და რა იყო ეს?
როგორ იყო ?
როგორ დაიწყო?
საერთოდ გავაანალიზეთ ის რაც მოხდა?!
საიდან დავიწყო მოყოლა? ოდესმე ვინმე იფიქრებდა ამას? ვინწარმოიდგენდა ქუჩაში გასვლისიც თუ შემეშინდებოდა?! მაგრამ ეს მე? მაშინ დეამ რაღა თქვას!თუმცა რაღას იტყვის!
მოკლედ მეგობრებო, თუ ეს გრძნობა არ განგიცდიათ...გრძნობა შიშისა,თუ როგორია როდესაც ვიღაც დაგსდევს და გემუქრება...გითვალთვალებს...მაშინ ახსნა რთული იქნება ...
24 ივნისი-დღევანდელი დღე
დილით ადრე მე და ალექსანდრა წავედით ქალაქში... რაღაც საქმეები მოვაგვარეთ და როცა მეგობრებს უნდა შევხვედროდით და დააგვიანეს მესიჯი გავაგზავნე დეასთან.
ამდროს ქეთას ზარი იყო ტელეფონზე ამოვიღე და სიტყვის თქმა ვერ მოვასწარი რომ
-დეა!
-რაა ?ქეთა კარგად ხარ?
-დეაა ემა დეაა ცუდათარის. ვიღაცამ ზედა გაუხია და სახეში..
-ქეთა რაა? ღადაობბ ხო ?
-არა ემა სასწაფოდ მოდი ..
ტელეფონი ცივად გავთიშე და ვთქვი
„კატა“ არა უეჩველად ეგ იქნებოდა
არა! არა არმჯერა ვაიმე ეს რაჯანდაბა მოხდა ამდროს გამწარებული მივრბივარ
ალექსანდრა კი გიჯივით მიყვირის რამოხდა რაიყო?
ვაიმე კატა ალეე კატაა!! დეასთვის რაუქქნიაა.... გზაში გამწარებული მივრბოდი თან კატას და დეას ვახსენებდი...
იქმისულს დამხვდა:...ეკატო რომელიც ტირილით იღვრებოდა...ქეთა რომელიც ნერვიულობისგან აქეთ იქეთ დარბოდა...გეგა რომელიც სკამზე იჯდა.. ნატუკა რომელსაც დეას მხარზე თავი ჩამოედო და ამშვიდებდა...
-აუ ეს რაღადაობაა?! რაჯანდაბა ხდება ამიხსენით!
ნატუკამ თავიასწია და დეას გაგლეჯილი მაიკა დამანახა..მისი ნამტირალები შავი თვალები ისეთ დიდ მწუხარებას გამოთქვამდნენ ისეთ დიდს რომ აღწერა შეუძლებელია... ადამიანს რომელსაც ალბად არასდროს უტირია ისე აჩქარებული ქონდა გულის ცემა რომ ტირილისგან ვეღარც სუნთქავდა...
-დავიდი სადაა?! სად ჯანდაბაშია... მისგამოაა ასეთ დღეში რომ არიის დეაა.დროულად ჩამოიყვანეთ..ეს ვთქვი დეას მივუჯექი დასამშვიდებლად და დაბჭის სილუეტის დავინახე....როგორ მორბოდა...აქმოსული დეასთან მივიდა კითხვების მთელი დასტა დააყარა...ალბად ისისიყო ჩაეხუტებოდა რომ დეა გამალებით წამოხტა და მთელ ხმაზე კივილი დაუწყო..
-მხედავ როგორვარ? შენგამოვარ ასე...გუშინ იმ მესიჯებში ჩემზე ერთი დასაცავი სიტყვაც რომ გეტქვა ასე არვიქნებოდი....
-დაწყნარდი გოგო დამშვიდდი...-დავიდი
-რაში აინტერესებს ამას ვინმე დეა კუჭავა ფეხებზე არ კიდიააა.მისი ელენე ყავდეს კარგადდა...-ქეთა
-შენ რაიცი ჩემ გულში რახდება-დავიდი
სიჩუმე ჩამოვარდა. ასეთი დაძაბული სიტუაციის მიუხედავად გეგა მაინც ცდილობდა გაეცინებია ბავშვები...ერთდროულად იმდენი სისულელე თქვა რომ მალე მოგვბეზრდა კიდეც...როცა ვიფიქრეთ რომ სიტუაცია ჩაწყნარდა ქეთასთან გადავწყვიტეთ წასსვლა თანაც ახლოს იყო. მაგრამ დეა გზაში 3 ჯერ შეგვიწუხდა.ეს ისეთი საშინელება იყო...დეას ფეხები ეკეცებოდა და მთელი ძალით ეკატოს ეყრდნობოდა....ეკატოს დაწყნარებას დეაზე მეტ ხანს მოვუნდით... გეგა რომ გენახათ როგორ უყურებდნენ მისი თვალები ეკატოსას ალბად იმწამსვე მიხვდებოდით რომ ადრე მათ შორის რაღაც იყო... წავიდა დავიდი...წავიდა და ისეთი თვალები დაგვიტოვა რომ ყველაფერი ნათქვამიიყო.....საღამოს უკვე 6 ის შესრულებული გეგას დავურეკეთ და ვთხოვეთ დეა სახლში გაეცილებინა...

დამდენიმე კვირით ადრე...
-ალო ემა შედი რა ჩემ ფბ ში ვიღაც მაგრა მეკაიფება
-აუ კაი დაიცა
-კაი
შევდივარ და ვიღაც კატის მესიჯები
„დავიდს შეეშვი“
„ის ჩემია“
„მიწერე რომ ვერიტან თავი რომ დაგანებოს“
როგორც ყველა ნორმალურს ვიღაც პატარა გათამამებული ბავშვი მეგონა რომ ღადაობს...როგორ შევცდი....
ასე გრძელდებოდა რამდენიმე დღე... უკვე დავიდმა დეას შეხვედრა და ლაპარაკი სთხოვა.დეაც დასთანხმდა....საღამოს დეას ისევ მოდის მესიჯი:შენრაგგონია რომ მე ვერ გიყურებთ?! დასაჭირო იყო დღეს დავიდის ნახვა!ამან დეა შეაშინა...ვაღიარებ მეც შემაშინა ეკატოც ნატუკაც ქეთაც ალექსაც და ყველა...
23 ივნისი
კატა ქეთას მესიჯებს უგზავნის დავიდისას სადაც დავიდი წერს ვაფშე დეა...რაცგინდა ისუქენი...ოღონდ ელენეს არ შეეხო...
„არვიციეს რაიყო... რამ გაამწარა კატა ასე... ვიცოდით რომ დეას ვერიტანდა მაგრამ ამის შემდეგ სხვა ფიქრებმა გამიტაცა“ რამ გააბრაზა კატა ასე?! დავიდის სიტყვებმა?! გოგოების უპატივცემულობამ?! არვიცი რაიყო... არავინ არიცის...მაგრამ დავიდმა ეს იმიტომ მიწერა რომ ეგონა დეას შეეშვებოდა. მაგრამ არა... ეს ყველაფერი დაკოპირდა ქეთასტან ბოლოში ასეთი მინაწერით“დავიდს რომ რამე დასაცავი სიტყვა ეთქვა შენს მიმართ ასეთ დღეში არ ჩავარდებოდი ხვალო“
24 ივნისი:
დეას მონაყოლი: დილით სახლიდან გამოვედი, მაღლიდან ვიღაც 2 ბიჭი მოდიოდა მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია... დასახლებულ ადგილებს რომ მოვცილდი დამედევნენ ერთმა ხელი მაგრად მომკიდა დავუყვირე მაგრამ რეაქცია ნოლი... შემათრია მიტოვებულ სახლში მაგრად გამარტყა ზედა გამიხია და მითხრა“დროზე წადი სანამ უარესი არ გვიქნია.. დავიდს უნდა დაენახო“ გაგიჯებული ჩამოსულა ტირილით კანკალლით დაურეკა გოგოებს და ერთად შეიკრიბნენ...
