-კაროჩე, ქალი ბომბი ყოფილა რაა.... ძმაკაცის მონაყოლის შემდეგ ამოხდა გიგას ბაგეებს მხოლოდ ეს სიტყვები.
-ქალი ბომბი აღარაა გიგა, ის უკვე აფეთქდაა და თან გულიც დამიინაკუწაა.... სულ მოუთქმელად დალია სასმელი ნიკოლოზმა და სევდიანი მზერა მიაპყრო მოელვარე სავსე მთვარეს.
ასე როდის შემიყვარდა ნეტავ?! იქნებ გიგა თავიდანვე რომ მცოდნებოდა რომ ის ზურას რძალ-ყოფილი იყო, ყველაფერი სხვვანაირად მომხდარიყო ჰაა?! არარეალურ აზრებს აფრქვევდა ნიკოლოზი.
-რაც გვიწერია ძმაო ხომ იცი არ აგვცდება, შენი ბედიც ეგ იყო, ალბათ რომ სხვისი ცოლი და სხვისი შვილების დედა შეგყვარებოდა. უთხრა გიგამ და ლუდის ქილას ხმაურით მოხადა თავი.
-რა გავაკეთო გიგაა?! ეს გულიაა, გულს კი ვერ ვუბრძანებ ვერა! მიყვარს მთელი არსებით მიყვარს! თავი ჩაქინდრა გეგეშიძემ და სიმწრით ამოიგმინა.
კარგახნის დუმილის შემდეგ გიგამ კრინტი დაძრა.
-იქნებ გეცადაა და არ დანებებულიყავი ასე ადვილათ ძმაო?! სიკვდილამდე ქვრივად ხომ არ ივლის ეგ ქალიც?
-რა არ დავნებებულიყავი ბიჭო შენ შ****ი ხომ არაა გაქვს?! ნაკაშიძეები გვარის რძალიაა და თან მისი ქმარი უყვარს ჯერ კიდევ.... უყვარს და რა არ დავნებდე?!
-მათი რძალი იყო, აღარ არის ძმაო ვინაიდან ალექსანდრე ნაკაშიძე მკვდარიაა აწ უკვე ხუთი წელია და ეს შეუშვი მაგ თავში! თავზე თითი მიუკაკუნა ძმაკაცს.
-მას სამი შილი ჰყავს...იცი შვილები რას ნიშნავს?! მე არაა...ის დედაა, სამი შვილის დედა. დიდი ხნის დუმილის შემდეგ ამოიბურდღუნა გეგეშიძემ.
-შენ ხო არ გამო*****ი ნიკა, შენი საუბარიდან თუ ვიმსჯელებთ შენი მთავარი პრობლემა მისი სამშვილიანობაა?! ესეიგი სამი შვილი რომ არ ჰყავდეს მასზე უარს არ იტყოდი ხომ?! ხმა ამოიღეე! დუმდაა გეგეშიძე, რადგან თავის თავში ვერ გარკვეულიყო ჯერ კიდევ და ამ ამბბის რეალურობას ვერ იჯერებდა.
ეეეე, 30 წლის ასაკში შეგიყვარდა, ნამდვილად შეგიყვარდააა,იპოვე ცხოვრების სიყვარული და რაღაც სისულელეების გამო უკან იხევ! თუ მოინდომებ ისინი შენი შვილები გახდებიან!
-ისინი ვერასდროს გახდებიან ჩემები, რადგან მათი მამა მე არ ვარ!
-დაე იყავი! ქალის გულიც მოიგე და ბავშვებისიც, შენ ოჯახი გჭირდებაა ისევე როგორც მათ! შენც ბევრი რამ გამოიარეე ასე რომ თქვენ ერთმანეთს იმაზე კარგად გაუგებთ ვიდრე ეს ვინმეს წარმოუდგენია! მის სიყვარულს მოიპოვებ, მისი ქმარი მუდამ ეყვარებაა თუმცა ყველას გვაქვს გულის სხვადასხვა კუნჭულები და ერთ კუნჭულს შენც დაგითმობს ეგ ქალი მერწმუნე! კარგად დაფიქრდი და ისე მიიღე გამგზავრებაზე გადაწყვეტილება! ლუდი გამოცალა და ქილა მოჭმუჭნა გამწარებულ გულზე გიგამ.
********************************************************** ************************************
გადიოდა დრო თითქოს ყველაფერი ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა, თუმცა არც...
