-როგორ არ მინდა აქედან წასვლა - დაიჭყანა ვაჩე და წამოწოლილ სალომეს მიეხუტა - მოდი რა დავრჩეთ მარტო მე და შენ
-კი კარგი იქნებოდა, მაგრამ აუცილებლად უნდა ჩავიდეთ თბილისში, რამდენი ხნის განმავლობაში არ ეცოდინებათ შენებს, ხო უნდა ვუთხრათ ბოლოს და ბოლოს
-მაშინ ჩავიდეთ და მერე ისევ ჩამოვიდეთ რასიტყვი?
-ვნახოთ ვაჩე ნუ წახვედი ეხლა შენ ოცნებებში
-მე რა ოცნებაც მქონდა უკვე ავიხდინე, მეტი ოცნებები აღარ გამაჩნია - ღიმილით უთხრა და უფრო ძლიერად ჩაეხუტა თავის საყვარელ ქალს -იცი რა ვიფიქრე?
-რა იფიქრე აბა - დაინტერესდა სალომე
-მარიკასთან და დავითთან ერთად ცხოვრებას ცალკე გადავიდეთ არ ჯობია?
-თუ მაგას ჩემს გამო ამბობ დამიჯერე არ ღირს, მე არანაირი პრობლემა არ მაქვს ხო იცი არ ვარ პრობლემური ადამიანი
-ვიცი ვიცი ჩემო პატარა, მაგ მხრივ არც ვამბობ, უბრალოდ მგონია რო მარტო უნდა იცხოვროს წყვილმა. არ არის საჭირო სხვებიც იყვნენ გარეულები იმ პრობლემებში რაც ცოლ-ქმრული ცხოვრების დროს წარმოიქმნება
-ვაიმეეეე ჩემი საღად მოაზროვნე ბიჭი ვინ არისო ? - ვაჩეს მსჯელობით კმაყოფილმა წამოიძახა
-მე ვარ მე - გაეცინა მასაც
-კარგი შენ როგორც გინდა. გადავიდეთ ჩემთან სახლში და იქ ვიცხოვროთ, ხოიცი მარტო მე და ნატალია ვიყავით ისედაც
-არა რას ამბობ მე ეგ არ მიგულისხმია, ცალკე საკუთარი სახლიც მაქვს მოწყობილი თქვენს უბანთან ახლოს სხვათაშორის. აქამდე არც მქონია სურვილი გადავსულიყავი, მაგრამ ეხლა უკვე შესაფერისი დროა
-მართლა? - გულწრფელად გაუკვირდა სალომეს
-ხო მართალა
-აუ რაღაც მინდა რომ გითხრა
-გისმენ რაიყო - სმენად იქცა ბიჭი
-ხო იცი ეხლა გადავედი მეორე კურსზე და ალბათ ისიც იცი რამდენად მიყვარს ჩემი პროფესია. მისგარეშე ალბათ ერთი წამიც ვერ ვიცოცხლებ და დიდი იმედი მაქვს ამასთან დაკავშირებით რაიმე პრობლემები არ გვექნება. ვიცი, რომ შეგნებული ადამიანი ხარ და შენგან დიდ ხელ შეწყობას ველი, თუ არადა არვიცი ალბათ არაფერი გამოვა სხვაგვარად - ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა ეს სიტყვები - მინდა ეხლავე გავარკვიოთ ყველაფერი სანამ სწავლა დამეწყება.
-რათქმაუნდა სალომე, მაგას რა ლაპარაკი უნდა საერთოდ, შენ ჩვეულებრივად გააგრძელებ სწავლას და დამიჯერე არანაირი პრობლემა არ იქნება ჩემგან. ალექსანდრესგან ვიცი რომ მალევე დაგეწყებათ პრაქტიკები და შეიძლება ღამითაც კი მოგიწიოს საავადმყოფოში ყოფნა, ამ ყველაფრისთვის მზად ვარ, მეთვითონ მიგიყვან და წამოგიყვან ხოლმე. არ მინდა იფიქრო რო ვიღაც ერთი ჩვეულებრივი ბნელი ბიჭი ვარ. ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის, რომ კომფორტულად იგრძნო თავი და შენი საქციელის არ ინანო.
