რომანი, რომლის კითხვასაც ახლა შეუდგებით, შემთხვევის წყალობით დაიწერა. ახალგაზრდა ქალბატონი დამიკავშირდა და მითხრა: ჩემი და ერთი მამაკაცის ურთიერთობა ვირტულაურ სამყაროში დაიწყო და საინტერესოდ ვითარდება. მომავალ კვირაში დაბადების დღე აქვს და მინდა, სიურპრიზი გავუკეთო - თუ შეიძლება, ჩვენი ურთიერთობის შესახებ ჩემთან ინტერვიუ ჩაწერეთ და გამოაქვეყნეთო. შევხვდით... ხანგრძლივი ლაპარაკის შემდეგ უფლება მომცა, მათი მიმოწერაც წამეკითხა. მათ საუბარს შინ ჩავუჯექი და მთელი ღამე გავათენე კითხვაში. ბოლოს მივხვდი, საინტერსო ამბის დაწერას შევძლებდი გაგრძელებებით და ნატალის ჩემი იდეა შევთავაზე. დამთანხმდა, ოღონდ ერთი პირობით: მამაკაცის შესახებ ისე დამეწერა, რომ ვერავის ამოეცნო, რადგან ის ცოლიანი იყო:
- წარმოდგენა არა მაქვს, რა მოჰყვება ამას. ალბათ, მომავალი გვიჩვენებს... ძირითადი მიზეზი, რომლის გამოც უცხო ადამიანთან ინტერნეტში გასაუბრება გადავწყვიტე, ძალზე ბანალურია და ის გახლდათ, რომ შვებულება ქალაქში გავატარე და ძალიან მოვიწყინე. სიმართლე რომ გითხრათ, არ მეგონა, თუ ამ გართობას რაიმე საინტერესო ნაცნობობა მოჰყვებოდა. ახლა კი ყველაფერი საჯარო განხილვის საგნადაც გადაიქცევა... თუმცა, შიში არ მაქვს. მკითხველის კრიტიკასა და შეკითხვებს მხოლოდ და მხოლოდ მივესალმები. ჩვენი ნაცნობობა კი, ზურას ინიციატივით დაიწყო, რომელმაც ჩემი "პროფილი" წაიკითხა და მოეწონა. ვირტუალურ სივრცეში პანდორას სახელით ვიყავი დარეგისტრირებული.
მაშ ასე, დავიწყოთ:
14 აგვისტო, ორშაბათი, 22:43
ზურა: გაიხარე, ჩემო კარგო, შენი ფოტო მომეწონა, ანკეტაც ჭკვიანურად შეგიდგენია. ზოგიერთმა შენმა ფრაზამ კი, ჩემი წარსულიც გამახსენა. თავს ბედნიერად ჩავთვლი, თუ მიპასუხებ :)))

23:44
პანდორა: თქვენი მესიჯი ისეთ დროს ვნახე, რომ საიტზე უკვე აღარ ხართ, მაგრამ მაინც გპასუხობთ, რადგან მომეწონეთ.

15 აგვისტო, სამშაბათი, 23:56
ზურა: აი, როგორც იქნა, ერთდროულად ვართ საიტზე. შენი ნამდვილი სახელი მითხარი, რომ მოგმართო.
პანდორა: ნატალი.
ზურა: მე ზურა ვარ, როდის შეიძლება, რომ უფრო ახლოს გაგიცნო? მაპატიე, თუ ასე ვჩქარობ.
პანდორა: იჩქარე ნელა! :))) უფრო ახლოს გაცნობაზე საუბარი ჯერ ნაადრევია. მითხარით, რატომ დაინტერესდით ჩემით?
ზურა: პირველ რიგში, სურათი მომეწონა, მეორეც, უცნაურმა სახელმა მიიქცია ჩემი ყურადღება. რატომ დაირქვი პანდორა? იცი, რას ნიშნავს ეს სახელი? თანაც, შევთანხმდეთ, რომ ერთმანეთს "შენობით" მივმართავთ, კარგი? :)))

პანდორა: თანახმა ვარ! პანდორას პირდაპირი თარგმანია - "ყველასგან დასაჩუქრებული". ისე კი, ეს გახლავს მითური, მაცდური, ციური ქალი, პირველი დედაკაცი. ის მიწისა და წყლისგან შექმნა ჰეფესტომ, რომელსაც ათენაც ეხმარებოდა, მერე, ყველა ღმერთმა თავისი საჩუქარი უბოძა - ხმა, სილამაზე, მომხიბვლელობა, რათა პრომეთეს ძმა, ეპიმეთე მოეხიბლა და კაცთა მოდგმის დამღუპველი, "საჩუქრებით" სავსე "პანდორას ყუთი" ჩამოეტანა დედამიწაზე, პრომეთეს მიერ მოტანილი ცეცხლისათვის სამაგიეროს მისაგებად. აფროდიტემ მას ციური მიმზიდველობა უბოძა, ჰერმესმა - მზაკვრობის, ცბიერებისა და ლამაზი მეტყველების უნარი, ჰორებმა ყვავილებით შეამკეს, ათენამ სამოსი მოუქსოვა, ზევსმა კი, მისცა ყუთი, რომელშიც იყო ყველა მიწიერი უბედურება, ჭირი და კაეშანი. შურისმგებელი ზევსის ასეთი საჩუქრით მიადგა ეპიმეთეს, რომელმაც ძმის, პრომეთეს გაფრთხილებას ყური არ ათხოვა, ქალი მიიღო და ცოლადაც შეირთო.
შემდეგ, ცნობისმოყვარე პანდორამ ყუთს თავი ახადა, იქიდან ყველა უბედურება წამსვე ამოფრინდა და მთელ დედამიწაზე გაიფანტა. შეშინებულმა ქალმა ყუთს თავი დაახურა და შიგ დარჩა მხოლოდ იმედი, ყველა საზრუნავის სამაგიერო, რომელიც ყველაზე დიდხანს ცოცხლობს.
ურა: და ამით იმის თქმა გინდა, რომ ლამაზი და მომხიბვლელი ხარ, მაცდური, მზაკვარი და შენც კაცთა მოდგმისთვის უბედურება მოგაქვს? :)))
პანდორა: არა, ამით იმის თქმა მინდა, რომ ჩემს ყუთში მხოლოდ იმედი "გდია".
ზურა: იმედი ბევრს ნიშნავს, ჩემო კარგო... ნატალი, მოდი, შენ შესახებ მომიყევი, ვინ ხარ, რას საქმიანობ, რით სუნთქავ?..
პანდორა: იქნებ, ამაზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ?
ზურა: რატომ?
პანდორა: იმიტომ, რომ ახლა უკვე გვიანია, საათი ღამის 2-ს უჩვენებს და მეძინება. მაპატიე, უნდა დავიძინო. :)))

ზურა: გული მწყდება, მაგრამ როგორც შენ იტყვი, ისე იყოს. მე კი, ჩემ შესახებ ორიოდე სიტყვას გეტყვი, იქნებ, შენც გაიხსნა. ვარ 36 წლის, მყავს ცოლი და ერთი შვილი. ვმუშაობ საკმაოდ მაღალ თანამდებობაზე, ძალზე სოლიდურ სახელმწიფო ორგანიზაციას ვხელმძღვანელობ. ვარ აქტიური და მხიარული ადამიანი. მაქვს იუმორის გრძნობა და სიამოვნებით ვიმეგობრებდი ჭკვიან და ლამაზ ქალთან, ისეთთან, როგორიც შენ ხარ.
ზურა: წახვედი? :((( არ დაელოდე ჩემს პასუხს?.. ეჰ, კარგი, მეც წავალ...
ზურა: ნატალი, ძალიან მომეწონეეეეე! მომავალ შეხვედრამდე!
16 აგვისტო, ოთხშაბათი, 20:50
ზურა: ნატალი, სად ხარ, სიხარულო? დღეს რატომ არ გამოჩნდი? ჩემი წერილები არც კი გაგიხსნია. გელი, როდის მოხვალ?
17 აგვისტო, ხუთშაბათი, 22.12
ზურა: ნატალი, ძალიან ვნერვიულობ, რომ არ ჩანხარ. ხომ მშვიდობაა? მოდი, მოოოდიიიი!

23:24
პანდორა: მოვედი! გამარჯობა! :)))

ზურა: იცი, როგორ გამიხარდა შენი გამოჩენა? სად იყავი? მომენატრე!
პანდორა: ესეც ახალი ამბავიიი!
ზურა: რა არის ახალი ამბავი, რომ მომენატრე? შენ ის მითხარი, სად დაიკარგე მთელი 2 დღე?
პანდორა: მეგობარი ისვენებს წყნეთში, ბავშვებით და მასთან ვიყავი, მოსანახულებლად.
ზურა: იქ კარგი იქნება, ალბათ, გრილა. რატომ არ დარჩი?
პანდორა: ვერ გავჩერდი, ჩემს სახლში მირჩევნია.
ზურა: რატომ არ მეუბნები, სად მუშაობ? დასასვენებლად რატომ არ მიდიხარ? თუ ჩემსავით სამსახური არ გიშვებს?

პანდორა: პროფესიით "მალიარი" ვარ და ვინაიდან ახლა რემონტების სეზონია, ბევრი საქმე მაქვს… :)))

ზურა: მერე რა მოხდა? მშვენიერი პროფესია გქონია. ვგიჟდები, "მალიარებზე"! :))) მეც მაგით დავიწყე და ხომ ხედავ, სადამდე მოვედი?

