ლიზა მშვიდად გაემართა თავისი საძინებლისკენ და ყურადღებას არ აქცევდა უკნიდან წამოსულ დაჟინებულ მზერას.მოირგო თავისი პიჟამა მოკლე შორტი და მაისური,უცბად ’ბუყბუყის’ ხმა გაიგონა და ვინ იქნებოდა ეს თუ არა მისი მუცელი რომელშიც მთელი დღეა არაფერი ჩასულა.’’მშია’’-თქვა ერთმა ლიზამ ’’აუ მეზარება ქვევით ჩასვლა’’-თქვა მეორე ლიზამ.ბოლოს დიდი ჩხუბის მიუხედავად ლიზამ ერთი ამოიოხრა
-ვერ ვიტან,როდესაც გიყვარს,ის კი შორს არის.ასე რომ მაცივარი დღეიდან ჩემს ოთახში უნდა იდგეს!-მტკიცედ გადაწყვიტა და ოთახის კარი ჩუმად გააღო.კიბეებზე ფეხაკრეფით ’ჩაცუნცულდა’ და სამზარეულოში ამოყო თავი მაცივარი გამოაღო და ნამდვილ სამოთხეში ეგონა თავი.თითქმის ყველაფერი გამოალაგა და მიუჯდა გემრიელად რის მერე რას ჭამდა ღმერთმა იცის ერთიანად ჩაიყარა ყველაფერი მის გამოცარიელებულ მუცელში.უცბად ფეხის მკვეთრი ხმა გაიგო.უცბად შეეშინდა ხელში რაც მოხვდა ის აიღო და ასე ჩანგალ მომარჯვებული ნელა მიიწევდა ნაბიჯების ხმისკენ.ცოტაც...ცოტაც... ჩანგალი მოიქნია და..
-ეი ეი მოროშკინა გაჩერდი -უცბად ხელები შეაშველა გაბრიელმა.
-შენ?სულ ფეხებში როგორ უნდა მედებოდე აქ რა გინდა?
-იგივე კითხვის დასმას ვაპირებდი,მაგრამ უკვე მივხვდი რომმადამ გაიღვიძა შენში.
-რა შენი საქმეა?საკუთარ სახლში ჭამაც არ ამიკრძალო როცა მომინდება რა..
-არავინ გიშლის პირიქით მეც მაგრად მომშივდა.
-ჰოდა ეგრე გეთქვა შეკაცო მოდი ვიქეიფოთ
-გიჟი ხარ!
-კაი კაცო ახალი ამბავი.კარგია ცანცარას რომ აღარ მიძახი თორემ კიდევ რაღაც აღმოჩნდებოდა შენს სახეზე.
-კაი ცანცარ
-ისევ ჯინაზე იქცევი არა?
-კი.ვერც წარმოიდგენ როგორ მიყვარს ადამიანის ნერვებზე თამაში.
-მაგაში მე ნუ შემედრები-ცალწარბაწეულმა გახედა ლიზამ და თავის ადგილზე დაბრუნდა.
-რატო ვითომ?
-შენთვის ეგრე აჯობებს.
-უფ ცანცარა ნახე...
-კიდევ ერთხელ დამიძახებ და დაგერხა.
-ც ა ნ ც ა რ ა
-არჩევანი თვითინ გააკეთე_ უთხრა და სახე შოკოლადის ნამცხვრით შეულამაზა.
-გხატავს-გაიცინა-თან ოდნავ ტკბილს გხდის-თითი სახეზე აუსვა და გემრიელად ’გალოკა’.მერე თვალებზე თითო-თითო მარწყვი დაადო და სიცილი მორთო.სიცილი?უფრო ჭიხვინს გავდა.
-მორჩი?
-2 წამი მოიცა-ივეს გააგრძელა’ჭიხვინი’-ხო ეხლა მოვრჩი-სახე ძლივძლიობით დაასერიოზულა-გისმენ!
-მაკოცე
-არა
-უნდა გაკოცო
-მაკოცე
-შენ არ მაკოცებ?
-მე არა
-მაშინ მე ორჯერ გაკოცებ.ესეც გვეყოფა ორივეს.
-გაბრიელ რა გინდა?
-მხოლოდ ორნი
-მხოლოდ ორნი?
-მხოლოდ ორნი:მე და შენ.გინდა?
-სულ გააფრინე?
-ნაწილობრივ
-არამგონია
-გთხოვ რა გაკოცებ
-8დაგრჩა
-ხოდა შვიდი დამრჩება
-მახლას!მაკოცე-თვალები დახუჭა ლიზამ.გაბრიელი ნელ-ნელა მივიდა ლიზასთან ახლოს ერთხანს ხარბად ისუნთქავდა მის სურნელს შემდეგ კი შუბლზე ნაზად აკოცა.ლიზა გაკვირვებული უყურებდა წუთით.გაბრიელს გაეცინა მის გაშტერებულ სახეზე და უთხრა
-შუბლზე დებილებს კი არა ვინც გულით უყვართ იმას კოცნიან-ლიზას კიდევ უფრო გაუკვირდა ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა თუმცა აშკარა იყო რომ სიყვარულს უხსნიდნენ რომ არა გაბრიელის ეს სიტყვები ნამდვილად დარწმუნდებოდა ამაში.
-მინდა გიამბო თვალებზე,რომლებმაც შეცვალეს ჩემი სამყარო.-ლიზა მიხვდა რომ საუბარი იმ ვიღაც უიღბლოზე იყო რომელიც გაბრიელს შეუყვარდა.