-მაგის იმედი მქონდა ზუსტად, ღმერთო ვაჩე როგორ მიყვარხაარ - მოეხვია მთელი გრძნობით - არადა თავიდან რა ცუდი შთაბეჭდილება შემექმნა შენზე, ერთი გაუთლელი და უხასიათო სვანი მეგონე - სიცილი წასკდათ ორივეს
-მოდი წარსულს ნუ გავიხსენებთ ძაან გთხოვ
-კი მასე ჯობია ნამდვილად - დაეთანხმა და ცოტა ხნით გაჩუმდა - ვაჩეე
-ჰოო - უპასუხა და თმაზე ფერება განაგრძო
-ალექსანდრესგან ვიციო რო პრაქტიკები დაგეწყებათო ახსენე და მაგან საიდან იცის ეს ყველაფერი?
-არ გვითქვამს აქამდე ტრავმატოლოგი როა? - ისეთი სახე მიიღო თითქოს რაღაცას იხსენებდა?
-მართლააააააა? - თითქმის წამოიყვირა - ეგ რო მცოდნოდა ჩათვალე კითხვებისგან დავახრჩობდი
-ხო აბა რა გგონია, ჩეხეთში მუშაობდა და აქ აპირებს ეხლა კარიერის გაგრძელებას, რაღაც შემოთავაზებები აქვს უკვე.
-აუ რა მაგარიაააა - გულწრფელად გაუხარდა - მოკლედ ნატალია კარგ ხელში ვარდება რაააა
-აჰააა ანუ შენც იცი ყველაფერი ხო?
-ეეე შენც იცი? მე მეგონა შევაპარებ რამენაირადთქო
-რათქმაუნდა ვიცი, თავიდან ჩემით მივხვდი მარა მერე ალექსსანდრეც დამელაპარაკა და საბოლოოდ დავრწმუნდი
-აუუ ძან მეცოდება ეხლა ნატალია მარტო რო მოუწევს ცხოვრება
-მეეჩვება იმან დიდი ხანი გაძლოს ნატალიას გარეშე, შენ მაგის დარდი ნუ გექნება
-ძააან საყვარლები არიან და არვიცი რამდენად გაუძლებს სანდრო
-შენი აზრით ეს ნაკლებია? დამიჯერე პატარაობიდან ერთად მოვდივართ და მაგის მეტი არაფერი მინახავს. ერთმანეთზე უარესები არიან და არმოიწყენენ
-ისე რა კარგად დალაგდა არა? მე და შენ, ალექსანდრე და ნატალია, კესო და ნიკა. ძააააააან მიხარიაა - ტაში შემოკრა სიხარულისგან
-ოოო კესო და ნიკა სულ სხვა თემაა, თითქოს არაფერს გვანახებენ და კი არიან გუგულებივით
-ხო კესოსგან ძაან მიკვირს მე პირადად. ეგეც არანაკლები გიჟია და ან ნიკამ დააწყნარა ან კიდე ისეთები დამართა მაგ საცოდავ ბიჭს როვეღარაფერს ამბობს
-რაც არ უნდა იყოს შეეფერებიან ერთმანეთს
-ხო - დაეთანხმა თავის დაქნევით - ეეეეჰ ძაან გაგვიგრძელდა მგონი საუბარი, ჯობია ჩანთა ჩავალაგოთ - წამოხტა სალო და ტავის ჩანთას დასწვდა
-გინდა დაგეხმარო? - შესთავა ვაჩემ
-არა იყოს, შენი შენი ჩაალაგე, თუ არადა დამელოდე მე და წამოვალ დაგეხმარები
-არა საკო მეთვითონ ვიზამ, შენ რომორჩები დამიძახე და ჩავიტან ქვევით
-კაიიი - ლოყაზე აკოცა და ისევ თავის საქმეს მიუბრუნდა
-მოიცა ეს რა იყო ეხლა?
-რაიყო? - გაიკვირვა გოგომაც
-ლოყაზე კოცნა რა უბედურებაა?
-ოოოოო - სიცილი წასკდა ვაჩეს მოღუშულ სახეზე - მოდი აქ მოდი - ხელები მოხვია კისერზე და ვნებიანი კოცნით დააჯილდოვა.
-აი ეს სულ სხვა საქმე იყო უკვე - გაებადრა სახე სვანს - ხო არ გადაგვედო ჩალაგება? - ზედმეტად სასიამოვნოდ ჟღერდა მისი შემოთავაზება, მაგრამ მალევე მოეგო სალომე გონს და სასწრაფოდ გაუშვა აბუზღუნებული ბიჭი თავისი ოთახისკენ.