ნინუცა ხშირად დადიოდა ალექსის საფლავზე შვილებთან ერთადაც და მარტოც, დათოს გოგონა შეეძინა, თუმცა ალექსის საფლავის გვერდით ახალი საფლავი გაჩნდა, მშობიარობა ვერ გადაიტანა ნინომ და გარდაიცვალაა... ნინო ნაკაშიძის სიკვდილმა კიდევ უფრო დაამძიმა ნაკაშიძეების ყოფა. დათო კვდებოდაა ყოველ დღე მისი შვილის შემხედვარე, ნინუცასაც ტკიოდა დათოს ეს მდგომარეობაა, ის მისი ძმა იყო, ნინოც უყვარდა თანაც ძაალიან, მასაც არ გაუხარიაა მთელი სიცოცხლის განმავლობაში როგორც თვითონ და დათოს, დათოს რომელსაც ოჯახი არასდროს ჰყოლია ნორმალური, მუდამ მარიამს, გიორგის და ნინუცას თვლიდა მის ოჯახად. გიორგის სიკვდილის შემდეგ ერთი სიკვდილი მანაც გაიარაა თუმცა ნინუცას და მარიამის საიმედოთ არ დაცემულა წამითაც, ახლა გედენიძეებიც დაუდგნენ დათოს გვერდით თუმცა ტკივილს ვერანაირი გვერდში დგომა ვერ უშველის.
არ დავიწყებ იმის წერას თუ რაოდენ ტკიოდა დათოს ცოლის სიკვდილი, ზურას და ნანას ერთადერთი ცოცხლად მყოფი შვილის, პატარა ნინუცას დედის გარეშე სიცოცხლე და პატარა ნაკაშიძეებსაც მამიდის გარეშე, მამიდის - რომელსაც მათი მამის სუნი ასდიოდა.
*************************************************** ************************************
კიდევ გავიდა დრო,შემოდგომა მოგვდგომოდა კარს, ფერადი და ბარაქიანი...ბარაქიანი გრძობებითაც და ლტოლვებითაც..
ტყუპები უფროს ძმასთან გიორგისთან ერთად სკოლაში მივიდნენ პირველად, ყველაფერი ეუცხოებოდათ, ყელზე მიმაგრებულ ბაფთას აწვალებდა ალექსი მთელი დღე სკოლაში ყოფნის დროს, გეგა კი უღრენდა, რომ გაჩერებულიყო და მოესვენაა, ერთ მერხზე აღმოჩნდნენ ძმები, ერთ სანახაობად ღირდა მათი დანახვა და ამასთანავე ნინუცასი, რომელიც ბედნიერებას ასხივებდა და პატარა ნინუცას უკოცნიდა დაბრაწულ ლოყებს.
მთელი ამ ხნის განმავლობაში ნიკა და ნინუცა მხოლოდ ერთი - ორჯერ თუ შეხვდნენ ერთმანეთს, ისიც უბრალო „გამარჯობის“ თქმით შეოიფარგლნენ.
დათო შეეგუა მის უბედო-ბედს, განაკი ჰქონდა სხვა გზა?! ნინუცა ეხმარებოდაა ქალიშვილის აღზრდაში და მის ქალიშვილში ხედავდა საყვარელი ქალის ანარეკლს.
გვიანი ღამე იყო, ქარი ბობოქრობდააა და სტვენდაა, წითელ-ყვითელ ფოთლებს აქეთ იქით აფრიალედა, თითქოს ქვეყანას წარღვნა ემუქრებოდა.
ნინუცა დავაძინე და სადაც იყო მეც უნდა ჩამეთვლიმა, როდესაც ფანჯარას ტოტის ნატეხი მოხვდა დაა ჩაამტვრიაა. ქარის სიძლიერე მინის ჩამსხვრების შემდეგ უფრო შევიგრძენი. თითქოს ქარის მშფოთვარებამ უფრო ამიფორიაქა სული.
ბავშვი ჩემს ოთახში გადავიყვანეე და დათოს მივწერე როგორც კი მორჩებოდა საქმეს საავადმყოფოში, მოსულიყო და მინა ჩაესვა.
ტყუპებს და გიოს ვამეცადინებდი, როდესაც კარზე ზარის ხმა გაისმა, მეგონა დათო იქნებოდა თუმცა სულ სხვა შემრჩა ხელში.
-შემომიშვებ?! მონატრება, სიყვარული, ტკივილი, სინანული და საერთოდ ყველა გრძნობა ერთად იკითხებოდა მის თვალებში.
-შენ აქ რა გინდა?
