მოკლედ გამოვბლაყვფი და ასეთ გამობლაყვრბულს ხელი ჩამკიდა და გამაქანა.
-აბა აუჩქარე წავედით აქედან- მითხრა თან მიმარბენინებდა..
- კარგი- მხოლოდ ეს ვუთხარი.
- მოიცა და არ მკითხავ სად მივდივართ?- შეჩერდა და დაეჭვებულმა ჩამომხედა..
- შენ ხო იცი სად მივდივართ? ჰო და ჩემთვის ეგეც საკმარისია.. - გაეღიმა თვალები გაუბრწყინდა, შემდეგ ოდნავ დაიწვრილა და ისე მკითხა
- მაინიაკი, რომ ვიყო არ გეშინია? შენ ხო საერთოდ არ მივნკბ?-ამაზე გულიანად გამეცინა.
-უბრალოდ გენდობი, მანიაკი ნამდვილად ხარ, მაგრამ ვიცი, რომ არ მომკლავ?
-ოჰო მანიაკიც გგონივარ?-მკითხა გახალისებულმა და ისევ გააგრძელა წინ სვლა ამჯერად მეც ვცადე ფეხი ამეწყო.
-ნუ ისეთი მანიაკი არ მგონიხარ შენ რომ იგულისხმე , თუმცა მაინიაკი ნამდვილად ხარ..- ვთქვი, კანკალმა ამიტანა, მაგრამ არ იფიქროთ, რომ შიშისგან უბრალოდ ჩემი მცივანა მე იყინებოდა..
- მალე მივალთ და გათბები- მითხრა და უფრო აუჩქარა, ის კიქროდა და მეც მიმათრევდა აბა ისე სწრაფად სად შემეძლო სიარული..
მალე ერთ პატარა კაფესთან აღმოვჩნდით, კარი გამიღო და შემატარა თვითონაც შემომყვა, პალტოს გახდაში დამეხმარა და იქვე ჩამოკიდა.. სანამ თვითონ გაიხდიდა კაფე მოვათვალიერე პატარა იყო ჩაბნელებული მყუდრო, საიდანღაც the bearfox-ის - sky-ს ჰანგები იღვრებოდა და გამიკვირდა ასეთი საოცარი გარემო ვინ შექმნათქო.. ამასობაში შემოდგომისფერი მომიახლივდა
-აბა მაგიდა აირჩიე?- ჯერ არ მქონდა არჩეული მაგრამ ბევრი ფიქრი არც დამჭრვებია, ფანჯარასთან მდგომ მრგვალ მაგიდასთან ჩამოვჯექი ისიც მომყვა და ჩემს წინ მოკალათდა.
-რას შეუკვეთავთ?- გაისმა ჩემს თავთან
-ორი ლატე და შოკოლადის ტორტი- მიუგო მან ჩემთვის, რომ არაფერი უკითხავს ისე დავეჭვდი ხო არ მითვალთვალებს? ჩემს გაოგნებულ სახეზე გაეღიმა
- არ იცოდი აზრების კითხვა, რომ შემიძლია?- მკითხა და ახორხოცდა..
- ახლახან გავიგე- ვუთხარი მომღიმარმა- დიდი ხნით გაქრი.. - წამომცდა უნებურად..
-შენი აზრით ორი თვე დიდი დროა?- მკითხა სერიოზულად და თვალებში ჩამაშტერდა..
- შეიძლება ზოგად ასპექტში, ისე მოვისაზროთ როგორც არც ისე დიდი დრო, მაგრამ ადამიანის ცხოვრებაში შესაძლოა საბედისწერო იყოს თან როცა ელოდები მაშნ განსაკუთრებით.
-ანუ მელოდებოდი?- ღიმილი გაეპარა, შემდეგ კი ისევ დასერიოზულდა..
-ჰო- მოკლედ ვუთხარი და გარეთ გავიხედე, თოვდა საოცრად თოვდა.
- თქვენი შეკვეთა- გაისმა გოგონას ხმა და ჩვენს მაგიდაზე ჩემი სიხარულები ლამაზად დააწყვეს.. მომღიმარმა გადავხედე, შემდეგ რამდენიმე წამით თვალები დავხუჭე და ვიგრძენი, სიმსუბუქე. თვალები გავახილე ის მიყურებდა და იღიმოდა.
-კქრგი ადგილისთვის მოგიგნია-ვუთხარი და ჭიქას დავწვდი.
- ჰო, მეც მონწონს თან სულ გემივნებიან მუსიკას ასმენინებენ კლიენტებს.
