მოხდენილი მატყუარა!
ავტორის თვალთახედვით:
ფიქრებიდან და ოცნებებიდან გამოფხიზლებულმა კესომ წიგნი იქვე დადო და ფეხზე წამოდგა, შეიძლება ძალიან უნდოდა საბასთვის კოცნა, მაგრამ ეს მხოლოდ მის ფიქრებში იყო ნებადართული. რეალურად ამას არ გააკეთებდა.
სამაზარეულოსკენ გაემართა, ამ კვირის მანძილზე, თითქმის ყოველდღე დადიოდა რეზისთან, ამიტომ სულაც არ რცხვენოდა სამზარეულოში მის ნებაზე ყოფნა.
რეზიმ სახლი რამოდნეიმე წუთის წინ დატოვა და სულაც არ შესწრებია საბას და კესოს პატარა საუბარს, რომელსაც არც ისე დიდი მნიშვნელობა ქონდა, უბრალოდ საბამ აღიარა რომ კიდევ გაიმეორებდა იმას რაც აქამდე ქონდა კესოსთან, ამით კი კესო საკმაოდ აღფრთოვანებულია. საბა კი ცოტათი გაწბილებული, რადგან ვერ მიიღო იგივე პასუხი მისგან. მაგრამ რას ელოდა? ამ სიტყვების, რომელსაც არც ისე დიდი მნიშვნელობა აქვს, შემდეგ კესო მის მკლავებში გაქანდებოდა და გაეხვეოდა? არაა, კესო მთლად ასეთი დებილიც არაა. ‘შეიძლება ხანდახან ვარ, მაგრამ არა ზოგადად’ ასე აცხადებს ხოლმე კესო მის თავზე.
-მშია- საბამ ხმამაღლა დაიძახა, ეკრანს თვალი მოსწყვიტა და სამზარეულოსკენ გაიხედა, სადაც კესო ტრიალებდა და მისთვის რაღაცას ამზადებდა. კესომ მზერა საბასკენ გააპარა და შემდეგ თვალები დაუბრიალა. საბა ხითხითით წამოდგა და სამზარელოში შევიდა. იქ მოფუსფუსე კესოს უყურებდა. მისთ ტკბებოდა, ვინ იცის რამდენხანს გასტანს ეს ყველაფერი და რა შედეგბი მოჰყვებნა ამ ყველაფერს.
-ლიზა როგორ გყავს?- კესომ ვეღარ მოითმინა და ტუჩების კვნეტით კითხა საბას, მას არ უყურებდა რადგან იცოდა რომ თვალები გასცემდნენ.
-შესანიშნავად არის, გუშინ პირველ პაემანზე ვიყავით- მხრები აიჩეჩა საბამ, ტყუილში ძნელი გამოსაჭერია, რადგან მან მართლაც იცის სად და როგორ უნდა მოიტყუოს და ისიც კარგად იცის ვის რა უნდა მოატყუოს. ახლაც კარგად ხვდება, რომ მისი ცრუ პასხუით კესოს აეჭვაინებს.
-აჰჰ- ჩუმად რაღაც გაურკვეველი ბგერები წარმოთქვა კესომ და კბილები ერთმანეთს ძლიერად მიაჭირა რომ კიდევ რაიმე არ ეკითხა. ისიც ეყოფა რომ ახლა ინტერესით კვდება. აინტერესებდა ყველაფერი, მარგამ ზედმეტ კითხვებს არ სვამდა.
-ეჭვიანობისგან და ბოღმისგან ცოტახანში გასკდები- ხმამაღლა გადაიხარხარა საბამ და კესოს მიუახლოვდა. კესო არც ინძრეოდა, საჭირო ინგრედიენტებს ადებდა ერთმანეთზე, რომ გემრიელი ჰამბურგერი გამოსვლოდა, საბას კი ყურადღებასაც არ აქცევდა.
-შეიძლება, შეიძლება არა- მხრები აიჩეჩა და საბას შეხედა. საბამ წარბები შეჭმუხნა. ვერ იტანს როცა მისგან ასეთ პასუხს იღებს. ვარაუდს.
-რა მოიგე ამით?- მშვიდად კითხა კესომ და აცრემლიანებული თვალებით გახედა მას. საბას სიცილი სახეზე შეახმა.
- ამმ.. მე
-ჰო საბა, რა მოიგე ამით? რა მოიგე ამდენი ტყუილით?- გამტყდარი ხმით ძლივს წარმოთქვა კესომ და ხელები სახეზე შემოიწყო, ცდილობდა საბასთვის არ დაენახებინა მისი სისუსტე, მაგრამ საბამ კარგად იცოდა კესო როგორი გულჩვილი იყო.
-რაზე საუბრობ?
-თქვენს საუბარზე და ამდენ ტყუილზე, რატომ გააკეთე ეს? უბრალოდ მიპასუხე
-არ ვიცი- ამოიხვნეშა საბამ და ცადა რომ კესოს შეხებოდა, ამის უფლება კი კესომ არ მისცა. არასრული და არაზუსტი პასუხი მიიღო საბასგან. ამ ყველაფერს ახსნა აქვს, მაგრამ საბას არ უნდა რომ ეს მას გაუნდოს და უთხრას თუ რატომ გააკეთა ეს ყველაფერი. ახლა ხომ ძალიან უყვარას.
-შენ გამომიყენე, მიითვისე ჩემი გრძნობები, მხოლოდ რაღაც სანაძლეოს გამო, შენ იყავი ის ვისაც ვენდე, მაგრამ როგორც ყოველთვის შევცდი. შენში შევცდი საბა. კარგი ადამიანი მეგონე, მაგრამ მხოლოდ საკუთარ გრძნობებზე და დაკმაყოფილებაზე ფიქრობ. სხვისი გრძნობები კი არ არსებობს შენთვის, შენ უბრალოდ ისიც კი არ გითქვამს რომ გიყვარდი... პრობლემაც ესაა- აცრემლიანებული კესომ საბას გვერდი ჩაუარა.
საბას დიდხანს ფიქრი არ დასჭირვებია, ერთხელ გაუშვა, მაგრამ ახლა არ აპირებდა მის გაშებას.
-მე გითხარი ეს- ხმამაღლა დაიყვირა და მისკენ მიტრიალდა, კესო ადგილზე გაშეშდა და მისკენ გაიხედა, ირონიულად ჩაიცინა.
-არა შენ ეს არასდროს გითქვამს ჩემთვის.
