,,მე ვიცი სადაც იქნები ქალბატონო''-გაიფიქრა ბოლოს,და ლიკას საყვარელი ადგილისკენ დაიძრა.არც შემცდარა. გოგონა მართლაც აქ იყო.ეს ადგილი ლიკას ყველაზე მეტად უყვარდა.დიდ ხეზე პატარა ქოხი ჰქონდა აშენებული, რომლის აშენებაშიც მეგობრები დაეხმარნენ. აქ ხშირად იკრიბებოდნენ მაგრამ ოფიციალურად ეს ადგილი ლიკას ეკუთვნოდა. ქოხიდან ულამაზესი ხედი იშლებოდა, დიდი გორაკები რომლებიც გაზაფხულზე უამრავი ყვავილით იფარებოდა, პატარა მდინარე მზის ჩასვლა აქ რაღაც სასწაული იყო..... ახლაც იჯდა და ულამაზეს ხედს გაჰყურებდა.ფიქრებიდან დედის ხმამ გამოარკვია .ქალი ხის ძირში იდგა და ლიკას უყვიროდა
-კარგი რა ლიკუ,გვაგვიანდება,სად აღარ გეძებე, ისევ მანდ ხარ?ამხელა გოგო ხარ დე 17 წლის უკვეეე,და მაინც ხეებზე დაცოცავ-ნატომ თავი დანანებით გააქნია-ჰე ეხა წამოდი,ჩვენი მარშუტი 15 წუთში გადის შენი ჩანთა მეჩავალაგე,ყველაფერი ჩავდე არ ინერვიულო, წავიდეთ ლიკაააა
-მე არ მოვდივარ!-მტკიცედ გადმოსძახა ლიკამ დედამისს და შავი თვალები მიანათა
-რას ნიშნავს არ მოდიხარ?რამდენჯერ ვისაუბრეთ ამაზე?
-არ მინდაააა-ლიკამ თავისი შურდული აიღო და კენჭი ფეხებში ესროლა ნატოს-შენ შეგიძლია წახვიდე-ხელები გადააჯვარედინა და ისევ მდინარეს გახედა
-ლიკა როგორ იქცევი? ჩემმა საუკეთესო მეგობარმა მიგვიპატიჟა უარი როგორ მეთქვა?თან ქალაქში კარგიცააცხოვრება შენი განათლებისთვის
-კარგი რა დე რა მნიშვნელობა აქვს ქალაქს და სოფელს?-გაბრაზდა ლიკა-ხომ იცი რასაც ვფიქრობ ამაზე?ყველა ჩემი მეგობარი აქ არის იქ არავის არ ვიცნობ და ისიც ვიცი როგორი ხალხი ცხორვობს მაგ შენს საყვარელ ქალაქში,ააატ მინდააა ეხლა კი შეგიძლია წახვიდე
-ეგრე არა? ჰოდა მივდივარ-წამოიყვირა ნატომ და უკან გაბრუნდა, რა თქმა უნდა შვილის დატოვება არ უნდოდა მაგრამ სხვა გზა აღარ ქონდა, თანაც ლიკას იმედი ქონდა რომ ასე არ დატოვებდა დედას...
ლიკამ ერთი გახედა ნატოს მართლა თუ მიდისო და მერე ისევ, გაბუსული თავის საწყის პოზიციას დაუბრუნდა-, 5 წუთიასე იჯდა
-ლიკა 10 წუთი დაგრჩა-მოესმა მამის ხმა.იგი მისწინ იჯდა საზღვაო ფორმით და შვილს უღიმოდა. ლიკამ დედას მონაყოლით იცოდა რომ მამა მეზღვაური იყო და დაიკარგა მისი ფოტოც ქონდა... როცა რამეზე გაბრაზებული იყო ან მოწყენილი მამას წარმოიდგენდა თუ როგორ არიგებდა..ეს ისე გაითავისა რომ შემდეგ თავისთავად ხდებოდა (ალბათ გიჟი გგონიათ არა? მაგრამმ ეს ასე არ არის უბრალოდ თუ სხვები თავიანთ მეორე მეს ესაუბრებიან ლიკა მხოლოდდამხოლოდ მამას ელაპარაკებოდა და მორჩა)
-ვიცი მა, მაგრამ მეშინია,იქ მეტიჩარა ხალხი ცხოვრობს-ცხვირი აიბზუა გოგნამ-და რაღაც უსამართლოდ ექცევიან ყველას მე კი ამას ვერ ავიტან და ისე გამოვა თითქოს ყველას ვუპირისპირდები ვიცი ზუსტად ასე იქნება, მე კი არამგონია ამ ყველაფრის ატანის ძალა თუ მაქვს
-რა თქმა უნდა გაქვს ლიკა მაგრამ ერთი რაღაც გავიწყდება, აქ მთავარი შენ კი არა დედაშენია, როგორც იქნე ამდენი ხნის შემდეგ რაღაც ისევ გაიხარა და შენი ეგოისტობის გამო ნუ ჩაუშხამებ ყველაფერს
-ხოო მართალი ხარ-ამოიხვნეშა ლიკამ-მარშუტი უკვე წასული იქნება რამენაირად მივუსწრებ. ადგა ბოლოჯერ გადაიხედა საყვარელი ადგილიდან,ხიდან ჩამოხტა და გაიქცა....
