ორი თვე გავიდა ჩემი და სანდროს თანაცხოვრებიდან და სხვა სალში გადასვლიდან...
ნატო ისევ არ გველაპარაკება, სანდროს რა თქმა უნდა ეს ყველაფერი საშინლად აცოფებს.. ნამდვილად ვერ ვიტყვი რომ ამ ორ თჳეში ჩემი და სანდროს ურთიერთობა წინ წავიდა ან დაიძაბა, ისევ ისე ვართ როგორც აქამდე ვიყავით..
ერთმანეთს თბილად ველაპარაკებით და ხანდახან თუ წავიჩხბებთ ხოლმე ისიც უაზრობაზე..
-დღეისთვის რა გეგმები გაქვს?
დილია როგორც ყველთვის ისე დაიწყო, თმააბურძგნული სანდრო ჩამოვიდა სამზარეულოში და თეფშიდან ბლინი ამაცალა..
-დღეს სამსახურში უნდა გავიე ახალი პროექტის დაკვეთაა რაღაცა და საღამოთი არ ვიცი რა იყო?
ვითომც არაფერი ისე ვუპასუხე და ცალი თვალით გავხედე...
-დედაჩემმა დამირეკა საღმოთი მოდით საქმე მაქვსო..
ცოტა არ იყოს გაკვირვებულმა მკითხა და სამზარეულოს სკამზე ჩამოჯდა..
-კარგი მაშინ სამსაახურში გამომიარე და ერთდ წავიდეთ..
თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია და გემრრიელად შეექცა საუზმეს..
ეხლა მთელი დღე იმაზე უნდა ვიფიქრო რა უნდა ნატოს, ისევ უნდა გვეჩხუბოს თუ ცოტა დათმობაზე წავა და მიმიღებს როგორც რძალს...
მალევე ვისაუზმეთ ორივემ, გავემზადეთ და სამსახხურეში წავედით..
გზაში ერთმანეთისთვის ხმა არ გაგვიცია, ორივე ჩვენ-ჩვენ ფიქრებში ვიყავით გართულები, თუმცა დარწმუნებული ვარ ორივეს ფიქრები ნატოს და მის საქმეს ეხებოდა..
უსიტყვოდ გადავედი მაქნანიდან და სანდროს ნათქვამ "მოგვიანებით გამოგივლიზე" მხოლოდ თავი დავუქნიე..
ახალ პროექტზე ვერაფერი ვერ გავიგე იმდენად ვიყავი ჩემ სამყაროში გადასული...
წარმოვიდგინე როგორ მეჩხუბება ნატო ან თუნდაც როგორ მეფერება და როგორ მიღებს რძლად, რაც ცოტა უცნაურია ჩემთვის...
საბოლოო ჯამში მაინც ერთ დასკვნამდე მივდიოდი, რომ ნატოს რამე კარგი არ ქონდა ჩაფიქრებული...
საღამოს ექვსი საათი იყო სანდრომ რომ გამომიარა..
ისევ გათიშული ჩავჯექი მანქანაში და სანდროს ღიმილს, ოდნავ შესამჩნევი ღიმილით ვუპსუხე..
-არ ინერვიულო, ყველაფერი კარგად იქნება..
იმედნიანი ხმით მითხრა და მანქანა დაქოქა..
რაც უფრო ვუახლოვდებოდით სახლს მით უფეო ვნერვიულობდი....
კარები ნატომ გაგვიღო უსიტყვოდ შეგვატარა სახლში და მისაღებისკენ გავნიშნა..
გვერდიგვერ დავჯექით მე და სანდრო და დაბნეულებმა გადავხედეთ ერთმანეთს..
არაფრის მთქმელი სახით დაგვიჯდა წინ ნატო და ხან ერთს შემოგვხედავდა ხან მეორეს...
-რატომ დაგიძახეთ ეხლა - ბოლოს როგორც იქნა დუმილი მან დაარღვია და ღრმად ამოისუნთქა - კარგად იცით, რომ თქვენი ეს ნაუცფათევი ქორწილი არ მომწონს და მიასითაც დიდად არ ვარ აღფრთოვანებული, მაგრამ..
