იმ ღამესვე დაიბარა ადვოკატები ნინუცამ, ტკიოდა მთელი სხეული და სული, მაგრამ ვერც უსამართლობებს ეგუებოდა.
-ყველა საბუთი მზადაა ქალბატონო,თვალი გადაავლეთ თუ რამე არ მოგეწონებათ ჩავასწორებთ.
-არა მამუკა,ყველაფერი ისეეა, როგორც მინდოდა. რაც არ უნდა იბრძოლოს ზურამ მე ამ სახლს მას არ დაუთმობ, ეს ჩემია,ჩემი მოგონებების კერააა....კომპანიაა და ყველა აქცია ზურას სახელზე გადააფორმა, კვლავ მხოლოდ ერთი პიირობით ალექსნდრეს კაბინეტს ვერ შეეხებოდა ვერავინ,მის კარზე დამონტაჟდებოდა ფიქსირებული კოდირებული სისტემა და ის სახლი რომელშიც ალექსმა მთელი მისი ახალგაზრდობა გატაარა და სიკვდილამდეც მასში ცხოვრობდა ნინუცას დარჩებოდა. ბიჭები იმ ღამესვე შეუდგნენ კაბიეტის დალუქვას, კოდიც მოუტანეს ნინუცას,ადვოკატებიც წავიდნენ ზურასთან საბუთებით ხელში.
***************************************** ********************************************************
გათიშული იჯდა ვინ უწყის რამდენი საათი ნინუცა,თავი ხელებში ჩაერგო და ხმას არ იღებდა. უეცრად მის ყურს მიწვდა მსხვრევის ხმა... თითქოს ამას ელოდაო ფეხზე წამოხტა.
-ყველამ დატოვეთ ეს სახლი სასწრაფოდ, არავინ არ მჭრდებით, ყველა მეზიზღებით ვერავის ვერ გიტანთ წადით აქედან, წაადით! მთელი ხმით გავკიოდი.
დადა ხელებზე მეცაა და დაწყნარება სცადა ჩემი.
-დამშვიდდი, ვიცი გტკივა, მაგრამ არ გაძლევს ეს უფლებასს რომ გატყდე დაეცე და გაითელო.
-ხელი გამიში, მომშორდი! არ მინდა ვინმეს გხედავდეთ არა! თქვენ რომ გხედავთ უფრო ცუდად ვხდები წადით, თავისუფლები ხართ ყველაა, არ მინდა ამ სახლში ვინმე რამეს ეხებოდეს, მინდა ყველაფერი ისე დარჩე როგორც ალექსი სიცოცხლეში იყო! ამ სახლში დრო შეჩერდაა,მორჩაა ყველაფერი, აქ სიცოცხლე აღარ სუფევს! ტირილი დავიწყეე და კიბეს დავეყრდენი.
ამ სახლში ბედნიერები სხივი ვეღარ შემოაღწევს! წადი აქედან ყველა წადით! მე მკვდარი ვარ, აქ აღარასდროს აღარ მოხვიდეთ დამივიწყეთ, წადით! ხელით ვუბიძგე დადას.
-შენ ხომ არ გაგიჟდი გოგო?! თემო აღრიალდა ახლა. რას ქვია დაგივიწყოთ?! ჩვენ ყველა ერთად უნდა ვიდგეთ რადგან ეს ტკივილი დავძლიოთ.
