-გაბი რა დებილი ხარ :დ
-ეხლა მაინც რა გნდა გოგო?
-შენ რა გგონია გამასაულელლებ?
-რაზე ლაპაარაკობ გამაგებინე
-კარგი რა გაბრიელ ვიცი რომ შენს თვალში მხოლოდ სათამაშო ვარ მე კი გითხარი რომ თამაში წააგე.
-რას ბოდავ?
-სიმართლეს...
-რა სიმართლეს გოგო სულ გაგიჟდი?
-გაბრიელ მომისმინე ვიცი ახლობელი ადამიანები დაკარგე მათ შორის შენი შეყვარებული რომელიც ვიცი სიგიჟემდე გიყვარდა მე კი მხოლოდ იმისტვის მიყენებ,რომ მისი თავი დაგავიწყო.არ შემიძლია ვიყო შენი სათამაშო.გამიგე!მეშინია,რომ შემიყვარდები მეშინია პირველად,რომ შემიყვარდეს.არ მყვარებია გაიგე?ვიცოდი ყოველივე ამას ტკივილი მოსდევდა და ვერ გავუძლებდი მეტისმეტი იქნებოდა.ხო ხო მიყვარხარ და ამიტომ მინდა,რომ ჩემგან შორს იყო.ისე გაუაზრებლად შემიყვარდი მეც ვერ გავიგე და მივხვდი,რომ არ შეიძლებოდა ყოველივე ეს.მიყვარხარ,მაგრამ მეშინია ამ სიყვარულის.ნახე ვტირი.მე ლიზა კლდიაშვილი ვტირი.
-ჩემო სულელო გოგო საიდან მოიტანე,რომ სათამაშო ხარ მართალია როცა დაგინახე ასე ვიფიქრე,მაგრამ შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა.იმ საშინელი დღის მერე როცა ცჰემი საყვარელი ადამიანები დავკარგე პირველად ვიგრძენი ასეთი სითბო და შენ შეგიყვარე.შენ დაგარქვი ის ღვთაებრივი გრძნობა სიყვარულს რომ უწოდებენ.ჩემი ყოფა მუნჯი ახმედას სიცოცხლეს წააგავდა,მაგრამ შენ გამოჩნდი ჩემი ლილი ხარ თითქოს მეც პატარა ნავში გიპოვე იმ დღიდან გამაჩნდა შენდამი გრძნობა,მაგრამ ჩემი გონება იმდენს ვერ წვდებოდა,რომ ამ განცდისთვის სახელი მომეძებნა.აუუ და ნუ მახვეწებ რაა რა რომანტიკოსი გამომიყვანე ამხელა კაცი
-ასეა ბატონო ვინც მე შემხვდება ყველა იცვლება :დ
-კი მაგრამ არა უკეთესობისკენ
-ჰაჰ აბა?
-უარესობისაკენ
-ვითომ რატოო?
-ხალხს აგიჟებ ნუკა
-ესეიგი შენც გაგაგიჟე ჰოო?-თვალი ჩაუკრა.
-ნწ კი არ გამაგიჟე საგიჟეთის მეფედ მაქციე.
-რაღაც მოწიე ხო?
-ცოტა :დ
-ჰო კაი გამანებე ეხლა თავი
-არც იოცნებო-შეაჩერა და ხელი მაგრად დაავლო.
-გამიშვი-მეთქი მეტკინა
-აი დარდებს
-იდიოტო ხელი გამითვი თორემ...
-თორემ რა რა?
-გიკბენ
-აბა გამედე
-გავბედავ-ლიზას გაეღიმა და თავისი თეთრი კბილები ჩაარჭო გაბრიელს.
-ეიი გოგო გაგიჟდიი?სუფთა ცანცარა ხარ რა ც ა ნ ც ა რ ა.
-ნუ მეძახი-მეთქი ეგრე
-შენ არავინ გეკითხება გოგო მე რასაც მინდა იმას დაგიძახებ
-ოჰ ძველმა ბიჭმა გაიღვიძა შენში ბატონო მამედოვ?-იცინოდა
-ტონი შეარჩიე
-ოჰ და ასეთს ვის ველაპარაკები?
-მე
-ვაა თაყვანი გცე?მოიცა დაგიჩოქებ გინდა?
-ლიზა მომისმინე.მე უკვე ჩემი გიწოდე გასაგებია?და წესიერად მოიქეცი.
-შენ არავინ გეკითხება როგორ მოვიქცევი.
-მაგრამ შენ ხომ გიყვარვარ.
-ამ ჩემს ’ნაიკის’ ბოტასებს ეგეთი სიყვარული.
-სიტყვები შეარციე-მეთქი
-მე მშვენივრად ვიცი სად,რა დროს და ვის რა უნდა ვუთხრა.