-კი კესო ეს მაშინ გითხარი როცა შენთან ერთად გავატარე ღამე. ყოველღამე მას შემდეგ რაც მივხვდი რომ მიყვარდი, ყოველღამე შენ ოთახში მძინარეს გიყურებდი და სულ იმას ვიმეორებდი რომ მიყვარდი. ეს უბრალოდ შენ არ გესმოდა, მე კი გეუბნებოდი. იცი რა ძნელია როცა შენი არ ესმით?- გაცეცხლებული ხმამაღლა ყვიროდა საბა. სიმართლეს ამბობდა, ამდენი ხნის შემდეგ საბა სიმართლეს ამბობდა.- მიყვარხარ ახლა მაინც მომისმენ? ახლა ხო გაიგებ.
მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ! მიყვარხარ ჯანდაბა- კესოსკენ სწრაფად მიიწია და მის ტუჩებს აუჩქარებლად, მშვიდად დაეწაფა. პირველად კოცნიდა ასე, ასე გრძნობით და კესოს ტუჩზე მხოლოდ იმის გამო კბენდა რომ მასაც ეკოცნა მისთვის. მაგრამ არა, კესომ ის უკმეხად მოიშორა.
-ტყუი
-სხვანაირად როგორ დაგიმტიცო, რატომ არ გესმის რომ მიყვარხარ? ის ნიძლავიც წავაგე, მხოლოდ იმის გამო რომ შემიყვარდი.
- ამდენი ტყუილის შემდეგ როგორ დავიჯერო შენი სიტყვები?
********
ორივე ყველაფრის დავიწყებას ცდილობდა, მაგრამ არცერთ მათგანს არ გამოსდიოდა ეს. რადგან ერთმანეთზე თავდავიწყებით იყვნენ შეყვარებულები. კესოს თითქოს გამოსდიოდა ყველაფერი, მაგრამ არა. როცა საბას ხედავდა ყველაფერი ახლიდან იწყებოდა, ახლიდან იხსნებოდა ჭრილობა, ახლიდან უფეთქავდა გული, მხოლოდ მის დანახვაზე.
-დავიღალე- ამოიხვნეშა კესომ და შორტი და ზედა გადაიძრო, მისი კარადიდან კაბა და თეთრი ზედა გადმოიღო.
-რითი? საბას ყურებით თუ ბურთისთვის თავის მიშვერით?- სიცილით კითხა ნინიმ, რაზეც კესომ შეუღრინა. იცოდა რომ სიმართლეს ამბობდა მაგრამ არ აღიარებდა სხვებთან.
-სულაც არაა- თვალები გადაატრიალა- შენზე უკეთესაც მე ვითამაშე- ზედა ჩაიცვა, კაბაც მიაყოლა. სკამზე ჩამოჯდა და მისი სპორტის ფორმა დაკეცა. ისევ კარადაში დააბრუნა და გოგონებთან ერთად გასახდელი დატოვა.
-დღეს ნახევარ ფინალია- სიხარულით ახარა სანდრომ და სწრაფად მოეხვია - სოფოსთან ერთად წამოხვალ ხო?
-არამგონი რომ წამოვიდე- მხრები აიჩეჩე, ისე თითქოს ეს სხვისი გადასაწყვეტი იყოს. წასვლა არ უნდა. მთავარი მიზეზი კი საბა იყო. მის გარშემო ყველა საბას ახსენებს, ყველაფერი საბას უკავშირებდა, მაგრამ არა, ეს ასე არაა, უბრალოდ კესოს ეჩვენება ეს.
-დღეს 7საათზე, გარეთ იდგები სპორტული ტანსაცმლით და როგორც გინდა ისე წამოხვალ ნახევარფილანლზე, არ მაინტერესებს- კესოს ჭიროვეულობით გრაბრაზებულმა უხეშად მიახალა და მას მოშორდა. კესო მის ტონიზე გაბრაზდა, მაგრამ მალევე მიხვდა მის დანაშაულს. სანდროსთვის ეს პირველი წინ გადადგმული ნაბიჯია, მას კი ძალიან უნდა რომ მისთვის საყვარელი ადამიანები მის გვერდზე იყვნენ ასეთ დროს. კესო კი მხოლოდ საბას გამო არ მიდის იქ, ეს კი არასაკმარისი მიზეზია სანდროსთვის.
-თქვენ რას აპირებთ?- კესომ მისი გაღიზიანება დამალა და გოგოებს მშვიდი ტონით მიმართა.
-ალბათ ერთად წავალთ, ან ნუგო წაგვიყვანს- მხრები აიჩეჩა ნინიმ.
-ნუგო? ის ხომ ვერ იტანს ფეხბურთს?- გაკვივრებულმა გავხედე, მგონი კესო უფრო კარგად იცნობს მის ძმას ვიდრე ნინი.
-ჰო ვერ იტანს, იმ შემთხვევის შემდეგ მარტო არსად არ მიშვებს ამიტომ ვფიქორბ რომ მოუწევს ჩემთან და მარიამთან ერთად ფეხბურთის ყურება.- ჩაიცინა და მარიამს მხარი გაკრა.
-ცდილობს მზრუნველი იყოს- კესომ დაცინვით გახედა ნინის და წინ გაიჭრა, გოგოები კი მას სიცილით გაჰყვნენ.
კესოს თვალთახედვით:
ძნელია აარჩიო ტანსაცმელი, მაშინ როცა იცი, რომ იქ სადაც მიდიხარ, იქნება ის ვინც გიყვარს. მაგრამ ეს ყველაფერ უფრო რთულადაა ვიდრე ოდესმე. ჯანდაბას არ ვაპირებ ამაზე დროის ხარჯვას. უბრალო შავი მუხლზე გადაჭრილი ჯინსი და შავი ზედა ჩავიცვი, ფეხზე კი შავი კეტები. მთლიანად შავებში. ჰმმმ და პოლოს შავი ჟაკეტი. მშვენიაერია.
ურჯიდან საბას ნაჩუქარი ყელსაბამი ამოვიღე და სწრაფად გავიკეთე, მაიკის შიგნიდან ჩავტენე რომ ვინმეს არ დაენახა. იმედი მაქვს საბაც ვერ შეამჩნევს
-დედააა- ხმამაღლა დავიყვირე და კიბეები ჩავირბინე- მე მივდივარ- პირდაპირ გასასვლელისკენ წავედი როცა გავიგე დედას ხმა
-არ დააგვიანო და ტელეფონი ჩართული გქონდეს
-კარგი მიყვარხარ- დავიყვირე და კარებიდან გავედი, სახლის წინ გზაზე შავი აუდი იდგა, ჯანდაბა მშვიდი მგზავრობა არ მელის. მანქანას მეორე მხრიდან მოვუარე და წინ დავჯექი. სოფო ჩემკენ გადმოიწია და ძლიერად ჩამეხუტა, სწრაფად მომშრდა და ისე დაძრა მანქანა რომ სიტყვის თქმა არ მაცადა და როცა დავაპირე სიტყვის თქმა მუსიკა ბოლო ხმაზე ჩართო.