-ჩვენ ერთად ვეღარასდროს დავდეგბით რადგან მე იმ ნაპირზე ვდგავარ სადაც თქვენ ვერ გამოცურავთ ვერასდროს. მე უიღბლო ქალი ვარ, ქალი, რომლსაც საკუთარი ქმრის დატირებასაც არ აცლიან, მის დასაფლავებაზე არ მიშვებენ და საერთოდ სასიკვდილოდ დამძდევენ, ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს ზურა მომკლავს თუ ჩემი ბედი, მე გუშინ ღამე მოვკვდი, ალექსთან ერთად, ჩემმა გულმაც, მაშინ შეწყვიტა ფეთქვა როცა ნაკაშიძის აღარ ფეთქავდა! წადით, ამ სახლს მკვდრების სახლი ჰქვია, აქ ცოცხლებს არ ესაქმებათ არაფერი,წადით,წადით, წადით! შეშლილივით ვკიოდი,სახლიდან ყველა გავყარე და თითქოს გულს მომეშვა,თუმცაღა ფაჯრიდან დედაჩემის სახე, რომ დავინახე სულში ქარიშხალი გაძლიერდა.“ მაპატიე დედაა ყველა ტკივილი, მაპატიეე, ჩემს გამო შენს ღაწვებზე დადენილი ყველა ცრემლი, მაპატიე!“
****************************** ***************************
ტკივილისგან მოკუნტული ვიწექი ლოგინში და მდუმარედ მდიოდა ცრემლები, ეს დღეები ცრემლი არ შემშრომია თვალზე, იმ დღის მერე რაც ყველა გავყარე სახლიდან საწოლიდან არ წამოვმდგარვარ, ალექსის მაისური ჩავიცვი, მისი სურნელით გაჟღენთილი, მისი ფოტო ჩავიხუტე გულში და სრულ აგონიაში ვიყავი, ჩაბნელებულ ოთახში.
ჩემი ვარაოდით დღეს გასვენება უნდა ყოფილიყო, გასვენება, რომელზე დასწრების უფლება არ მქონდა, არ მქონდა უფლებაა მიწა მიმეყარა ჩემთვის საყვარელი მამაკაცისთვის. უეცრად თითქოს ამ ოთხი ხუთი დღის შემდეგ პირველად მოვეგე გონს და ავლასლასდი, ტელევიზორი ჩავრთე და დავინახე ის რისი დანახვაც ყველაზე მეტად მიმძიმდა. ალექსის გასვენებას აშუქებდნენ პირდაპირ ეთერში, ეკრანზე ვუსვავდი ხელებს და მდუღარე ცრემლები მდიოდა სახეზე... ჩემი იქ არ ყოფნის მიზეზს კი ხსნიდნენ იმით, რომ ჯამრთელობის მდგომარეობა საშინლად გამიუარესდა და კლინიკაში ვმკურნალობდი. მწარედ გამეღიმა ამ ფაქტზე და ავტირდი. ისევ შევწექი ლოგინში და გავიტრუნე, ისევ ბურუსსში ჩავიძირე.
************************************** ***********************************
-გპირდები არასდროს არ დავტოვებ,მარტო,მას, ჩვენ მივხედავთ, არ მივცემ საშუალებას, რომ თავი მოიკლას, მას სიცოცხლისკენ მოვაბრუნებთ გპირდებით! შენ ვერ შეგცვლით მაგრამ, მას ისე დავუდგებით გვერდში, როგორც არასდროს არავინ!შენ მშვიდად იძინე ძმაო, უშენოდ ჩვენც გავნადგურდებით,მაგრამ ნინუცას ხათრით და ჩვენი ძმობის გამო როგორმე ფეხზე წამოვდგებით! დადა ცრემლებს, აფრქვევდა მიცვალებულს და სლუკუნით ემშვიდობებოდა ძმაკაცს.
-ვფიცავ გავარკვევ, რა მოხდა,გპირდები არავის შევარჩენ ნინოს ცილისწამებას! ნინოს მკვდრეთით აღვადგენთ გპირდები ძმაო! თემო სახეზე ეფერებოდა ძმას.
სადაც არ უნდა დაიმალოს როგორც არ უნდა შეძვრეს მის ნაჭუჭუჭში გამოვათრევთ! შენ კი სულ გვემახსოვრები, შენ ჩვენი ძმა ხარ, შენი სული ამაყი, მუდამ იამაყებს ჩვენით! ჩვენ შენ არასდროს არ დაგივიწყებთ! აკოცა შუბლზე ძმაკაცს ბოლოჯერ და მის სასახლეს მოშრდნენ. რომ იტყვიან დუღდა იქაურობა, ცოდვით! ყველას ენანებოდა ასეთი ახლაგაზრდა მიწისთვის,მაგრამ ბუნება დაუნდობელიაა და ყოველი ჩვენთაგანის ბოლო მიწაა, მიწა ვართ და მიწად ვიქცევით.

