ჩვეულებრივი ბავშობა მქონდა თქო ვერ გეტყვით, არაჩვეულებრივი ბავშობა მქონდა.
თბილი ოჯახი და კარგი გარემო. ყველაზე კარგი სამეგობრო წრე. მთელს პლანეტაზე ყველაზე კარგი ბავშვები მყავდნენ.ხოხო მყავდნენ , იმიტომ რომ ისინი მე დავკარგე ...

- აბაშიძე ჩამოდი თორემ თმებით ჩამოგათრევ... ხო გამოიცვალე გარემო,ხომ დაისვენე ეხლა წამოდი. მოვკლავ მაგ აკადემიკოსებს. არც გამოცდები მიხსენო, არც მეორე სემესტრი და არც აქ მომხდარი . მეორე წელია არ მინახიხარ. სვენებ სვენებით მომაყარა საუკეთესო დაქალმაა და ხმის ამოღების საშუალებაც მომცა.
- ნინააჩკაა. მომენატრე რას შვები აბა?
- აუ შენ თუ გაპატიო პროსტა რას გეუბნები და რას მეუბნები...
- კოდუა ჯერ ვერ დავბრუნდები რამდენჯერ გითხრა, ზამთრის არდადეგებზე ჩამოვდივარ ცოტახნით რომ იცოდე...
- აუუუ რაა. კარგია რამდენი ხნით ჩამოდიხარ ? ბოლოს მომესმა?
- ორ კვირიანი არდადეგები გვაქვს და მოვდივარ თბილისში. მომენატრეთ
- არდამენახო მოღალატე. ხოოო მეც მომენატრეე ანაა თან ძალიან
. . .
ნინა კოდუა ჩემი ეგრედწოდებული ტრუსიკის დაქალი იყო , კარის მეზობელი და მამაჩემის ნათლული. უბნელები ვიყავით სულ სასტავში - ნახალოვკის ვოლკები. სამი არანორმალური გოგო და სამი ბიჭი. მე ნინა და მაკო , მაკო ჩემთან და ნინასთან შედარებით მშვიდი მაგრამ ფიცხი იყო ყოველთვის. ჩვენზე ერთი წლით დიდი და სერიოზული. ბუთა იგივე კვესო კვესიაშვილი გეგა გეგუნა ტაბატაძე , , და და და მესამე ?/?/ გაგნიძე უბრალოდ გაგნიძე ანდრო . როგორ ვინარჩუნებდით ოცი წელი ყვლაფერს რომ მახსენდება თვალზე ცრემლი მადგება. ყველაზე კარგი ოცი წელი მათთან ერთად საშინლად მინდა დაბრუნება მაგრამ არ შემიძლია, არვიცი იქ რადამხვდებაა იმ ყველაფრის შემდეგ...
ყველა ტოლები არ ვყოფილვართ, ბიჭები დიდები იყვნენ და ყველა ასაკში გვპატრონობდნენ.
აკლებული სამეზობლო. ანჩხლი გეგას ბებია, დასჯილი ჩვენ, ბამბის ნაყინი, წარწერები კედელზე, მოპარული ბურთი.წაგებული სანაძლეოები. კრიმინალური ბიჭების ცხოვრება. ჩათრეული გოგები და ახსნილი სიყვარული.
ხმაურმა ტაბატაძეების სახლში რომ გადაინაცვლა უბნიდან შორს უკვე წამოზრდილები ვიყავით დაახლოებით თხუტმეტი თექვსმეტი წლისების. გეგას მამა ლადო ტაბატაძე გერმანიში ცხოვრობდა ცოლთან ერთად გეგას ბებია ზრდიდა . გეგას ძილზე მეტად არაფერი უყვარდა და სძულდა დილით ადრე რომ ვადგებოდით მთელი სასტავი . ნებისმიერ სხვა დროს სტუმართ მოყვარე ინებოდა მაგრამ არა დილით . ყველა ბიჭთან კარგი ურთიერთობა მქონდა საერთოდ მარტო ჩემს ბიჭებზე არ ვიძახი არასდროს მქონია კონფლიქტი ბიჭთან. ნინასგან და მაკოსგან გამორჩეული ვიყავი ბიჭების ყოველთვის მესმოდა მაშინაც თუ მოსაწევის გასაჩითად ფულს თხოულობდნენ და მაკო და ნინა გიჟებს ემსგასებოდნენ. ყველას ვუგებდი და ყველა მიგებდა და ალბათ ამის გამო შემექმნა ყველაფერში პრობლემა. ყველაფერში არა უფრო გაგნიძესთან.