გაიცანით ეს სოფოა. გიჟი, სრული ამ სიტყვის მნისვნელობით გიჟი. გიჟდება მუსიკაზე, სიჩქარეზე, ექსტრიმზე და სე*სზე. ბევრისთვის ის ბ*ზია, მაგრამ ჩემთვის ის გიჟია.
მანქანა გაჩერება და ჩემი გადმოსვლა ერთი იყო. სკოლასთან 5 წუთში მივედით, როცა ამას დედა 15წუთი უნდება.
-სოფო შენ ასე ვიღაცას მოკლავ- ამოვიხვნეშე და მასთან ერთად შესასვლელისკენ წავედი.
-კარგი რაა, ეს ყველაზე მაგარი შეგრძნებაა -მხრებია აიჩეჩა
-ეს შენთვის და არა სხვებისთვის, ეს საშიშია- საუბარი მაშინვე შევწყვიტე როცა წინ საბა გადაგვიდგა და სოფოს გადაეხვია. მათ ოდნავ მოვშორდი და თავი ისე დავიჭირე თითქოს მას ვერც ვამჩნევდი. სოფო და საბა სკოლაში ერთად სწავლობდნენ, ისინი ერთი ასაკის არაინ, არა საბა უფრო დიდია. ერთმანეთთან ყოველთვის კარგი ურთიერთობა ქონდათ და სოფოს მეშვეობით გავიცანი მე საბა.
მათ საუბარს ყურადღებას არ ვაქცევდი, ვცდილობდი რომ არ მიმექცია, ტელეფონს დავყურებდი. როცა ფხუკუნის ხმა შეწყდა მაღლა ავიხედე, ჩემ წინ საბა იდგა, სოფო კი წინ მიიწევდა სტადიონისკენ. ჯანდაბა მან მე და საბათან ერთად დაგვტოვა მარტო.
-უბრალოდ წარმატებები მისურვე- ჩუმად მომმართა და თვალები გამისწორა, ყოველი თამაშის დაწყებამდე ის ყოველთვის მოდიოდა ჩემთან და ყოველთვის მთხოვდა რომ მისთვის წარმატებები მესურვებინა.
-წარმატებები- ჩუმად ვუთხარი და გვერდზე გავიხედე, ახლა უნდა ვეხუტებოდე, მაგრამ არა... არ ჩავეხუტები.
-და ჩახუტება?- იმედიანად მკითხა და ხელები გაშალა. ჯანდაბას ერთი ჩახუტებით არაფერი დაშავდება, მისკენ მივიწიე და სწრაფად მოვხვიე ხელები. გულში ძიერად ჩამიკრა და თავზე რამოდენიმეჯერ მაკოცა. თავი მის ყელში ჩავრგე და მისი სურნელი შევისუნთქე. ხელების გაშვებნა არ მინდოდა, მინდოდა რომ ცოტახანი კიდევ ვყოფილიყავი მის მკლავებში, ასე მასთან ერთად დიდი ფრთები მაქვს. მისგან შროს ყოფნისას კი ჩემი ფრთები უფრო მოკლდბა და პატარავდება.
-ამ გამარჯვებას შენი სახელი ერქმევა- ჩუმად ჩამჩურჩულა ყურში და იქვე მაკოცა, სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამია, სახეზე ღიმილი მომგვარა, მუცელში კი პეპლები. ვიცი, არა დრწმუნებული ვარ რომ გაიმარჯვებს, ამისთვის თავს არ დაზოგავს.
-შენი წასვლის დროა- ოდნავ მოვშორდი, როცა ემზარის ხმა გავიგე, რომელიც ფეხბურთელებს მასთან უხმობდა.
-კარგი- ამოიხვნეშა, მაგრამ არ მომშორებია. თვალებში მიყურებდა და ელოდა პასუხს, თავი უარყოფის ნიშნად გავაქნიე, ჩახუტების უფლება მივეცი მაგრამ არ კოცნის. ისე მადლობელიც უნდა ვიყო მისი რომ თვალებით მაინც მომთხოვა პასუხი.
ხელები მოვაშორე და ვანიშნე რომ წასულიყო, ისიც მომშორდა, ცოტახანი თვალებში მიყურებდა შენდეგ კი უკანმოოუხედავად წავიდა გასახდელიდკენ.
ჟაკეტი გავიხადე. მისმა ჩახუტებამ ისე გამათბო, რომ საშინელ ქარშიც კი არ შემცივდება. ჟაკეტი წელზე მოვიხვიე და სტადიონისკენ წავედი. სოფოს მოძებნე არ გამჭრვებია, მალევე ვიპოვე წინა რიგში.მოედანი კარგად ჩანს, მართალია ფეხბურთის არაფერი გამეგება, მაგრამ მიყვარს.
მატჩის დაწყებამდე რამოდნეიმე წუთი იყო დარჩენილი, მე და სოფო სხვადასხვა თემაზე ვსაუბრობდით, მიყვებოდა მის ამბებს და მახარბებდა მის თავისუფლებას. მე მშვიდად ვიჯექი და ვუსმენდი მის ცოტათი მოასწყენ ამბებს.
-თამაში იწყებაა- ჩვენს უკან მჯდარმა გოგონამ ტაში შემოკრა. სწრაფად გავიხედე ბალახზე ორივე გუნდი გამოდიოდა პატარა ბიჭებთან ერთად. საბას მაშინვე მოვკარი თვალი რადგან პირველივე მოიწევდა, მის პატარა ძმა ერეკლესთან ერთად. ერეკლესაც მისნაირი ზედა ეცვა იგივე ნომრით და წარწერით. ესეთი ფორმა მეც მაქვს, მგრამ სახლში.
-ბლაა ბლაა ბლაა ესენი სულ ასე აპირებენ ბურთის დევნას?- სიცილით მკითა სოფომ. საბას თვალი მოვაშორე და მას გავხედე, რომელიც მოწყენილობისგან კვდებოდა. ერთი სული აქვს როდის დასრულდება მატჩი, რომ სწრაფად მოშორდეს ამ ადგილს.
