დილაა. მოღრუბლული ამინდი იყო, ეტყობოდა რომ წვიმას აპირებდა. მარის ტელეფონის ხმაზე გაეღვიძა, მესიჯი იყო მოსული.






მარიმ მალე ჩიცვა, გავიდა მისაღებში. იქ თორნიკესა და ელენეს ეძინათ.
-ალო, გაიღვიძეთ(მარი)
-აუ რომელი საათია?(თორნიკე)
-10(მარი)
-სამსახურში დამაგვიანდა(თორნიკე)
-მერე ამდენს რომ ლაპარაკობ ჩაიცვი და წადი(ელენე)
-მაგდებ?(თორნიკე)
-კი(ელენე)
თორნიკეს გაეცინა, მალევე ადგა და ჩაიცვა.
-სად მიდიხარ გაგიყვან თუ გინდა(თორნიკე)
-არა, აქვეა(მარი)
-კიდე ირაკლი?(ელენე)
-ხო.(მარი)
-ამჯერად სად მიდიხართ(თორნიკე)
-არ მეუბნება,კაი წავედი(მარი)
მარიმ ტელეფონი აიღო, კარი გამოაღო და სწრაფად გავიდა. კიბეებს მიუყვებოდა სწრაფი ნაბიჯებითა და უემოციო სახის გამომეტყველებით. მის სადარბაზოსთან იდგა საბას შავი ჯიპი, მასთან კი მომღიმარი ნაცრისფერთვალება ირაკლი ელოდა. მას ხელში ისევ როტმანსის სიგარა ეჭირა.
-სად მივდივართ(მარი)
-შენც გამარჯობა(ირაკლი)
-გამარჯობა(მარი)
-ჩაჯექი მანქანაში და გაიგებ(ირაკლი)
-არ მიყვარს სიურპრიზები(მარი)
-არც მე(ირაკლიმ ძალიან სერიოზული გამომეტყველება მიიღო)
ორივე ჩაჯდა მანქანაში. ირაკლი გზის ნაცვლად მარის თვალებში იყურებოდა და ცდილობდა რაიმე ემოცია მაინც ამოეკითხა მასში, მაგრამ სულ ამაოდ.
-რას მიყურებ?(მარი)
-ვცდილობ დავაფიქსირო რამე ემოცია მაინც(ირაკლი)
-...(მარი)
გზა დიდი იყო, ორივე ჩუმად იჯდა. ირაკლი ეწეოდა. მარი მთელი გზა ფანჯრიდან იყურებოდა გარეთ, ირაკლის ყურადღებას არ აქცევდა. ირაკლისაც დიდად არ ანაღვლებდა იმ მომენტში არაფერი, მხოლოდ ერთი სული ჰქონდა როდის მივიდოდნენ დანიშნულების ადგილამდე.
როგორც იქნა მივიდნენ, მანქანიდან გასაოცარი ხედი ჩანდა. ცა მოღუშული იყო. მათ წინ ულამაზესი ტბა ჩანდა.ირაკლი გადავიდა მანქანიდან და მარის კართან მივიდა რომ გაეღო, მაგრამ ის უკვე გადმოსულიყო. ტბასთან ახლოს სახლი იყო. თითქმის ორსართულიანი, მეორესართულს თავზე სახურავი არ ედგა.

-ეს ჩემი და მამაჩემის სახლია, მას ერთად ვაშენებდით სანამ მას ის ომში გაუშვებდნენ.(ირაკლი)
-ეხლა... სად არის(მარი)
-დაკარგულია(ირაკლი)
-და სახლი?(მარი)
-იმის მერე აქ არ მოვსულვარ, ეხლა ვაპირებ სახლისთვის სახურავის დადგმას.(ირაკლი)
-და ეს მომიყევი იმიტომ რომ?(მარი)
-იმიტომ რომ გუშინ მთხოვე ჩემ თავზე მომეყოლა რაიმე ეხლა ყველაფერი იცი.(ირაკლი)
-და ეს იმიტომ არ მომიყოლია რომ შეგეცოდო, თუ ესე ფიქრობ პირადპირ შეგიძლია წახვიდე(ირაკლი)
-არ ვფიქრობ ე...(მარი)
უცებ მარის შეეკრა სუნთქვა, ყელზე იდებდა ხელს. ირაკლიმ მაშინვე ხელში აიყვანა და მანქანაში ჩასვა, გიჟივით ატარებდა და ყველას უსიგნალებდა. როგორც იქნა მიიყვანა. ექიბმა საკაცეზე დააწვინეს და წაიყვანეს. ირაკლი ნერვიულობისგან ერთ ადგილას ვერ ჩერდებოდა. 1 საათის მერე ექიმებმა შეუშვეს მარისთან. ის სუსტად გამოიყურებოდა, სახეზე ფერი არ ედო დაღლილობისგან.
-რა... რა ჭირს(ირაკლი)
-ჩვენ ანალიზები ავუღეთ, შევამოწმეთ და მას ასთმა აქვს(ექიმი)
-ანუ?(ირაკლი)
- ასთმა სასუნთქი გზების დაზიანებით მიმდინარე ქრონიკული მორეციდივე დაავადებაა, გამომწვევი მიზეზი მარის შემთხვევაში მოწევაა. მის მშობლებს ვერ დავუკავშირდით, ხომ არ იცით რატომ(ექიმი)
-მე?...არა(ირაკლი)
-კარგით მარტო დაგტოვებთ(ექიმი)
ირაკლი მარის გვერდით დაჯდა სკამზე და ხელი მოკიდა. ისევ ცდილობდა ამოეცნო მისი ფიქრები.
-როგორ ხარ ე(ირაკლი)
-რავი(მარი)
-არ მოწიო(ირაკლი)
მარის არაფერი უთქვამს, უბრალოდ ხელიხელჩაკიდებულნი იყვნენ. მარი ფანჯარაში იყურებოდა. ამ დროს ელენე და თორნიკე შემოვარდნენ.
-როგორ ხარ?(ელენე)
-კარგად(მარი)
-რა გჭირს(თორნიკე)
-არაფერი(მარი)
-აბა რა მოხდა(ელენე)
-ალერგია მქონდა რაღაცაზე,საღამოს გამოვალ(მარი)
-კაი ირაკლი გამო ილაპარაკონ ამათმა(თორნიკე)
-გთხოვ დარჩი(მარი)
-კარგი(ირაკლი)
-თყ რამე დაგჭირდება მითხარი(ელენე)
-მეც(თორნიკე)
თორნიკე და ელენე გავიდნენ.
--------------
საღამოს,მარი უკვე გამოვიდა საავადმყოფოდან.
მარიმ ირაკლის ჯიბიდან სიგარეტი ამოაცალა.
-არა(ირაკლი)
-რა არა(მარი)
-არ მოწევ(ირაკლი)
მალევე წაართვა კოლოფი, ხელი მაღლა ჰქონდა აწეული და მარი ვერ წვდებოდა.
-აუ მომე(მარი)
-წამართვი(იკა)
მარი მისკენ გაიქცა, წინ ქვა ვერ დაინახა და ირაკლის ხელებში ჩავარდა. მათი სახეები ზედმეტად ახლოს იყო, ცოტაც და აკოცებდნენ ერთმანეთს რომ არა ზარი ტელეფონზე.
-ალო?
-ირაკლი ნინი დაიკარგა, ვერსად ვერ ვპოულობ!!(ირაკლის დედა)