-ბევრი ვიფიქრე, ბევრი ღამე გავათენე უკვე დიდი დრო გავიდა თუმცა ვერ დაგივიწყე, მეტიც იმაზე მეტად მიყვარხარ ვიდრე ადრე! მე შენ ყველანაირს მიგიღებ, შენს შვილებს საკუთარივით შევიყვარებ ოღონდ შანსი მომეცი, გთხოვ! ნიკა ამ სიტყვებს ამობდა და ქარიც უფრო ძლიერდებოდა, თმას უწეწავდა და მის უნაკლო პირ-სახეს უფრო ნათლად აჩენდა.
-ნიკა, ჩვენ ხომ ამაზე ვისაუბრეთ....
-დედაა ვინ არის?! გეგა გამოვიდა მისაღებში, მას ალექსიც მოჰყვა, საუბარიც უნებურად შევწყვიტე.
დაბნეულ თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი...
-ეს....ეს..... სიტყვებს თავს ვერ ვუყრიდი აქაც ნიკა მომეშველა.
-მე დედას მეგობარი ვარ, ნიკა მქვია! ჩემს წინ მდგარი ტყუპებისკენ გაიწიაა და ხელი ჩამოართვა დიდი კაცებივით. თითქოს გულს მომეშვა.
-თუ შენი მეგობარია დედა კარში რატომ დგას? უკნიდან გიორგის ხმა მოგვესმა.
დავიბენი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.
-შემოდი ნიკოლოზ... ამოვიბურტყუნე და ჩემი ბავშვებიანად გავიწიე ოდნავ კარიდან.
უბოდიშოდ შემოაბიჯა ჯერ შეოსასვლელში და მერე მისაღებშიც შევიდა, ტყუპებიც მას მიყვნენ. ამაზე გავღიზიანდი, პირჯვარი გადავიწერე და ამოვიჩურჩულე.
„ღმერთო შენ მომეცი მოთმინებაა და ძალაა, ამ ყოველივეს გავუძლო“!
სანამ მე გავედი მისაღებში ვატყობდი მას მოესწრო ალექსის პორტრეტებით მოჭედილი კედლების, მაგიდების, როიალის და სხვადასხვა ნივთებზე მდგარი ჩარჩოების ნახვა.
გაშტრებული ვუყურებდი უკნიდან ნიკას და ბავშვებს, რომლებიც გვერდში ამოდგომოდნენ.
-ჩვენი მამააა, ალექსი!აშკარა წყენა იგრძნობოდა გეგას ხმაში, ერთერთი სურათი აიღო ხელში სანათის გვერდით მდგარი და ხელი გადაუსვა ბავშვმა.
მეც ახლოს მივიწიეე და ნიკას თვალებში რაღაც ისეთი დავინახე რამაც სული ამატკივა. თავს ვიდანაშაულებდი, მაგრამ რატომ მე ხომ არ დამივალებიაა შემიყვარემეთქი?!
-ჩვენ და დედას ის ძაალიან გვიყვარს, სულ გვეყვარება და გვემახსოვრება რადგან როგორც დედა ამბობს, ის არ მომკვდარა, უბრალოდ ცაში გაფრინდა და ჩვენს მფარველ ანგელოზად იქცა! ახლა ალექსი წამოეშველაა ძმას. თავი ჩაქინდრა ნიკამ და მინის მაგიდაზე მდგარ სურათს ჩახედა თავლებში ახლაა, სადაც მე და ალექსი ჯერ კიდევ ბავშვები ვიყავით 20 წლისანი.
-ჩემი ძმები მართალი არიან, მამა არ მომკვდარაა, ის სულ ჩვენთანაა, ხშირად ვგრძნობთ მის ახლოს ყოფნას! გიო ალპარაკდა ახლა და ვამჩნევდი იმასაც რომ დიდხანს არ გაჩუმდებოდა...იმასაც ვხედავდი, რომ აშკარად არ მოეწონათ ნიკა, ან მოეწონათ და არ იმჩნევდნენ არ ვიცი...
აი იმ სურათში დედა და მამა უკვე ცოლ-ქმარი არიან და მეც ვყვადი, ხომ ასეა დედა?! გამმხედა და მეც თავი დავუქნიეე რადგან შეთანხმებაა არ დამერღვია, შეთანხმების თანახმად, მე ხომ ის 18 წლისამ გავაჩინე...
ეს დედას და მამას ქორწილიაა! ყველა სურათში მათი საოცარი სიყვარული იგრძნობა და იკითხება, აი ეს დედას და მამას ბოლო ფოტოა, მამამ გადაიღო სიკვდილის წინ თავისივე თბილი და დიდი ხელებით, აქ მეც ვარ და ტყუპებიც, იდეაში... კიდევ ბევრი ილაპარაკა გიორგიმ თუმცა ნიკას მეტი აღარაფერი გაუგია, ნიკამ ზედმეტად და საზარელ ადამიანად იგრძნო თავი... ნინუცამ ეს შეამჩნია და როდისღაც გონს მოგებული ალაპარაკდა.