ყველამ იცოდა გაგნიძეს და მე წესიერი ურთიერთობა არასდროს რომ არ გვქონია უამრავი მიზეზის და გამო . მე და აუტანელი ანდრო გაგნიძე მოკლედ რომ ვთქვათ ვერ ვუგებდით ერთმანეთს . ეს ვერ გაგება როდის გადაიზრდა სხვა რაღაცეებში ვერავინ გაარკვია.
ანდრო უბნის სიმპატია იყო, გიჟდებოდნენ ქალები ბავშვები და მასწავლებლები ანდროზე. ჩქრა მოაქროლებდა ხოლმე თავის ლურჯ რენჯროვერს სადარბაზოს წინ დააყენებდა და სიგარეტით პირში გარჭობილი გადმოდიოდა დაგვივლიდა სასტავს და მანქანაში ძალით გვტენიდა. დავყიალობდით რა გვენაღვლებოდა . ხან მუშტაედს დავიპყრობდით ხან კიკვიძეს ავაწიოკებდით. მთაწმინდას ჰაერში ვწევდით. ვერ ვიტყვი რამე უცბად დაიწყო თქო . მეთერთმეტე კლასში ვიყავი 2012 წელი იყო ბოლო გაკვეთილზე პირველ კლასელი რომ გამომიგზვნა გაგნიძემ კლასში
- ქალბატონო მასწ ანდრო გაგნიძემ ძაან მიყვარხართ ანა გამმოუშვითო.
-ოოოჰ . შენხელა იყო ანდრიუშა პირველად რომ გავიცანი.რა მალე გადის დრო. რომელი ანა ?
ვითომ არ იცოდა ... კლასში ერთადერთი ანაა და ისიც მე.
- აბაშიძე მასწ აბაშიძე.
ბავშვმა გვარი ორჯერ გაუმეორე და მე გამომხედა.
- წადი თუ ბოლო გაკვეთილია აბაშიძე და შეწყვიტოონ შენმა თაყვანისმცემლებმა ეს უმსგავსოება. სათვალე ცხხვირზე დაიწკიპა და რუსული რომანის კითხვა განაგრძო.
ჩანთა მხარზე გადავიკიდე ჩავიბურტყუნე რა თაყვანიმცემელი ეს ვერაა თქო და ოთახი სწრაფად დავტოვე. სკოლის ეზოში იდგა რენჯროვერთან როგორც ყოოვლთვის სიგარეტს აბოლებდა ოღონდ ამჯერად ნერვიულად.
- რააპატივში ვარ ანდრიუშ მე მერგო წილად გადმოგცე მოკითხვა ქალბატონი ნასწიასგან.
- რაო მაქო და მადიდა? უცბად ჩემსკენ წამოვიდა და სიგარეტი ფეხით გასრისა.
- არა შეწყვიტოს ეს სიდებილეებიო. რახდება ვინმე კვდება? მე როდის აქეეთაა მაკითხავ?
სწრაფად გადავკოცნე პასუხამდე გამოვაღე მანქანის კარები და ჩავხტი წინ.
მანქანას მოუარა და თვითონაც ჩაჯდა.
- ბუთა დაიჭირეს და ყველას დაკითხვა უნდათ.
- ვაიმეე რაზეეე?
ხმამაღლა შევიცხადე და ლამის კივილი მოვრთე.
- ნაზღაიძე ვიღაცას უცემია და ბუთას ტენიან სირები...
- მეზიზღება ნაზღაიძე აი მძულს ჩემს გამო ?
- არა. ისე შეგვხვდა და იბლუყუნა.
- შეგხვდაათ?
- კვესოს შეხვდა თქო. არა რა შენს გამო.