ეს რაიყოო ? ესეთები მეგონაა მხოლოდ მოთხრობებში და ფილმებში ხდებოდა.. მაგრამ არა ეს რეალობა იყო... რეალობა რომელშიც შეიძლებოდა უარესი რამ მომხდარიყო....
დაბნელდა....ქეთასთან მიდი მესიჯები:
„ძალიან დიდიბოდიში დეას...ძლიერი გოგოა...ვაფასებ მაგრამ თუ დავიდი გონს არ მოეგება მომავალში უარესი იქნება“
ამის გარდა უამრავი მესიიჯი იყო „ბოდიში დეას, მაპატიეთ!“ მაგრამ აზრი?!
რაიყო ამ ყველაფრის აზრი?
ღირდა ბიჭი ამად? რახდებოდა? კატა 1 თვეა თურმე გვითვალთვალებდა და ამას ახლა ვგებულობდით...რაიყო ეს? თავისუფლების დიდი შეზღუდვა...შიში... ის შიში რომელიც გულში უნდა ჩაგვეკლა და რომელსაც ვერავის ვეტყოდით...
25 ივნისი.
ყველაფერი ჩვეულებრივად მიდიოდა საღამომდე...
გვიან გოგოებს მივწერე და მათთან ჩავედი, გუშინდელ დღეს უბრალოდ დიდი წითელი ხაზი გადავუსვი ჩავთვალე რომმ არაფერი არ ხდებოდა და ცხოვრების ჩვეულ რეჟიმში გაგრძელებას ვფიქრობდი რომ არა ის ფაქტი... მოკლედ იქ მე დეა ეკატო ნატუკა დავიდი და გიო ვიყავით, დაბნელებისკენ უკვე დეას ბინასთან ჩასვლა დავაპირეთ.

-აბა ნაყინს გიყიდით არგინდათ?-ეკატო
-კი -მე დეას ხელი ჩავკიდე და გზის გადაკვეთა ისე დავაპირე რომ ჩვენსკენ პირდაპირ მომავალი მანქანისკენ არც კი შემიხედავს
გზა რომ გადავკვეთეთ(სირბილით) დეას ხელი გავუშვი და ეკატოსკენ გავემართე როცა მანქანის სიგნალი გავიგონე და დეას გაფითრებული სახე...
იმის შემდეგ მესმოდა სიტყვები
„ის იყო,ის“
„ტიპმა როგორ გაიცინაა დაამუღამე?“
„აუუ 3 მნი ისხდნენ“
„ეს რა იჩალიჩა ტოო“
დეა შოკში იყო, სუნთქვა გაუხშრიდა, ძლივს დავუბრუნეთ ფერი სახეზე...

ჯერ მხოლოდ 15 წლის ბავშვებივართ და რისი გადატანა გვიწევს... ბევრი ალბად არც დაიჯერებს...რადღეში უნდა იყოს ჩვენი ფსიქიკა როცა აცნობიერებ იმ ფაქტს რომ ვიღაც გამუდმებით გითვალთვალებს...მაგრამ რა არის მეგობრობა თუ არა ისრომ გვერდით გაჭირვებაში უნდა დაუდგე ადამიანს და არა მხოლოდ ქეიფის დროს! განსაკუთრებით კი ჩვენ გოგოები რომლებიც I-ი კლასიდან ერთად ვართ, და ერთმანეთი წარმოუდგენლად გვიყვარს...
მიკვირს ჩემი თავის რომ ცრემლად არ ვიღვრები...მაგრამ დეასი?! არა! მისი არმიკვირს...ძალიან ძლიერია ცდილობს თავი ხელში აიყვანოს მაგრამ როცა გრძნობები მოაწვება...მომხდარს აცნობიერებს და იმასაც რომ შეიძლება უარესი მომხდარიყო იმწამსვე კანკალს აჰყავს...

27 ივლისი
გოგოები დეასდთან ხალში ავიდნენ და გარეთ საუბრობდნენ. მერსედესმა გამოიარა, ისევ ის ბიჭი...ზარი დავიდთან და მისი დაცინვა...ეს ყველაფერი უკვე ყელშია...რატომ არჯერა ამ ხალხს სიმართლის?! უბრალოდ რას ფიქრობენ ?რატომ უნდა გვაწყობდეს დაუშვათდდა ესეთი ტყუილი? უბრალოდ ეს მათი დაბალი დონის მაჩვენებელია თუ რა? კითხვები არმასვენებს...შეიძლება ჩემი რეაქცია უარესი ყოფილიყო სხვაზე რომ გამეგო ასეთი რამ... წარმოუდგენლად მიაჩნია ხალხს (მეგობრებს) ის ფაქტი რომ ვიღაც დაგვსდევს გვითვალთვალებს და გვაშინებს.... ხო შეიძლება მართლაც რომ ღადავი ეგონოთ მაგრამ თუ მეგობარიხარ ვერუნდა აცნობიერებდე რომ გრძნობების გამოხატვა კარგ მსახიობსაც უჭირს თუ რამეს მართლაც არ გრძნობს... შეშინებული, აკანკალებული, ენადაბორძიკებული გოგოსნახვა საკმარისი არარის მის სიმართლეში დარწმუნებისთვის? გოგოს რომელსაც მისი ბიძიის დაკრძალვაზეც კიარ უტირია(ვერუტირია, გრძნობებს ტირილით ვერგამოხატავს) ვიღაც ტიპისგულისთვის ღამეებს თეთრად ათენებს, შიშისგან ვეღარც იძინებს...რას უნდა გრძნობდეს ის ახლა? იმედგაცრუებული... დავიდისგამოა ის ახლა ამ მდგომარეობაში ისკიდე ღადაობს და ჰგონია ესყველაფერი ერთი უბრალო თამაშია... მაგრამ არვიცი მის გულში რახდება, შეიძლება არვიცნობ ერთია მაგრამ ნუთუ იმდენს ვერუნდახვდებოდეს ადამიანო რომ მისგამო შარში გაება დეა, ესუკვე მეორეა, ან სულაც მარტივარ...არჯერა!

შეიძლება გრძნობების გამოხატვა არშეუძლია, ერთიმხრივ მე პირადად მაგარი უჟმური ტიპი მგონია მაგრამ არა ცუდი... შეიძლება დაძაბული ა და ამიტომაც გგვგონია რომ არჯერა...უცნაური იუმორიაქ? არვიცი!არვიცი! მეკიარა თვითონ დავიდმაც არიცის რაუნდა...მაგრამ ნიკა?ის მაინც არის დეას ნათესავი, ნუთუ მასში ეჭვი ეპარება? ჩემინება რომ იყოს ყველას ისე გავლანძღავდი მიწასთან გავასწორებდი მაგრამ ამის უფლებას ის ფაქტი არ მაძლევს რომ მათ კარგად არვიცნობ. იქნებ ამას ძალით არ აკეთებენ? და უბრალოდ მათაც ეშინიათ, სჯერათ ჩვენი მაგრამ რაც უფრო ვფიქრობ ასე მით უფრო საწინააღმდეგო მიმტკიცდება..