___


ალბათ ესე ღამის თერთმეტი საათი იქნებოდა ნელ-ნელა რო მორჩნენ ყველაფრის ჩალაგებას და გამოიხურეს სახლის კარი. თავისებურად მაინც გული წყდებოდათ, მაგრამ ეს იმას ხომ არ ნიშნავდა როვეღარ ნახავდნენ ერთმანეთს. რათქმაუნდა არა, უბრალოდ ადამიანებს გვახასიათებს გარემოსთან შეჩვევა და ძნელად თუ ვეგუებით სასიამოვნო მოგონებების არეალთან განშორებას.
კესო, ნიკა და გაბრო დამიანესთან ჩასხდნენ მანქანაში, სალომე თავისთავად ვაჩესთან , ხოლო ნატალიას რაც შეეხება, დეიდაშვილის მანქანისკენ მიმავალს როგორც წინა დღით, ისე ჩაკიდა ხელი ალექსანდრემ და თავისი მანქანისკენ ააღებინა გეზი რომ მომხდარი ვერც გაიაზრა და უხმობ მიჰყვა ვაჟბატონის ნებას.
-შენ როდის როგორ მოგინდება ისე უნდა გადამანაწილო ხოლმე? - კაი ხნის დუმილის შემდეგ დაარღვია სიჩუმე ნატალიამ.
-რაიყო რამით უკმაყოფილო ხარ?
-კითხვას კითხვით ნუ მიბრუნებ
-ჩემთან მინდოდა ყოფილიყავი - დამთბარი მზერით გადახედა და დააკვირდა გოგონას რეაქციას
-გირჩევნია გზას უყურო - ისე გამოუვიდა თითქოს თავიდან მოიცილაო
-გუშინ რა დაგემართა?
-რას გულისხმობ? - ვითომ ვერ მიხვდა რას გულისხმობდა ალექსანდრე
-აი ის გოგო რო დააფრთხე და მერე სუნთქვა არეული რო დამტოვე
-შენ ნამდვილად არვიცი სუნთქვა არეული რატო დარჩი მარა მე გაგაფრთხილე რო ზედმეტად არავის შეხებოდი
-ხო მაგრამ მე ხო არ შევხებივარ?
-შენ შეიძლება არა, მაგრამ ის შეგეხებოდა მალე და დამიჯერე მარტო სიტყვიერი მოშორებით არ დავკმაყოფილდებოდი
-ჯანდაბა ნატალია რანაირი ხარ - ძალიან სიამოვნებდა სანდროს მასზე რო ეჭვიანობდა გოგონა და უარესად ცდილობდა მის გამოწვევას
-და რო ავყოლოდი შენ რა? ჩვენ ხო უბრალოდ მეგობრები ვართ? - შეხედა ინტერესიანი მზერით
-ხო მართალი ხარ ალექსანდრე, სისულელე ვქენი რომივვარდი იმ ქალს, უნდა მიმეშვა გაეკეთებინა რაც უნდოდა და აყოლოდი შენც, ეხლაღა მივხვდი ამას - ვითომ კატეგორიული ტონით უპასუხა, მაგრამ შინაგანად რაღაც ჩასწყდა. ძალიან ატკინა გული ბიჭის მეგობრად მოხსენიებამ და მეტი რო ვეღარ გაუძლო ცრემლები წამოუვიდა
-წეღან სხვანაირად ჭიკჭიკებდი, ესე უეცრად რამ შეგიცვალა აზრები? - არ ცხრებოდა მაყაშვილი - არ მცემ პასუხს?
-ნატალიააა - უკვე ეჭვი გაუკრთა ხმაში
-დამანებე რა თავი - ამოისლუკუნა და ფანჯრიდან გააგრძელა ყურება
-მოიცა მეჩვენება თუ ტირიხარ? - სახე აელეწა ბიჭს - შემომხედე გთხოვ - ლამის ემუდარებოდი უკვე. როვერაფერს გახდა, ბოლოს ცალი ხელიტ შემოატრიალებინა სახე და გული მოუკვდა ასეთ მდგომარეობაში მყოფ ნატალიაზე
-ამის დედაც - უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა ვიდრე გოგოს უთხრა - ბოდიში რა მართლა ვერვიფიქრებდი თუ ამდენად იმოქმედებდა ჩემი სიტყვები შენზე - პარალელურად ცრემლებს წმენდდა და ხელის გულზე კოცნიდა - გამეცი ხმა გთხოვ - ტანმოყვარეობა არ აძლევდა ნატალიას ხმის ამორების უფლებას, ისედაც ბრაზდებოდა თავის თავზე როვერ შეიკავა ცრემლები და გაურკვევლობაში მყოფი ვერც იგებდა რას ელაპარაკებოდა სანდრო.