-კარგი რა, შეხედე შენი ძმა რას გავს, ცოტა გახალისდი- ჩავიცინე, როცა სანდროს გავხედე, თამაშის დროს ფეხი იღრძო და გაბრაზებული იჯდა შემცვლელებთან ერთად და ყოველ არასწორად ჩაწოდებულ ბურთზე ფეხზე დგებოდა ლანძღვით, მაგრამ ორმაგი ლანძღვით უბრუნდებოდა მის ადგილს, ფესხის ტკივილის გამო. ჯერ ანგარიში 0:0, პირველი ტაიმი დასრულებულია, თამაშის დასრულებალმდე კი 15წუთია დარჩენილი.
-შენი საბა დღეს ფორმაში არაა- ჩაიცინა სოფომ და მხარზე ხელი გამკრა. ჯანდაბა მან არ იცის ბევრი რამ.
-ერთ გოლს მაინც გაიტნს- ნერვიულად ჩავიცინე და ტუჩები მოვიკნიტე. მსაჯმა სასტვენში ჩაბერა ჰაერი, რამაც გამაღიზიანებელი ხმა გამოიწვია.
-პენალტი-ხმამაღლა დაიძახა, მეორე გუნდის წევრებმა სახე დამანჭეს და გააპროტესტეს, მაგრამ მსაჯმა განუმარტა მათ რაღაცა, რაც ჩემთვის ჩინურივით იყო.
-შეხედე შენი ბიჭი ურტყამს- ჩაიცინა და მხარი გამკრა, სწრაფად მოვაშორე მას მზერა და იქით გავიხედე სადაც საბა იდგა,რომელიც მაყურებლებს ათვალიერებდა. მალევე მზერა ჩემზე შეაჩერა, მის დასანახად მისი ნაჩუქარი ყელსაბამი მაიკის შიგნიდან ამოვაცურე და მას დავანახე, თავიდან გაკვირვებული მიყურებდა, მაგრამ შემდეგ მისი სახე ღიმილმა მოიცვა, სწრაფად შეტრიალდა ბურთისკენ და კარის მიმართულებით ისროლა. სიჩუმე ჩამოვარდა, მაგრამ ყველაფერი წამშივე შეიცვალა, დარბაზი ყვირილმა აიკლო, მეც მაყურებლებთან ერთად ფეხზე წამოვდექი და ხტუნაობა დავიწყე. 1:0.
სწრაფად მოვშორდი ჩემს ადგილს და კიბეებზე დავეშვი. საბაც სწორედ იქით წამოვიდა სადაც მე მივრბოდი, მალევე გამყოფ ზღვართან შევჩერდი, მანაც სწრაფად მოირბინა
-ეს გამარჯვება შენ გეკუთნის-ხელები სწრაფად მომხვია და ჩემ ტუჩებს დააცხრ, წინააღმდეგობა არ გამიწევია და მეც მას ავყევი.
*********
ბედნიერებს მაშინ გრძნობ როცა საყვარელი ადამიანი შენთან ერთადაა, ეს კი ბედნიერებაზე მეტია, რაღაც საოცარი გრძნობაა. არ ვიცი რა ვუწოდო ამას, სიგიჟე ? შეიძლება სიგიჟე მაგრამ არა ამ ყველაფერს ეს ერთი სიტყვა ვერ აღწერს და მეც ძალიან მიჭირს იმის გადმოცემა თუ რას ვგრძნობ ახლა, როცა საბას მკლავებში გახვეული კოცონი წინ ვიზვარ.
-საბა- ტუჩებ გადმოტრიალებულმა ავხედე და კიდევ უფრო მივეკარი, იმედი მაქვს თხოვნას შემისრულებს- არ გინდა მიმღერო?
-აჰ- ამოიხვნეშა. არ უყვარს როცა მღერის, არადა ჟანასგან ვიცი რომ შესანიშნავი ხმა აქვს, ვერცერთხელ ვერ დავითანხმე და იმედი მაქვს რომ ახლა მაინც მიმღერებს- ხომ იცი რომ სიმღერა არ მიყვარს?
-გთხოვ გთხოვ გთხოვ- ხელები ძლიერად მოვხვიე და თავი კისერში ჩავუდე. მართალია საშინლად ცხელა, მაგრამ მაინც მასზე ძლიერად მიკრული ვზივარ.
-კარგი- ამოიგმინა
-იეეს- ჩავიცინე და ყელში ვაკოცე. სანამ სიმღერად დაიწყებდა რამოდენიმეჯერ ჩაახველა და როცა სიმღერა დააპირა გაჩერდა
-არ შემიძლია
-საბა კარგი რა- გაბუტული ბავშვივით მოვშორდი და ხელები ერთმანეთზე გადავაჯვარედინე- ვიცი რომ შეგიძლია, ჩემთვის იმღერე მხოლოდ ერთხელ
-ჯანდაბა- ხელები სახეზე შემოიწყო. შემდეგ კი ჩუმად დაიწყო სიმღერა
If you had a choice, then what woul you chose to do
I could live without money, I could live without the fame
and if everyday was sunny, I could live without the rain
and if I ever want up to heaven, I would fall right back down
that life wouldno’t be worth living, because you’re the one I couldn’t live without
მისა აკანკალებულ ხელს შევეხე და ხელი ძლიერად ჩავჭიდე, ჯანდაბა ის ისე კარგად მღერის, მისი გრძნობები, ის სიტყვები ეს რაღაც სასწაულია. მინდა მის თვალებში ვიყურებოდე მაგრამ ის ცეცხლს მიშტერებული მღერის.
if I couldn’t blink, would I still be able to see you, I could imagine
without arms could I reach, no way could I ever hold you
I need these things like I need you, if you had a choice what would you chose
If you had a choice, then what woul you chose to do
I could live without money, I could live without the fame
and if everyday was sunny, I could live without the rain
and if I ever want up to heaven, I would fall right back down
that life wouldno’t be worth living, because you’re the one I couldn’t live without
მზერა ჩემსკენ გადმოიტანა, მის თვალებში დიდი ემოცია ტრიალებდა, შიში, იმედი, სიყვარული, იმედგაცრუება, მოლოდინი... თვალებში მიყურებდა და სიმღერას ისე აგრძენელბდა, სიტყვებნი კი გულს უფრო მიფრთხიიალებდა, მეც გადმომედო მისი გრძნობები.
if I couldn’t dream would I bilive that there could be a you and me
and if I couldn’t sing would you be able to ear my melody.