ლიკას საოცარი უნარი ქონდა,ძალიან სწრაფად დარბოდა, ვერავინ ჯობდა და ამით ძალიანაც ამაყპბდა.მარშუტის გზა კარგად იცოდა,ხშირად მისდევდა ხოლმე ქალაქისკენ მიმავალს და თან უყვიროდა მამა ჩამომიყვანე თორემ ისე არ შემოგიშვებ სოფელშიო იქამდე მისდევდა სანამ თავს უცხო სოფელში არ ამოყოფდა ამ დროს გაგიჟებული ნატო სად აღარ დაეძძებდა შვილს, გულში ფიქრობდა რომ ვიპოვი მოვკლავო მაგრამ როცა სახლისკენ მომავალ, დაქანცულ და კუპრივით შავ თვალებში სევდაჩამდგარ შვილს დაინახავდა რომლის პატარა გულიც რაკეტაზე ჩქარა ფეთქავდა, ყოველგვარი გაბრაზება ავიწყდებოდა და ბავშვს მთელი ძალით იკრავდა გულში.ბოლოს მაინც დატუქსავდა სულელი ბავშვივით ნუ მისდევ მანქანასო მაგრამ ლიკა დედასავით ჯიუტი იყო და ყოველ დღე აგრძელებდა ერთი და იგივეს. შეიძლება მაშინ გაიწაფა სირბილში ანდა თავიდანვე ნიჭი დაყვა ეს არიცის. მხოლოდ ერთ რამეში იყო დარწმუნებული. ახლა მარშუტის წინ იდგა და ხელს აქნევდა გააჩერეთო.ნატოს ბოლომდე ჯეროდა შვილის და ეხლაც დიდი კმაყოფილებით გადახედა ახლადამოსულ გოგონას.ლიკა დედას გვერდზე მიუსკუპდა,ერთი წარბაწეულმა გახედა და წინშეატრიალა თავი.
-რაო პატარა ამაყი გოგო გაბრაზებულიაო?
-ქალბატონო არ გიცნობთ გეშლებით ვიღაცაში
-ოხ ლიკა ლიკაა-ამოიხვნეშა ნატომ და თავი გააქნია
ცოტა ხანი ასე ჩუმად იყვნენ
-დე-თავი წამოწია ლიკამ
-ვა ვააა წამის წინ არ მიცნობდი და ეხა ,,დე''გავხდი?-გაუცინა ნატომ-რა იყო?
-მიყვარხარ-ლოყაზე აკოცა ლიკამ. ნატოს გულში სითბო ჩაეღვარა. ლიკას მამამისის ხასიათი ქონდა ფიცხი იყო მაგრამ ამავდროულად საოცრად თბილი... ლიკას მამის გახსენებაზე ცუდი მოგონებები ამოტივტივდა თავში და ამიტომ სწრაფად გააქნია ნატომ თავი რომ ფიქრები გამოედევნა გონებიდან
-მეც მიყვარხარ ლიკუ-თავზე აკოცა შვილს.
--------------------------------------------------
გამარჯობააა:* პირველი ისტორიაა და რაც შეიძლება მკაცრად შემიფასეთ :დ პირველი თავი პატარაა მაგრამ დამიჯერეთ ძალიან საინტერესო მოთხრობააა და იმედია მოგეწონებათ:)