მაგრამ.. რადგან სანდრო ჩემი ერთადერთი შვილია და მასზე მზე და მთვარე ამომდის, მხოლოდ მის გამო ვაბიჯებ ჩემ თავმოყვარეობას და ვცდილობ ამ საკითხს გაგებით მოვეკიდო..
ამიტომ, თუ გინდათ, რომ ყველაფერი დავივიწყო და ამ ყველაფერს გაგებით მოვეკიდო, დაბრუნდით სახლში და შეეცადეთ რაც შეიძება ნაკლებად გამეჩხიროს თვალში თქვენი უმსგავსო საქციელები.. კი ბატონო მოიყვანეთ მეგობრები, მაგრამ კიდევ ერთხელ გაფრთხილებთ, აქ ბორდელი არ მჭირდება..
მთელი ლაპარაკის განმავლობაში წარბი არ შეურხევია ნატოს და მკაცრის იმიჯს ინარჩუნებდა, ცოტა არ იყოს შემაშინა, მაგრამ როგორც კი სანდროს კმაყოფილ სახეს შევხედე ყველაფერი გადამავიწყდა..
-კარგი მაშინ ჩვენ ავალთ დავწვებით...
ღიმილით წამოდგა ფეხზე, ხელი გადამხვია და ჩვენი საძინებლისკენ წამიყვანა..
როგორც კი ლოგინში მოვთავსდით მაშინვე გაოცებულმა ავხედე მომღიმარ სანდროს..
-ნუ მიყურებ ეგეთი თვალებით, ვიცნობ დედაჩემს და ვიცი რასაც ამბობს, ამიტომაც წამოვედი თავიდანვე სახლიდან ვიცოდი ადრე თუ გგვიან მოვენატრებოდი და ყველაფერზე თანახმა იქნებოდა...
-ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს დილით რომ გავიღვიძებ ისევ უნდა მეჩხუბოს...
-დაიძინე ეხლა..
გვერდი იცვალა და მაშინვე ღრმა სიზმრებში გადაეშვა..
მე კი ისევ იმ პოზაში ვიწექი და ისევ ფიქრებს მივცემოდი..
ორი თვე გავიდა ჩემი და სანდროს ქორწინებიდან და არაფერი სიახლე..
ისევ ისე ვცხოვრობთ, კლუბები მეგობრები, ოჯახი, ოღონდ ერთი ცვლილებით ნაკლები სექსი...
რამდენს ფიქრობ მია დაიძინე!
უცებ შევძახე ჩემ თავს და თვალები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს, იმ იმედით რომ დამეძინებოდა...
დილით ისევ უჩვეულოდ გამეღვიძა
-ჯანდაბა დამაგვიანდა!
გაბრაზებულმა წამოვიყვირე და ფეხზე წამოვხტი..
საშინელი თავბრუსხვევა ვიგრძენი და მაშინვე ლოგინზე დავეცი უსულოდ..
”გაახილე თვალები მია და ადექი”
კიდევ ერთხელ შევუძახე ჩემ თავს და ძილვ-ძლივობით წამოვდექი ფეხზე...
აბაზანაში შევლასლასდი და რომ არ წავქცეულიყავი მთელი ძალით ჩამოვეკიდე ნიჟარას..
ცივი წყალი შევისხი სახეზე
და ცოტა გამოვფხიზლდი..
ხალათი მჭიდროდ შემოვიხვიე ტანზე და სამზარეულოში ჩავედი..
-ღმერთო რა სუნია..
შესვლისთანავე უკმაყოფილოდ ამოვიფრუტუნე და მაშინვე ფანჯარა გავაღე..
-რა სუნია?
გაკვირვებულმა გამომხედა სანდრომ..
-არ ვიცი რაღაცნაირი სუნია..
ისევ უკმაყოფილოდ ამოვიფრუტუნე და სანდროს სახეს ყურადღება არ მივაქციე..