-შე ხომ ჭკვიანი გოგო ხარ :)))
-რომც მთელი არსებით მნდომოდა ვერ დაგხატავდი.
-ეგ რა შუაში იყო?და რას ნიშნავს?
-არც მიცნობ :დ-ირონიული ღიმილი
-...
-საქმე იმაშია რომ შენნაირ სულმდაბალს უბრალო ფურცელზე გადატანისთვისაც ვერ გავიმეტებდი.ფურცელი მეცოდება შენ რომ ეხატები.-ლიზა ტერასადან გავიდა ბავშვებს უთხრა რომ ძალიან დაღლილი იყო და თავის ოთახში შევიდა.საწოლში მოკალათდა,მაგრამ ვერ მოისვენა ბოლოს კი გადაწყვიტა დაეხატა.ყველა საჭირო ნივთი ახლოს დაილაგა და ხატვა დაიწყო.რას ხატავდა?ვის?უბრალოდ სახეს ხატავდა,მაგრამ წარმოდგენაც არ ჰქონდა ვინ იყო იგი.დაჟინებული მზერა იგრძნო უკნიდანზურგი ეწვოდა მისი მწვავე მზერისგან.მიბრუნება უნდოდა,მაგრამ იცოდა ეხლა თუ ნახატს მიატოვებდა ვეღარ დაასრულებდა.უდარდელად აგრზელებდა და უდიდესი მოწიწებით ავლებდა ყველა ხაზს.გაბრიელი უყურებდა უკნიდან კარებს ამოფარებული ხვდებოდა რომ რადაც არ უნდა დაჯდმოდა ლიზა მისი უნდა გამხდარიყო.მაგრამ რა მოუვიდა?დანებდა!წასვლა გადაწყვიტა.ბილეთიც შეიძინა და ხვალ შუადღეს მიფრინავდა მანამ კილიზას უყურებდა და მის თითოეულ მიხვრა მოხვრას იმახსოვრებდა.მისი სურნელის შეგრძნობაც სურდა,მაგრამ ახლოს მისვლა არ შეეძლი.ლიზა კი დაჟინებით ხატავდა ვიღაცას.ვინ იყო?გაბრიელი.დიახ!გაბრიელი იყო!ლიზა კლდიაშვილი ხატავდა გაბრიელ მამედოვს!კარგი იქნებოდა ეს რომ გაბრიელს დაენახა არა?განსაკუთებული სინაზით ხატავდა მამედოვის ყვითლად მოელვარე თვალებს.ბოლოს ქვევით მიაწერა’’მე გავიღიმე შენ შეგიყვარდი’’






-ლიზააა გაიღვიძეე რაა-ნახევრად მძინარი ხმით უბღაოდა დემე ლიზას და აჯანჯღარებდა-გაიღვიძეე გოგოოო.ალოოო ალოოო
-აუ მაცადე...-წაიბურდღუნა
-ადექი რა მშიაა
-მერე თეას უთხარი რამეს გაგიკეთებს.კარგი რა დემე ვითომ საჭმელი არ გვქონდეს რაა..
-თეა სოფელში წავიდა ვიღაცის პანაშვიდზე
-ოო გამოაღე მაცივარი და იქნება საჭმელი ჭკვიანო თუ მე გაჭამო?
-ოოო მაინც ადეე რაა
-ჰო კაი კაი ვდგები რომელი საათია?
-12
-ჰაააააა?თორმეტზე გამაღვიძე შე უტვინო აუუუუუუ
-ჰე დროზე ახტი-კარებთან უცბად მიირბინა დემემ და სანამ გავიდოდა უთხრა-მაგრად დაგიხატავს გაბი-უცბად გაეცალა იქაურობას.
-გაბი დავხატე?-თავის თავს კითხა ლიზამ და ნახატს რომ შეხედა გაახსენდა.არ უნდოდა კიდევ ვინმეს ენახა და დიდი ნაჭერი გადააფარა.კიბეებზე ჩასრიალდა და ხმაურისაკენ დაიძრა.
-აუუ არ წახვიდე რა გაბიიი-წუწუნებდა ნია
-აუუ ხო რა დარჩი-ლუკას ხმა გაისმა
-გაბრიელ დარჩი ანდრია ჩამოვა და მერე გაარკვიეთ იქნებ არ არი საჭირო შენი წასვლა.-ალექსანდრემ სერიოზულად მიმართა.
-აბა ჰე ვი მიდის ასე რომ დასტირიხართ?-ჩაერია ლიზა
-გაბი მიდის-ეშმაკურად გახედა დემემ.’’გაბრიელი მიდის’’უცბად გაიმეორა გულში ლიზამ და კიდეც ჩასწყდა რაღაც.გაყინული წყალი ჩაეღვარა სხეულში.ყველა სისხლძარღვი გაეყინა და გალურჯდა .სახე გაუშეშდა და გაბრიელს თვალი გასწორა.ცრემლი მოადგა რომ არ შეემჩნია ადგომა გადაწყვიტა.
