტით დადიოდი ხოლმე, ერთი ჩემთვის გქონდა მეორე შენთვის- გავიცინე.
-ჰო ეგრე იყო- მანაც ჩაიცინა და ისევ ძველ დროზე საუბარი გავაგრძელეთ, სახლამდე ისე მივედი რომ ვერც შევამჩნიე. სახლის წინ მანქანები იდგა, ერთი დათისაა, მეორე კი კარენის და კახის. დღესაც გვესტუმრნენ.
დათა სახლიდან გაბრაზებული სახით გამოვარდა, ხელები დამუშტული ქონდა, თვალებიდან კი ნაპერწკლებს ყრიდა. სანამ მანქანამდე მივიდოდა მე გამომხედა, შემდეგ კი ბექას გახედა. ყბა დაეჭიმა, ხელი კი უფრო დაემუშტა. ჩვენსკენ წამოვიდა. ანთებული თვალებით დაჰყურებდა ჩემს და ბექას ხელს..
-მაშო ვინ არის ის?- ანთებული თვალებით მანიშნა ბექაზე- და რას ნიშნავს ეს ყველაფერი?-დაიღრინა
-ბექა გაიცანი ეს დათია, დათი-ბექა- ხელის გაშვერით ვანიშნე, სულაც არ შემშინებია მისი სიბრაზის და ანთებული თვალების. ვიცი რომ დამემუქრება, მაგრამ ამის უფლება არ აქვს, აქედან გამომდინარე არც მე დავუჯერებ მას.
დათიმ ხელი წელზე მომხნვია და მის უკან ამომაყენა, თითქოს ბექასგან მიცავდა, მაგრამ ბექასგან დაცვა სულაც არ მჭირდება.
-მეორედ მას არც კი გაეკარო- შეუღრინა დათიმ და საჩვენებელი თითი მკერდზე ძლიერად მიარტყა. ბექას დათის სახეზე გულიანად გაეცინა. ვიგრძენი როგორ დაეჭიმა დათის ყველა ძარღვი. დარტმას აპირებდა როცა მის ძლიერ მუშტს, ჩემი ხელები მოვხვიე და ადგილზე გავაჩერებინე.
-შეიძლება მე ამიკრძალო მისი ნახვა, მაგრამ მაშოს ამას ვერ შეაგნებინებ და არც შენი მუქარა გაჭრის- გაიცინა, მის სიტყვებზე მეც ჩამეცინა. ყველთვის მიკვირდა როგორ მოახერხა ჩემი ხუთი თითივით გაცნობა, როგორც ჩანს სამ წლიან ურთიერთობას ფუჭად არ ჩაუვლია.
-ამას მე მივხედავ, შენ კი ჯობია დაახვიო აქედან- დათიმ მისკენ გაიწია, მაგრამ მაინც მოვახერხე მისი შეჩერბა.
-დათი მორჩი, ის ჩემი მეგობარია- შევუღრინე და დათის ზურგს მოვშორდი, რომ ბექას დავმშვიდობებოდი. ხელები მოვხვიე და ნაზად ჩავეხუტე, მანაც მომხვია ხელი და თავზე მაკოცა
-თუ რამე მოხდა ჩემი ნომერი გიწერია- ჩუმად ჩამჩურჩულა ყურში- ჭკვიანად იყავი სპიდ- ჩაიცინა და ლოყაზე მაკოცა. დათის ხელები ვიგრძენი ზურგზე, უკან გამომქაჩა და ბექას შეუღრინა. ბექამ მხრები აიჩეჩა და გზას ჩუმად გაუყვა.
-რა ჯანდაბა დაგემართა?- შევუღრინე და მას მოვშორდი. ჯანდაბა ის ისეთი აუტანელია, როცა სოფოსთან ერთად დავინახე მე ხომ არაფერი გამიკეთებია ამდაგვარი, ის კი ისე ეჭვიანობს თითქოს ჩემზე გიჟდებოდეს და ეგოიტობის შეგრძნება ახრჩობდეს ჩემს მიმართ.
-მას არ აქვს უფლება შენთან ერთად იაროს, ასე ხელჩაკიდებული, როცა მე შეხების უფლებასაც არ მაძლევ... ხანდახან- დაბღვერილმა წარმოთქვა და სახეზე ხელები მოისვა, დამშვიდებას ცდილობდა.
-შენ და ბექა სრულიად განსხვავდებით ერთმანეთისგან, ის არასდროს შემხებია უხეშად, შენ კი რა ქენი მაშინ? -დაწყევლილი ღამე გავახსენე, წამშივე დაემუშტა ხელები -მას შემდეგ როგორ გინდა რომ გენდო? ხანდახან ვცილობდ დავივიწყო ყველაფერი, მაგრამ მაინც თავს მახსენებს, მაგ დროს კი მხოლოდ ზიზღს იწვევ ჩემში.
-წესიერად ილაპარაკე- ხელი მკლავში ჩამავლო, სახლისკენ წამათრია. ვცდილობდი რომ მისი ხელები მომეშორებინა, მაგრამ როცა ვფართხალებდი ხელებს კიდევ უფრო ძლიერად მიჭერდა.
სახლში შესულებმა გაოცებული სახით გამოგვხედეს, რა თქმა უნდა დათის სიუხეშის გამო მამას თვალები გაუფართოვდა ნანი კი წარბაწეული მიმზერდა.
-ხომ გითხარი რომ ბექა არ გენახა?- დაისისინა დედამ და ფეხზე წამოიჭრა. გაბრაზებული თვალებით მიმზერდა -ის არასდროს იყო შენი შესაფერისი, რით ვერ ხვდები?
-ფული რახან არ ჰქონდა? და იცი რა დედა? ახლა ის ბიზნესმენია, იმაზე მეტი ფული აქვს ვიდრე შენ ოდესმე გინახავს- მისნაირად დავისისინე, შეიძლება ამ წავს ვაზვიადებ, მაგრამ ზუსტად ვიცი რომ ბექა იმდენს მიაღწევს რომ მართლა იშოვის ამდენ ფულს.
-ხმას დაუწიე- ანთებული თვალებით შემომხედა.
-არა დედა, მგონი საკმარისად გავჩუმდი აქამდე. სულ ვცდილობდი რომ შენი გული მომეგო, ყველაფერს ვაკეთებდი ამისთვის, მაგრამ შენ ამ კარგშიც ცუდს ხედავდი ხოლმე, სულ შენიშნვებს მაძლევდი, ყველაფერს მიკრძალავდი. არავისთან ურთიერთობის უფლებას არ მაძლევდი და ახლა, რომ მეგობრები არ მყავს მხოლოდ შენი ბრალია. არავინ მყავს გვერდით და იმის მაგივრად რომ გვერდში დამიდგე ასეთ დროს, სულ დაბღვერილი და ცივი სახით მიყურებ. რომც მოვკვდე ალბათ მიწას ისე დამაყრი რომ ხელიც არ აგიკანკალბდება და არც ატირდები. მეგონა შეიცვლდებოდი, მეგონა ოდესმე შემოხვიდოდი ჩემს ოთახში, ძილინებისას მისურვებდი და შუბლზე მაკოცებდი როგოც ამას სხვები აკეთებდნენ. იმითაც არ დაინტერესებულხარ მეშინოდა თუ არა ღამე. ჯანდაბა შენ არც არასდროს გითქვამს ჩემთვის რომ გიყვარვარ- დავიღრინე და ცრემლებს თავისუფლება მივეცი. ვერავის ვხედავდი, ვერავის სახე ვერ ვამჩნევდი ნანის სახის ნაცვლად, წარბიც არ შეხრია. ისევ ისეთი ცივი და ბოროტი გამოხედვა ქონდა.