-საკმარისია ბავშვებო! ნიკოლოზ ბიძია ჩვენი სტუმარიაა, მას არ აინტერესებს ჩვენი წარსული, სიყვარული, თქვენი მამა, მე ან თქვენ.... უბრალოდ სტუმარიაა და ჩემი მეგობარი, მან ისედაც იცის რომ მე თქვენ და მამათქვენი ძაალიან, ძაალიან მიყვარხართ! უბრალოდ ჩვენმა მუზეუმმ-სახლმა გააოცაა, მკვდრებით და მკვდრებად რომ ვცხოვრობთ, ხოლო თქვენმა სიტყვებმა უფრო დააბნიაა, აცალეთ ამოისუნთქოს ადამიანმაა. მისკენ გავიწიე და ვთხოვე, ქურთუკი მოეცაა ჩემთვის და დამჯდარიყო.
მერე კი კვლავ განვაგრძე, თქვენ ის არც კი გაგიცვნიათ მოდით გაგაცნობთ ერთმანეთს.
-ეს ბიძია ნიკოლოზიაა, ესენი კი ნიკოლოზ ჩემი შვილები, გიორგი, ალექსი და გეგა არიან, ჩემი სიამაყენი, საფიცრები და სიყვარულები! ხელი მოვხვიე ბიჭებს და დავდექი ნიკოლოზის წინ.
-მიხარია თქვენი გაცნობა ბიჭებო! შეძლებისდაგვარად გაიღიმა მან.
ხელით ვუბიძგე ბავშვებს და მათაც გამოიჩინეს თავაზიანობა.
-ჩვენც მოხარული ვართ ნიკოლოზ ბიძია! ერთხმაში ამღერდნენ.
-კარგით რა ბიძია?! არც ეგეთი ბებერი ვარ! გაიცინა ისე, როგორც მაშინ თითქმის ერთი წლის წინ.
და საერთოდ უბრალოდ ნიკა დამიძახეთ კარგი?! ცოტახნის ყოყმანის შემდეგ თავი დააქნიეს ბავშვებმა.
-გინდათ ვითამაშოთ? ცოტახნის შემდეგ დუმილი დაარღვია ნიკამ.
-ჩვენ ბავშვები კი არ ვართ რომ ვითამაშოთ! გეგამ გაგულისებულმა ამოილაპარაკა.
-ბოდიში... მართალი ხართ, თქვენ უკვე დიდი კაცები ხართ! კვლავ გაიცინაა ნიკამ და ხელი დაადო ხელზე ტყუპს.
გეგამ ხელი გააგლიჯა, ფეხზე წამოხტა და აყვირდა.
-აქ რატომ მოხვედით?! ნიკა დაიბნა.
-თქვენი გაცნობა მინდოდაა.
-რისთვის? ბავშვი არ ცხრებოდა და მეც ხმას ვერ ვიღებდი.
-უბრალოდ, მე და დედათქვენი მეგობრები ვართ და მინდოდა მე და თქვენც გვემეგობრა. ნიკა ცდილობდაა სიმპათიაა დაემსახურებინაა ბავშვების.
-ხო გაგვიცანით ახლაა, არ მოგვწონხარ ჩვენ ნიკა არა! ხელითაც გააკეთა ნეგატიური მიმიკა გეგამ.
აქედან წადით და აღარ მოხვიდეთ აქ! აქ თავი ვერ შევიკავე.
-გეგა!.... მკაცრი თუმცა დააბალი ტონით მივმართე.
ის კი კიბეზე ავარდა და გაიქცა მაღლა საძინნებელში, მას ალექსიც გაყვა და გიორგიც.
-არ ვიცი რა დამერთათ დამელოდე უნდა ვნახოო. ვუთხარი და სირბლით ავედიმეც კიბეზე.
უკვე საწოლში ჩაწოლილიყვნენ. თვალებს ძალით ხუჭავდნენ, მათ ბავშვურობაზე გამეცინა.
-ვიცი რომ არ გძინავთ...რატომ მოიქეცით ასე? ხმა გამეცით.... ტყუპები არ ინძრეოდნენ. გიორგი კი ალაპარაკდა.
-ეს პატარები მიხვდნენ რეალობას და შენი აზრით დედა მე ვერ მივხვდი?! ეს კაცი შენი მეგობარი არაა, მას შენ უყვარხარ და ჩვენი მამინაცვლობა უნდა! სახტად დამტოვა გიოს სიტყვებმა.
