^^^
„ლიზა“
ჩემი მეგობრები ჭიშკართან დამხვდნენ. გოგონები ჩავკოცნე და თეკლას გვერდით დავიკავე ადგილი
-რა ლამაზი ხარ ფისოოო
-ნუ აჭარბებ ხოლმე
-არა მართლა...
-ახალი ამბავი გავიგეთ.. დაჩისთან რა ხდება?
-საიდან იცით , ჯერ მე არ ვიცი რა ხდება და თქვენ რა იცით ერთი კვირაც არაა რაც ვიცნობ
-კაი პაწაწუნა დაწყნარდი ,ჩვენც ცეცხლს გვიკიდებს ისეთი ბიჭია ,კამფეტ . დროულად ჩამოყალიბდი რა ხდება თორე მოგტაცებენ , ვიღაც ჰყავს ისე თურმე მარა სერიოზული არაფერი ნაშაა რა
-არ მაინტერესებს !
-კი როგორ არა
-კაით გეყოთ
-შენი საოცრება ძმა რა აზრისაა ?
-რა აზრის იქნება არ იცნობ იოს? - თიკუნამ თვალები დაუბრიალა მაგდას და გაიცინა - ეგ ხო ყველაზე ჯიგარია ,დარწმუნებული ვარ არაფერი უთქვამს
-მართალია
-ვაიმე რო მიშვილოს არ უნდა? რა სტატუსითაც უნდა საერთოდ არ მაქ პრობლემა ხო იცი რა უპრეტენზიო ვარ- ჩვეული ფრაზა მაჯახა თათუმ და ტუჩი მოიკვნიტა. ოთხივე ავკისკისდით -რა გაცინებთ , სასაცილოა ჩემი გრძნობა?
-ვაიმე კარგი რა თათა დებივით გვიყურებს ყევლას, მის ხელში გავიზარდეთ ლამის
-უიმე არ მაცადოთ ახლა რა ხუმრობაც არ მაცადოთ, იოს ვეტყვი მე მაგას
-ღმერთო ჩემო რა ეშველება ამდენ გადარეულს- სიცილით გადავედი მანქანიდან. ბიჭები ეზოში იყვნენ. რომ დამინახეს ყველა ჩემკენ წამოვიდა. მომენატრნენ ეს გიჟები ,არადა ორი კვირაა არ მინახავს .
-ლიზაჩკა მოსულა, როგორ მოგვენატრე ქალბატონო
-მეც მომენატრეთ- დემნას მკლავებში ჩავიმალე ა ყველას გავხედე
-ჩემი კოკროჭინა, როგორ მიდის საქმეები სკოლაში? ხო ყველაფერი რიგზეა თუ მოვიდეთ და დავაყენოთ პალაჟენია
-ყველანი მაგრები არიან... გაგაცნობთ აუცილებლად .ერთ-ერთი მოვა სულ ცოტა ხანში
-ხოო? კარგია ახალ გოგოს რა სჯობს
-ვისო?- მაშინვე დასჭექა ნინჩომ და საწყლად გაიცინა დემნამ
-ვიხუმრე პატარავ ...
-იუმმორი მოგკლავს შენ ძმა
-იუბილარი სად არის
-ალბათ იპრანჭება... რომ გამოვედი სახლიდან მზად იყო და რას ვსება ამდენ ხანს არ ვიცი
-შენი დის ამბავი რო ვიცი გამოიცვლიდა და მეორე კაბას ჩაიცვამდა
-დაბადების დღეზეც არ მასვენებ გოგრიჭიანო? !
-ვაიმე ფისო მოხვედი? გილოცავ ჩემო ლამაზო- უცებ გაექანა გოგრიჭა და მოეხვია,ისე მოეხვია რომ ააწიკვინა ჩვენი გოგო
-იდიოტო დამეშალა თმები, დამემსხვრა ძლები და ამდენს ნუ მკოცნი მომშორდა მაკიაჟი
-კაი დღეს მაინც ნუ უსვამ ხაზს იმას რომ აწყობილი ხარ თავიდან ფეხებამდე..კაი არ გაბრაზდე .ნახე უცხო ბიჭები არიან და გაიგებენ შენს ნამდვილ სახეს
მოკლედ ასე დაიწყეს და არარ გაჩერდნენ. რესტორანში ვიყავით უკვე სალო რომ შემოვიდა საჩუქრით ხელში, ასე ჩანგალისტად კი არ მოსულა იუბილარს იცნობდა უკვე . სამაგიეროდ სხვები გავაცანი და ბიჭებტან ტავისუფალ ადგილას დაჯდა. რესტორანი დახურული იყო, საკმაოდ ბევრნი ვიყავით.უამრავი ნაცნობი ჰყავს მაკოს,ზოგიც მისი ძმის ლაშას მეგობარია და მოკლედ იმდენი ვინმე იყო იქ რო აღარც ვიცოდი ვინ ვინ იყო. ვინ მოდიოდა და მესაუბრებოდა, ზოგიც გავიცანი და დავიღალე ამით.მაგრამ გოგონებთან საუბარმა გამართო. შემდეგ სადღეგრძელოებისა შეზარხოშდა ყველა და როგორც ყოველთვის დაიწყეს ცეკვა სიმღერა . გოგონებიც დათვრნენ და მოკლედ ამათ ყურებას არაფერი სჯობდა
-ვაიმე რა მაგარი კლასელები გყოლია ამათ როგორ დაშორდი
-მასწავლებლები იყვნენ სამაგიეროდ საშინლები და ჩემმა ძმამ წამომიყვანა . ტანაც ამათ მაინც ხშირად ვხვდები ,ჩემი ცხოვრების განუყრელი ნაწილია ყველა, მართლა და-ძმები არიან
-ხო ვხედავ..ნუ რამდენიმე წყვილსაც ვხედავ,მაგრამ შენთვის ნამდვილად დები და ძმებია რიან
-ლევანს მოეწონე
-ლევანი რომელია?
-მაღალი ,ცისფერთვალა შავთმიანი
-ეგეთია ნახევარი
-ხო გაგაცანი გოგო
-მერე მიხვდი ახლა რადგან გამაცანი და არ მახსოვს ესეიგი არ მომწონს ...
-უიმე შენ რა პრეტენზიული ხარ
-ნუ ახლა ყველას ერთი ნახვით ვერ შეგვიყვარდება..თანაც მე ეგეთი არ შემხვედრია რო დამამუნჯოს
-სენ ვინ უნდა დაგამუნჯოს ან როგორ
-დამუნჯების ხერხების მეტი რა არის ... მსმენია - უცებ დააყოლა და აკისკისდდა.
-მეცეკვებით ქალბატონო ელიზაბეტ?- გაკრეჭილი ლადო დამადგა თავზე და ხელი გამომიწოდა
-რა თქმა უნდა ლადუნა-ჩემი ხელი შევაგებე და წამოვდექი. საცეკვაო მოედანზე ვიყავით, უამრავი წყვილი ცეკვავდა,თითქმის არავინ იჯდა მაგიდასთან, ლადოსთან ვალსს ვცეკვავდი,რა ტქმა უნდა დისტანციის დაცვა არც მიფიქრია,უხერხულად არ ვგრზნობდი თავს
-მომიყევი ახლა რა ხდება ახალი...