რამდენიმე ხნის შემდეგ დავიდს აწუხებს ახალი მესიჯები
„საწყალი დეას ბებო და ბაბუ მარტო არიან სახლში თან ფანჯრებიც ღია აქვს“
ამ მესიჯების მერე როგორ არუნდა შეეშინდეს ნორმალურ ადამიანს...
დეა უკვე საგრძნობლად გაბრაზებლი, გაცეცხლებული და შეშინებულიიყოო ამიტომ ამ საქმეში უფროსი ადამიანი ჩავრიეთ რათქმაუნდა მისი ცხოვრების არცერთი დეტალი არ გამოჰპარტვია ჩვენს „კატას“ და ესეც გაიგო და ქეთა მისი მესიჯებით შეაწუხა რომ ბოდიშებს იხდიდა უსაზღვროთ მაგრამ ვის ჭირდებოდა ის ახლა? ...რამდენიმე ხნის შემდეგ კატა დავიდს აბრალებდა რომ როცა ის მთვრალი იყო მასზე ძალა უხმარია და დავიდს არაფერი ახსოვდა... ეს უბრალოდ აბსურდი იყო, სიტყვებიც არ მყოფნის ეს რა ჯანდაბა იყო...სასაცილოა?! სატირალი?! ტიპმა იღადავა? დაგვცინა? გაერთო? რაგააკეთა? სადისტია? კი კი ნამდვილად სადისტია გვიყურებდა როგორ ვიტანჯებოდით და მაინც კაიფობდა და უხაროდა...
რასისულელე მოიფიქრა? ძალა იხმარა?! უცოდველი სახის მქონე 16 წლის ბიჭმა უფროს გოგოზე? სრული სისულელე თავიდან ბოლომდე... სხვა რაშეიძლებაეს ყოფილიყო?
მაგრამ ამას ვინ მოელოდა....მოხდაის რისიც ყველას ყველაზე მეტად ეშინოდა...ეს რა გაგვიკეთა ?! ვიცოდით რომ საშიში იყო მაგრამ ასე თუ შეტოპავდა ვინ იფიქრებდა?
მოკლედ ერთ დღეს როცა ბავშვები ერთად შევიკრიბეთ ეკატოს და ნატუკას დაბადებისდღეზე მაშინ მოხდა ის რისიც არმჯერა! განა მარტო მე არ მჯერა?! არა! არცმე და არც ვინმე სხვას...
აი რა მოხდა:დილით მე და ელექსანდრა საჩუქრის საყიდლად წავედით, და სწორედ საღამოსთვის საჩუქარიც შევარჩიეთ და თან მოწესრიგებაც მოვასწარით და რესტორანში წავედით, იქ დეა და ქეთა ნაადრევად მისულიყვნენ, ჩვენი დანახვა ძალიან გაუხარდათ და სიხარულით ჩაგვეხუტენ. რამდენიმე წუთში იუბილარებიც გამოჩნდნენ მათ მოყვა გეგა, ნიკა გიო დავიდი და სხვა (ამეტაპზე მეორე ხარისხოვანი სტუმრები) კარგი დრო გავატარეთ ერთი სიტყვით საღამომ კარგად ჩაიარა მანამ სანამ საათმა 12-ს არ მიუკაკუნა. 12 საათის შემდეგ უკვე მეორე დილა დაიწყო და აღნიშვნის არანაირი მიზეზი არგვქონია რომ დავრჩენილიყავით ამიტომაც წამოსვლა გადავწყვიტეთ. ბევრი სტუმარი უკვე წასულიიყო ამიტომაც ველოდებოდით 1 მანქანას, რადგან უკვე ბავშვებთ გავსებულიიყო და მიდიოდა გადავწყვიტეთ რომ დაგვეცადა სანამ ის ბავშვებს დაცლიდა და ისევ მოგვაკითხავდა. გარეთ ვიცდიდით. საქმე არ გვქონდა და ამიტომაც ყველა თავის ტელეფონში იცქირებოდა, ამდროს დეას მისდის მესიჯი „არ გეშინიათ ამ შუაღამეში ასე მარტოს რომ ზიხართ?!თან დავიდიც არარის ერთი გეგა დაგიცავთ?“ ესიყოდაეს რომ გაფითრებულ დეას ძლივს გამოვგლიჯეთ ტელეფონი და მესიჯის წაკითხვის თანავა რესტორენში შევცვივდით მაგრამ იქნებდა იქ იყო სწორედ საფრთხე? იქნებდა სწორედ რესტორნიდან გვიყურებდა? ჩვენ ხომ არვიცნობდით მას მაგრამ მან კარგად იცოდა ჩვენი ცხოვრების ყველა დეტალი. ასე დაფეთებულები ვუცდიდით მანქანის მოსვლას.
იქნებდა აჯობებდა რესტორნიდან უფრო ადრე გამოვსულიყავით და სხვა ბავშვების ნაცვლად
ჩავმჯსხდარიყავით და გავცილებოდით იქაურობას?! და თავიდან აგვეცილებია ასეთი საშინელება.
როგორციქნა მანქანაც მოვიდა, ჩავსხედით მანქანაში და ველოდებოდით როდის მიგვიყვანდა სახლში მაგრამ მოხდა საშინელება... მანქაში საწვავი გამოილია ყველაზე საშინელება კი ის იყო რომ ბენზინ გასამართ სადგურს გამოცილებულები ვიყავით თან უკან დასაბრუნებლად საწვავი არც გვეყოფოდა“ყოველშემთხვევაში ასე ამბობდა მძღოლი“ ამიტომ ყველანი ერთ ადგილას ჩამოვედით სახლებიდან არც ისე შორს და ერთად გავუდექით გზას მანამ სანამ განაწილების დრო არ დადგა... მე და ალექსანდრა ერთად წავედით ეკატო და ნატუკა ერთად, ქეთა და მისი და ერთად, დავიდი და ნიკა ერთად, მაგრამ დარჩა დეა რომელსაც გეგა გაჰყვა. ეს ყველაფერი თითქოს დაგეგმილიიყო,არა! დაგეგმილიც კი ვერ იქნებოდა ასე სწორად დროში გათვლილი.