-საიდან მოიტანე ეგ გიო?!
-ვხედავ დედაა, ყველაფერს და ვხვდები..მამას სურათებს როგორი შურით უყურებდა ვერ დაინახე?! მე დავინახეე, ასე რომ წადი ან გაუშვი ეგ კაცი აქედან ან რაც გინდა ის უქენი ჩვენ არ გვჭირდება ის! სანათი გამორთო და ბალიში დაიფარა თავზე. ცოტახნის შემდეგ ავდექი და დაბლა ჩავედი.
საუბრის დაწყება მიჭირდა.
-როგორც წესი არც უხეშია და არც უზრდელი გეგა, უბრალოდ არ ვიცი სამივეს ერთად რა დაემართათ... ამოვიბურტყუნე და მის წინ დავჯექი.
-სამაგიეროდ მე ვიცი, ნუ ღელავ, არ მოვეწონეე მათ თუმცა ყველაფერს გავაკეთებ, რომ მოვეწონო!
-გთხოვ ნიკაა, შეჩერდი! არ ღირს მერწმუნე!
-რატომ არ ღირს? სახე შეეშალა.
-შეიძლება მათ მოეწონო, მაგრამ მე არ მომწონხარ და არც მომეწონები! ჩემსკენ მოიჩოჩაა და გვერდით დამიჯდა, მისი სიახლოვე მაბნევდა, სულს მიხუთავდაა...
-შენ უკვე დიდი ხანიაა მოგწონვარ, ამას რომ არ ვგრძნობდეე და 100%-ით არ ვიცოდე არ ვიქნებოდი შენს სახლში დღეს მერწმუნე! გადმოიხარა, ჩემი ხელი აიღო და ლავასავით ტუჩები შემახო.
-არა, ნიკაა არა! ეს შეუძლებელიაა, მე და შენ ერთად ვერასდროს ვიქნებით!
-შენ თუ გენდომებაა ვიქნებით!
-მე ის მიყვარს, თითი ალექსის მომღიმარი პორტრეტისკენ გავიშვირე.
-ვიცი, სამწუხაროდ ვიცი... თუმცა ისიც ვიცი რომ ჩემდამი გრძნობაა თუ არაა ლტოლვა მაინც გაქვს მე ესეც მეყოფა, ჩემი სიყვარული იმხელაა ორივეს გვეყოფა! მისმა ამ სიტყვებმა, ჩემი ალექსი გამახსენა ისევ, როცაა მტრად მყავდა მოკიდებული, მე კი მისი სიყვარულით ვიწვოდი, თანაც მესურვილებოდაა, ეს ფრაზაა მე რომ მას ვუთხარი, გაშეშდა, მაშინ მომიყვა მის წარსულზეე და მაშნ იმაზე მეტად შევისისხლ-ხორცე ვიდრე ადრეე...ამ ფრაზმაა უფრო ამატკივა სული....
-არ გვეყოფაა ნიკაა, არაა.... ტუჩებზე ხელი მიმადოო და გამაჩუმა.
-ერთი შანსი მომეცი გთხოვ, მხოლოდ ერთი... ვდუმდი, ვერც „ხოს“ ვამბობდი და ვერც „არას“. ავდექი და პირზე რაც მომადგა ის ვუთხარი.
-ტეკილას დალევ?
-შენთან ერთად შხამსაც დავლევ!
წამოვდექი, სავსე და სასურველ ქალად თავნაგრძნობი, ჭიქები სასმლით შევავსეე და მისკენ გავემართე.
************************************* *************************
იმ ღამის მერე ხშირად ვხედავდი ჩემს ირგვლივ ნიკას, მეტიც ნიკას ელფერი დაედო ჩემს ცხოვრებას, ბავშვებთან დაათბო ურთიერთობა თითქოს დაა მხოლოდ გეგა იდგა ჯიქად, დასანახად ვერ იტანდაა მას.
სულ გვერდით მიდგაა, შევეჩვიეე, მის გარეშე სიცარიელეს ვგრძნობდი, მაგრამ სიმართლე უნდა გითხრათ, არასდროს მიგვრძნია მისდამი ქალ-ვაჟური სიყვარული, უბრალოდ იმხელაა ლტოლვას, ჟინს, და სურვილს ვგრძნობდი, რომ მინდოდაა დრო გაჩერებულიყო, მის სხეულს დავუფლებოდი, და მას მთელი ცხოვრებაა დავეცავი, ყველასგან და ყველაფრისგან. იმ წინადადადზებაზეც თანახმა ვიყავი ჟინის მოკვლის სანაცვლოდ, რომ მომეტყუებინაა, მზაკვრულად, რომ თანახმა ვიყავი მასზედ, რომ მისი სიყვარული ორივეს გვეყოფოდაა, ან იქნებ გვყოფნოდაა კიდეც, ვინ იცის, მოვლენებს ნუ გავუსწრებთ.