-მისი თვალები უსასრულობის დასაწყისია,მის თვალებში ნისლისფერი ზღვა ღელავს იისფერი სხივებით.მე ის თვალები შემუყვარდა ისევე უსასრულოდ.
-იცი რა სასაცილო ხარ როცა ეგრე მოთხიპნილი იმ უიღბლოზე რომ ლაპარაკობ?
-უიღბლო რატომ არის?
-იმიტომ რომ შენნაირ უჟმურს და დებილს შეუყვარდა.
-ხო მაგრამ მერომ საკუთარ თავზე მეტად მიყვარს?
-შენ მარტო მის თვალებზე ლაპარაკობ.ყველაფერი უნდა გიყვარდეს მასში თითოეული ნაკვთი,ყველა სისხლძარღვი,მიმოხვრა,თმის ყოველი ღერი,მხოლოდ თვალები არ კმარა გესმის?ყველაფერი უნდაა გიყვარდეს მასში
-მიყვარს კიდეც მთელი არსებით მიყვარს,მის გამო ყველაფერს დავთმობ
-მომკალი
-ჰა?ვერ ხარ შენ?
-აბა ყველაფერს დავთმობო?
-გაგიჟდი
-ხო ვიცი და ყოველ წამს ნუ მიმეორებ.
-მის გამო ვერ მოგკლავ
-რატო ვითომ :დ?
-იმიტომ რომ...
-იტყვი დღეს?
-მაკოცე და კი
-აჰა-სწრაფად შეეხო ტორტიტ მოტხვრილ ლოყაზე და უკან დაიხია
-იმიტომ რომ ეს შენ ხარ
-ვინ ვარ :დ?
-ის ვისაც შენ უიღბლოს უწოდებ შენ ხარ-ლიზა გაშეშდა.გულში რაღაც თბილი კი არა ცხელი ჩაეღვარა და ახურდა.მისი თმმისფერი გაუხდა ლოყები.ბევრ ყვარებია მაგრამ ასეთი სიტყვები არავის უთქვამს.ლიზას უყვარს გაბრიელი?არა ამაზე ზედმეტია ლაპარაკი ლიზასთვის.”მთელი ცხოვრებაა არავინ მყვარებია და ეს უჟმური არსება რატომ უნდა შევიყვარო?”-გაიფიქრა.
-კაი რა გაბრიელ ჩემნაირი გიჟი რამ შეგაყვარა უფფ ბოთე ხარ ბოთე
-ვინ გითხრა რომ შენ მიყვარხარ?-ცოტა თამაში მოუნდა გაბრიელს-შენნაირს რა შემაყვარებს.
-ჰაჰ ეგრე ხო კარგი თამაში დაიწყო-სეხეზე კიდევ ერთი ნამცხვაარი ააფარა და ოთახისკენ წავიდა.
გათენდა.
-სად წავიდნენ ჰა?უხხ ჯანდაბა მოვკლავ ორივეს შემომაკვდებიან-დილით ალექსანდრეს ბღავილმა გააღვიძა ლიზა უცბად დაეშვა კიბეებზე და ჯერ კიდევ დახუჭული თვალებით კითხა ძმას
-რა გაბღავლებს ამ დილა უთენია?
-დილა არაა ლიზა 3 საათია.
-ჰო კაი რა მოხდა?
-რა და შენს ძვირფას დაიკოს გათხოვება მოუნდა.
-ჰაააააააააააა მეღადავები?
-არ გეღადავები გაიპარნენ თუ ანდრიამ გაიტაცა რავიცი მე შემომაკვდება ორივე რავა პატარძლის მამისავით მაქციეს თოფით ხელში
-ვაიმეეე არ მჯერაა ოხ ნუკი შე საცოდავო
-ლიზა წამო უნდა დაგელაპარაკო რაღაც უნდა გითხრა ოღონდ სერიოზული და ნუ მეღრიჯები
-კარგი ძამიკო
-გოგო ნუ მეღრიჯებითქო
-ჰო კაი კაი მითხარი-უკვე სამზარეულოში იყვნენ
-ლიზა მისმინე.მამა გამოჩნდა
-როდიდან ვეძებდით რო და საერთოდ როგორ უწოდებ მას მამას რა გჭირს სანდრო რამე მოწიე?
-ლიზა გონდა თუ არა ის მამაა.
-მაგას მამა არ ქვია ძმაოო
-ლიზა და-ძმა გვყავს.
-ჯერ ერთი მე უკვე მყავს დაც და ძმაც მერე მეორე მისი შვილები ჩემი და-ძმა არ არიან.
-ლიზა-ხმას აუწია დაუკვე მკაცრად უყვირა
-სანდრო 20 წელია ჩემთვის არ გიყვირია და ეხლა რისგამო მიყვრი ა?
-ლიზა მოგიწევს ამის აღიარება ის მამაჩვენია ჩამოსულია და შენი ნახვა უნდა
-ვააჰ გავახსენდი?ვერც წარმოიდგენ როგორი პატივია.
-ლიზა ეგ ცინიზმი მოიშორე.მხოლოდ შენ ქმნი პრობლემას მე და ნუკიმ უკვე ვნახეთ-თვალები გაუფართოვდა ლიზას
-ასე დაეცი ძამიკო?
-ლიზა-მხრებში ხელი მოუჭირა-ის მამაჩვენია გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ
-გამიშვი მეტკინა რა დაგემართა?როგორ მექცევი თან ვის გამო?ნუკი გათხოვდა,გაიპარა და შენ რაზე მელაპარაკები რადროს ეგაა რომ ვიღაც ნაძირალაზე...-ალექსანდრემ ლიზას გაარტყა.