-ნუ გაახურე რაა , მე მომწონს -ისევ მე შემომხედა და თვალი ჩამიკრა-აუ კაი ტიპია რაა.
ორივემ ტეკილა მოითხოვა. მისმა სპეციფიკურმა გემომ არასააიამოვნოდ გააჟრჟოლათ. კიდევ ბევრი ილაპარაკეს. ორი სამი ჩიქა კლაკნით დალიეს გასასვლელისკენ წავიდნენ.
ერთერთს საფულე თუ ჩანთა , არ ვიცი რას ეძახიან , ის დარჩა და ჩემს თანამშრომელს ვთხოვე , შევეცვალე , ავიღე ,,ჩანათა-საფილე" და გასასვლელისკენ წავედი. სიცილ კისკისით მიდიოდნენ , ეტყობა ჰაერს უფრო დაეთრო...
- ბოდიშით გოგოებო, აი დაგრჩათ - მივაეოდე და გავუღიმე.
- უიი ჩემი ,, ქლაჩი" - აი თურმე რაქვია .კიდევ ერთხელ გავუღიმე და გამოვბრუნდი, მაგრამ ვინ გამომიშვა.
-მოითმინე, მადლობა არ გადაგიხადოოთ ?!? - ქლაჩიანის დაქალმა მომაბრუნა და ტუჩემზე მეცა ... აი, კიარ მეცა ჩამომკიდა , მეც ავყევი. ასე ექსპრონტად მეტი, რაუნდა მექნა( თითქოსდა სხვა სუტუაციაში თავიდაბ მოვიშორებდი ...
ავყევი და ბოლომდეც , მივიყვანე ყველაფერი . იღონდ ის, აღარ მახსოვს იმ ორიდან , რომელთან დავამთავრე, რადგან ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ . ხან ერთი მეალერსებოდა ხან მეორე. და თუკი ერთერთი ,, მოცლით" იყო დაქალს ეფერებოდა ... ეს ისე უმსგავსო და ბილწი იყო ..... ნუ მე რაში მენაღვლებოდა, მე ჩემი მივიღე ,პრინციპში იმატაც მიიღეს ...
ოც წუთში ,, მოხოდილი" დავბრუნდი . მშვისად ვადევნები დარბაზს თვალს და აასმელებს ვასეორედი.
- იო- მომესმა და მივხვდი , რომ გული გამიჩერდა . ადგილზე გავიყინე . ფუ ამის ..... სული წამიწყდეს. ეს რა ჩავიდინე .... ( ის ორი გოგო გამახსენდა) ის დაბრუნდა , არ მივბრუნებულვარ , მაგრამ ვიცოდი ის იყოო - იო - კიდევ მომესმა , ეხა უკვე მიციხედე . ჩემ წინ ის იდგა . ის გოგო რომელმაც რვა წლის წინ შვილი დატოვა .
-დიახ- ეს სიტყვა იმდენად უხეშად და ცივად , მომხვდა ყურში , რომ სახე დამეჭიმა.
- როგორ ხარ.
- კარგაად შენ როგორ ხარ? - ოჰ , როგორი ლამაზი იყო. ისე მშვენიერი ღია მწვალე თალებით და წელამდე ყავისფერი თმით , ეტყობოდა ერა ყოფილუყო და გაემუქებინა, რაღავ არაბინებრივად მომეჩვენა . როგორც წესი გოგონებუ ქერას ამჯობინებდნენ და ამას კიდე , გადაეღება... თმის ძირებში ლამაზი , მოტვითალი მოთეთრო უჩანდა , ულამაზესი კაბა ეცვა შავი..... არა ეს შავი არ იყო , შავზე შავი იყო. მუხლს კარგად ზემოთ . რანზე მიკვროდა . სულ ბზინავდა კიარ ბზინავდა ბრჭყვინავდა ... ისე მშვენიერი იყო , გავგიჟდი, და გულზე მძიმე ლოდი დამაწვა . თავი შეურაწყოფილად ვიგრძენი ტუტუც გოგოებს ავყევი.
- დალევ რამეს?
- კი წვენს .
-აი - ჭიქა დავუდგი. - რა გქვიაა? ვკითხე და თვალებში შევხედე .
- ხოოო..... - ამოიოხრასავით და წვენი მოსვა.
- ხოოო?? ანუ არ მეტყვი რაგქვიაა?!
- მე აქ იმიტომ მოვედი , რომ ბოდიში მოგიხადო. - გაყინული მზერით ნახევრად სავსე ჭიქას მიაშტერდა.
- რის გამო? - გამიკვირდა
- ზედმეტი დავლიე და ბევრი ვილაპარაკე. - ლაპარაკობდა და თვალ არ აშორებდა წვენს
- არაფერი მიგსვლია , ზედმეტი , ხედავ შენი სახელიც კი არ გითქვამს , - გავუღინე ის კიდე ისევ წვენს იყო, მიშტერებული.