ვერაფრით ამოადგმევინა ბიჭმა ენა, ამიტომ ბოლოს უკვე ცალი ხელით ბუმბულივით აწია და თავის კალთაში მოაკალათა.
იმდენად ესიამოვნა ნატალიას ეს ქმედება რომ გულმკერდზე მიადო თავი და გაიტრუნა
-ოხ რა უცნაურები ხართ ეს გოგოები რა, ღმერთმა იცის რაზე რა რეაქცია გექნებათ - ანერვიულებული საუბრობდა - ნამდვილად ვერ წარმოვიდგენდი შენ თუ მსგავსი რეაქცია გექნებოდა თორე ყველაფერს გეფიცები ხმას არ ამოვიღ...
-შენ მართლა მეგობრად მიმიჩნევ? - ლაპარაკი შეაწყვეტინა და ისე რომ არც განძრეულა უეცრად კითხა
-როგორ ფიქრობ მეგობრად რომიგიჩნევდი გაკოცებდი? ან ახლა ჩემ კალთაში იჯდებოდი? რათქმაუნდა არ მიგიჩნევ მეგობრად ნატალია ეს როგორ იფიქრე, მე უბრალოდ შენი გაბრაზება მინდოდა მეტი არაფერი
-ხოდა მოგიწევს რო გამოისყიდო - მალევე მოვიდა ხასიათზე
-რასაც გინდა იმას შეგისრულებ ოღონდ შენი ცრემლები აღარ დამანახო - ამ წუთას ისეთი გულწრფელი იყო როგორც არასდროს
-საჭესთან დამსვი - გაიმართა და სახეში შეხედე
-რაა? ეხლაა? - დაიბნა ალექსანდრე
-ხო ეხლა აბა?
-გენდო? - მოჭუტა ცალი თვალი
-სურვილი ყველავარიანტში უნდა ამისრულო, დამპირდი და სხვა რა გზა გაქვს უნდა მენდო
-ოოოხ ნატალიაააა, კაი მაცადე გავაჩერო - იქვე გადააყენა მანქანა და ადგილი გაუცვალა.
მალევე გაისმა მობილურის ხმა
-ხო ვაჩე
-არა ცოტა ვერ ვარ კარგად და ნატალია დავსვი
-არვიცი შეიძლება წნევა მაქვს და მირჩევნია ეს იჯდეს
-კაი კაი - გაუთიშა და ბედნიერ გოგონას გადახედა
-იმედი მაქვს რომელიმე ხეს არ ჩამახუტებ
-თუ გეშინია შეგიძლია კალთაში ჩამისკუპდე როგორც წეღან მე გამაკეთებინე - უთხრა სიცილით
-ფეხები ჩაგენგრევა ხო არ ეხუმრები ჩემ წონას?
-ხო ნუ შენს კუნთებს თუ გავითვალისწინებთ ცოდო ვარ ნამდვილად
-სულ მინდოდა მეკითხა - წამით შეჩერდა მაყაშვილი - ბუნებრივად ასეთი მკვრივი ტანი გაქვს თუ ვარჯიშობ?
-შენ როდის შეამოწმე მკვრივი მაქვს მე თუ მოშვებული ? - ღიმილით კითხა
-შემოწმება სულაც არ უნდა, თვალები მაქვს და ხო ვხედავ - აყვა ვაჟბატონიც
-არა დიდად არასდროს მივარჯიშია, თუ ვიწყებდი მალევე ვანებებდი ხოლმე თავს, მარტო ძალიან მეზარება და სალომე და კესო მაგ საკითხში მკვდარი სულები არიან რასაცქვია
-მე და შენ ვივარჯიშოთ ხოლმე არ გინდა?
