ჭადრის ფოთლები ისე ჩამიბღუჯავს თითქოს მეშინია ისინი ვინმემ არ წამართვას, დროდადრო დავხედავ და მეღიმება, მაინც რა საოცარია ეს ყველაფერი... საოცარია შემოდგომა რომელიც ამდენ ფერს წარმოშბს და ხდება მხატვარი.. მისი ნახატები სავსეა ფერებით, მაგრამ ეს ფერები არაა ნაზი ისინი ძლიერია, ყველა ბრძოლისთვის მზად არიან და მათ სჯერათ საკუთარი სიმყარის.. თუმცა ამ ფერებს სევდიანიც შეგვიძია ვუწოდოთ... შემოდგომა წელიწადის ეს დრო ყველაზე მეტად გავს ადამიანებს, ნამდვილ ადამიანებს..
ნეკერჩხლის ფოთლები გამოჩდნენ შრი ახლოს და მეც პატარა ბავშივით მათკენ გავქანდი... მათი საოცარი ფერებიც ხო უნდა წამეღო თან.. სასიამოვნოდ დაქროდა ქარი და თმებს მიჩეჩავდა, ისედაც ჩიჩილაკს ვგავარ და ესღა მაკლდა.. შორიახლოს ნაბიჯების ხმა მოისმა, შევტრიალდი ჩემს წინ დაახლოები 23-25 წლის ბიჭი იდგა და მიღიმოდა.. დაბნეულმა ავხედე ვერაფერს მივხვდი..
-იცით მე ის ვიპოვე რასაც ეძებდით-მითხრა, ისევ ის ღიმილი დასთამაშებდა, ხმა არც იკითხოთ როგორი ქონდა..
ცოტათი დავიბენი ვერ მივხვდი რა ხდებოდა, ის კი ისევ იღიმოდა.. "ჯანდაბა ლისა რამ გამოგაშტერა, მართალია სიმპატიურია საოცარია და ბედი გაგეხსნა მაგრამ ასე არ შეიძლება გამოთაყვანება" ჩამძახა ჩემმა მეორე მემ... ის კი ისევ ისე იდგა ჩემს წინ ჩემგან რაღცას ელოდა.
- მე.. მე... - ჩავიბურტყუნე, მაგრამ არ მაცალა რამის თქმა თუმცა რისი მთქმელი ვიყავი..
- დამშვიდდი შემოდგომისფერი მანიაკი არ ვარ- ისევ იღმის ჯანდაბა რატო იღიმის ასე? - მე თქვენი საოცარი ფოთოლი ვიპოვე ან უბრალოდ თქვენი ფერი ... - ხელში ნეკერჩხლის ფოთოლი უჭრავს, რომელზეც ირმის ნახტომია დახატული , ფერები საოცრად აქვს შერწყმული ლურჯი თეთრი შავი და ჩემი საყვარელი მუქი მწვანე საღებავები ერთმანეთში ირევა და ქმნიან იმას რასაც მე სამყაროს ვუწოდებ..
გაოგნებული დავწურებ ფოთოლს რომელიც უკვე ჩემს ხელებშა მოქცეული თუმცა არც ვიცი როგორ აღოჩნდა აქ.. მას ავხედე აღრ იღიმის, მაგრამ თვალებში ჭინკები უზის.. ისევ შევაშტერდი.. "ლისა" ისევ ჩამძახა მეორე მემ..
- ის , ულმაზასია , მაგრამ მე მას ვერ გამოგართმევთ! ის უბრალოდ...
- ის შენია, ხო ნუ მიყურებ ეგრე და აღარ მომმართო თქვენობით. იცი მე ზუსტად ვიცი შენ მას ეძებდი და გჭრდებოდა მე ის უბრალოდ შენში დავინახე.. ის შენია სხვა არავისი.
-მაგრამ.. - არ მაცალა თქმა მივიდა და ჩამეხუტა, ვწიმე რა ჯანდაბას მიშვრება?რატო ვარ ასე მშვიდად რატო არ ვუწევ წინააღნდეგობას? ამ ფუქრებში ვიყავი შუბლზე, რომ მაკოცა და გამეცალა..
"რა ხდება? რატო მეღმება?..
-მოგწონს ლისაა- გამომაჯავრა ჩემმა მეორე მემ.."
- ჩუ- ვთქვი ხმამაღლა და იქაურობას ფრენაფრენით გავეცალე..




---------
მოკლედ პირველი მცდელობაა ისტორიის დაწერის.. ვინც წაიკითხავს ბგთხოვთ აზრი გამოთქვათ, თქვენი აზრი ძალიან მაინტერესებს.. მადლობა ვინც გადახედა მაინც, იმედია ოდნავ მაინც მოგეწონებათ.. მადლობთ. პ.ს ბოდიშ შეცდომებისთვის..