****************** *************************** ****************************
-ორი კვირა გავიდა თუმცა ნინოს მდგომარეობა უფრო და უფრო მძიმდება. რამე უნდა მოვიფიქროთ დადა თორემ ხელებში ჩაგვაკვდება ეს გოგო. თემო ოხრავდა მძიმედ და თან ვისკს ლოთივით სვავდა.
- მათი სიყვარული სხვა ფერის იყო, ისინი ცალ-ცალკე არასდროს წარმომედგინა თუმცა..... სიკვდილი მძაგსს, ბავშვობიდან მან წამართვა ყველა და ახლა კი ის ერთიც წამართვა ვისაც ვეყრდნობოდი მყარად, მის ნაწილს კი ვერაფერს ვერ ვშველით. თავი ხელებში ჩარგო და ოხვრასს მოყვა. სადამდე შეიძლება გაგრძელდეს ეს, ორი კვირაა არაფერს ჭამს და სვავს, ფეხზე არ დგება, საწოლიდან, ადრე თუ გვეჩხუბებოდა წადით ამ სახლიდანო ახლა ამასაც აღარ გვეუბნება, თვალი ერთ წერტილზე აქვს გაშეშებული და მდუმარედ სდის ცრემლები. ეს დაუშვებელია თემო, ამის ატანა აღარ შემიძლია, რადაც არ უნდა დამიჯდეს საწოლიდან უნდა წამოვაყენო ის და უნდა ავალაპარაკო, მისი ტკივილი უნდა მოვისმინო, რომ რაღაც წილი გავიაზროო ეს ყოველივე. სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა კიბისკენ იქიდან კი ნინუცას საძიებლისკენ გასწია.
********************************************* *******************************************8
ტკივილისგან სხეულს ვეღარ ვათრევდი, ორი კვირა გავიდა ალექსის სიკვდილიდან თუმცა წამით არ გამნელებია ტკივილი პირიქით უფრო და უფრო მიძლიერდებოდა ის. ვხედავდი განაცრისფებულ სახეებს და ვხვდებოდი რა საცოდავი ვიყავი ყველას თვალში მე, ბავშვობიდან ვერ ვიტანდი სიბრალურს, რომ იჩენდნენ ჩემს მიმართ და ახლა ყველაზე მეტ სიბრალურს ვგრძნობდი ჩემს მიმართ, რაც უფრო მტკენდაა. ამ ფიქრებში ვიყავი, როდესაც ფეხის ხმა გავიგე და კარები კი არ გააღო ვიღაცამ შემოგლიჯა.
-სადამდე აპირებ ეგრე წოლას?! დადა თავზე დაადგა ნინუცას და მკაცრად და ხმამაღლა ესაუბრებოდა, ცოტა ირონიითაც.
ხმა, როდის უნდა ამოიღო?! რა იყო დამუნჯდი?! როდის უნდა თქვა შენი გულის ნადები?! როდის?! ... კლავზე წაეტანა ქალსს და შეანჯღრია.
იცი რომ შენი ასე ყოფნა გვამძიმებს და ცუდად გვხდის? იცი შენ ეს? რატომ გინდა იყო ყურადღების ეპიცენტრში, რატომ?! ყოველთვის გიყვარდა ყველა შენზე რომ ამახვილებდა ყურადღებას და ახლა როცა ალექსი აღარაა, გადაწყვიტე, როგორმე ჩვენი ყურადღების ეპიცენტრში იყო ხომ?! რატომ იქცევი ასე, რატომ გინდა ეს? თემო ეცა დადას...
