მართლა საყვარლები ვიქნებოდი მაშინ, მაგრამ არა ეხლა.
ბევრი თბილი დიალოგი სასაცილო გაბუტვები და ერთი სერიოზული ჩხუბი ეხლა რომ ვიხსენებ მაგრად მეცინება. ბოლო დღეიყო და ზღვაზე არ გადავედი. საბა და ლევანი გავუშვი ჩამეძინა და ტელეფონის ხმაც ვერ გავიგე.
ყველაზე მეტად მომენატრა ის შვიდი თვე , მასთან ერთად გატარებული საათები ყოველდღე ჩვიდმეტჯერ ნათქვმი მიყვარხარ იმიტომ რომ ჩვიდმეტში გამიცნო . ყველას უკვირდა ასეთი რომენტიული როგორ გახდაო. ყველასთან დინჯი და გაწონასწორებული იყო ჩემთან ხდებოდა ზედმეტად თბილი, მხიარული, რომანტული და მოსიყვარულე. ბანალური და ცანცარაც კი...
დამიჯერეთ არაფერი ჯობია იმ შეგრძნებას დილით სასიყვარულო მესიჯი რომ გხვდება , სადარბაზოსთან რომ გაკითხავს, საჩუქრებით რომ განებივრებს უბრალო საჩუქრებით მაგრამ შენთვის რომ ყველაფერს ნიშნავს... იმ პერიოდში სხვა არაფერზე ვფიქრობდი იმ დღეებით ვცხოვრობდი, ვიცოდი გავხდებოდი სტუდენტი და გავამართლებდი ყველას იმედებს. სანდრიკას მაშინ ჩემი სჯეროდა და ყველაზე მეტად ეგ მაიმედებდა.
ყველას უყვარდა სანდრიკა ბერიძე. მეც რა მინდოდა მაშინ მეტი, ვიცოდი რომ სიცოცხლეს ვერჩივნე და ჩემზე ჭკუას კარგავდა. მისი სახის დანახვა და ჩემი ბედნიერება ერთი იყო, ვიცოდი თვითონ როგორ ვუყვარდი, მე თვითონ ვეღარ აღვიქვავდი ისე ძალიან მიყვარდა. ზოგს ეგ შეუძლებლად მიაჩნია თუმცა გეტყვით არაფერია შეუძლებელი. ზაფხულის არდადეგებზე მაშინ დედა ვერ ჩამოვიდა შემომთავაზა შენ წამოდიო მაგრამ უარი ვთქვი. ზღვაზე წავედი საბასთან და ლევანისთან ერთად. ლიზა და თემუკაც მოდიოდნენ და რათქმაუნდა მე იქ ვიყავი და სანდრიკა თბილისში როგორ გაჩერდებოდა. კარგად მახსოვს ის ათი დღე. საბას ეჭვიანი ბღვერები, ლევანის და ლიზას ნერვიულობა რომ სულდავივიწყე და თემუკას სიცილი ამყველაფერზე. ბევრი თბილი დიალოგი სასაცილო გაბუტვები და ერთი სერიოზული ჩხუბი ეხლა რომ ვიხსენებ მაგრად მეცინება. ბოლო დღეიყო და ზღვაზე არ გადავედი. საბა და ლევანი გავუშვი ჩამეძინა და ტელეფონის ხმაც ვერ გავიგე. სამოცამდე გამოტოვებული ზარი. გეგონება საბა იქ არიყო რომ ეკითხა. მაგრამ იმის ამბავი რომ ვიცი გააბრაზებდა და ნერვებს მოუშლიდა მაიინც. ხოდა გამებუტა არ მიპასუხეო. და ბოლო ორი დღეც არ მცემდა ხმას. თბილისში შემოვირიგე. სახლში ლუდებით დავადექი სიცილით კვდებოდა. დავდიოდით და ვუხარებდით გულს თბილისს. ნუ ზოგი ბოღმა და შურიანიც იყო .
- სანნდრინიოო , შარი გინდა ჩამოვიყვანო ჩემი შეყვარებული
სიცილით ვიგუდებოდით ხოლმე. ხმას რომ დაიბოხებდა და ისე რომ იტყოდა
- აქ ვარ რახდება, ნუცა ჩემია.
მის ყველა მეგობარს ვიცნობდი. ყველას დავუახლოვდი სადაც არ უნდა წასულიყო ყველგან მივყავდი, სწყინდა გაკვეთილების გამო რომ ვერ ვნახულობდი მგრამ არასდროს იმჩნევდა. სულ ვბრაზდებოდი ჩემს თავზე დიდი ხნით რომ ვერ ვხდებოდი, თუმცა ყოველდღე დამატრებდა გაკვეთილიდან გაკვეთილზე. ლევანჩოც წავიდა გაცილებაც მოვუწყვეთ.ყველაფერი ძველებურად იყო მხოლოდ ერთი სიახლე მე და ის. ის და მე. ნუცა და სანდრო, სანდრო და ნუცა, ნუციკო და სანდრიკო. და ისევ ასე სხვადასხვანიარად ვატრიალებდი თავში ჩვენს სახელებს. მაგრამ ბოლოს მხოლოდ " ჩვენ" რჩებოდა.
მისი საკუთრება ვიყავი და სულ არ აღვიქვავდი ამას ცუდად. მთელი არსებით მიყვარდა. რანაირად გითხრათ წარსულში მიყვარდა თქო ახლაც უზომოდ მიყვარს და რატომ აღარ ვართ ერთად მე იქ არ ვარ . მე საერთოდ არ ვარ, ის აღარ არსებობს ... უჩემოდ მგონი პატარა გამომივიდა. ყოველჯერზე ველი კომენტარებს ვინც კითხულობთ მადლობას გიხდით სიყვარულით ენჯი