პანდორა: მე კი, "სანტეხნიკობით" დავიწყე და უკვე მაღალკვალიფიციური "მალიარი" ვარ! ე.ი. "მალიართან" ურთიერთობაზე თანახმა ხარ?
ზურა: კი, ჩემო პატარავ. არავითარი სურვილი არ მაქვს შენი დაკარგვის!
პანდორა: ხედავ, რა ნიჭიერი ვარ?! ჩემი ადგილი "გოროდშია".
ზურა: პატარავ, შენ სოფლელობის არაფერი გეტყობა, კარგი "გაქექილი" ჩანხარ! :))) ისე კი, ხუმრობა იქით იყოს და, მართლა მაინტერესებს, რას საქმიანობ.
პანდორა: პროფესიით ფსიქოლოგი ვარ, ვმუშაობ კერძო კლინიკაში, ჩემი სპეციალობით და კერძო პრაქტიკასაც მივდევ.
ზურა: ოოო, ეს საკმაოდ კარგი და საჭირო პროფესიაა. იქნებ, მეც გავხდე შენი პაციენტი.
პანდორა: სიამოვნებით დაგეხმარები. თუ მხოლოდ ფსიქოლოგი გჭირდება და არა - ფსიქიატრი. :)))
ზურა: არც ეგ არის სიმართლისგან შორს. ჩემი საქმის გადამკიდეს, მალე მართლაც დამჭიდება ფსიქიატრი. გინდა, გამოგიარო და სადმე გაგასეირნო?
პანდორა: შენ როგორ ფიქრობ, ახლა, ღამის 2 საათზე, შენთან შესახვედრად გამოვალ? უიიი, მანამდე არაფერი ჭამო შენ!
ზურა: ქალაქგარეთ გავიდოდით და გავგრილდებოდით. მოიფიქრე, ურიგო წინადადება არ არის!
პანდორა: მეძინება, კარგად!
ზურა: არ წახვიდე, რაააააა...
ზურა: უი, მაინც წახვედი? რა გაეწყობა. მეც წავალ სახლში, "დავეგდები" და დავიძინებ...
18 აგვისტო, პარასკევი, 11:23
ზურა: მალე მოდი, რა, უკვე მენატრები...
15.45
ზურა: სად ხარ, გოგო, უკვე ისე მომენატრე, რომ უშენშოდ ვეღარ ვძლებ, მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ არ გიცნობ. ვნანობ, რომ ტელეფონის ნომერი არ გამოგართვი... ნააა-ტაააა-ლიიიიი!
20:32
პანდორა: აი, მოვედი!
ზურა: ჰოდა, რა მითხარი, როდის შევხვდეთო?
პანდორა: ახლა წავედი, ჩემო კარგო, არ მცალია, წუთით "შემოვიხედე".
ზურა: არ წახვიდე რააა, არ წახვიდეეეეე!
21:40
ზურა: აკი წავედი, არ მცალიაო? შენ კი, ისევ აქ ხარ! სხვებს ელაპარაკები?
პანდორა: რა შენი საქმეა, მე რას გავაკეთებ? როცა მინდა, წავალ, როცა მინდა - მოვალ!
ზურა: შენ ყოფილხარ, ვინც ყოფილხარ! გელოდები, ჩემო "მალიარო"!
პანდორა: სად მელოდები?
ზურა: ორღობეში...
პანდორა: ბნელში?
ზურა: კი, ბნელში...
პანდორა: ვაი, მერე?
ზურა: რაღა მერე? ავდგები და იმ ბნელ ორღობეში გაკოცებ...
პანდორა: აბა, ახლა "მიაყე", როგორც კახელები იტვიან ხოლმე!
ზურა: რატომ, სიხარულო, ასეთი რა გითხარი?! გაკოცებ-მეთქი, სხვა ხომ არაფერი მითქვამს!
პანდორა: მოკლედ, წავედი, კარგად!
ზურა: აუუუუ, გეწყინა? მაპატიე, რაააა! აღარ გეტყვი, გეფიცები... არ წახვიდე!
19 აგვისტო, შაბათი, 17:32
ზურა: ვააა, მოხვედი? იმედია, აღარ მიბრაზდები!
პანდორა: ცოტა კიდევ ვარ გაბრაზებული...
ზურა: მაპატიე, არ მინდოდა... მართლა...
პანდორა: კარგი, დავივიწყე... გაპატიე...
ზურა: გეეე-ნაც-ცა-ლეეეე...
პანდორა: ისევ დაიწყე?
ზურა: არა, არა! ვიცი, რომ შენც გიჟდები ჩემზე...
პანდორა: ჰო, სულ მაგას არ გეუბნებოდი - ოცნება ხარ, ჯემალ, და მიყვარხარ, შიოლა-მეთქი?!
ზურა: :)))
პანდორა: რატომ იცინი?
ზურა: მერე, მე რომ ჯემალი არა ვარ?
პანდორა: ჩემი ხათრით, იყავი, რააააა!
ზურა: კარგი, შენი ხათრით ვიქნები, ჩემო ნატალი...
პანდორა: მე წავედი, საღამოს შევხვდებით...
ზურა: საღამოს აქ შევხვდებით თუ პაემანს მინიშნავ?
ზურა: წასულხარ... ალბათ, ისევ აქ შევხვდებით...
22:35
ზურა: ძლივს არ გამოჩნდი? სხვათა შორის, დღეს შაბათია, ვისვენებ და შენი გულისთვის ვზივარ აქ შუაღამემდე... შენ კი ძლივს მოხვედი.
პანდორა: მე არ მითხოვია, დამელოდე-მეთქი!
ზურა: აჰა, რა უმადურია... ხვალ ცოლ-შვილი მიმყავს დასასვენებლად. ბათუმამდე ჩავაცილებ, მერე ისინი თურქეთში წავლენ, მე კი საღამოს უკან
გამოვბრუნდები. თუ გინდა, ჩემს მძღოლს ვეტყვი, რომ შენც წამოგიყვანოს ბათუმში. ცოლ-შვილს ჩემი მანქანით წავიყვან და რომ გავაცილებ, მე და შენ ზღვის ნაპირზე გავისეირნოთ, თბილისში კი სამშაბათს დავბრუნდეთ.
პანორა: როგორ ფიქრობ, მაგაზე რა პასუხს მიიღებ?
ზურა: :))) მივაყენო - როგორც კახელები იტვიან?..
პანდორა: შენც ნიჭიერი ყოფილხარ!
ზურა: ე.ი. უარს მეუბნები ჩემს წინადადებაზე?
პანდორა: გინდა, ერთ ამბავს მოგიყვები?
ზურა: მინდა!
პანდორა: შარშან შემოდგომაზე, ჩემთან დედა-შვილი მოვიდა. გოგონა 24 წლის იყო. დედაც ძალზე ახალგაზრდა ჰყავდა - 42 წლის. ერთიმეორეზე უკეთესად
გამოიყურედნენ. ერთმანეთს მტრებივით უბღვერდნენ; როდესაც დაჯდომა შევთავაზე, ერთმანეთისგან შორს მდგარი სკამები აირჩიეს.
ზურა: ისინი შენთან, როგორც პაციენტები, ისე მოვიდნენ? თუ ახლობლები იყვნენ?
პანდორა: მათ პირველად ვხედავდი. წინასწარ დამირეკეს და მიღებაზე ჩაეწერნენ.
ზურა: შემდეგ? გააგრძელე...
პანდორა: მათი საქციელიდან გამომდინარე მივხვდი, რომ დედა-შვილს შორის კონფლიქტი იყო. შევთავაზე, რომ ცალ-ცალკე დაველაპარაკებოდი, მაგრამ ერთად საუბარი არჩიეს. დედა შედარებით მშვიდი იყო. გოგონა კი ღელავდა, სკამზე წრიალებდა, ადგილს ვერ პოულობდა და საუბარიც სწორედ მან დაიწყო. პირველი, რაც მითხრა, ის იყო - დედა მკვლელობაში უნდა ვამხილოო...
ზურა: რას მეუბნები?! მერე?..
ზურა: სადა ხარ, ნატალი, რატომ აღარ მწერ?
პანდორა: მაპატიე, ზურა, სტუმარი მომივიდა და ცოტა მოგვიანებით გავაგრძელოთ...
ზურა: ვაჰ, როგორ გაქრები ხოლმე, რა! მცირე დოზებით მაქვს შენთან ურთიერთობის სიამოვნება... სურათი, ნატალი? სურათი რომ უნდა მეთხოვა შენთვის?! კარგი, მერე იყოს, გკოცნი...
21 აგვისტო, ორშაბათი, 10:35
ზურა: გამარჯობა, ჩემო პატარავ, როგორ ხარ? იცი, როგორ მომენატრე? გუშინ მთელი დღე ვერაფერი მოგწერე, გზაში სულ შენზე ვფიქრობდი... ახლა კი ჯერ დილაა და ალბათ გძინავს ან დილის საქმით ხარ დაკავებული. მე კი გულმა არ მომითმინა და გწერ და გწერ... ერთი სული მაქვს, როდის მოხვალ... ისე, მეგონა, გუშინ ერთ მესიჯს მაინც დამიტოვებდი... გავხსენი ფოსტა და... არაფერი... კარგი, დღეს ორშაბათია, თათბირი უნდა ჩავატარო და ასე, ერთ საათში დავამთავრებ. იმედია, აქ დამხვდები...

