ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა მე 16 წლის ვიყავი. დემე ჩემს სკოლაში გადმოვიდა სასწავლებლად. ჩემს კლასში. ყურადღებას არ ვაქცევდი რადგან მეგონა რომ ერთი ჩვეულებრივი ბიჭი იყო რომლისთვისაც სწავლა უცხო ხილი იყო. მაგრამ შემდეგ მისი ნიშნები ვნახე და დამაინტერესა თუ ვინ იყო იგი. თანაც კლასში უკვე კონკურენციას მიწევდა კარგ მოსწავლეებს შორის. მე ხომ კლასში პირველი ვიყავი ის კი მგონი ჩემი ადგილის დაკავებას ცდილობდა. დრო გადიოდა ერთმანეთს სულ ვეჯიბრებოდით კლასიც 2 ნაწილად გაიყო ბიჭები ჩემს მხარეს იყო ხოლო გოგონები რათქმაუნდა მის მხარეს. ვკამთობდით ხშიარდ და ამ კამათში შემიყვარდა მე იგი. ხო ის ადამიანი შემიყვარდა რომლის დანახვაც კი არ მინდოდა თუმცა გულს რას გაუგებ. ის კი ყურედღებას სულ არ მაქცევდა მხოლოდ მაშინ როცა რაიმეში შეჯიბრებას ვაწყობდით. მე კი ამას ვერ გავუძლებდი ადამიანი რომელიც მიყვარდა ზედაც არ მიყურებდა ამიტო 10 კლასის დასრულების თანავე წავედი რაჭაში, იქ კი ინტერნეტით ლეა გავიცანი ძალიან დავუახლოვდი და ამიტო გავაწყვიტე რომ ბათუმში გადმოვსულიყავი სასწავლებლად.

კლუბიში შესვლის თანავე იგრძნობა სასმელის და თამბაქოს სუნი. ლეა ბართან მიდის მე კი ერთ ერთ მაგიდასთან ვჯდები. ვხედავ როგორ ეარშიყება ჩემს ლეას ბარმენი მეღიმება.
-ჩემი გოგო- მესმის ყურებში ჩურჩულის ხმა, ჰაერის ნაკადი ჩემს მოშიშვლებულ მხრებს ეცემა გული ორმაგად იწყებს არა ოთხ ხუთმაგად. იწყებს ბაგა ბუგს მგონი მისი ხმა ყველას ესმის და კლუბში ბოლო ხმაზე აწეულ მუსიკასაც კი ფარავს უკან ვიხედები. რა თქმაუნდა ის არის დემე. ფეხზე ვდგები მინდა ლეასთან მივიდე რომელიც კვლავ ბარმენს ესაუბრება. -ჰეი აბა საით - ხელზე ხელს მკიდებს მთელს ტანში ჟრუანტელი მივლის ამას თვითონაც გრძნობს და ირონიულად მიღიმის-
-ხელი გამიშვი- ვეუბნები მე და ვცდილობ მოვიშორო. –
-შენი ხმა არ გავიგო- მეუბნება იგი. უკვე სერიოზულია როგორ ვერ ვიტან როცა ხასიათს ასე უცებ იცვლის არადა როგორ უხდება ... ვაიმე ლუსი რაზე ფიქრობ. იგი კარებისკენ მიმათრევს. მე კი ვცდილობ როგორმე ხელიდან დავუსხლტე. ლეას ვერსად ვხედავ ხალხი კი თავის სტიქიაშია. ვის ცალია ჩემთვის? გარეთ გავყავარ.
-დემე .... დემე რას აკეთებ ? ხელი გამიშვი- უკვე ვყვირი მაგრამ მას ჩემი არ ესმის
-გოგონა დახმარება გჭირდებათ? - მეუბნება ერთი მამაკაცი რომელიც ბოძს მიყრდნობია.