-რავიცი რატომაც არა - ჭკუაში დაუჯდა ეს აზრი - ისე, რაღაც ადამიანური საუბრის საათები გვაქვს აშკარად და არ გინდა შენზე მომიყვე რამე? არაფერი არვიცი საერთოდ რას საქმიანობ, რა გიყვარს, რას აკეთებ თავისუფალ დროს
-იმშემთხვევაში მოგიყვები მერე შენც თუ მომიყვები შენ თავზე
-კარგი შევთანხმდით - მხრები აიჩეჩა თანხმობის ნიშნად
-როგითხრა ძალიან ბევრი მაქვს მოსაყოლითქო მოგატყუებ, მიყვარს ცურვა, პროფესიონალი მოცურავე ვარ
-ააა მაგიტო შემომხედე ირონიულად შემეჯიბრეთქო როშემოგთავაზე? - ახლარა მიხვდა გოგონა რაში იყო საქმე
-ნუ ალბათ ხო - გაიცინა და გააგრძელა - კიდევ მიყვარს ძაღლები, ეხლაც ვაპირებ პატარა ლეკვის ყიდვას რადგან ჩამოვედი და არსად ვაპირე კაი ხანი წასვლას. თბილისში მარტო ვცხოვრობ, მშობლები კახეთში არიან იმის მერე რაც შედარებით ასაკში შევიდნენ, დედის ერთვა ვარ. ხოო კიდევ დიდი ხნის წინ წავედი ჩეხეთში და იქ ვმუშაობდი ერთ-ერთ კლინიკაში ტრავმატოლოგად
-რააააააა? ექიმი ხააარ? - გაკვირვებისგან თვალიბი ჭყიტა ნატალიამ
-ხო რა იყო?
-მე რატო არ ვიცოდი?
-რაც არ გიკითხავს რა უნდა გცოდნოდა?
-ხო ნუ ეგეც მართალია, მაგრამ რავი ბიჭებსაც რო არ უხსენებიათ გამიკვირდა
-ეგ არაფერი კიდევ იმდენი რამე გაგიკვირდება შენ ჩემთან ყოფნის დროს
-რა თავდაჯერებული ხარ ღმერთო ჩემო - არ დანებდა გოგო
-ეხლა შენი ჯერია, დაიწყე - ნატალიასკენ შემობრუნდა და მზერა მიაპყრო ინტერესით სავსემ
-მე ჯავახიშვილში ვსწავლობ ბიოლოგიურზე, თავიდან მეც რატომღაც ექიმობა მინდოდა სალომეს მსგავსად, მაგრამ ბოლოს მივხვდი რომ ჩემთვის არ იყო და დიდად თავიც აღარ მოვიკალი. მეორე კურსზე გადავედი და დღემდე არ ვნანობ იმდენად მომწონს ჩემი პროფესია. ძალიან მინდა მომავალში ღეროვანი უჟრედების ლაბორატორიაში ვიმუშაო და ყველაფერს გავაკეთებ ამისთვის.
-მომწონს, მომწოონს ასეთი შემართება და დარწმუნებული ვარ ყველაფერი გამოგივა
-მადლობა - ესიამოვნა სანდროს სიტყვები - ხო კიდე რაგითხრა, არავინ მყავს ვაჩეს, სალომეს, დეიდის და ბიძის გარდა, მაგრამ დიდად არც მადარდებს ეგ, ალბათ ასეც არის საჭირო და არასდროს მიფიქრია, რომ უბედური ვარ ამის გამო... მოკლედ რაც საჭირო იყო გითხარი, დანარჩენს შენთვითონაც გაიგებ და ჩემი ხასიათი დარწმუნებული ვარ უკვე შეიცანი
-ხოოო აი შენს ქმარს დიდი მოთმინების უნარი სჭირდება აშკარად იმდენად რთული ხასიათი გაქვს - გაეხუმრა სანდრო
-ღმერთო ჩემს სუსტ წერტილში მოარტყი ზუსტად - თავი გადააქნია ნატალიამ
-რატო?
-არ შემიძლია ეს ცოლ-ქმრული ურთიერთობები
-რას გულისხმობ ცოლ-ქმრულ ურთიერთობებში?
-აი როგორ აგიხსნა, ზოგადად სიტყვა ცოლი და ქმარიც კი მაღიზიანებს. ალბათ ვერასდროს შევძლებ ოჯახი შევქმნა.
