-ფიქტიური წვეულებაა ეგ ნანო, მიხვალ,დალევ,იზასავებ,წამოხვალ. რა ყრია სხვა?
- არ არის იქ ჩემი ადგილი.- საღებავიანი თითები სქელ ტუჩებზე ჩამოისვა- არც შენი, არც ჩემი,არავისი. თუ წავალ,მხოლოდ იმიტომ რომ გადავწვა იქაურობა, საღორეს დავამსგავსო.შემომხედე...
დაბალი მაგრამ გამხდარი სხეული აზიდა და მასთან მივიდა. თითები თმაში შეუცურა. შემდეგ ტუჩებზე აკოცა და ნახატისკენ მიაბრუნა
- ვერ გავიმეტებ. თუნდაც რამდენიმე წამიც რომ შეხედონ. ვერ გავიმეტებ. იქ ხელოვნება კვდება ლუს, ხელოვნება. როცა მასზე ფასის დადებას იწყებენ,მაშინ კვდება ზუსტად. როცა *ირები აფასებენ, მაშინ კვდება.

დივანზე დაეცა და ლუდი მოსვა
- ამისთვის არ ვწვალობ... ერთხელ ისე,ლუდშიც უნდა გავაზავო საღებავი... ძალიან სექსუალური იქნება არა?- გაეცინა, ფეხები დივნის კიდეზე შემოდო- ჰოდა მაგას გეუბნები ლუსი. მე არ ვწვალობ მაგისთვის. მე სრულყოფილებისთვის ვწვალობ.
- რაც გინდა ის ქენი.

შავებში ჩაცმულმა გოგონამ კარი გაიხურა და ნანოც მარტო დარჩა ლუდის აქოთებულ სუნში.
მაგიდაზე ცარიელ ბოთლებთან ერთად ეგდო ლეპტოპი, სადაც ბოლო ხმაზე ისმოდა ბითლზი და ცოცხლდებოდა სიძველე.

რამდენიმე წამით გაითიშა, ლუდმა დაათრო თუ საღებავმა ეს ჯერ ისევ საკითხავი იყო,თუმცა ფაქტია რომ გაითიშა. აივნის კარები ბოლომდე იყო გამოღებული. გარედან გაზაფხულის გრილი სურნელი და წვიმის ხმა შემოდიოდა. რამდენიმე შხეფი დივანსაც მოედო. ნანომ თვალებში სისველე იგრძნო, წამოიწია, გაიზმორა და აივანზე გავიდა. სითბო და წვიმა. აი ყველაზე ლამაზი წყვილი დედამიწაზე.

ლუდის მორიგი ბოთლი გამოიღო,როცა კარებზე ვიღაცამ დააკაკუნა.
- ღიაა...
ისევ კაკუნი.
- არ ესმის კი მაგრამ?
გაღიზიანებული წამოდგა და როცა კარებს მიუხალოვდა, ვიღაცამ დაბნეულად გამოაღო და ,,ნანოში“ გაიხლართა.
- მასწავლეს რომ,ორი კაკუნის მერე,უნდა შეაღო... - გოგონამ გადაიკისკისა და ქერა,გრძელი თმა უკან გადაიწია.
- კიდევ რა გასწავლეს?... - ნანო გაბრუებული იდგა, თმის სუნმა სხვა პლანეტაზე მოისროლა- ჰა?...
- კიდევ ის მასწავლეს რომ,როგორც წესი,სტუმარს სახლში შეიპატიჟებენ ხოლმე.
- არ ვიცი რას გვეუბნებიან ჭეშმარიტი კლასიკოსები, მაგრამ ჩემი კარი,მხოლოდ სილამაზისთვისაა ღია.
გვერდით გაიწია და ტუჩები გაილოკა.
გოგონა თამამად შემოვიდა და ასევე თამამად მოთავსდა ლუდით სუნით გაჟღენთილ დივანზე.
- მე ვნახე შენი ნახატები...
- რომ არ გენახა,ახლა აქ არ იქნებოდი...- გვერდით მიუჯდა და მსუბუქად შეეხო ლოყაზე.
- მინდა რომ დამხატო...
- მე პორტრეტებს არ ვხატავ ... რა გქვია?
- ლუსი...
- რა საინტერესოა- ნაპასი დაარტყა, ლუდი მოსვა და საწყის მდგომარეობას დაუბრუნდა-ყველა მნიშვნელოვან ადამიანს ჩემს ცხოვრებაში, ზუსტად ეგ უცნაური სახელი ერქვა. მიდი და არ ენდო დამთხვევებს,არ ენდო ბედისწერას. არსებობენ ესენი. სადღაც დასალიერში,მაგრამ არსებობენ.
- ანუ მე მნიშვნელოვანი ვარ?
- ალბათ დილამდე იქნები კი... -ყელზე აკოცა,ხელი მაისურთან ჩაუცურა და ვნებიანად დააცხრა ტუჩებს.