-დიახ გთხოვთ დამეხმართ არ ვიცი რა უნდა - ვყვირი მე იმ იმედით რომ ამ ხისთავიანს რამეს გააგებინებს და გამიშვებს. მამაკაცი ჩვენსკენ მოდის და იმ ხელზე მკიდებს ხელს რომელზეც დემეს აქვს ხელი ჩაბღაუჭებული. დემე ჩერდება ჩვენკენ იხედება და მამაკაცს მუშტს პირდაპირ სახეში უთავაზებს
- დემე რას აკეთებ
-არ გაბედო და არ შეეხო !!! - ამბობს იგი თან გამძვინვარებული თვალებით მამაკაცს დაჰყურებს რომელიც მგონი ნოკაუტშია. ჩემკენ იყურება ასეთი არასდროს მინახავს თვალები ცეცხლივით უგიზგიზებს და მგონი ჯობია მის ნებას დავყვე. ის კი სადღაც მიმათრევს კლავ, რამოდენიმე ნაბიჯის შემდეგ კი ჩერდება ჯიბიდან გასაღებს იღებს და მანქანის კარებს ხსნის. წინა სავარძელზე მსვამს.კარს უსევ ხურავს. ის კი მანქანს უვლის რომ მძღოლის ადგილი დაიჭიროს და აი შანსიც სანამ იგი მანქანას მოუვლიდეს მე კარს ისევ ვხსნი და რადაც არ უნდა იყოს გასაკვირვი გავრბივარ. აბა მიტაცებს მგონი და მანქნაში როგორ უნდა ჩავუჯდე ? მე გავრბივარ და ისიც უკან მომყვება მე თაგვი ის კი კატა ოოოო ლუსი რა დროს ეგ არის მგონი გზა ამერია და ჩიხში მოვხვდი მესმის თუ როგორ მეძახის დემე ალბათ ჩემი კვალი დაკარგა, ძალიანაც კარგი ახლა უნდა გავიდე აქედან და უკან კლუბში დავბრუნდე რომ ლეა ვიპოვო და სახლში წავიდეთ. ალბათ უკვე მეძებს.
ჩემს ყურთასმენას კი სიცილის ხმა ნუ სიცისლს ვერც დავარქმევდი ამას რაღაც საზიზღარი ხმა მესმის
-დღეს აშკარად იღბლიანი დღე გვაქვს არა ლევან?- ამბობს ერთი მამაკაცი და მეორეს უბრუნდება როელსაც ჯონი ქვია
-ჰო აბა ასეთ ანგელოზს სად გადააწყდები ?
-მოდი ჩვენთნ პატარა მოდი ნუ გეშინია-მე უკან ვიხევ ისინი კი წინ დგამენ ნაბიჯს, ისევ ჩიხში ვარ, ან როდის უნდა მომესწო აქედან გასვლა ? როგორც კი გავაანალიზე რომ ჩიხში ვიყავი და დემე ვერ მიპოვიდა მაშინ გამოჩდნენ ისინიც სწორედ.
-არ მომეკაროთ - ვამბობ თუმცა მე მგონია რომ ვამბობ. დღეს ემოციურად ძალიან დავიტვირთე. ამ სიტყვების ნაცვლად კი რაღაც ასოებს წარმოვთქვამ ის მამაკაცი რომელსაც ლევანი ქვია უკვე ხარხარებს. ფეხები მეკვეთება და ძირს ვეცემი. მეშინია თვალებიდან ცრემლები მომდის ვერაფერს ვახერხებ. წინააღმდეგობასაც კი ვერ გავუწევ ამ ღორებს. ჩემს მთელ უკანასკნელ ძალებს ვიკრებ და მთელ ხმაზე გავყვირი
-დემე- თვალები მებინდება და უკვე ვეღარაფერს ვხედავ და ვერც ვგრძნობ.
ლეა
ბარმენი როგორც ასეთი ძალიან სიმპათურია მეთქი ვერ ვიტყოდი. თუმცა ვისაც აქ ვხედავდ იმათ კი ნამდვილად ჯობდა. ქერა და შავ თვალება. მაგრამ ისიც არ გამომპარვია რომ ვიღაც დაჟნებით მიცქერდა. თანაც მგონი უკვე დიდი ხანია თუმცა ყურადღებას არ ვაქცევ ბარმენს ვემშვიდობები და კაბას ვისწორებ სასმელს ხელში ვიღებ და უკან ვტიალდები. ჩვენი მაგიდისკენ ვიხედები. თუმცა ახლა იქ უკვე სხვები ზიან. მგონი ესენი ბაჩო და გაბო მაგრამ აი მესამეს კი ვერ ვცნობ. იქით მივდივარ
-აქ ერთი გოგო იჯდა წითელი კაბა ეცვა ხო ვერ მეტყვით სად წავიდა? - ყოველგვარი მისალმების გარეშე ვეკითხები
-ეგ სასმელი მოგვეცი და კიდევ 1 ჭიქა მოიტანე მერე კი გეტყვით- მეუბნება მესამე რომელსაც არ ვიცნობ ბიჭები იცინიან მასაც ეღიმება ღმერთო როგორ უხდება ღიმილი
-იდიოტი.-მისი მიმართულებით ვამბობ ის კი უემოციო სახით მიყურებს.- თქვენ იცით მის შესახებ რამე ? - ვამბობ და თან კლუბს ვათვალიერებ.
