პროლოგი
„
მახსოვს ნათელს ველოდებოდი, ის მალე გამოჩნდა და ყოველგვარ ოლოდინს გადააჭარბა. ის ისე ანათებდა რომ მისი სითეთრის გარდა ვერაფერს ვერ დაინახავდი, მაგრამ მან სეძლო ის რაც დიდი ხნის განმავლობაში მიუხწევლად ივლებოდა. მან გააერთიანა ადამიანებიდა ჩაუნერგა დიდი სიყვარული ერთმანეთის მიმართ. მაგრამ შემდეგ ის გაქრა და დატოვა იმაზე დიდი უფსკრული და სიბოროტე ვიდრე როდესმე არსებულა. ხალხს სიძულვილი დაუბრუნდა, უნდობლობა საუკეთესომეგობარი გახდა და სიმარტოვე ჩვეულებრივობად იქცა. არავის ახსოვდა ის თუ რა ხდებოდა ჩვენ თავს მანამდე. წარსული დავიწყებას მიეცა. მსოფლიოში ქაოსი იყო, ხალხი ერთმანეთს ხოცავდა და ძარცვავდა, აყაჩაღებდნენ და ცემდნენ, ერთმანეთს აღარ ენდობოდნენ. სიყვარული სისუსტე გახდა, სიძულვილი სიძლიერე.
მართველობაშიც გამოჩნდნენ, სიმდიდრეზე დაგეშილი აღლები, რომლებიც მიზნის მისაღწევად უკან არაფერზე არ დაიხევენ. მასეთია მეგე მატიასი, ის უკან არაფრის დიდებით არ დაიხევს, ის მიზანს მაინც მიახწევს და ხალხს უარესად გააპარტახებს.
მე გაქცევაში ვარ და მსოფლიოს მაშტაბით პირველი ძებნილი ვარ, იმედია ვერ მიპოვიან, რადგან მაშინ უკანასკნელი იმედიც გაქრება. მე ისევ მჯერა რომ სინათლე დაბრუნდება და მე მის მოსაძებნად მივდივარ.
იმედი მაქვს მე მას ვიპოვი და მსოფლიოში ისევ სიმშვიდე დაისადგურებს, მაგრამ თუ მე ცემი მისია ვერ შევასრულე, მაშინ მას შენ გიტოვებ, რომ იპოვო და დააბრუნო ის.
ნიკოლას გრანტი. 2199 წელი, 31 დეკემბერი, 23:59“

ეს წერილი უკვე საუკუნეებია მუზეუმში ინახება, მაგრამ ჯერ კიდევ არ არის დადგენილი ეს სიმართლე იყო თუ არა. სიმათლე, რომელიც გაქრა და მაძებარი რომელიც დაიკარგა. ამ წერილის შემდეგ არავის არაფერი აღარ სმენია ნიკოლას გრანტზე, სინათლის უკანასკნელ მაძიებელზე. იძახიან რომ ის დაიხუპა, დაიხრო, ან დაიჭირეს, მაგრამ სიმართლე დღემდე უცნობია.
მაგრამ მის წარსულზე ბევრი რამაა ცნობილი.
ნიკოლას გრანტი. -დაიბადა 2167 წლის 25 მაის. ცნობილი პოლიტიკოსი და სწავლული. მშბლები იყვნენ ცნობილი ბიზნესმენები, დაამთავრა არნესტ გარსიას უმაღლესი უნივერსიტეტის სამართლის ფაკულტეტი. მასზე ყველაფერი ცნობილია წერილამდე ცხოვრებაზე, მაგრამ ყველაფერი დამალულია მის ცხოვრებაზე და იმაზე თუ რა გადახდა ტავს წერილის დაწერის შემდეგ. ცნობილია რომ მან წერილი ტავის მეუღლეს და მომავალ შვილს დაუტოვა, ხოლო მისმა შთამომავლებმა ეს წერილი მუზეუმს გადასცეს.
როგორც ჩანს ეს წერილი მე მეხებოდა, მე ხომ მისი პირდაპირი შთამომავალი ვარ, ემილია გრანტი, 16 წლის, ქალაქ სალიოდან, სადაც ნიკოლასი დაიბადა. ამ ამბის სჰემდეგ თითქმის ასი წელი გასულიყო, და უკვე ნელ-ნელა დავიწყებას ეცემა ეს ლეგენდაც.
მაგრამ მე მაინც მჯერა რომ ნიკოლასი მართალი იყო, მე მაინც მჯერა სინათლის არსებობის და იმის რომ ერთ დღეს ყველაფერი უკეთესობისკენ შეიცვლება.