and know that something’s wrong, and I’m afraid that you’re moving on
how can I fly when you’re my wings
I need these things like I need you, if you had a choice what would you chose
If you had a choice, I could live without the fame
and if everyday was sunny, I could live without the rain
and if I ever want up to heaven, I would fall right back down
that life wouldno’t be worth living, because you’re the one I couldn’t live without
მისი აცრემლიანებული თვალების დანახვისას მივხვდი თუ როგორ უჭირდა, თვალებით კონტაქტს არ წყვეტდა და ყველა ემოციას, ნეგატიურ თუ პოზიტიურ გრძნობებს მთლიანად გამოხატავდა. მასთან ახლოს მივიწიე და სახეზე ნაზად მოვეფერე. თითქოს ტკივა, ამას სიტყვებშიც კი ვგრძნობ, მის აკანკალებულ ხმაში, რომელიც მთლიანად მადნობს და მათრობს.
you can take it all from me and it wouldn’t mean anything
turn the whole world against me as long as you don’t leave
it’s getting hard for me to sleep every harder for me to breathe
I’m used to life with you
I could live without money, I could live without the fame
and if everyday was sunny, I could live without the rain
and if I ever want up to heaven, I would fall right back down
that life wouldno’t be worth living, because you’re the one I couldn’t live without
ცოტაც და ალბათ მართლა ავტირდებოდაი, შემაშინა იმ ფაქტმა რომ შეიძლება ის ოდესმე დამეკარგა, წარმოდგენაც კი არ მინდა რა მოხდებოდა, რა მომივიდოდა. მომავალი მის გარეშე არ წარმომიდგენია, თითქოს ის მაძლევს სუნთქვის საშვალებას. ის არის ჩემი ჰაერი, წყალი. ყვეელაფერი ჩემთვის.
სიტყვების წარმოთქმა მიჭირდა ამიტომ შევყურებდი საბას თვალებში და ხელებს ძლიერად ვუჭერდი მის ხელს. ღრმად ამოისუნთქა და თითქოს ამ ამოსუნთქვას ამოაყოლა მისი ყველა გრძნობა და ემოცია. მისკენ მივიწიე და ძლიერად მოვეხვიე.
-with every kiss and every hug, you make me fall in love- ჩემს ყურთან მშვიდი გაწონასწორებული ხმით ამოიჩურჩულა. სხეული ამიცახცახდა, მისი ხმის გაგონებისას, და სიტყვების გააზრებისას. ჰო ვგიჟდები მასზე, სიგიჟემდე მიყვარს, არ ვიცი უბრალოდ ჭკუიდან გადავყავარ ამ გრძნობას.
-ბუუ, ასე გამჭყლიტავ- სიცილით მომმართა, ხელები მოვადუნე და თავი მის მხარზე ჩამოვდე, საშინელ დაღლილობას ვგრძნობ.’ბუუ’ ამ სიტყვის გაგონებისას დიდზე გამეღიმა.
-ბუუ? -გავიცინე - კიდე გეშინია ჩემი?- პირველად როცა გამოველაპარაკა მან მე ‘ბუუ’ დამიძახა, შემდეგ კი განიმარტა რომ ჩემი დანახვისას ეშინოდა, როგორც პატარა ბავშვებს ეშინოდათ ‘ბუების’.
-კი შენ ძალიან საშიში გოგო ხარ- სასაცილოდ დაიჭყანა და ენა გამომიყო. მის ბავშურ საქციელზე გულიანად გავიცინე. სწრაფად ვაკოცე ტუჩებზე და ისევ მოვშორდი, რადგან კითხვები რომელიც ამდენი ხამინია მიტრიალებდა თავში, ერთდროულად მომაწვა და გამახსენდა
-წაგებულს რა უნდა შეესრულებინა?- შეპარვითი ხმით ვკითხე, მათი ნიძლავი არ დამვიწყებია, შეიძლება რაღაც-რაღაცეები ვაპატიე, მაგრამ ამ ფაქტს ვერ ვივიწყებ
-ვფიქრობ არ გაგეხარდება ამის გაგება, პროექტი როდის უნდა ჩააბაროთ შენ და რეზიმ?- დაინტერესებულმა მკითხა, მჰჰ არ გამოგივა საბა.
-ამ კვირაში- მხრები ავიჩეჩე- მაინტერესებს
-არ მინდა ამაზე საუბარი- ფეხზე წამოდგა- ვიცეკვოთ- ღიმილით შემომთავაზა და ხელი გამომიწოდა. უნდა ვაღიარო ის საშინელი მოცეკვავეა, მაგრამ ზუსტად ვიცი ამას იმიტომ მთავაზობს რომ თემა შეცვალოს და ეს კითხვა დამავიწყოს.
------------
-მადლობა- ვუთხარი და მანქანიდან გადმოვედი. ჟაკეტი ძლიერად მოვიხვიე და კიბეები ავირბინე, ბოლო საფეხურზე ასვლისას საბას ხმა მომესმა.
-დამშვიდობება?- ღიმილით მკითხა და ჩემთან ერთი საფეხურით დაბლა გაჩერდა.
-მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ მეტყვი წაგებულს რა უნდა შეესრულებინა-პირობა წამოვუყენე და ხელებგადაჯვარედინებული დაველოდე მის პასუხს
-რატომ გინდ არომ ყველაფერი გააფუჭო? ახლა უბრალოდ გაკოცებ, შეხვალ სახლში და ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკებთ კარგი?
-არა საბა, მე უნდა ვიოცდე ეს- პატარა ბავშვივით გავჯიუტდი და ფეხები ბეტონზე დავაბაკუნე. სიბნელეშიც კი შევამჩნიე როგორ გაუწითლდა სახე სიბრაზისგან.
-ჯანდაბა, ვინც წააგებდა დაწვებოდა ლიზასთან, იხ*არდა და გადააგდებდა. დაკმაყოფილდი? - ხმამაღლა დაიყვირა, მაგრამ სანამ რაიმეს გავიაზრებდი მანქანისკენ წავიდა, სწარაფ ჩაჯდა მანქანაშიი და სწრაფადვე გაუჩინარდა.
ის ლიზასთან იყო.
**************
შორიდან სკოტს მოვკარი თვალი და მისკენ წავედი ხითხითით. თამაშის შემდეგ გარეთ არ გამოვსულვარ, არც სკოლაში მივსულვარ. ძნელი იყო ჩემთვის მეთამაშა ისეთი გოგოს როლი რომლის ცხოვრებაშიც ვითომ არაფერი ხდება, არ შემიძლია გავიღიმო მაშინ როცა ეს მიჭირს, მარგამ შემიძია ვიტირო როცა ეს საჭირო არაა.