-შენ ხარ ლეა? - მეკითხება მწვანე თვალება ბაჩო შეხედულობით ალბათ ჩემზე პატარა უნდა იყოს ასე 17 წლის. - ლუსის მეგობარი არა? - მე თავს ვუქნევ თანხმობის ნიშნად აშკარააა რომ მათ ლუსის შესახებ რაღაც იციან. დემეტრე. რა თქმა უნდა
- სად არის ? სად წაიყვანეთ ? იცოდეთ ლუსის თუ რამე მოუვა დემეტრე ვერ გადამირჩება. -ვამბობ და ამ დროს გაბო რომელიც მთელი ამ დროის განმავლობაში ჩუმად იყო ტელეფოონს ხელში იღებს. მე მიყურებს.
-გისმენ.
-.................
- კი აქ არის. თქვენ სად ხართ?
-.................
- კარგი მაშინ ჩვენ ამას მივხედავთ.- ტელეფონს თიშავს უკან მაგიდაზე აბრუნებს
-მისმინე- ამბობს სერიოზული სახით უხდება სერიოზულობა თუმცა ვფიქრობ მთლად ესეთიც არ უნდა იყოს - ახლა აქ ისტერიკებში არ ჩავარდე კაი ? - მე თავს ვუქნევ რა იცის რა ელოდება ? აბა ლუსის რამე მოუვიდეს !!! კარატეში ტყუილად კი არ დავდიოდი პატარაობაში ? - ლუსი დემეტრესთანაა. კარგადაა. - თვალებში მიყურებს. ვერაფრს ვხვდები რატო ყავს დემეტრეს ლუსი როცა იგი არ უყვარს ან უყვარს ?
- ახლავე ლუსისთან მიმიყვანეთ.- ვამბობ კატეგორიულად თუმცა არც ერთს წარბიც კი არ შეურხევია.
-ლუსი მოდი ჩვენთან დაჯექი და ეგ დასალევი მე მომეცი - მეუბენა ბაჩო ეტყობა კაი ხასიათზე რო არის. ადგილიდან დგება რახან მე მაგიდის შია ნაწილში დამსვას. ხვდები თუ მათთან არ დავრჩები ვერაფერს გავიგებ. ამიტო მის ნებას ვყვები ბაჩო დამევასა კაი ტიპი ჩანს. ჭიქებს მისკენ ვწევ.
-დემეტრეს ლუსი უკვე დიდიხანია უყვარს. არდადეგებზე ყველაგან მისერთად იყო. თითქმის მის აჩრდილად იქცა ყველას ვინც მას შეაწუხებდა მის ადილს უჩენდა. შეგმდეგ კი როცა გაიგო რომ საცხოვრებლად აქ გადმოდიოდა ყველაფერი შეიცვალა. გადაწყვიტა რომ ისიც აქ წამოსულიყო ჩვენ კი რის ძმაკაცები ვართ რომ მასთან ერთად არ წამოვსულიყავით ? ხოდა დავეშვით ბათუმში ახლა კი აქ ვართ ხვალ კი უკვე გვრიტები გვეყოლება სასტავში. ყველამ ვიცით რომ ლუსისაც უყვარს. ხო და მოდი ვაცადოთ მათ ერთმანეთის გრძნობებში გარკვევა. ეს კი-მესამე ბიჭზე უშვერს ხელს-დემეტრეს ძმა არის გეგა. - ესეიგი გეგა. ნამდვილი იდიოტი ხისთავიანი კრეტინი. რატო ვლანძღავ ?
-ჰეი აქ ხარ ? - ბაჩო
-კი აქ ვარ. აბა სად უნდა ვიყო ? ხო სად არის ლუსი ? კარგად არის ?