-ყველაფერი კარგადაა, კლასელები მომწონს ნახევარი კი გეცოდინებათ თქვენ
-ბიჭები ვიცით კი - გაიცინა და თავზე ლოყა ჩამომდო, ზემოდან დამყურებდა და მსვიდად ვყვებოდით მელოდიას- მასწავლებლები? რეპეტიტორებთან დაიწყე უკვე? აუ დედაჩემი მაგრა მიხურებს შენ თავს ვფიცავარ ,იმედა ტვინი გაბურღა,ვერ შევაგნებინე რო არ მინდა ამ უნიში
-ბურთზე სირბილი გიშველის?-ლადოს დედის ცნობილი ფრაზა გავაჟღერე და ორივემ სიცილი დავიწყეთ
-აუ ტო ზუსტად ეგრე იძახის... დავიწყე სიარული ისე მაგარი გოგოები ჩითავს
-ოხ შენ ვინ ხარ რა ...
-გართობით მაინც ხო უნდა გავერთო აბა რომელი დავალებების გამკეთებელი მე ვარ - დამატრიალა და ყბა ჩამომივარდა რასაც ჰქვია... ადგილზე მივეყნე, მე კი არა მტელი დარბაზის მესამედი მაინც ჩნეკენ მომავალ ხუთეულს უყურებდა . ალექსი, რეზი, ბექა ,მიშკა და დაჩი...ვაიმე დაჩი კი არა მეგონა მგელი მოდიოდა. მე კი რესტორნის ნაცვლად უღრან ტყესი ვიყავი,სრულიად მარტო ის კი ჩემს დასაგლეჯად მოდიოდა. ჯიქურ მიმზერდა, ძარღვებ დაბერილი და თაფლისფერი სფეროები ისე უელავდა შიშის გრძნობა დამეუფლა. ლადოს ხელი ისევ ჩემს წელზე იყო მოხვეული. სანამ დავიძრებოდი ბიჭებს ჩემი ბიჭები შეხვდნენ,პირველი მასპინძელი იყო . ხუთივეს ისე მოეხვია აშკარად კარგი ურთიერთობა აქვთ. იუბილარიც ისე განაზული წავიდა ბექასკენ მივხვდი რომ მისი მიზეზით იყვნენ აქ .
-მაპატიე ქალბატონო ,ბიჭები უნდა ვნახო
-მეც ვიცნობ მაგათ
-ხო? საიდან
-სალომეს ძმა და მისი მეგობრები არიან
-გასაგებია...
სალომე მაჯაში მწვდა და წამათრია მათკენ
-მშვიდად იყავი... არ მიაქციო ყურადღება, დააიგნორე
-რა გინდა ვერ ვხვდები
-უბრალოდ თავისუფლად მოიქეცი ...მერე გეტყვი -ჩუღცულით მითხრა და ბექას მოეხვია- ბექუ როდის ჩამოხვედი? ან შენ მიშკა
-დღეს დილით ჩემო ფერია -ბიჭები სალოს მოეხვივნენ და მე გადმომხედეს. მე ამათ ფოტოებიდან ვიცნობ,სალომეს რა დარჩებოდა უთქმელი
-ბიჭებო გაიცანით ლიზიკო ,ესენი კი ბექა და მშკა არიან
-სასიამოვნოა
-ჩვენთვის უფრო სასიამოვნოა ჩემო კარგო- გამიღიმა მაცდურად ქერათმიანმა და ხელზე მეამბორა. მათ ვესაუბრებოდი, ჩემი დუდუ მომეხვია ზურგიდან და თავზე მაკოცა. შემდეგ გოგონებიც მოვიდნენ და გააბეს ბაასი,ბიჭებს ეკეკლუცებოდნენ... მე კი ვერ ვისვენებდი ერთის მზერა მჭამდა და ისე მბოჭავდა რომ დუდუს მკლავები მარწუხები მეგონა,არადა ასე არასდროს ყოფილა
-მე უნდა გავიდე - ჩუმად ვტქვი და საპირფარეშოსკენ წავედი. კლატში ნიჟარაზე დავდე და ონკანი მოვუშვი..მალე უნდა წავიდე თორემ უკვე აღარ შემიძლია. წამიც არ გადის ,ვიღაც კარს ანგრევს და ისეთივე ძალით ხურავს
-დაჩი? აქ რა გინდა..ასე რატო მიყურებ?
-სწრაფად აიღე ეგ და გამომყევი... აქ ლაპარაკს არ ვაპირე-ცივად მეუბნება, უფრო სწორად მიბრძანებს და მელოდება . კლატჩს ვიღებ და გავდივარ, ხელს მკიდებს და სადრაც მივყავარ
-სად მიგყავარ... ბავშვები...
-უბრალოდ მოისვენე და დაჯექი მანდ! - კარის სახელურს უჭერს ხელს და მანქანის სავარძელზე მითითებს.ვჯდები, სწრაფად ხურავს კარს და მანქანას წინიდან უვლის . ისე უცებ ჯდება და ძრავს მანქანას გააზრებაც მიჭირს,რამდენიმე წუთში გზაში ვართ, არ ვიცი სად მივდივართ, ვზივარ გაავებულ, ძარღვებდავერილ, საჭეზე ცაფრენილ ბიჭთან ერთად რომელიც საოცრად მიზიდავს და თავბრუს მახვევს,მაგრამ ამავდროულად მაშინებს და მისი სიუხეშე მძულს.
-სად მივდივართ იქნებ დამდო პატივი და მითხრა !- რა თქმა უნდა ხმის ტემბრზე არ მეტყობა აღელვება
-მშვიდ ადგილას სადაც შევძლებთ საუბარს
-და სხვა დროს რომ გვესაუბრა და გეფიქრა იმაზე რომ რესტორანში გასართობად ვიყავი არა?
-ვისთან გასართობად გოგო!- ისე უცებ ცვლის მშვიდ ტონს და ღრიალებს მოულოდნელობისგან შევხტი
-არ ვაპირებ შენთან საუბარს, ველურებთან საუბარს ვერ შევძლებ! როცა დამშვიდდები შემდეგ მომაკითხე ,იქნებ გამიჩნდეს კიდეც საუბრის სურვილი!- ბრაზს არ ვმალავ ,მაგრამ ტონს არ ვუწევ - გააჩერე !
-ამ ველურს როგორც უნდა ისე იქნება , ყოველთვის ისე იქნება როგორც ამ ველურს სურს ქალბატონო ელიზაბეტ. ასე რომ მოითმინეთ და ჩემს ნერვებზე დაკვრა შეწყვიტეთ
-აჰ ნერვიც გაქვთ? არ მითხრათ რომ თავის შეკავებაც შეგიძლია ... და საერთოდ ხუთი დღის გაცნობილთან ხომ არ აჭარბებ ქმედებებს
-მე არასდროს არაფერს ვაჭარბებ!
-საკუთარ თავში დარწმუნებული იდიოტის შთაბეჭდილებასაც კი გადააჭარბე , ამ რამდენიმე წამში ! - არ ვცხრები ,უნდა იცოდეს რომ ასე მარტივად ვერ დაიყვირებს და ბატკანივთ ვერ დამიმორჩილებს. მანქანას აჩერებს ,ქალაქიდან ვართ გასულები, რაღაც სახლია .არ ვიცი რატომ, წასით უნდა მეშინოდეს მაგრამ ვერაფერს ვგრძნობ ბრაზის გარდა
-ვითომ არ გამიგია... გადმოდი - მანქანიდან გადადის და ისევ მიღებს კარს. გადავდივარ, მშვიდად რომ მხედავს აშკარად უკვის. განათებულ ბილიკს მივუყვები და ეზოში მდგომ სარწეველაზე ვჯდები .