-დედა რამე დაგეწვათ ან რავიცი, მიამ რაღაც სუნიაო..
სამზარეულოდან გასძახა სანდრომ და მაშინვე შემოვარდა ნატო..
-არა რა ხდება?
გაკვირვებულმა გამოგვხედა ორივეს..
-სა..შინელი სუნია..
უცებ მივაყარე და პირზე ხელაფარებული გავვარდი აბაზანაში...
-კარგად ხარ?
უცებ შემომყვა უკან სანდრო და დაფეთებულმა გამომხედა..
-ეხლა კი, ალბათ მოვიწმალე და მაგიტომ ვარ, დავწვები და გამივლის..
ცოტა დაეჭვებულმა ამოვილაპარაკე, თუმცა ვეცადე არაფერი შემემჩნია და იმედიანად გავუღიმე..
-კარგი მაშინ დაწექი და მე სამსახურში წავალ, ოღონდ შენ დარეკავ შენთან სამსახურშჯ და ეტყვი რო ცუდად ხარ..
ისეთივე ეჭვნარევი ხმით მითხრა და რაღაცნაირი ღიმილით გამომხედა..
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და ლოგინში ჩავწექი..
როგორც კი სანდრო გავიდა ოთახიდან, მაშინვე ავიღე ტელეფონი და ქეთოსთან დავრეკე..
-ქალბატონო ქეთო დღეს ვერ მოვალ სამსახურში და შეგიძლიათ გამანთავისუფლოთ?
ოფიციალური ხმით ვუთხარი და კიდე დიდხანს გავაგრძელებდი სიცილი რომ არ წამოსკდომოდა..
-უბრალოდ გამაგებინა რას მასხრობ ამხელა ქალი რა.. - უკმაყოფილოდ ამოიფრუტუნა და დაკითხვაზე გადავიდა.. - რა გჭირს კი მარა?
ყველაფერი ხელახლა მოვუყევი და ისევ საშინელმა გულისრევამ შემაწუხა...
-ექიმთან იყავი?
-შემთხვევით ქმარი ხო არ მყავს ექიმი?!- სხვათაშორის ხმით ვუთხარი და ისევ აბაზანაში გადავინაცვლე... - წავედი ქეთ ცუდად ვარ..
ძლივს მოვასწარი თქმა და ისევ ცუდად გავხდი...
სახე კიდევ ერთხელ მოვიბანე ცივი წყლით და ამჯერად მისაღებში გავედი...
-რატომ ადექი? სანდრრომ დამიბარა იწვესო..
-არ შემიძლია..
სვენებ-სვენებით ამოვილაპარაკე და მოწყვეტით ჩავჯექი სავარძელში..
-ფერი არ გადევს მია..
ისევ განაგრძობდა ჩემ შემოწმებას ნატო, ხან აქედან მომიდგა ხან იქიდან, მაგრამ დასკვნას ვერ აკეთებდა...
-დღეს რა რიცხვია..
დენდარტყმულივით წამოვხტი ფეხზე და მაშინვე კალენდარი ვნახე..
-დღეს თოთხმეტია რა იყო, ეჭვნარევი მზერა მომაბყრო ნატომ და გვერდზე ჩამომიჯდა...
მე კი გამწარებული ვითვლიდი, ბოლოს უკვე როცა რამდენჯერმე გადავითვალე და პასუხს ყველა ჯერზე ერთი და იგივე მივიღე მაშინვეე სანდროსთან გადავრეკე..
-საავადმყოფოში ხარ?
აკანკალებული ხმით ვკითხე და წინ და უკან სიარული დავიწყე..
-კი რა ხდება?
-ოც წუთში მანდ ვიქნები და გარეთ დამხვდი...
ისე გავუთიშე ყურმილი არაფერის თქმა არ დავაცადე, მაშინვე ოთახში ავვარდი და გამოვიცვალე, მანქანის გასაღები ავიღე და ქვემოთ ჩვედი..
-მია რა ხდება ამიხსენი?
კარებთან დამხვდა ნატო და შეშინმებულმა გამომხედა...
