ატკიებული თავი ( 7 თავი )
ნატა.
- ვინ იყო - მეკითხება მანქანაში ჩაჯდომის თანავე ვაკო
- არ ვიცი
- როგორ თუ არ იცი ტიპმა იმენა თვალებით გაგაშიშვლა.თანაც ჩემზე იეჭვიანა როცა ჩაგეხუტე მითხარი ვინ არის მეთქი- ახლა უკვე ყვიროდა ის. მე შიშისგან რამდენჯერმე ავხტი და დაფეთებული თვალებით შევხედე, მაგრამ ის ისეთი გაბრაზებული იყო რომ თავი სასწრაფოდ დავხარე. -ამოიღე ხმა გოგო დროზე.
- მე მართლა არ ვიცი ვინ არის ეგ ბიჭი. - ამოვისლუკუნე და თვალებიდან ცრემლები გადმომცვივდა. ვაკო არასდროს მიყვიროდა, მხოლოდ დამარიგებდა როგორ მოვქცეულიყავი და მორჩა ახლა კი ჩემზე ისეა გაბრაზებული რომ არც კი ვიცი კლავ დამთანხმდება თუ არა ჩემს შეთავაზებაზე. თანაც მე ხომ ბოლო რბოლას არ დავსწრებივარ ?
- ამ ბიჭს რომ შეხვედროდი მაგიტო წამოხვედი რბოლიდან ? მაშ რაგინდოდა? რაღას მირეკავდი ჩაგორებოდი მკლავებში და ყოფილიყავი მასთან .- სულ არ მიუქცევია ყურადღება იმისთვის რომ ვტიროდი და მისი სიტყვები მწყენდა ახლა კი რას მეუბნება.
- გააჩერე მანქანა!!!
- რაააა ?
- გააჩერე მეთქი.
- არაფერსაც არ გავაჩერებ. მორჩა უკრაინაში ბრუნდები ხვალ პირველივე რეისით ბიცოლაშენთან ანუ დედასთნ -
- ვაკო გააჩერე მეთქი. - უკვე ვყვირი. ის ერთს იკურთხბა საჭეს მუშტს უთავეზებს და შემდეგ მანქანასაც აჩერებს, სწრაფად გადავდივარ. ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ. გრილი სიო ქრის. მსიამოვნებს მისი შეგრძნობა. როგორ მინდა მეც მის მსგავსად თავისუფალი ვიყო, მეც ქარი ვიყო მინდა. წავიდე სადაც მინდა. რომ არავინ მაკონტროლებდეს. უკრაინაში ბიძია ანუ ვაკოს მამა. დედა მშობიარობას გადაყვა მამამ კი დედაჩემის გარეშე ვერ გაძლო და ისიც წავიდა.
სიჩუმეა. ხმას არც ერთი არ ვიღებთ. მხოლოდ ჩემი სრუტნი არღვევს გარემოს სიწყნარეს. თან ღამის განათება გარშემო ყველაფერს ანათებს. ვხედავ ზღვას რომელიც ისეთი....... არც კი ვიცი როგორ უნდა ავღწერო იგი სიტყვებით რადგან ის უბრალოდ სიტყვაზე მეტია. გამაჟრჟოლა სიცივისგან არცააა გასაკვირი უკვე შემოდგომააა. მზეც თან და თან იმალება ღრუბლებს შორის. აახლა კი მთვარიანი ღამეა. ჟკეტს მხვვს ვაკო და მისკენ მაბრუნებ
- მაპატიე. ძალიან ცუდად გამომივიდა. უბრალოდ ვერ გავუძელი რომ ეგრე ახლოს იყო ის ბიჭი შენთნ. მაგრამ შენ მაინც არ მპასუხობ თუ ვინ არის ის ბიჭი. ხომ იცი აზრი არ აქვს. მაინც გავარკვევ. უბრალოდ კარგი იქნებოდა შენ გეთქვა.
- მე მის შესახებ მხოლოდ სახელი და გვარი ვიცი
- აი ხო ხედავ გცოდნია მის შესახებ რაღაც მაინც აბა მითხარი - ახლა უკვე დამშვიდებული ტონი აქვს არარც ყვირის, არც თვალე აქვს ისეთი როგორიც ცოტა ხნის წინ ქონდა. მაგრამ თუ გობია რომ ვაპატიებ იმას რაც მითხრა ძალიან შემცდარა.
- არაფრის თქმასაც არ ვაპირებ. წადი და შნ თვითონ გაარკვიე თუ ვინ არის ის. - ვხედავ როგორ ბრაზდება კლავ. ძარღვები ეჭიმება. მისი ბიძაშვილი რომ არ ვიყო ალბათ მმკლავდა. - გასაგები რომ ჩემი თავიდან მოშორება გინდა. მაშინ დამთანხმდი იმაზე რაც დღეს გითხარი. ?
- არა არა და არა. მე რომ არ მოცსულიყავი როგორ გგონია რა მოხდებოდა ? რა მართლა ფიქრობ იმას რომ სახში მოგიყვაანდა? თუ რა გეგონა?
- არაფერიც არ მეგონა.
- ყველაფერი მომიყევი სად შეხვდი რა ვითარებაშ და ვისთან ერად- მომაყარა კითხვები.
- შენ თვითონ გააარკვიე.
- უკრაინა მგონი ძალიან მოგენატრა.