-სახლში არ შემოხვალ?
-საუბარი თუ გინდა ჩემთვისაც ხო უნდა იყოს მოსახერხებელი
-კარგი ,როგორც გინდა - ისე უთბება ხმა გულიც მითბება, ვერ ვარ მე კარგად როგორ მიყვირა წეხან, დაუკიტხავად წამომიყვანა და რა გული მითბება
-საქმეზე გადავიდეთ ხო?
-ასე ნუ მელაპარაკები რა ... არ მინდოდა უხეშაად გამომსვლოდა უბრალოდ არასწორად იქცევი
-უკაცრავად? ვერ მიგიხვდი
-რას ვერ მიმიხვდი ლიზა? შუაღამეს რესტორანში ხარ შენს ყოფილ კლასელებთან რომელტაგან 15 ბიჭია 6 გოგო და თხუთმეტივე ბიჭი ისე გეხუტება ნეკნების ჩამტვრევა მინდება! ის ხროვა კიდე, თვალებით რომ გჭამენ და საერთოდ
-და საერთოდ რა უფლებით მელაპარაკები ასე. ვინ ხარ რომ ჩემს მეგობარს ნეკნები ჩაუმტვრიო ცეკვის გამო. ვისაც მინდა იმას ჩავეხუტები, სრული უფლება მაქვს და საერთოდ არ მესმის აქ რა მინდა და რატომ ვისმენ უაზრო საუბარს
-რა არ გესმის ! ის რომ მომწონხარ? ის რომ ვეჭვიანობ და ვგიჟდები შენზე? ეს არ გესმის? ძალიან კარგად გესმის უბრალოდ გევასება რო მაბრაზებ
-გგონია გეთამაშები თუ რა უბედურებაა, უტვინო გოგო გგონივარ რომელიც გეფლირტავება და განგებ გაეჭვიანებს? ძალიან ცდები თუ გგონია რომ განგებ ვაკეთებ რამეს, არავინ არ ღირს იმად რომ ტყუილი ვთქვა და გონება გადავიღალო სისულელების მოფიქრებაში.. ისინი ჩემი მეგობრები არიან , კიდევ უამრავჯერ წავალ მათთან ერტად ათასობით ადგილას და მილიონჯერ ვიცეკვებ, ჩავეხუტები და ვაკოცებ . შენ კიდევ ყველაზე არაადეკვატურად იქცევი და ნამდვილი ველურის შთაბეჭდილებას მიქმნი ,თან სიე რომ მეეჭვება ოდესმე გამიქრეს და იმაშიც ეჭვი მეპარება სიმპატია რასაც სენს მიმართ ვგრძნობ ოდნავ მაინც გაღვივდეს!
-ლიზა!
-ჩემი სათქმელი უკვე ვთქვი, მაპატიე მაგრამ არ ვაპირებ შუაღამით შენთან ერტად ყოფნას ამ სახლთან ,მითუმეტეს სახლში და დროის ხარჯვას იმაზე რაზეც აზრი არ შემეცვლება, როგორც ვატყობ არც შენ და შესაბამისად სახლში უნდა წამიყვანო ! ხო და გმადობ ასე მალე რომ გამოავლინე ნამდვილი სახე- მგონი იმდენად კატეგორიული ტონი მქონდა და ალბათ ისე მიელავდა ბრაზისგან თვალები ისიც კი გაჩუმდა. ღრმად ამოისუნთქა და მანქანაში ჩაჯდა. რამდენჯერმე ეცადა სიტყვის თქმა, კიდევ კარგი მიხდვა რომ ახლა აზრი არ ჰქონდა, ან უნდა დაგვეხოცა ერთმანეთი ან უნდა გავჩუმებულიყავით. სახლთან გააჩერა , მაშინვე გავაღე კარგი დაადმოვედი. სახლთან მისვლამდე არ წასულა, შემდეგ ისეტის იჩქარით გავარდა შემესინდა რომ რამე შეემთხვეოდა. გოგონებს მივწერე რომ სახლში ვიყავი და შემდეგ შევაბიჯე ..
დუშის ქვეშ ვდგავარ , უნდა ეშველა წესით ,მაგრამ არა .იმდენად ვიყავი გაბრაზებული ,გაოცებული,გაკვირვებული და საერთოდ არ ვიცი რა ვთქვა.ჩემთვის უცხოა ეს ყველაფერი, არც არავინ უწევს ხმას ,არც არავინ მაძლევს ბრძანებას. მამას და იოს ფაიფურის თოჯინასავით ვყავარ,ისე მიფთხილდებიან ,ისეთი მზრუნველები არიან არასდროს გვიკამათია. არ მახსოვს ომენტი როცა მამას დავესაჯეთ, იოსთან ეკამათა , რომელიმე დაგვიანებაზე ან პრობლემაზე საყვედური ეტქვა. ხშირად ბრაზდებოდა ვიცი ,იოსაც ბევრი რამ არ მოსწონს მაგრამ ბრაზს ივიწყებენ და იწყებენ გამოსავლის პოვნას. იოც ამიტომ შეხვდა ამ ამბავს ერთი შეხედვით მსვიდად და ფაქტობრივად არც ჩაერია. ყოველთვის ასე აკეთებდა, თავისუფლებას მაძლევდა, რჩევას ვიღებდი როდესაც მჭირდებოდა და ბოლოს ყველაფერი გვარდებოდა.თუმცა ახლა ვერ ვისვენებ, ცუდად ვარ, ავირიე . მიუხედავად იმისა,რომ ეჭვი არ მეპარება დაჩის ხასიათში..არ ვიცი ამას რა ვუწოდო , მაინც ვერ ვწყვეტ მასტან კავშირს. არადა რა იყო ჩვენს შორის ,რამდენჯერმე შევხვდი ,ცოტა ვისაუბრეთ და ეგ იყო და ეგ.
-ბაჭიიაა
-გამოვდივარ იოო - სწრაფად დავკეტე ონკანი და პირსახოცი მოვიხვიე.
პიჟამათი გავცუნცულდი და საწოლზე გაგორებულ იოს შოკოლადი ავაცალე .მერე ცავეხუტე და ისე ჩავკბიჩე ფილა
-მოყევი-როგორ მიყვარს ეს სიტყვა. მეუბნება და ისე ვწყებ ყველაფრის დაფრქვას თიტქოს ძმას კი არა წყალს ვუყვები . წყალს აშკარად ჯობია,იმასთან ერტად რომ მისმენს რჩევასაც მაძლევს
- მერე არაფერი გითხრა?