-ჯერ ვერაფერს გეტყვით სანამ მეთვითონ არ დავრწმუნდები...
მტკიცედ ვუთხარი და გარეთ გავდი..
ზუსტად ნახევარ საათში ვიყავი საავადმყოფოს წინ და შეშინებულ სანდროსთან მივედი..
-ხომ კარგად ხარ? რამე ხომ არ გაწუხებს? ისევ გული გერევა?
კითხვები ერთბაშად მომაყარა დაშიგნით შემიყვანა...
-სანდრო, რაღაცას გეტყვი ოღონდ მომისმინე რა - ფრთხილად დავიწყე ლაპარაკლი და თან თითებს ვიმტვრევდი.. - მგონი ფეხმძიმედ ვარ..
სწრაფად მივაყარე და იმის იმედით, რომ სასოწარკვეთილი და გაბრაზებული სახე ექნებოდა თვალები მაგრად დავაჭჭირე ერთმანეთს... მაგრამ არანაირი შეძახილი ან რამე მსგავსი რომ არ იყო ჯერ ერთი თვალი გავახილე მერე კი მეორე...
-არაფერს იტყვი?!
როცა სანდროს მომღიმარი სახე დავინახე ხმა უარესად ამიკანკალდა და რომ არა სანდროს შემოხვეული ხელი ალბათ იქვე წავიქცეოდი...
-გინეკოლოგთან შევიდეთ..
ხელი თბილად მომხვია და რომელიღაცა ოთახისკენ წამიყვანა..
შეშინებული მივყვებოდი უკან, ვერც ხმის ამოღებას ვბედავდი და ვერც ვერაფერს..
-იოანე გასინჯე რა მია..
ოთახში შესვლისთანავე შესძახა და როგორც კი ამ იოანეში სანდროს მეგობარი იოანე ამოვიცანი ერთბაშად ამოვისუნთქე..
-როგორ ხარ მია?
თბილად მომიკითხა იოანემ და დასაჯდომად მიბიძგა..
-ეხლა უკეთ, მაგრამ დილით სუნები აწუხებდა და გულიც აერია, ეხლა კი მისი ფეხით მოვიდა, ამიტომ ყველა გამოკვლევა ჩაუტარე ყოველი შემთხვევისთვის..
იმდენად მშვიდად ამბობდა სანდრო, რომ მისი სიმშვიდის შემშურდა...
-თუ დაგამშვიდებს გეტყვით, რომ ანაც ორსულადაა..
ღიმილით გვითხრა იოანემ და ორივეს სათითაოდ გადმგვხედა..
-აუ რა მაგარია, გილოცავთ ეეე..
თბილად გადაეხვია სანდრო იოანეს, მე კი დებილივით ვიჯექი და ვიიცინოდი..
-აუ რა მაგარია ბავშვი..
გულწრფელად ამოვილაპარაკე და ობლად ჩამოგორებული ცრემლი შეუმჩნევლად მოვიწმინდე....
-კარგით არ გვინდა ეხლა ეს სენტიმენტები და მაცადეთ ვიმუშაო..
ვითომ მკაცრი სახით გამოგვხედა ორივეს, მაგრამ შეპარული ღიმილი ვერ დააიგნორა.....
მუცელზე ცივი ჟელე დამასხა და მონიტორს მიაშტერდა..
გარკვეული დროის განმავლობაში ხმას არ იღებდა და ორივეს ღიმილიანი სახით გვიყურებდა..
-იოანე ამოიღე ხმა თორემ გაგებუტები..
უკვე ნერვებ მოშლილმა ხმა ვეღარ გავაკონტროლე და ოდნავ მკაცრად მომივიდა..
-გილოცავ დედიკო და მამიკო, ორი თვის ორსული ხარ....


-----------
იმედია მოგეწონებათ <3 დაგვიანებისთვის და პატარა თვისთვის ბოდიშს გიხდით<3 თითოეულ თქვენგანს დიდი მადლობა კომენტარებისთვის <3 ძალიან მიყვარხართ <3