-კი მაგრამ რატო? რამე მიზეზი ხო გაქვს? - არ მოეშვა
-საჭმლის გაკეტებას მე არ ვაპირებ ზოგადად არც გამომდის, ამასგარდა არშემიძლია ვიღაცის ტანისამოსი ვრეცხო ჩემსას ძლივს ვუვლი. თან თითქმის არცერთი ოჯახი არმინახავს კაცს, რომ არ ეღალატოს ცოლისთვის და მე ეს არ შემიძლია, ვერ ავიტან უბრალოდ, შეიძლება ჭკუიდან შევიშალო და მოვკლა ჩემი ქმარი
-ხო მაგრამ ეგ ხო ინდივიდუალურია, მასე ძირითადად ისეთი კაცები იქცევიან, რომლის ცოლებიც თავს აღარ უვლიან, სახლში ჯდებიან და მოსამსახურეებად გარდაიქმნებიან, თან მუდმივად უკმაყოფილოები არიან ყველაფრით. იმის მიუხედავად როარაკაცობად მიმაჩნია ღალატი, რაღაც პონტში მაგათიც მესმის
-არვიცი, ერთადერთი ის ვიცი რო მე მსგავს რაღაცას ვერ ავიტან და ძალიან ცუდად დასრულდება ყველაფერი. რათქმაუნდა არც სახლში ჯდომას არ ვაპირებ და არც ტიპიური "ცოლი" გავხდები, მაგრამ რარაც მაინც მაშინებს და არვიცი რა
-შენ უბრალოდ ზედმეტად ეგოისტი და ეჭვიანი ადამიანი ხარ ნატალია, აი შემომხედე ეხლა მე, შენი აზრით შემიძლია ოდესმე შენნაირ გოგოს ვუღალატო ? - სცადა ეხუმრა და განემუხტა სიტუაცია მაყაშვილს
-ოოოოოხ - გაეცინა - შენ რაიცი რო მაინც და მაინც შენ გახდები ჩემი ქმარი?
-ვიცი ნატალია ვიცი, მე ყველაფერი ვიცი საერთოდ - შუბლთან გადასწვდა, აკოცა და თავის ადგილს დაუბრუნდა შეფიქრიანებული.

___


-ვაჩეე
-ჰოოუ - შეხედა ფანჯარაში მომზირალ გოგოს
-მგონი ჯობია ამ შუაღამით პირდაპირ შენთან მისვლას, ჩემთან დამტოვო და ხვალ წამოვიდე შენთან, თან შეამზადებ შენებს - ნერვულად მოიგრიხა თითები
-კიდე მაგაზე ნერვიულობ შენ? - ხმა დაუთბა შეშინებული გოგონას შემხედვარე
-მართლა ძალიან მეშინია, იქნებ ცუდად მიიღონ, თან ჩემებმაც არაფერი იციან და მაგათაც ხო უნდა გავაგებინო
-ხო გითხარი სალო, ჩემები პატივს სცემენ ჩემს გადაწყვეტილებას და ერთი წამითაც არ იფიქრო რო შენ არ მიგიღებენ. შენებს რაც შეეხება ერთად დაველაპარაკოთ, ნუ ნერვიულობ ყველაფერი კარგად იქნება. შენ თუ თვლი რომ შენ სახლში ჯობია დღეს დარჩე, არ არის პრობლემა დაგტოვებ, მაგრამ იცოდე ხვალ შუადღით მოგაკითხავ და უკვე ოფიციალურად გადმოხვალ ჩემთან, ამდღეებში კიდე საერთოდ ცალკე გადავიდეთ კაი? - ხელი ჩამოუსვა ლოყაზე
-კაი - მანაც გაუღიმა და ისევ ფანჯარაში ყურება განაგრძო

___

-ვაიმე დამიანე ცოტა ნელა ატარე რა ნუ ამომხადე სული შიშისგან - მუჯლუგუნი გაკრა გაბრომ საჭესთან მჯდომ დამიანეს
-აუ ეს რა შეცდომა დავუშვი შენ რო ჩემთან ჩაგსვი რა - ამოილაპარაკა მობეზრებული ტონით
-შენ არ მეხვეწებოდი ჩემთან ჩაჯექიო შე თავგასიებულო ? - გაბრაზდა გაბრიელი
-მე მასე შეიძლება ბევრი რამე გითხრა მარა ყველაფერი კი არ უნდა დაიჯერო?