-ერთ კვირაში შენი და დათის ქორწილია. ყველაფერი გადაწყვეტილია- წერტილი დაუსვა ყველაფერს და ოთახი ისე დატოვა რომ არავისთვის არ შეუხედვას. ღრმად ამოვისუნთქე და მივხვდი რომ ჰაერი არ მყოფნიდა. ღრმად სუნთქვა დავიწყე და ცრემლებს თავისუფლება მივეცი.
დათის ხელზე ხელს ძლიერად ვუჭერდი, რომ ჩემი ტკივილი მისთვისაც გამენაწილებინა, მინდოდა შემსუბუქებოდა ეს ყველაფერი, გულის შეკუმშვა და უჰაერობა. გონება დაბინდული მქონდა, აზროვნებაც მიჭირდა. დაღლილობისგან გონებას ვკარგავდი, როცა დათის ძლიერი მკლავები ვიგრძენი ჩემს გარშემო, წაშვივე ხელში ამიყვანა და ჩემი ოთახისკენ წამიყვანა.
მის მკლავებში გავინაბე, გონებას დამშვიდების უფლება მივეცი, მაგრამ მაინც აფორიაქებული ვიყავი. ხელებიც მიკანკალებდა. მთლიანად ვთრთოდი.
როცა დათიმ საწოლზე დამაწვინა, ზურგი ვაქციე მას და ხელები მუცელზე მოვიხვიე, მარტო დარჩენა მინდოდა, მაგრამ ვიცოდი რომ დათი არ დამტოვებდა. რამოდენიმე წამში მისი მკერდი ჩემს ზურგს მოეკრო, მისი ხელები კი ჩემს მუცელს მოეხვივნენ.
-მშვიდად- ჩამჩურჩულა ყურში და იქვე მაკოცა. მისი ტუჩების შეგრძნებისას მთლაიანად ჟრუანტელმა დამიარა. წამშივე შევწყვიტე კანკალი, თითქოს ჩემი სხეული მის ბრძანებას დაექვემდებარა. ჩემი კაბის ელვა ნელა შეხსნა, მხოლოდ ერთი ჩაქაჩვით მის წინაშე შავი ფერის საცვლების ამარა დავრჩი, პლედი დამაფარა და ისევ მომეხუტა, ახლა კი ჩემს მოშიშვებულ მუცელზე ხელს დაასრიალებდა. მასზე ფიქრებით გართულს, ყველაფერი გადამავიწყდა, ნანიმ და მისმა საქციელებ უკანა ფლანგზე გადაიწიეს, ახლა მხოლოდ დათიზე და პატარაზე ვფიქრობი... გონებაც მალევე მიმებინდა და სიზმრების სამყაროში გადავეშვი.
...........
სიცივის შეგრძნებამ ჩემი სიზმრები დააფრთხო, ლაპარაკმა კი საბოლოოდ გამომაფხიზლა. ნაცნობი, ოდნავ დაბოხებულ ხმა ჩემესმოდა სიმღერასავით. თვალები ნელა გავახილე და მაშინვე გამეღიმა.
დათის ჩემთვის გადასაფარებელი მოუშორებია, მუცელთან ახლოს ხელებზე დაყრდნობილი, ჩუმად მღერის რაღაცას, ხანდახან კი ხელს მუცელზე მისვამს. გაღიმებული დაჰყურებს ჩემს ოდნავ გამობერილ მუცელს, შემდეგ იხრება და რამოდნეიმეჯერ მკოცნის. უხეში წვერის შეხებაზე მთლიანად მაჟრიალებს, დათი კი მაღლა იყურება.
-არ მინდოდა შენი გაღვიძება- ბოხი ხმით წარმოთქვა, დასაფარებელი ისევ დამაფარა და ჩემს გვერდზე დაწვა.
-რომელი საათია?- ინტერესით ვიკითხე და ოდნავ წამოვიწიე, მაგრამ ისევ უკან დავბრუნდი, თავი საშინლად მტკივა. ხელები შუბლზე შემოვიწყე და ღრმად სუნთქვა დავიწყე. თვალებში ცრემლი ჩამიდგა, ტუჩების კვნეტა დავიწყე, რომ ცრემლები შემეჩერებინა. უმიზეზოდ ჩამოგორებული ცრემლები სწრაფად შევიშრე და ისევ ღრმად სუნთქვა გავაგრძელე
-მაშო კარგად ხარ?- დათი საწოლზე ჩამოჯდა და ხელები სახიდან მომაშორებინა- რაიმე ხომ არ გტკივა?- უარყოფნის ნიშნად თავი გავაქნიე ცრემლები ხელებით მოვიშორე.
-თავი მტკივა უბრალოდ- მხრები ავიჩეჩე -კარგად ვარ.
-წამალი ხომ არ გინდა?? ან რამე? მოგიტან.- საწოლიდან წამოდგა და შარვალი ამოიცვა. მის შიშველი სხეულის შემხედვარეს სულ გადამავიწყდა თავის ტკივილი. ჩუმად ჩავიხითხითე და მზერა ავარიდე.
-ორსულობის დროს ჯობს წამლებს თავი ავარიდო, ამიტომ ფორტთოხლის წვენს თუ მომიტან კარგი იქნება.
-კარგი- მაიკა გადაიცვა და ოთახი სწრაფად დატოვა. საწოლზე კომფოტულად მოვთავსდი და ხელები მუცელზე მოვიხვიე. თავის ტკივილმა ნელნელა გადამიარა.
გუშინდელი ნანის სახე თველებიდან არ ამომდის, წარბიც არ შეუხრია, მისთვის დამახასიათებელი ცივი და მკაცრი სახით მიყურებდა, თითქოს მაშინაც მე ვაშავებდი რამეს. იმასაც ვერ აღიარებს, რომ ასეთი ცივი და უგულოა. მის დესპოტ საქციელს საზღვარი არ აქვს. აუტანელია, იმედი მაქვს დიდიხნით ვეღარ ვნახავ და დავაღწევ თავს მის საზარელ განმომეტყველებას.
-აი პატარავ- დათიმ ოთახის კარი შემოხსნა და ფორთოხლის წვენით სავსე ჭიქა მომაწოდა. საწოლზე წამოვიწიე, საწოლის თავს მივეყრდენი და ჭიქა გამოვართვი.
-დღეს ბექა უნდა მოვიდეს აქ -უდარდელად ვუთხარი და წვენი მოვსვი. ვიგრძენი აურა როგორ დაიძაბა ჩვენს შორის, ხელები დამუშტა და ყბდა დაჭიმა. ჰმ, ეჭვიანობს.
-გირჩევ არსად შემეჩეხოს- ამოიღრინა- არ მოიყვანო აქ.
