ისევ მაღვიძარა.. საბნიდან ხელი გადავყავი და მაღვიძარა გამოვრთე, ნელი ტემპით ავდექი და ნიცას ოთახში გავედი.
-დე, გაიღვიძე რა.. ნიცუუ ჩემო პატარა ბაღში დავაგვიანებთ..
ნიცა იშმუშნება და ნელა ახელს თვალებს.
-დე ალ მინდა ბაგში ლა.
-არა დედი უნდა წავიდეთ ეხლა ჩვენ ავდგეთ, ჩავიცვათ, ვისაუზმოთ და მამიკო წაგიყანს.
-კალქი, საბუკას მაინჩ ვნახავ.
-ხო დედი აბა ეწყინება საბუკას.
ნიცას ვაცმევ, საუზმეს ვუმზადებ და სამზარეულოში ვტოვებ. მე კი საძინებელში გავდივარ.
-დათი ადექი რა! მზადაა ბავში. დათიიი!
ვუყვირი ხმამაღლა. ისიც შეშინებული ხტება და გაოგნებული მიყურებს.
-რა ხდება თეა? რა გაყვირებს?
-რა ხდება და გელოდება ბავშვი.
-ეგრე უნდა იკივლო მერე? გამისკდა კაცს გული.
საწოლიდან დგება, მკოცნის და აბაზანაში გადის. ისიც მალე ემზადება და კარებთან ვაცილებ შვილს და ქმარს.
- დედა გვიკალქალლ!
- მეც ჩემო საყვარელო.
კარს მშვიდად ვიხურავ, ეხლა კი ამ არეულ სახლს უნდა ვუშველო. დღემდე ვერ ვხვდები როგორ ახერხებენ ესე ორ წამში აურიონ მთელი სახლი. სახლის დალაგების შემდეგ ყავას ვიმზადებ და დაღლილი ვჯდები ფანჯარასთან, სიგარეტსაც ვიღებ და ღრმა ნაპასს ვურტყავ. როგორი ერთფეროვანია ყოველი დღე. როგორ მღლის... ისევ ფიქრებში მივდივარ, რა გამაძლებინებდა ნიცას გარეშე ამდენი ხანი. არადა რას არ აკეთებს დათი რომ ესეთს არ მიყუროს. იცის როგორ მოქმედებს ეს ჩემზე. რთულია როცა არ გაქვს პროფესია და შენი საქმე მხოლოდ ოჯახის მოვლაა. ფიქრებიდან ტელეფონის ზარს გამოვყავარ.
-ხო ლენკა
-თე, რას შვები? გოგო ეხლა ველაპარაკე ჩემს უფროსს და ძლივს დავითახმე შვებულებაზე!!
-აუ არაა? მაგას ეგ როგორ მოუვიდა? გილოცავ! ესეიგი ამ ზაფხულში მაინც ისვენებ ხო? სად აპირებ წასვლას?
-გოგო არვიცი რა, ზღვაზე მინდა. ოღონდ უშენოდ შანსი არაა არწავალ, და ეს ზაფხულიც თბილისში რო გავატარო შენი ბრალი იქნება.
-კარგი რა ლენკ, დათი აგვისტოს ბოლომდე შვებულებას ვერ იღებს. მარტო დავტოვო?
-კარგი რამოხდა მერე. დათი ისეთი ჯიგარია ხოიცი იქით გეტყვის წადიო.
-ხო მაგრამ ცოდოა რა მარტო.
-თეა! დაელაპარაკე დღეს და ჩალაგება დაიწყე არ გამაგიჟო!
-შეუგნებელი ხარ რა! მეცინება და ღიმილით ვდებ ტელეფონს. ჩემი ნება რომ იყოს ლენკა ასათიანს დღესვე ოფიციალურ გიჟად გამოვაცხადებდი. მაგრამ ეგ გიჟი რომ არ მყავდეს მართლა არ ვიცი რა მეშვებოდა. ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ, ლენკას გარეშე არ მახსოვს არაფერი. 31 წლის ვართ უკვე მაგრამ ასაკს არ ვიმჩნევთ. 20 წლის გოგოებს ვგავართ ორივე, არავის ჩვენი ასაკის არ ჯერა.
დათი ალბათ მართლა მეტყვის წადიო მაგრამ ხო ვოცო აქ როგორ გაუჭირდება, საჭმელი, სარეცხი. რომ მოვა უნდა დაველაპარაკო. ამ დროდ ისევ ჩემი ტელეფონი რეკავს, ამჯერად მამა.
-ხო მა? როგორ ხარ?
-კარგად თეაკო შენ როგორ ხარ? ჩემი პრინცესა სად არის?
-ბაღში გავუშვი, დათიმ წაიყვანა.
-დათის ველაპარაკე ხო, რაც მჭირდებოდა მაღაზიისთვის მიყიდა ყველაფერი, გამოგიგიგზავნი ხვალვეო. არ ვიცი რა მამი, ეგეთი ბიჭი მე არვიცი. სიძეში რო გამიმართლა ისე არაფერში არ გამმართლებია ცხოვრებაში.
მე მწარედ მეღიმება.
-ხო მამი, დათი მართლა კარგი ბიჭია. მამი უნდა წავიდე გაზზე საჭმელი დამრჩა მგონი.
-მიდი მა გკოცნი, აკოცე ნიცუცასაც.
ტელეფონს მაგიდაზე ვდებ და უცებ ვეშვები დივანზე. ცრემლები თავისით მომდის. მართლა როგორი კარგი ბიჭია დათი, როგორ ვერ ვუფასებ. რა ვქნა, არ მიყვარს. ამდენი წელია ვცდილობ მხოლოდ ოჯახის გამო ვიყო ესე. დათისთან მე მე არვარ, ძალიან მიჭირს ესე. მთელი ბავშვობა ვოცნებობდი სიყვარულზე, მაგრამ მშობლება უცებ მიპოვეს საქმრო, კარგი ოჯახის, ზრდილობიანი და საქმიანი ადამიანი. ყველანაირად ეცადნენ რო დათისთამ ვყოფილიყავი და საბოლოოდ დავთანხმდი კიდეც. არმქონდა იმდენად ხმამაღალი ხმა ოჯახში რომ, ყველას წინააღმეგ წავსულიყავი. დათის კიდევ როგორ ვუყვარვარ... ეს ყველაფერი შინაგანად მჭამს და მგონია უკვე გულის მსგავსი აღარაფერი მაქვს.


----
ჩემი პირველი ისტორიაა, ძაანაც ნუ გამაკრიტიკებთ. ველოდები ყველა თქვენთაგანის აზრს. ღირს გაგრძელება?