მას რომ ვხედავდი სისხლი მიდუღდაა, ალბათ ეს ჩემი ქმედებაა და ფიქრები ბევრ ადამიანში პროტესტის გრძნობას, მეტიც გაღიზიანებას გამოიწვევს თუმცაა, ქალი ვიყავი, 28 წლის ქალი, რომელსაც არ გააჩნდაა არანაირი სექსუალური ცხოვრებაა, მინდოდაა მეც მეგრძნო თავი სასურველად, მინდოდაა მეც მქონოდა ეს ყველაფერი, მეც დავეცავი ვინმესს, თუმცა ჩემი ერთადერთი სიყვარული ამის საშუალებას მომცემდა თუ არაა, საქმე საქმეზე, რომ მიდგებოდა არ ვიცი...
ამ ჩემი მოჭარბებული ჰორმონების გაკონტროლება რომ მიჭირდა ვატყობდი, ამიტომ უკან ვიხევდი.
ერთ დღესაც ზურას, რომელსაც ნინოს სიკვდილის შემდეგ მამას ვეძახდი, კარზე მივადექი და განვუცხადე, რომ ახალიი ცხოვრების დაწყებაა მინდოდაა ალექსის სიკვდილიდან 7 წლისთავზე ახალ ცხოვრებას ვიწყებდი, სიხარულით ტაში შემოკრა კაცმა. ნანამაც გულში ჩამიკრა. იქიდან წამოსულმა ყველა ალექსის სურათი ჩამოვხსენი სახლში, ყველა მისი ნივთი მხოლოდ ერთ ოთახში მოვათავსე და ისე მძიმედ ამოვისუნთქე, როგორც ალექსის სიკვდილის დღეს.

კარზე ზარის ხმამ გამაღვიძა, ფრუტუნით გავედი ჰოლში, ღრმა დეკოლტიან პენუარზეე, მოვიცვი შავი ხალათი და კიბეზე დავეშვი. დედა ან ჩემი ძმა ნიკა მეგოონა. მათი კი არ მერიდებოდაა, ცალ ფეხზე მთლიანად შეხსნილი მქონდაა პენუარი, რაც მეტ სექსუალურობას სძენდაა სხეულს.
არც კი გამიხედავს კარში, ისე გავაღე და იქ მდგარ პიროვნებაზე პირი ღიად დამჩა.
-ასე გვიან აქ რას აკეთებ?
-მომენატრე!
-კარგი რაა ნიკა... ნუ ბავშვობ! მე შენთვის არაფრის საბაბი და პირობა არ მომიცია! ხალათი დავქაჩე და მოვიყრონჭე ყელამდე, თუმცა მისი ხარბი მზერის დანახვის თანავეე ვინანე ის დღე რომ გავჩნდი.
-არ შემომიშვებ თუ აქედანვე გამაგდებ?
-შემოდი... წინ გავუძეხი და დივანზე მოვკალათდი.
-შენ რააა... სად წაიღე.... ჩამოხსენი.... რაღაცეებს ბურტყუნებდაა... თუმცა მისი გაოცების საგანს მივხვდი.
-შენს გამო არ ჩამომიხსნია.... ჩემსგამო ჩამოვხსენი, მაგრამ გახსოვდეს შესაძლოა კედლიდან ჩამოიხსნას, თუმცა გული ერთი ერთი მაქვს იმ გულში კი ის მუდამ იქნებაა.
-პროგრესიაა. ამოიბურტყუნა ისე რომ ქალს ვერ გაეგო.
****************************************************** **************************************
ერთ ღამეს ზურა და დედაჩემი გამოეცხადნენ.
-შვილოო, უკვე დიდი დრო გავიდაა, ერთი მყავხარ და მინდა ბედნიერი იყოო. დაიწო ზურამ.
რაღაცეები სრულდებაა, ასე რომ დაივიწყე შენც წარსული გთხოვ.
კიდევ უამრავი გაურკვეველი წინადადება ამოილაპარაკაა ზურამ, ვერ მივხვდი რას ითხოვდა ჩემგან გარდა წარსულის დავიწყებისა.
-ვერ ვხვდები მამა რა გინდა ჩემგან?
-მინდა გათხოვდე! მოთმინებაა დაკარგულმა მიყვირა.