მოკლედ გეგამ დეა სახლამდე ააცილა უკან მობრუნებულს კი დადევნებიან, ვინ იქნებოდა ეს თუარა ისევ ის კატა. სად გაუჩინარდა იმდღის შემდეგ გეგა? ვინ იცოდა მისი ადგილ სამყოფელი ? მთელი 2 დღე ეძებდნენ და ბოლოს ისევ იმ მიტოვებულ სახლში იპოვეს ვენებ გადაჭრილი... ეს რაიყო? რახდებოდა ჩვენს თავს? და ეკატო? როგორ შეხვდებოდა ამ ამბავს არა! ჯობდა საერთოდარგვეთქვა? მაგრამ აბსურდია ! ჯანდაბა!რაც შეეხება გეგას ზეც ზედმეტია ლაპარაკი ამის არანაირი მიზეზი არ ქონდა მას. კარგად მოუფიქრებია კატას! ძალიან კარგად! თვითმკვლელობის სცენა გაუთამაშა! საშინელებაა...უგულო, უგულო არსება...როგორ არ შეეცოდა! ეკატო? საწყალი დღე დღეს მისდევდა ის კი ტირილით ვეღარს სუნთქავდა! რატომ გააკეთა ეს კატამ ? რის გამო? მას ხომ დავიდი და დეა აინტერესსებდა? ამის შემდეგ რა იქნებოდა? ჩვენც იგივე ბედს გავიზიარებდით? ალბად ასეა, იცით რატომ ვფიქრობ ასე? იმიტომ რომ იმან ვინც უდანაშაულო ადამიანი გაიმეტა არც სხვას დაინდობდა!დრო გადიოდა ჩვენ კი ეჭვიც არ
გვეპარებოდა იმაში რომ კარგად ვახსოვდით კატას!
რამდენიმე თვის შემდეგ მანქანით ქეთამ მომაკითხა და მითხრა რომ პოლიცია გვიბარებდა მაგრამ არა პოლიციაში კატის გასაცურებლად სამოქალაქო ფორმაში და რაღაც ამბები კარგად ვერც მე გავიგე მანქანიდან გადმოვიდა და მთხოვა რომ წავსულიყავი მეკიდე იმედები გავუცრუე, ვერ წავყევი იმის გამო რომ სახლში ავადმყოფი ბებია მყავდა, იქნებდა კარგიც იყო რომ ასე მოხდა და სახლში დავრჩი? მაგრამ იმის შემდეგ რასაც გაიგებთ ასე არ იფიქრებთ!
ქეთა დიდხანს მეხვეწა მაგრამ ისევ უარი მიიღო, მე თითქოს გულმა მიგრძნო და ვუთხარი რომ არწასულიყო რაღაც მეეჭვებოდა რომ კატას ყველაფერი წინასწარ არ სცოდნოდა...ქეთამ მიწერა ეკატოს და ნატუკას რომ ჩემთან გამოსულიყნენ და იქედან წავიდოდნენ მაგრამ ეკატო შეუძლოდ იყო ამიტომ არ წასულა. მანქანაში ქეთა, ალექსანდრა, ნატუკა და ნიკა იყვნენ. ალექსანდრას დაჟინებული თხოვნით ქეთამ ის საჭესთან დასვა.გამიზნულიიყო ის რაც შემდეგ მოხდა? რათქმაუნდა!უეცრად ჩიხიდან სატვირთო გამოვარდნილა მან კი ვეღარ მოასწრო საჭის დამორჩილებადა მანქანა ხევში ჩაიჩეხა.ძლივს ამოიყვანა სამაშველომ არცერთი არ გადარჩენილა ცოცხალი სუყველა ჩემი მეგობარი ერთი ხელის მოსმით მოკლა კატამ არავის არ ეპარებოდა ეჭვი რომ თამაშს ისევ კატა აგძელებდა. ნეტავ უეცრად გამგღვიძებოდა და ეს ყველაფერი სიზმარი ყოფილიყო, მაგრამ არა მთელი 1 წელი ძლივს გადავაგორეთ მე, დეამ, ეკატომ, დავიდმა, ამ სიძნელის დაძლევაში ერთმანეთს ყოველთვის ვეხმარებოდით. ხშირად მახსენდებოდა ეს უაზრო თამაში რომელიც არ ვიცი როდის დამთავრდებოდა, დარჩებოდა თუ არა ვინმე ცოცხალი ან რომელი იქნებოდა ბოლო. ძალიან ძნელი იყო ეს პერიოდი სუყველასთვის. ყველა ხვდებოდა რომ კატა ასე არ დაამთავრებდა ჩვენთან თამაშს.ყველას შიში გვიპყრობდა. კიდევ 1 წელიც გავიდა არანაირი შეტყობინებები არანაირი თამაშები თითქოს ჩაწყნარდა ყველაფერი და ჩვენიკატაც მიწამ ჩაყლაპაო.ასე გვეგონა მაგრამ დატრიალდა კიდევ ერთი საშინელება. შეკრებილი ვიყავით მე, დეა, ეკატო გიო და დავიდი. ქალაქის ცენტრში ვიყავით გვიანობამდე. არავითარი გართობა უბრალოდ ერთად ვიყავით. დავიშალეთ მე და ეკატო ერთადწამოვედით, დავიდიც თავისი სახლისაკენ წავიდა გიოსთან ერთად, დეაც გავუშვით. კატას კიდევ ერთხელ კარგად ქონდა გამიზნული ყველაფერი იცოდა როდის დავიშლებოდით და ვინ რა გზით წავიდოდა. გზაში როდესაც დეა იმ მიტოვებულ სახლთან მივიდა რომლიდანაც დაიწყო ყველაფერი უეცრად ვიღაც გამოვიდა და ისევ შიგნით შეათრია. და მიმართა კატასგან პატარა საჩუქარი და უეცრად დეას დანა ჩაასო. იქ დამთავრდა ყველაფერი საიდანაც დაიწყო. მალევე ამის შემდეგ დეას ნომრიდან დაურეკეს დავიდს. იმედიმაქ ახლა მინც ინანებ! ამის გაგონებაზე დავიდი ცუდად გახდა ტელეფონი დაუარდა. როცა გონს მოვიდა მე დამირეკა
-ემა ძალიან ცუდადაა ყველაფერი ვიღაცამდამირეკა მისი ნომრიდან
-რაა? დარწმუნებული ხაარ?