მისი ნათქვამი გადასწორაა.
ცალწარბ აწეულმა გავხედე და გამომხედა ჩაეცინა.
- სიგარეტი გინდა?
- არა იყოს ვცდილობ შევეშვა. ვუპასუხე და მანქანში თვალების ცეცება დავიწყე.
- ვაა ეს რა გოგო მყავსრაა.
- ნუ იტყვი.
ნაზღაიძე ნაზღაიძე არსება რომელსაც მგონი დაბადებიდან ვუყვარვარ და თავს არ მანებებს. ჩემი ბიჭები ართმევდნენ ლაპარაკი გზით თავს მაგრამ ბოლოს ეგეც აღარ ჭრიდა რუსეთში იყო ცოტახანი რომ ჩამოვიდა სულ აურია, ერთხელ დიდი ხნით შემეშვა ანდრეა დაელაპარაკა სხვებისგან გავიგე თორემ თვითონ არ ამბობდა .
გაგნიძის ტელეფონი ამღერდა სწრაფად აიღო და უპასუხა
- ხუთ წუთში მანდ ვართ.
- მერე ტოო
- ვაა ვაა ანუ აღარ ვართ საჭირო მე და ანა?ესმის ნაზღაიძეს ხოიცი
- კაი ამოვალთ.
ტელეფონი თავის ადგილზე დააბრუნა
- საჩივარი გაიტანა ნაზღაიძემ, კიბეზე დავგორდიო
სიცილი დაიწყო დაჩემს ალეწილ სახეზე გაჩერდა
- რაიყო ? რას მიყურებ არ შეიძლება სიცილი?
- რითი შეაშინეთ ეესე?
- კიბეზე დაგორებით ისევ ოღნდ ამჯერად ვერ გადარჩება.
- ღმერთო რა ხალხში ვარ. ხელები ზემოთ ავწიე და სივრცეს მივაშტერდი თითქოს ღმერთს ვხედავდი.
- მაკო და ნინაჩკა შოკში იყვნენ . ლანძღეს რამ გაცემინა ეგრეო.
- აუ ეგენი ვაბშეეე რა.
- ხო ამოხვალ ტაბასათან?
- არაა დავრჩები.თვალები გადავატრიალე და ფანჯრიდან თვალების ცეცება დავიწყე.
სადარბაზოსთან დააყენა მანქანა . სწრაფად გადმოვხტი და ლიფტისკენ გავიქეცი დამეწია კარები გაიღო და შევედით. რაღაც მზაკვრული გეგმა რომ მოგივა თავში ხომ იცით ეგეთი სახე ჰქონდა იმ დღეს.
ყველა ღილაკს დააჭირა და ლიფტი გაჭედა.
- მეკაიფები?
- არააა, ვიყოთ აქ სად გვეჩქარება.
-ოო ღმერთო გაძლება მომეცი.
ლიფტიდან ჩემი და ანდრეას სცილი გამოდიოდა რომ გამოვედით ძლივს ტაბატაძის სართულზე ფეხით გადავწყვიტე ასვლა.
- სადხართ ამდეენხანს? სახლიდან გეგა გამოვარდა
- ლიფტში გამჭედაყველა ღილაკს დააჭირა ლენჩმა.
- რაგინდა ანაა მე გვაერთე
სიცილი დავიწყე და სახლში შევიჭერი მაკო და ნინა ბუთას ლანნძღავდნენ .

- მიმიშვით და შეეშვით დიდი რამე სცემააა ხოარ მოუკლია...
მაკოს სახე უნდა გენახათ ნინას სიცილი აუვარდა.
- აი ჩემი გოგოა რააა. თავზე მაკოცა და სამზარეულოშ გავიდა
- მეც მინდა ყავა , გამიკეთე რა ბუუუ.
მაკო გაჩენის დღეს იწყევლიდა , ნინა გეგას დასდევდა მოსაკლავად. ბუთა ნაზღაიძეს ჯიშს და ჯილაგს. გაგნიძე გვერძე მეჯდა დებილივით მიყურებდაა როგორ ვსვავდი ბუთას გაკთებულ უგემურ ყავას.