-რაებს ბოდავ ძმაო, დაანებე თავი ცოდოა, რაებს ეუბნები, შენ ხომ არ გაუბერე?!
-მე სიმართლეს ვამბობ თემო.. ხვდება ვერ მივატოვებთ და შეგნებულად იქცევა ასე....
მათი ხმა რაღაც გვირაბიდან მესმოდა თითქოს ისე მქონდა ყურები დაგუბებული.
უეცრად საწოლიდან წამოაყენა ნინუცა და ხელები მაგრად მოუჭირა მკლავებზე.
-ვერ ხვდები, რომ უკვე გვაწუხებ მე და თემოს, ვერ ხვდები?! დავიღალეთ შენთან ჯდომით, ორი კვირაა დღეს და ღამეს აქ ვათენებთ თუმცა, შენ სინდისიც არ გაწუხებს, პირიქით იფერებ ყურადღებას.
-დაანებე დადა თავი, ნინოს... თემო ცდილობდა გაავებული დადას კლანჭებიდან დაეხსნა ქალი.
-არაფერსაც არ დავანებებ.... იცი რა თემო მგონია, რომ ეს შეგნებულად აკეთებს ამ ყველაფერს, შეგნებულად იქცევა ასე, რომ მასზე ეჭვი არავინ მიიტანოს.
-რას ბოდავ დადა? თემო გაცეცხლებული იყო.
-რას და ვფიქრობ ეს იმიტომ იქცევა ასე, რომ დამალოს თავისი დანაშაული და დაგვარწმუნოს, რომ მას არ მოუკლავს ალექსი.
რატომ არ გაგვიჩნდა აქამდე ეს კითხვა, იქნებ, მართლა მან მოკლა ალექსი, იქნებ მართლა ამ ქალმა დაუბნელა ნათელი დღეეები ჩემს ძმაკაცს?! გველივით ამოისისნა დადამ. ეს უკვე პიკი იყო ნინოსთვის.
-არ გაბედო..... მეორედ არ გაბედო, მსგავსი რამის თქმა... ძლივს აბავდა ხმადაბლა სიტყვებს ერთმანეთს ქალი.
-რას ლაპარაკობ, ქალბატონო ნინუცაა?! ისევ ირონიას არ იშურებდა დადა. აბა რა უნდა გავბედოთ?! ამოხვედი ყელში, შეგვაწუხე ადექი ფეხზე და შენს თავს მიხედე და თუ მართლა მკვლელი არ ხარ დაამტკიცე შენი სიმართლე. თუმცა შენი ამ ქცევების შემდეგ ეს რთული დასამტკიცებელი იქნება.
თავში სისხლი ჩაემქცა თითქოს დადას ამ სიტყვების შემდეგ, საუბრის თავი არ მქონდა, მაგრამ ტყუილი ამას მაიძულებდა. ავლუღლუღდი კიდევ ერთჯერ, თუმცა მეც ტყუილი ვთქვი.
-ხო, მე მოვკალი.... მე მოვკალი ის.... ახლა წადი აქედან, რათა... აღარ შეწუხდეთ აქ ყოფნით, ხელი შემიშვა და საწოლზე ძლივს ჩამოვჯექი.
-ნინო რაებს ბოდავ, დადა ამას სერიოზულად არ გეუბნებოდაა, მე სულაც არ მაწუხებ და არც მას, უბრალოდ შენი შეფხიზლება გვინდოდა. ისიც ვიცით, რომ ალექსი შენ არ მოგიკლავს, გთხოვ მეტად ამას ნურსად იტყვი, ჩემო დატანჯულო მეგობარო. მითხრა თემომ და გულში ჩამიკრა.
მე გიხდი ბოდიშს, ამის მაგივრად, მე შენ არასდროს შემაწუხებ არასდროს, და მუდამ შენს გვერდით ვიდგები.
-წადით აქედან!..... ამოვიჩურჩულე კვლავ ლუღლუღით.