რამდენიმე წამში,ლოგინი, მოულოდნელ გრიგალს დაემსგავსა და ხმაც ანალოგიურად მოერგო.
<<

ქერაა. ისიც ქერა იყო.
მასთან არის... გვერდით უწევს. ლამაზი ტუჩები აქვს, ბავშვური სახე. ჰგავდა რაღაცით... გვერდით ეწვა, გარეთ ციოდა. ორივე ერთი საბნის ქვეშ იყვნენ, ერთმანეთის ფეხებში ახლართულები. ორივე ცხელი იყო, ნაზი,თეთრი კანი ჰქონდათ. არაფერი არ იყო მათში განსხვავებული.

-ტირი?...
ლუსი გადმობრუნდა და თავი მკერდზე დაადო.
- რა ვტირი, ღადაობ?... - ცრემლები მოიწმინდა და საწოლიდან წამოიწია- უბრალოდ ძალიან გავხარ.
- ვის ვგავარ?
- წარსულს...
- მომიყევი რა. - ორივე ხელი მიადო ერთანეთს და კისერთან მიიტანა- მომიყევი ჩემო დედოფალო.

ნანომ გადაიკისკისა, მაცივრიდან ლუდი გამოიღო - რომელი გირჩევნია?
- ლოვენბრაუ.
- ეს უკვე სასაცილოც აღარ არის.- ლუდი მიუგდო და საწოლში დაბრუნდა- ეს რეინკარნაციაა. განვედ ჩემგან...

ისევ შეიცვალა ტუჩის კუთხეები, ნანო აშკარად ვეღარ იკავებდა ცრემლებს და დაუფარავად მიშტერებოდა ლუსის და მის ტუჩებთან მიტანილ ლოვენბრაუს.

- მაშინ... ასე ათი წლის წინ. ვერ გაივლიდი ულიფოდ, ვერ მოწევდი,ვერც გოგოს აკოცებდი,რა თქმა უნდა. შენ პატარა ხარ, ეგ არ დაგწოლია მხრებზე, აი მე ახლაც ობი მადევს. ეს ჰგავდა ქაოსს სხეულში, ეს იყო ზიზღი საკუთარი თავის მიმართ და იმედი : იქნებ შეიცვალოს რამე, იქნებ გამოვჯანმრთელდე. არ ხდებოდა ასე. ასე მარტივად არ ხდებოდა. ვერაფერს ვერ იზამდი დაუფრავად. ჩემი სიმპათიები სხეულში შედიოდა და გადიოდა. რაღაც სივრცე ვიყავი სადაც ჰაერი აღწევდა და ტოვებდა ისევ. აი არაფერი... საერთოდ არაფერი არ იყო სხვა. მაშინ მართლა ყველაფერი სხვანაირად იყო. გრცხვენოდა ადამიანს საკუთარი თავის. მე ჩემი ორიენტაციის მრცხვენოდა, ვიღაცას თავისი გარღვეული აპკის, ვიღაცა ტილოს პოლს უსვამდა და იმის რცხვენოდა. მაშინ მძაფრად იყო სირცხვილი. ახლა იმდენად აღარ არის.

მეცინება ახლა... დედა მეუბნებოდა, რომ გათხოვდები,შვილებს გააჩენ და მათზე იზრუნებ, მაშინ მიხვდები ყველაფერსო... მე გული მერეოდა. გული მერეოდა კაცის სხეულზე. ვგიჟდებოდი ისე აღმაგზნებდა ქალის სუნი, თმის, კანის,საფეთქლების... ნაზი ნაკვთები, სხეულის გამოკვეთილი ფორმები, უმანკო ტუჩები. ვგიჟდებოდი ამაზე რომ ვფიქრობდი, ვოცნებობდი, ვკლავდი, შემდეგ ისევ ვაცოცხლებდი-მერე ისევ ვკლავდი. ,,რას ვაშავებ ოცნებით მაინც“-თქო ვიფიქრე და მერე აღარ... მერე აღარ მომიკლავს...

წლებთან ერთად ეს მე-უფრო და უფრო მამცირებდა. გამძაფრდა,ფესვები გაიდგა,მეტად შემაძულა ჩემი თავი. აბა გეთქვა რამე?... აბა გაგებედა?... -მორიგი ცრემლი მოიშორა ნანომ სახიდან და მეორე ღერს წაუკიდა.