მიყვრს ძაან ეგ დღე და გაგნიძე
ერთად აღარ ვართ სასტავი... გეგა გერმანიში წასულა. მაკომ უბრალოდ ურთიერთობა გაწვიტა და სწავლაზე გადერთო. ნინა ცდილობდა ყველაფერს აკეთებდა და არ გამოუვიდა რომ ისევ ისე ყოფილიყო ყველაფერი ... ჩემი წასვლის მერეეე მოხდა ეს ყველაფერი....
- ანა აბაშიძე ბუთა და ანდრო ჩასვეს. ჩამოხვალ ეხლა მაინც?
-რამოხდააა? რანაირად?
- ნაზღაიძე სცემეს რეანიმაციაშია.ესენი კიდე ადგილზე დააკავეს.
- აუუუუუუუუუ ...
არვიცოდი ვერ ფიქრობდი რას ვაკეთებდი, ან რაუნდა მექნა . . .
გაგნიძეზე ნერვიულობამ შემიპყრო. ეგოისტობამ გამიტაცა, ბუთა მადარდებდა უზომოდ ნაზღაიძეც მაგრამ ... გაგნიძე ...
სულ სხვა იყო მუდამ გაგნიძე...
2013 წლის აგვისტო



- აუ ნეტა იალიაში მოვხვდები.?
მისაღებში ვცქმუტავდი რათქმაუნდა ტაბასთან.
- ილიაში მოხვდდებიი.
გაგნიძე შემოვიდა და რაფაელო შემოიტანა
- მომეციი ჰოოო მადლობა.
ცქმუტვას ვაგრძელებდი და წუთში ერთხელ თვალსს ბუთასკენ ვაპარებდი რომელიც კომპიუტერში იყოჩამძვრალი და ჩემს პასუხებს ელოდებოდა.
- არისსსსსსსსს. უცბად წამოიყვირა და ყველა მას მისცვივდა
- ჰე თქვი
თვალები დავხუჭე და ფრჩხილის კვნეტაას მოვყევი.
- ანო აბაშიძე 70 პროცენტიანი დაფინანსებით მოხვდა ილიას სახლმწიფო უნივერსიტეტში. ფსიქოლოგიის ფაკულტეტზე. თქვა და მერე იყვირააა.
- ყველაზე ჭკვიანიიიიიიი გვყავს ესსს.... მილოცავდნენ ჩემებიგადაირივნენ უხაროდათ. გაგნიძემ ვააუ რა მაგარი ყოფილხარო და დამაბზრიალა.
- დამსვი დამსვი ... აუუ რა კარგიაა. ვინ გამიყვანთ სახლში დედაჩემს უნდა ვახაროოო...
-წამო წამო . მე ღონღაძესთან ავდივარ და აღარ ამოვალ ხვალ გნახავთ. ოთახიდან გადიოდა თან იძახდა. ბიჭებს სიცილი წასკდათ მოგვიკითხეო მიაძახეს მე ნერვებ მოშლილი გავყევი უკან.
ღონღანძე სახელი- ჩემი ცხოვრების დამანგრეველი. - ასაკი - ოცი წლის ჩამშხამებელი .
ვერ იტანდა ღონღაძე ბარბარეს ერი და ბერი. ჰო კაი გოგოები ვერ იტანდნენ. მთელი თბილისი ბარბარესთან დაეთრეოდააა ნუ ძაან არ ვდარდობდით ამაზე . პროსტა სულითბინძურის ატანა არ გვქონდა. გასართობი იყო და არავინ ეჭვიანობდა ღონღაძეზე.
ლიფტში შედიოდა არ შევყევი კიბეზე დავეშვი .
გამოვიდა და ისიც ფეხით ჩამოვიდა. მანქანა გააღო მე ჩემი ადგილი დავიკავე გაგნიძემ მისი.
ხმა არ ამომიღია.
- გილოცავ ანა კიდევ ძაან მაგარი გოგო ხარ . მადლობის ნიშნად გავუღიმე და ჩემს სახლთან მანქანიდან გადმოვხტი.