-მოდი და ელაპარაკე ეხლა ამას რააა
-გაჩუმდით ბიჭოოო - ამოიხავლა ნიკამ - ხო ხედავთ ძინავს კესოს, არგამიღვიძოთ თორე ორივეს გადაგაგდებთ მანქანიდან
-აუ ამას რაღა უნდა ერთი - სიცილი წასკდათ ორივეს

___


კარგად გათენებული იყო უკვე თბილისში როჩააღწიეს. ჯერ სალომეს სახლთან მივიდნენ. ძალიან არ უნდოდა ნიკას თავის გულმკერდზე მიწოლილი კესანეს გამოღვიძება, მისი ნება რომ ყოფილიყო საერთოდ აღარც გაუშვებდა გოგოს, მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა, ხელებით აიტაცა ჰაერში და დივანზე მიაწვინა
-დარჩით ბიჭებო ყავას დაგალევინებთ - შესთავაზა სალომ
-არა არა წავალთ ჩვენ, თქვენც გამოიძინეთ დაღლილები იქნებით
-ხო მასე ჯობია, დაწექით დაიძინეთ და გამოგივლი შუადღით მზად დამხვდი - თავზე აკოცა ვაჩემ და ბიჭებთან ერთად გაემართა გასასვლელისკენ
-აბა კარგად - დაემშვიდობაგოგოებს ალექსანდრე- შენ ხვალ დილით გამოგივლი და წავიდეთ სავარჯიშოდ ხო?
-კაიი - ეშმაკურად გაუღიმა ნატალიამ - გელოდები


ვერაფრით დაიძინეს ვერცერთმა, მარტო კესოს ეძინა ტკბილად და გაუნძრევლად. აქეთ-იქით დადიოდა სალომე და მოსალოდნელ შეხვედრაზე ფიქრობდა. ვაჩეს სიტყვების მიუხედავად მაინც ძალიან ნერვიულმა
-კარგი გოგო რას დადიხარ აქეთ-იქით? - შეწუხდა ნატალია
-რავქნა მენერვიულებაააა
-ნუ ნერვიულობ, ძალიან კარგად იცნობ დეიდას და ბიძას, ხოიცი როგორ უყვარხარ მათ, დამიჯერე მართლა არაფერი გაქვს სანერვიულო ყველაფერი კარგად იქნება - მივიდა და ჩაეხუტა თავისი ცხოვრების განუყრელ ნაწილს - აი ეგრე, დამშვიდდი, აფორიქებით და კედლებზე შესკდომით არაფერი მოდგვარდება, ამას ჯობია წავიდეთ ჩვენც და დავიძინოთ რო ალეწილი სახე არ გქონდეს. მეც გამოგყვები და გვერდში დაგიდგები , ეხლა აწიე ერთი ადგილი
-ხო მართალი ხარ როგორც ყოველთვის - ნელა წამოდგა და ნატალიასთან ერთად გაემართა საძინებილსკენ.


შუადღით ვაჩეს ზარმა გამოაღვიძა
-გაგაღვიძე?
-რომელი საათია?
-ორი დაიწყო, ვიფიქრე სანამ სახლიდან გამოვალ გავაფრთხილებთქო
-კარგი ქენი, გავემზადებით ეხლავე დიდი არცარაფერი მჭირდება
-კაი თხუთმეტ წუთში შენთან ვიქნები, არინერვიულო - დააყოლა ყოველი შემთხვევისთვის

უკვე მანქანაში ისხდნენ ნატალიასთან ერთად სალომ როდაარღვია სიჩუმე
-უკვე გაიგეს ხო? - იკითხა ანერვიულებულმა
-კი გაიგეს - დაეთანხმა ვაჩე
-მერეე? - გაშეშდა ერთ ადგილას - რა რეაქცია ქონდათ? - ამაზე სიცილი აუვარდა ვიბლიანს
-რა რეაქცია უნდა ქონოდათ სალო? თავიდან კი გაუკვირდათ მოულოდნელობისგან, მაგრამ მერე შენზე როგაიგეს რათქმაუნდა გაუხარდათ, ხოგეუბნებოდი არაფერია სანერვიულოთქო ? - თითქოს ძალიან დიდი ლოდი მოაშორეს მხრებიდანო ისე დამშვიდდა გოგო
-ვერარის ეს, მეც მაგას ვეუბნებოდი გიჟდებიან შენზე და რატო უნდა ქონდეთ მასეთი რეაქციათქო მარა რათ გინდა - აყვა ნატალიაც
-ოოოო აბა თქვენ იყოთ ჩემ ადგილას - დაიწუწუნა მაინც
-კაი ვსო დაწყნარდი, მაგან თუ უნდა შეგიწიროს მაშინ საერთოდ აღარ მიგიყვან ჩემებთან გაწყობს? - ეხუმრა ვაჩე
-ხო იხუმრე შენ იხუმრე მეტი რა საქმე გაქვს - გაეცინა სალომესაც
-აი მოვედიიით - იქვე გააჩერა მანქანა და ფერმკრთალ გოგოს წელზე ხელი შემოხვია
მიაბიჯებდა სალომე სახლისკენ და გულის ცემა ნელ-ნელა უჩქარდებოდა. წამით შედგა ზღურბლთან, თვალები დახუჭა, ხელი მოუჭირა ვაჩეს და შეყვა სახლში.