-სანდრო ეს რაღაც საორცება იყო, ისე დაგორავდით შენ და ბურთი მოედანზე. თქვენ ერთმანეთისთვის ხართ შექმნილები- ხელი მხარზე დავუტყაპუნე და მის გვერდით ჩამოვჯექი. ირონიულად ჩაიცინა
-ნუ დამცინი, თორე საბას ვეტყვი- წარბაწევით შემომხედა. – 1-1-ა ჩემთან შეჯიბრს არ გირჩევ- გულიანად გაიცინა, როცა ჩემი გაბრაზებული სახე დაინახა.
-ჯობს შენ გასიებულ ფეხს მიხედო- ფეხი გავკარი მის თაბაშირში ჩასმულ ფეხს, რაზეც კვნესა აღმოხდა.
-მტკივა- შემომიღრინა და ხელი მხარში გამკრა.
-კარგი კარგი- ჩავიცინე და თავი მხარზე დავადე. სანდრო ერთადერთი ბიჭია რომელიც ყოველთვის ცდილობს ჩემ გამხნევებას და გამხიარულებას, მაშინ როცა ეს წარმოუდგენელია. ჩემი გაბრაზებაც არ უჭირს.
-ჩემი გოგო- თავზე ნაზად მაკოცა და ხელი მხარზე მომხვია. სურვილი გამიჩნდა რომ მისთვის ყველაფერი მომეყოლა. ჯადნაბა მე საშინელი მეგობარი ვარ. მაგრამ არ შემიძლია ყველაფრის მოყოლა და ხმის ამოღება. უბრალოდ ძალიან ძნელია ეს ჩემთვის.
ჩახველების ხმაზე ორივემ უკან მივიხედეთ, გაღიზიანებული სახით საბა ჩვენ უკან იდგა, ხელებ გადჯვარედინებული. ეჭვიანობს.
-ფეხი როგორ გაქვს სანდრო?- ჩემს გვერდით ჩამოჯდა და ხელები წელზე მომხვია. სანდროც იძულებული გახდა მომშორებოდა. ჯანდაბა.
-ფინალამდე მომირჩება- მხრები აიჩეჩა სანდრომ და წამოდგა- მარტო დაგტოვებთ- ზემოდან ქვემოთ დამხედა, ლოყაზე გამეთამაშა, დაიხარა და ლოყაზე მაკოცა- ჭკვიანად, ჩემი გოგო- თვალი ჩამიკრა და კოჭლობით სკოლისკენ წავიდა.
სანდრო სკოლას მოეფარა თუ არა მაშინვე მოვშორდი საბას
-აქამდეც ჩემი იყავი, ხარ და იქნები.
-სასაცილო ხარ როცა ეჭვიანობ.- ჩავიცინე და თავი გავაქნიე. ფეხზე წამოვდექი რომ წავსულიყავი მაგრამ საბამ შემაჩერა.
-უბრალოდ ვილაპარაკოთ
-გაკვეთილზე მაგვიანდება- უკანმოუხედავად, ოხვრით წარმოვთქვი და სკოლის შესასვლელისკენ წავედი.
საბას თვალთახედვით:
ვუყურებდი კესოს როგორ მიიწევდა სკოლისკენ. ჩანთა ერთ მხარზე ქონდა გადაკიდებული, თმები გაბურძგნული. მისი მშვენიერი ფეხები კარგად მოჩანდა ამ მოკლე კაბაში.
ჯანდაბა, ტყუილები ბოლოს მომიღებს მეც და მასაც. აღარ ვიცი როგორ გამოვასწორო ჩვენი ურთიერთობა. ამისთვის ყველაფერს ვიზამ, მაგრამ რამდენად გამომივა არც ეს ვიცი.
-ჰეი საბას- ლიზა გვერდზე მომიჯდა და სანამ რაიმეს გააზრებას მოვასწრებდი სწრაფად მაკოცა. მის მოშორებას ვაპირებდი მაგრამ ნიძლავი გამახსენდა. ამ ნიძლავს მაინც მოვიგებ.
-ჰეი პატარავ- გავიცინე და ძლიერად ჩავეხუტე. ერთი სული მაქვს როიდს მოვიშორებ მას. არ მინდა რომ ამის შესახებ კესომ გაიგოს. გაფუჭებულ ურთიერთობას უფრო გავაფუჭებ ამით.
-მომენატრე, დღეს სადმე გავისერინებთ?- ღიმილით მკითხა და კიდევ ერთხელ მომეხვია. სანამ მომშორდებოდა თვალები გადავატრიალე. აუტანელი აფერისტი. იმედი მაქვს მალე დავასრულებ მასთან.
- კი შევძლებ- მხრები ავიჩეჩე და მოვიშორე. სწრაფად მაკოცა და ისიც იმ გზით წავიდა როგორც კესო, მაგრამ მისთვის ყურება არც დამიწყია.
-----------
-მშვენივრად გამოიყურები- ჩავიხითხითე და საჯდომზე ხელი მოვარტყი, რაზეც შეცბუნდა, მაგრამ ღიმილით გამომხედა და მისი საჯდომი უფრო გაათამაშა. ტუჩი მოვიკვნიტე და უკნიდან მოვეხვიე.
მისი ხითხითი გავიგონე და ოდნავ მოვშორდი, მანქანის კარგი გამოვაღე, ისიც საჯდომის ქნევით მოთავსდა. კარები მივხურე და სწრაფად დავჯექი საჭესთან. მანქანა სწრაფად დავძარი.
მშვიდად ვმართავდი მანქანას და არ ვიმჩნევდი ლიზას მზერას, რომელიც უკვე მაწუხებდა, ერთიორჯერ მეც გავიხედე მისკენ. მზერა არ მოუშორებია ჩემთვის, ტუჩების იკვნეტდა.
-ნუ მიყურებ ეგრე, თორე სულ არ გამიჭირდება შენი უკანა სავარძელში გადაგდება- კბილებში გამოვცერი და საჭეს ხელი მოვუჭირე. ჩაიხითხითა, მაგრამ მზერა არ მოუშორებია ჩემთვის. გამიმართლა რომ ტყესთან ახლოს ვიყავით, მანქანა სწრაფად გავაჩერე და ღვედი შევიხსენი...
...
ქამარი სწრაფად შევიკარი და ტუჩები გავილოკე. ლიზას გავხედე რომელიც მის კაბას ისწორებდა, თან ტუჩებზე ღიმილი დასთამაშებდა. გასართობად კარგია, მაგრამ ის ისეთი ვერასდროს იქენბა როგორც კესოა. ვერასდროს იქნება მისნაირი ნაზი, სათუთი, კეთილი, თბილი და საყავრელი, ვერც კესოსნაირი გამომწვევი. ჯადნაბა ყველაფერს მივცემდი რომ ახალა ლიზას ნაცვლად კესო იყოს აქ ჩემთან ერთად.