13:02
პანდორა: გამარჯობა, როგორ იმგზავრე?
ზურა: ვააა, მოხვედი? როგორ იყავი, უჩემოდ?
პანდორა: კარგად... :)))
ზურა: გოგო, სულ მცირე შებრალების უნარი მაინც არ გაქვს? ისე, ტყუილად მაინც მითხარი, რომ მოგენატრე...
პანდორა: ტყუილი გირჩევნია?
ზურა: სიმართლე მირჩევნია, მაგრამ გულის გასახარად ტყუილიც შეიძლება. თანაც, ხომ გაგიგონია, შეძახილმა ხე გაახმოო და ხშირად რომ მეტყვი, მიყვარხარ და მომენატრეო, მართლა შეგიყვარდები...
პანდორა: რა მეოცნებე ხარ! გჭირდება, მერე, ცოლშვილიან კაცს, ჩემი სიყვარული?
ზურა: "მე რომ განგებას სულთნად დავესვი,
მეყოლებოდა, ჯარი ურიცხვი,
გავილაშქრებდი, საქართველოზე,
სწორედ ასეთი ქალის გულისთვის...
ვერ ამიბამდა ვერც თვალს, ვერც ჭკუას,
მე სხვა საუნჯე, გურჯთა ქვეყნიდან,
შენი სულ ერთი წარბის მოღუშვაც,
საჰარის თავზე ღრუბლებს შეყრიდა...
აი, გიყურებ, ქალო და ვლამობ,
გადავაცილო, ხვაშიადს მტვერი,
იქნებ შენგვარი ქალების გამო,
ქართლს ფუტკარივით ეხვია მტერი..."
პანდორა: ოჰო! როგორი რომანტიკული ყოფილხარ!
ზურა: ახლა ჩემს ოთახში, მაგიდის გარშემო 6 ადამიანი ზის და 12-მილიონიან პროექტს განვიხილავთ… მე კი ამ დროს ისეთი სერიოზული სახით გწერ ლექსებს, რომ ყველას ჰგონია, ვმუშაობ...
პანდორა: გინდა, მოვიდე მანდ და ყველაფერი თავდაყირა დავაყენო?
ზურა: უყურე შენ! მე სერიოზული ქალი მგონიხარ და შენ თვალი ცელქობისკენ გიჭირავს?
პანდორა: შენ გესაუბრები და თან სიმღერას ვუსმენ... "ბესამე მუჩო"-ს... რაღაც, სევდიან განწყობილებაზე დამაყენა... იცი, რას ნიშნავს, "ბესამე მუჩო"?
ზურა: ვიცი! ეს ნიშნავს - "მაკოცე მაგრად". ჰოდა, როცა გნახავ, იმდენს გაკოცებ, რომ ვერ დათვლი... ახლა ისევ არ გამიბრაზდე... გეხუმრე, არისტოფან, გე-ხუმ-რე!
პანდორა: ბუტე-ბუტე, გაგებუტეეეე...
ზურა: კარგი ვინმე ხარ! ჩასაყლაპი...
პანდორა: ნუ მომკალი, სიცილით...
ზურა: რა, არა? ჩასაყლაპი ხარ, აბა არ ხარ?
პანდორა: თითქოს ჭკვიანი და მიამიტი ადამიანი ჩანხარ, მაგრამ ეტყობა, მაგარი შემბმელი ხარ...
ზურა: ნატალი, ნუ მიხურებ, რაააა... იცი, რა მაინტერესებს?
პანდორა: ვიცი...
ზურა: იცი? აბა, მითხარი, რა იცი...
პანდორა: შენ გაინტერესებს, ჩემი ოჯახური მდგომარეობა...
ზურა: ვა! შენ როგორც ჩანს, პროფესიონალი ფსიქოლოგი ხარ... როგორ მიხვდი?
პანდორა: მე ის მიკვირს, რომ მთელი კვირაა, ერთმანეთს ვიცნობთ და აქამდე არ მკითხე.
ზურა: შენთან ურთიერთობა იმდენად საინტერესოა, რომ თითქოს მნიშვნელობაც კი არ აქვს, ვინ ხარ... მითხარი შენ შესახებ... ანკეტაში გიწერია, რომ 32 წლის
ხარ. მართალია? თუ იტყუები?
პანდორა: მართლა 32 წლის ვარ. მყავს და, რომელიც გათხოვილია და უკვე შვილიშვილიც ჰყავს. მშობლები არ მყავს. დედა და მამა გაშორებული იყვნენ. მამა რუსეთში ცხოვრობდა... ვინაიდან ჩემი და უკვე 47 წლისაა, შესაბამისად, ჩემზე მთელი 15 წლითაა უფროსი. ჩემი დაბადება სრულიად შემთხვევით მოხდა. მამა რუსეთიდან ჩამოსულა, რამდენიმე თვით. დედას უფიქრია, რომ თუ მეორე შვილს გაუჩენდა, ის აღარსად წავიდოდა, მაგრამ ჩემს დაბადებასაც კი არ დაელოდა, ისე გაიქცა. მე მამა თვალითაც არ მინახავს. მას შეატყობინეს, რომ მეორე გოგო შეეძინა, მაგრამ სურვილი არ გამოუთქვამს, რომ ვენახე. დედა ამ დროს უკვე 40 წელს გადაცილებული იყო. 6 წლის ვიყავი, როცა ის კიბოთი გარდაიცვალა. ჩემმა დამ გამზარდა. დედის გარდაცვალების წლისთავზე ქეთინო გათხოვდა და რა თქმა უნდა, მე "მზითვში" ვერგე. ძალზე კარგი ოჯახი შეხვდა. მისმა დედამთილმა დედობა გამიწია, ქმარმა - ძმობა... სკოლაში მან მიმიყვანა. ისე კარგად მახსოვს... ჩემი სიძე ამბობდა ხოლმე: შვილის სიყვარული ნატალისგან ვისწავლეო... ჩემი დისშვილი ჩემზე 7 წლითაა უმცროსი. მასაც, ჩემი სიყვარულით, ნატალი დაარქვეს. ასე ვიზრდებოდით, მე და პატარა ნატალი, ერთად. ეს ადამიანები, ვისზეც ახლა გიყვებოდი, ჩემი უსაყვარლესი ადამიანები არიან... მათ გარდა მყავს მეგობრებიც, მათზე სხვა დროს გიამბობ...
ზურა: ძალიან ლამაზი და თანაც, ცოტა სევდიანი ამბავია. ჩემო პატარავ, ახლა გათხოვილი ხარ, ალბათ და ქმრის ოჯახში ცხოვრობ, ხომ?
პანდორა: მაგას როგორ მაკადრებ? :)))
ზურა: ვაი, დავაშავე, რამე?
პანდორა: გათხოვილი რომ ვიყო, უცხო კაცს დაგიწყებდი ტლიკინს?
ზურა: მერე რა?
პანდორა: მერე ის, რომ მიმაჩნია, რომ ქალს თუ ქმარი ჰყავს, მას უნდა მიხედოს და როგორი ცუდიც უნდა იყოს, უფლება არა აქვს, რომ სხვა კაცებს ელაპარაკოს, თუნდაც, ინტერნეტით... მე მგონია, რომ ეს იქნებოდა ღალატი... რა ვიცი, შეიძლება, ვცდები კიდეც...
ზურა: შემოგევლე, ჩემო პატარავ, შენ ნებისმიერი მამაკაცისთვის საოცნებო ქალი ხარ. :))) გამიმართლა, რომ ამდენ ქალს შორის გიპოვე და ამოგარჩიე... უკვე მიყვარხარ... ახლა ისევ შენი დის ოჯახში ცხოვრობ?
პანდორა: არა, მე ჩემი მშობლების დანატოვარ ბინაში ვცხოვრობ, მარტო.
ზურა: გათხოვილი არ ყოფილხარ?
პანდორა: არა :(((
ზურა: ესე იგი, გინდა თქვა, რომ...
პანდორა: ჰო, მინდა ვთქვა, რომ...
ზურა: ქალწული ხარ?
პანდორა: ქალწული არა, მორიელი ვარ... :)))
ზურა: მგონი ხვდები, რომ ზოდიაქოს ნიშანს არ ვგულისხმობდი...
პანდორა: მაგ კითხვას უპასუხოდ ვტოვებ... სხვა დროს ვილაპარაკოთ მაგაზე. კარგი?
ზურა: როგორც გინდა, ჩემო სიხარულო... ნატალი, იცოდე, რომ ჩემი ხარ და სისულელე არაფერი ჩაიდინო... აქ აღარავის დაელაპარაკო, იცოდე. ყველა
მოიშორე და უთხარი, რომ უკვე შეყვარებული ხარ. სასწრაფოდ უნდა გნახო, პატარავ, რომ მოგხიბლო და აღარსად გამექცე...
პანდორა: ზუუუ-რიიიიი-კოოოოო...
ზურა: :))) რა იყო, "მივაყენო"?
პანდორა: :))) მიყვარს მიხვედრილი ხალხი.
ზურა: ნატალია, ნატალია, შენი კოცნა წამალია...
პანდორა: რაღაც, ვეღარ გაჩერებ!
ზურა: აწი ვეღარ გამაჯერებ, ჩემო ნატალი... ხმამაღლა ვიყვირებ და ყველას გავაგებინებ, რომ მიყვარხარ...
პანდორა: წავედი, უკვე მთელი 6 საათია, ვლაპარაკობთ. საკმარისია.
ზურა: როგორც კი თბილ სიტყვებს გეტყვი, მაშინვე გამირბიხარ... მომიშვი ახლოს, გთხოვ... ნატა, შენი პაციენტი დედა-შვილის ამბავს რომ მიყვებოდი, გახსოვს? მაინტერესებს, რა მოხდა შემდეგ...
პანდორა: ზურა, ხვალ ბათუმში მივდივარ, 2 კვირით. ახლა უნდა მოვემზადო, ბარგი ჩავალაგო... საღამოს, გვიან შემოვალ და თუ აქ იქნები, მოგიყვები.
ზურა: რაააააა???? შენ ბათუმში მიდიხარ და მე არაფერი ვიცი? ნატალია, გაგიჟდი? რა გინდა ბათუმში უჩემოდ? ახლა გავგიჟდები, ნამდვილად გავგიჟდები!
პანდორა: ბორწეულის ოყნა გიშველის. წავედი, ძვირფასო. ასე, 11 საათზე ისევ მოვალ.
ზურა: ახლა საღამოს 7 საათია. რა გაძლებს ღამის 11-მდე?! ახლა სახლში მარტო ვარ და სახლის კომპიუტერიდანაც შემიძლია, დაგელაპარაკო... დროებით, გელი..
ზურა: ნატალი, გკოცნი... ახლა, გინდ გაბრაზდი და გინდ - არა!
22:45
ზურა: 15 წუთი დარჩა. იმედი მაქვს, პუნქტუალური ხარ და დათქმულ დროს არ გადააცილებ...
22:51
ზურა: 9 წუთი დარჩა. გელი...
23:00
ზურა: სად ხარ, გოგო? მენატრები, ნატალი...
23:06
ზურა: მთელი 6 წუთი გადააცილე, ჯერჯერობით... ნაააა-ტაააა-ლიიიი... მოდი, გოგო, მოდი!
23:14
ზურა: :(((
23:17
ზურა: :))) როგორც იქნა, გამოჩნდი... გული მისკდებოდა, რომ არ მოსულიყავი, გავგიჟდებოდი.
პანდორა: ვიცოდი, რომ გადაირეოდი და იმიტომ შემოვედი, თორემ ნამდვილად არ მეცალა.