-მოხვედით შვილოოო - მომღიმარი სახით წამოვიდა მათკენ მარიკა და დიდი სითბოთი გადაეხვია გოგოს
-ჩვენი ულამაზესი რძალიც მოსულააა - გამოჩნდა დავითიც
-გამარჯობათ - ჩაილაპარაკა მორცხვად საკომ
-აბა ეხლა - თითი დაუქნია მარიკამ - მასეთები არ იყოს, ჩვენი ოჟახის ახალი წევრი ხარ შენ და არ შეგფერის მორცხვობები, წამოდი მისაღებში გავიდეთ - წინ გაუძღვა წყვილს
-დეიდააააა - შემოვარდა სახლში ნატალიაც და მონატრებულ ქალს გადაეხვია
-უუუხ შენ გენაცვალოს დეიდა როგორ მომენატრე შე პატარა ალქაჯო, ესე უნდა დავიწყება?
-ბიძიას გოგოც მოსულაა - გაუხარდა დავითსაც და გაემრტა საკოცნელად - მოკლედ ეს რა გოგოები მომივიდნენ ოჯახში
-აბაა - დაეთანხმა ქალიც - სულ ამას ვეუბნებოდი შვილო გვაღირსე ცოლითქო შენთვითონაც ხო გახსოვს და რას ვიფიქრებდი შენნაირ ანგელოზს თუ შემოგვიფრენდა - ძალიან გააბედნიერა მისმა სიტყვებმა სალო, გული სითბოთი აევსო ასეთი მშობლები რომ ყავდა ვაჩეს და უფრო მეტად მიეხუტა მას.
საღამომდე გაჩერდნენ სახლში, ისეთი ვითარება შეიქმნა სალომეც ბოლომდე გაიხსნა და გადაავიწყდა ყველანაირი დაძაბულობა რასაც აქამდე გრძნობდა.
-შენებმა როგორც გავიგე ჯერ არ იციან ხო სალო? - ჩაეკითხა დავითი
-არა ჯერ არაფერი იციან - დაუნაღვლიანდა ისევ სახე
-შენ მაგაზე არ იდარდო ქალბატონო, ყველაფერი ათიანზე იქნება, ისეთ ქორწილს გადაგიხდით ჩიტის რძეც კი არ მოაკლდება სუფრას - ხელი ჰაერში აიშვირა დავითმა და სიამაყით წარმოსთქვა
-გაჩუმდი ერთი კაცო შენ - უსაყვედურა ცოლმა - იქნება ამათ სულ არ უნდათ ქორწილი? ეხლა სხვანაირი თაობაა, ჩვენ დროს რო იყო პალატკებში ოთხას კაციანი ქორწილები მასე კი აღარ ხდება, ეხლა მოგზაურობა ურჩევნია ყველას - ჩამოაყალიბა და კმაყოფილმა გადახედა სარძლოს - შენ ამას ნუ მიაქცევ ყურადღებას ჩემო საყვარელო, შენ როგორ გინდა ისე იქნება - ამაზე ყველას გაეცინა
-ჩემთვის არანაირი მნიშვნელობა არააქვს, ვაჩე როგორც იტყვის ისე იყოს მარიკა დეიდა
-რაოოო? - აღშფოთდა ქალი - რამდენჯერ უნდა გითხრა დეიდას ნუმეძახითქო, მარიკა დამიძახე უბრალოდ ხო ? - უზომოდ საყვარელი იყო ეს ქალი, ყველანაირ დედამთილის მითს ამსხვრევდა და ახალისებდა სალოს.