მანქანა დავძარი, სწრაფად ვატარებდი რომ მალე მივსულიყავი დანიშნულების ადგილას. ლიზასთვის ყურადღებაც არ მიმიქცევია. მისვლისთანავე სწრაფად გადმოვედი მანქანიდან და სახლში შევვარდი. მალევე დავინახე ნუგო, დათი და რეზი. რომლებიც უკვე გათიშულები იყვნენ სასმლისგან.
რამოდენიმე ჯიქა მიყოლებით დავლიე და მათკენ წავედი.
-რაო საბა არაო?- სიცილით მკითხა ნუგომ და კინაღამ სავარძლიდან აყიავდა თავი რომ გადაიქნია. ამაზე ყველას ხმამაღლა გაგვეცინა, მათ შორის ნუგომაც კი.
-კესოც აქაა ძმაო, ფრთხილად იყავი- თვალი ჩამიკრა დათიმ, როგორც ჩანს დათის არ დაულევია, თორემ არ ემახსოვრებოდა ეს. ჯანდაბა ლიზას მოშორება მომიწევს, მარგამ არამგონი გამომივიდეს. ამიტომ ჯობია რომ კესო წავიყვანო აქედან.
-ჰმმ სად გამექეცი?- უკნიდან ვიგრძენი როგორ მომეხვია ვიღაცის თბილი ხელები. წამშივე გამითბა სხეული, როგორც კი მისი სურნელი შევიგრძენი. სწრაფად მივტრიალდი უკან სადაც კესო იდგა. ჯადნაბა ისიც სასმლისგან არის გათიშული. ხელი წელზე მოვხვიე და მეორე სართულსიეკნ წავიყვანე. ერთერთი ოთახის კარი შევხსენი და შიგნით შევიყვანე. კარები სწრაფად გადავკეტე. მოტრიალებისას კი ვიგრძენი მისი ტკბილი ტუჩები როგორ შეეხო ჩემსას.
- იცი საბა ხანდახან მენატრები ხოლმე- სიცილით მომშორდა- ხანდახან კი მინდა რომ მოგკლა- შემომიღრინა და მუშტი მხარში ჩამარტყა- ხანდახან მინდა რომ ჩაგეხუტო, ხანდახან მინდა რომ გცემო- ამოიგმინა და საწოლზე ჩამოჯდა. საფეთქელზე ხელი შემოიწყო და გამოფხიზლება ცადა.
მასთან მივედი და მის წინ მუხლებზე დავდექი. გაბრწყინებული თვალებით გამომხედა და ხელები მხრებზე დამაწყო
-მაგრამ მაინც მიყვარხარ- მხრები აიჩეჩა და ძლიერად მომეხვია. ხელები მეც ძლიერად მოვხვიე და მისი სურნელი შევიგრძენი.
- მეც მიყვარხარ ბუ- ჩავიცინე და კიდევ უფრო ძლიერად მოვეხვიე. თავზე ვაკოცე. ცოტახანი ჩუმად იყო შემდეკ კი მისი სლუკუნი გავიგე. სწრაფად მოვშორდი და სახეზე ხელები დავაწყევ. ჩუმად ტიროდა. ჯადნაბა. ცრემლები სწრაფად მოვწმინდე
-მინდა რომ ძველი დრო იყოს. მხოლოდ მე და შენ- ამოიხვნეშა და ხელები სახეზე დაწიყო.
-მხლოდ მე და შენ- გავიმეორე მისი სიტყვები და ჩამეცინა. ამის სურვილი მეც მაქვს, მაგრამ რამდენად შევასრულებ ამას არ ვიცი. მინდა მაგრამ ყველაფერი ჩემ ‘მინდა’ს მიხედვით ვერ იქნება.
-ბუ ადე წავიდეთ- ფეხზე წამოვაყენე და ოთახიდან გავიყვანე. ძლიერად მყავდა მიხუტებული და თავზე ვკოცნიდი. კიბეები მასთან ერთად ნელა ჩავიარე. წინ გადაშლილ მიდამოს ვათვალიერებდი. ლიზას ვეძებდი. კარებიდან ისე გავედი რომ არ შემხვედრია.
თითქმის მანქანამდე ვიყავი მისული, როცა ხმა გავიგე. უკან ლიზა იდგა. ჩვენს მარჯვივ კი რეზი, დათი და ნუგო. მგონი სანახაობა კარგი იქნება..
ავტორის თვალთახედვით:
რამოდენიმე წუთი სიჩუმე სუფევდა 6ადამიანს შორის, საბა ხან ლიზასს, ხან კი ბიჭებს უყურებდა, ბოლოს კი კესოს დახედა და ყურებამდე გაეღიმა
-იქნება ამიხსნა საბა რა ხდება აქ?- დაისისინა ლიზამ და ეცადა მყარად დამდგარიყო, მაგრამ გაუჭირდა, მთლიანად აკანკალდა რაც იმას ნიშნავს რომ მალე ტირილს დაიწყებდა
-იქნებ ჩვენც აგვიხსნა ჭიკლაურო ? - დაინტერესებულმა ნუგომ წარბები მაღლა აზიდა და საბას გახედა.
საბა თითქმის მძინარე კესოს ხელი უფრო ძლიერად მოკიდა და მის სხეულს ააკრა.
-საიდან დავიწყი?- ღიმილით იკითხა და ლიზას გახედა
-მოდიხარ აქ ჩემთან ერთად და მტოვებ მარტო- ამოიოხრა ლიზამ და იმედგაცრიება იგრძნო საბას მიმართ. მაგრამ რა ეგონა როცა საბასთან ურთიერთობა გააბა? ყველა იმას უმეორებდა რომ მას კესო უყავრდა, მაგრამ მან მაინც დაიჭირა ურთიერთობა საბასთან. სხვებს სულ იმას უმეორებდა რომ ცდიდა, იქნებ ყველაფერი შეცვლილიყო? მააგრამ არა, როგორც საბას უყვარს კესო, ისე სხვას ვერასდროს შეიყვარებს.