-ხო ასე მითხრა რომ „იმედიმაქვს ახლა მაინც იანანებ“
გავშეშდი ვერ ვაცნობიერებდი იმას რომ კატამ დეაც მოკლა ვეღარ გაძღა უკვე რამდენი ჩვენი მეგობარი გამოასალმა სიცოცხლეს. ვინღა დავრჩით ? მე ალექსა გიორგი ეკატო და დავიდი?! რა მერე ?აზრირამეს ქონდა? რასვიზამდით მარტო? მალევე ეს ამბავი პოლიციამაც გაიგო დეას დიდიხნის განმავლობაში ეძებდნენ ისევ იმ დაწყევლილ სახლში იპოვეს. გავხდი . ყელ გამოჭრილი იყო სახლის ერთ კუთხეში. ძალიან ძნნელად გადავიტანეთ ეს ყველაფერი.მაგრამ ახლა იცით რას ვაცნობიერებ? ყოველთვის მიკვირდა დეასი რომ ვერ ტიროდა,უბრალოდ ეს იშვიათად თუ გამოდიო და მე? მეკი რომელი ყველაფერზე ცრემლად ვიღვრებოდი მისი ნახვის დროს ერთი ცრემლიც არ გადმომვარდნია...იცით რატომ? იმიტომ რომ დიდი ტკივილია ისეთია აი სწორედ ისეთი რომ ვერ გამოხატავ, გეშინია შენი ცრემლების, რომლებიც ყელში გეჩხირება და თვალის ჭრილიდან გადმოსვლას ლამობს და ვერ გადმოდის, იმიტომ რომ აცნობიერებს იმას რომ სად მისი მეგობარი და სად მისი მშობლები...ეს დიდი ტკივილი ვერ ახერხებს სიტყვებით გადმოცემას თუ როგორია, იქნებ რომ არვლაპარაკობდი ასე იმიტომ მეჩვენება? ახლა მესმის დეასი!ის ძლიერიიყო, ყველა ტკივილს ისე აღიქვამდა როგორც დიდს საშინელს ამიტომაც ვერახერხებდა ტირილს,გულში იქ იმ პატარა ადგილას თითქოს რაღაც დიდი წყდებოდა და მთელს სხეულში ინაწილებდნენ ადგილებს,სწორედ ასე ვგრძნობდი თავს, მარჯვნივ იქ ამ პატარა გულში რაღაც დიდი ჩამწყდა და თან წაიღო ყველა კარგი მოგონება, ბედნიერება, ის დიდი სიყვარული რომელიც ერთმანეთთან საუკეთესო მეგობრებს აკავშირებდა,სადაა დეა? გეგა,ქეთა,ნატუკა,ნიკა სადარიან ახლა? ერთად !... გადიოდა წლები და ვფიქრობდით იქნებ არ იყო თამაში დასრულებული.ჩვენ ხომ სულ რაღაც ოთხნი ვიყავით დარჩენილი. არავინ არ იცის მომავალში რა მოგელის. შეიძლება მომავლისთვის უკვე არცერთი არ ვყოფილიყავით ცოცხალი. მეც, ეკატოც,გიოც და დავიდიც ძალიან დიდიხანი ვიტანჯებოდით ხშრად არც გვჯეროდა რომ ეს ყველაფერი ჩვენს თავს ხდებოდა.რას აკეთებდა პოლიცია? ეძებდა,ეძებდა ასე უსასრულოდ ადამიანს რომელსაც არავინ არიცნობს, არავინ იცის მისი ადგილსამყოფელი, ის ვინც გამუდმებით გვითვალთვალებს და ყველაფერი იცის ჩვენს შესახებ და ჩვენ ისიც კი არვიცით საერთოდ თმა აქვს თუარა?!(პირობითად)ვუყურებდი ეკატოს და ვხვდებოდი როგორ ენატრებოდა გეგა, ნატუკა ის ადამიაი რომელთან ერთადაც დაიბადა,გაიზარდა...სად დაქალობა და სად დობა...დობა შენი ტყუპისცალისა...იტანჯებოდა საერთოდ აღარ ქონდა მის სიცოცხლეს აზრი, მისთვის ყველაფელაფერი უფერულდებოდა, ალბათ არც გამოჩნდებოდა გეგას შემდეგ ვინმე მის ცხოვრებაში. დავიდიც ცუდად იყო დეა ენატრებოდა ხვდებოდა რომ ის ძველი გრძნობა არ ქონდა დაკარგული და დეა ისევ უყვარდა. ამას მეც ვამჩნევდი. დეას სიკვდილის შემდეგ საერთოდ განადგურდა დავიდი წამლებზე დამოკიდებული გახდა და საერთოდ აღარ გამოდიოდა გარეთ მისთვის ყველაფერმა აზრი დაკარგა. ზუსტად ეს უნდოდა კატას რომ დავიდი დატანჯულიყო და ეს მოახერხა კიდეც. მეც ცუდად ვიყვი ძნელია დაიჯერო რომ ვიღაც ფსიქოპატის გამო არცერთი მეგობარი აგარ გყავს. დარჩი მარტო სულ რაღაც 2 მეგობართან ერთად და შეიძლება მალე ისინიც დაკარგო ან შენ წახვიდე. ძნელია ამ ყოველივეს დაჯერება. დეას სიკვდილიდ შემდეგ 4 წელი გავიდა არავითარი კატა აღარ გამოჩენილა ეძებდნენ პოლიციელები მაგრამ უშედეგოდ. დიახ! გასაოცარია 4 წელი ეძებდე ვიღაცას ვინც 5 მეგობარი მოგიკლა, დანარჩენები კი სულიერად ჩააძაღლა...
არმინდოდა!არმინდოდა მეცოცხლა, არცერთი ჩასუნთქვა არცერთი ამოსუნთქვა არმჭირდებოდა მათგარეშე...იმათგარეშე ვისთან ერთადაც მთელი განვლილი დრო გავატარე...ვინღა მყავდა დარჩენილი? ალექსანდრა ეკატო დავიდი და გიო...ადამიანები რომლებიც ერთმანეთის გასამხნევებლად ძალას არ იშურებდნენ, მაგრამმ...მაგრამ..მაგრამმ.. რაშეცვლიდა წარსულს? ვერც ვერაფერი! ალბად რომელიმე მათგანს რამე რომ დამართნოდა ჩემი ფსიქიკა ისეთ დღეშიიყო სუიციდის მსხვერპლი გავხდებოდი...მიკვირს რომ აქამდეც არ ვცადე...
დრო როგორ მიდიოდა? საერთოდ რის გამო ხდებოდა ეს ყველაფერი? იმ აბსურდის გამო? დაჯერება როგორ მიჭირს!!ღამღამობით კოშმარები არმაძინებს...ასე ცხოვრება უკვე აღარ შემიძლია....ამდროს გამოჩნდა ადამიანი რომელიც უბრალოდ „მილამაზებდა შავ ცხოვრებას“მაგრამ როგორ შემიძლია ვიყო ბედნიერი როცა ეკატო და დავიდი განადგურებულები არიან ? მიყვარდა ! მიყვარდა ის ერთიდა მეშინოდა მისი დაკარგვის...ახლა დავიდის და ეკატოსი კარგად მესმის მაგრამ ისინი უარეს დღეში რომარიან? მათ ჩემგან განსხვავებით არყავთ გვერდით საყვარელი ადამიანი... გიორგდი? დავიისინც უძლებდნენ ჩვენსსავით ასეთ ცხოვრებას...წლები გადიოდა კატის უკვე აღარავის არეშინოდა...ან რატომ უნდა შეგვშინებოდა? რაღას დაგვაკლებდა? რამე ახალ გრძნობას განგვაცდევიებდა როგორიცაა მეგობრის დაკარგვა ტკივილი მონატრება ისეთი როგორიც სიტყვიერად აუღწერელია? არა!
ამას ასე არდავტოვებდით! შეიძლება ჯერჯერობით პატარები ვიყავით 20 წლის გოგოები შურისძიებისთვის მაგრამ ამას ასე არდავტოვებდით ამას არავინ შეარჩენდა ! არცმე არც დავიდი არც ეკატო და გიო ! ჩვენი ძლიერი მეგობრობა მათი სიკვდიის შემდეგაც არ განადგურდებოდა იმიტომ რომ ძლიერები ვიყავით ერთმანეთს უდიდეს პატივს ვცემდით ამიტომააც გადავუხდიდით სამაგიეროს კატას!
სატანაა! ბავშვობის საუკეთესო წლები წაგვართვა...თუსაჭიროიიქნება სამყაროს მეორე მხარეში წავალთ და მიწიდან ამოვთხრით, ამას არავინ არ შეარჩენს...როგორ მინდა ცოცხალიიყოს...რომ ჩემიხელით მოვკლა...ისეთი წამებით რომ გვამიც ვეღარ იცნონ!