-სამწუხაროა!წავალ მე ანის გავაღვიძებ
-ანის ღვიძავს ლიზა-დემემ უთხრა
-კარგი მაშინ გამოვიცვლი და ჩამოვალ-უცბად ავარდა კიბეებზე და ტერასას მიაშურა.მაგიდას ხელებით დაეყრდნო და იაზრებდა თუ რა მოხდებოდა გაბრიელის წასვლის შემდეგ.
-გუშინ ხატავდი?-სიჩუმეში გაისმა გაბრიელის ბოხი ხმა.
-კი ჩემებურად.-დაფეთებულმა უპასუხა.
-გინდა მაჩვენო?
-მე თითონ წაგიკითხავ.
-რას ნახატს?
-ჰო ნახატს ასე ვხატავ მე ჩემებურად.რატომ მიდიხარ?
-უნდა წავიდე!
-რატომ?
-შენ გინდა რომ დავრჩე?
-არ ვიცი.
-უნდა იცოდე
-და რომ არ ვიცი?
-მაშინ მალე გაიგებ.
-როგორ?
-რომ წავალ მერე
-მერე?
-თუ მოგენატრები ესეიგი ჩემი დარჩენა გინდოდა.
-და თუ არა?
-მაშინ შენს ’’ნაიკის’’ბოტასებს :დ-გაიღიმა
-გიხდება ღიმილი
-შენც.
-გავიღიმო?
-თუ გინდა.
-აღარ გიყვარვარ?
-რამე აზრი აქვს?
-საერთოდ არ იბრძვი?
-მე ვფიქრობ აზრი არ აქვს
-აბა ასე პირდაპირ ნებდები?
-სიტუაციას გააჩნია.
-ესეიგი მიდიხარ არა?
-კი
-აღარ ჩამოხვალ?
-არამგონია.
-რომ გითხრა დაგხატე-მეთქი დარჩები?
-კი
-კარგი მაშინ არ გეტყვი.
-კარგი წავედი არ გამაცილებ?
-გინდა გაგაცილო?
-მე არა
-რატომ?
-შეიძლება თვითმფრინავიდან გადმოვხტე
-მაშინ არ გაგაცილებ
-კარგი წავედი
-ასეც ვიცოდი
-რა იცოდე?
-მიდიხარ!
-მერე?
-აკი თოჯინა არ ხარო
-აზრი აქვს?
-მართლაც მუნჯი ახმედას სიცოცხლე გაქ
-ჰო თითქმის
-ჰო თითქმის იმიტომ,რომ ლილი მიატოვებს მას და არა ახმედი
-რას გულისხმობ?
-არაფერს
-კარგი წავედი.სამახსოვროდ არაფერს გამატან?
-გინდა გაგატანო?
-კი
-მაშინ გაკოცებ
-კარგი-ლოყაზე აკოცა.-ის 6 კოცნა უქმდება არა?
-გინდა გაუქმდეს?
-არა
-მაშინ იყოს
-კარგი წავედი
-წადი
-კარგად!
-3დღეში რაღაც მოხდება
-რა მოხდება?
-არ ვიცი
-საიდან იცი რომ მოხდება?
-ვგრძნობ-გაბრიელს გაეღიმა და ხელი ნაზად დაუქნია.-ჭკვიანად მამედოვ!
-არის სერ!.
გაბრიელი გაფრინდა.ლიზას არ გაუცილებია თავის ოთახში იყო და ნახატს უყურებდა.მისი ცხოვრების უკვირდა.3დღეში რაღაც მოხდებაო თითონ ახსენა რა მოხდება?თითონაც არ იცის.მერე ტელეფონი აიღო და ნუკის ყველაფერი ჩაურაკრაკა.ის იქედან ოვაციებში იყო.ყველაფერი მოსაწყენად მიდიოდა.2 დღე გავიდა.ლიზა კიდევ არ შერიგებია არც სანდროს და არც აკოს.ხვალ ლიზას დაბადების დღე იყო,მაგრამ არაფრის ხალისი ჰქონდა მას.პირველად ცხოვრებაში არ უხაროდა მისი დაბადების დღე.გადაწყვიტა!წერილი დაუტოვა ძმას და ნუკას.
’’სანდრო,ნუკა მე ამერიკაში წავედი.არ ინერვიულოთ კარგად ვარ.არ ვიც რამდენ ხანს დავრჩები.მადლობა მოლოცვისთვის და ეს ტორტი დადე ნუკა თორე გაგივარდება ზუსტად ვიცი თეამ ჩემი საყვარელი მარწყვის ტორტი გამოაცხო არაუშავს მოგვიანებით შევჭამ :დ
სიყვარულით :)) თქვენი გი/ჟი უკვე 21 წლის გოგო.’’