-კარგი მაშინ მე წავალ მასთან- სახე მოეღრიცა, როგორც ჩანს ბრაზობს, მაგრამ ცდილლობს არ შეიმჩნიოს, რაც არ გამოსდის.
-რატომ?- ყბადაჭიმულმა და თვალებანთებულმა გამომხედა. საწოლზე ჩამოჯდა და ჩემსკენ გადმოიწია.
-დავპირდი რომ ჩემს ნახელავს გავასიჯებდი -მხრები ავიჩეჩე, ჩემთვის ეს დიდ პრობლემას არ წარმოადგენს, მაინც იშვიათად ვტდრიალებ სამზარეულოში და ნამდვილად კარგი იქნება რაიმე რომ მოვუმზადო, ვასიამოვნებ მაინც მას.
-არ ჯობს მე გამასინჯო? - ღიმილით მკითხა და ხელი მუცელზე მომისვა, წამით დაიხარა და ნაზად მაკოცა. მის საქციელზე გამეღიმა.
-დარჩი და ორივესთვის გავაკეტებ რამეს.
-არა, მხოლოდ ჩემთვის გააკეთებ, ბექას კი ვეღარ ნახავ- მის ნათქვამზე გულიანად გავიცინე. რა თქმა უნდა ბექას ვნახავ, მაშინ როცა მომინდება და ამას არც არავის დავეკითხები. შეიძლება ბევრისთვის მორცხვი და ჩუმი გოგო ვარ, მაგრამ არა ამ შემთხვევაში.
-დღეს მოვა ბექა და სულაც არ მაინტერესებს ეს შენ გინდა თუ არა. თუ არ გინდა რომ ბექას სახე ნახო, შეგიძლია წახვიდე, გასასვლელი იცი- ირონიულად ჩავიცინე, მისი ხელები მოიშორე და სააბაზანოში შევედი.

. . . . . . .

თითქმის ყველაფერი მზად მქონდა. ინგრედიენტები მაგიდაზე ალაგია. ყველაფერი მზადაა.
ბექას გამო გადავწყვიტე იტალური პიცა გამეკეტებინა და ესპანური სალათა ‘სალსა’. ბექას ძალიან უყვარს პიცა, სალათას კი ალბათ ჩემს გამო ვაკეთებ. სამზარეულოს დიდ სკამზე ვიყავი ჩამომჯდარი და ლიამის ტელფონში რაღაც თამაშს ვთამაშობდი.
-Fuck it- დავიყვირე, როცა ეკრანზე ‘Game Over’ დაეწერა, ჯანდაბაშიც წასულა ის მონსტრი რომელმაც მომკლა. არადა რა კარგად მივდიოდი. უხხხ.
-რამე მოხდა?- დათი სამზარეულოში შემოვიდა და ჩემს წინ სკამზე ჩამოჯდა, უარყოფის ნიშნად თავი გავქნიე. ჯობს დავმშვიდდე, ასეთი ემოციური არ ვყოფილვარ, არ მინდა რომ ყველაფერი ოსრულობას დავაბრალო მაგრამ ეს მართლაც ორსულობის ბრალია.
-როგორც ჩანს შენი ბექა აგვიანებს, ან იქნებ მოსვლასაც არ აპირებს? - ბოროტულად გაიღიმა, თითქოს მისი საქციელით კმაყოფილი ყოფილიყოს. წარბი ავწიე და შევუღრინე
-ჰმ ის არასდროს მატყუებს და მის პირობებს ყოველთვის ასრულებს -ენა გამოვიყავი, როცა კარებზე ზარის ხმა გაისმა, დათის სახე შეეცვალა. ჩუმად შეიკურთხა და უკან გამომყვა. კარებში გაღიმებული ბექა იდგა, ხელში ყვავილებით და ჩემი საყვარელი შოკოლადით.
როგორც ყოველთვის შესანიშნავად გამოიყურებოდა, თეთრი ფერის რემბო მაიკა ეცვა, რაღაც წარწერით და ფოტოთი, შავი ფერის მოტკეცილი შარვალი და ბოტასები. ალბათ სხვას ასე, რომ ჩაეცვა დიდად ვერ მიიქცევდა ჩემს ყურდღებას მაგრამ ბექა ამას ყოველთვის ახერხებს, ასეთი ჩაცმულობითაც კი.
ყვავილები და შოკოლად გამომიწოდა და ლოყაზე მაკოცა. დათის კი ხელი ჩამოართვა. სიჩუმე სუფევდა გარშემო, დათი ბექას უღრენდა, ბექა კი მას ყურადღებასაც არ აქცევდა.
-აბა სპიდ რის გაკეთებას აპირებ? - ეშმაკური სიცილით მკითხა ბექამ და სამზაერულოს მაღალ სკამზე ჩამოჯდა, ხელებით ზედ დაეყრდნო და მის ხელებზე თავი ჩამოდო.
-იტალიური პიცა- ხითხითით ვუთხარი. გულიანად გაეცინა ბექას და იმის გახსენება დაიწყო თუ როგორი გემო ქონდა ჩემს გაკეთებულ პიცას ადრე. ბექა ძველ მოგონებებს იხსენებდა, თან იცინოდა. დათი კი უსმენდა და მის მონაყოლზე თვალებს ატრაილებდა, რამოდნეიმეჯერ შევამჩნიე როგორ იკავებდა ტუჩებს, რომ არ გასცინოებდა და მკაცრი სახე შეენარჩუმებინა.
ხელებდაგაჯავრებინებული და წარბშეკრული მაინც ძალიან საყვარელი იყო, წამით მომინდა რომ მისი ლოყები დამეკოცნა, მაგრამ ის ხომ დათია, ალბათ ეს რომ გავეკეთო იფიქრებს რომ მიყვარს.
პიცა ღუმელში შევდე და სალათის გაკეთებდა დავიყწე. ბიჭებს ლოდინისგან დორბლი სცვიოდათ, ბექა დაჭრილ პამიდორს მიჭამდა, რის გამოც სიცილს ძლივს ვიკაევბდი რომ შენიშვნა მიმეცა.
ჩემს ჯიბეში ტელეფონი აბზულდა, ხელები შევიწმინდა და სანამ სახელს დავხედავდი მანადმე ვუპასუხე
-ჰეი პუსკ, როგორ ხარ? მომენატრე- ტელეფონში სოფოს ხმა გაისმა, სიბრაზე მომაწვა. ტელეფონი დათის მივუგდე და ისევ ჩემი საქმის გაკეთებას შევუდექი. დათიმ ტელეფონს დახედა და ჩუმად შეიკურთხა, სამზარეულოდან გავიდა. მე და მაქსი მარტო დაგვტოვა.
-ვინ იყო?- ინტერესით მკითხა და კიდევ ერთი პამიდვრის ნაჭერი აიღო ჯამიდან. შევუღრინე რაზეც მას ჩაეცინა.
-მისი შეყვრაბული- თვალები გადავატრიალე და პამიდვრით სავსე ჯამი მისგან მოშორებით დავდე, რაზეც თვალები გადაატრიალა- ‘ჰეი პუსკ, მომენატრე.’- სოფოს გავაჯავრე და ხმამღლა გავიცინე, ძალიან ნაზი და სიფრიფანა ხმა ჰქონდა, რაც ძალიან გამაღიზიანებელია.