- დაგირეკავ----- ოოოო
არ დაურეკია ერთი კვირით გაქრა. ესე იყო სულ . გაქრებოდა ერთი კვირით და მერე გამოჩნდებოდა. რომმ გეკითხა აზრი არ ჰქონდა სულ "საქმე ჰქონდა"




უკან ვბრუნდებოდი თბილისში 2 წლის მერე რა დამხვდებოდა არვიცოდი , ან ვიცოდი და არმინოდდა მეღიარებინა .
- როგორ მომენატრეე ნინააააააა . თვალებიდან ცრემლები მცვივა ღაპა ღუპით და ნინას უკან მდგარ მაკოს ვამჩნევ შეცვლილია გალამაზებული. ცრემლები ვერ შევიკავე და ვტიროდი. მაკოს და ნინას არ ვშორდებოდი გოგოებზე აკრული მივედი სახლში ჩმებს მოვესიყვარულე და ისევ გოგოებთან გავედი. ძილი არმეკარებოდა. თბილისში არაფერია შეცვლილი საერთოდ. უბრალოდ ლურჯი რენჯროვერი ჩემი სადარბაზოს წინ აღარ დგას.
2013 წილის აგვისტო
დაკარგული გაგნიძე ისევ რომ გამოჩნდა ტაბატაძესთან ვიყავით ამოვიდა და რაფაელო ამომიტანა. ვლაპარაკობდით მერე ჯოკერი ვითამაშეთ . მე გეგამ მაკომ და ანდრომ. მაკომ წააგო და ტაბას სახლი დაალაგაა.
აივანზე ვიდექი ვეწეოდი თან რაფაელოსს ვილუკმებოდი
- აბა ვანებებო? უვბად გამოჩნდა და გვერდით ამომიდგა.
- ლამაზია ხო თბილისი? კითხვა ბანზე ავუგდეე
- კიი ...
გავიდა .
სახლში ჩემით გავედი დაღლილი ვიყავი და მეძინებოდა.
შუა ღამით გამაღვიძა გამოდიო მეწუწუნა და გავედი
რენჯ როვერთან იდგა სიგარეტს აბოლებდა და სახე არ უჩანდა.
- გეძინება?
- არააა
ზლაზვნით ვუთხარი თან ვამთქნარებდი.
- ძაან გეძინება.
- არააა თქო , კიდე დავამთქნარე და მხარზე მივეყუდე .
- ვსო გნახე . მიდი ადი დაიძინე.
შუბლზე მაკოცა და სახლისკენ მიბიძგა.
ტკბილი ძილიოოო მომაძახა სადარბაზოში შესულს და წამში უბანი დატოვა.
ისევ გაქრა ოღონდ ეს უკვე ერთი თვისთვის ბევრი იყო...
ჩაბარებას ავღნიშნავდით კლასელები სახლიდან გამოვედი ხელში კაბა მეჭირა ნინასთან მივდიოდი და ტაქსს ვუცდიდი . მუხლებთან რენჯ როვერი გამიჩერა და გადმოვიდა არ მომესალმა კაბა გამომართვა და უკანა სავარძელზე დაკიდა კარები გამიღო და დაჯექიო. ვერ ვიტანდი ესე უცბად რომ ჩნდებოდა ყველაფერს რევდა.
- არ გაინტერესებს საად გავქრი?
- შენი აზრით?
- კიიი
- საქმე გქონდა...
გაეღიმა მერე გაეცინა და წაიბურტყუნა
- ძაან ლამაზი იქნები...
- მიდიხარ უკვე ?
- რეისი მაქვს 15 წუთში.
- აგვიანებ ანუ უკვე
- მომენატრებით
- ვინ უფრო ?
- ყველა მომენატრებით და შენ სიგიჟემდე
გამეღიმა გამიხარდა გადავიწიე და ლოყაზე ვაკოცე .
- იცოდე ჭკვიანად... გეგა წაგიყვანს დაურეკე როცა წამოსვლა მოგინდება და მოგაკითხავს.
- ვიცი . ჭკვიანად ვიქნები. არ დავლევ , არ ვიცეკვებ , არ ვიმგერებ საერთოდ სკამიდანაც არ ავდგები.
