ხშირად დავფიქრებულვარ იმაზე თუ რამაბედნიერებს,ხანდახან უბრალოდ სარკეში ვიხედები და ვგრძნობ რომ ბედნიერი ვარ რაღაც საოცრებაა ეს ცხოვრება. ხანდახან საოცრად ლამაზი გეჩვენება შენი თავი ხანდახან კი უზამოდ მახინჯი ვიბნევი ხოლმე ალბათ გარემოს ბრალია მაგრამ მახინჯი მხოლოდ ის ფიქრებია რაც მე მომდის თავში. ხანდახან ადამიანს უბრალოდ ფიქრი სჭირდება ფიქრი გადაგვარჩენს ფიქრის დროს სიმართლეს თვითონ პოულობ...ყველაფერს ხსნი
და საღ დასკვნამდე მიდიხარ.
ყველაფერი ერთბაშად დაიწყო გიჟი შემოდგომა დადგა მე კი უბრალოდ ჩემთვის მივაბიჯებ და ფოთლების ხრაშუნს ყურადღებას არ ვაქცევ უბრალოდ მიყვარს ეს ყველაფერი და ამით მორჩა,ეს იყო ამწლის ბოლო წყნარი და ბედნიერი დღე.
23 ოქტომბერი,2016 წელი.
ჩვეულებრივად ვიღვიძებ ჩემს თავს გამოღვიძებისკენ მივუთითებ სარკეში ვიხედები...არვიცი ამას რადავარქვა ,მაგრამ გული თითქოს რაღაცას გრძნობს ვგრძნობ ,რომ რაღაც უნდა მოხდეს მაგრამ იმ იმედით მითომდა მეჩვენება ჩემს თავს ვუღიმი თხუთმეთი წუთი ვანდომებ მომზადებას ჩემს ტელეფონს და ყურსასმენებს ვიღებ კარებს ვკეტავ და საყვარელ ადგილისკენ მივიჩქარი წელიწადის ყოველ დროს ლამაზია აქაურობა პატარა ტბა ლამაზად მიმოფანტული ფოთლები საშინლად მოღრუბლული ცა რომელიც კოკისპირულ წვიმას მოასწავებს უფრო მიფუჭებს განწყობას მაგრამ არ ვნებდები საყვარელ მელოდიას ვრთავ და აგათა კრისტის "თამაში ღია კარტით" კითხვას ვიწყებ სააათს დაავხედე უნებურად 11:07 იყო უცბად ჩემი ტელეფონი აწრიალდა ჩემი ძმა რეკავდა:
-გისმენ ლეო
-უკაცრავად თქვენ ლევან ახალაძის ვინ ბრძანდებით?
-და და თქვენ ვინ ხართ?
-გთხოვთ დაუყოვნებლივ მობრძანდით ქალაქის ბოლოს მდებარე ტბის მეორე მხარეს.
-კარგით.
ეს ჩემი საყვარელი პარკის უკანა ნაწილი იყო ხუთ წუთში მივირბინე და მერე არაფერი მახსოვს არმახსოვს რამდენი ხანი ვუყურებდი მის თვალებს რომელიც კიდევ ღია ქონდა არმახსოვს რამდენი ხანი ვუყვიროდი მაგრამ მას არესმოდა ხმას არიღებდა ვუყვიროდი ,რომ არასდროს ვაპატიებდი ასე რომ მომექცა 
არვტიროდი უბრალოდ მუხლებზე დაცემული მას ვუყურებდი და გონებაში მისი ხმის აღდგენას ვცდილობდი მაგრამ არ გამომდიოდა 23 წელი ამ ხმას ვუსმენდი მაგრამ ვერ ვიხსენებდი,როგორც მეგონა ისე დასცხო წვიმამ მე კი ისევ გაუნძრევლად ვიყავი მე არ ვტიროდი,ცა კი. მე ვსუნთქავდი ის კი არა. მე მარტო ვიყავი,ისიც. მას თვალები და ხუჭული ქონდა,მე კი მას მიშტერებული.
მე მკვდარი ვიყავი,ისიც.



20 ივლისი,2016 წელი.
 
ცხელი ზაფხულის გიჟური დღე იდგა საერთოდ ლეოსთან ერთად ყველა დღე და წელი გიჟური იყო ბედნიერებისგან მეგონა გული წამივიდოდა ან შეიძლება სიცხისგან მეგონა ,მაგრამ ეს ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი დღე რომ იყო ფაქტია ამ დღეს მოვრჩი უნივერსიტეტს და სულ მალე ჩემს ოცნებას ავიხდენდი დეტექტივი გავხდებოდი და უამრავ საიდუმლოებით მოცულ საქმეს გავხსნიდი.
ჩემი ძმის მანქანა იქვე ქუჩასთან გაჩერდა მთელი ძალით მისკენ გავექანე და ჩავეხუტე დაახლოებით ერთი წუთი ასე გაუნძრევლად ვიდექით.
-სტეფანიდა (ლეო სულ სტეფს მეძახდა მაგრამ როცა რამე სერიოზული ქონდა სათქმელი სულ მთლიანი სახელით მომმართავდა) ეს დღეც დადგა ვიცი ყოველთვის ყველაფერი გამოგივა რადგან ყველაფერზე კარგად ფიქრობ,გაიაზრებ და მერე გააკეთებ,სტეფ არასდროს დაგავიწყდეს იფიქრე ეს ცხოვრება ფიქრია სულ უნდა დაფიქრდე სანამ რამეს ჩაიდენ.
-მიყვარხარ ლეო.
-მეც სტეფ._ გამიღიმა გააგრძელა_ახლა ძალიან მაგარ ადგილას წავალთ.
ერთი საათის განვმალობაში ტვინს ვუბურღავდი და ყოველ წამს ვეკითხებოდი სად მივყავდი ისიც მოთმინებით მისმენდა და პასუხს არ მცემდა როცა მეც მეშველა და მასაც.
იპოდრომზე წამიყვანა იცის ,რომ ცხენებზე ვგიჟდები ნუ ამ სიცხეში ცუდი იდეაა მაგრამ მაინც გამიხარდა როცა პატარა კვიცები დავინახე ვის ახსოვდა სიცხე ორი საათი ვიყავით იქ ხან კვიცებს ვეფერებოდი ხან ცხენს შემოვახტებოდი და ჩემს ძმას ვეჯიბრებოდი ბავშვობიდან ვგიჟდები ჯირითზე და ცხენებზე თავისთავად. ლეო ხუმრობით იმასაც ამბობდა: მართლა მარტო თეთრ რაშიანზე დაგაქორწინებ-ო.
----
/
საღამოს კი მთელი ოჯახი შევიკრიბეთ ყველა უაღრესად ბედნიერი იყო და ამაყი ყველამ ფული მაჩუქა ლეოს გარდა ლეომ ღვთისშობლის კულონი მომცა ეს ჩემგანო იმ დღის მერე არმომიხსნია ასე მეგონა კულონით ისიც მიცავდა.

----
გამარჯობათ ბავშვებო ესეც ჩემი პირველი ისტორია რომელიც აქ დავდე იმედია მოგეწონებათ.