არაფერი ჯობდა საღამოს თბილისს, ისეთი მშვიდი გარემო იყო. მიუხედავად იმისა, რომ უამრავი ხალხი ირეოდა, ერთ-ერთ უბანში როცა ჩავიარე ,იქვე მოედანთან უამრავი ბიჭები დავინახე,სიმართლე გითხრათ ასეთ დროს თავს უხერხულად ვგრძნობ, რადგან ვიცი ვიღაც გამომაყოლებს თვალს, თან ამდენი ბიჭი.მოკლედ როგორმე ჩავიარე და......მე ხო ბედი არმაქვს რაა….. ბიჭებში ორი ნაცნობი სახე დავინახე, ერთი ჩემ დას რომ მოსწონდა,მეორე კიდე ჩემბედზე ის შავგრემანი, მე რო შემჭამა თვალებით.ყურადღება არ მიმიქცევია ისე ჩავიარე,მაგრამ ვგრძნობდი რომ შემომხედეს, შემდეგ კი უცნობი ხმა გავიგე:
-ანასტასია? (უცნობი)
უცებ შევჩერდი და უკან მივიხედე ,ჩემ დას რომ მოსწონდა ის ბიჭი იყო.
-უკაცრავად?(მე)
-გამარჯობა! (უცნობი)
-გაგიმარჯოს (მე )ცოტა ცივად მივუგე და გაკვირვებული.
-შენ მაშოს და არხარ? (უცნობი)
-მერე? (მე)
-არაფერი უბრალოდ გიცანი,მაშიკო მომიკითხე!სახლში მიდიხარ? (უცნობი)
-დიახ.რამე გნებავს? (მე)
-არაფერი თუგინდა მიგიყვან უკვე გვიანია (უცნობი)
-არგიcნობ და ვერგენდობი(მე)
-ნიკა ახვლედიანი (უნობი) მკრთალი ღიმილით შემომხედა და ხელი გამომიწოდა.
-ანასტასია!..ანასტასია ჭავჭავაძე! (მე)
-სასიამოვნოა ტასო (ნიკა)
-ჩემთვისაც (მე) მეც ოდნავ გავუღიმე.
-ღიმილი გიხდება(ნიკა)
-მადლობა! (მე)
-რასიტყვი როგორც სიძ....(ნიკას რაღაცის თქმა უნდოდა, რომ გაჩერდა და გადააკეთა.)
-რასიტყვი როგორც შენი დის კლასელის ძმა, რომ მიგიყვანო სახლში?უბრალოდ გვიანია(ნიკა)
-უფფ,ძაან ახლო გამოდიხარ (მე) ამაზე ორივეს გაგვეცინა.
-კარგი წამოდი (ნიკა) ნიკამ მანქანის კარები გამიღო.
-ალექს….! მალე მოვალ ტასოს გავაცილებ (ნიკამ მის მეგობარს მიაძახა მანქანას მოუარა და ჩაჯდა.)
უცებ თვალი გავაპარე და ის შავგრემანი თვალებით მჭამდა ალბათ როგორ უნდოდა ნიკას ადგილას ყოფნა.მისამართი ვუთხარი ნიკას და სახლისკენ გავეშურე.
-ის შენი მეგობარია? (მე) სიჩუმე მე დავარღვიე.
-ვინ ალექსა? (ნიკა)
-ხო (მე)
-ალექსანდრე ჩემი ძმადნაფიცი მეგობარია,ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ ,რასაცქვია საცვლის მეგობრები ვართ რა (ნიკა)
-აჰმ კარგია! (მე)
-რამე მოხდა? (ნიკა)
-არა არაფერი უბრალოდ ისეთი თვალებით მიიყურებდა რო შემეშინდა. (მე)
-ყველას ეშინია არადა ეგეთი საერთოდ არაა უბრალოდ, სერიოზულია და იშვიათია მისი მხიარულად ყოფნა ,მხოლოდ ძმაკაცებში ჩანს. (ნიკა)
-ხო საერთოდ არეტყობა. უჟმური! (მე) ნიკას გაეცინა მაგრამ ხმა აღარ ამოგვიღია. ბოლოს მიმიყვანა სახლში და დავემშვიდობე, მადლობა გადავუხადე და სახლში ავედი. ჩანთა მოწყვეტით დავაგდე ძირს და პირდაპირ საწოლზე გავწექი,ძალიან დაღლილი ვიყავი . სადაცაა ჩამეძნებოდა, გამოცვლის თავიც არ მქონდა, რომ გამომეცვალა მაგრამ ვინ თუარა ჩემი და:
-გოგოოო შენ გაგიჟდი? (მაშო)
-რაიყო? (მე)
-ჩემი ბიჭის მანქანაში რაგესაქმებოდა? (მაშო)
-აუუ რა წაიღე შენი ბიჭით ტვინი, სხვათაშორის მოგიკითხა.ვაფშეტა საერთოდ არმცალია შენი ნიკუშასთვის რა...... შენ ჩააბარე გამოცდები მე კიდე დამრჩა ჩასაბარებელი, ამიტომ შემეშვი საერთოდ არმცალია რა... (მე)
-ვაიმე ნიკუშაო? ანუ ნიკა ქვია? რამდნეი ხანი ვეცადე სახელი მეკითხა ელენესთვის და ვერ ვბედავდი (მაშო)
-აუ რა სულელიხარ,... გადი დამაძინე! (მე)
-მიყვარხარ ტასია..... (მაშო)
-გადიიიიი!... (მე)
როგორციქნა მოვიშორი გიჟი გადარეული და მეც უცებ ჩამეძნა.