-მოიცა მაგის გარდა არაფერმა გაგაოცა? მიყვირა, ასე მითხრა ნეკნების დამტვრევა მომინდაო..თან ვისზე ჩემს კლასელებზე
-დიდი ამბავი ქეთას რომ ვხედავდი ვინმესთან ჭკუიდან ვშლებოდი... მე უარესი ვიყავი . ერთხელ ისე ვეჩხუბე ავატირე . სადღაც დაბადებისდრეზე წავიდა, მაშინ ასეთი წვეულებები არ იყო, სახლში იყო ვირაცასთან. იქ კიდე მისი ტაყვანისმცემელი გაიჩითა, მე რა ტქმა უნდა ისიც ვიცოდი ვინ გადიოდა და შედიოდა იმ სახლში. რა მომასვენებდა, დავადექი . გაბრაზდა, მიხვდა რატომაც მივედი.ზოგადად არ მეაპარაკებოდა ხოლმე, არ ვაღიარებდით რომ მოგვწონდა ერთმანეთი და ასე ცხადად არ გვჩხუბია,ისე წამკბენდა ხოლმე,ან მებუტებოდა . იმ დღეს კი მეჩხუბა და ერთიანად ამოაფრქვია ყველაფერი, შენი ბიჭისგან განსხვავებით მეც არ დავაკელი,სულ არ ვაპირებდი ბრაზის ჩაყლაპვას და სადმე ბარში გამოსათრობად წასვლას.
-მერე რა გაკეთა
-უხეშად გამომივიდა, გაბრაზდა და წავიდა...
-ანუ ისე უნდა მოქცეულიყო მე რო დავდუმებულიყავი?
-ეგ უფრო მგრძნობიარე ყოფილა,მე იმდენად უხეში და ჯიუტი ვიყავი ვიცოდი ტიროდა და მაინც არ გადავდგი ნაბიჯი მისკენ.მან კი დარწმუნებული ვარ ისეთი მოთმინება გამოიჩინა როგორც არასდროს არავისთან.
-რა გამოდის ახლა რო ამართლებ?
-მე? მე არავის ვამართლებ მე მოგიყევი როგორი ვიყავი 18 წლის
-მერე ის 18 წლისაა?
-მითუმეტეს ,რაც უფრო დიდი ხარ მით უფრო რთულია სხვას დაუთმო გამარჯვება
-რაც არ უნდ აიყოს მორჩა უკვე ყველაფერი - მოვიბუზე და მკერდზე დავადე ტავი. საბანი წამომაფარა და თავზე მაკოცა.არაფერი უთქვამს , მერე ჩამეძინა და წავიდა ოთახიდან . ყოველთვის ასე იცოდა, იჯდა უსმენდა ჩემს წუწუნს,ზოგჯერ ზლუქუნსაც როცა ვინმე გამაბრაზებდა ,შემდეგ ცამეხუტებოდა,თმებზე მომეფერებოდა და ისე მეძინებოდა თიტქოს ყველაზე მშვიდი დღე გავატარე. იოანესთან ყოფნას არაფერი მერჩივნა, არ უნდოდა მასზე მიჯაჭვული ვყოფილიყავი ,მიშვებდა ყველგან, მაძლევდა ყველაფრის უფლებას მაგრამ მე არ მინდოდა არაფერი ისთი რაც გააბრაზებდა, არ ვიცი ასე როგორ გამზარდა, თითქოს არაფერი დაურიგებია ისეთი,არც ლექციები წაუკითხავს შატალოების შემდეგ, არც დირექტორის კაბინეტში ყურყუტის შემდეგ გამჯავრებია .
მუდამ ვალსი ვიქნები მასთან, ასე ამის გამო არ ვექცევი მაგრამ მან ჩემ გამო ბევრი გადაიტანა. ჩემ გამო დაკარგა დედა და 10 წლისას მოუხდა ცხოვრების სიმწარესთან სეგუება, ბრძოლა და თვითონ ბავშვი ჩემს აღზრდაში მამას ეხმარებოდა. მახსოვს როგორ იღვიძებდა ადრე სკოლასი წასასვლელად რომ მოვემზადებინე, სულ გრძელი თმები მქონდა და თვითონ მივარცხნიდა. სხვა თინეიჯერები დილით საწოლიდან ვერ დგებოდნენ ის კი იჯდა ჩემს უკან და ორ დიდ ნაწნავს მიკეთებდა, მერე მაგრად ცამიკრავდა გულში,ერტხანს თვალებშ მიყურებდა და ახლა ვხვდები იქ დედას ხედავდა, მაშინ არ ვიცოდი ასე რატო მაკვირდებოდა. მერე მივხვდი , ყოველ დღე მაკვირდებოდა რომ უფრო მეტი მსგავსება დაენახა ჩემსა და ელენას შორის. მართლაც ასე იყო ,რაც უფრო ვიზრდებოდი ვემსგავსებოდი იმ ქალს ,მამას საძინებელში უზარმაზარ კედელზე რომ იყო გამოსახული....
^^^
საშინლად გავბრაზდი, მეგონა თავს ვერ შევიკავებდი . მეგონა ავდგებოდი ვნახავდი დაჩის და შუაზე გავგლეჯდი. შემდეგ ისევ საღმა აზრმა გაიმარჯვა ბრაზზე და გამახსენდა მე როგორი ვიყავი მის ასაკში. მივხვდი რომ მის ადგილას საშინელებას გავაკეთებდი ,შესაძლოა იქვე რესტორანში მივვარდნილიყავი და მოზღვავებული ენერგია იქვე გადმომეფრქვია. თუმცა მაინც არ ვიცი რა იქნება მათთან. ჩემი და რამდენადაც მსვიდი, ლაღი და ბავშურია ,იმდენად ჯიუტი,მკაცრი და შეუვალი ხდება როცა გაბრაზებულია.
უკვე პარასკევია. დღეს მამა ბრუნდება ,როგორც იქნა ჩამოვა . რეზი ისევ ჩვენთანაა, მართლა ამზადებს კერძებს, ამბობს რომ სიტყვას ასრულებს . ყოველ დღე იდება ვიდეოები , გამოხმაურებაც დიდია და მგონი გოგონებთან რეკლამას იკეთებს. დაჩი არ გამოჩენილა, ლიზა სკოლაში დადის და რეპეტიტორებთან ემზადება. სალომესთან და სხვა მეგობრებთან ერთად დადის კაფეებსა და სხვადასხვა ადგილას. ვერ გაიგებ სად არიან .ის ოთხი მაინც გიჟი ჰყავს , სალომეც მიემატა და ერტად რომ ვნახავ ალბათ ჭკუიდან ამწევენ. პატარაობიდან ასე იყვნენ, რომ შემოვარდებოდნენ სახლში,რჩებოდნენ ხოლმე შაბათ-კვირას ამაწიოკებდნენ, გამაგიჯებდნენ და წავიდოდნენ მერე მშვიდად აიწეოდნენ ფეხის წვერებზე მაკოცებდნენ ლოყაზე და წაკუსკუსდებოდნენ. მთაფლავდნენ ცოტა ხნით,მერე არეულ სახლს,ჩემს გადმოტრიალებულ გარდერობს, რამდენიმე გატეხი სათვალეს და გაფუჭებულ საათს რომ ვნახავდი ვიწყებდი ღრიალს . გახსენებაც არ მინდა! ზაფხულის მითუმეტეს, ცივად მახსოვს, ერთხელ ისე გავუბრაზდდი მტელი დღე თავისი ნებით ალაგებდნენ არეულ ნივთებს, ვახშამიც მომიმზადეს ,დამწვარი პურები და მარილი კარტოფილით.ხო მარილი იყო კარტოფილით რადგან აშკარად აჭარბებდა შავი კარტოფილის რაოდენობას მარილის მასა.
აღარ გავიხსენებ მეტს არაფერს თორე მეშინია ექსკურსიებიც არ გამახსენდეს !
