როგორც ყოველთვის არცთუ ისე კარგ ხასიათზე მეღვიძება,რომ ვიაზრებ უნდა ავდგე და წავიდე ჩემთვის უინტერესესო ლექციაზე და ისევ მოვიდე სახლში უფრო მესიკვდილება მაინც ყველაფერი.ბოლოს მაინც დავახწიე სიზარმაცეს თავი და ძლივსძლივობით ავდექი,ახლა ახალი თავში სატეხი ფიქრები "რა ჩავიცვა" ამ ფრაზას ჰაერზე ნამდვილად არ ვამბობ რადგან ოჯახის შემოსავალი არც თუ ისე დიდია და სამწუხაროდ ყოველ კვირა ვერ ვახერხებ რამე ახალი ვიყიდო, ამიტომ ვეგუები იმ აზრს რომ დღესაც იგივე უნდა ჩავიცვა.ვიცვამ სადათ ჯინსი საროჩკა და ჩემი განუყრელი მეგობარი კეტები რომლიც ყველა ქუსლიანს მირჩევნია.რასაცჰქვია მივფოფხდი უნივერსიტეტში და ნახევრად მძინავს ლექციიაზე და ბოლომდე რომ არ ჩამეძინოს ტელეფონზე გადამაქვს ყურადღება და მთელი ჩართულობით facebook-ზე ვმესიჯობ...
როგორციქნა ამოიწურა ლექციები და როგორც ჩემი დაქალები იტყოდნენ "უჟმური" სახით დავტივე უნივერსიტეტი,არ მქოონდა სურვილი ვინმე ჯგუფელი მენახა და სახლისკენ წავედი..
უცნაურია მაგრამ არც სახლში მინდოდა,არც ვინმესთან გამოლაპარაკება, ზუსტად ვიცოდი სახლში ესე უხასიათოდ რომ მივსულიყავი დედაჩემი დამიწყებდა
-რაგჭირს დე?
-არაფერი დე
-ვინმემ ხომ არ გაწყენინა
-კარგი რა დე
და ასე ბევრ კითხვას დასვამდა კიდევ..მიზეზი?მიზეზი არვიცი უბრალოდ არვიცი ,არის მომენტები როცა გინდა აარავის შეხვდე არავის დაელაპრაკო და განმარტოვდე შენთვის,იფიქრო იმაზე რაც შენს გარშემო ხდება, დალიო ყავა და იყო სრულიად მშვიდად ან, წაიკითხო წიგნი და შეიცნო ახალი სამყარო...ამ ფიქრებით ვზივარ ავტობუსში და მაინც მივდივარ სახლში მსგავსი განმარტოების არც შანსი მაქვს არც შესაძლებლობა.
მაქსიმალურად შევეცადე უჟმურობა არ შემემჩნია და შევედი სახლში გეზით ოთახისკენ და რასაციტყვიან "დავეზღნართე" ლოგინს :დ გულში თან ვიმეორებდი "ოღონდ დედამ არაფერი მკითხოს" მაგრამ უცებ იღება კარი და კითხვა:
-ჭამას არ აპირებ?
-ჰო რავი შევჭამ და უნდა დავწვე ისევ რაღაცები მაქვს გასაკეთებელი უნივერსიტეტისთვის
-კარგი ოღონდ ჯერ ჭამე
ზლოზინით მივედი დავისხი ვჭამე და ისევ დავბრუნდი ოთახში, ავიღე ჩემი ლეპტოპი და არაფრის გაკეთება მინდოდა, ისევ შევედი facebook-ზე შემდეგ გადავედი ლუკას გვერძე...აა ჰო ლუკა? ლუკა ადამიანი რომელიც მიმტკიცებდა რომ ვუყვარდი თუმცა ბოლოს გადაწყვიტა რომ აღარ ვუყვარდი,სულ ვმესიჯობდით და როგორც ხდება შევეჩვიე და ცოტა მიჭირდა გადაჩვევა გაგიკვირდებათ და პირველი ადამიანი იყო ვინც მითხრა რომ ვუყვარდი მაგრამ მაინც არ მჯეროდა თითქოს წინათგძნობა იყო არვიცი...მოკლედ მაინც მაინტერესებდა მისი გვერდი მიუხედავადიმისა რომ დაბლოკილი ჰქონდა და ვერაფერს ვნახულობდი,დარწმუნებული ვიყავი რომ დაწერდა ჩემზე რამეს ამიტომ აზრზმა გამიელვა "შემექმნა ახალი facebook" მაგის მეშვეობით ვიფიქრე ვნახავდი და დავათვარილებდი.ეგრეც ვქენი შევქმენი ფეიკი როორც იტყვიან და გავუგზავნე დამატება თუმცა აქაც სირთულე შემხვდა ,არ დამიმატა..
საბოლოოდ გადავწყვიტე მქონოდა ეგ ფაკე და ვინმე ოდესმე თუ დამაინტეერესდებოდა მენახა ვინც მე დაბლოკილიი მყავდა..
25 თებერვალი იყო შევდივარ ისევ მაგ facebook-ზე, ვწერ პოსტებს ჩემ მოსაზრებებს უამრავ რამეს და უცებ მოდის მესიჯი
-კარგი პოსტები გაქვს
-მადლობა
-რამდენი წლის ხარ?
-20
-საინტერესო ადამიანი ჩანხარ
-დიდი მადლობა
-არაფრის, იმედია შენი სიტყვებია ხო?
-რათქმაუნდა
-კარგად წერ
-კიდევ მადლობა,პირველი ხარ ვინც მაგას მეუბნება...

კი პირველი იყო თუმცა მე მორიგი ადამიანი მეგონა ვინც ჩემს "დაკერვას" მოინდომებდა ისევ,კიდევ ბევრჯერ ითქვა "პირველი ხარ" და აქედან დაიწყო...

ეს თავდან უნდა მეთქვა მაგრამ არაუშავს ახლა მოგახსენებთ რომ მქვია ელისაბედი, ვარ 20 წლის ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის სტუდენტი და ფიქრებში ჩაძირული,ჯერ არ მყოლია შეყვარებული და ვარ გამოუსწორებელი რომანტიკოსი...ნუ მეტი დიდად არაფრით გამოვირჩევი, ვარ საშვალო სიმაღლის თაფლისფერი თვალებით გამხდარი და შავი თმით თუმცა ახლა შევიღებე თმა;დწერა ყოველთვი მომწონდა და ყოველთის ვამბობდი როცა სინტერესო გახდება ცხოვრება მე დავწერ და მივიღებ სიამოვნებას ოგორც წერით ასევე შეფასებებით...

ახლა კი გელოდებით თქვენ დაგაინტერესათ თუ არა ამბავმა თუ კი აუცილებლად გავაგრძელებ თან უფრო დიდს...