-ვისზე? გამეცინაა ჩემდაუნებურად. მე რომ მარტო ალექსი მიყვარს.
-სიყვარული არაა მთავარი, შენ გევრდში მდგომი გჭირდება მე,ნანა და მარიამი არ ვიქნებით სულ ცოცხლები რომ დაგიცვათ და გვერდში გედგეთ.
დათოს თავგზაა აქვს აბნეული ხომ ხედავ, შენ ძმას თავისი ოჯახი ექნებაა მალეე და მის ოჯახს გადაყვებაა, შენ შენი გჭირდებაა გაიგე ეს!
-ვისზე მათხოვეე, ვისზეე? სიიცილს არ ვწყვეტდი.
-ნიკოლოზ გეგეშიძეზე... სიცილი შემეყინა სახეზე, თითქოს მინა შემალეწეს თვალებზე, და სიმწრის ცრემლები გადმომსკდა.
-რას ამბობ...
-შენი ხელი მთხოვაა! მე თანახმა ვარ ის ყველანაირად კარგი ადამიანია,ა მის მამასაც ვიცნობ, მის გამბედაობას ვაფასებ... სამშვილიან ქალს გიპირებს ცოლად შერთვას, მთელი სამყაროს გადაკიდებას და ხალხსი ალაპარაკების არ ერიდებაა...ის შენ საიმედოო საყრდენის როლს გაგიწევს.
დედაჩემიც ალაპარაკდა.
-გახსოვს ნინია, რომ მეუბნებოდი უკვე 50 წელს გადაბიჯებულს, ნეტავ გათხოვილიყავი დეედა, შენი პატრონი გეყოლებოდააო, გახსოვს?! მართალი იყავი ახლა ვხვდები რომ მართალი იყავი, მაშინ ვბრაზდებოდი, თუმცა ახლა ვხვდები რომ მართალი იყავი! შენ და ნიკუშას სხვადასხვა ცხოვრება გაქვთ, თქვენი მე კი მიუხედავათ თქვენი გვერდში დგომის მცდელობისაა მარტო ვარ! არ მოგცემ ნინო საშუალებას რომ მარტო იყო და ალექსანდრეს სიყვარულმაა გაგთელოს! გაყევი ამ ბიჭს და თუ ვერ შეიყვარებ, მისი სიყვარული გეყოფა იმად რომ მარტო არ იყო, შვილების აღზრდაში დაგეხმაროს და გაგაბედნიეროს ოდნავ მაინც! მეგონა თავშ მირტყავდნენ რაღაცას, გულის ნაწილს მაგლიჯავდნენ.
-თქვენ რა ყველა ერთად გაგიჟდით ხალხოო?! ვიკივლე ცივ ხმაზეე. მეე ქმარი მყავს, გათხოვილი ვარ! ალექსი მიყვარს ა- ლ- ე -ქ -ს -ი! დავუმარცვლე.
მე სხვის გვერდით ვერ ვიცხოვრებ ვერაა, მე ის მიყვარს!
-ძალით რომ დამჭირდეს იმ ბიჭზე შენი გაყოლებაა მაინც გაგაყოლებ ნინიაა, დასრულდეს უნდა შენი გლოვა, შვიდი წელი გავიდაა, საკმარისიაა, შენს ცოცხალ-მკვდრობას ვერ შევეგუები ამიერიდან ვერცერთი დღით! მითხრა დედაჩემმა და სახლიდან გავიდნენ.
******************************************************* ***************************
გეგეშიძეების ჰოლდინგში შურდულივით შევარდი, ნიკას კაბინეტის კარი შევანგრიე.
-შენ ვინ მოგცა ამის უფლებაა ვინ? მე რამეს დაგპირდი, რამე გაგრძნობინეე? არაა! მე შანსი მოგეცი თუმცა არ შემიყვარდი, არაა! მე ალექსანდრე ნაკაშიძე მიყვარს და სულ ის მეყვარებაა! ჰორმონებს თუ ჭირდები შენ, სულ ფეხებზეე ისინი, რადგან ჩემი და ნაკშიძის სიყვარული მარადიულიაა!