მოკლედ ასე, მამას აეროპორტში დავხვდით.რომ დავინახე ინსტიქტურად გამეღიმა. მაგრად მოვეხვიე როგორც ყოველთვის და შემდეგ ლიზიკოს წუწუნი რომ გავიგე მოვშორდი ,ქალბაონი შეაფრინდა და ასე მიწებებული მოჰყვებოდა მთელი გზა
-ძალიან დაიღალე მა?
-სულ ცოტა, მაგრამ ახლა დავისვენებ. როგორ ხარ მამას პრინცესა?
-კარგად, ახლა ძალიან მაგრად ვარ ,ისე მენატრებოდი ეს ორი კვირა საუკუნოდ გაიწელა რა.
-ამ შაბათ კვირას სტუმრად მივდივართ და იქ გავერთობით ცოტას, მეც ბიჭებს ვნახავ ,დიდი ხანია არ შევხვედრილვართ ასეთ გარემოსი კარგი ქნა დაჩიმ ეს საღამო რომ დაგეგმა-მამა ისე ამბობს მის სახელს ვიცი რაღაც იცის. ვგიჯდები ამ კაცს ყოველთვის როგორ აქვს ინფორმაცია,ისე რომ არავის ეკითხება და არაფერს ამბობს.
სახლში რეზი არ გვხვდება, სამაგიეროდ ახალი მოსამსახურეა. საკმაოდ კარგად მუშაობს, მისი მომზადებული კერძებიც მომწონს და ვგრძნობ ნელ-ნელა როგორ მიჩნდება თავისუფალი დრო დასვენებისტვის. ალბათ მალე საერთოდ აღარაფერს გავაკეთებ. მეც ხო უნდა დავისვენო ოდესმე, წუწუნა დედაბერი ვარ რა . ეს ლიზას სიტყვები სულ თან დამყვება...

მამა საძინებელში ავიდა. ცოტა ხნით დაისვენა ,მერე ლიზიკო შეუვარდა ოტახში და ალბათ ძინავთ ახლა ჩახუტებულებს, მე კიდე სამსახურში უნდა გავიდე შეხვედრა მაქვს და მერე ბარგი ჩავალაგო....
საღამოს შემოგვაპარა ლიზიკომ
-მე რომ არ წამოვიდე არ შეიძლება/ გოგონებს დავურეკავ ჩემტან მოვლენ და ყველანი ერტად გავატარებთ დრს, რა მინდა ახლა შენს ძმაკაცებთან და მათ შვილებთან ერთად ამ პატარა გოგოს
-როცა გინდა დიდი ხარ!
-იოანე არ მინდა ხომ იცი
-ყველანი იქ იქნებიან ,უამრავი სენი ნაცნობი ,სალომე იქ იქნება და ბიჭები
-კარგი ხო ,ისე რატო არ უნდა წმაოვიდე გავერთობი ! წავალ ბარგს ჩავალაგებ
-მამა შეეცადე ერთი მანქანის მეტი არ დაგვჭირდეს ხო?
-კაი რა მიშო მე მეუბნები მაგას? საკუთარ ქალიშვილს? სამი დღე ვიქნებით ანუ ექვსი ჩემოდანი მეყოფა- გაიცინა და წავიდა.
მამა დივანზე დაჯდა და ტელევიზორი გამორთო. ისეთი სერიოზული გამომეტყველება ჰქონდა გავიყუჩე.
-რა უნდა ჟორჟოლიანს?
-რა უნდა
-შენ გეკითხები მე ! სანამ დაველაპარაკები მე თვითონ და გავიგებ რა ენდომებოდა ! -მგონი მამა ამჯერად ნამდვილი მამა ხდება და ქალიშვილის შეყვარებულს ,პოტენციურ სეყვარებულ ებრძვის. ძალიან კარგია ისე ვიღაც ხომ უნდა იყოს საღ აზრზე .თუმცა მე ლიზიკოს ვერ მივატოვებ.
-არაფერი არ უნდა მამა,უბრალოდ იცნობენ ერთმანეთს რა მოხდა.
-უბრალოდ გაბრაზდა, გადაირია როცა ქალქაგარეთს სახლიდან დაბრუნდა სადაც ჩემს 17 წლის გოგოსთან ერტად იყო შეასკდა ხეს და საოცრების წყალობით გადარჩა ისე რომ მხოლოდ ხეი იღრძო და რამდენიმე ნაკაწრი აქ?
-ვინ გითხრა ეგ
-რა ვინ მითხრა სახლში რომ ჰყავდა? შენ სად იყავი ამ დროს. რამდენჯერ გითხარი შუაღამით ნუ აძლევ ბოდიალის უფლებასთქო, შენი გატუტუცებულია რა !
-ახლა მე ლიზას ვეჩხუბო იმ გადარეულმა საჭე რომ ვერ დაიმორჩილა იმის გამო? სახლშ გამოვკეტოთ მამა
-მოკლედ რა მგონია ელენა მიზის და ის იცავს შვილს. ხანდახან იყავი ძმაც ! - მამა წავიდა , მე კი ყველაზე ღრმა ჭრილობა გამიხსნა,რომელსაც ვერასდროს მოვაშუსებ. ყველაზე მეტად მტკივა როცა მეუბნებიან რომ დედის როლსაც ვირგებ. როგორ სეიძლება ელენას მაგივრობა გავუწიო, შეუძლებელია დედა შევუცვალო უბრალო ქმედებებით. ელენას სითბოს ,რომელიც არასდროს უგრძვნია ლიზას ვეღარავინ მისცემს. ეს არც არასდროს მიცდია , ან იქნებ ვცადე იქნებ ამიტომ ვაკეთებ და ვითმენ ამდენ რამეს. ისეთ საქმეს რომლის წარმოდგენაც არავის სეუძლია, ვერავინ წარმოიდგენს რომ ბატონი იოანე თაბაგარი სახლს ალაგებს, საუზმეს უმზადებს დაიკოს. ტანსაცმელს ურცევს. ღამით თავთან უჯდება და როცა ვერ იძინებს უმღერის ახლაც ისე როგორც ადრე . იავნანა არასდროს მიმრერია რა ტქმა უნდა, ყველა დროს სხვადასხვა საყვარელი სიმღერა ჰქონდა მეც ვიცოდი და დიდი მონდომებით ვსწავლობდი ტექსტს. მერე კი ვყროყინებდი მაგრამ ლიზის აშკარად ამშვიდებდა. მისი ბარგიც კი ატასჯერ მაქ ჩანალაგები,როცა დასასვენებლად მიმყავდა მთაში, გაციებულს ვუვლიდი და ყოველ საათში ფეთიანივით ვიღვძებდი სიცხის გასაზომად ,უცებ რომ არ ავარდნოდა. არ ვიცი ვის როლს ვირგებს, ვის ვცვლი, როგორი ვარ მასთან, რას უნდა ვაკეთებდე და რას არა . ერთი ვიცი არაფერს ვნანობ, არც არაფერს შევცვლიდი ისევ რომ ვუყურებდე მამას პატარა ბავშვით ხელში, სრულიად მარტოს ...

.......
ერთი კვირა გავიდა ! მთელი ერთი კვირა და არ გამოჩენილა. არა გავაგდე მე თვითონ ვეჩხუბე და როგორ მოვა, ხომ ვიცნობ არა? როგორადაც არ უნდა დატბეს და გატკბილდეს მაინც ისეთი ჯიუტი და უხეში ურჩხული იქნება. ბოდიშის მოსახდელად იყო მოსული და როგორც პატარა ჭირვეულმა ბავშვმა თავი გამოვიჩინე და გავაგდე. არა შეიძლება შეისალოს ადამიანი, როგორ გავაკეთე ეს . რა დროს ჭირვეულობა იყო.