- მე რომ ეგრე განერვიულო მოგეწონება?
- არა არააა და ჭკვიანად ვიქნები გპირდები წადი თორემ დააგვიანებ.
ნინასთან მოვემზადე, გეგამ მომაკითხა კომპლიმენტებით ამავსო და გამააქანა რესტორანში.
ბევრი არ დამილევია , არც მიცეკვია არც მიმღერია . ჭკვიანად ვიყავი რაა.
დიდი თაიგული მომართვეს წერილით
- უკვე მენატრები ვიცი ულამაზესი ხარ . შენს სუნზე რომ ვგიჟდები არ მითქვამს?
გამეღიმა გეგას მესიჯი გვუგზავნე მომკითხე თქო და სახლშიც გავგაზეე.



ორი წელი მშობლიური ქალაქის სურნელი და შენი უბანი ბავშობის მოგონებები ტაბასს სახლს ჩავუარე გულმა მწარედ და ჩქარა დაიწყო ძგერა 20 წელი მთელი ოცი წელი. როგორ მიყვარს აქაურობა რომ ვუფიქრდები ჭკუიდან ვიშლები. ტელეფონის ზარმა გამომარკვია ფიქრებიდან და სწრაფადვე ვუპასუხე
- სადხარ ანა??
- ტაბას სახლთან რა იყო?
- გამოუშვეს ტაბსთან არიან მოვდივართ მე და მაკოც. ადი და მოვალთ.
თვალები გამიფართოვდა გეგა ტაბატაძესთან სახლში უნდა ავსულიყავი მე ორი წლლის მერე პირველად თან იმ ამბების მერე და უნდა მენახაა. საშინელებააა. მარამ უნდა ავიდეეე. აქ ვარ და ამ აზრს ვერ გავექცევი . ჩემს თავს დიიდი ხანია გამოვუტყდი ისევ რომ გაგიჟებით მიყვარს ანდრო გაგნიძე
...
უნივერსიტეტამდე დროიყო კიდევ დარჩენილი და სადმე წასვლა გვინდოდა გაგნიძე ისევ წასუი იყო არ შემხმიანებია. ტაბატაძესთან შევდიოდი ხმა გავიგე სკაიპით ანდრეას ელაპარაკებოდა . პირდაპირ სამზარეულოში შევაჭერი და იქიდან გამოვძახე
- გეგსს არ გავგაზოთ ბათუმში???
სანამ მიპასუხებდა გათიშა სკაიპი და სამზარეულოში გამოვიდა.
- კიი მოვლენ დანარჩენებიც და მოვიფიქროთრამე.
10 დღით გადავწყვიტეთ ბათუმს დავტყდომოდით ტავს შტრომივით.
გაგნიძე ისევ არ ჩანდა ბარგს ვალაგებდი უცხო ნომერი შეოვიდა მაშინვე მივხვდი ანდრო რომ იყო
- გისმენთ
- ემზადებიი?
-ვაა ანდრო?
- კაიაა ხოიცი ბათუმი.
-როგორ ხარ ?
- რავი აბა მენატრები ...
- მეც.
- მალე გნახავ . სექტემბერში ჩამოვდივარ.
- გელოდები
გამითიშა.
ბათუმში ისე უაზროდ ვიყავიიიიიი ვერ ავღწერ. მართლა ცუდი არდადეგები გამომივიდაა იმ წელს. პროსტა ჩემს დაბადებისდღეს რა დამავიწყებს ოცდაცხრა აგვისტო იყო . ბავშვებმა ღამით მომილოცეს მეძინაა და გამაღვიძეს, დამასაჩუქრეს და ბოლოს მომცეს დაძინეის საშუალება დილით პლიაჟზე ვიწექით მე ნინა და მაკო ვირუჯებოდით ბუთა წყალში იყო და გეგა გოგოს კერავდა განცხრომაში ვიყავი მზისგან დამცავს ვისვავდი გვერძე ყველაფერს დაგიფიცებთ თვით ანდრეა გაგნიძე მეწვა და ამთქნარებდა. პირი რომ დახურა ძალიან ჩვეულებრივ ვითომაც არაფერი
- აუუ აან ისე რამდენიის გახდი?
და ხარხაარი დაიწყო
სიხარულით დავფრინავდი იმაზე მეტად იმ დღეს არაფერი გამახარებდა.
წამოდგა და ჩამეხუტა . პლიაჟიდან ავიშალეთ და კაფეში გადავინაცვლეთ
დიდხანს არ გავჩერებულვართ მე და ანდრეა ბულვარში ვსეირნობდით. ხმას არ იღებდა.
- გიყვარვარ ?
ძაან სწრაფად მკითა და გაჩერდა ჩემთვის არ შემოუხედავს . ჯიბეში ჩაილაგა ხელები და ზღვას მიაშტერდა. გამეცინა . წინ გადავუდექი და თვალეში ჩავაშტერდი
- კი და თან უზომოდ. მკლავებში მოვექციე და მის სურნელს ვისუნთქვდი. სიყვარული არ აუხსნია მე ამახსნევინა. მაგიტომ ვგიჟდებოდი გაგნიძეზე რადიკალურად განსხვავებული და გიჟი იყო.
- რომ წავიდე მაინც?
- ჩამოხვალ.
- რომ არ ჩამოვიდე ?
-ვერ გაძლებ .
- ხვალ მივდივარ .
- რამდენი ხნით
უკან გავიწიე და მეც ზღვას დავაშტერდი ოღონდ ანდრეას თვალებში.
- 1 თვით
- ბევრიაა
- 2 კვირით
- ვერ გავძლებ
- ერთ კვირაში ჩამოვალ
-ეგ კარგია
- მიყვარხარ ანო
გამეცინა საკუთარ თავში დარწმუნებულმა ვუთხარი
- ვიცი
მეორე დღეს ყველა დავბრუნდით თბილისში და გამალებული მზადება დავიწყე უნივერსიტეტისთვის. ანდრო ყოველდღე მირეკავდა, ტაბასთან სკაიპშიც , მალე გავიდა ერთი კვირა დანაპირებისამებრ ჩამოვიდა და ტომ ფორდი ჩამომიტანა დაგვიანებული საჩუქარიაო.
გამიხარდა იმიტომ რომ სულ იცოდა რა მინდოდა .
გაგნიძე მიყვარდა , მიყვარს და მეყვარება.
ყველამ იცოდა უკვე ერთად რომ ვიყავით. დავბოდიალობდით უნივერსიტეტიც დაწყებულიიყო . რახმები აღარ დადიოდაა.
მე და ანდრო.
ანდრო და ანა
გაგნიძე და აბაშიძე
უამრავი ჭორი. ბოღმა და ბოროტება.
ტაბასთან მომაკითხავდა აუცილებლად რაფაელოც მოჰქონდა. ბუთას უგემური ყავის დაგემოვნებისას ისევ დებილივით მომაშტერდებოდა ხოლმე და მერე მოდიოდა და ლოყაზე მკოცნიდა.

-ანა იცი რა ლამაზი ხარ ?
- ჩუმად როცა დავდივარ ? სიცილი ავტეხე და ჩემი სიცილის მეთვითონვე შემრცხვა შუა დადიანზე ყველა მე რომ მიყურებდა.
- არა შენ ყოველთვისლამაზი ხარ. და მორჩი ჩემს დაცინვას.
მესიამოვნა და ავწითლდი ამაზე გაგნიძე გახალისდა და მანქანისკენ წავიდა
- სახლში?
- კიკიი სახლში.
სწრაფად მოვკალათდი მანქანაში და ანდროს მივაშტერდი . სწორი ლამაზი ცხვირი მუქი შავი თვალები და საშინლად მიმზიდველი ტუჩები აი იცით როგორი რომ ელეპარაკები თვალს რომ ვერ მოწყვეტ. სწრაფადგადავიხარე და ვაკოცე. არ ელოდა. მომშორდა და გულში ჩამიხუტა.
- მიყვარხარ საოცრება რომ ხარ იცი?