ზურა: ნატალი, რით მიდიხარ ხვალ ბათუმში და ვისთან ერთად?
პანდორა: მე და ჩემი მეგობარი მივდივართ, მატარებლით.
ზურა: იმედია, ის შენი მეგობარი გოგოა და არა - მამაკაცი. :(((
პანდორა: შენ რა, ეჭვიანობ?
ზურა: ვაღიარებ, რომ - კი!
პანდორა: აბა, რა გითხრა? ეგ შენი პრობლემაა...
ზურა: ნატა, ხვალ ჩემს მძღოლს გამოგიგზავნი და ბათუმში ის წაგიყვანს. უარი არც კი გაბედო.
პანდორა: რას ამბობ? არავითარ შემთხვევაში! მატარებლის ბილეთები უკვე გვაქვს. ჩემი "ხოდით" წავალ.
ზურა: ასეთი არაფერი მინახავს. გოგო, მე უკეთეს ვარიანტს გთავაზობ. მითხარი, რომელ საათზე მოვიდეს და გამოვგზავნი. თუ ოდნავ პატივს მცემ, მომეცი ნება, რომ სულ პატარა სამსახური გაგიწიო. ნუ გეშინია, მე არ გამოვყვები. თუ მაგიტომ იხევ უკან, რომ ჩემთან შეხვედრა არ გინდა, გპირდები, რომ მხოლოდ მძღოლი იქნება და სხვა - არავინ. ნუ გერიდება, ეს ჩემთვის არაფერია და გამიხარდება, თუ პატივს გცემ...
პანდორა: მოვიფიქრებ.
ზურა: კარგი, სანამ ჩვენ ვისაუბრებთ, მანამდე მოიფიქრე, რომ ამაღამვე ვუთხრა გოჩას და მოემზადოს შორი გზისთვის. ისე, ჩემთან შეხვედრა რატომ არ გინდა?
პანდორა: ბათუმიდან რომ ჩამოვალ, მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ.
ზურა: კარგი, როგორც შენ იტყვი. კიდვ მომიყევი, რა, რამე, შენ შესახებ! როგორ უნდა გავძლო უშენოდ? ტელეფონის ნომერი მომეცი, რააა! დაგირეკავ მაინც,
რომ შენი ხმა გავიგონო.
პანდორა: ტელეფონის ნომერსაც მერე მოგცემ. გპირდები, რომ ყოველ საღამოს ინტერნეტში შემოვალ და დაგელაპარაკები.
ზურა: მაშინ მოვილაპარაკოთ, რომ ზუსტად საღამოს 10 საათზე, ყოველღამ, აქ შევხვდებით ერთმანეთს.
პანდორა: გპირდები...
ზურა: ჭკვიანი გოგო მყავხარ. შეეე-მოოო-გეეევ-ლეეეე...
პანდორა: ზუუუუ-რიიიი-კოოოო...
ზურა: კარგი, ჰო, კარგი... მომიყევი იმ ამბის გაგრძელება. ხომ შემპირდი!
პანდორა: კარგი. ჰო, იმას გეუბნებოდი, რომ გოგონამ მითხრა, დედაჩემი მკვლელობაში უნდა ვამხილოო. მე თვალები დავჭყიტე. ვთხოვე, რომ თავიდან ბოლომდე, დაწვრილებით მოეყოლა ყველაფერი. ახლა მე პირველ პირში მოგიყვები, რომ უფრო იოლი იყოს.
ზურა: კარგი, მთელი ყურადღებით გისმენ.
პანდორა: მოკლედ, გოგონა ასეთ ამბავს მომიყვა: დედაჩემი და მამაჩემი უკვე დიდი ხანია, გაშორებული არიან და მე და დედა მარტო ვცხოვრობთ. 2 წლის წინ, მაშინ 22 წლის ვიყავი, დედამ დასასვენებლად გამიშვა, ჩემს ერთ მეგობართან, შოვში, სხვა მეგობრებთან ერთად. იქ გავიცანი ჩემზე 14 წლით უფროსი მამაკაცი. ის უცოლო გახლდათ. ერთმანეთი პირველსავე შეხვედრისას მოგვეწონა. უფროსი ასაკის მამაკაცები არასოდეს მომწონდა, მაგრამ ამ კაცით უცებ მოვიხიბლე. იქვე დავიწყეთ შეხვედრები. ერთმანეთს მდინარის პირას ვხვდებოდით და ძალზე რომანტიკულ საღამოებს ვატარებდით. მეგობრებთან ერთად ტყეში, პიკნიკზე მეპატიჟებოდა, სოკოს საკრეფადაც დავდიოდით და ერთმანეთს უფრო და უფრო ვუახლოვდებოდით. ჩემი თბილისელი შეყვარებული აღარც მახსოვდა. ის ჩემი ასაკის გახლდათ და როდესაც მათ ერთმანეთს ვადარებდი, აშკარა სხვაობას ვგრძნობდი. ერთი სიტყვით, სახლში უკვე ყურებამდე შეყვარებული დავბრუნდი. ტელეფონის ნომრები გავცვალეთ და ურთიერთობა თბილისშიც გავაგრძელეთ. მე და დედა ვმეგობრობდით და ბუნებრივია, ერთმანეთს ყველაფერს ვუყვებოდით ხოლმე. არც მამუკას გამოჩენა დამიმალავს. დედა ძალიან შეშფოთდა, როდესაც მისი ასაკი გაიგო. ჭკუას მარიგებდა, მეუბნებოდა, არ მოტყუვდე, ის გამოცდილი კაცია, შენ კი ჯერ ბავშვი ხარ და იოლია, შენი შეცდენაო. მამუკა ხშირად მირეკავდა შინ. ერთხელ, სწორედ ისეთ დროს დაურეკავს, როცა შინ არ ვიყავი. დედაჩემს უკითხავს, ვინ იყო და როდესაც გაუგია, რომ მამუკა იყო, უთხოვია, ჩვენთან შინ მოსულიყო ისეთ დროს, როცა მე არ ვიქნებოდი და თან ჩემთვის ამის შესახებ არაფერი ეთქვა.
ზურა: მერე?
პანდორა: მერე ხვალ საღამოს გავაგრძელოთ. ახლა უკვე გვიანაა და დავიძინოთ...
ზურა: რა კარგად თქვი ეს სიტყვა... დავიძინოთ... ნეტავ, თუ დავიძინებთ, ოდესმე, ერთად?
პანდორა: ზურა, გთხოვ...
ზურა: კარგი, მორჩა, ახლა მითხარი, რომელ საათზე მოგაკითხოს მძღოლმა და სად მოვიდეს?
პანდორა: მაინც არ იშლი შენსას?
ზურა: რას მეუბნები? მითხარი... შენ ის კი არ იფიქრო, რომ მე ყველას ასე ვექცევი...
პანდორა: ხვალ, დილით, 9 საათზე, ბუკიას ბაღთან მოვიდეს.
ზურა: შევთანხმდით. მშვიდობიან მგზავრობას გისურვებ, ამაღამ კი, გადარეულ სიზმრებს :))) მითხარი, რომ მკოცნი...
პანდორა: მორჩა, წავედი ისე, რომ არ გკოცნი...
ზურა: ოოო, რა ჯიუტი ხარ! მე კი გკოცნი... ძილი ნებისა...
22 აგვისტო, სამშაბათი 11:00
ზურა: აი, ახლა 9 საათია და მე განგებ გწერ მესიჯს, რადგან შენ ახლა ჩემს მძღოლს ელი და არ გეგონოს, რომ შორიახლოს ვარ და გიყურებ. კარგი, ნატალი,
იმედია, არ დაგავიწყდება, რომ საღამოს, 10 საათზე პაემანი გვაქვს ინტერნეტში. კეთილი მგზავრობა.
15:22
ზურა: როგორ ხარ, ნატალი? უკვე ძალიან მომენატრე... წეღან მე დავურეკე მძღოლს და ვკითხე, როგორ მგზავრობდით. ალბათ, მიხვდი, ხომ? ქალების ხმა მესმოდა... ერთი უფრო ნაზი ხმა იყო, მეორე კი, ცოტა ჩახლეჩილი, სექსუალური... ნეტავ, რომელი ხარ შენ? ერთი სული მაქვს, როდის დაბრუნდება გოჩა უკან, რომ გამოვკითხო ყველაფერი... გკოცნი და 10 საათზე გელოდები...
22:03
ზურა: ყოჩაღ! როგორ პუნქტუალურად მოხვედი! სად ხარ? მანდ ბევრი ხალხია?
პანდორა: ეს 2 კვირა ჩემი მეგობრის დეიდასთან ვიქნებით. ახლაც აქ ვართ.
ზურა: ვაშააააა! ამ ეტაპზე მაგაზე მეტით ვერაფრით გამახარებდი. გაუმარჯოს მეგობრის დეიდას! როგორ იმგზავრეთ?
პანდორა: კარგად ვიმგზავრეთ. გოჩას მთელი გზა ხმა არ ამოუღია. მხოლოდ აუცილებელ ფრაზებს ამბობდა: ხომ არ გავაჩერო? გცხელათ? არ მოგერიდოთ, თუ რამე გინდოდეთ, მითხარით და გავაჩერებ და ა.შ.
ზურა: ასეთი სიტყვაძუნწია და იმიტომაც მუშაობს ჩემთან... ნახევარი საათის წინ ჩამოვიდა. იცი, რა მითხრა?
ანდორა: რაო?
ზურა: რაო და... ნატალი ისეთი ლამაზი და მშვენიერი გოგოა, რომ შენ რომ ეგ იცოდე, აქ კი არ გაჩერდებოდი, დღესვე მასთან წახვიდოდიოოოოოოო...
პანდორა: ზურა, ამ ზაფხულს და ამ დასვენებას თუ არ ჩამამწარებ, კარგს იზამ...
ზურა: არ ჩამოვალ, კარგი, მაგრამ გოჩამ მართლა ძალიან შეგაქო. თანაც, მობილურით გადაღებული შენი სურათიც მაჩვენა... მართლა ასეთი ლამაზი ხარ?
პანდორა: ყველაფერი შეფარდებითია...
ზურა. თუ ასეთი კარგი ხარ, უფრო ვნერვიულობ, რომ მანდ არავინ გადაგიბიროს და თავი არ შეგაყვაროს...
პანდორა: დაწყნარდი...
ზურა: ძალიან მინდა, რომ მანდ ვიყო... შენთან... ისე მენატრები...
პანდორა: რა ძველი შეყვარებულივით მელაპარაკები?
ზურა: რა ვიცი, მეც ასე მგონია. რაღაცნაირად, შეგეჩვიე, მგონი, ცუდი არაა...
პანდორა: წინასწარ ვერ გავაკეთებ პროგნოზს, კარგია ეს თუ ცუდი...
ზურა: წინასწარ არც არაფერს გთხოვ. უბრალოდ, შენი "რეალში" გაცნობა მინდა... ვირტუალურად უკვე მიყვარხარ.
პანდორა: ასე იოლად გიყვარდება? მეც შეგეჩვიე, მაგრამ ამას სიყვარულს ვერ დავარქმევ...
ზურა: მე ვირტუალურ სიყვარულზე გეუბნები, ჯერჯერობით. რა ვქნა, ასეა და ვერ მოგატყუებ. რომ გნახავ, შეჩვევა მერე ნახე...
პანდორა: ჩემს ჩამოსვლამდე არ მიღალატო, იცოდე... :))) ასე არ ეუბნებიან ხოლმე შეყვარებულები ერთმანეთს?