-ვიღაც ეჭვიანობს.
-რაა? არა.- შევიცხადე და მალევე ვუარყავი მისი ნათქვამი.
-სპიდ შენ ყოველთვის ასე იქცეოდი როცა ვიღაცაზე ეჭვიანობდი, თან ხასიათიც ასე უცებ წაგიხდა, როცა მას დაელაპარაკე შემთხვევით.- შევუღრინე. ჩემი თავის ლანძღვა დავიწყე, მხოლოდ იმიტომ რომ ვიღაცას მივეცი უფლებ ასე კარგად გავეცანი. ნერვებს მიშლის ის ფაქტი რომ ბექა მისი 5 თითივით მიცნობს, ვერაფერს გამოვაპარებ მას.
-ჰო შეიძლება ვეჭვიანობს, ან ვეჭვიანობს. ძალიან ვეჭვიანობ -ბოლოს ვაღაირე, ან რა აზრი ქონდა დამალვას რომ ეჭვიანობით ვსკდებოდი, ალბათ სახეზეც მეტყობოდა ეს ყველაფერი.
-ვგრძნობ რომ რაღაც გაწუხებს.- დიდი დაკვირვების შემდეგ საუბარი გააგრძელა, -მოუსვენრად ხა..- სიტყვები გაუწდა, ოთახში გაღიმებული დათი შემოვიდა, რაზეც კიდევ უფრო გავბრაზდი, წამით თვალები ბექასკენ გავაპარე რომელმაც ტუჩების მანიშნა ‘Calm Down.’
-მე უნდა წავიდე- მშვიდად მითხრა, ანთებული თვალები კი ბექასკენ გააპარა.
-მშვიდობიანი მგზავრობა.- ჩაივისისინე და მიკროტალღური ღუმელი გამოვრთე, იქიდან კი პიცა გამოვიღე. ოთახში წამშივე დატრიალდა პიცის სურნელი, ვფიქორბ კარგი გამომივიდა.
დათი ჩემსკნენ წამოვიდა, შუბლზე მაკოცა.
-ჭკვიანად იყავი- კბილებში გამოსცრა. გაბრაზეულია იმაზე რომ ბექასთან მარტო მტოვებს, მე კი იმაზე ვარ გაბრაზებული რომ ის სოფოსთან მიდის. ჯანდაბაშიც წასულა.
დათის წასვლის შემდეგ, მე და ბექამ ვერანდაზე ვივახშმეთ, გაოცებული იყო იმით რომ ასეთი გემრიელი გამომივიდა. ყველაფერზე ვისაურეთ, გუშინდელზეც მოვუყევი, მითხრა რომ ნანისთვის ესე არ უნდა მელაპარაკა და გაამფრთხილა რომ მეორედ ესეთი რამ არ გამეკეთებინა. მის ნათქვამზე თვალები გადავატრიალე, რაზეც მას გაეცინა.
ვახშმის შემდეგ გადავწყვიტეთ რომ მონოპოლია გვეთამაშა, თამაშის დაწყებიდან რამოდნეიმე წუთში უკვე ყველაფერი გახსენებული მქონდა თამაშის შესახებ, გიჟივით დავაქანებდით პატარა მანქანებს და თან ვიცინოდით. მალე ესეც მოგვბეზრდა, ამიტომ გადავწყვიტეთ რომ ერთამენთი გაგვემწარებინა. პატარა მონეტა ავიღეთ და თამაში დავიწყეთ.
-სპიდ ამასღა მესვრი და მერე აღარც ვითამაშებთ- მის სააქციელზე ჩამეცინა. მონეტა მისკენ გავაქანე და მოკეცილ მუშტზე კანი გადავუჭერი. ხმამაღლა გადავიხარხარე, როცა მისი სისხლიანი თითები დავინახე, მეც მის დღეში მქონდა ხელები, არა მას უფრო უარესად ჰქონდა.
-ასე გინდა -ბოროტულად გავიცინე და სავარძელში ჩავესვენე. ბექამ წამშივე ხელში ამიტაცა და სირბილი დაიწყო. ხელებს ძლიერად მიჭერდა, მაგრამ ფრთხილად დარბოდა, რომ არ დავვარდნილიყავით. დივანზე დამაწვინა და ისე ჩემს ზემოდან მოექცა, მოღუტუნებას აპირებდა როცა კივილის ხმა მოგვესმა
-აქ რა ჯანადბა ხდება?- ნანის ხმა მთელ ოთახში ექოსავით გაისმა.
ბექა სწრაფად მომშორდა, ცდილობდა სახე დაესერიოზულებინა, მარგამ არ გამოსდიოდა, მის ტუჩებს ღიმილი მაინც დასთამაშებდა. მის შემხედვარეს გულიანად გავიცინე და მეც წამოვდექი ფეხზე. ხელი მუცელზე მივიდე და სასაცილოდ წავედი ნანიკენ.
-დედა ნახე ბექა ჩამოვიდა- სიცილით ვუთხარი და ბექაზე მივუთითე, ახლა ასე იმიტომ ვიქცევი რომ მინდა წყობიდან გამოვიყვანო, ალბათ ღირსიც იქნება ამის.
-გამარჯობათ ქალბატონო ნანი- სერულოზული ხმით მიმართა ბექამ და დედას ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად. დედამ მისი ხელი დააიგნორა და აქეთ-იქით სიარული დაიწყო, ცდილობდა დამშვიდებულიყო მაგრამ როგორც ჩანს არ გამოსდიოდა. მის საქციელზე მეცინებოდა, რაზეც ბექა მიღრენდა, მაგრამ არ მიანტერესებს, მინდა საბოლოოდ გავაგიჟო.
-მას აქ რა ჯანდაბა უნდა? მე ხომ გითხარი რომ ის არ გენახა?- დამიყვირა და ჩემსკენ წამოვიდა, ხელები მხრებში მომხვია და შემანჯღრია- რა აჯდნაბას აკეთებ ხვდები მაინც სულელო გოგო?- დამიყვირა და კიდევ ერთხელ შემანჯღრია.
-ქალვატონო ნანს შეეშვით მას-ბექამ ხელი წელზე მომხვია და დედაჩემის კლანჭებიდან დამიხსნა- მეორედ მას ასე არ შეეხოთ, თორემ ნადვილად არ ვაგებ ჩემს თავზე პასუხს- შეუღრინა და მის ზურს უკან დამაყენა. გაოცებული შევყურებდი დედაჩემის გაცხოველებულ სახეს, რომელიც ალბათ მალე ამოძვრებოდა ტყავიდან. ცივი არაფრისმთქველი სახე ქონდა, როგორც ყოველთვის უგრძნობია, გულის მაგივრად კი ქვა უდევს.
მთლიანად ვკალკალებდი მაგრამ არ ვიმჩნევდი, ვცდილობრი ჩემი თავი დამემშვიდებინა. ხელები მუცელზე მოვიხვიე და კიდევ უფრო ძლეირად ავეკარი ბექას სხეულს.
