მოგესალმებით ყველას!!! მე მოგიყვებით ჩემს შესახებ. მე ვარ ელენე, ვარ ერთი ჩვეულებრივი გოგო. ყველაფერი რამდენიმე წლის წინ დაიწყო მაშინ დახლოებით 14 წლის ვიყავი. ერთ მშვენიერ დღეს წავედი კლასელის დაბადების დღეში მეგობრები, იმ საღამოს შეიცვალა ჩემი ცხოვრება. დაბადების დღეში იყო ბევრი ადამიანი რომელსაც მე არ ვიცნობდი. მე თავიდან მორცხვად ვიყავი რადგან ოჯახში პირველად მივედი, მინდოდა უფრო თავისუფლად მოვქცეულიყავი და რადგან მეგობარმა სასმელი შემომთავაზე მეც დავთანხმდი. რამდენიმე ჭიქის მერე საკუთაარ თავზე კონტროლი დავკარგე ვატყობდი რომ სასმელი მომეკიდა და ჩემი საქციელი სასმელმა გამოიწვია მაგრამ მე მისი გაკონტროლება არ შემეძლო, სწორედ ამ დროს გავიცანი ბიჭი, რომელსაც გიო ერქვა, გიო ძალიან სიმპატიური იყო, მაღალი, შავი თმით, თაფლისფერი თვალებით. თითკმის არაფრით განსხვავდებოდა სხვა ბიჭებიდან მაგრაამ მისი გამოხედვა მაფორიაქებდა და გულამდე ახწვდა. მინდოდა მისი კარგად გაცნობა, მაგრამ ვერ მოხერხად და მის გამოხედვას მის თვალებს მის ტუჩებს თვალს ვერ ვაჩორებდი. არ ვიცი რა დამემართა, რა მემართებოდა, მაგრამ მინდოდა მასტან კონტაქტი და სწორად ამიტომ გადავდგი პირველი ნაბიჯი და გამოვესაუბრე მისი ყოველი სიტყვა გულამდე ახწევდა. დაქალის დედამ შეატყო რომ მთვრალი ვიყავი და სახლში მანქანით გამიშვეს და გიოს მომწყვიტეს. სახლში მისვლისთანავე დავიძინე რადგან ჩემებს არ გაეგოთ რომ მთვრალი ვიყავი, მეორე დიილით საშინელი თავის ტკივილი მაღვიძებ. ვიხსენებდი წინა ღამეს მომხდარ ამბებს. მინდოდა გიო ისევ მენახა და სწორედ ამიტომ ავდექი ჩქარა მოვემზადე და წავედი დაქალთან იქ უკვე აღარ იყო, არავინ იცოდა მისი საკონტაქტო ინფორმაცია და არც არავინ იცოდა სად წავიდა. გაადიოდა დრო მე გიოს ვერ ვივიწყებდი ჩემი თვალები მას დაეძებდა მაგრამ უშედეგოდ, მისი ხმას, გამოხედვას, თვალებს ვერ ვივიწყებდი. ალბათ ეს არის ის გრძნობა რომელზეც დიდი მწერლები გვიწერენ ფურცელზე, სწორედ მტანჯველი სიყვარული განვიცადე და ჩემ გულს მის გარდა არვინ უნდოდა, სხვა ბიჭები არმაინტერესებდა, მინდოდა მხოლოდ ის ერთი, ის ერთადერთი რომელიც ჩემი მთანჯველი სიყვარულის მიზეზი იყო. გადიოგა დღეები თვეები და წლებიც კი მაგრამ გიო არსად ჩანდა მაგრამ ჩემი გული ისევ ვერ ივიწყებდა და კვლავ მასზე: ოცნებობდა, ფიქრობდა, ენატრებოდა.
......გავიდა დრო.....
დაქალტან ვიყავი დაბადების დღეში. ისევ იმ ოთახში, ისევ იმ დღეს ზუსტად 2 წლის შემდეგ.... ზუსტად ამ დღეს მოხდა ისეთი საოცრება რასაც მე არ მოველოდი. კვლავ შევხვდი ჩემ მტანჯველ სიყვარულის მიზეზს..... ენა ვერ ახწერს იმ გრძნობას რაც მე მაშინ განვიცადე.. მის დანახვაზე ყველაფერი ერთად გამახსენდა და გული წამვიდა......... მეორე დღეს საავადმყოფოში გავიგვიძე ექიმების გარემოცვაში, საწოლის გვერძე ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო. მას ლილე ჰქვია.
-როგორ ხარ ელე?
-კარგად დაოო.. აქ რა მინდა რა ხდება მითხარი?
-დაო ცუდად გახდი და აქ მოგიყვანეთ. შენი მშობლები მეგობრები გარეთ არიან და ასევე გიოც...
-რაა? გიოო? ის გიოო?? მართლა ?? მომიყევი რა მოხდა მე არაფერი მახსოვს
გავაგრძელო?? როგორია ??
