როცა უყვართ არ კარგავენ (სრულად)
და მაინც რა არის ბედნიერება ალბათ ოჯახი, მეგობრები, ... ჩემთვის კი ბედნიერებაა როცა ქუჩაში მიდიხარ და თვალს არ გაყოლებენ სინანულით, ნაღვლიანი თვალებით. დაჟინებული მზერით არ აკვირდებიან შენს ეტლს რომელიც შენთვის გადაადგილიების ერთადერთი საშუალებააა. ამ დროს თავი უსუსური საბრალო ნახევარი მგონია რომელიც დამოუიდებლად ვერ იცხოვრებს ამიტომაც არ მიყვარს ხალთან ყოფნა ბედნიერებაზე ბევრი არაფერი ვიცი მაგრამ ერთი დანამდვილებით შემიძლია ვთქვა რომ ის თავისით არ მოდის შენ უნდა შექმნა... ხოდა ახლა ვზივარ ჩემს ეტლში და ვფიქრობ როგორ შევქმნა ბედნიერება . კიდევ დიდი ხანი ვიფიქრებდი ჩემს ოთახში დედიადჩემი რომ არ შემოსულიყო –ნია გამოდი საჭმელი მზადაა –კარგი გამოვალ –დაგეხმარო? –არა თვინთონაც შევძლებ დეიდა გავიდა მეც სახეზე ჩამოყრილი თმა შევიკაი და სწრაფად გავედი ოთახიდან საჭმელი არ მშიოდა ღამით ნანახ კოშმარზე ვფიქრობდი რომელიც უკვე ცამეტი წელია ყოველ ღამით მესიზმრება საბედისწერო ღამე.... რომელმაც ყველაფერი წამართვა ისე ღრმად არის დალექილი ჩემს მეხსიერებაში რომ ძილში ყოველთვის კოშმარად მეორდება . იმ ღამემ ყველაფერი წამართვა ოჯახი , ბავშვობა , ბედნიერება სწორედ იმის მერე ვარ ''ნახევარადამიანი''. იგი ფრაგმენტებად მეორდება ჩემს სიზმრებში ნისლი ყურისწამღები ხმაური , დედას შეშინებული მზერა , და სინათლე.... სინათლე რომელიც თვალს მჭრის მერე სიბნელე და სიკვდილის სუნი , მარტოობის სუნი ,.. შეშინებულს ყოველთვის ტირილით მეღვიძება მეშინია .. იმღამის მეშინია. რატომ არ ჭამ ნია?– ფიქრებიდან ისევ დეიდას ხმამ გამომიყვანა –არ მშია –არ გინდა ცოტა გავისეირნოთ? ძალიან არ მინდოდა გარეთ გასვლა მაგრამ მაინც დავთანხმდი ათ წუთში უკვე გარეთ ვიყავით და ვსეირნობდით პარკში შევედით დავინახე მოთამაშე ბავშვები და ჩემი ბავშვობა გამახსენდა . მარტო მომინდა ყოფნა –ნანა შენ წადი მე ცოტახანს დავრჩები დაგირეკავ და მერე მომაკითხე კარგი? დეიდამ გაკვირვებულმა შემომხედა მერე უხმოდ დამიქნია თავი და წავიდა მე ხელები ჩავჭიდე ეტლის ბორბალს და ნელ–ნალა ვიწყე გადაადგილება მოშორებით გავჩერდი სადაც თითქმის არ იყო ხალხი ხის ძირას ჩიტი დავინახე აფრენას ცდილობდა მაგრამ არ გამოსდიოდა და საცოდავად ფარტხალებდა საოცარია ეს ჩიტი და მე როგორ ვგავარტ ერთმანეთს ის ;;ნახევარჩიტიია'' მეკი ''ნახევარადამიანი''–ეს სიტყვები ჩემდაუნებურად ხმამაღლა წარმოვთქვი –ფიზიკური ნნაკლი არ ნიშნავს რომ ''ნახევარადამიანი'' ხარ სასიამოვნოდ მოსწვდა ჩემს სმენას მამაკაცის ბოხი ხმა მოვტრიალდი და ჩემს უკან მდგომი მომღიმარი ბიჭი დავინახე პირველი რაც თვალში მომხვდა მისი უძირო ცისფერი თვალები იყო – ცისფერი ჩემი საყვარელი ფერი... –და შენ რაიცი რას ნიშნავს იყო ''ნახევარადამიანი'' –შენ იცი ? –კი ვგრძნობ –ანუ თვლი რომ ნახევარი ხარ ის სიტყვები ისე წარმითქვა ვიფიქრე რომ ან ვერაფერს ხედავდა ან გიჟი იყო ნუთუ ვერ ხვდებოდა რომ მე ინვალიდი ვიყავი , მაშასადამე ნახევარი. მაგრამ ხმა აღარ ამომიღია გავჩუმდი და თვალი ავარიდე. ცოტა ხანს ასე ჩუმად ვიყავით ორივე შემდეგ ჩიტისკენ გავიხედე გაფრენილიყო, შორიდან მოჩანდა მისი მოფარფატე სხეული –გაფრინდა –ხო ''გამთელდა'' და გაფრინდა –გამეცინა მე –ზურა –ნია –სასიამოვნოა –ჩემთვისაც დეიდას მივწერე გამოსულიყო და წავეყვანე ცოტა ხანს კიდევ ვისაუბრეთ ამასობაში ნანაც გამჩნდა დეიდჩემი მოდის უნდა წავიდეთ –ასე მალე? –ხო ნანა მოგვიახლოვდა ზურა ეგრევე გაექანა ხელი ჩამოართვა და გაეცნო არა ხო ვამბობ ეს ბიჭი გიჟია მოსვლა მაინც ეცლია ნანასთვის ეგრევე რომ ეცა ნანა გაოცებული გვიყურებდა ხან მე ხან ზურას –ნანა არ წავიდეთ? –ხო ნია წავიდეთ მთელი გზა უხმოდ მივდიოდით ბოლოს ნანამ დაარღვია სიჩუმე –ზურადრეს გაიცანი? –კი დღეს გავიცანი –კარგი ბიჭია –ხო ლამაზი თვალები აქვს ეს ვთქვი და იწუთას ენახე ვიკბინე ეს რამ მათქმევინა რა მჭირს? პარკში მეორე დღესაც გავედი საოცრად მინდოდა ზურას ნახვა არ ვიცი დამტხვევა იყო ტუ რა მაგრამ მართლაც შევხვდით ერთმანეთს უეცრად ზურამ ეტლს ხელი ჩასჭიდა შემოატრიალა და სადღაც წამიყვანა –მოიცა სად მიგყავარ ? –მალე ნახავ ძალიან მოგეწონება –ხმა არარ ამომმიღია უხმოდ დავყევი მის ნებას საკუტარ თავზე ვბრაზდები რათომ არ ვეწინააღმდეგები მას ხომ კარგად არც ვიცნობ იქნებ მანიაკია (ყოველ შემთხვევაში ძალიან ლამაზი მანიაკია) მალე ერთ–ერთ სახლს მივადექით რომლის ეზო ნამდვილი ედემის ბაღი იყო ღმერთო ჩემო ასეთი სილამაზე ,ამდენი ყვავილი ერთად არასდროს მინახავს მონუსხულივით ვუყურებდი და არ ვიცოდი რა მეთქვა –შენი სახლია? –აქ ბებიაჩემი ცხოვრობს .ნათელა მაგარი ქალია მართალია დაბერდა მაგრამ მისთვის ეს ბაღი ყველაფერია შვილივით უვლის –ძალიან ლამაზია აქაურობა –ვიცოდი რომ მოგეწონებოდა –საიდან იცოდი / –გულმა მიგრძნო იდ დღის მერე ზურა ხშირდ მოდიოდა ჩვენთან ვსეირნობდით მასთან თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი დეიდაჩემსაც ძალიან შეუყვარდა როგორც საკუთარ შვილსწ ისე უყურებდა ერთ დღეს ზურამ დილით ადრე მომაკითხა –ნია წამოდი სადღაც უნდა წაგიყვანო –სად ? –ნურაფერს მეკითხები წამოდი აღარაფერი მითქვია ვიცოდი აზრი არ ჰქონდა მაინც არაფერს მეთყოდა მანქანაში ჩამსვა ეტლი საბარგულში ჩადო საჭეს მიუჯდა და დავიძარითგზაში ჩამეძინა არ ვიცი რამდენ ხანს ვიარეთ ისევ კოშმარი..... ტირილით გამღივიძა აღარ შემიძლია ცამეტი წალია ეს ტკივილი მახრჩობს ,მგუდავს , დაძინების მეშინია რადგან ვიცი რომ ყველაფერი განმეორდება ძველი იარებიდან კვლავ თავიდან იწყებს სისხლი დენას გულს მიჩერებს ეს ყველაფერი ,ყოველ დილით ისევ ისე მტკივა გული როგორც მაშინღოცა სულ პატარა ეტლში მჯდომი ფანჯრიდან ვუყურებდი ჩემს ტოლ ბავშვებს რომლებიც ეზოში თამაშობდნენ ოტახს თვალი მოვავლე საწოლში ვიწექი მარტოობის შიშმა კიდევ უფრო მზლია ზურა შესინებული შემოვარდა ,ცდილობდა დავემშვიდებინე მაგრამ არ შემეძლო მშობლები, ჩემი ბავშვობა მენატრებოდა ხელში ამიყვანა, გარეთ გავედიტ და ჰამაკში ჩამაწვინა თვითონაც ჩემს გვერდით მოკალათდა –სად ვართ? –ჩვენს სამოთხეში –ზურა არ ვხუმრობ უნად წავიდეთ ნანა ინერვიულებს –ნანამ ყველაფერი იცის ერთი კვირა მოგცა ჩემთან გასატარებლად –ერთი კვირა ?შენთან ? –რაიყო არ გინდა ? –კი ამოვიჩურჩულე ჩუმად –ნია უცებ წამოიწია და თვალებში ჩამაშტერდა არ ვარ რომანტიული პიროვნება შეიძლება ძაან ბანალურად მოგეჩვენოს მაგრამ პირდაპირ გეტყვი რომ მიყვარხარ მისგან ამ სიტყვებს არ ველოდი და რაც ვიცოდი რა მეპასუხა ერთს კი ვხვდებოდი მიყვარდა ჩემს უსულო , არასრულფასოვან სიცოცხლეს სწორედ ის აძლევდა ხიბლს –მეც.. ჩავიჩურჩულე და მივეხუტე ვგრძნობდი რომ ბედნიერი ვიყავი ვგრძნობდი რომ გამომივიდა და ჩემი ბედნიერება შევქმენი იმ დღესაც და მის შემდეგაც ის ჩემთან იყო თანდათან ჩემი ნაწილი გახდა მის გარეშე ცხოვრება უკვე ვეღარ წარმომედგინა იმ დგეს საშინელი ამინდი იყო წვიმდა ქარი ქროდა მოკლედ გარეთ ვერ გახვიდოდი ფანჯრიდან დავინახე კართან ზურას მანქანა რომ გაჩერდა –ნია სალაპარაკო გვაქვს –გისმენ ზურა –ნია შენ იცი როგორ მიყვარხარ უბრალოდ მე სხვაგეგმები მაქვს საზღვარგარეთ ვაპირებ ასვლა შეიძლება აღარც დავბრუნდე შენ კი –ხელს შეგიშლი არა?არაუშავს ვიცოდი რომ ოდესრაც მოგწყინდებოდა ჩემნაირი ხეიბრის ხელით თრევა უბრალოდ არ მეგონა ასე მალე თუ დანებდებოდი –ნია მიყვარხარ უბრალოდ –არა არ გიყვარვარ როცა უტვართ არ კარგავენ , როცა უყვართ იბრძვიან, ყველაფერს იტანენ და მაინც ერთად არიან და ძალიან გთხოვ ამ ყველაფრის მერე ნღა მეუბნები რომ გიყვარვარ –ნია ვიცი ახლა გაბრაზებული ხარ – არა გაბრაზებული არ ვარ იმედგაცრუებული ვარ არმეგონა ასეთი თუ იყავი წადი ზურა –ნია მოიცა – წადი მეთქი წავიდა.... თან წაიღო ჩემი გული, ჩემი ბედნიერება.. მინდოდა მიყვირა, მეტირა ეს ეტლი დამელეწა გულიდან ამომეღო ყველაფერი რასაც ვგრძნობდი მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი, გაქვავებული ვიყავი, თითქოს სუნთქვაც შევწყვიტე ,ვეღარაფერს ვგრძნობდი ... ისევ საკუტარ თავში ჩავიკეტე ისევ ''ნახევარადამიანი'' გავხდი ზურა იმ დილიტ უნად გაფრენილიყო 2 საათი რჩებიდა მის წასვლამდე ჩემს ოთახში საწოლძე ვიწექი და ვფიქრობდი რატომ ტოვებენ ადამიანები ერთმანეთს თუკი უყვართ რაღაც ხმაური მომესმა ვიღაცამ მტელი ძალით შემოგლიჯა კარი ხელში ამიტაცა და გულში ჩამიკრა –ზურა შენ? –აღარ მივდივარ როცა უყვართ არ კარგავენ , ვერ დაგკარგავ ნია .... |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
