იმ დღის მერე ლუკა აღარ მინახავს..არ ვიცი..არაავინ არ იცის სად გაქრა..მოულოდნელად თბილისიდან ერთ-ერთი ყველაზე სიმპატიური და სასურველი ბიჭი გაქრა..არავისთვის არ იყო ისეთი მტკივნეული ლუკას წასვლა როგორიც ჩემთვის..გოგოებს..ლუკას ფანომს მალე აახალი ინტერესეს წყარო გამოუჩნდებოდა მაგრამ მე? მე როგორ მოვქცეულიყავი..ეს ადამიანი წამიერი გაელვება იყო ჩემ ცხოვრებაში რომელმაც ძალიან დიდი კვალი დატოვა..ლუკას გარეშე ჩემთვის სიცოცხლე წარმოუდგენელი იყო..მეგონა ეს მისი მორიგი თამაში იყო მაგრამ არც მაშნ გამოჩენილა როდესაც მეთეტთმეტე კლასის გამოცდები ჩავაბარე..არც მაშინ როდესაც მანქამას ბორბლებში შევუვარდი და ძლივს გადამარჩინეს..არც ჩემ დაბადების დღეზე..მეგონა მოვიდოდა..აქ მაინც.. ჩემი დაბადების დღის შემდეგ სამუდამოდ დავიდე ბინა აივანზე..ვიჯექი და სივრცეს გავყურები სადამდეც ამის საშვალებას გარემო მაძლევდა..არ ყოფილა არანაირი მუსიკა არანაირი ცრემლი და მოხვეული პლები ჩაის ჭიქით ხელში..მხოლოდ სიგარეტი..არაფერი სხვა..ვიჯექი და უაზროდ გავყურებდი სივცრეს..კარს არავის აარ ვუღებდი..დედა მთხოვდა გამეღ დავლაპარაკებოდი მაგრამ არ შემეძლო..ოთახიდან მხოლოდ მაშინ გამოვდიოდი როდესაც სიგარეტი მიმთავრდებოდა ან წყალი მინდოდა..ჩიტზე ცოტას ვჭამდი..დედა გაგიჟებული იყო..ერთელ სცადა კიდეც კართად დაეცადა და დაელაპარაკა..მაგრამ ორი დღე ოთახიდან არ გავსულვარ..ჰმ ჩემდა ბედად სააბაზანოც ოთახში მქონდა..ასე გაიარა ივნისმა ივლიმა დაიწყო აგვისტო და ჩამოვიდა..მოიცა თქვენ ლუკა გგონიათ?არა რა სისულელა სტასი ჩამოვიდა რომელიც გამოცდების მერე კორეაში იყო წასული და ტელეკომუნიკაციას საერთოდ მოწყვეტილიყო..წარმოდგენა არ ქონდა ჩემს ასეთ მდგომარეობაზე... როგორც კი ჩამოსულა მეორე დღეს ჩემთან მოვიდა წარმომიდგენია მისი რეაქცია როდესაც დედაჩემი მომხდარს მოუყვებოდა..ბუნებრივია დედამ არ იცოდა ვინ იყო ლუკა და ეს უფრო აგიჟებდა.. თავიდან ეგონა რომ ჩემი ძმის გამო იყო მკითხა კიდეც მაღაზიიდან ამოსულს და პასუხად მხოლოდ ერთი,ძალიან ჩუმი არა მიიღო.. იმ დღეს კი სტასის ხმის გაგონებამ ყველაფერი შეცვალა
-ნიტა_ძალიან ჩუმად დაიწყო_გესმის ჩემი?მომენატრე..რომ ჩამოვედი გავიგე რა ხდება..ნანამაც მითხრა რომ ორი თვე გარეთ არ გამოსულხარ..მხოლოდ მაღაზიაში ჩადიხარ და წყალს სვამ..ჭამით კი საერთოდ აღარ ჭამ..როგორ ფიქრობ ეს მას დააბრუნებს?.. ნიტა,ვიცი რომ გესმის,გთხოვ გამიღე კარი
დიდხანს ვფიქრობდი როგორ მოვქცეულიყავი მაგრამ ბოლოს მაინც გავუღე
-ნიტა_მხოლოდ ეს მითხრა და ატირებული მომეხვია,ძალიან მალე დამაწყნარა,მაჭამა და დამაძინა..პატარასავით მივლიდა..ვიცოდი რომ მისი ჩამოსვლა ყველაფერს შეცვლიდა..