ცუდად ვარ! მესიზმრება როგორ მოდის მკოცნის და მიდის. თვალებს ვახელ და არავინაა ,საერთოდ არავინ. მერე ვიფიქრე ვნახავთქო,მაგრამ თავმოყვარეობამ არ მომცა უფლება, თანაც ვიცი რარაც საშინელებას მეტყვის და გულს მომიკლავს.
ყველგან მეჩვენება, მგონია რომ მოვა, დამირეკავს, ან მომწერს. სალომეც კი არ ახსენებს და ამით უფრო მაგიჟებს .
უკანასკნელ იმედს ვებღაუჭები, ჟორჟოლიანებთან შეკრებას. ვიცი რომ იქ მოვა და ისე ვემზადები თითქოს მონარქს ვხვდები. ჩემოდანი ისე გავავსე ,როგორც არასდროს.ალექსს რომ მივუჩოცე გაუკვირდა ,მაგრამ არაფერი უთქვამს. სამაგიეროდ სალომეს შეუბღვირა
-ბარემ გაგეხადა და საცვლებით წამოსულიყავი
-იქ მაინც ვინ იქნება
-რა მნიშვნელობა აქ ვინ იქნება ...შემდოგომა რომ არის და სიცივე ვერ ხვდები? ზღვაზე კი არ მიმყავხარ გაცივდები
-კარგი ხო მომე შენი ჟაკეტი- გაუღიმა და ლოყაზე აკოცა.იცის როგორ უნდა მოთაფლოს ალექსი
-კარადიდან გამოიღე მიდი
-ოქეიი - გაიკრიჭა დას წრაფად სევარდა ალექსის ოთახში. შემდეგ ოთხი ზომით დიდ ჟაკეტში გახვეული გამოვიდა და უკან გამოგვყვა
-ქეთუსი რატომ ხარ ჩუმად?- მანქანაშიც არაფერი მითქვამს და ალექსმა რა თქმა უნდა შენიშნა ეს . სალო კი არაფერს მეუბენბა ეს მაიმუნი ბავშვი ყველაფერს ხვდება და აღარ მაწუხებს კითხვებით ,უბრალოდ მთელი კვირაა მლანძღავს ,რომ სულელი ვარ და საკუთარ ბედნიერებას ხელს ვკრავ.
-არაფერი ალექს ,უბრალოდ სამსახურში გადავიღალე ...
-დღემდე ვერ ვხვდები რატომ გახდი ექიმი.
-უყვარს ეს საქმე და იმიტომ! აცადე ახლა იყოს მშიდად ,შენ ის მითხარი სოფიო როდის ჩამოდის?- სოფო რეზის და არის,ჩვენი საყვარელი გოგო და მომავალი რძალი . თუმცა ეს გადარეული ბიჭი აწამებს ,ერთნაირი ხისთავიანები არიან ხუთივე ,ასე მგონი ზოგჯერ ერთი ტვინი აქვთ იმის მიხედვით აზროვნებენ .
დაჩი და ბიჭები უკვე იქ იყვნენ,გიგლა ბიძია და რატიც . მათი დანახვისას გავმხიარულდი, მთელი ძალით ჩამიკრა გულში და აღარ მომსორდა.
-ჩემი გოგონები მოსულან, მამათქვენი როგორ ძლებს იქ
-რა ვიცი გიგლა ბიძია კი გამოგვიშვა და
-ჩამოვა მალე , არ იცით მაგის ამბავი?
-იყოს ჯერ ,მოვენატროთ- სალომემ თქვა და მიშკასკენ გაექანა ხელში ტკბილეულის პარკი რომ ეჭირა და პირდაპირ დაახტა თავზე
-ალქაჯო ... ვაიმე დედა ვეღარ ვსუნტქავ ნეკნი გამიტეხა -მიშკამ შეიცხადა და გაწვა იატაკზე ,ისედაც ეგდო მაგრამ ახლა სალომე დააგდო და ზევიდან დააწვა-გოგო რამდენჯერ გითხარი ნუ შვრები ეგრე გაიზარდე გასუქდი და ვეღარ გწევ ,სად შემიძლია ამ გამხდარ ბიჭს ამდენი შენ ვირ ძმას კი არ ვგავარ
-ოოოო ნუ ხარ ბუზღუნა , მმმ აქ რა გვაქ? - მაინც პარკს გადასწვდა .ჩვენ კი ვიგუდებოდით ამათ შემხხედვარე. ვერ გავიგე როგორ შემოვიდა სახლში ვიღაც ,მხოლოდ გულისცემა რომ ამიჩქარდა მაშინ მივხვდი,ჩემს უკან იდგა და მისი სუნთქვა ყელზე მეფრქვეოდა
-სალომე ფორმაშია . როგორ ხართ ?
-ვაა იოანეე როგორ ხარ - რატი ისე გაახარა მისმა დანახვამ გავვოცდი. ანუ იცნობენ ერთმანეთს? ამიტომ ჰყავს ის უსაქმური რეზი ამდენ ხანს სახლში? რა დროს ესაა,გასტერებული ვუყურებ მონატრებულ სახეს,ის კი მაიგნორებს.ბიჭები ნახა , ლიზი მივიდა მათთან ბოლოს მიშო ბიძიაც გამოჩნდა და პირდაპირ ჩემკენ წამოვიდა. ძალიან მიყვარს ეს კაცი, უსაზღვროდ დიდ პატივს ვცემ და ეტალონია ჩემთვის მამისა და ქმრის.
-ქეთო როგორ ხარ?
-კარგად მიშო ძია თქვენ?
-არამიშავს, უკეთ დამენახე ერთი-ხელი თიტებზე მომიჭირა და დამატრიალა- როგორ დამშვენებულხარ, უკვე დიდი გოგო ხარ
-რაღა გოგო გასათხოვარი ქალია უკვე, კი იგვიანებს და ვერ გავიგეთ მიშიკო ვის ელოდება ასეთს- რატი სიცილით მოვიდა და ამაწითლა. როგორიც ესენი არიან ისეთია რატიც,სულ არააქ ჭკუა ამხელა აკცს, მაინც ისე კარგად გამოიყურება სულ არ ეტყობა ასაკი .თუმცა დიდად არც ამათ ეტყობატ რამე, ცოტა შეპუტკუნდნენ თორე ისევ ისეთები არიან ,,უბრალოდ ჭაღარა თმით .
-არ ვათხოვებ მე ამას,ტყუილად ნუ ბჭობთ საბჭო- ჩემი ძმა გამოვიდა სიტყვით. ჩანთები საძინებელში აიტანა და სალომეც თან გაიყოლა ბარგის ამომლაგებლად. იოანეს კი არ გავს,თვითონ მიაქ ლიზას ჩანთაო რო ეწუწუნებოდა სალომე მეცინებოდა.
