გამზადებული ნიადაგი დახვდა თბილისში, დედმისს უკვე ხუთი წელია ატელიე აქვს ამჯერად მარიამს უნდა აეღო ამ ატელიეზე პასუხისმგებლობა სწრაფად მოაგვარა ყველფერი, რამდენიმე ბავშობის მეგობარიც მოძებნა, პირველი რათქმაუნდა ლილი იყო, იპოვა კიდეც ერთ-ერთ ჩვეულებრივ ჟურნალში მუშაობდა, არადა იცოდა ლილის პიარი ჰქონდა დამთავრებული.
მანქანა სწარაფად დააყენა პატარა შენობასთან და სწრ5აფი ნაბიჯებით გადავიდა, მარალწელიანი, გაშვებული შარვალი ეცვა, კრემისფერი პერანგი და შავი მაღალქუსლანი ფეხსაცმელი, ზედ,ეტად ელეგნტური ქალის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, ლილისაც დაახლოებით ასეთს ელოდა მაგრამ..
შენობას ტოვებდა ლილი აბაშიძე, შავი უბრალო მაისური ეცვა, დახეული ჯინსი და ოლსთარის კეტები, პერანგი წელზე ჰქონდა შემოხვეული და პლაბშეტში რაღაცას გამწარებული ათვალიერებდა მხარზე დაუდევრად დაყრილი ქერა თმა გადაიწია და ისევ პლანშეტს ჩააჩერდა.
-ლილი-დაიჩურჩულა და კიდევ ერთხელ აათვალიერა ათი წლის უნახავი მეგობარი.
-შენ?-გაოცებულმა დაუშვა ხელები და მარიამს დააკვირდა-შანსი არაა..
-ლილი ძალიან მომენატრე-ცრემლები წასკდა და გახევებულ დაქალს ჩაეხუტა.
-შე არაადამიანო- სწრაფად ატირდა ლილიც და ჩაეხუტა.
.............................................................
- ლამაზი ხარ- უკვე კაფეში მჯდომმა შეავლო თვალი მარიამს-სულ სხვანაირი..
- ჩემი სილამაზე ეს ტაბსაცმელი და მაკიაჟია, შენ კი ლილი შენ მართლა ძალიან ლამაზი ხარ..
ლილი მართლა ლამაზი იყო, ირაკლის მსგავსად ლურჯი თვალები ჰქონდა, ქერა ხვეული თმა და პატარა ცხვირი, ახსოვს ირაკლლი "საჯუთარ პატარა ანგელოზსს ეძახდა.
-საკუთარი პატარა ანგელოზი-მტკივნეულად გაიღიმა ლილიმ, მიხვდა რაზეც ფიქრობდა მარიამი.-მარიამ შენ არ იცი აქ რეები ხდება..
-რას გულისხმობ?
-დიდი შეცდომა დაუშვი რომ ჩამოხვედი-შიში გაერია ლილის ხმას- ირაკლი არ მოსვენებს .
-რეებს ამბობ ლილი..
-ირაკლი შიცვალა გესმის? ათი წელია არ მოვუკითხივარ, საშინელებებს ცადიოდა, როგორც კი წახვედი კონტრაქტზე წავიდა..
-ეგ ვიცი..
