ღმერთო ჩემო,ამას აქ რა უნდა ?! თანაც ასეთ ფორმაში, წინ ბაგრატიონმა ჩამიარა დაცვით, რომელიც შავი შარვლით, თეთრი მაისურით, ლურჯი პიჯაკით და ძვირადღირებული საათით მოძრაობდა. ღმერთო, ნუთუ ის ჩვენ კომპანიასთან თანამშრომლობს, დავინახე დაცვას ხელით როგორ ანიშნა ხელით,რომ დაეტოვებინა,თვითონ კი ნანკას მიუახლოვდა. ნანკა ? ნანკა ერთი ტყლარჭია, მამიკოს ფულებით განებივრებული ძერსკია, ის ვატოს დაა არის, ღმერთო როგორ ვერ ვიტან ორივეს რა, კიდევ კარგი,მას არ აქვს ჩვენი კომპანიის 1% იც კი,ნანკა სულ ჩემს ძმას ეტენება,თუმცა ვფიქრობ მხოლოდ მას არა, ფუუ, ჯანდაბა შემამჩნია,იძულებული ვარ,მივიდე.
-ჰეეეი, როგორ ხარ ნინაა- გაიწელა ნანკა.
-კარგად შენ ?- ეს ვუთხარი და ამრეზად გავხედე ბაგრატიონს.
-აუუ მეც არამიშავს, გაიცანიი ეს გაგიაა ბაგრატიონიი- თავის ჭკუით გამაცნო.
-ვიცნობთ ერთმანეთს- მოუჭრა ბაგრატიონმა.
-ისე შენ ჩემს ოფისში რას აკეთებ ?- დავინტერესდი.
-ჰმ, ეტყობა ტატოს არ უთქვამს ხომ ?- საშინელი ღიმილით მომიბრუნდა.
- რა უნდა ეთქვა ?- გავიკვირვე მე,თან დავფიქრდი, რამე ხომ არ უთქვამს ტატოს.
-რადა მისი კომპანიის მთლიანი ნაწილი მე მომცა, ხოლო მე კი ამერიკაში მყოფი ჩემი კომპანიის მთლიანი ნაწილი, ტატო ხომ ამერიკაში მიდის.
-რაააა ?- შოკში ჩავვარდი.
-ხო ასეა, წამოდი ნანკა,ჩვენ დაგტოვებთ- ხელმკლავი გამოდო ნანკას, იმასაც მეტი რაღა უნდოდა.
-ოხ ტატო,მოგკლაავვ- გულში გავიმეორე.
ქუსლების კაკუნით გავემართე კაბინეტისაკენ.
-ეს რას ნიშნავსსს ? როგორ თუ შენი მთლიანი წილი მიეცი ? ჰა ? იმედია,ჩემიც არ აჩუქე, ან საერთოდ არ უნდა გეთქვა თუ ამერიკაში აპირებდი წასვლას, ჰა ? მე მარტო მტოვებ ? მარტო რა ვაკეთო,შენს გარეშე ? ჯერ დათო,მერე მშობლები ახლა კიდევ შენ მტოვებ, რატომ ? მოგბეზრდა ხომ მოვლა პატარა დაიკოსი ? ჰა ?- ვიგრძენი როგორ მოძრაობდა ცრემლები ჩემს ლოყებზე.
-ერთი წამით გაჩუმდი ნინაკა- ასე იმიტომ დამიძახა,რომ მხოლოდ ასეთი დაძახილით ვჩუმდებოდი.
-რატომ ?-ამოვილუღლუღე მე.
-ნინაკა არის ერთი გოგო,რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს, მას ლე... ლეიკემია აქვს, ვიცი,დამნაშავე ვარ,რომ არ გითხარი,მაგრამ ახლა აუცილებლად უნდა წავიდეთ ამერიკაში, იქ რათქმაუნდა ფულიც გვინდა,ამიტომ გაგის მე ვთხოვე,რომ წილები გაგვეცვალა, შენ ჩვეულებრივად იქნები უფროსი,უბრალოდ ის ჩემს ადგილას იქნება, დამიჯერე ძალიან კარგი ადამიანია, უკვე 3 წელია ვიცნობ- ამიხსნა ყველაფერი,მე შოკირებულს.
-აბა ანუკი ?- თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა.
-ანუკი უბრალოდ გატაცება იყო- თითქოსდა ტკივილით თქვა.
-კარგი და როდის მიემგზავრები?- შევეკიტხე მე.
-ხვალ,ღამით- ძლივსს გასაგონად თქვა.
-როდის აპირებდი თქმას,ჰა ?- ისევ დავიწყე ყვირილი.
-ნინაკაა დაწყნარდი, დღეს ღამით ვაპირებდი, 1 თვე უნდა გავჩერდე- მანაც ხმამაღლა მითხრა.
-გისურვებთ ბედნიერ მგზავრობას!- ხმამაღლა,ირონიული და თავდაჯერებული ხმით ვთქვი და კარები მოვიჯახუნე.
საშინლად მტკიოდა,რომ ტატოც მტოვებდა,თითქოს ამ ერთ თვეს მის გარეშე ვერ გავძლებდი, ვიღას დავახტებოდი დილას თავზე ?ვიღას გავუკეთებდი დილას საუზმეს ? ვიღას გავუუთოვებდი პიჯაკებს და შარვლებს ? ვიღას ვთხოვდი საყიდლებზე წაყვანას ? სკოლაში ? ვიღას ჩავეხუტებოდი ? ვისთან დავიძინებდი, სიცივის გამო ? ვისთან მივირბენდი შეშინებული ჭექა-ქუხილის დროს ? მტკიოდა, ესეც მტკიოდა,ეს ერთი თვეც მტკიოდა,ისიც მტკიოდა,რომ ანუკისა და ტატოს გულები საერთო გრძნობას აღარ განიცდიდნენ. ოფისიდან გამოვედი და მანქანში ჩავჯექი.
ვიცი პატარა თავი იყო,მაგრამ მეტი აღარ შემეძლო