კატასტროფულად საშინელი ცხოვრება გავიარე... მაგრამ ძველის დავიწყება ვერ მოვახერხე...ახალი ქალაქი..უნივერსიტეტი...ახალი მეგობრები.მეგობრები?? შეცდომაა...ჩაკეტილი ვიყავი...ბევრი მეგობარიისედაც არ მყავდა იმ ამბების შემდეგ კი კონტაქტში შესვლა საშინლად მიჭირდა...ვერვივიწყებდი ვერავის და ვერაფერს...თუმცა ჩემი“სიყვარულის“დავიწყება არ გამჭირვებია...რატომ? საკუთარ თავს ამის უფლებას არ ვაძლევდი... ხო ახალიიყო ყველაფერი მაგრამ კონტაქტს არვკარგავდი ჩემ ტანჯულ წარსულთან...
დავიდი უცხოეთში გაემგზავრა..არც მიკვირს..გაქცევა უნდოდა, გაქცევა ამ ყველაფრიდან, მაგრამ დროებით, უნდა დასვენებულიყო და გაეანალიზებია გონება დაეწყნარებია...
ეკატო? ერთი ბიჭი უყვარს? მარტომას? არა იმ ბიჭსაც...ერთმანეთს უხდებიან და ცდილობს გეგა წარსულს სიყვარულით ჩააბაროს, დარწმუნებულივარ გეგა ეკატოთი და თემოთი ბედნიერია...მეც ბედნიერივარ მათი ყურებით მიხაიარომ ერთი ძველი მეგობარი მაინც ბედნიერია იმ „სულიერი ტრავმის’’შემდეგ...მე? მე ალბად იქნება მომავალში რამე მაგრამ რა? ქუჩაშიისე დავდივარ გვერდით არავის არვუყურებ...უბრალოდ მე ასე შევეჩვიე ამ ცხოვრებას...ვცდილობ ახალი მეგობრები არ შემოვიყვანო რომძველი მეგობრების ადგილი არ დაიკავოს...არადა ეს კარგიიქნებოდა როგორც მეუბნებოდნენ რომ შევძლებდი შავი წარსული დამევიწყებინა...
უცნაურია... უცნაური გრძნობები მეუფლება თითქოს ვიღაცას ვესაუბრები...შევიშალე...დილით ვიღვიძებ და ეს შეგრძნებები მაწუხებს...თითქოს დეას,ამდენიწლის მონატრებული ადამიანი ჭკუას მარიგებდა როგორც ადრე...ჰოო მე შეგრძნებაა მქონდა ამის...დამის სიახლოვეს ვგრძნობდი...
ჩემ ცხოვრებაშიც გამოჩნდა ადამიანი რომლის დანახვის დროს ყველაფერი მავიწყდებოდა...მინდოდა ეს შგრძნება მქონოდა დილიდან შუაღამემდე...ყველაფერი დამვიწყებოდა... ბევრი ვიწამეთ ჩვენ ყველამ,განსაკუთრებით კი ჩვენმა მშობლებმა, არიცოდნენ რა გაეკეთებიათ, როგორ ეშველათ ჩვენთვის, რომელი ფსიქოლოგი გვიშველიდა, ჩვენი ფსიქიკა იმ ბავშვებთან ერთად მოკვდა...ბარემ ჩვენს მოვეკალით და ასე არ გავეწამებიეთ! უკეთესიიქნებოდა!გიო? ისიც ჩვენს დღეშიიყო მაგრამ სულ მიკვირდა მისი, ცდილობდა ხასიათი შეენარჩუნებია, ამდენი ადამიანი ერთობ თითქოსდა მკვდარი ის კი ცდილობდა რაღაც ისეთი ეთქვა რომ ვინმეს მაინც გაღიმებოდა...
დრო გავიდა...დიდი დრო გავიდა...10 წელი...იმ ამბიდან..ნელნელა ყველაფერი დავიწყებას ეცემოდა მაგრამ ჩვენს გულებში არა!
დავიდი ჩამოვიდა, ჩამოვიდადა ისეთი შეცვლილი მომეჩვენა თვალებს არ ვუჯერებდი..მაგრამ ისრომ დავიწყებული ქონდა ის რაც მოხდა არ არსებობდა!მიხაროდა მისი ასეთი გამოსწორება...ყველა უკეთესობისკენ იყო წასული...ალექსანდრა სულ მხარში მიდგა, გიორგიმ კიდე მისი ყველა ოცნება აისრულა,მეც მივეცი შემ თავს უფლება ის გამეკეთებია რაც მაბედნიერებდა და მალევე ყველანი ჩემს პატარა დღესასწაულზე აღმოჩნდნენ...მაგრამ კიდევ 1 წელი...უცებ გაიარა...ძველმა მეგობრებმა ერთმანეთი არ დავივიწყეთ და გადავწყვიტეთ ჩვენს ქალაქში ჩავსულიყავით და ერთხელ შევკრებილიყავით და გვეთქვა ყველაფერი თემოსთვის და ნიკასთვის. ისევ იმ ადგილას შევიკრიბეთ სადაც ერთად დიდ დროს ვატარებდით, ქუჩის ბოლოს პატარა ხეივანში. ბიჭებმა რომ ჩვენი ამბავი გაიგეს შოკში ჩავარდნენ მაგრამ დაგვპირდენ რომ დაგვეხმარებოდნენ შურისძიებაში, მაგრამ მათაც ისე უჭირდათ ამ ყველაფრის გაანალიზება მაგრამ ჩვენ? თითქმის უკვე შევეჩვიეთ... დავიდს თითქოს წარსულში მობრუნება არ უნდოდა მაჰრამ დეას სიკვდილი უკან დახევის უფლებას არ აძლევდა. ნიკა და თემო საიცრად გვიდგნენ მხარში და კარგად ესმოდათ ჩვენი გასაჭირი რადგან მათაც განუცდიათ მეგობრის სიკვდილით გამოწვეული ტკივილი ... ჩვენი ჩამოსვლის ამბავი პოლიციამაც გაიგო, ერთ ერთი ჩვენიმეგობარი საბა პოლიციის უფროსის ნათესავი იყო. რომ ჩამოვედით პოლიციაში დაგვიბარეს და ახალი ამბები დაგვახვედრეს.იმდღის შემდეგ როცა დეა მოკლეს სახლში მკვლელს ფურცელი გადმოვარდნია, ქვითარი იყო თურმე ტელეფონზე ჩაურიცხავს და შემდეგ ამოსულა მის მოსაკლავად. პოლიციამ ნომერი გამოიკვლია და ბოლოს მისი კონტაქტი მხოლოდ იქ დაფიქსირდა სადაც ჩვენი შეკრების ადგილი იყო...სწორედ იმ ადგილას. მაგრამ მკვლელს კარტა ამოუღია და გაუტეხავს მისი ნაწილები იმ ადგილას იპოვნეს. ეტყობა მიხვდა რომ მის კვალზე ვიყავით მაგრამ რატომ იმ ადგილას სადაც ჩვენი შეკრების ადგილიიყო? ახლომახლო სახლები და ბინები იყო მაგრამ ეს ჩვენს დასაბნევად გააკეთა თუ რა? ვერავინ ვერ ხვდებოდა... განსაკუთრებით კი დავიდი და გიო რადგან ჩვენი შეკრების ადგილი სწორედ მათ სახლთან იყო ახლოს. პოლიცია მოყოლას განაგრძობდა და ნელნელა თითქოს რაღაცას გვაპარებდა მაგრამ ჯერ ვერ გაგვეგო რახდებოდა.ის კი ვიცოდით რომ კარგი არაფერი ხდებოდა.