ზურა: ჰო, ჩემო სიხარულო, არ გიღალატებ... შენც ჭკუით იყავი მანდ, არ მანერვიულო! კარგია, ხომ, ზღვაზე? მე კი ვიხუთები თბილისში. მანდ საღამოობით თუ გრილა, არ გამიცივდე...
პანდორა: გეეე-ნაააა-ცაააა-ლეეეე!
ზურა: ამას რას ვეღირსე! ეს რა წამოგცდა! ახლა ისე მინდა შენი ნახვა, რომ ლამის წამოვიდე.
პანდორა: არც გაბედო! არა! არა!
ზურა: კარგი, ვხუმრობ, სად მცალია მანდ წამოსასვლელად, ქვეყნის საქმე მაქვს. ხომ იცი, მშრომელი კაცის ამბავი.
პანდორა: კარგი, ჩემო სიხარულო, წადი. გკოცნი ბევრს...
პანდორა: :)))
23 აგვისტო, ოთხშაბათი
12:54
ზურა: საიტზე ყოფილხარ და არაფერი მომწერე? ცოტა არ იყოს, მეწყინა... სხვებს ელაპარაკები? იცოდე, თუ გავიგე, რომ კიდევ ვიღაცასთან გაქვს მიწერ-მოწერა, ძალიან ცუდი ამბავი მოხდება... ახლა კი საქმეზე გავდივარ და 2 საათში დავბრუნდები... დროებით!
16::30
ზურა: მობრძანდი? როგორ ხარ?
პანდორა: კარგად. რატომ მეჩხუბები?
ზურა: არ გეჩხუბები. რატომ არ დამიტოვე ამბავი?
პანდორა: აქ ვერ ვარ ისე, როგორც მინდა. ხანდახან 5 ადამიანი ჩაჰყურებს კომპიუტერის ეკრანს და ვერ მოგწერ იმას, რაც მინდა.
ზურა: გაიხარე, ჩემო სიცოცხლევ, მე კი მაგრად ვინერვიულე და... სხვათა შორის, მომენატრე, თანაც ძალიან! ჩააა-მოოო-დიიიი!
პანდორა: ხომ იცი, რომ ვერ ჩამოვალ? რატომ იხარჯები ტყუილად?
ზურა: ვიცი, რომ ვერ ჩამოხვალ... ასეთი რაღაცეები არ მეშლება... ხომ იცი, რომ "სვეტსკი" ტიპი ვარ! ისე, რა არეულ-დარეულად ვლაპარაკობ. გაუმარჯოს 23
აგვისტოს, უაზრო ლაპარაკის დღეს!
პანდორა: "სვეტსკი" რომ ხარ, ვიცი. მთავარია, ორიენტაცია არ გქონდეს არეული, "სვეტსკად". :)))
ზურა: რას ამბობ? ხომ არ გადარეულხარ, დედაკაცო? :))) არავის არაფერი შეეშალოს! სრულყოფილი მამაკაცი ვარ და ასეთი რამ მეორედ აღარ მითხრა, იცოდე, თორემ მეწყინება...
პანდორა: რა იყო, გაბრაზდი? გეხუმრე! ბევრი პაციენტი მყოლია ასეთი გადახრით და არც ისე ცუდი ხალხია... :))) კარგი, ჰო, ნუ ბრაზობ... მითხარი, რომ მკოცნი და არ მიბრაზდები...
ზურა: არა, სიხარულო, არ გიბრაზდები, რა სისულელეა! ძალიან ბევრს გკოცნი, ჩემო პატარავ, ხომ იცი, როგორ მიყვარხარ?
პანდორა: ვიცი? არა, არ ვიცი! უბრალოდ, შენ მეუბნები მაგას...
ზურა: ასე იქნება, დამიჯერე! შენ კი თავს გაუფრთხილდი, იცოდე!
პანდორა: კარგი, მჯერა... თავს კი გავუფრთხილდები, მხოლოდ იმიტომ, რომ შენამდე უვნებელი ჩამოვიდე. :)))
ზურა: აბა, რა! კარგად უნდა დამიბრუნდე, რადგან ისე მენატრები, თითქოს, დიდი ხნის შეყვარებულები ვიყოთ. მენატრები და რა ვქნა?
პანდორა: მდააა... საინტერესოაააა... რა მნიშვნელობა აქვს, სად ვიქნები? ვირტუალური ურთიერთობისთვის მანძილს ხომ მნიშვნელობა არ აქვს? მიხარია, ასეთ სიტყვებს რომ ვისმენ. უფრო სწორად, ვკითხულობ... ახლა კი წავედი, უკვე 7 საათია და პლაჟზე უნდა გავიდე... დროებით...
ზურა: კარგი, კარგად! იცოდე, არ მაეჭვიანო და სხვა კაცებს არ აეკიდო.
პანდორა: არ გრცხვენია?
ზურა: ვხუმრობ, სიყვარულო... ვიცი, რომ ჩემი ერთგული ხარ...
პანდორა: ახლა უკვე კარგი საყვარელივით მელაპარაკები...
ზურა: მგონი, ასეც იქნება...
პანდორა: რაღაც, ძალიან იმედიანად ხარ... დარწმუნებული ხარ, რომ სწორ არჩევანს აკეთებ?
ზურა: ვინც იმედიანად არ არის, ის ცხოვრებაში წინ ვერ წავა. დარწმუნებული კი იმაში ვარ, რომ შენთან ურთიერთობა მსიამოვნებს და თავს კარგად ვგრძნობ. ნატუშკები, რომ იცოდე, როგორ მენატრები, ჩამოხვიდოდი...
ზურა: წახვედი? ეს რა ჩვევა გაქვს? ისე მიდიხარ, რომ არც კი მემშვიდობები...
23:01
პანდორა: შენ რა, ისევ აქ ხარ? როგორც ჩანს, სხვებიც გენატრებიან, რადგან ამდენი ხანი საიტზე ხარ...
ზურა: ნუ მსაყვედურობ, ჩვენ დავთქვით, რომ 10 საათზე აქ უნდა ყოფილიყავი... რატომ დააგვიანე? მე კი ერთგულად გელოდი აქ და კიდევ მე ვარ, დამნაშავე? ისე, მიხარია, რომ ეჭვიანობ. ეს უკვე ბევრს ნიშნავს... :))) ნუ მეჩხუბები, გოგო!
პანდორა: აფერისტებს ბავშვობიდან ვერ ვიტან... შენ გამონაკლისი ხარ! :)))
ზურა: :))) გეე-ნა-ცა-ლეეეე... დედას გეფიცები, არც მე მიყვარს, აფერისტი ხალხი. ეს რა "გავარდნები" გაქვს? მგონია, აქ ხარ და უცებ, აღარ ხარ! ინტერნეტი ურევს?
პანდორა: ინტერნეტი კი არა, მე ვურევ, მგონი... :))) ეს "გე-ნა-ცა-ლე" ძალიან გიყვარს, ეტყობა.
ზურა: კი, მიყვარს, იმიტომ, ძალიან თბილი ვარ და მიყვარს, რცა ვინმეს ვეფერები. რა თქმა უნდა, ისიც მიყვარს, როცა მე მეფერებიან. :))) მინდა, ყურში რაღაც ჩაგჩურჩულო...
პანდორა: მაინც, რააააა?
ზურა: ის, რომ მიყვარხარ... შენ კი ახლა არ მეჩხუბო...
პანდორა: აბა, რა ვქნა?
ზურა: ფისოსავით უნდა გაიტრუნო და აკრუტუნდე... :)))
პანდორა: მგონი, ზედმეტი მოგდის. შენ ასე არ ფიქრობ?
ზურა: პირიქით, ეს ძალიან ცოტაა. ჩემი ცხოვრება ხარ... ვერ ხედავ, რომ ვეღარ გეშვები?
პანდორა: ეჰ, დაღუპული კაცი ხარ, მინდა, გითხრა...
ზურა: რატომ, სიხარულო? ახლა არ გადამრიო...
პანდორა: რატომ და არც ისე იოლია, ჩემი სიყვარული... გული არ გიგრძნობს?
ზურა: გული იმას მიგრძნობს, რომ კარგი, ძალიან კარგი გოგო გავიცანი და მისი სიყვარულის გულისთვის არაფერზე დავიხევ უკან...
პანდორა: ხომ არ გავიწყდება, რომ ცოლიანი ხარ?
ზურა: არა, არ მავიწყდება და არც ის მავიწყდება, რომ შენ გასათხოვარი ხარ და ჩემს თავზე დიდი პასუხისმგებლობის აღება მომიწევს.
პანდორა: მაგაზე საუბარი ჯერ ადრეა. თუ ჩემს პროფესიულ ინსტინქტს დავეყრდნობი, ოჯახური ბედნიერებით არ უნდა იყო განებივრებული...
ზურა სწორად მიხვდი, თუ გინდა,მოკლედ გეტყვი, სკოლა რომ დავამთავრე, იმ წელსვე ჩავირიცხე უნივერსიტეტში და სტუდენტობის პირველსავე დღეს გავიცანი ჩემი მომავალი მეუღლე. ეს კი საკმაოდ კურიოზულად მოხდა. ნატალი, აქ ხარ?
ზურა: ნააა-ტააა-ლიიიი!
ზურა: გოგო, ნუ გადამრიე, მე ასეთ საკითხზე ვლაპარაკობდი და შენ დაუმშვიდობებლად წახვედი? გული ცუდს მიგრძნობს, სად ხარ?
02:25
ზურა: ნატალი, რა ხდება? რატომ აღარ გამოჩნდი? ისე ვნერვიულობ, ლამის ამ შუაღამისას წამოვიდე... იქნებ, რამე გიჭირს? სიხარულო, არ მიმატოვო...
პანდორა: დილა მშვიდობის, ზურა, როგორ ხარ? გინერვიულია, წუხელ რომ უცებ გავქრი, მაგრამ ჩემი ბრალი არ იყო. დენი გამოირთო და იმიტომ მოხდა ასე. ახლა არ გაგიკვირდეს, აჭარაში დენი რატომ გამოირთოო. ჩვენთან მოხდა მოკლე ჩართვა. ხელოსანმა მხოლოდ ამ დილით გააკეთა და მაშინვე კომპიუტერს მივუჯექი. შენ კი აქ არ ხარ... ახლა უნდა წავიდე, დღეს სარფში მივდივართ. საღამომდე არ ვიქნები. კარგად.) - ეს იყოს კოცნა. მე მოვიგონე შენთვის.
12:46
ზურა: აქ ყოფილხარ და ვერ გნახე... როგორ ხარ? ჰო, ვინერვიულე, უცებ რომ წახვედი. ახლა მშვიდად ვარ. ძალიან მინდოდა, შენთან ჭორაობა გვიანობამდე, მაგრამ არ გამომივიდა. იმედია, ამაღამ ვიჭორავებთ. კოცნა მომეწონა. )))))))))))
15:55
ზურა: ნატალი, იქნებ, გულმა გიგრძნოს, რომ მენატრები და ცოტა ადრე დაბრუნდე, სარფიდან? გელოდები.
18:25
ზურა: ნეტავ, ახლა სახლში რომ წავიდე და ამ საღამოს არ გამოვჩნდე, ინერვიულებ? მითხარი, სულერთია შენთვის, დამელაპარაკები თუ არა?
19:33
ზურა: უკვე 8-ის ნახევარია. ნატალი, მე შინ უნდა წავიდე. იქიდან გეჭორავები, საღამოს. ასე რომ, თუ ახლა მალე გამოჩნდები, არ გეგონოს, აღარ მოვალ.