-მოშორდი მას და ნუ ეხები- ბექას მოშორება ცადა, მაგრამ ბექამ მისი ხელები ჰაერში გააკავა და უბიძგა რომ უკან წასულიყო, დედამაც თავი ვერ შეიკავა და რამოდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია.
-დედა ხვდები მაინც რად იქეცი? ცხოველი ხარ, ცხოველი რომელსაც არავინ არ უყვარს, მხოლოდ ფული აინტერესებს, ქონება. თავში მხოლოდ ეს გიტრიალებს და ის გინდა რომ სამუდამოდ მომიშორო, დამიჯერე მალე მოგშორდები და აღარასოდეს დაგენახები- დავიყვირე. კიდევ ვაპირებდი რომ რაღაც მეთქვა მაგრამ მწვავე ტკივილი ვიგრძენი, ლოყა ძალიან ამეწვა, რაზეც ცრემლები წამომცვივდა. ვცდილობდი თავი შემკავებინა და ცუდად არ გავმხდარიყავი.
-ახალი კი საბოლოოდ დაამტკიცე რაც ხარ და რასაც წარმოვადგენ შენთვის- ჩურჩულით წარმოვთქვი და ბექასკენ შევტრიალდი, ხელი მკლავზე დავადე, რომ წონასწორობა შემენარჩუნებინა, მაგრამ ეს არ დამეხმარა ამაში, ვიგრძენი როგორ გამომეცალა ძალა ფეხებში.
ავტორის თვალთახედვით:

დათი სოფოს დაჰყურებდა და მის სხეულს უკვე მეათასედ შეისწავლიდა, შიშველ მკერდზე ხელის ძლიერად უჭერდა და მისი კვ***ით ტკბობდა. მაგრამ ეს დიდი სიამოვნებასაც აღარ ანიჭებდა. ახლა მხოლოდ ის უნდოდა რომ დაუნდობლად მოქცეულიყო, მაგრამ თავს იკავებდა. მის ტუჩებს დააცხრა და ძლიერი ბი**ით შე**და მასში.
მთელ ოთახში მათი კვნესის ხმა ისმოდა, სოფო დათის ზურგს იყო ჩაჭიდებული და მისი დიდი კლანჯებით დათის ზურგს ამახინჯებდა.თეძოებზე ხელს უჭერდა რომ მთლიანად შეეგრძნო ის სიამოვნება, მაგრამ სულაც ვარ გრძნობდა სიამოვნებას. გოგონა კი იმას უმეორებდა რომ კიდევ უფრო ს*****დ ემო**ავა, დათიმაც ბოროტულად ჩაიცინა და მოძრაობა კიდევ უფრო ააჩქარა.
პირველმა სოფომ მიაღწია მის სიმაღლეს, მაგრამ ლიამი არ გაჩერებულა, კიდევ აგრძელებდა მოძრაობას, უნდოდა მთლიანად დაცლილიყო ემოციებისგან, უნდოდა მისი ყველა უარყოფითი ემოცია მოეშორებინა, უნდოდა რომ გონებიდან ამოეგდო ბექა და მაშო... მაგრამ არც ეს გამოსდიოდა, გონებით მაშოსთან იყო. ეჭვიანობა ახრჩობდა, ამიტომ იქცეოდა ახლა დაუნდობლად, მაშოს ასე ვერ შეეხება, ხელში კი მხოლოდ სოფო შერჩა რომელიც ამაზე უარს არასდროს ამბობს.
როცა დათიმაც მის სიმალეს მიაღწია ჩუამდ წამოიკვესა მაშოს სახელი და გოგონას მკერდზე ძლიერად დაეხეთა.
-დათი- ვნებიანი ხმით აღმოხდა სოფოს და დათის ხელები წელზე მოხვია, რაზეც დათი შეხტა.
-გისმენ- დაღლილი და მობეზრებული ხმით მიმართა, თავი მის მკერდზე უფრო კომფორტულად დადო და თვალები მინაბა, პატარა დაღლილი ბავშვივით გამოიყურებოდა.
-მომესმა თუ მაშო დამიძახე?
-მოგეჩვენა- გაკვრებულმა დათიმ ჩუმად ამოიოხრა და თავს ძილის საშუალება მისცა, გოგონას ფრუტუნი ამაში ხელს უშლიდა, მაგრამ ცოტახანში ყველაფერი გაუფერულდა.

. . . . . . .

დათის სახლის წინ ორი მანქანა გაჩერდა, იქიდან კი სამი ბიჭი გადმოვიდა. ერთმანეთს მიესალმნენ და სახლისკენ წავიდნენ, ხმამაღლა იცინოდნენ რაღაცაზე. ერთაერთმა მათგანმა სახლის გასაღები ამოიღო ჯიბიდან და დაუკითახავდ შეხსნა კარები. მისაღებში შუქის ანთებისას კი ყველამ სიცილი ატეხეს, როცა კიბეზე წითელი ფერის ლიფი შეამჩნიეს. ყველამ ის გაიფიქრა ‘ან ვიღაც ყავს, ან სოფოსთან ერთადა’-ო...
ქერა ბიჭი სამზარეულოსკენ გავიდა, ხუჭუჭა და ცისფერთვალება კი კიბეებს აუყვნენ.
-ლუკა, ფრთხილად შეაღე კარი- ხითხითით უთხრა ხუჭუჭამ, რაზეც მეორემ თავი დაუქნია, კარები ფრთხილად შეხსნეს და ოთახში დაუკითხავად შევიდნენ. შუქი აანთეს და ხმამღლა ყვირილი დაიწყეს, რაზეც დათიმ და სოფომ თავი წამოყვეს. დათის მათ საქციელზე ჩაეცინა, სოფო კი საშინლად გაბრაზდა, როგორც ჩანს მისი გეგმები ჩაშალეს.
-სიურპრიზი- ისევ დაიყვირა ხუჭუჭამ, რაზეც დათი საწოლიდან წამოდგა და მის მეგობრებს გადაეხვია, ის სულაც არ გახსენებია რომ სოფო საწოლზე სრულიად შიშველი დატოვა.
სხვა შემთხვევასი მის მეგობრებს გაუწყრებოდა, რომ ასე დაადგენენ სახლში, მაგრამ ახლა ეს ძალიან გაუხარდა. სულაც არ უფიქრია რომ სოფოსთვის რაიმე დაეფარებინა, თვითონაც კი არ ჩაუცვამს ბოქსერები.
-დათა შენი ბიჭი დამალე- ხითხითი უთხრა ცისფერთვაელბამ. დათიმ მას შუა თითი უჩვენა და ბოქსერები სწრაფად ამოიცვა.
-ჩაიცვი- სოფოს გახედა და მკაცრად მიმართა, პირველად ხდებოდა ასე, დათი სოფოს ასე არასდროს დალაპარაკებია, ყოველთვის უფრთხილდებოდა და ასეთი ღამის, თუ საღამოს შემდეგ ყოველთვის საჭმელს უმზადებდა, მაგრამ როგორც ჩანს ყველაფერი იცვლება.
ბიჭები დაბლა ჩავიდნენ, დათიც მათ მიჰყვა და ქერასაც შეეგება.