- კი მომივიდა და , არმინდა ჩემს სიტყვებს დიდი მნიშვნელობა მიანიჭო, არ მინდა შეგეცოდო .
- პირიქით , შესაცოდი არაფერი გაქვს. ლამაზი გოგოხარ , წინ მთელი ცხოვრება გაქვს . შვილი მოძებნე . თუ გინდა მე დაგეხმარები.
- არა შვილის მოძებნა არ მინდა . რა ვუთხრა , არ ვიცი . მას ჩემნაირი დედა არ , ჭირდება .
- ყველა ბავშვს სჭირდება დედა . ისეთს მიგიღებს , როგორიც ხარ . მთავარია მოძებნო და აუხსნა ყველაფერი.
- მერცია მქვია. - რამოდენიმე წუთის დუმილის შემდეგ მითხრა . შემომხედა , მისი სახე სულ სხვანაირი დავინახე, მეგონა წინ ღვთის მშობელი მყოლოდა , ნაკვთები უფრო განაზებული , გათეთრებული და თვალებში ცრემლის წვეთი უბრეყინავდა..
- ჩენისახელი იცი , მეკი ახლა გავიგე . ძალიან ლამაზი სადელია მე რცი ა. - დავმარცვლე და მართლაც ამ სახელში იყო , რაღაც უცნაური , ამოუცნობი და მიმზიდველი.
- მადლობა იო.
კისევ რამოდენიმე წუთი ვილაპარაკეთ დამერე წავიდა .
ისე რა არის ცხოვრება , უსმენ ადამიანებს და მათზე თითის ტველაფერს იგებ.
მართლაც , რომ ბედის დავინვაა,, მომწონს ის ადამიანი , რომელსაც ასეთი დატანჯული ცხოვრება აქვს . და ახლა ვიღაც ,, დამპალ ბობილასთან " ცხოვრობს . აულ ყოველთვის მინდოდა , ჩემზე გაცილებით პატრა გოგო შემტვარებოდა , ჩემებურად გამეზარდა , ხანდახან სისულელეები ჩაგვრდინა , ყველგან ერთად გვევლო , გამეთამამებინა და საჩუქრებით ამევსო. და თუკი შვილი გვეყოლებოდა ორი პატარის პატრონი გავხდებოდი. ჩემზე ბედნიერი არავინ იქნებოდა . ახაკი მომწონს და გონი, მიყვარსკიდეც ისეთი გოგო , როგორიც მერციაა , ძალიან ლამაზი , და ასეთი ცხოვრებით, მას მე რაუნდა ვასწავლო ან რა ცხივრება უნდა დავანახო . იმდენი უნახავს და იმდენისთვის გაუძლია , აქეთ მე ვარ გამოუცდელი .

რას ვიზავთ , ასეთია ცხოვრება რასავ არ ველით , ყოველთვის წინ გამოხტება , გულს ვერ ვუბრძანებ ვინ შემიყვარდეს და ვინ არა ....
ისე ვიყავი ემოციებისგან დაცლილი, რომ აღარავის მოსმენა აღარ მინდოდა . ერთი სული მქონდა სახლში დროულად წავსულიყავი . ჭიქები მივალაგე , დარბზს თვალი მოვავლე , მერციას ვეძებდი. თუმცა არსად ჩანდა . ალბა წასულიყო.
სახში მისულს ცოთა გონს მოვედი , წყალი გადავივლე და ფანჯარასთან დავჯექი ...
მართლაც ამ ქვეყანაზე თავისუფალი და ხრლმისაწვდომი ერთადერთი რამ შეგვრჩა ადამიანებს ოცნების სახოთ. კარგია დაჯდები და ოცნებობ რაზეც გინდა , ვიზზეც გინდა და რაც მთავარია რანდენიც გინდა.
ახლაც ვზივარ და მერცუაზე ვოცნებობ , რას არ მივცემდი ახა აქ რომ იყოს , ჩემს გვერდით და საერთოდ ჩემს ცხოვრებაში . ხშირად მუფიქრია ჩემს მეორე ნახევარზე აი. ნერციასთან შეხვედრის შემდეგ კი ოცნებად გადამექცა .
როდესაც თვალებს ვხუჭავ თვალწინ მერცი მიდგას , რონ შემოვდივარ დაღლილი სახლში და მერცია მეგებება , ხელში ჩვენი შვილი უკავია და მისი პირველი შვილიც ჩვენთანაა , ისიც კი მყავს მოფიქრებული თუ , როგორი იქნება ჩვენო შვილი: თეთრი , ოქროსფერი თმით , შავი თვალებით და ,, პნოპკა " ცხვირით . დიდი შუბლითადა მოსკუპული ნიკაპით .... მოღუღუნე ლამაზი , მუქი სისხლისფერი ტუჩებით,