22:40
ზურა: როგორც იქნა, გამოჩნდი! )))) როგორ ხარ? სარფი როგორ მოიარე? ნეტავ, შენთან ერთად ვიყო!..
პანდორა: ჩემო კარგო, უცებ აგითვისებია სიახლე და "კოცნებს" ხშირად მიგზავნი. ეტყობა, მოგეწონა. გუშინ ძალზე საინტერესო ადგილზე გავჩერდით. იმას მიყვებოდი, როგორ გაიცანი შენი მომავალი მეუღლე.
ზურა: ჯერ მომიკითხე მაინც, როგორ ვარ?
პანდორა: უი, მაპატიე, როგორ ხარ?
ზურა: კარგად!
პანდორა: ჰოდა, ვიცოდი, რომ კარგად იყავი და იმიტომ აღარ შეგეკითხე. :))) თბილისში ცხელა?
ზურა: რა თქმა უნდა, ცხელა. იწვის ყველაფერი. ლამის ხეებს ცეცხლი მოეკიდოს. შენ კი ხარ გრილად და ამინდებიც სწორედ საზღვაოა, არა?
პანდორა: კი, კარგი ამინდია. აქაც ცხელა. შენ რომ არ მიშლიდე ნერვებს, მშვენივრად ვიქნებოდი...
ზურა: რაოოოო??? ნერვებს გიშლი? ესეც ახალი ამბავი... რად მდებ ასე მძიმე ბრალს?
პანდორა: იმის მაგივრად, რომ დავისვენო და ყველანაირი ვალდებულებისგან თავისუფალი ვიყო, იძულებულს მხდი, რომ ყოველ საღამოს )და არა მარტო საღამოს) კომპიუტერთან ვიჯდე და შენ გესაუბრო... ახლა წესით, დამსვენებლები კაფეებსა და ბარებში სხედან და ერთობიან. მე კი ჩახუთულ ოთახში ვზივარ და კლავიატურაზე ვაკაკუნებ. აბა, ესაა საქმე?!
ზურა: ძალიანაც კარგი, თუ შინ ხარ და მე მესაუბრები. აბა, ახლა პატიოსან ქალს გარეთ რა უნდა? :))) ვინმე თვალს დაგადგამს, გადაგეკიდება, მოსვენებას არ მოგცემს და მერე, სისხლი უნდა დავღვარო. გეკითხები, რატომ? ასე ჯობია, დამიჯერე...
პანდორა: ოჰ, ოჰ, გამომივიდა ესეც სისხლისმსმელი... :))) ნეტავ, შენ რომ არ არსებობდი, როგორ ვცხოვრობდი? ვინ იყო ჩემი დამცველი?
ზურა: გოგო, მე რომ არ ვიყავი, მაშინ სხვა იყო. ახლა ხომ ვარ? ჰოდა, რასაც გეუბნები, დამიჯერე. სხვისთვის არ მემეტები და არც იფიქრო, რომ მიღალატო.
პანდორა: საერთოდ, ღალატობენ მას, ვისი კუთვნილებაც არიან. მე შენ ვერაფრით ვერ გიღალატებ,
რადგან შენი არა ვარ და არც სიტყვა მაქვს მოცემული, რომ ოდესმე გავხდები...
ზურა: მაგას უკვე შენ აღარ წყვეტ, ჩემო სიხარულო, ეგ ჩემი გადასაწყვეტია და ფაქტობრივად, გადაწყვეტილია...
პანდორა: ვინ მოგცა მაგის უფლება, რომ არჩევანის საშუალებას არ მაძლევ?
ზურა: ჩემო გოგონა, რაღაც სხვანაირად ალაპარაკდი და არ მომწონს შენი ჭიკჭიკი. რაშია საქმე? რამ შეგცვალა?
პანდორა: სულაც არა! მე თავიდანვე ასეთი განწყობილებით ვიყავი. საქმე ისაა, რომ შენ მისაკუთრებდი და ახლაც ამას ცდილობ. ხომ არ ფიქრობ, რომ ცოლიანი მამაკაცისა და გასათხოვარი ქალის ურთიერთობა ძალზე რთული იქნება? 32 წლის როცა ხარ, ქალი გათხოვებაზე ფიქრობ და არა -საყვარელზე. შენ რას მთავაზობ?
ზურა: ეგ ყველაზე რთული კითხვაა, რომელიც კი ოდესმე დაუსვამთ ჩემთვის. პასუხის გაცემა მიჭირს. ერთადერთი, რაც ზუსტად ვიცი, ის არის, რომ შენი დაკარგვა არ მინდა.
პანდორა: მაშინ, ახლა მე წავალ, ცოტას გავისეირნებ და მერე დავიძინებ. შენ კი მოიფიქრე, რა გინდა და ხვალ მითხარი. თუ ერთი ღამე არ გეყოფა მოსაფიქრებლად, როცა შენ გენდომება, მაშინ მითხარი პასუხი. ახლა კი - კარგად! )))
ზურა: ახლა ვზივარ და გული მაქვს გახეთქვაზე. ეს რა მითხარი?! სიტყვებიც არ მყოფნის იმის გამოსახატავად, რასაც განვიცდი. ეს არის ერთმანეთში არეული სინანული, სიყვარული, შური, აღფრთოვანება, აღშფოთება, გაოცება, სევდა და დარდი... ახლა ჩემს მეგობარს დავურეკავ, სადმე წავალ, ცოტა ტვინს "გავანიავებ", ცოტას დავლევ და მთვრალ გონებაზე უფრო კარგად გადავწყვეტ, რა გავაკეთო. დროებით, ხვალამდე!
25 აგვისტო, პარასკევი.
11:22
ზურა: დილა მშვიდობისა, ჩემო სიხარულო... თავი მისკდება, ისეთი "პახმელია" ვარ. წუხელ ბევრი დავლიე. მენატრები. როდის გამოჩნდები? უკვე სამსახურში ვარ, მაგრამ ახლა წავალ და ლუდს დავლევ, რომ ცოტა აზრზე მოვიდე. შენ ალბათ პლაჟზე ხარ, არხეინად წამოწოლილი, მე კი ისეთი საფიქრალი გამიჩინე, თავგზა მაქვს აბნეული.
15:26
ზურა: არ გამოჩენილხარ... ეს ფსიქოლოგის ფსიქოლოგიური სვლებია, ალბათ, რომ უფრო შემაყვარო თავი... გელი. )))
18:05
ზურა: შინ მივდივარ. მთელი დღე არ გამოჩენილხარ. საღამოს რომ ტელეფონის ნომერი არ მითხრა, იცოდე, ჩამოვალ და თავზე დაგადგები... გპირდები... ცუდი გოგო ხარ! არ გკოცნი, რადგან არ იმსახურებ.
23:08
ზურა: როგორც იქნა, გამოჩნდი. რატომ მანერვიულებ?
პანდორა: როგორ ხარ?
ზურა: როგორ ვიქნები შენს ხელში?! ცუდად ვარ. წუხელ წახვედი და საფიქრალი დამიტოვე. დღეს კი მთელი დღე არ გამოჩნდი. ასე უნდა?!