- ჰოდა მასე იყო ლუსი. სიშავთეთრე. მაშინ იყო ასე. ცისფერი მაგიდის გადასაფარებელი რომ გეყიდა, წაგეკიდებოდნენ-ვარდისფერი რატომ არ იყიდე, ყველა მაგ ფერს ყიდულობსო. რძის მაგივრად, ლუდი რომ დაგელია გეტყოდნენ-ლუდს როგორ სვამ, კაცის სასმელია, რას მატრაკვეცობო. წარმოგიდგენია რას მეტყოდნენ როცა ვაღიარებდი რომ ჩემივე სქესი მიყვარს? ...
იგივეობა. იდეოლოგიური ბრძოლა გაჩდა, კოცონი დაინთო, ზღვა ამოშრა, მე გამაბნიეს. ერთხელაც ავდექი და ვთქვი, ვიყვირე უფროსწორედ, გოგო მიყვარსთქო ! გრძელთმიანი ხალხი მიყვარსთქო, მკერდი მიყვარსთქო, ქალი მიყვარსთქო, ლამაზი ქალი...
მშობლებს ეგონათ ვხუმრობდი, ექიმთან მიმიყვანეს, მერე ფსიქოლოგთან.
,,მართლა უყვარსო ალბათ“-თქვა ფსიქოლოგმა და შეიჭმუხნა შეწუხებული. მამაჩემმა მიაგინა და წამოვედით...
მე რას მეკითხებოდნენ, მე არაფერს მეკითხებოდნენ. დედაჩემი მომაძახებდა ხოლმე : ავადმყოფი ხარო. - კი,ალბათ ვართქო - ვეუბნებოდი, სხვა რა მეთქვა?
ჰოდა ავდექი და წამოვედი... ავიღე ჩემი ორიენტაცია და წამოვედი.

<<<

ნათდებოდა ნელნელა. ჩემივე ფინანსებით ჩავაბარე სამხატვრო აკადემიაში. მიმტანად ვმუშაობდი ორ ადგილას, პარალელურად გერმანულს ვსწავლობდი. სიცოცხლეს ვებრძოდი ასე გამოდის. ის დღე ნათელი იყო. გრილოდა, სიოს ტალღებში ჩაიძირებოდი, ქვაფენილებიც მიმზიდველი იყო. ყვავილების სუნი იდგა, სიცივე მიდიოდა.
რამდენიმე წამი გამოვედი კაფედან რომ სუფთა ჰაერი ჩამესუნთქა. ვიგუდებოდი, ინსომნია მკლავდა. ქვის ზედახორას მივეყუდე და გავაბოლე. -ვო!- მომაძახეს, არ მესმოდა ხშირად. ისე მძაფრად აღარ აღიქვამ ადამიანი,როცა ეჩვევი.

მენეჯერი გამოვიდა და განმათავისუფლა, შევეცოდე ალბათ. გახარებული, გაცისკროვნებული ჩავუყევი ქუჩებს და დოლიძეზე შევუხვიე. ვერ ვიტან ამ ადგილს. სულ ხმაური, სულ ღვარძლი, სულ ბევრი ხეპრე. ჩავიარე მშვიდად, რეპლიკებიც არ უსროლიათ, მეორე ღერი ამოვიღე და ბოლი ღრმად შევუშვი ფილტვებში.

წამიერად, თითქოს ჰაერს გამოყვაო,ვიღაცამ ჩამრბინა და პირდაპირ ჩემს წინ აყირავდა. სიცილი ვერ შევიკავე,მაგრამ უეცრად ბინდი გადამეკრა,როცა მისი საყვედურით სავსე მზერა ვიგრძენი.
- ოთხი კილომეტრი.-მითხრა,წამოდგა, ელასტიკი ჩამოიფერთხა- ამდენი ვირბინე და საბოლოო შედეგი დაცინვაა. ცუდი დღეა.
- დღეში თორმეტი საათი- ვუთხარი და თვალი-თვალში გავუყარე- ამდენი ხანი ვმუშაობ და მაინც *ირობაში ვცხოვრობ. ყველა დღის დედაც,საყვარელო.

გაუკვირდა ჩემი ტონი.
- მართალი ხარ- გაეცინა-დღეების დედაც და მამაჩემისაც...
- იგინები კი მაგრამ?-გადავიკისკისე
- უბრალოდ აგყევი... - ჩაეღიმა- გაქვს სიგარეტი?
გაკვირვებულმა ჯიბეები ორ წამში ამოვიქექე და მთლიანად ხელში მივაჩეჩე.
- მოწიე, გადაყარე,რაც გინდა უქენი. ოღონდ ერთადერთხელ მომეცი შესაძლებლობა შენთან ერთად მოვწიო.

ხელი ზურგზე მომადო, წინ მივდიოდით, მე შევიშალე, მე უნებურად ჩავიმალე აღფრთოვანებაში.
ძალიან ვგავდით. ორივე ქერა,ორივე დაბალი,ორივე მწეველი. უბრალოდ მისი თვალები სილამაზის ყველა ლეველს ხსნიდა. დალაგებული,ნაზი,არაფრით გამორჩეული ნაკვთები.
ლუსი ერქვა, ლუსიანა, არ იყო ქართველი მაგრამ დაბადებიდან აქ ცხოვრობდა.
ვუყურებდი და ვუყურებდი და ვუყურებდი.