-ნუგო დღითიდღე სუსტდები- სიცილით უთხრა ნუგო და ხელში აიტაცა, ისე თითქოს ბუმბული ყოფილიყო.
–შენ ის კიდევ ვერ მოიშორე?- უკმაყოფილოდ კითხა ნუგომ, დათის მის სიტყვებზე ჩაეცინა, მაგრამ მაინც ის თქვა რაც დიდი ტყუილი იყო.
-მიყვარს- მხრები აიჩეჩა დათიმ და მისაღებში შევიდა. ყველა სავარძელში კომფორტულად ისხდნენ, ცივ ლუდს შეექცეოდნენ, რომელიც ნუგოს გაემზადებინა.
-მაშო როგორ არის?- ინტერესით იკითხა ლუკამ, რაზეც სხვებიც აყვნენ. დათიმ მათ შეუღრინა, სიბრაზემ მოიცვა, ჯერ მაშო არც კი იცნობენ და უკვე უყვართ, სოფოს კი თითქმის 2 წელია იცნობენ და ისევ ისე ძულთ როგორც პირველად გაცნობისას შესძულდათ, ან უფრო უარესად. ლუკა ყოვლთვის ცდილობს რომ დათი და სოფო გაამწაროს, რაც ხშირ შემთხვევაში გამოსდის.
-იმას თუ არ ჩავთვლით რომ ყოველ ნერვიულობაზე გული მისდის, მაშინ კარგადაა- მხრები აიჩეჩა- ძალიან ჯიუტია რაც მაცოფებს, ვერაფერს ვერ ვეუბნები უხეშად, ორსულობის გამო ყველაფერზე ტირის.
-მაგარია- ჩაიცინა რეზიმ და მის მეგობარს ხელი გაჰკრა- რა შეგრძნებაა როცა მამა ხდები?
-დამიჯერე ამაზე მაგარი არაფერია- ხითხითით თქვა, თვალები დახუჭა და ტუჩები მოაიკვნიტა- მაგრამ ეჭვი მეპარება რომ ის ჩემი შვილია- მხრები აიჩეჩა. ლუკას მის სიტყვებზე ლუდი გადასცდა და ხველება ატეხა.
-რას ქვია ეჭვი გეპარება?
-მისი ყოეფილი შეყავრებულია ჩამოსული და მასთან დიდ დროს ატარებს, არცაა გამორიცხული რომ ბავშვი მისი იყოს- მხრები აიჩეჩა ისევ და თავი სავარძელს მიადო.- ახლაც მასთან ერთადაა და ალბათ ვინ იცის რას აკეთებენ- გარბაზებულმა ხელი ლუდის ბოთლს მოუჭირა.
-შენ ის მის ყოფილ შეყავრებულთან ერთად დატოვე, მხოლოდ იმიტომ რომ ტამი გა***იმა? რა ჯანდაბაზე ფიქრობდი ამას რომ აკეთებდი?
-ქალზე, შიშველ სხეულზე- დაუფიქრებლად წამოიყვირა ლიამმა- და სოფოზეც- დაამატა წამის შემდეგ, ბოლო რა თქმა უნდა იცრუა, არ უნდა იმ ფაქტთან შეგურება რომ სოფოს მიმართ გრძნობები ქრებოდა, ამიტომ ცდილობდა რომ მის გულსაც და გონებასაც შეწინააღმდეგებოდა.
-ახლა აწევ მაგ გასიებულ ტ**კს და წახვალ მაშოსთან, ჯანდაბაშიც წასულა შენი სურვილები- ლუკამ დათი ფეხზე წამოაყენა და ბოთლი ხელიდან გამოგლიჯა, სწორედ ამ წამს შემოვიდა ოთახში სოფოც, რომელსაც ატლასის მოკლე ხალათი ჰქონდა მოხვეული, მისი ფეხები კი გამოკვეთილად უჩანდა. დათიმ მისკენ გააპარა თვალები, სოფოს მის საქციელზე ჩაეღიმა და სამზარეულოში გავიდა. წამშივე მისკენ წავიდა დათი და სამზაერულოში გაყვა, უკნიდან მოეკრო და ხელები წელზე მოხვია.
-სადმე აპირებ წასვლს? არ მინდა აქ მარტო ყოფნა- ნაწყენი ხმით წარმოთქვა სოფომ და დათის სხეულს მიეკრო. დათი წამით დაფიქრა, რა უნდა გაეკეთებინა. დარჩენილიყო სოფოსთან, თუ წაუსლიყო მაშოსთან და ენახა თუ რას აკეთებდა ის ბექათან ერთად. იმის გაფიქრებაზე რომ შეიძლებოდა ბექა მას შეხებოდა, დათის ეჭვიანობა ახრჩობდა.
-უნდა წავიდე- დათიმ დაუფიქრბლად წამოიძახა და მას მოშორდა, კიბეები სწრაფად აირბინა და ზედა გადაიცვა. სახლიდან გიჟივით გამოვარდა და მანქანაში ჩაჯდა.

. . . . . . .

მაშოს სახლთან მისული, მანქანიდან გადმოვიდა, კარებზე სწრაფად დააკაკუნა, ეგონა გაბერილ მუცლიან მაშოს დაინახავდა, მაგრამ ხელში ნანი შერჩა, რომელიც მკაცრი სახით უყურებდა დათის. ნანიმ ის სახლში შეიპატიჟა, დათიც მაშინვე შევიდა და იქაურობა მოათვალიერა, როცა ვერავინ შემჩნია სიბრაზე მოაწვა.
–მაშო სადაა?- ინტერესით იკითხა და ყბა დაეჭიმა, იმის წარმოდგენაზე რომ ახლა ბექა მასთან ერთად იყო სულ აცოფებდა.
-სახლში რომ მოვედი დავინახე როგორ კოცნიდა ბექას- დანანებით ჩაილაპარაკა, ცდილობდა დათი გაებრაზებინა- შემდეგ კი როცა ვეჩხუბე, ის მასთან ერთად წავიდა, მას გაჰყვა.- ჩურჩულით წამორთქვა და სავარძელში მიესვენა, ნერვიული დედასავით. მაგრამ სულაც არ აინტერესებდა ის რომ ახლა მოიტყუა, მხოლოდ ის უნდოდა რომ ბექა და მაშო ერთმანეთს საბოლოოდ დაეშორებინა.
დათის ბრაზი მოაწვა, ხელები დამუშტა, ყბა დაეჭიმა და მხოლოდ ის გაიფიქრა რომ ბექა და მაშო ერთად იყვნენ...
დათის თვალთახედვით:

გაცეცხლებული გადმოვედი მანქანიდან. ისე სწრაფად მოვდიოდი, რომ კინაღამ მანქანას დავეჯახე, მაგრამ საჭე სწრაფად დავიმორჩილე, ფიქრებში იმდონემდე ვიყავი გართული, რომ საპირისპიროდ მავალ მანქანების ხაზზე გადავედი.
სახლის კარები ისევ შევხსენი, რომ არც დამიკაკუნებია. მისაღებში სწრაფად შევედი. ბექა მაშოს გვერდით იჯდა და მის დამშვიდებას ცდილობდა, სახე მთლაინაც აწითლებული ქონდა და ტიროდა. მის ასე დანახვაზე გული შემეკუმშა, სწრაფად წავედი მისკენ,ბექა მას მოვაშორე და მისი ადგილი მე დავიკავე. ხელები სახეზე მოვხვი და ცრემლები მოვაშორე.