პანდორა: აბა, შენი აზრით, პლაჟზე არ გავიდე? რისთვის ვარ აქ ჩამოსული?!
ზურა: კარგი, ისევ ნუ ვიჩხუბებთ, გთხოვ...
პანდორა: როდის ვიჩხუბეთ? მე არ მახსოვს...
ზურა: იცი, არასდროს არავისთან მქონია ასეთი ურთიერთობა. შენთან თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ. მოდი, გავაგრძელოთ ურთიერთობა; რომ ჩამოხვალ, შევხვდეთ და მერე გადავწყვიტოთ, ვის რა გვინდა. თანახმა ხარ?
პანდორა: კარგი, მოვილაპარაკეთ! მომიყევი შენი ამბავი, რომელიც გუშინწინ დაიწყე.
ზურა: ჰო, იმას ვამბობდი, რომ ჩემი მომავალი მეუღლე სტუდენტობის პირველსავე დღეს გავიცანი. პირველ სექტემბერს უნივერსიტეტში რომ მივედი, აუდიტორიაში შესვლა ცოტა დავაგვიანე. მივდივარ დერეფანში და ვხედავ, რომ კუთხეში გოგონა დგას და ტირის. მივხვდი, ისიც ჩემსავით, პირველკურსელი იყო. დავინტერესდი, რატომ ტიროდა. მივედი და ვკითხე - ლამაზ თვალებს რატომ იწითლებ ცრემლებით-მეთქი (მაშინაც მეხერხებოდა, კომპლიმენტების თქმა)? შემომხედა და მითხრა: აუდიტორიას ვერ მივაგენი, რა მეშველება ახლაო?.. სიცილით მოვკვდი. ვკითხე, რომელ ფაკულტეტზე, რომელ ჯგუფში სწავლობდა და დავეხმარე, რომ ადგილზე მისულიყო. როდესაც აუდიტორიის კართან მივიყვანე, ვუთხარი: რომ არ დაიკარგო, ლექციების შემდეგ ისევ ამ კართან დამელოდე და დაგეხმარები გზის გაგნებაში-მეთქი. სრულიად შემთხვევით, რამდენიმე საათის შემდეგ იმ აუდიტორიასთან გავიარე და რას ვხედავ? ის გოგონა იქ დგას და მოთმინებით ინაცვლებს ფეხს. რომ დამინახა, გახარებული წამოვიდა ჩემკენ - მეგონა, დაგავიწყდა, აქ რომ გელოდებოდიო. ხომ არ ვეტყოდი, შემთხვევით გამოვიარე-მეთქი! ისეთი სახე მივიღე, თითქოს მართლა მასთან მივდიოდი. ხელკავი გამოვდე და უნივერსიტეტის ეზოში გავიყვანე. აქედან მე თვითონ წავალო, - მითხრა და გახარებული დამემშვიდობა. აი, ასე გავიცანი ხათუნა. გარეგნობით კარგი გოგონა იყო და მომეწონა კიდეც. თუმცა, მთელი წლის მანძილზე, გამარჯობის მეტი არაფერი მითქვამს მისთვის.
პანდორა: როგორც ჩანს, დედის კალთაზე იყო მიბმული და გაუჭირდა დამოუკიდებლად გზის გაგნება. :)))
ზურა: ის რაიონიდან იყო ჩამოსული და იმიტომ იყო დაბნეული. მაგრამ სასწავლო წლის ბოლოსთვის, უკვე ჩაცმულობაც სხვანაირი ჰქონდა, ქცევაც - გაცილებით თავდაჯერებული. მოკლედ, დამოუკიდებელი გახდა, უცებ მოერგო ქალაქს და ვერაფრით განასხვავებდი, თბილისში გაზრდილი გოგოსგან. პირველი კურსი დავხურეთ. არდადეგების შემდეგ რომ დავბრუნდით, გაცილებით დაქალებული და დასრულებული ჩანდა. მასთან ურთიერთობის გაღრმავებას არ ვჩქარობდი. რამდენიმე ხნის შემდეგ შევნიშნე, რომ ვიღაც ბიჭი აკითხავდა და შინ ერთად მიდიოდნენ ხოლმე. ერთ დღესაც, წინ გადავუდექი და ეჭვიანი ქმარივით ვკითხე - ვინ არის ის ბიჭი, ლექციების მერე რომ გაკითხავს-მეთქი? - შეყვარებულიაო, - მიპასუხა. სოფელში ერთად გაიზარდნენ, წინა წელს ის ბიჭი ვერ მოხვედრილა უმაღლესში და იმ წელს "გეპეიში" ჩარიცხულა. ერთმანეთი თითქმის ბავშვობიდან ჰყვარებიათ. ამან გამახელა და უკვე მასთან დაახლოება გადავწყვიტე. როდესაც პაემანი დავუნიშნე, უარი არ უთქვამს. გამიკვირდა, მაგრამ არ შევიმჩნიე. ჰო, იმის თქმა დამავიწყდა, რომ მეორე კურსზე გადასვლასთან დაკავშირებით, მამისგან საჩუქრად ავტომობილი მივიღე. ხშირად ვასეირნებდი ხათუნას თბილისის ქუჩებში და ვგრძნობდი, რომ მოსწონდა ჩემთან ურთიერთობა. მერე მოვთხოვე, რომ იმ ბიჭისთვის აეკრძალა მასთან მოსვლა და აღარ შეხვედროდა. დამემორჩილა. მოკლედ, ბევრი რომ არ გავაგრძელო, მეორე კურსის პირველი სემესტრი რომ დავხურეთ, ზამთრის არდადეგებზე, მეგობრებთან ერთად, ბაკურიანში გავიპარეთ. ის გამოიპარა, რადგან მშობლები არ უშვებდნენ, თორემ, მე რა გაპარვა მინდოდა?! ადგილზე რომ ჩავედით, ბინა ვიქირავეთ. სულ შვიდნი ვიყავით: 3 ბიჭი და 4 გოგო. გოგონები წყვილ-წყვილად განაწილდნენ ოთახებში, ბიჭები კი ერთ ოთახში მოვთავსდით. ერთ საღამოს, იმ გოგოს, ვინც ხათუნასთან ერთად იყო ოთახში, ვთხოვე, რომ ცოტა ხნით მარტო დავეტოვებინეთ. შუაღამემდე ვილაპარაკეთ. თურმე, მშობლებს გაუგიათ, რომ მათი ქალიშვშილი ბაკურიანში გაპარულა და სწორედ იმ ღამეს თავზე დაგვადგნენ. როდესაც მათი მოსვლის ხმა გაიგონა, ძალზე შეშინდა. დედამისს დანახვისთანავე უთხრა, - გავთხოვდიო. არადა, გეფიცები, გულშიც არ მქონია, ასე ადრე ცოლის მოყვანა და თითიც არ მქონდა დაკარებული. ხომ არ ვიტყოდი, - გატყუებთ-მეთქი? ჰოდა, დავიბრალე, რომ ხათუნას ქმარი ვიყავი და რა თქმა უნდა, ვეღარ გადავთქვამდი. ჩემს ოჯახს შევატყობინე, ცოლი მოვიყვანე-მეთქი. დედაჩემი მოსაბრუნებელი გახდა, მაგრამ რაღას იზამდა?! რამდენიმე დღის შემდეგ, ხათუნასთან ერთად, მივადექი ოჯახს. ერთ თვეში კი დიდი ქორწილიც გადავიხადეთ.
პანდორა: მოკლედ, ივანე კოტორაშვილივით, ძალით დაგაქორწინეს?
ზურა: ასე გამოდის. იმას ვერ ვიტყვი, რომ მისი საწინააღმდეგო მქონდა რამე. უბრალოდ, ჯერ არ ვაპირებდი ცოლის მოყვანას და ეგ იყო. ჩვენი ურთიერთობა კარგად წარიმართა, მაგრამ გარკვეული პერიოდის შემდეგ შევნიშნე, რომ ხათუნას პრეტენზიები გაუჩნდა. ძალზე ბევრს ითხოვდა, იცოდა, რომ მამაჩემი კარგ ადგილზე მუშაობდა და შესაბამისად, ფულიც ჰქონდა. ამის გამო ითხოვდა ყველაზე ძვირად ღირებულ ტანისამოსს, ნივთებს... როდესაც დაბადების დღეზე სუნამო ვაჩუქე, უკმაყოფილოდ გააქნია თავი და მითხრა - ამას სჯობდა, ოქროს სამაჯური გეჩუქებინა, ხომ იცი, რომ არ მაქვსო. ერთხელ ვიკამათეთ ამის თაობაზე და ასეთი რამ მითხრა: - მე შენ ცოლად იმიტომ გამოგყევი, ფული რომ გქონდა და ვიცოდი, არაფერს მომაკლებდი, თორემ, უფულო შეყვარებული მყავდა და ის მიყვარდა მაინცო... შოკში ჩავვარდი. ახლა ვნანობ, რომ ამ სიტყვების შემდეგ არ გავცილდი. მაშინ უკვე შვილიც გვყავდა, მაგრამ ბავშვს ყურადღებას არ მოვაკლებდი. ამ ამბის მერე მის მიმართ გრძნობა გამინელდა. კარგა ხანს არც კი ველაპარაკებოდი. მხოლოდ აუცილებელი ფრაზებით შემოვიფარგლებოდი და ეგ იყო. ამ ამბიდან მეორე დღეს, 2 წლის განმავლობაში პირველად ვუღალატე ცოლს და სინდისის ქენჯნა არ მიგრძნია. გადავწყვიტე - რადგან მას მხოლოდ ფული აინტერესებდა, მიიღებდა კიდეც, ხოლო სიყვრაულსა და სითბოს სხვას გავუნაწილებდი. მალე ერთი კარგი გოგონა მოვძებნე, რომელსაც შევუყვარდი და ჩემი ფული კი არა, მე თვითონ ვაინტერესებდი და მასთან ურთიერთობა ავაწყვე. ხათუნა ეჭვიანობდა, სცენებს აწყობდა, მაგრამ ყურადღებას არ ვაქცევდი. როგორც კი ჩხუბს დაიწყებდა, ფულს ვაძლევდი და უცებ მშვიდდებოდა. აღარ აინტერესებდა, სად დავდიოდი. მისი გონება იმაზე ფიქრით იყო დაკავებული, თუ რაში დაეხარჯა ის ფული... დღემდე ასე ვცხოვრობთ. მე ჩემთვის, ის - თავისთვის. მთავარია, ფული არ მოაკლდეს. თუ ეჭვიანობს, მხოლოდ იმიტომ, რომ არ დამკარგოს და ფული არ შემოაკლდეს.
პანდორა: ასე გულახდილად თუ გილაპარაკია ვინმესთან ამ თემაზე?
ზურა: არა, არ მილაპარაკია. ამის საკუთარ თავთან აღიარებაც კი მიჭირს ხოლმე. არ გამიმართლა და ვერ შევარჩიე ცხოვრების მეგზური...
პანდორა: ყველაფერი კარგად იქნება, ჩემო ზურა. ახლა კი, უკვე ღამის 4-ის ნახევარია და დავიძინოთ. ხვალ განვაგრძოთ ჩვენი საუბარი. კარგად! )))
ზურა: კარგად, ჩემო სიხარულო, ხვალამდე. ))))))))) მე უფრო მეტი გაკოცე... აი, ასე!
26 აგვისტო, შაბათი.
10:34
ზურა: გამარჯობა, ნატალი... დღეს შაბათია და ვისვენებ. თუ შენც მთელი დღე შინიდან არ გახვალ და ვისაუბრებთ, კარგი იქნება.
პანდორა: დილა მშვიდობის! როგორ გეძინა?
ზურა: კარგად, შენ? ასე ადრე რატომ ადექი?
პანდორა: მიჩვეული ვარ ადრე ადგომას და დილაობით ვერ ვიძინებ. არსად მიდიხარ?
ზურა: არა, სად წავალ? ვერ გშორდები.
პანდორა: ნუ სულელობ...
ზურა: არ ვსულელობ, სიმართლეს გეუბნები. გულში მიზიხარ და არსად გაგიშვებ აქედან.
პანდორა: გადაკეტავ გულის კარებს, რომ გულიდან არ გაგექცე?.. :)))
ზურა: დიახაც...
პანდორა: :))) მოდი ჩემთან...
ზურა: ნუ მაგიჟებ ახლა, თორემ იცოდე, მართლა წამოვალ... მოდი, წამოვალ შენთან და ეს შაბათ-კვირა ერთად გავატაროთ.
პანდორა: არა, არ ჩამოხვიდე! ერთ კვირაში მე თვითონ ჩამოვალ... მერე ტყეში წავიდეთ და ქოხი ავიშენოთ. რას იტყვი?
ზურა: მე რა უნდა ვთქვა? მთავარია, შენ იყო... და მე... და მეტი არავინ... დიდი ხნით... დაუსრულებელი ალერსის წვიმით... კოცნის სეტყვით...
პანდორა: ღამით, როდესაც ვიძინებ მე, იღვიძებენ ჩემი სიზმრები. მათთან ერთად მოდიხარ შენც, სასთუმალთან ოცნებასავით ჩამომიჯდები და მერე მე მთელი ღამე ვგრძნობ შენს თბილ ხელებს ჩემს სხეულზე. ვგრძნობ, როგორ ტკბილად მეჩურჩულები და შენი ტუჩები ეძებს ჩემს სუნთქვას, რომელსაც ჯერ არგანცდილის საამური სურნელი ახლავს. დილით, როდესაც ვიღვიძებ მე, იძინებენ ჩემი სიზმრები. მათთან ერთად, შენც მიდიხარ და მიგაქვს ჩემი ოცნებები და ფიქრები. მერე მე მთელი დღე ველოდები დიდი მზის ჩასვლას, რათა დავიძინო მე და გაიღვიძონ ჩემმა სიზმრებმა...