- თანაც ქართველების შემოქმედებას- ვუთხარი და ამაყად გავეჯგიმე.
-The bearfox-ს უსმენ?-მკითხა და გაოგნდა
- ჰო რაა აქ გასაოცარი?- ოდნავ მეწყინა ეს გაოგნება..
- არაფერი უბრალოდ ცოტა მსმენელი ყავს ხო იცი ჩვენს შემსრულებლებს არ ვაფასებთ..
- მე ვაფასებ და სხვისი არ ვიცი, ისე დამთხვევები სასიამოვნოა და თან უცნაური..
-ალბათ იმიტომ ვემთხვევით, რომ ერთმანეთის გვესმის პრაქტიკულად მონათესავე სილები ვართ.. - ამ სიტყვებმა თავბრუ დამახვია გახარებული ვიყავი და გაოგნებული ამას ნამდვილად არ ველოდი..
ხმა არ ამოგვიღია, ისე შევსანსლეთ შკოლადის ტორტი.. გარეთ გამივედით, ოხ ისევ ეს ისიცივე გავიფიქრე და მოვიბუზე.. მხარზე მესი შეხება ვიგრძენი ხელი გადამხვია და ზედ ამიკრა, იდნავ გავთბი..
- ასეთი მცივანა ფეხით არ უნდა დაიარებოდე..
- იმედი მქონდა რომ გნახავდი ამიტომაც დავიარებოდი- ჯანდაბა ეს რა წამიგცდა ლისა? ფუ რა შტერი ხარ.. ვლამძღავდი საკუთარ თავს, უეცრად შეჩერდა და თვალებში ჩანაშტერდა, შემდეგ თითები გადაატარა ჩემს თვალებზე, ბოლოს ცხვირზე ჩამოუსვა და იქვე მაკოცა, ალბათ მარცხენა ხელით ჯაბღუჯული რომ არ ვყოლოდი იქვე წავიქცეოდი, მიკვირს გული როგორ არ გამისკდა ან როგორ არ გამექცა..
- საით მივდივართ აბა? - მხოლოდ ეს მკითხა მეც სახლისკენ ავიღე გეზი. ხელი ჩემს წელზე გადმოანაცვლა გვედიდან ამიკრა, და ჩემთან ერთდ სწრაფი ნაბიჯით გააგრძელა გზა..ჩემს სადარბაზოსთან შევაჩერე, არაფერი გვითქვამს არც მქონდა ამის თავი მასთან ახლოს ყოფნა მაბნევდა მეგონა, რომ გავსკდებოდი მალე ამდენი ემოციისგან, თქნ სიცივეც მოქმედებდა და ვერ ვიყავი მოკლედ კარგად.. კი ქრადა უბედნიერესი ვიყავი მაგრან ძალიან ქაოტური ის კი ისეთი მშვიდი ოყო. მოკლედ ჩემს სადარბაზოსთან შევჩერდი.. მან კი ისევ ჩამიხუტა და ნელა მეჩურჩულებოდა
-ჩემი მცივანა, ჩემი ია , ჩემი აფროდიტე.. - შემდეგ ხელი შემიშვა და სადარბაზოსკენ მიბიძგა.. მეც დაპროგრამებულივით წავედი, მაგრამ ფეთიანივით მოვბრუნდი, ის უკვე მიდიოდა, ჩვენს შრის მანძილი სირბილით დავფარე და მის მხარზე თითები შემივაწყვე . ნელა შემობრუნდა დაბნეული მაგრამ ბედნიერი სახით მიყურებდა..
- ლისა- ვუთხარი და ხელი გავუწოდე.ჩემი გაყინული ხელი თავისაშ მოიქცია და მიპასუხა
- ლუკა- შემდეგ ნელა მიიტანა ჩემი თითები ტუჩთან და აკოცა, გამაკანკალა მაგრამ არა სიცივისგან არამედ სიამოვნებისგან.. თვალებშ მიყურებდა ისე რომ ხელი არ მოუცილებია.. ჩემს რეაქციაზე მის თვალებში ჩაბუდებული კაცუნები აცეკვდნენ,
- ახლა კი წადი ლისა -თქვა და ისევ ეამბორა ჩემს ხელს, მე უბრალო გაღიმება შევძელი და ამხელა ქალი გამლღვარი თოვლილივით გავქრი იქოდან..
სახლში უბედნიერესი შევვარდი, მაგრაამ ცუვმა ხმამ კედელთან მიმალუსრმნა
- ვინ იყო?