-პატარავ რამე გტკივა? -მისი ცრემლების შემხედვარეს სულ გადამავიწყდა ის ბრაზი. ჯანდაბა ასე პირელად ვხედავ. აქამდეც მყავს ნანახი ნანისთან ჩხუბის შემდეგ როგორ გამოიყურება ხოლმე, მაგრამ ახლა მართლაც საშინლად გამოიყურება. უპები ჩაშავებული აქვს, ლოყები საშინლად შეწითლებული. მხრები კი დაწითლებული აქვს, ფრჩხილების ნაკვალებიც კი ეტყობა.
-დათი -ჩუმად ამოიკრუტუნა ჩემი სახელი და ძლიერად მომეხვია, მისი პატარა ხელები კისერში შემიცურა და მისი სახე ჩემს ყელში დამალა, ხელებს თმაზე ვუსვამდი და ვუმეროებდი რომ დამშვიდებულიყო, რაზეც ტირილს უფრო უმატებდა. ვგრძნობდი როგორ უთრთოდა სხეული, მისი პატარა მუცელი ჩემ მუცელს ეხახუნებოდა, რაზეც უფრო ვმშვიდდებოდი.
მისი ცრემლები ჩემს ზედას ასველებდა, ვერც კი გამოვცემ გრძნობას რასაც ახლა განიცდი, მასთან ერთად თითქოს მეც მტკივა, მისი ცრემლი მანადგურებს, არ მინდა რომ ასეთს ვუყურებდე.
-მაშო მისმინე -ოდნავ მოვშორდი -შენს მდგორმარებაში არ შეიძლება ტირილი, ეცადე რომ დამშვიდდე -ვცადე ახლა სხვაანირად ამეხსნა და მიმეხვედრებინა რომ ტირილი შეეწყვიტა. თავი დმაიქნია და ღრმად დაიწყო სუნთქვა, ნელ-ნელა მშვიდდებოდა, ხელს მუცელზე ისვამდა, რაც ამაში კიდევ ეხმარებოდა. ცოტახანში უკვე ტირილი შეწყვიტა, მაგრამ მაინც მთლიანად კანკალებდა.
მისი სახე ხელებში მოვიქციე და მისი ტუჩები ჩემს ტუჩებს შევუერთე, ვიგრძენი როგორ მოდუნდა, კანკალიც შეწყიტა და ჩემდა გასაოცრად ისიც ამყვა კოცნაში. მასთან კიდევ უფრო ახლოს მივიწიე და ერთი ხელი თმაში შევურუცე, მეორეთი კი მის ლოყას მოვეფერე. მისი ხელები ჩემს მკერდზე დააწყო და ისიც მომეკრო. უნდა ვაღიარო რომ ამის გაკეთება დიდიხანია მინდოდა, მაგრამ თავს ყოველთვის ვიკავებდი.
ტუჩები მომაშორა და ჩემს შუბლს მისი შუბლი მიაყრდნო, დაწითლებული ტუჩებსი დანახვისას ჩაუმად ჩავიცინე. სახეზე ისევ ვეფერებოდი, მას კი თვალები ქონდა დახუჭული. წამიერი კოცნა დავუტოვე ტუჩებზე და ოდნავ მოვშორდი, მისი ხელები ისევ დარჩა ჩემს მკერდზე. როცა მასზე დაკვირვება გავაგრძელე ლოყები აუწითლდა და თავი დაბლა დახარა. ტუჩი მოვიკვნიტე რომ ისევ არ მეკოცნა მისთვის. ფეხზე წამოვდექი, ოთახში მხოლოდ მე და მაშო ვიყავით. ვერ კი შევამჩნიე ბექა როდის გავიდა. მის გახსენებაზე ყველა კუნთი ერთდროულად დამეჭიმა, წარბი შევკარი.
მინდა მაშოს ამაზე ველაპარაკო, მაგრამ ვიცი რომ კიდევ ინერვიულებს, ეს კი არ მინდა. ჯადნაბა როდიდან გავხდი ასეთი მზრუნველი?
-წამოდი, სახლში წაგიყვან -ნამდვილად არ ვაპირებ მის აქ დატოვებას, ბექასთან ერთად. მასთან სახლში მეც დავჩები.
-არა, ნანის დანახვაც არ მინდა- დაიღრინა, ხელები მის მუცელს მოხვია და ნაზად მოეფერეა მას. მის ასეთ მდგომარეობაში დანხვაზე გამეღიმა, მაგრამ რომ არ შეემჩნია მალე მოვიშორე ღიმილი სახიდან.
-იმას ხომ ხვდები რომ აქ მასთან ერთად არ დაგტოვებ?- ვეცადე ჩვეული ხმით მეთქვა, მაგრამ ეჭვიანობამ თავის ქნა, ჩემი ნათქვამი უხეში და ცივი იყო. მაშოს ეს არც გაკვირევბია.
-შენ თუ გაქვს უფლება შენ შეყვრაბეულთან ერთად იყო, მე რატომ არ მაქვს უფლება დავრჩე მეგობართან?- კითხვა სწრაფად შემომიტრიალლა, წარბები მაღლა აზიდა და ინტერესით შემომხედა. მისმა კითხვამ დამაბნია, პირი გავხსენი რომ რაღაც მეთქვა, მაგრამ პასხუი არ მქონდა, რაზეც უფრო გავბრაზდი.
-ის ნანისთან არ წავა- ოთახში ახლა ბექა შემოვიდა, რომელსაც ხელში ცივი წვენი ეჭირა, სწრაფად მივიდა მაშოსთან და ჭიქა მიაწოდა, მანაც მადილეირ თვალებით გახედა და წვენი სწრაფად მოვა -ძალას ვერ გამოიყენებ, ვერც ნებით წაიყვან, ამიტომ ჯობს რომ სახლში წახვიდე და მაშოს მისცე უფლება რომ დაისვენოს.
-მის სახლშიც დაისვენებს -კბილებში გამოვცერი და მაშოსკენ წავედი, მაგრამ წინ ბექა გადამიდგა, ჩემ სიმაღლე იყო და კარგად ვხედავდი მის თვალებს, რომელიც შავი ფერის იყო, მასაც ჩემსავით დაჭიმული ჰქონდა კუნთები.
-ხედავ მის მხარზე დაწითლებულებს? ნანი მის მხრებს ჩაბღაუჭებული იყო და უყვიროდა, სახეზე სიწითლეს ხედავ? მან გაარტყა- გაცეცხლებული თვალებით მელაპარაკებოდა- შენ კი ამ დროს რას აკეთებდი? -სიტყვები ენაზე მიმეყინა როცა ეს კითხვა დმაისვა, რას ვაკეთებდი?? ალბათ სოფოს შიშველ სხეულზე ტკბილად მეძინა.
-და მიზეზი რა არის იმის რომ ასე მოიქცა ნანი?? -როცა პასუხი ვერ გავეცი, ვეცადე რომ სიმართლეში გამომეტეხა. ნანიმ როგორც მითხრა დაინახა როგორ კოცნიდნენ ერთმანეთს.