-როდის წავიდა?_მკითხა მხოლოდ მაშინ როცა საბოლოოდ დავწყნარდი
-არვიცი
-კარგი,მაშინ როდის ნახე ბოლოს?
-გიკას დასაფლავების დღეს,იმის მერე აღარ გამოჩენილა
-მოდი მისი facebook შევამოწმოთ,რას იტყვი?
-არც კი ვიცი აქვს თუ არა
-აქვს ნიტა,აქვს
ბოლოს რომ ვნახე 19 მაისი იყო,21 მაისს სტატუსი ქონდა დაწერილი საინდამაც გავიგე რომ გერმანიაში იყო წასული ორი თვე გავიდა,ორი დაწყევლილი თვე და ის ისევ არ ჩანდა..ანასტასიამაც ვეღარაფერი ვეღარ მითხრა იმის გაარდა რომ ცხოვრების გაგრძელება მეცადა..და ვცადე კიდეც
12 სექტემბერს სკოლაში მივედი ისე თითქოსზაფხულში ძალიან კარგად დავისვენე და არანაირი ლუკა მჭედლიძე არ გამოჩენილა ჩემს ცხოვრებაში..ვაგრძელებდი მასწავლებლებთან სიარულს და უმაღლესისთვის ვემზადებოდი..სიმართლე გითხრათ ზოგჯერ ისეთი დაღლილი ვიყავი საერთოდ არ მახსოვდა ლუკა..ყველანაირად ვეცადე ჩემი ცხოვრებიდან მის ამოშლას ..გამომივიდა, მაგრამ არა ბოლომდე..მაგრამ იმ დღეს მეორედ შეიცვლა ყველაფერი 31 დეკემბერი იყო,ახლაწელს კლასელთან ვხვდებოდით სახლში..სტასიმ ძალით წამათრია და მართალიც იყყო ძალიან გავერთე დავლიე ვიცეკვე..ბოლოს დაღლილი აივანზე ვიდექი ჭიქით და სიგარეტით ხელში როცა ჩემი კლასელი რეზიკო გამოვიდა
-ვა ვა ნიტა..მოიცა შენ ეწევი ტო?
-რეზიკო მე რამდენი ხანია ვეწევი
-აუ რავიტო, მე ხო ახალი გადმოსული ვარ და კარგად არ ვიცი ყველაფერი ხო ვხდები რაა..
-კი ვხვდები
-არა თუ გაეუხებ გავალ ნიტა
-არ მაწუხებ თუ გინდა იყავი
-მაშინ ვიქნები კაი?
-იყავი რეზიკო
-აუ ნიტა,შეილება რაღაც გითხრა?
-რახან დაიწყე მითხარი
-კაროჩე არ მიყვარს ეს მიკიბული ლაპარაკი და პირდაპირ გეტყვი ძაან მმომწონხარ რა..აი რო გადმოვედი კლასში ხო ამბობდნენ რო ვითომ თეკლა მომწონდა მაგრამ სისულელე იყო,შენ მომწონხარ გადმოსვლის დღიდან
-რეზიკო მთვრალი ხარ და არც კი იცი რას ბოდიალობ
-არა ნიტა მთვრალი არ ვარ ორი ჭიქა დავლე უბრალოდ მანმმდე არ ყოფილა ისეთი სიტუაცია რომ ამ თემაზე დაგლპრაკებოდი
-და ახლა ჩემგან რას ელოდები?
