თავი 1 - "გოგონა ნიღბით"
დღე, დღე რომელმაც საბოლოოდ მომკლა და გამანადგურა... დღე როდესაც ყველაფერმა ხალისი დაკარგა... დღე რომელმაც დალტონიკი გამხადა და ყველაფერს მხოლოდ შავ-თეთრ ფერებში ვხედავ...ამ საშინელი დღის შემდეგ აგარაკზე მოვინდომე ასვლა...აგარაკი...ჩემი და მისი... ჩემი და ნიკას აგარაკი... მინდოდა ყველაფერს გავქცეოდი...მინდოდა მეც მასთან,ერთად წავსულიყავი,შორს,ძალიან,ძალიან შორს,უსასრულობაში...გავყურებ ბუნებას,რომელიც მამშვიდებს,ცოტათი მაინც... ვფიქრობ,რატომ მოხდა ასე...რა დავაშავე ასეთი...მე ხომ მიყვარდა...მიყვარდა უსასრულოდ....უკიდეგანოდ...!!მაგრამ ასეც ხდება ხოლმე...ერთი ხელის მოსმით ნადგურდება ყველა ის გრძნობა,რაც იყო მაგრამ აღარარის და გრჩება მხოლოდ მოგონებები...მოგონებები რომლებსაც გინდა, გაექცე,დაემალო მაგრამ ადგილს ვერ პოულობ...არ იცი რაქნა...უბრალოდ ზიხარ და ტირი...როდესაც ტირი ემოციებისაგან იცლები და თითქოს შვებას პოულობ...აივანზე გასვლა დავაპირე...შევყურებდი არემარეს და ვფიქრობდი წარსულზე...რომელიც მიყვარდა.... ხოლო მომავალზე რომელიც მტკიოდა...დრო გადიოდა ჩემი მდგომაეობა კი არ იცვლებოდა...ვერა და ვერ ვეგუებოდი იმას რომ ნიკა აღაიყო...მან დამტოვა...მარტოოობისათვის გამიმეტა...არადა მპირდებოდა არასდროს მიგატოვებო...რა უსამართლოა ცხოვვრება...ამ ფიქრბში გართულს,ტელეფონის ხმა შემომესმა,მისაღებისკენ ავიღე გეზი...დედა იყო...
-ხო დე
-როგორ ხარ დე?? აღარ მოდიხარ?? მოგვენატრე <3 მამაშენს ვეტყვი და მძღოლს გამოგიგზავნით <3
-არამიშავს დე თქვენ როგორ ხართ?? <3
-კარგად ვართ დედიკო კარგად,მოგვენატრე და ჩამოდი რაა <3 ან გამოვუშვებთ ვინმეს...
-არ მინდა დე <3 დღეს საღამოს ჩამოვალ 8-ისკენ მანდ ვიქნები <3
-კაი დე <3 რადაგახვედრო რას შეჭამ??
-არაფერი არმინდა <3
-მარიამ სულ არაფერს არ ჭამ ხოო? არ შეიძლება დედა ეგრე არა ცუდად გახდები,მოეწონებოდა ნიკას ასეთს რო გხედავდეს??
-ვჭამ დედა ვჭამ,წავედი ეხლა და 8ზე სახლში ვიქნები
-კარგი, გკოცნი <3
ჩანთა ჩავალაგე და თბილისისკენ ავიღე გეზი,მალევე ჩავედი სახლში მისვვლა ჯერ არ მინდოდა და გასეირნება გადავწყვიტე...ხოო მართლა სულ დამავიწყდა საკუთარი თავის წარმოდგენა, მარიამ ქალდანი,20 წლის მიუხედავად იმისა რომ, ბევრ კომპლიმენტს ვიღებ საერთოდაც არ ვთვლი თავს ლამაზად... მეც ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ, სხვებისგან არაფრით გამორჩეული...შავგრემანივარ,საშუალო სიმაღლის,ძალიან მომწონს თაფლისფერი თვალები,შეიძლება დაუჯერებელიც იყოს მაგრამ ჩემს მწვანე თვალებს მირჩევნია... მყავს პატარა დაიკო ელენიკო ჯერ მხოლოდ შვიდი თვისაა <3 ისეთი საყვარელია <3 ფუმფულა ლოყები,პატარა კუსრონა ცხვირი და შავი თვალები აქვს <3 დედა ნია დადიანი 41 წლის,საშუალო სიმაღლის, შავგრემანი,მწვანე თვალებით მუდამ სახლშია და ელენიკოს უვლის, ხოლო მამა გიორგი ქალდანი 45 წლის, მაღალი და მისი ასაკისთვის საკმაოდ სიმპატიური,ხშირად მითქვამს დედასთვის, ერთ დღეს ქმარს აგახევენ და დარჩები მარტოთქო რაზეც ხშირად გაბრაზებულა <3 მაგრამ როგორც იტყვიან დედას არშეუძლია დიდხანს გაბრაზება :დდ <3 მამა საკამოდ წარმატბული ბიზნესმენია,მყავს საუკეთესო მეგობარი სოფი ისიც 20 წლისაა,ბავშვობიდან ერთად ვზრდებით ერთმანეთის გარეშე ვერ ვძლებთ ამიტომ მუდამ ერთადვართ... <3


გამარჯობათ,როოგორხართ? პირველად გადავწყვიტე ამ საიტზე დამედო ჩემს მიერ დაწერილი ისტორია იმედია მოგეწონებათ,ძალიან გთხოვთ დააიქსირეთ საკუთარი აზი ან საერთოდ ღირს საერთოდ გასაგრძელებლად?? შენიშვნებსაც მივიღებ აუცილებლად და შევეცდები ყველანაირად გაოვასწორო...