-იმიტომ რომ ვერ მიტანს, არასდროს მოვწონდი, მხოლოდ იმიტომ რომ არ მქონდა იმდნი ფული რომ მაშოსთვის ყველაფერი მიმეცა რაც უნდოდა. სწორედ მაგიტომაა ასე რომ უნდა შენი და მაშოს ქორწილი, მხოლოდ ფულს გამო, გონია რომ გააბედნიერებ, მაგრამ იმას ვერ ხვდება რომ ერთმაენთი არ გიყვართ, მეტიც გძულთ ერთმანეთი.
-ნანიმ მითხრა რომ ერთმანეთს აკოცეთ, ამას როგორ ახსნი? -როცა იმაში ვერ გამოვტეხე რაც მაინტერესებდა პირდაპირ ვკითხე. მისი სიტყვებიდან მხოლოდ ის გავიგე რომ ნანის ბექა არ მოსწონს და კიდევ სიძულვილზე. მე მაშო არ მძულს და ვფიქრობ რომ არც მას ძულვარ.
ბექამ ჩაიცინა და შუბლზე ჩამოყრილი თმა უკან გადაიწია. ცოტათი მომშორდა და მხოლოდ ახლაღა დავინახე მაშოს დაძაბული სახე, გაოცებისგან პირი ჰქონდა დაღებული, მაგრამ არაფერს ამბობდა.
-მან გითხრა ასე?- სიცილით მკითხა ბექამ, მისი საქციელით დაბნეულმა ნელა დავუქნიე თავი -ყველაფერს აკეთებს რომ მე და მაშო დაგვაშოროს, მაგრამ იმედნს ვერ ხვდება რომ ეს უფრო გვაახლოებს -მისი ისტყების მოსმენისას მომიდნდა რომ ბექა ისე მეცემა რომ ვეღარ ამოესუნთქა -როგორ დაეცა ამ დონემდე და როგორ იკადრა ტუილი?
-ნანი არ მოიტყუილებოდა- ვცადე რომ საწყალი ქალი გამემართლებინა, სახლში შესვლისას კარგად დავინახე რა მდგომარეობაშიც იყო. მაშოზე ნერვიულობს.
-სწორედაც რომ ეგ ქნა- ჩუმად ჩაილაპარაკა მაშომ და ფეხზე წამოდგა -ნანისთან წამიყვანე, მინდა თვალებში შემომხედოს და ისე მითხრას რაც დაინახა- მკაცრად განაცხადა. ჭიქა იქვე დადო და ჩემსკენ გამოიხედა- წამოხვალ?- დაბნეულმა დავუქნიე თავი და უკან გავყევი.
-მაშო -ბექამ გვერდი ჩამიარა და მაშოს ძლიერად მოეხვია- თუ რამე მოხდა დამირეკე- თბილად უთხრა და შუბლზე აკოცა, სწრაფად მივედი მათთან და მაშოს ხელი წელზე მოვხიე, არ აქვს უფლება მაშოს ასე ეხებოდეს და კოცნიდეს.
მაშოსთან ერთად გავედი გარეთ, კარები გავუხსენი და დაჯდომაში დავეხმარე, ღვედიც შევუკარი და მუცელზეც მოვეფერე. გაღიმებული სახით მოვუარე მანქანას და საჭესთან დავჯექი.

ავტორის თვალთახედვით:

მაშო ფიქრებში დაფრინავდა, ხანდახან კი დათისკენ აპატრებდა თვალს, დღევანდელი კოცნა გონებაში უტრიალებს, დაუფიქრებლად კბენს მის ქვედა ტუჩს და იცინის, დათო მას გაოცბეული უყურებს, მისმა ხითხითმა გააოცა, მაგრამ გაუხარდა რომ კარგ ხასიათზე იყო მაშო. მასაც იგივე უტრიალებდა თავში რაც მაშოს, ვერცერთი ვერ ივიწყებდა მათ კოცნას, რომელიც უბრალო ცვეულებრივი კოცნა იყო.
დათი საჭესთან ახლა უფრო ყურადრებიანი იყო, რადგან მის გვერდით მაშო იჯდა, ბექას სიტყვები გონებაში უტრიალებს და იმის დაჯერება არ უნდა რომ დედამისი ტოლმა ქალმა ის მოატყუა, ნანისგან ის ამას არ მოელოდა, მაგრამ რა იცის მან რისი გამკეთებელი ნანი?
მანქანის მოტრიალებას აპირებდა, როცა გზა შეათალიერა. მარჯვნივ გახედვისას კი დანახა რომ მაშოს ფანჯარაზე ქონდა თავი მიდებული და მშვიდად ეძინა, ფიქრები ისევ მასზე გაექცა. მანქანა მისი სახლისკენ დაძრა. ერთი ხელი საჭეს ძლიერად მოუჭირა, მეორე კი მაშოს მუცელს დაადო, ყურებამდე ეღიმობოდა, თან გზას უყურებდა. წითლეზე მანქანა ნელა გააჩერა. მაშოსკენ გადაიხარა და მისი მაიკა ოდნავ მაღლა აწია, მის შიშველ მუცელს ეფერებოდა და თან იღიმოდა, ყვითელი ფერის ანთებისას მაშოს მაიკა შუესწორა, თვითონაც გასწორდა და გზა ისევ გააგრძელა.
სახლში მისულმა მაშო მანქანიდან ხელშიაყვანილი გადმოიყვანა. მისაღებში შუქი ენთო, იმედოვნებდა რომ სახლში სოფო არ იქნებოდა. კარებზე ფეხით დააბრახუნა და დაელოდა, მისაღებში ფეხის ხმა გაისმა, მალევე კარებიც გაოღო.
-მოიცა ეს მაშოა?- გაოცებულმა იკითხა რეზიმ, როცა დათი სახლში შევიდა. ამ სახელის გაგონებაზე ნუგო და ლუკაც ფეხზე წამოდგნენ და დათის ბუზებივით შემოეხვინენ. დათიმ მათი მოშორება სცადა, მაგრამ არცერთი არ შორდებოდა.
-ძინავს და შეეშვით- ჩუმად შეუღრინა, რეზიმ მაშოს სახიდან თმა გადუაწია, რაზეც დათიმ კიდევ ერთხელ შეუღრინა. ბიჭებს სახეზე ღიმილი ჰქონდათ აკრული, ხოლო როცა მაშოს მუცელს უყურებდნენ კიდევ უფრო ეღიმებოდათ.
-აი გოგო მემის, აი მკერდი, აი ფეხები-რეზიმ ტუჩების კვნეტით დაიწყო მაშოს დახასიათება, რაზეც დათის თვალები წამოენთო, ფეხი ჰაერში მოიქნია და რეზის ფეხს მისცხო, რეზის მის საქციელზე ჩაეცინა და გაიფიქრა ‘ეჭვიანობს’-ო.
-შეეშვით მას, რომ გაიღვიძებს მერე მოეფერეთ რამდენიც გინდათ- გავლა დააპირა დათიმ როცა მას წინ სოფო გადაუდგა, გაცოფებული სახით...