საახალწლო არდადეგები უნდა დაწყებულიყო, სკოლაში იშვიათად დავდიოდი უფრო მასწავლებლებით შემოვიფარგლებოდი. სანდროსაც შუალედურები ჰქონდა. დღის ბოლოს თუ ვნახულობდით ერთმანეთს. მარტო მე მიყვარს აშკარად ძველი კარგი ამბების გახსენება. მაგრამ შეუძლებელია არ გაიხსენოოო ეს
თხუტმეტი დეკემკბერი
- ნუციი გამოვდივარ სად ხარ ? ტელეფონზე მისი ბოხი და თბილი ხმა გავიგე თუ არა მაშინვე გავბედნიერდი. მეცხრე ცაზე ავედი და ღრუბლებში დავხტოდი.
- ლიზასგან გამოვდივარ. სანდრი
- არ გამოხვიდე ამოვალ .
-რახდება?
- 2 წუთში მანდ ვარ. და გათიშა მხრები ავიჩეჩე და ლიზას მივუჯექი.
-რაო სანდრომ
- არვიცი მოდის
ლიზას ბედნიერ გაეღიმა და კარებისკენ გაიქცა.
- შემო სიძე
- გვეჩქარება ყველას მზად ხართ ?. სახე გაბადრული მიყურებდა
-კიკი თვალი ჩაუკრა ლიზამ . სახლიდან გამოვედით.
- საით სანდრო
- ნახავ.
გაკვირვებული ჩავუჯექი მანქანაში და სახეზე დავაკვირდი. ბედნიერი გამომეტყველება ჰქონდა აი რაღაც რომ ხდება მაშინ რომ აქვთ ეგეთი. მეტი არაფერი მიკითხავს მისთვის . ჩემს სახლში მივედით გადმოდითო გვითხრა გადმოვედით და სახლში შევედით. სასადილო ოთაახისკენ მიბიძგა და შოკშიც ჩავვარდი. ყველგან ჰელიუმის ბუშტები და ყვავილები იყო აი სულ სულ ყველგან.მაგრამ უარესი ცენტრში ვინ იდგა? არ მკითხოთ
-ფისოოოოო????
- დედიი
არვიცი ვერ ავღწერ მაშინდელ ემოციებს.სიხარულისგან დავხტოდი. ხელს არ ვუშვებდი სანდროს მეგონა წავიქცეოდი. წელიწად ნახევარი არ მყვავდა ფისო ნანახი. სანდროზე ხელ ჩაკიდებული ვეხუტებოდი და ვეფერებოდი მონტრებულ დედას. საბაც იქ იყო და ჩვენ გვიყურებდა ... ისევ ბებიაჩემი ზოია "ნეტაი იმ დროს"
-მოიცა როდის ჩამოხვედი რატომ არ მითხარი ან სანდრო შენნ რა იცოდი?
- დღეს დილით და საბა და სანდრო დამხვდნენ .
- სიურპრიზი გვინდოდა გაგვეკეთებინა (საბა).
- გილოცავ დაბადების დღეს.აიიი ეგიყო პიკი... ჯერ მე ჩემი დაბადებისდღე როგორ დამავიწყდა მაგას ვერც ეხლა ვაცნობიერებ . სულ მეცინებოდა, და სულ ვიძახდი თავს ისულელებენ იუბილარები , საკუთარი დაბადების დღე როგორ უნდა დაგავიწყდეს თქო და წარმოუდგენლადაც მიმაჩნდა. მაგრამ ზოგადად იმ შვიდი თვის მერე წარმოუდგენლად საერთოდ აღარაფერი მიმაჩნია. ყველაფერი შეიძლება მოხდეს წარმოუდგენელიც კი.
ჩემზე ბედნიერი იმ დღეს და იმ წუთებში არავინ იქნებოდა დარწმუნებული ვარ და უფრო ვრწმუნდები. უამრავი მოლოცვა და საჩუქრები . დედა მახსოვს საბას და ლიზას უყვებოდა თვითმფრინავზე ამბავს სანდრომ რომ გამიყვანა გარეთ
- ხო იცი მეზიზღება ეს ერთი და იგივე და ხოიცი რომ სხვანაირი ვარ?
- სხვანაირი კი არა შენ სანდრო ხარ . ამაზე გაეღიმა და თავზე მაკოცა
- უბრალოა ვიცი რომ არ გიყვარს ეს ზიზილპიპილო ბრჭყვიალა რაღაცეები ხოდა მინდა რო სულ გეკეთოს და არასდროს მოიხსნა დამმპირდი.
- გპირდები გპირდები. მანახე რაააა
ჯიბიდან კრემისეფერი ნაჭრის მოსართავიანი სამკაულის პატარა ჩანთა ამოიღო და გამომიწოდა
- გახსენი. ძალიან სწრაფად გავხსენი და შიგნიდან ვერცხლის სამაჯური ამოვიღე მინიატურული ორნამენტებით იყო და შიგნიდან ეწერა
" სიცოცხლეს მირჩევნიხარ გახსოვდეს მუდამ"
- სანდროოოოოოოოოო მიყვარხარ . იმაზე მაგარი საჩუქარი ჯერ არავის უჩუქნია და ამაშიც დარწმუნებული ვარ რომ ვერავინ მაჩუქებს. დიდი ხანი ვეხუტებოდი სანდრო კიდევ თმებზე მეფერებოდა და შიგადაშიგ მკოცნიდა.
-რა კარგი სუნი გაქვს ნუცი . შეგისუნთქავ რა .... მაინც არ მყოფნი
ხოდა ეს როგორ არ უნდა გაიხსენო მაგრამ ისააცუდი დარწმუნებული რომ ხარ აღარ განმეორდება .
-
მადლობა ვინც კითხულობთ. ველი ისევ კომენტარებს რას ფიქრობთ... მიყვარხართ ენჯი