რამდენიმე წუთში ყველა ჩვენ-ჩვენს ოთახში ვიყავით , დაჩი არ იყო აქ შესაბამისად ლიზას და მისი შეხვედრა არ მინახავს. ბარგი ამოვალაგე და საწოლზე დავწექი. აივნიან ოთახში ვიყავი , თინეიჯერობისას სწორედ აქ ვიყავი, გვერდით ოთახში კი იო იყო ,საერთო აივანი აღმოგვაჩნდა . მახსოვს ძალიან ცხელოდა იმ ღამით , სარწეველა სკამში გადაწოლილს ალბათ ყველაფერი მიცანდა , ფშტვენის ხმა გავიგე და ჩემს თითებზე იოს ხელები ,უფრო მოვუჭირე სკამს მაგრამ რას მიშველიდა, ცხელი სუნთქვა ყელში მეფრქვეოდა,მეგონა მაკოცებდა, მაგრამ არა ! ყოველთვის ცეცხლს მიკიდებდა ამ თინეიჯერ ბავშვს და მიდიოდა ,მანამ რაიმე საშინელს მეტყოდა ,ურჩხულიც ამიტო შევარქვი
-შენთვის არ უსწავლებიათ დიდ ბიჭებს სიმდიდრეები რომ უნდა დაუმალო? თორე შეიძლება შემოეჭამო ერთ დიდ ბიჭს - გონს რომ მოვედი იქ აღარ იყო, თითებიც კი მეწვოდა, ყელზე ხელი მოვისვი და ისე ამოვისუნტქე მგონი ჟანგბადი არარ დავუტოვე სხვებს.
იმედია ახლაც მეზობლადაა,თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს,არც მელაპარაკება. ისე ჩამიარა გვერდი თითქოს არც ვვარსებობდი . მგონი ისევ მისგან სორს ყოფნა სჯობდა, არ ვიცი ამ ორ დღეს როგორ გადავიტან. ...
^^^
როგორც იქნა , მეღირსა და ქეთა ვნახე. ვხედავდი ელოდა როდის მივიდოდი და ვნახავდი ,მოვეხვეოდი მაინც ,მაგრამ ვერ ეღირსები ქალბატონო სანამ ტავად არ მოხვალ და შენივე ინიციატივით არ ამეკვრები სხეულზე. გაფიქრებაც კი ცუდად მხდის...
მოკლედ გადავიტანე როგორღაც ეგ ამბავი, როცა ოთახი უნდა ამერჩია გადავწყვიტე ისევ იქ შევსულიყავის ადაც ბოლოს . გამახსენდა იქ გატარებული ღამე , თუმცა პირველი მეორესგან განსხვავებით ზედმეტად ამაღელვებელი იყო ჩემი არსებისთვის,ისეთ ფორმაში გამომეცხადა ქეთა. მეორე კი წვიმიან ამინდში საუბარში გავლიეთ,შემდეგ ჩემს მხარზე ჩამოეძინა, საძინებელში შევიყვანე და დილამდე მის გვერდით მეძინა, თუმცა ისე წამოვედი არაფერი გაუგია.
ბარგი ამოვალაგე და ლიზასთან გავედი. სალომე ხტუნავდა მის საწოლზე და რაღაცას ეუბნებოდა
-დაჩის რომ ნახავ გული არ წაგივიდეს, თმა გადაიპარსა და უფრო კარგად იკვეთება მისი ნაკვთები..ახლა უფრო მწველია ბეიბეეე
-ნუ სულელობ რაღაცას , რა მნიშვნელობა აქ მაგას
-უიმეე იოანე როდის შემოხვედი?-იმხელა ხმაზე დაიყვირა ლიზას რომ გაეგო
-ამ წამს -გავუღიმე და ფანჯარა გამოვაღე - მოწევა საზიანოა ორგანიზმისთვის ,მითუმეტეს თინეიჯერობისას - მშვიდად ვუთხარი და გაფითრებული რომ ჩამოვიდა საწოლიდან თემა გადავიტანე, არც ვაპირებდი გავრცობას- ბაჭია ..ეზოში ვიქნები ბიჭებთან ერთად და ჩამოდი, დაგათვალიერებინებ აქაურობას
-ჩამოვააალ - გამომძახა და მეც წავედი.
ბიჭები ეზოში იყვნენ, ზოგი მინდორზე იჯდა, ზოგიც ჰამაკში. მამები კი დაწნულ სკამებე ისხდნენ მაგიდასთან და რაღაცას იხსენებდნენ, რითაც რატის აბრაზებდნენ
-ის გახსოვს ვიღაც ტიპი რომ ვცემეთ? კატო ევასებოდა და იმდენი ურტყა მგონი ვეღარ ააწყობდნენ
-რას ვიკლავდი ნეტა თავს, რისთვის
-მე და ჩემი და გაგვაქრო ალექს ხედავ?
-შენი და სხვათაშორის ჩამოსვლას არ გეგმავს. მითხრა რომ მარტოც მსვენივრად გრძNობს თავს
-ჩამოვა ბოლოს მაინც, მოვენატრებით
-შენ ნაკლებად- რატიმ ჩაიცინა და ალექსს გადახედა. რა გამოდის რომ რატის ქალიშილი უყვარს ალექსს?
საუბარში ვიყავი გართული ლიზიკო რომ მოვიდა და გვერდით დამისკუპდა. სალომემ ქეთა გააცრუა და გვერდით მომისვა
-როგორი ლამაზია ლიზა , ძალიან ჰგავს ელენას არა?- გიგლამ სევდიანი თვალებით შეხედა ლიზიკოს და მერე მამას გახედა. დედას გახსენებაზე ყოველთვის უფრო სევდიანი უხდება მზერა ,თითქოს მის თაფლისფერ სფეროებში რაღაც სახლდება და მთელს სხივს ართმევს
-ხო ,ძალიან ჰგავს
-სად დაიკარგა ეს ბიჭი ამდენ ხანს, ვიღაც მოჰყავდა და ვერ გავიგე ვერაფერი .ბოლოს მაინც სულელურ წვეულებას მომიწყობს და ააფეთქებს სახლს
-კაი შენ კიდე ,არ გახსოვს მაგის ასაკში რეებს ვაკეთებდით?
-მამა შენ ახლაც არ იკლებ - რეზი ახარხარდა და სხვებიც აჰყვნენ
-სენ შეძელი ცემ ასაკში ეგ
-შენნაირი ცოლი თუ მეყოლება ყველაფერს შევძლებ
-თუ არ მოგბეზრდა ნეტა! თავისუფალი კაცი ვარ უკვე მე
-ხო ხარ მთელი დღეები სახლში
-შვილი რო ამას გაგიკეთებს ! დედამისის გავლენაა -რატიმ მშვიდად მიუგო შვილს და არ შეიმჩნია მეგობრების ხითხითი.
დაჩი რამდენიმე წუთში მოვიდა ,ორი მანქანა მოჰყვა უკან, ახალგაზრდებით სავსე და შესაბამისად გიგლას სიტყვები გამართლდა. გიგლა, რეზი და მიშო იმ ღამით წავიდნენ. ვინაიდან იქ მყოფ ყველა ახალგაზრდას ვიცნობდი დარჩენაზე უარი არ განმიცხადებია, მათთან ერთად ვსვამდი და ვსაუბრობდი.
მანქანები რომ სემოვიდა და წამოვდექით ერთ-ერთიდან ლიზიკოს სამი გიჟი დაქალი გადმოვიდა მაგდა, თათა და თიკო .როგორც კი დამინახეს ჩემკენ გამოიქცნენ, აბა თავიანთი დაქალი კი ჰყავდათ ნანახი .
