მისმა სიტყვებმა რობოტივით მიმაბრუნა, ჩანთაში ქექვა დამაწყებინა და ორი კალამიც მომაძებნინა. რადგან წინა მერხთან ვიჯექი გამიმართლა და ყველას მოვასწარი თემოსთან მირბენა. მასთან ასე ახლოს არასოდეს ვყოფილვარ. ზუსტად მის წინ ვიდექი. ეს იყო დაუვიწყარი წამები ჩემთვის. ხალხნო, გესმით რა დონეზე დავეშვი და რა დონემდე მამცირებს სიყვარული?! თემოსთან ახლოს დგომაც კი ბედნიერს მხდის. კარის მოჯახუნებამ გამომაფხიზლა. შევრჩით მე და კარები. თემო კი აღარ იყო. ესეც ასე, დავჯექი სკამზე და გავაგრძელე ჩემი ერთფეროვანი, ყოველდღიური ცხოვრება.აი ის ცხოვრება უაზროდ რომ ვოცნებობ თემოზე და იმედის ნაპერწკალიც რომ არ არსებობს ზუსტად მაგ ურთიერთობაზე მაქვს საუბარი. ის რამოდენიმე წამი კი ალბათ მთელი ცხოვრება მემახსოვრება.
მარიამმა (დაქალი) მხარი მკრა, მასწავლებელი რაღაცას მეკითხებოდა მე კი მისი ერთი სიტყვაც არ გამიგია. ისე გამომრთო თემომ ამ სამყაროდან "რამემასწავლებლებოდა". უყურადღებობის გამო პირველი ორიანიც "მივირტყი" და ვის გამო? ისევ და ისევ თემო. საბოლოოდ იმ დასკვნამდე მივედი რომ ამ ბიჭს ჩემი ცხოვრება სულ უფრო უარესისკენ მიჰყავდა და გადავწყვიტე გადამეყვარებინა...
ეს ცდა კი სულ უშედეგო გამოდგა. ჩემი გრძნობები თემოსადმი დღითიდღე ძლიერდებოდა. მის დანახვაზე მუხლები მეკეცებოდა და ლამის გული მიმდიოდა. მარიამი მარწმუნებდა რომ როგორმე უნდა გადამეყვარებინა, რომ ასე გაგრძელება შეუძლებელი იყო, სწავლასაც ჩამოვრჩი და საკუთარ თავს აღარ ვგავდი. წარმოდგენა არ შემიძლია, ნუთუ შესაძლებელია იმ ადამიანის გადაყვარება რომელიც ამდენი წელია გიყვარს და თანდათან უფრო მატულობს მისადმი გრძნობები?! არა, ეს შეუძლებელია!
მარიამი ჩემი ერთადერთი დაქალია რომელსაც დაბადებიდან ვიცნობ. მას საკუთარ თავზე მეტად ვენდობი. მან იცის ჩემი გრძონების შესახებ და უშედეგოდ ცდილობს თემო გადამაყვაროს.
წკრრრრრრრრრრრ! – დაირეკა გამოსვლის ზარი. მე და მარიამმა ბუფეტში წასვლა დავაპირეთ რომ უცებ ვიღაც გადარეული დამეტაკა და ლამის გამიტანა. არც ბოდიში მოუხდია, ისე ჩქარა გაიქცა დანახვაც კი ვერ მოვასწარი ვინ იყო ის გიჟი!
მე და ჩემი დაქალი მაგიდას მივუსხედით და ამდროს თემოც შემოვიდა ბუფეტში. მაგიდები სულ შევსებულიყო და ყველა სკამი დაკავებული იყო გარდა ჩვენ მაგიდასთან მდგომი ერთი ცარიელი სკამისა. იმედის ნაპერწკალი ჩამესახა იმ მომენტში, მჯეროდა რომ არავინ არ ადგებოდა და თემო იძულებული გახდებოდა ჩვენ მოგვჯდომოდა. არც მეტი არც ნაკლები, არ დაუყოვნებია თემოს და ზუსტად ჩემს წინ დაიკავა ადგილი. ვერ აგიღწერთ იმ დროს ჩემს სხეულსა და გულში რახდებოდა. პეპელები კიარ დაფრიანდნენ, თითქოს ბეჰემოტები დარბოდნენ...