იმ ამბის შემდეგ მათ იმ ადგილის კონტროლი დაიწყეს სადაც ჩვენ ვიკრიბებოდით ახლა კი რადგან აქ ვიმყოფებოდით შეგვეძლო მახეში უკეთ გაგვება მკვლელი.საეჭვო არავინ შეუნიშნავთ იმ ადგილზე მაგრამ მათ შემოგვთავაზეს გეგმა: ჩვენ რამდენიმე დღე ისევ უნდა გაგვეგრძელებია ეს შეხვედრები თან ამჯერად სხვა თემაზე საუბრით მხიარულად და ბედნიერად, თითქოს არც არაფერი მომხდარიყო ამის შემდეგ კი მკვლელი აუცილებლად დაინტერესდებოდა ყველაფრით თანაც ის რომ უკვე ჩამოსულები ვიყავით ეცოდინებოდა.
ნიკას და თემო კი ფიქრობდნენ რომ თამაში ახლა ჩვენ სასიკეთოდ უნდა წარმართულიყო და თამაშში ახლა ადგილები შეიცვლებოდა მაგრამ პოლიციამ ეს აგვიკრძალა რადგან შეიძლებოდა ჩვენს სიცოცხლეს საფრთხე დამუქრებოდა.
დიდი დრო გავიდა არა? კი ძალიან დიდი 26 წელი, და მაინც ვფიქრობდით რომ როცა კატა ჩვენს ჩამოსვლას გაიგებდა დაინტერესდებოდა ამით მაგრამ რატომ ვფიქრობდით ასე? თუ უნდოდა რა თბილისში ვერ მოგვძებნიდა?! შეიძლება რეაქცია არ მოეხდინა ჩვენს დაბრუნებაზე მაგრამ იმედს არ ვკარგავდით რომ მის ვინაობას გავიგებდით...მაგრამ ამდენი ხნის განმავლობაში თვითონ არ მობეზრდებოდა ამდენი უდანაშაულო ადამიანით თამაში?!
აი ერთმა თვემ უცებ გაირბინა და ისევ:ზარი პოლიციიდან თითოეულ ჩვენგანს ისევ ხელახალი ჩვენება ჩამოგართვეს და ისევ ის სიტყვები გაგვიმეორეს ბოლოს
„ვინმეზე ხომ არ გაქვთ ეჭვი“
„მტერი ხომ არ ყავდათ“
არა!არა!არა! ყველაფერზე ერთი და იგივე პასუხი მაგრამ არსებობდა ერთი რამ!
ჩვენება ჯერ კიდევ დეას ბავშვობიდან აიღეს რომელიც ჩვენი მონაყოლია მხოლოდ ის რაც ვიცოდით.
-გაიხსენეთ ყველაფეერი, ახლოს ვართ მიზანთან-პოლიცია
-მეტი არაფერი არვიცით,საერთოდ არაფერი-ეკატო
-გაიხსენეთ მისი ყველა მეგობარი შეყვარებუ...-პოლიცია
-მოიცადე რაა! შეყვარებული კი კი !-მე
-ანუ?-ნიკა
-ეკატო გახსოვს ტატო? ლუკა? რამდენჯერ დაემუქრა დეას! კი კი უეჭველად ახლოს ვართ!-მე
-დამშვიდდი დეა და ყველაფერი დაწვრილებით მოყევი რაღაც მახსენდებიან ისინი.-ეკატო
-ბავშვობაში პირველი ლუკა იყო მისი მუსიკალურის მეგობარი ა დეას რამდენჯერმე უთხრა რომ მის მიმართ დამოკიდებულება შეეცვალა, მაგრამ დეა ყოველთვის ცდილობდა მოეცილებია ის ადამიანები გვერდიდან რომლებსაც ვერ იტანდა განსაკუთრებით იმათ ვისაც ის უყვარდა, ვაღიარებ არასასიამოვნო ტიპი იყო ფიზიკურადაც და სულიერადაც, დეას ადგილზე ალბათ მე უარესად მოვექცეოდი მას, მან არაერთხელ დამაკთხა იმ ბიჭის მესიჯები სადაც აფრთხილებდა რომ დამოკიდებულება შეეცვალა მის მიმართ თუარუნდოდა მისი ცხოვრება ჯოჯოხეთს დამსგავსებოდა, მაგრამ როგორც ყველას ალბად ასეთი მუქარები განსაკუთრებით 14 წლის ასაკში ბევრ გოგოს მოუსმენია, შემდეგ გამოჩნდა ტატო ლუკას მეზობელი ამავედროს მასაც დეა მოწონდა, დეას მასთან თვილი დამოკიდებულება ქონდა რადგან ფიზიკურად სასიამოვნოც და მეგობრული ბავშვი იყო თუმცა როცა გაიგო რომ ტატოს მის მიმართ გრძნობები ქონდა არესიამოვნა, და მისი სიახლოვე უბრალოდ აუკრძალა, მერე რამოხდა არც მე არვიცი უბრალოდ წავიდნენ ისინი დეას ცხოვრებიდან მაგრამ...-მე
-ეს აქამდე რატომ არ გაგახსენდა!-ეკატო
-მნიშვნელოვანი ეჭვმიტანილია, კიდევ არის რამე?-პოლიცია
-არვიცი,არვიცი რატომ აქამდე არ გამახსენდა მაგრამ აქამდე არიყო შეხება დეას წარსულისკენ ეს უბრალოდ სიტყვა „შეყვარებულზე“ ამოტივტივდა,მეც არვიცი რატომ აქამდე არ დავძაბე გონება მაგრამ ისეთ სტრესსში ვიყავი ვერ ვფიქრობდი დრო გავიდა თითქოს ყველაფერი თავში თავის ადგილზე დადგა გონების დაძაბვის შემდეგ ამოვიდა ისევ!არვიცი არვიცი...ვეღარ გავჩერდი და ისტერიკული ტირილი ამიტყვდა, მაგრამ ნიკა ჩემს გვერდით იყო და მამშვიდებდა.
ცოტა ხნის შემდეგ ეკატომ თქვა:
-მაგრამ აქ ერთი უზუსტობაა! ჩვენი მტერი კატა იყო და არის! კატა რომელიც გვაფრთხილებდა რომ ანზორი უყვარდა და არა დეა! ბიჭები რომლებსაც თვით დეაც კი არიცნობდა!
-მაგრამ შეიძლება ეს იმიტომ გააკეთა რომ დეა და დავიდი დაეშორებია მარტივი და რთული ხერხით სადაც ვერავინ გაიგებდა ვინ იყო კატა! ასეთი უცნაური ფსევდონიმი რაში დაჭირდა?-თემო
-ამას ჩვენ გამოვიძიებთ ისევ თავიდან დავიწყებთ,გმადლობთ რომ პოლიციასთან თანამშრომლობთ!
ესიყო და ეს იმდღეს, უკან წამოვედით და ყველა ეკატოსთან დავრჩით და ამ თემაზე ბევრი ვიფიქრეთ

ჩვენიი აზრები სადღაც ერთდებოდა, მერე ისევ ცალცალკე ლაგდებოდა და თავის დამოკიდებულებას ამჟღავნებდა.
ნუთუ შესაძლებელიიყო ასეთი რამ. კატა ყოფილიყო ორი ბიჭი რომლებსაც სინამდვილეში გოგო უყვარდათ და სიტუაცია შემოატრიალეს ჩვენს დასაბნევად? ერთი მხრივ სრული სისულელე მეორე მხრივ საინტერესო მაგრამ მთელი ჩვენი ცხოვრებაც რაც გავიარეთ ხომ სისულელეიყო?