ზურა: ნატალი, შენ შემოგევლე, ძალიან მიყვარხარ... გესმის?

პანდორა: კარგი, ახლა, წავედი. კარგად...

ზურა: სად წახვედი, გოგო?! როგორ გეხერხება ჩემი გაგიჟება!.. ახლა საღამომდე რა მოიცდის?! ღმერთო, "ნა სამომ ინტერესნომ მესტე"! კარგი, გკოცნი...
22:38
ზურა: სად ხარ, ნატალი? როდის მოხვალ?
პანდორა: აქ ვარ!
ზურა: ვააა, გულმა გიგრძნო?! როგორ ხარ?
პანდორა: როგორ ვარ და კარგად. რამდენიმე ჭიქა კონიაკი მაქვს დალეული და თავს მშვენივრად ვგრძნობ.

ზურა: ვა, სად დალიე?
პანდორა: მე, ჩემმა მეგობარმა და მეგობრის დეიდამ გადავწყვიტეთ, თითო ჭიქა დაგველია, თითოს მეორე მოჰყვა, მერე - მესამე და ასე შევჭიკჭიკდით... ლოთი კი არ გეგონო...
ზურა: ნატალია, შე ლოთო! :))) ხვალ "პახმელია" იქნები... დავიწვი, აქ ისე ცხელა. აქ მაინც მყავდე, ქალაქიდან გავიდოდით და საღამომდე არ ჩამოვიდოდით. რომ მიმატოვე აქ ასე უპატრონოდ და წახვედი, რა ვქნა ახლა მე?
პანდორა: ცივი შხაპი მოგიხდება.
ზურა: ცივი შხაპი კი არა, შენი კოცნა უფრო მომიხდებოდა...
პანდორა: უი, რატომ თავი არ მომიკვდება, რა მითხარი, ბიჭო, ეგ?! ახლა გავიბუტები, იცოდე...
ზურა: არა, არა, არ გაიბუტო... მოდი, იმ დედა-შვილის ამბავი მომიყვი, ხომ გახსოვს, სად გაჩერდი? როცა გოგონას შეყვარებული დედამ სახლში დაიბარა. რა მოხდა მერე?
პანდორა: ამის შემდეგ, გოგონამ სიტყვა დედას დაუთმო. მან კი მოყოლა სწორედ იქიდან განაგრძო, როცა შვილის შეყვარებული მასთან სახლში მივიდა: ჩვენ ბევრი ვისაუბრეთ. მინდოდა, გამეფრთხილებინა, რომ ჩემი გოგონასთვის არაფერი დაეშავებინა. პატარა ბავშვივით თავჩაღუნული იჯდა და მისმენდა. პირველსავე შეხვედრისას შემიქანდა გული. ის გარეგნულად ძალზე კარგი მამაკაცია. ვესაუბრებოდი და თავში ათასი სისულელე მომდიოდა. ჩემს თავს ვიჭერდი იმაში, რომ არ მინდოდა, წასულიყო. ბევრი ვისაუბრეთ და რომ წავიდა, გული დამწყდა. ვერაფრით ამოვიგდე თავიდან მისი გამოხედვა, თვალები, სახე, აღნაგობა და მანერები. ჩემი შვილი შინ რომ დაბრუნდა, მისთვის თვალებში შეხედვის მერიდებოდა. ვგრძნობდი, რომ უკვე მიყვარდა მამუკა. თითქმის მთელი თვის განმავლობაში კრინტიც არ დამიძრავს იმაზე - არ შეხვდე-მეთქი. წინათ სულ ამას ჩავჩიჩინებდი, ახლა კი, ხმასაც აღარ ვიღებდი. როდესაც მამუკა ტელეფონზე რეკავდა და ყურმილს მე ვიღებდი, ხმა მიწყდებოდა, მუხლები მიკანკალებდა. საკუთარ შვილზე ვეჭვიანობდი. დიდი ხანი დამჭირდა საიმისოდ, რომ გადაწყვეტილება მიმეღო. ბოლოს მივხვდი, რომ მამუკასთან ურთიერთობის გარეშე ჩემს ცხოვრებას აზრი არ ექნებოდა და გადავწყვიტე, გადმომებირებინა. საქმე ის იყო, რომ თავს გასამართლებელი მიზეზიც მოვუძებნე. რადგან ის ჩემს შვილზე გაცილებით უფროსი იყო, ამის გამო გადავწყვიტე მათი დაშორება. ჩემს თავსაც კი არ ვუმჟღავნებდი, რომ სინამდვილეში, მისი სიყვარული მკლავდა. გადაწყვეტილება რომ მივიღე, როგორც იქნა, შვებით ამოვისუნთქე და ჩემი შვილის შევიწროება დავიწყე.
ზურა: ნატალი, სულ ნახევარი საათით გავალ და დავბრუნდები, მაპატიე. რომ მოვალ, გეტყვი, სადაც ვიყავი.
პანდორა: კარგი, წადი, ხვალამდე გემშვიდობები. ახლა, მაინც უკვე გვიანია. ნეტავ, სად მიდიხარ ამ შუაღამისას?
02:05
ზურა: ახლა დავბრუნდი, ჩემო სიცოცხლევ, მაგრამ როგორც ჩანს, შენ უკვე ტკბილად გძინავს... კარგი, ხვალამდე.
27 აგვისტო, კვირა.
08:12
ზურა: ჩემო კარგო, ახლა ქალაქიდან გასვლა მიწევს, მაგრამ საღამოს აუცილებლად დავბრუნდები და ვისაუბროთ. დროებით. ))))
11:25
პანდორა: კეთილი მგზავრობა... საღამომდე.
22:30
ზურა: ვა, უკვე აქ ხარ?! როგორ ხარ? ასე ადრე რატომ ხარ საიტზე?
პანდორა: შენ გელოდი! :)))
ზურა: მე მელოდი თუ სხვას ელაპარაკებოდი?.. ნუ მაეჭვიანებ, იცოდე!.. არავინ შეგიყვარდეს... ისე, არასდროს არავინ გყვარებია? ბოლოს როდის იყავი შეყვარებული?
პანდორა: რომ მოგიყვე, შესაძლოა, არ მოგეწონოს... გინდა, იცოდე?
ზურა: მე შენ შესახებ ყველაფერი უნდა ვიცოდე, მომიყევი!
პანდორა: კარგი, მოგიყვები. ყველაზე სერიოზული სიყვარული ამ 4 წლის წინ მეწვია, სრულიად მოულოდნელად. ერთ დღეს ციხის ადმინისტრაციიდან დამირეკეს, მითხრეს, რომ პატიმარს ფსიქოლოგთან შეხვედრა უნდოდა და მთხოვეს, მივსულიყავი. პატიმარი, მკვლელი და რეციდივისტი იყო. იცოდნენ, რომ დანაშაული ჩადენილი ჰქონდა, მაგრამ ვერ უმტკიცებდნენ. თვითონ მოუთხოვია, ფსიქოლოგის დახმარება მჭირდებაო, მათაც იფიქრეს, რომ შეიძლებოდა, ამ სიტუაციის მათთვის ხელსაყრელად გამოყენება. ვიდრე პატიმართან შემიყვანდნენ, კარგა ხანს მესაუბრნენ და მითხრეს, რომ ჩემი ძირითადი ამოცანა მისგან ჩვენების მიღება იყო.
ზურა: მერე, დათანხმდი?
პანდორა: დავთანხმდი, სხვა გზა არ მქონდა. მაგრამ შევასრულებდი თუ არა მიცემულ პირობას, - ეგ სხვა საკითხი იყო. როგორც მოძღვარს არა აქვს უფლება, საიდუმლოს გათქმისა, ისე - ფსიქოლოგს. არასოდეს მიმუშავია პატიმართან. ჩემთვის პროფესიული თვალსაზრისით, ძალზე საინტერესო შემოთავაზება იყო და არავითარ შემთხვევაში უარს არ ვიტყოდი. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ ვიდრე პატიმართან საკანში შემიყვანდნენ, სარკეში თმა შევისწორე და ისე გავყევი ციხის თანამშრომელს. გავიარეთ ბნელი დერეფანი. იქ ისეთი პირქუში გარემოა, ადამიანი ძალაუნებურად ითრგუნები. საკნებიდან მამაკაცების ხმები ისმოდა. შიშის გრძნობა დამეუფლა და ციხის თანამშრომელს ვთხოვე - იქნებ, სადმე, მაგალითად, უფროსის კაბინეტში მოეცათ პატიმართან საუბრის საშუალება, მაგრამ გადავიფიქრე, რადგან მის სამფლობელოში გაცილებით გულახდილი საუბარი გამოგვივიდოდა. შიში დავთრგუნე, იმ იმედით, რომ საკნის კართან დაცვა იქნებოდა და საშიშროება არ მელოდა. დიდი, მძიმე კარის საკეტი ჩხაკუნით გაიღო და საკანში შევაბიჯე...
ზურა: გული მიმდის. მერე?
პანდორა: ხომ იცი, ბრაზილიურ ტელესერიალებში როგორ ხდება ხოლმე? სერია ყოველთვის ყველაზე საინტერესო ადგილზე წყდება. ასე იქნება ახლაც... დროებით დაგემშვიდობები და ხვალ მოგიყვები დანარჩენს. ახლაკი - )))
ზურა: ოჰ, ნატალი, როგორ გიყვარს ჩემი წამება!.. მეტი რა გზა მაქვს?!. კარგად! მეც გკოცნი...
28 აგვისტო, ორშაბათი.
10:35
ზურა: დილა მშვიდობისა, ჩემო ნატალი, მარიამობას გილოცავ, ჩემო კარგო. აქ რომ იყო, ერთად აღვნიშნავდით, მაგრამ მომიწევს შენი სადღეგრძელოს უშენოდ შესმა... იმედია, შემოხვალ დღისით მაინც და ცოტას გავისაუბრებთ. აბა, დროებით...
10:42
პანდორა: მე მინდოდა, მომელოცა პირველს, მაგრამ დავაგვიანე. უკვე ყოფილხარ საიტზე და წასულხარ. თანაც, სულ 4 წუთით გამასწარი. გილოცავ, მარიამობას. საღამოს შევხვდებით...
13:22
ზურა: გული დამწყდა, რომ ვერ დაგელაპარაკე. ნატალი, საღამოს მეგობრებთან ერთად აღვნიშნავ დღესასწაულს და ცოცხალი თუ მკვდარი, 12 საათზე შინ ვიქნები. გთხოვ, მაგ დროისთვის შენც მოდი, რააააა...
23:46
პანდორა: მე უკვე აქ ვარ, მაგრამ არ ჩანხარ. მგონი, არც გახსოვს, რომ მთხოვე, მოდიო... დაგელოდები...
00:02
პანდორა: ზურა, ნამდვილად დაგავიწყდი, თორემ მოხვიდოდი. მე კი, თან თამადა ვარ და თან შენ გწერ მესიჯებს. როცა მოხვალ, მომწერე და ხმას გავიგებ. გელი.
მარი ჯაფარიძე