- შენ რა არ მისმენდი ხელს ნუ შევუშლით. ლუსი კი კარგადაა. გპირდები ხვალ საღამოს ნახავ მას.- ამბობს გაბო და თან იცინის. თვალს კი კლუბში შემოსულ 2 გოგონას აყოლებს.ორივე ძალზე ლამაზია კარგი ტანი აქვსთ. ერთი რიჟაა მეორე ქერა. სანამ გაბო ფეხზე ადგება ბაჩო უკვე გოგონებთან დგას ხელში კი ჩემს მიერ მოტანილი სასმელი უჭირავს, მეღიმება. გაბოსკენ ვიყურები ისიც იღიმის
- ამ ბიჭს ვერავინ მოასწრებს ლამაზი გოგონას შემჩნევას. კლასში შემოსვლის თანავე შეგამჩნია ჯერ კიდევ მანამ სანამ კლასში შემოვიდოდეთ ფანჯარაში -ის იცინის მე კი ვწითლდები. -კარგი წავედი გეგა გაბარებ აბა შენ იცი სახლში მშვიდობით მიიყვანე და ბაჩოს ამაღამ დიდი საქმე გვაქვს - იცინის და გეგასკენ იყურება ჩეზე ისე საუბრობს თითქოს პატარა ბავშვი ვიყო და საჭიროა რომ ძიძას მიმაბარონ
- ჰეი მეც მიმდა გართობა - ვამბობ გაბო კი უკვე წასულია. ხელში კი უჟმური გეგა შემრჩა.- დალევა მინდა -ვამბობ მე და სკამიდან ვდგები როცა ფეხზე ხელის შეხებას ვგრძნობ მუხლს კარგად ზემოთ. გეგასკენ ვიყურებ.
- დალევისთვის პატარა ხარ. ხვალ სკოლაში უნდა წახვიდე და ჯობია ახლავე სახლში წაგიყვანო ამბობს ის
- პატარა იმისთვის არ ვარ რომ ასე მეხები ??? - თავით ხელზე ვანიშნებ ეღიმება
- მომეწონა შენი პასუხი - მისი ჭკუით მაქებს. იდიოტი. ფეხზე ვდგები. და სასწრაფოდ ვეცლები იმ მაგიდას სადაც ცოტა ხნის წინ ვიჯექი. კრეტინი. კვლავ ბარმენთან მივდივარ. ის მიღიმის.
- რაო პრინცესა ნერვები მოგიშალეს ?
- ეგ ნერვების მომშვლელი ჩემი შეყვარებულია - ვეუბნები ღიმილით. ის კი გაკვირვებული მიყურებს. სასმლეს მაწვდის მეცლება ესეც ასე მოვიშორე. სასმელს ვწრუპავ ამ დროს კი მესმის
- ესეიგი შენი შეყვარებული არა - ხველას ვიწყევ . მისკენ ვიხედები.
- ხო, რა არის იმაში ცუდი რომ შეყვარებული მყავს ?
- ისეიგი მე შენი შეყვარებული ვარ - იცინის ძალიან უხდება
- მე ეგ შენზე არ მითქვამს- ვამბობ მაგრამ რა აზრი აქვს? ორიევმ ვიცით სიმართლე. მიუხედავად ამისა მაინც არ დავუთმობ. მართალი რომც იყოს. პასუხს არ მცემს ისე მეცლება. მე კიდევ ვუკვეთავ სასმელს ამჯერად უკვე სხვა ბარმენი მოდის ერთს მორე მოყვება მეორეს მესამე და ბოლოს უვე აღარ ვიცი რამდენი დავლიე. კლუბში ჩემი საყვარელი მუსიკა ირთვება. ვერ ვჩერდები მუსიკას სხეულს ვაყოლებ და მთლიანად მასში ვიძირები. ვგრძნობ რომ ვიღაც მიყურებს მაგრამ ყურადღება არ ვაქცევ. ისევ ვცეკვავ. სასმელი თავისას შვრება ხვალ საშინელი თავის ტკივილი გამომაფხილებს. ვიღაც წელზე ხელს მხვევს მისი სუნთქვა მხრებზე მეცემა. არ მომოწნს. ამიტომ ცეკვას ვწყვეტ და ვცდილობ რომ მას მოვშორდე თუმცა აზრი არ აქვს ძალიან ძლიერია.
- ხელი გაუშვი- მესმის ბოხი ბარიტონი. თუმცა ხელი კვლავ ჩემს წელზე აქვს ამ ვიღაცას მოთავსებულ თან ძალიან ძლიერ მიჭერს ხელს ჯანდაბა გავიგუდები ალბათ მალე ჩემს წინ კი გეგა დგას მის სახეს ძლივს ვარჩევ. - ბოლოჯერ გაფრთხილებ ხელი გაუშვი. - ამბობს გეგა და თან ჩემსკენ იწევს, არ ვიცი როგორ მაგრამ მე უკვე მის კლავებში ვარ.

პ.ს. სურათზე ლუსი არის გამოსახული. იმედია მოგეწონათ.შეცდომებისთვის ბოდიში.