-ავღანეთსი გაუშვეს, როგორც ყოველთვის ამას არაფრის ეშინოდა, საკუთარ სიცოცხლეს უყოყმანოდ წირავდა ხომ იცი, მერე ეგ და მაგისნაირი ოთხი კაცი რაღაც მისიაზე გაუშვეს მხოლოდ ორი გადარჩა ირაკლი და მეორე, ის მეორე დაკოჭლდა, არ ვიცი რა მოხდა მაგრამ ამბობენ რომ 50-ზე მეტი ადამიანის სისხლია მათ კისერზე-ხმა გაუწყდა ლილის- ამ ამბის გამოძიება გადავწყვიტე როგორც ჟურნალისტმა, ირაკლიმ იცი რა ქნა? დამემუქრა რომ თუ არ შევეშვებოდი გამანადგურებდა, ასეც მოიქცა, სამსახურიდან მომხსნეს და ამ საჯანდაბეთში ძლივს მიმიღეს სამი წლის მერე-ლილი უკვე ტიროდა-არ გავჩერდი მეილზე გავუგზავნე ყველა ცემი ინფორმაცია რაც კი მოვიპოვე და აქეთ დავემურე, მერე იცი რა ქნა? ჩემი სახლი დაცხრილა, კვირა დღეს დილის ათ საათზე, მაშინ როცა მეც და დედაც სახლში უნდა ვყოფილიყავით, უბრალოდ ნელიკო საავადმყოფოში დატოვეს მორიგედ მე კიდევ რედაქციიდან დამირეკეს და იქ წავედი, ასე რომ არა ირაკლის ორივეს დახოცვა უნდოდა და დაგვხოცავდა კიდეც სახლი დღემდე ვერ აღვადგინე ისე იყო დაცხრილული...
-არ არსებობს- ნერვიულად გამეცინა- ირაკლი ვერც ნელიკოს და ვერც შენ ვერაფერს დაგიშავებდათ,,
- აბა ვტყუი? წადი მარიამ წადი თორემ რაღაცას დაგმართებს, დამიჯერე შენზე მეტად არავიზეა გაბრაზებული, შენც ხო იცი რომ შენსგამო ხდება ..
- სისულელეა ლილი, ირაკლიმ რა უნდა დამიშავოს? ან საერთოდ საიდან აქვს ამდენი შესაძლებლობა..
- შინაგან საქმეთა მინისტრის მოადგილეა, მაგრამ სერიოზული ვესი აქვს მაგ სამინისტროში და ზემოთაც.
-აბსურდია. ირაკლი მაგდენს ვერ მიაღწევდა, სკოლა ძლივს დაამტავრა..
-ხოდა მაგას ვამბობ-ხმას აუწია ლილიმ- იმ რაღაც საჯანდაბე დავცალებამ ქნა ეს ყველაფერი..
- რა დავალება იყო?
- დეტალები ვერ გავარკვიე... მხოლოდ ის ვიცი რომ რომელიღაც ტერორისტული მოძრაობის ყველა წევრი უნდა დაეხოცათ, მერე ესეც ტერაქტად გამოაცხადეს.
-არ მჯერა -თავი გააქნია მარიამმა.
- აი სანდრო მოვა ეხლა და დაგაჯერებს.
-რომელი სანდრო ?
-ჩვენი სანდრო.
-ეგ რო ირაკლის ძმაკაცია?
-ირაკლის ძმაკაცები აღარ ყავს მხოლოდ ის მოდებაძე..
-რომელი გეგა?
-ჰო ეგ..
-ეგ საიდან მანდ..?
-ირაკლი რო წავიდა ესეც გაყვა სადაც შენ იქაც მეო- ცრემლიანი თვალები მაგიდას გაუშტერა ლილიმ.
-გიყვარდა ხო?-დაიჩურჩულა მარიამმა- ვხვდებოდი..
-რა აზრი აქვს -ღრმად ჩაისუნქა ლილიმ- სულ ვეკიდე ..
- ასე არ შიძლება ლილი, ირაკლისი ვერ შეგვეშინდება, ღმერთო ეს ხომ ირაკლია..
-გაიგე მარიამ ათი წელი გავიდა, შეხედე შენს თავს, შემომხედე მე- იყვირა ლილიმ- რას ვგავარ ვერ მხედავ? ასე ირაკლის გამო ვარ, ძლივს გაგვაქვს თავი მე და ნელიკოს..
-თვქენ ყველაზე მეტად უყვარდით..
-ხო- მტკივნეულად გაეღიმა ლილისაც.
-მარიამ- ნაჩქარევად წამოაგდო მაღალმა ბიჭმა და ჩაეხუტა.
-სანრდიკ..