მესამე დღეს ისევ იმ ადგილას შევიკრიბეთ. ის ისი იყო უნდა დავშლილიყავით რომ უცებ ლუკა შევნიშნეთ და იმწამსვე ადგილზე გავშრით, მან კი ისე ჩაიარა არც გამოუხედავს. შეგვამჩნია? ალბად არა ! ან კი და უბრალოდ იგნორი მოგვარტყა.
მეორე დღეს უკვე ჩვენი ნებით წავედით პოლიციაში და გეგმა შევთავაზეთ. უბრალო გეგმა ის რითიც ადვილად გავიგებდით ყველაფერს პოლიციამაც გააკეთა თავისი გასაკეთებელი.
მისი სატელეფონო საუბარი ისეთი უინნტერესო იყო ვფიქრობდით რომ ეჭვმიტანილი უნდა გამოგვერიცხა თუმცა იმსაღამოს ერთი საინტერესო ზარი განხორციელდა ტატოსთან
„-ტარიელ ბიჭო
-ჰო რაიყო
-ჩვენი სიყვარულები დაბრუნდნენ ქალაქში გაიგე?
-კი ბიჭო შევხვდი რამდენჯერმე
-მერე?
-რამერე ხოარ მივესალმებოდი და ვეტყოდი“ჰეი ეს მევარ თქვენი 26 წლიანი ტანჯვა, როგორხართ ხოარმოგენატრეთთქოდა ბოლოს დავაყოლო მიაუუ“თქო ხო?
-კაი რადღეშიხარ, მაგის ახსარევბა ჩაბარებულიგვაქ ჩვენ!
-აუ ზაან შევტოპეთ მაშინ !
-ხო მაგრამ არც ასე გვინდოდა, კაი დაიკიდე ძველი ამბავია“
ესიყო მთავარი რაც გვინდოდა გაგვეგო, ერთი სული გვქონდა როდი დაისჯებოდნენ ვეღარ ვჩერდებოდით ისე გვინდოდა უბრალოდ მათი წამებით მოკვლა მაგრამ პოლიციამ იცოდა რომ ასე არ გავჩერდებოდით და გვაფრთხილებდა რომ კანონს სხვანაირად აასრულებდა.
ეს დავიწყებული ამბავი იმწამსვე ყველამ გაიხსენა როცა დამნაშავე დაიჭირეს. ეჭვიც არავის არ ეპარებოდა რომ სამუდამოს მიუსჯოდნენ მაგრამ რის გამო დაასაერიოზულეს ეს თამაში. მოკლედ უარყოფას აზრი არ ქონდა პოლიცია მათ კითხავდა კაბინაში ჩვენ კი ვუსმენდით და ამოციებს ვერ ვმალავდით. ვინ როგორ ტიროდა, რას გრძნობდა ის თავიდან გავლილი მომენტები ისევ ხელახლა განვიცადეთ. შოკი იყო ის ყველაფერი რაც მათ გვითხრეს.
-თქვენი პირველი მხვერპლი გეგა ყიფიანი, რაც იცით ყველაფერი მოყევით არცერთი სიტყვა არ გამოტოვოთ თორემ..და მუქარა
-ორივეს დეა გვიყვარდა ძალიან, თუმცა ვაპირებდით ის ოდნავ დაგვეშინებიია რომ დავიდდთან ურთიერთობა გაგვეფუჭებია, მაგრამ სრულიად სხვანაირად შევედით როლებში. გეგა შემთხვევით შემოგვაკვდა, გაგვიძალიანდა ხელით რომ შეგვეხო არც ჩვენ დავრჩით ვალში. ხელი ვკარით და კელედ დაეჯახა მახლიდან კი ქვა ჩამოვარდა და დაეცა ჩვენ ი ამის შემდეგ გადავწხვიტეთ რომ თვითმკვლელობის სცენა გაგვეთამაშებია და ვენები გადავუჭერით. ვიცოდით რომ ასე არ მოტყუვდებოდით მაგრამ სხვა გზა არიყო
-შემდეგი ბავშვები მანქანით სატვირთოს ხელოვნური გამოქანება ამაზე რაიცით?
-ეგ ისეარმომხდარა როგორც გვინდოდა. მათი სიკვდილი აზრადაც არ გაგვიფიქრებია. გვინდოდა დაგვეყოვნებია და სატვირთო მანქანის წინ გაჩერებულიყო და მანქანის გაფუჭება გაგვეთამაშებია რომ დრო მოგვეგო სანამ დეას სიმართლეს ვეტყოდით,
-სიმართლეს?
-ჰო გვინდოდა ბოდიში და პატიება გვეთხოვნა! მაგრამ ისე უცებ გამოვარდა სატვირთო რომ საჭე ვერ დაიმორჩილესდაა...ამისშემდეგ სრულიად გადავიფიქრეთ რამის თქმა
-ბოლო ადამიანი, დეა!
-სამწუხაროდ ისს მისი ნებით შემოვიდა იმ სახლში, სულელი გოგოა, ღამე იმ სახლში ვიყავით სადაც დაიწყო ყველაფერი და შემთხვევით სემოგვისწრო დაგვემუქრა და იძულებულები ვიყავით მისთვის ბოლო მოგვეღო. ამისგამო ვიმსახურებთ ცვენ აქ ყოფნას მაგრამ არგვინდოდა რომ ახალგაზრდობა შეგვეწირა ციხის კედლებისთვის
-შესაძლო იყო სასჯელი შეგვემსუბუქებია არასრულწლოვნებზე მაგრამ 27 წლის ბიჭები ახლა იწყებენ ცხოვრებას თქვენ კი ამწამს დაასრულეთ. სასამართლო ეჭვიც არ შეგეპაროთ რომ სამუდამოს მოგისჯით.

მათი დიალოგის შემდეგ ისტერიკული სიცილი ამივარდა, სატირლად გვქონდა საქმე და მე რატო მეცინებოდა? უბრალოდ ერთი შეხედვით სასაცილოა არავითარი კატა არავითარი თვალთვალი სერიული მვლელი სრულიად არაფერი უბრალოდ ბავშური გართობა სერიოზულში გადავიდა? ეს რა ჯანდაბა იყო თავი უპირველესი დებილი მეგონა მაგრამ ასე ვიყავი მხოლოდ მე? არა ეკატოც დავიდიც და გიოც ! ნიკა და თემო ?მათ საერთოდ რა იცოდნენ !

დრო გავიდა ეს თითქოს მიწყნარდა და თავს დამშვიდებულად ვგრძნობდით.მკვლელი ისჯებოდოდა მაგრამ ისინი ვინც გვაკლდა?
გავიდა კიდევ1 წელი და დავიდი დაინიშნა. ამ ამბავმა ძალიან გაგვახარა.
სულმალე დავიდის და ნანას ქორწილში წავედით მედა ნიკა. ეკატოდა თემო, მაგრამ გიო გვყავდა მარტო დარჩენილი მაგრამ სულმალე ისიც გაგვახარებდა.
ასეთ ბედნიერ წუთებში გვინდოდა სრულად ვყოფილიყავით რაც შეუძლებელი იყო, ყველა ძალიან გვაკლდა ისინი ვინც უმისამართო შურისძიებას შეეწირნენ. განსაკუთრებით კი ერთი
-დეა !