იცი რომ შვიდი წელიაა, ჩვენს საქორწინო ბეჭდებს ყელზე ჩამოკიდებულს ვატარებ?! იცი რომ ერთჯერაც არ მომიხსნიაა ისინი?! იცი რომ ყოველ ღამე მის სუნამოს ვისხავ, და მისი სუნით ვიძინებ?! იცი რომ მის საფლავზე ვიძინებ მაშინ როცა ძლიერ მენატრებაა, იცი?! იცი რომ მის კოცნას ისევ ვგრძნობ?! ვხვდებოდი ძალაა მეცლებოდაა, თან სიმთვრალეც მემატებოდაა, ის მიახლოვდებოდაა, არეული თვალებით, არეულ ქალს. უეცრად ტუჩებზე დამაცხრაა, ვუძალიანდებოდი, მინდოდაა მომეშორებინაა, თუმცაა სიმთვრალემ თავისი ქნაა, ნიკოლოზ გეგეშიძე, უეცრად ალექსანდრე ნაკაშიძედ გადაიქცაა, ვხედავდი ალექსის სახეს და ფაქტები ერთმანეთში მერეოდაა, უეცრად გაძალიანებაა შევწყვიტე და კოცნაში ავყევი. მისი ტუჩები მომთხოვნი იყო. უეცრად მაგიდაზე შემომსვაა, თავლები გავახილეე და ისევ ალექსი იდგა ჩემს წინ. კოცნა განვაგრძე გულ დამშვიდებულმა კვლავ.
კაბის სალტეები გადამიწიაა და მხრებს შეახოოო, ლავასავით ცხელი ტუჩები. მხრებიდან, უფრო ქვევით გაიკაფაა ნელ-ნელაა გზაა... მკერდზე მისი გავარვარებული ხელი ვიგრძენი თუ არაა, სიამოვნებისგან ამოვიკრუტუნე.
-„სად იყავი ალექს აქამდე, სად?!“
ამაზე დენდარტყმულივით შედგაა მამაკაცი, სწრაფად მომშორდა, მის წელზე შემოხვეული ჩემი ფეხებისდგან გაითავისუფლა თავი და სახეზე აიფარაა ხელები.
-არ შემიძლიაა! შენ ყველგან მას ხედავ და ყველაფერში! მე უბრალოდ ჟინის მოსაკლავად გჭირდები! გინდივარ იმიტომ რომ მამაკაცის სითბო გჭირდება.
რომ გიყურებ ცუდად ვარ და იცი რატომ, გინდოდა გამოგეყენებინეე, იმისთვის, რომ ჰორმონები დაგეკმაყოფილებინაა! მზად იყავი ჩემთან დაწოლიყავი იმის გამო, რომ ჰორმონები დაგემშვიდებინაა და ილუზიაა შეგექმნა იმის, რომ შენი მკვდარი ქმარი გეფერებოდაა, შენ რა ადამიანი ხარ ნინო რააა! ამორალური ქალი ხარ!
მითხრა პიჯაკი აიღო და დამტოვა ცრემლმდინარი მის მაგიდაზე შემოსკუპებული.
*****************************************************8 ***************************
რამდენიმე კვირა დამჭრდაა იმისთვის, რომ გონს მოვგებულიყავი,გამეცნობიერებია მთვრალმა რაც გავაკეთე დაა ჩემი თავი შემზიზღებოდა, მინდოდაა სასაფლაოზე წავსულიყავი ვერ წავედი, მინდოდაა მეკივლაა ვერ ვიკივლეე, არც ცრემლები მდიოდაა თვალიდან, მხოოლოდ გული ტიროდააა,მხოლოდ გული.
ნიკოლოზზე არაფერი გამიგია იმ ღამის შემდეგ, პრინციპშ არც სურვილი მქონდა ამის და არც გამბედაობა.
ერთ დღესაც სახლში მივედი შხაპი მივიღე დაა ჩემს ჰოლდინგში წავედი ისევ რადგან მნიშვნელოვანი შეხვედრა მქონდაა, სავარძელში ვიჯექი, ხელებში ჩამერგო თავიი, ყველაფერზე ვფიქრობდი ერთად და ცალ-ცალკე ფიქრს კი ვერაფერზე ვბედავდი, როდესაც ისევ ის ხმა გავიგეე, ნაბიჯებიბის ხმაა... ხმა რომელიც არ გამიგიაა უკვე წელიწად-ნახევარიაა, ხმაა რომელიც მას შემდეგ გაქრა როდესაც ალექსმაა ვიღაც კაცი ნახაა ბაღში.
ამ ნაბიჯების ხმას, სურნელიც დაერთოს სურნელი,რომელიც მაბრუებდაა....











ვიცი დავაგვიანეე დადება, მაგრამ სხვანაირად არ შემეძლო....წამეშალაა და აქამდე ვეღარ დავწერე თავიდან ეს თავი და არ ვიცი რა გამომივიდაა გაბრაზებულ გულზეე.
ძაალიან მიყვარხართ და ველი შეფასებებს <3