-რავი კის..არ არას-ჩემისახის დანახვის შემდეგ ეგრევე დაამატა
-ნუ რეზი მისმინე,სხვა მიყვარს რა და იმედია ხვდები ყველაფერს
-ხო,კი ვხვდები..მაპატიე რა
-არაფერია
გავუღიმე და სიგარეტის კოლოფი გავხსენი რომ ახალი ღერი ამომეღო მააგრამ აღარ იყო
-რეზიკო მე ცოტახნით გავალ და მალე მოვალ
-სად მიდიხარ?
-მაღაზიაში
-ნიტა,ახალი წლის ღამეა ახლა რომელი მაღაზია იქნება ღია
-რამეს ვიპოვი
-და ბიჭებს ექნებათ
-არ მიყვარს ესეთი რაღაცები და თან მე მხოლოდ ერთს ვეწევი სხვას ვერა
-მოიცა გამოგყვები
-არაა საჭირო მარტო მირჩევნია
-თუ რამე დაგჭირდა დამირეკე
-კარგი აუცილებლად _ხო როგორ არა,ყეყეჩი..მართალია კლასიდან ერთი ეწეოდა იმ სიგარეტს რომელსაც მე მაგრამ მაინც მერჩივნა რეზისგან თავის დასაღწევად ჩავსულიყავი და სიგარეტი მეძებნა.მართალი ყოფილა ყველა მაღაზია დაკეტილი იყო..გამახსენდა რომ ქვემოთ,ქუჩის ბოლოს იოლის ფილიალი იყო..აი ეგ იქნება ღია გავიფიქრე და ამ სიცივეში დაახლოებით 500 მეტრი გავიარე,მაღაზიიდან როგორც კი გამოვედი მოვუკიდე და სიგარეტის კვამლი ღრმად შევუშვი ფილტვებში..გამათბო და დამამშვიდა.. წამოსვლისას შედარებით ნელა წამოვედი,ვგრძნობდი რომ უკან ვიღაც მომყვებოდა რამდენჯერმე გავიხედე კიდეც მაგრამ არავინ იყო..ცოტახანში რაღაც მანქანამ ჩაიარა ძალიან დიდი სისწრაფით მაგრამ ცოტა გამცდა თუარა მაშინვე დაამუხრუჭა და უკან წამოვიდა..შევშინდი და გზა ისე გავაგრძელე თითქოს ვერ დავინახე..მანქანის კარი გააღეს..ვიღაცა მოყინულ ტრასაზე გადმოვდა და ჩახლეჩილი ხმით დაიძახა
-დაბნეულო_ღმერთო ოღონდეს არა, ამ სახელის გაგონებამ ლამის გონება დამაკარგინა..მინდოდა გზა გამეგრძელებინა მაგრამ არ გამომივიდა უკან მივტრიალდი იმის იმედით რომ მას დავინახავდი..
..........
ლუკა
...........
ბოლოს სახლში ავიყვანე და იქ დავტოვე,მინდოდა მისთვის ყველაფერი მეთქვა მაგრამ არ გამომივიდა.უბრალოდ დავემშვიდობე და წავედი..მიჭირს მის გარეშე, თითქმის შვიდი თვე გავიდა და მაინც ვერ დავბრუნდი..მაგრამ მე ხომ ჩემი ნებით არ მინდოდა აქ ყოფნა..ბიძაჩემმა..მამაჩემმა ძალით გამომიშვა ჩემს დაცვას ცდილობდა მანამ სანამ იმათ არ დაიჭერდნენ..გიორგის მკვლელებს რომლებიც უკვე ჩემზე გადმოვიდნენ..31 დეკემბერი იყო როგორ მინდოდა ახლა საქართველოში,ჩემ გოგოსთან ერთად შევხვედროდი ამ დღეს..მე კი სად ვარ..გამომკეტეს ბერლინის ცივ სახლში და ბედნიერება წამართვეს..მინდა დავურეკო მაგრამ არ შემიძლია ახლა მისი ხმის გაგონება სიკვდილის ტოლფასი იქნება ჩემთვის უნდა გავძლო..ცოტაც უნდაგავძლო..როდესაც გავიგე რომ ავარიაში მოყვა სახლის კედლებს გიჟვით ვაწყდებოდი,რაც მომხვდა ხელში ყველაფერი დავლეწე გავანადგურე ძლივს გამაჩერეს რომ საქართველოში არ წავსულიყავი..მიჭირდა იმის გადატანა რომ შეიძლება დამეკარგა..მერე ჩემ ძმაკაცს ვთხოვე თვალყური ედევნებინა მისი ყველა ნაბიჯისთვის..მიგზავნიდა მის ფოტოებს თუმცა მისი დაბადების დღის შემდეგ ეს ყველაფერი შეწყდა ერტხელაც ირაკლიმ დამირეკა და გამომიცხადა რომ აივანზე გადასახლდა,რამდენიმე დღე უყურებდა მის აივანს და მხოლოდ ორი წუთით თ გავიდოდა ხოლმე მერე ისევ უკან ბრუნდებოდაო..საკუთარი თავი მეზიზღებოდა..მეზიზღებოდა იმისთვის რომ ნიტას ვტკენდი,ჩემ გამო იტანჯებოდა მაგრამ მე სხვა გზა არ მქონდა..
31 დეკემბერი იყო ასე 3 საათზე ჩემმა ტელეფონმა დარეკა,ეკრანს დავხედე და საქართველოს ნომრის დანახვამ ლამის გამაგიჟა..ძლივს მოვიკრიბე გამბედაობა და ვუპასუხე
-გისმენთ
-ლუკა,ლუკა შენ ხარ?_ნიტას ხმა იყო,ღმერთო ოღნდ ეს არა
-ნიტა?
-ლუკა იცოდე არ ჩამოხვიდე
-რაა,ნიტა
-გამარჯობა ლუკა_ტელეფონში ჩახლეჩილი ხმა გაისმა..ღმერთო ისაა
-მას არ მიეკარო
-ორ დღეს გაძლევ რომ ჩამოხვიდე და მომძებნო თორემ გპირდები მასაც ისეთს იპოვი როგორ შენი ნაბიჭ*** ძმა იპოვნე.. ჩამოდი და მომძებნე, თუარ გინდა რომ კიდევ ერთი ადამინაის სიცოცხლე გაანადგურო
-მისმინე..მოიცა მომისმინე..ის მალაპარაკე გთხოვ
-გისმენთ
-ნიტა,ნიტა მე ვარ
-ლუკა ეს არ გააკეთო მოგკლავენ
-ჩუ მომისმინე,ძალიან მალე ეს კოშმარი დასრულდება გესმის,უბრალოდ ჩემი დაიჯერე ..ვიცი რომ დამნაშავე ვარ შენს წინაშე მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა
-მორჩა მომეცი ტელეფონი
-ნიტა ჩემი დაგაქრვი
ამ სიტყვებთან ერთად ტელეფონმი გაითიშა..ბიძაჩემს დავურეკე და იმ ღამესვე კერძო თვითმფრინავით სქართველოში წამოვედი ვიცოდი სადაც უნდა მეპოვნა,ვიცოდი სად იქნებოდა
........
ნიტა
.........
როგორც კი შემოვბრუნდი ვიღაცამ პირზე ხელი ამაფარა და და დამაძინა,რომ გამეღვიძა სახლში ვიყავი,ვიღაცის სახლში რომელშიც ახლა ნამდვილად არ ცხოვრობდნენ
-ოჰო პრინცესას გაუღვიძია_ისევ იგივე ხმამ გაკვეთა ჰაერი
-ვინ ხარ?