-რა ლამაზი ხარ გოგო, ამასაც უთხარი რომ ქალია და არა საბეჭდი მანქანა- თითებით ბეჭდვიზ იმიტაცია გააკეთა სანდრომ და თვალები აატრიალა.
-ეს ისევ ისეთი ცეტია?
-რა შეცვლიდა?- გამხიარულდა ლილიც.
- რა როჟები გაქვთ?- დაჯდა თუ არა იკითხა სანდრომ.
- ლილი ირაკლიზე მელაპარაკა- ხმადაბლა დავიწყე მე.-თვქენ არ ინერვიულოთ თუ რამეს გაბედავს ცხვირპირს დავუნგრევ- გაიკრიჭა სანდრო და გოგოებიც გააცინა.
ყველაფრისდა მიუხედავად მაინც კარგი საღამო გამოვიდა, ლილი სახლში დატოვა და ნელიკოც ნახა, სახლსაც შეავლო თვალი და ლილის სიტყვებში დარწმუნდა..
გააცია..
შანსი არ იყო ირაკლი ასე შეცვლილიყო, არ შეიძლებოდა..
................................................................................................................................................................................
სახლში შესულს სიგარეტის სუნმა აუწვა ცხვირი, სწრაფდ დაიძრა სამზარეულოსკენ და იქ დედამისს გადააწყდა ერთიანად სგარეტის კვამლში გახვეულს, ნერვიულად ეწეოდა და რვინოს სვამდა.
-რა იყო ნინო?- ფანჯრები გააღო სუფთა ჰაერი ჩაისუნთქა.
-ატელიე დაგვიხურეს.
-რა?- გაუაზრებლად დასწვდა თვითონაც სიგარეტს..
-ჩემი ატელიე დახურეს, მითხერს რომ შენობა უკანონოდ მაქვს მითვისებული და მისი ახალი პატრონი შენობას ითხოვს..
-ვინ პატრონბი ნინო ნუ გადამრიე ხუთი წელია ეგ შენობა ჩვენია, ხომ ოფიციალურად იყიდე, დოკუმენტები ხომ გაქვს?
-არ მაქვს, ჩემი დოკუმენტები ცხვირწინ ამიფრიალა იმ კაცმა და გამიმიცხადა არაფერს აქვს აზრიო..
-ვუჩივლებ..
-სასამართლომდეც არ მიშვებენ შენს სარჩელს..
-ვინაა მეპოატრონე?
-ირაკლი აბაშიძე..
-რა?-სიაგრეტის ბოლი გადასცდა და ხველება აუტყდა.
- ვიცოდი ეგ ბიჭი არ მოისვენებდა და აი..- ხელები გაშალა ნინომ- ისიც მიკვირდა აქამდე რომ არ შეგვახსენა თავი, ჩემი წყევლაა ეგ ლაწირაკი.
-დაწყნარდი ნინო მოვაგვარებ..
- კაი მარიამ, მოგვარებ? ვის მოუგვარებ/. ისევ ხომ არ შეურიგდები?
-ნინო გეყოფა..
მანქანის გასაღებს დასწვდა და სახლი დატოვა.
-უკვე დაიწო?- თვალებმოჭუტულმა იკითხა ლილიმ.
-ნინოს ატელიე დახურა, ვერ ვიგებ რა გავაკეთო- მერამდენე ღერს მოუკიდა თვითონჯაც აერია სათვალავი.
-აქედან წადი- ლილიმაც მოუკიდა სიგარეტს და მშვიდად ამოილაპარაკა.
-სად წავიდე გოგო.. აბაშიძის გამო მეორედ დაგტოვოთ? შანსი არაა..
- მარიამ გაგანადგურებს..
არაფერი უპასუხა სივრცეს გაუშტერა თვალი, ირაკლი ანადგურებდა ? ირაკლი აბაშიძე? იკა..
....................................................................................................................................................
-იკა ნასვამი ხარ?- მხიარულად გადაიკისკისა გოგონამ და მოქანავე ბიჭი დაიჭირა.