- კარგი მე თვითონ გავარკვევ. - მეუბნება იგი და მანქანისკენ მიმათრვს. მე ვუძალიანდები მაგრამ რა აზრი აქვს ამხელა ახმახს რას დავაკლებ ? ვერც ვერაფერს. - დიდიხანია იცნობ ? - სრული იგნორი. პასუხს არ გავცემ რაც არუნდა იყოს. ის მანქანს ძრავს. მე კი გაბუტული მასზე ფანჯარაში ვიყურები. დათო (ვაკოს მამა) ბიძია ამასთან შედარებით ანგელოზი ყოფილა. რადგან მშობლლები არ მყავს ამიტომ მათთან ვიზრდებოდი. ვაკოსთან ერთად რა თქმაუნდა. ახლა 16 წლის ვარ. ის კი ჩემზე 7 წლით უფროსია. აქედან გამომდინარე საქართველოში ჩემი მეურვნე ის არის. დათო ბიძია ძალიან მკაცრია ალბათ კაკოს მისი ხასიათი გამომყვა. მიუხედავად ამისა მე ისინი ძალიან მიყვარან. მხოლოდ ისინი მყავს. ისინი არიან ხიდი ჩემსა და საზოგადოებას შორის. ვაკო ისევ გაბრაზებულია.. ტელეფონზე ლაპარაკობს ალბტ უკვე არკვევს. ისე მართლა ვინ იყო ის ბიჭი სიმპატიური კი იყო ძალიან მომეწონა. მიმიზიდა თავისკენ. მაგრამ ძალიან საშიშიც იყო მასთან მარტო დარჩენა აი თურმე რა !!! რაზე გაბრაზდა ასე ძალიან ვაკო არა არ გაბრაზებულა ის უბრალოდ ჩემზე ნერვიულობს არ უნდა რომ რამე მომივიდეს. და კიდევ არც ჩემი თავიდან მოშორება უნდა.
- ვაკოოო- ვეუბნები მე ის კი მაქანას აჩერებს და მანქანიდან გადადის ისე რომ ხმას არ მცემს.სახლში მოვსულვართ ფნჯრიდან გარემოს ვათვალიერებ. ის კარებს მირებს მე გადმოვდივარ მანქანასკეტავს. მე კი ორ სართულიანი ლამაზი სახლისკენ მივდივარ. ის მეწევა და მისკენ მაბრუნებს.
- რაღაცის თქმა გინდოდა- ამბობს ის
- არაფერია გადავიფიქრე. - ვეუბნები მე და თავს ვხვრი რომ თვალს მომდგარი ცრემლები შევიკავო და კიდევა რ ავქვითინდე. ის მეხუტება. მის მკლავებში მაქცევს. როგორ მომნატრებია. ის ხელში მწევს დ ჩემს ოთახში ავყავარ. საწოლსი მაწვენს და საბანს მაქარებს.
- ვაკო იცი ის ...
- ხვალ კარგი ???
- კარგი - არადა სახელის ტქმას ვაპიებდი ის გადის მე კი სააბაზანოში შევდივარ თავს ვიწესრიგებ და ვაკოს ოთახისკენ მივემართები ვაკაკუნებ
- მოდი. -შევდივარ - მოხდა რამე ? - მაისურის გარეშე დგას შუა ოტახში. კომპიუტერი კი ახალდ გამორთულს გავს. დიახ ის ჰაკერია და ალბათ უკვე ნახა ბაჩო მონაცემთა ბაზაში.
- არა. ნუ რაღა უნდა მომხვდარიყო თვლს ვარიდებ. ვაკო კი ჩემკენ მოდის ცემს სახეს მის ხლებში იქცევს,
- შენ რომ რამე მოგსვლოდა მოვკლავდი მე მას. შენც უნდა ისწავლო თუ როგორ დაიჭირო თავი შორს ადამიანებისაგან. ყველა არ არის კეთილი შენს მსგავსად ნატა. რა ციცი რა განზრახვა ქონდა იმ ბიჭს? ჩემო პატარა დაიკო მე შენ რომ თავიდან მოგიშორო მაშინ ცემს გვერდით ვინღ უნდა დავითოვო ? მოდი ცოტა ჭკუას მოუხმე კარგი უკვე დიდი გოგო ხარ - ამბობს ის მართალიცაა. არ მსაყვედურობს იმას რომ რბოლიდან წამოვედი, ის მხოლოდ ჩემზე ნერვიულობს მაშასადამე მისთვის სულ ერთი არ ვარ ეს მახარებს. რომ ამ ქვეყნად ის და მისი მშობლები მაინც დამიტოვა უფალმა. ის შუბლზე მკოცნის. - დაფიქრდი. ჰოდა რაო რა მინდაო ? ამბობს უკვე მომღიმარი
- ტკბილი ძილის სათქმელად შემოვედი ხო იცი ეს ჩევევა. - ის იცინის მთელ ხმზე.
- ტკბილი ძილი
- დილით არ აგამაღიძო კარგი ? სკოლას გავაცდენ
- კარგი
ოთახს ვტოვებ და ჩემი საწოლისკენ მივიწევ, და ბოლოს ასეთღის მერე თბილად ვიძინებ


ვიცი რომ პატარააა და თანაც დავაგვიანე. ბოდიში. გუშინ ვერანაირად შევძლებდი ახალი თავი დადებას. თანაც ისეთი გადატვირთული დღე მქონდა რომ რავი. გამოცდებისთვისაც ვემზადები. მაინეტრერესებს ნატა თუ მოგეწონათ ? ასევე რომელი პერსონაჟი უფრო საინტერესოა თქვენთვის