იმედები ჩნდება ხოლმე. მე ვგრძნობ პატარა იმედებს ჩემს საცოდავ თავში. ორი წამით დავუშვი,რომ შეიძლებოდა ... რომ... დღე ასეთი საოცარია. ჩირაღდნები ანთია, ბრბო გვყავს, თბილისი ისევ ნაგავშია, ყველაფერი ნორმალურად მიდის, ელოდება გაცისკროვნებას. აი ასე აღვწერდი ჩემს თავს. გასულელებულს, მოციმციმეს.

და მერე რა ხდება? და მე რე რა ხდება?!

- ოჯახი მყავს. ვიჩქარე ვიცი... ესაა ყველაზე დიდი შეცდომა. ალბათ... კიდევ ის,რომ მოწევა დავიწყე. ჩემი ქმარი ვერ იტანს.
- რამდენის ხარ...-ვკითხე დაგუბებული ტონით,თან ტკივილს ვმალავდი- მე მგონიხარ ოც წლამდე და ქმარი,შვილი...არა მშვენიერია,კარგია.
- ოცის ვარ ზუსტად -სიმწარე გამოესახა სახეზე- თექვსმეტის გავთხოვდი. -როცა ჩემს სახეს შეხედა, გულიანად გაეცინა და დაამატა-სიყვარულით. სიყვარულით რა თქმა უნდა.
- კარგია...ძალიან...-დაბნეულმა შუბლიდან ოფლი მოვიწმინდე და თმა სახეზე ჩამოვიფხატე,თავდაცვის ჟესტივით.
- შენზე რას მეტყვი?
- მე გოგოები მომწონს-ვუთხარი მტკიცედ- გოგოები მიზიდავენ. ლეზბიანკა ვარ, ვარდისფერი.
ხმა ჩაუწყდა,გაშეშდა ძლივს მოაბრუნა სახე.

შემდეგ შემომხედა... და ეს იყო ის შემოხედვა. ეს იყო,მთელი ჩემი ცხოვრების მეგზური შემოხედვა. სიბრალულით და ამავდროულად თანაგრძნობით სავსე. გულწრფელი. ულამაზესი... იმ წამს, ყველაფერს ვფიცავარ, მეგონა მეტყოდა რომ, ეს ჩვეულებრივი მოვლენაა და ესმის. და რომ არაფერია აღსაშფოთებელი,რომ მე ავადმყოფი არ ვარ. გული ხელით მეჭირა,თვალის გუგები გამიფართოვდა, სუნთქვის ტალღები აჩქარდა.
- ეგ ინკურნება ხომ?...-მკითხა - როგორც ვიცი...

.......

<<

ხალიჩაზე იწვა, ცრემლებით და ცარიელი ლუდის ბოთლებით სავსე ხალიჩაზე.
- ნანო კარგად ხარ?
- ინკურნებაო მითხრა -ინკურნებაო... შენი აზრით?

ჰკითხა, წამოიწია, ცრემლები მოიწმინდა.
- ინკურნება შენი აზრით?
- ჩვენ ავადმყოფები არ ვართ...- თქვა შეშფოთებულმა
- არა ცდები. ჩვენ ყველანი ავადმყოფები ვართ. ყველა ადამიანი ავადმყოფია დედამიწაზე. თვითონ დედამიწაა ავადმყოფობა.
- ნანო,ძალიან ანერვიულდი...
- მარტო მინდა დავრჩე- უთხრა, ბარბაცით მივიდა მაცივართან, ორი ბოთლი გამოიღო და ერთდროულად გახსნა.
- ბუკოვსკიც ორ ბოთლს სვამდა ერთად.-ორივეს გაუსვა ტუჩები- მაგრამ მე ბუკოვსკი არ ვარ.
- გინდა რომ წავიდე?
- კი ლუსი. წადი. მინდა მარტო დავრჩე ჩემს ავამდყოფობასთან და ამ ბოთლებთან ერთად.

გარეთ მზე იყო.
ნანოს წინ ლამაზი სკვერი იყო ხედად და ნორალური ორიენტაციის წყვილი,ერთანეთს კოცნიდა.
შიგნით კი დუღდა სიბნელე, ტკივილი,განდეგილობა.
რამდენი წამი გაგრძელდა შეხვედრა? ...
საინტერესოა.
რამდენიმე წამი და შენ ამ მოგონებით,ცხოვრების ნახევარს ისპობ.
გამოსავალი... ?

ნანო იტყოდა ალბათ,თვითონ რომ წერდეს
- იყავი ინდიფერენტული. *ირო...