-რეზი წაგიყვანს- მოკლედ მოუჭრა და შეტრიალდა, ისევ ძლიერად მოხვია ხელი კესოს და მანქანისკენ წაიყვანა
-ასე სწრაფადაც არა ჭიკლაურო- დაისისინა ლიზამ და მათკენ ნაბიჯი გადადგა, მაგრამ წინ რეზი გადაეღობა
-მორჩა- დაიყვირა რეზიმ, რომელსაც სიბრაზისგან ხელები დაჭიმული ქონდა- აღარნაირი ნიძლავი, მე ამ თამაშიდან გავდივარ- საბასკენ მიტრიალდა, რომელიც ღიმილით უყურებდა რეზის, ისინი ერთმანეთს იმაზე დიდიხანია იცნობენ ვიდრე დანარჩენები, ორივე ყოველთვის ხვდებოდა რა არის მათთვის სასიკეთო და ყოველთვის დგავდნენ პირველ ნაბიჯს რომ ერთმანეთი დაეხსნათ, თუნდაც მცირეოდენი ტანჯვისგან.
-რა ნიძლავზეა ლაპარაკი?- ინტერესით იკითხა ლიზამ და რეზის გაბრაზებული სახით გახედა. ახლა რომ საბასთვი შეეხედა ალბათ ყველაფერს დაივიწყებდა და ყველაფერს აპატიებდა. რა მეამიტები არიან გოგოები არა? ლიზაც ასეთია, ზოგს გველი, აუტანელი, თავხედი, ამპარტავანი და თავში ავარდნილი გონია, მაგრამ სინამდვილეში მასაც აქვს გრძნობები. არა გრძნობები ყველას, ყველა ადამიანს აქვს, ყველა განიცდის, მთავარი კი ისაა თუ როგორ გამოვხატავთ ამას.
-ნიძლავი რომლის გამოც საბას შენი ატანა უწევს, როცა მას კესო უყვარს- დაისისინა რეზიმ და ხელი საბასკენ გაიშვირა, რომელიც კესოს თავზე კოცნიდა.
კესო შუა სიზმრებში დაფრინავდა და იმასაც ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა და სად იყო. გრძნობდა სითბოს, რომელსაც საბა ასხივებდა, მხოლოდ მისთვის.
-საბა რაზე საუბრობს ის?- ცადა და საბას მზერა გაუსწორა, მარგამ მალევე აარიდა თვალები. ტკივილი ნელნელა იზრდებოდა.
-ნიძლავზე რომელიც ჩვენ ოთხს გვანადგურებდა, მაგრამ არცერთს არ გვქონდა სურვილი, რომ ჩამოვშორენბოდით ამ თამაშს- ამოისისინა საბამ.- 2 წლის წინ შეთანხმება დავდეთ, გოგოს რომელიც რომელიმე ჩვენგანი აარჩევდა, უნდა გაგვება ურთიერთობა, 2 თვის მანძილზე თუ გოგოს თავს შევაყვარებდით და ამას ჩვენთვის ვათქვევინებსით მაშინ ვიგებდით. მაგრამ თუ გოგო ასე არ იქცეოდა, ურთიერთობას ვწყვეტდით.
-და იცი?- რეზიმ საბას შეაწყვეტინა- მან წააგო, მან პირველად წააგო ეს თამაში, მან პირველმა უთხრა კესოს რომ უყვარდა
-კი მაგრამ...- სიტყვებს თავს ვერ უყრიდა, ცრემლები ახრჩობდა, მაგრამ ცდილობდა შეეკავებინა.
-აქ არანაირი მაგრამ არ არსებობს, ყველაფერი დასრულდა და გირჩევ, რომ მათგან თავი შორს დაიჭირო- ჩაისისინა რეზიმ და გაბრაზებულმა ხელები დამუშტა.
ყველამ კარგად იცის როგორიც არის ლიზა. ახლა სუსტია, მაგრამ მალე მოიკრებს ძალებს და ყველაფერს გააკეთებს მათ დასაშორებლად. ლიზამ ჩუმად ამოიჩურჩულა რაღაც და მათ ზურგი აქცია. უკანმოუხედავად წავიდა იმ სახლისკენ საიდანაც გამოვიდა.
….
მანქანაში სიჩუმე სუფევდა. არავინ არ იღებდა ხმას, მხოლოდ მძინარე კესოს ხმა ისმოდა, რომელიც რაღაცას გაურკვევლად ბურდღუნებდა, რაზეც საბას ეღიმებოდა.
საბა თავს მშვიდად გრძნობდა, როცა კესოს მის გვერდით ხედავდა. ახლა არ არსებობდა არანაირი ნიძლავი, არანაირი შეჯიბრება, არანაირი თამაში და რაც მთავარია არანაირი ტყუილი. ყველაფერი ჩვეულ რიტმს დაუბდუნდა, ყველას ამის იმედი აქვს, მაგრამ ვინ იცის რა იქნება?
ნუგომ მანქანა სწრაფად გააჩერა და ბოროტულად გახედა ბიჭებს.
-რახან ძველი შეთანხმება აღარ არსებობს მინდა ახალი შემოგთავაზოთ- ტუჩები გაილოკა და მანქანიდან გადავიდა. მას რეზი და დათი მიყვნენ, საბა კი შეყოვნდა, არ იცოდა რა ექნა, არ უნდოდა კიდე მომხდაარიყო რაიმე ისეთი რაც მის და კესოს ურთიერთობას გააფუჭებდა.
-საბა გელოდებით- დათიმ გასძახა და მოუსვენრად დაწყო სიარული, ყველა მათგანი დაინტერესდა ნუგოს შემოთავაზებით . საბამ კესო სავარძელში კომფორთულად მოათავსა, ტუჩებზე ნაზად აკოცა და ისიც ბიჭებს შეუერთდა.
-ჰმმ ვფიქრობ მოგეწონებათ- ჩაიცინა ნუგომ.
-მალე კახელო-მხარში ხელი ჩაარტყა საბამ, რომელსაც ნერვიულობისგან ხელებს ატკაცუნებდა, არ უნდოდა რაიმე საშინელი ყოფილიყო.
-მოკლედ. ჯობს ფული შეგროვება დაიწყოთ, მაინც- ჩაიცინა- ვინც ბოლო მოიყვანს ცოლს, ანუ ვინც ბოლო დაოჯახდება ის მიიღებს თითოეული ჩვენთაგანისგან 10 000$-ს -ჩაიცინა და ხელი წინ გამოწია.
-მას უნდა რომ უცოლოდ დამტოვოს- ჩაიცინა რეზიმ და მის ხელს ხელი დაადო
-მე კი მეგონა რომ მალე ევას ხელს ვთხოვდი, მაგრამ ესეც გადაიდო- ჩაიცინა დათიმ და მანაც ხელი რეზის და ნუგოს ხელს დაადო. ყველამ საბას გახედა, რომელსაც სახეზე ღიმილი ქონდა აღბეჭდილი.
-ჯერ მაინც ადრეა, თან ისიც სწავლას აპირებს, ამიტომ- ხელი მათ ხელს დაადო.