-რა? თემოს სახეზე გაკვირვება გამოესახა.
-წადით! ვთქვი და მეტი აღარ შემპასუხებიან, ორივემ უხმოდ გაიხურეს ოთახის კარი.
ცრემლებმა მაშინ იწყეს დენა, გულიდან სისხლთან ერთად.
-ამათაც კი არ ჯერათ ჩემი, რომ მე არ მომიკლავს ის და სხვას ვის უნდა დავაჯერო?! გვაწუხებოო, ალბად ძაალიან მძიმედ დავაწექი ამ ქვეყანას ზურგზე. ამოვილუღლუღე და ძ₾ივს ავლასლასდი ფეხზე. აბაზანის კარი შევაღე სრული აფექტის მდგომარეობაში ვიყავი. წყალი ხუილით მოვუშვი აბაზანაში,ალექსის სურათი და მაისური ჩავიკარი გულში, აბაზანის კიდეზე ჩამოვჯექი და პირველად მოვყევი გოდებას, დაუფარავად, ხმამაღალ გოდებას.
-მაპატიე, ყველა ტკივილი მაპატიე ჩემო ერთადერთო სიყვარულო. ვიცი ბევრჯერ უმიზეზოდ გატკინე და ახლა ვნანობ ყველაფერს, მე შენ, რომ შემიყვარდი ამას არასდროს ვინანებ, მიყვარს ის დღე და საათი, როცა შენ გაგიცანი, შენ ჩემში ყველაფერი შეცვალე, მარტო იმად ღირდა რომ გავჩნდი ამ ქვეყანაზე, შენ რომ გიყვარდი, შენ საოცარი მამაკაცი იყავი... უშენობა მკლავს, მანადგურებს და მანგრევს, მე შენგან არავინ და არაფერი დამჩა, შენი ნაწილი არ დამრჩა არაა, ალექს! მდუღარე ცრემლები მისველებდა სახეს და ამ ყოველივეს ვბუტბუტებდი.
ყველას ზედმეტ ტვირთად დავაწექი, აი, მხოლოდ შენ შეგეძლო ჩემი ისეთი ატანა როგორიც რეალურად ვარ, ამიტომ მე შენთნ მოვდივარ, ვიცი შენც მელი, მალე მოვალ გპირდები სულ მალე შენთან ვიქნები, მე შენსგარდა არავინ და არაფერი მჭირდება შენ ის ტკივიილი ხარ, რომელსაც ვერასდროს მოვიშუშებ! ამიტომ ეს უნდა გავაკეთო! მაპატიე დედა და ძამიკოვ, შემინდე უფალო ყოველი შეცოდებანი.
სამართებელი დავისვი ვენებზე ჯერ ერთ ხელზე მერე მეორეზე, არავითარ ტკივილს არ ვგრძნობდი, პირიქით თავისუფლების სურნელს ვგრძნობდი, ამ ტანჯული ცხოვრებიდან. ბოლოჯერ ჩავისუნთქე ალექსის სურნელი, შემდეგ ბნელმა ბურუსმა და სიცივემ მოიცვა ყველაფერი...


დავბრუნდი ჩემო ტკბილებო და ფერადებო.
ბოდიშს გიხდით ჩემო შოკოლადებო, რომ დაგიგვიანეთ უამრავი პრობლემა მქონდა და ვერ განვაგრძე წერა. ესეც ამ ისტორიის მეორე ნაწილი, თუმცა 1-დან არ ვიწყებ თავების დანომრვას, ნუმერაციიას წინა ნაწილიდან ვაგრძელებ.
უმძიმესი თავებია ჩემთვის ეს თავები ამ ისტორიის, ამიტომ წერაც მიმძიმს. იმედია მოგეწონებათ, ველი თქვენს კომენტარებს, ბოდიშსს გიხდით შეცდომებისთვის ვერ გადავხედე.
ალექსანდრას უყვარხართ შოკოლადებო, თანაც ძლიერ <3