დილით რო გავიღვიძე ლოგინში ვიწექი საღამურებით,ალბათ დედამ გამომიცვალა. ნელა წამოვდექი და რაღაც საგანგებოდ გამოვეწყვე თითქოსდა ვიღაცაზე მინდოდა შთაბეჭდილების მოხდენა.
სკოლაში როცა მივედი, გოგონები შიგნით დამხვდნენ, მეც კლაში შევედი .
გაკვეთილები ჩვეულებრივად მიმდინარეობდა. გოგონებს ნიკაზე და ალექსანდრეზე მოვუყევი. გაკვეთილები, რომ დავამთავრეთ გარეთ ნიკა და ალექსანდრე მანქანასთან იდგნენ,გოგონებს დავემშვიდობე და მაშოს ერთად მივდიოდი სახლში,დღეს ორი მეცადინეობა მქონდა და დროც საკმარისი მრჩებოდა მეცადინეობამდე, ამიტომ ჯერ სახლში მივდიოდი.
-ნახე ნიკუშაა! (მაშო)
-დამშვიდდი გოგო! ეგრე ვერ მოაწონებ მაგ ბიჭს თავს, ცოდა დასტოინად!!! (მე)
-კარგი ხო (მაშო) როგორც იქნა დასერიოზულდა, ვაიმეე ნეტა ხშირად ხედავდეს ნიკუშას და ესე წყნარად იყიოს.
-ანასტასიააააააა... (ნიკა) უცებ დამიქნია ხელი ნიკუშამ მეც გავუღიმე და მისკენ წავედი.
-გაარჯობა ნიკა როგორხარ? (მე)
-კარგად შენ? (ნიკა)
-მეც კარგად.(მე)
-მაშო შენ როგორხარ? (ნიკა)
-კარგად!(მაშო)
-გაიცნით ჩემი მეგობარი ალექსანდრე(ნიკა)
-გამარჯობა(ალქსანდრე) უცებ მომანათა მისი მწვანე თვალები.
-გამარჯობა(მე და მაშო)
-საით?(ნიკა)
-სახლში (მე)
-წამოდით კაფეში დაგპატიჟებთ.(ნიკა)
-აუ რავი..წამოვალთ კარგი. (მე)
-ხო წამოვალთ,მეც საღამოს მაქვს მეადინეობა და დრო მაქვს.(მაშო)
-საღამოს დადიხარ ? (ნიკა)
-ხო. (მაშო)
-მერე არავინ მომტაცოს შენი თავი. ( ნიკა) ამაზე ორივე გკვირვებული ვუყურებდით ნიკას, ალექსანდრემაც მიკრა ხელი და მხოლოდ მაში მიხვდა რა თქვა.
-აი ელენეც მოდის წავედით ხო? (ნიკა) უცებ შეცვალა თემა. ამ დროს კი მაშო უნდა გენახათ სიხარულისგან დაფრინავდა.
კაფეში მივედით, ძალიან ბევრი ვისაუბრეთ, ბევრი რამ მოვყევით ერთმანეთის შესახებ,მაგრამ ალექსანდრე ჩუმად იყო და სერიოზულად იჯდა.
-ალექსანდრე ბავშვობაში სულ ტიროდა. (ნიკა)
-ხოო? წარმოუდგენელია ესეთი ხასიათის ადამიანი ტიროდეს. (მე) ალექსანდრესკენ გავაპარე მზერა.
-მეტი მოსაყოლი ვერნახე? (ალექსანდრე) გაბრაზებული შეხედა ნიკას.
-რატომ,ნუთუ ტირილი სირცხვილია? მე ესე არვფიქრობ,ეს ადამიანის ყველაზე წმინდა და სუფთა სახეა,როცა ის ტირის ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ ამით მისი რეპუტაცია ილახება თუნდაც ეს ბიჭი იყოს!(მე)
-შენ ვინმემ რამე გკითხა? (ლაექსანდრე)
-ყველას აქვს უფლება თავისუფალი აზრის გამოთქმისა!(მე)
-ჩემთან არა! (ალექსანდრე)
-მე შენთვის არც მიკითხავს უფლება!(მე)
-ხოდა უნდა გეკითხა!(ალექსანდრე)
-არ ვაპირებ,ვინხარ საერთოდ რომ უფლება გკითხო. (მე)
-მგონი ესენი ერთმანეთს დაჭამენ (ნიკა) ჩუმად გადაულაპარაკა მაშოს.
-ჯობია ჩავერიოთ (მაშო)
-კარგი გეყოფათ ეხლა აქ საჩხუბრად ხართ? (ნიკა)
-აუ მე წავედი რაა (ალექსანდრე)
-ნახვამდის(მე)
-გააჩუმეთ ეს ბავშვი თორე ცუდადექნება საქმე (ალექსანდრე)
-ბავშვი შენ თვითონ ხარ უჟმურო! (მე)
-კარგი ხო კარგი წამოდით თქვენ დაგტოვებთ და მერე ჩვენ წავალთ. (ნიკა)
საბოლოოდ ყველა ერთად წავედით, ალექსანდრე მისი მანქანით მოგვყვებოდა უკან.ნიკას დავემშვიდობე და ალექსანდრეს მანქანისკენ გავიხედე რომელიც მკვლელი თვალებით მიყურებდა, მეც არ შევუშინდი და ნაგლურად ხელი დავუქნიე და გავუღიმე. ამაზე აშკარა იყო უფრო გაღიზიანდა და მანქანა ადგილს მოწყვიტა. ნიკაც უკან გაყვა.