ლიზა ამერიკაში ჩაფრინდა და თავისი ბარგით ტაქსიში ჩაჯდა ანდრიას მოცემულ მისამართზე მიუთიტა მძღოლს და ნერვიულად დაიწყო თითების მტვრევა.აბა თუ მიხვდებით სად მიდიოდა?კი სწორია გაბრიელთან.ტაქსი გაჩერდა ლიზამ თანხა გადაუხადა და დიდი ბინის წინ ცოტა ხანს შეჩერდა შემდექ ძალები მოიკრიბა და ლიფტში თავისი ბარგით შეჯახირდა.გაბრიელის ბინის კარებთან დიდხანს იდგა შემდექ დააკაკუნა.არავინ გაუღო ბოლოს კარები შეაღო და ნელა შევიდა.ბინა საკმაოდ დიდი იყო ჰოლიდან მისაღებში გადაინაცვლა სამზარეულოს მარჯვენა მხარეს კი ოდნავ შეღებულ კარებში გადაწყვიტა შესვლა.ჯობდა არ შესულიყო.იქ ისეთი ამაზრზენი სურათი დახვდა.ყველაფერი მიმოყრილი იყო საწოლში კი გაბრიელი ვიღაც ქალთან ერთად იწვა.ლიზას სისხლმა ვინში აასხა.გამწარდა.აღარ იცოდა რა ექნა ბოლოს კი დაიწყო.
-რა ლამაზიი დღეაა რა ნათელი მზეაა იმიტომ როომ დღეს ჩემი დაბადების დღეაააა.-უცბად გამოერვიძა გაბრიელს და სიმწრით მომღიმარი ლიზა,რომ დაინახა ადგომას აპირებდა როცა ლიზამ სიცილით უთხრა.
-თუ ღმერთი გწამს არ ადგე არ მინდა შენი შიშველი ნახვა.
-ლიზა აქ რა გინდა?
-მეთქი ჩემს დაბადების დღეს მივულოცავ-თქო.
-ლიზა მე..
-ვხედავ კარგად გართობილხარ :დ
-გაბი რა ხდება?-თავი წამოყო საწოლში მყოფმა ქალბატონმა.
-არა არა არ ადგე იწექით მე დაგტოვებთ მაპატიეთ ხელი რომ შეგიშალეთ.-ხელებ აწეულმა დატოვა ოთახი,მისაღებში მდივანზე დაჯდა და თავი ხელებში ჩარგო.არ უნდოდა ეტირა,მაგრამ ვინ გაცადა გადმოუვარდა უცბად ცრემლები.
-ლიზა ჩემო გოგო აქ რა გინდა?როგორ ჩამოხვედი?მარტო ხარ?
-ხელები გამიშვი.მაპატიეთ რომ შეგაწუხეთ ეხლავე წავალ გთხოვთ ნომერი მომეცით რომ მანქანა ვიქირაო.-ცრემლების მშრალებით ჩაურაკრაკა ყველაფერი.
-ლიზა რა გატირებს გოგო-გაეღიმა.
-ნომერი მომეცი.
-მოიცადე სად მიდიხარ.დღეს მართლა შენი დაბადების დღეა?
-კი ამ დაწყევლილ დღეს მე დავიბადე.
-ნუ ამბობ ეგრე.აუუ არც საჩუქარი მაქ არაფერი.
-არაუშავ შენ ისეთი საჩუქარი მაჩუქეე მთელი ცხოვრება არ დამავიწყდება.
-შენ რა ეჭვიანობ?
-აჰამ
-ოჰ ეს შენი პირდაპირობა.
-ნომერი მაინც მომეცი მანქანა რომ დავიქირავო და დაგტივებთ
-ნუ ბოდავ რაღაცეებს
-დროზე მანქანა გამოიძახე
-კარგი კარგი არ მომკლა გამოვიძახებ.-გაბრიელმა დარეკა და 10 წუთსი მანქანა იქ იქნებაო.
-რატო ჩამოხვედი?
-...
-რატო ჩამოხვედი-მეთქი?
-უკაცრავად მე მითხარით რამე?ბოდიშით მანქანა მოვიდა და არ მცალია შემდეგში აუცილებლად არ შეგეხმიანეით :))-ბარგი აიღო და როცა თვალცრემლიანი ლიფტში შევიდა მაშინ დაინახა გაბრილემა როგორ ტიროდა მისი ნისლისფერი თვალები.ლიზა უცბად ჩაჯდა მანქანაში და გაზს მიაჭირა.გაბრიელიც მისი მანქანით დაედევნა.ლიზა გაზს აჭერდა და თან ცრემლებს იწმენდდა.უცბად კი ........