- გაილეწნენ ეგ და მოდებაძე- ჩვეული ლაღი ღიმილით გაიღიმა ლილიმ და მასზე დაკიდებულ გეგას ახედა- გეგა მძიმე ხარ..
- არ გამიჭყლიტო ბიჭო ჩემი ანგელოზი- გახედა ირაკლიმ და მარიამს მოეხვია.
- ვაბშე მაგარი რო ხარ ხო იცი?-რამდენჯერმე აკოცა და დაიჩურჩულა.
- ხო - გაუცინა მარიამმა და ლოყაზე აკოცა ..
- რაღაც მოგიტანე- გაუღიმა და რაღაცის ძებნა დაიწყო, ძლივს ამოათრია ჯიბიდან კულონი და მარიამს მისცა.
.......................................................................................................................................
კულონი ძველ ნივთებში ჩააგდო და ფეხზე ადგა, სპორტულებით ჩაირბინა კიბეები სიგარეტი და გასაღები აიღო და გარეთ გავიდა..
ანგრევდნენ, მთლიანად ანგრვდნენ ნინოს ხუთი წლის შრომას, სათვალის შიგნიდან ჩამოგორდა ცრემლი და სწრაფად მოიწმინდა ნანგრევებად ექციათ უკვე შენობა..
..................................................................................................................................................................
კლუბი, სიტუაცია სადაც შეძლო განტვირთვა, მარიამი, ლილი, სანდრიკა და კიდევ რამდენიმე ძველი მეგობარი და ლილის მეგობარი ბიჭი გიორგი რომელიც საკმაოზე მეტად საყვარელი იყო, კარგად ერთობოდნენ გათიშული გონება და დავიწყებვული პრობლემები, სიგარეტი ჩაასრისა ლილიმ და სასმლის ჭიქასთან ერთად დაიწყო ცეკვა..
გიორგიმაც სწრაფად მოხვია ხელი და მიიხუტა.
-ჩემი პატარა- მასზე თითქმის სამი ტავით დაბალ გოგოს დააჩრდა და გაუღიმა.
ლილიმაც შესცინა და ცეკვა განაგრძო, ბედნიერი იყო, ყველაფრის მიუხედავად გიორგი აბედნიერებდა..
მაგიდასთან გადაინაცვლეს გრადუსიდან გამოსულებმა რომ დაემატებინათ, ლილი ისევ გიორგის გვერდით იჯდა ბიჭს ხელი ლილიზე ჰქონდა მოხვეული და თმაზე ეთამაშებოდა, ლილიც მიეყუდა და თავი მხარზე დაადო, იღიმოდა ისე ლაღად აღარ მაგრამ ბედნიერად.
უხაროდა ლილის მაინც რომ ხედავდა ბედნიერს იმსახურებდა ეს გოგო, ყოველთვის ყველაზე სუფთა იყო და არ იყო გირსი ამ სიბინძურეში გახვეულიყო, ეს ესმოდა ყველას, აბაშიძესაც და არც არასდროს მისცემდა ლილის უფლებას ახლოს გაკარებოდა.. შორიდან აკვირდებოდნენ ეგ და მოდებაძე მეგობრების სუფრას, მოდებაძე გიორგის შესწავლით იყო დაკავებული.
-სად შოულობს ესეთ ს*რებს ეს გოგო?- დაიღრინა გეგამ.
- ჩვეულებრივი ბიჭია- ამოილაპარაკა ირაკლიმ.- და შენ იცი..
- ჰო ჩვეულებრივი ს@რია, არ მივესალმოთ?
-მე არა .
- კაი..
ფეხზე წამოდგა და მეგობრების მაგიდისკენ დაიძრა.
-ერთობით სასტავ? - ყველას გაუღიმა და ჭიქა ჰაერში აწია.
ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს ცივი წყალი გადაავლეს გეგას ნახვისგარდა ყველაფერს ელოდა ამ ათი წლის მანძილზე სულ ოთხჯერ ნახა, ასე ჩნდებოდა ხოლმე შემთხვევიტ მერე ისევ ქრებოდა, გიორგის მოუჭირა ხელი და უფრო მიეხუტა.
-ძველი მეგობრები შეიკრიბეთ და რამე? მეწყინა მე რომ არ მითხარით- საწყალი სახე მიიღო გეგამ- ბოლო ბოლო ათი წელი გავიდა, უი იკამაც საყვედური შემოგითვალათ- მაგიდისკენ ანიშნა გეგამ და სახელ იკას ხაზი გაუსვა, მერე კი გოგოებს შეხედა რიგრიგობით.
აქ იყო, აბაშიძე აქ იყო, მარიამს საგრძნობლად აუკანკალდა ხელები, ლილის გადახედა რომელიც ცოტაც და იტირებდა.
-ამ ვიცოდი დაუპატიჟებლად სიარული თუ გიყვარდა- გამომწვევად გაუღიმა სანდრომ.
-მე თვქენტან დაპატიჟება როდის მჭირდებოდა სანდრიკ?- სკამს დაეყრდნო და სანდროს გაუღიმა.
- ბოლო ათი წელია გჭირდება..
- მარიამიც ჩამოსულა?- სანდროს სიტყვები დააიგნორა და მარიამს შეხედა.
მარიამი ნელა ადგა გეგას მიუახლოვდა და ჩაეხუტა, გაშრა მოდებაძე, არ ელოდებოდა,წამით დაიბნა კიდეც მაგრამ მალევე მოიშორა და ისევ ის ღიმილი აიკრა:
-ვიტირებდი ემოციისგან მაგრამ...
- ემოციები არ გაგაჩნია- ვერ მოითმინა ლილიმ.- რა გინდა გეგა- ფეხზე ადგა და სიგარეტს დაწვდა.
-პატარა ლილი- ღიმილით ჩაილაპარაკა და გოგო აათვალიერა- პირადი ანგელოზი..
- გაეთრიე- ხმა აუკანკალდა ლილის.
-ლილ- წამოხტა გიორგი-რა ხდება და ვინ ხარ ?- მოდებაძეს გახედა და ლილი მიიხუტა.
- წყნარად წყნარად- ისევ გაუღიმა გეგამ.
- რა გინდა ბიჭო?- ამჯერად ტონს აუწია გიორგიმ.
- აუ - წაუსტვინა გეგამ.- როგორ იცავ..
- გიო წავიდეთ კაი?- ახედა ლილიმ- გთხოვ- დაამატა როცა მიხვდა გიორგი ყოყმანობდა.
ხელი მოხვია და კლუბი დატოვეს.
-ცუდი გზებია გააფრთხლე ფრთხილად იარონ- სანდროს გაუღიმა - დროებით ბავშვებო- გეგამ როგორც კი მაგიდა დატოვა სანდრო წამოხტა და ტელეფონი აიღო.
-ლილი, ლილი არ წახვიდეთ მანქანით, არსად წახვიდეთ საერთოდ- ანერვიულებული ლაპარაკობდა და თან ნივთებს იღებდა- წამოდით- დანარჩენებსაც ანიშნა და წავიდა.
-რა ხდება სანდრო?-იკითხა ლილიმ.
- არაფერი შენ და გიოს მარიამი წაგიყვანთ, გიო შენი მანქანა მე მათხოვე კაი?
- რა ხდება?
- რაღაცაზე დამჭირდა რა უცებ..
-სანდრო მშვიდობაა?
-ჰო რა, მომე გასაღები...
.........................................................................................................................................................................
ღამის ოთხი იყო ახალი ცაწოლილი იყო ტელეფონი რომ აზმუილდა, ლილი რეკავდა.
-მარიამ სანდრო ავარიაში მოყვა- ამოიტირა ლილიმ.
-რა ?
- გიოს მანქანით დაიმტვრა.
........................................................................................................................................................................