-იოოოო როგორ მოგვენატრე
-სამი ალქაჯი ,მეც მომენატრეთ - სათითაოდ ცავეხუტე სამივეს და მერე ვისმინე მათი წუწუნი
-სულ აღარ გახსოვართ რა..ასე როგორ შეიძლება
-აღარ მოდიხართ ჩვენთან და თუ მესტუმრებით მოგვარდება საქმე
-ხო გოგონებო თუ გვესტუმრებით კარგი იქნება - რეზი დამეყრდნო მხარზე და გოგონებს ისე გაუღიმა ჩაფერფლა სამივე
-ისა ...ჩვენ ,აუცილებლად
-აუცილებლად მოვლენ გოგონები ... შენს ნახელავს დააგემოვნებენ რეზიკო
-მეც დამაგემოვნონ თუ უნდათ- ლიზას უთხრა ჩუმად და ის რომ აკისკისდდა გოგონებს ლოყები აუწითლდათ.
-წვიმას იწყებს მგონი , სახლში შევიდეთ- ბექამ გამოგვაფხიზლა და კიდევ ერთი მათი კლასელი გამოჩნდა .რამდენიმე სალოს და ლიზას ახალი კლასელი იყო. გოგონები ნახეს და ერთად შევედით სახლში,ვაჟბატონი მომზადებული იყო , მშობლებსი და შვილების შეკრება კი ბლეფი იყო , ნაცნობი ხერხია დაჩი .მაგრამ ამ ერთ კვირაში ჩხუბიც მოახერხე ლიზასთან.
დავინახე როგორ აიღო ქეთამ ერთი ჭიქა შამპანიური და კიბეს აუყვა. მე უკვე საკმაოდ ვიყავი შემთვრალი და საერთოდ არ ჰქონდა არაფერს მნიშვნელობა მისი მონატრების გარდა. ვიცოდი აივანზე იქნებოდა , სიმშვიდეში.არ შევმცდარვარ , მოაჯირთან იდგა და მშვიდად მიირთმევდა სასმელს, ქერა მოკლედ შეჭრილ თმას ქარი ურევდა, ვარცხნილობა შეუცვლია .ახლა შევამჩნიე , ტანზე გამოყვანილი შარვალი და ლურჯი ზოლებიანი პერანგი აცვია .იმდენად მიმზიდველია რომ გაუაზრებლად ვხვდები მის ზურგს უკან, ხელები ტავისთავად მიიწევენ მისკენ,რამდენიმე წამში კი სხეულზე ვიკრავ და მის სურნელს ღრმად ვუშვებ ფილტვებში , ერთიანად მიბუჟდება სხეული .ვგრძნობ როგორ თრთის, სუნთქვა უმძიმდება და თვალებმინაბული შეწინააღმდეგებასაც ვერ ახერხებს . ყელზე ვაწებებ ტუჩებს და სურვილი უფრო მიმძაფრდება .ყელის შესწავლით გატაცებულს აღარც კი მახოვს სად ვართ , სალომეს ხმა გვესმის ოთახიდან
-ქეთუუუშ წამალი მოგიტანე ,ვიღაც ბელსი გირეკავს .მობულურს საწოლზე ვტოვეეებ-როგორც კი ხმა ესმის მაშინვე მშორდება, წამით წონასწორობას ვერ იცავ მაგრამ მაინც ბრუნდება ოთახში მე კი ჭკუიდან ვიშლები .მოაჯირს ვეყრდნობი ხელებით და ისე ვუჭერ მგონი მოტეხვა მინდოდა . ქეთას ანერვიულებული ხმა მესმის
-ბელს მომისმინე...ბელს წამოვალ.გეფიცები მშობიარობამდე მანდ ვიქნები სანამ დაგეწყება ... გამოვალ ახლავე -ვბრუნდები და ფარდის მიღმა ვხედავ როგორ ყრის ნივთებს ხელჩანთასი.სანამ გავა მეც ვასწრებ ჩემი ოთახიდან გასვლას. კიბეებზე ჩავრბივარ და პირველივე ფხიზელ მიშკას ვეჩეხები. ვიცოდი რო რაღაც წამალს სვამდა და ვერ დალია ,წუწუნებდა მთელი საღამო
-მიშკა შეგიძლია თბილისში წამომყვე?
-კი რა პრობლემაა ..მოიცა გასაღებს ავიღებ- ტაროდან გასარებს იღებს, მობილურს ამოწმებს და მომყვება
-ქეთა დაიცადე, ნასვამი ხარ! მიშკა წამოვა შენთან ერთად -სამწუხაროდ მე ვერ გავყვები,იქ ლიზას დატოვებას არ ვაპირებ! არცერთია სრულ ჭკუაზე და თანაც რამდენიმე ჭიქა დალია.
-კარგი, იჩქარე რა მიშკა გთხოვ - აშკარად მთვრალია მაგრამ მაინც ეტყობა როგორ ღელავს. მიშკა სწრაფად ჯდება ,რამდენიმე წუთში კი ჰორიზონტზე აღარ ჩანს მანქანა
-სად წავიდა?
-არ ვიცი სალო, ვიღაც ურეკავდა, მგონი მშობიარე
-მოკლედ რა დასვენების საშუალებაც არ აქვს .
-ლიზა სად არის?- ერთად სევედით სახლში ,წვიმამ დაიწყო ,თან დიდი სიძლიერით . ლიზა ვერ დავინახე და სისხლი გამეყინა.ბავშვობიდან ეშინია ასეთ ამინდში გარეთ გასვლის , სახლშიც ვერ გრძნობს თავს კომფორტულად თუ მე არ ვარ მასთან
-არ ვიცი ცოტა ხნის წინ აქ იყვნენ ,ჯანდაბა ! -მობილური აიღო და სადღაც დაიწყო რეკვა. მაგრამ მობილურის ხმა დივნიდან გაიგო-ფუ შენი... ჟორჟოლიანო მოგკლავ !
-დაჩისთან ერთად წავიდა? - ამის გააზრებამ ისე უცებ გამომაფხიზლა მგონი სულ გაქრა ორგანიზმიდან ალკოჰოლი ,მაგრამ ბრაზი მომეკიდა ,ისე რომ ახლა ნამდვილად ვერ შევიკაევბ თავს
-ნუ ღელავ გავიდნენ ალბათ აქვე ახლოს... სად წაიყვანდა. არ იყო მთვრალი,ეგ მაგდენს სულ სვამს -უცებ მიაყარა სალომემ,აშკარად ჩემი რეაქციის უფრო ეშინოდა - არ გაბრაზდე რა ,დაელაპარაკება უბრალოდ
-არ გაბრაზდე! არ გაბრაზდე მარტივია , გაიხედე გარეთ რა ამინდია , ისინი კიდე სად არიან ღმერთმა უწყის . ლიზას ამბავი რომ ვიცი შეიძლება ჭუიდან გადაიყვანოს ის ბიჭი ! თან ორივე ნასვამია !
-არც იფიქრო! შენ არ იცნობ დაჩის, სამაგიეროდ მე ვიცნობ კარგად და დარწმუნებული ვარ არაფერს გააკეთებს ისეთს რაც გაბრაზებას გამოიწვევს! -აჰა დალიე და მოისვენე მანდ ! რომ მოვლენ მოგიყვება - სალომე ასეთი სერიოზული არასდროს მინახავს,