-როგორ შენმა საყვარელმა ბიჭუნამ არ გიხთხრა ვინ ვარ? ჩემ წინ 40 წელს გადაცილებული კაცი გამოვიდა და გადაყირავებულ ბავშვის საწოლს მიეყუდა
-გამარჯობა ნიტა _ღმერთო რა ნაცნობი სახეა,ვინაა ეს..სადღაც მინახავ..მაგრამ ვერაფრით გავიხსენე ვინ იყო_ მოკლედ ახლა შენს პრინცთან დავრეკავ და ეტყვი რომ დახმარება გჭირდება და გიშველოს გასაგებია?ან რაც გინდა ის უთხარი..მთავარია გაიგოს რომ აქ,ჩემთან ერთად ხარ..
მიუხედავად იმისა რომ შეშინებული ვიყავი , იმის გაგებამ რომ უნდა დაერეკათ და მის ხმას გავიგებდი ჩემში გადტრიალება მოახდინა..ისევ დაისევ მე მის ხმას გავიგებ..მასთან ლაპარაკმა დამანგრია მაგრამ ბოლოს წარმოთქმული სიტყვები,რომელიც ძლივს ისმოდა მაგრამ მაიც გავიგე „ჩემი დაგარქვი“ ეს ყველაფერი იყო.;.ეს ბედნიერებაზე უფრო მეტი იყო..ეს იყო სიტყვები რომელიც არასდროს დამავიწყდება..ფიქრიდან ისევ იმ იდიოტის ხმამ გამომარკვია ნიტა მოდი გავიცნოთ ერთმანეთი
-თავი დამანებეთ
-ოჰო, შენმა ბიჭმა უფროსებთან მოქცევა არ გასწავლა?
-მის სახელს ნუ ახსენებთ,თქვენ მას ძმა მოუკალით მისი სახელის ხსენების უფლება არ გაქვთ_იცით ვერ ვხვდები ამ სიტყვებს რა ღირებულება ქონდა მისთვის მაგრამ ის ნამდვილად შევამჩნიე რომ სახე შეიცვალა და ჩუმად ჩაილაპარაკა
-მე თუ არ მაქ აბა ვის აქვს ამის უფლება ნიტა_ამ სიტყვებთან ერთად ოთახი დატოვა..მინდოდა დამეძინა მაგრამ არ გამომივიდა,ვღელავდი მასზე..არ მინდოდა ჩემს გამო რამე საფრთხეში გახვეულიყო..თავი კედელს მივადე და გავითიშე..არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე მაგრამ ბოლოს ხმაურმა გამღვიძა
-მჭედლიძე, ალყაში ხარ,იარაღი დაყარე და გოგო გამოუშვი, ნუ გვაიძულებ შემოვიდეთ
მჭედლიძე..მჭედლიძე.. ეს გვარი გონებიდან არ ამომდიოდა..ნუთუ ეს მხოლოდ დამთხვევაა და მეტიარაფერი..დაუჯერებელია ის რომ ეს კაცი ლუკას ნათესავი ყოფილიყო მაგრამ ამხელა დამთხვევა?ეს წარმოუდგენელია.. ის კაცი ოთახში შემოვიდა და დიდხანს მიყურა მეგონა მომკლავდა მაგრამ გადავრჩი..ამჯერად გადავრჩი
-მჭედლიძე,გიმეორებთ გადმოგვეცი გოგო და ალყას მოგიხნით_ისევ არ ამოუღია ხმა..გარედან შემოსული ხმაურით თუ ვიმსჯელებთ ალყა მართლა დიდი იყო ეს იცოდა მჭედლიძემ და ხმას ვერ იღებდა მხოლოდ ფანჯარაში იყურებოდა..სახლში სროლის ხმა გაისმა, ნელ ნელა უფრო ახლოვდებოდა.. ბოლოს ვიღაცამ კარი შემოგლიჯა ვიკივლე და თვალები დავხუჭე
1..2.. 3.. 4.. 5..
თვალები გავახილე და კარში ლუკა იდგა .. ჩემმა გამტაცებელმა გესლიანი ღიმილით გაიხედა მისკენ და მკაფიოდ წარმოთქვა
-გამარჯობა შვილო..!