დაახლოებით ერთი წელი გავატარე ესეთ ბედნიერებაში. იშვიათი ჩხუბებით რომლებიც ჩემი კურსელი ბიჭების გამო იმართებოდა, უაზრო გაბუტვები დაბოლოს შერიგება. ესეეეეე
- ჩამოოოდი დაბლა რაა მეძინება მე და ვერ დავიძინებ დღეს რომ არ გნახო.
-მოვდივარ. სულ ვივიწყებდი ჩხუბს კორპუსიდან კისრისტეხვით გავრბოდი.
შევახტებოდი ხოლმე დავუკოცნიდი სახეს მერე ერთი ორს წავკბენდი და ვუშვებდი.
ანდროს დაბადებისდღე თენდებოდა20 იანვარი იყო ტაბასთან ვიყავით ყველა ანდროს გარდა და სიურპრიზს ვგეგმავდით. არვიცი ისეთი რადიკალური ცვლილებაა ჩემში19 წლის ასაკში რამ გამოიწვიაა რომანტიკოსად ვიქეცი. ჩემი ბავშვები გავაოგნე მაგრამ ისეთი სერიოზული სახე არ მიმიციაა... ბეჭდები ვიყიდე ორიცალი ჩემთვის და ანდროსთვის არააა არ იფიქროთ ან ქმრობას ვთავაზობდი ან ვინიშნებოდი უბრალოდ ერთად ყოფნის ერთგვარი სიმბოლო იყო. ჩვეულებრივ ანდროს დაბადებისდღეზე დღისით ვადგებოდით ან საერთოდ მეორე დღეს ავღნიშნავდით ხოლმე მის იუბილეს. ვიცოდი რომ იმ დღეს არ გველოდა.
ტაბას მანქანას მე ვატარებდი დალეული ჰქონდათ უკვე ბიჭებს და იმიტომ. შუქნიშანზე გავჩერდით საათს ვუყურებდი არ მინდოდა დაგვიანება. მაგრაამ მაინც დავაგვიანეთ.
გზა ჯვარედინზე მწვანე აინთო თუ არა გაზს დავაწექი და ზუსტად მაშინ დაარღვია სხვა მხრიდან მომავალმა მერსედესის მფლობელმა წესები და მანქანა ამოტრიალდა ისიც და ჩვენც მე ტვიინის შერყევა და ფეხზე ორი მოტეხილობა მქონდა ყველაზე ძალიან მე დავზიანდი დანარჩენებს მცირე ნაფხაჭნები და დაჟეჟილობები ჰქონდათ.
ჩაიშალა სიურპრიზი მეტიც მთელი დაბადებისდღე. პირველს გაგნიძეს დაურეკეს მერე მშობლებს პანიკააა იყო ჩვეულებრივი არადა არაფერი გვჭირდა. თვალებირომ გავახილე პალატაში გაგნიძე და ექიმი იდგნენ საუბრობდნენ ანდროს ხმაზეც კი ემჩნეოდა ნერვიულობა .
ძალიან ჩვეულებრივ წამოვიწიე და ამაყად დავიწყე
- ანდრუუუშ გილოცავვვვ დიდი ბიჭი გაიზარდეე. თავის ტკივილი ვიგრძენი თუ არა უკან მივწექი
- თქვენთვის ჯერ ადგომა და ლაპარაკი არ შეიძლება მძიმე ტვიინი შერყევა და ფეხი გაქვთ მოტეხილი. სჯობს დაისვენოთ გამაყუჩებელი გაგიკეთათ ექთანმა მოგვიანებით შემოგივლით.
- ჩემს გამო ნახე რა გჭირს.
გაგნიძე თმას იქექავდა თან ჩემს ფეხს დაჰყურებდა შიგადაშოგ სახეზე შემომხედავდა და ხვნეშოდა.
- აუუ კარგი რა შენ რა შუაში ხარ ვაბშე. ანდრო
- ოოოძაააან გტკივა ?
- არა არ მტკივა საერთოდ შენ რომ გიყურებ ვერაფერს ვგრძნობ
- რათ მინდა ესსეთი დაბადებისდღეან ესეთი სიურპრიზი ვაბშე შენ რატომ იჯექი საჭესთან ?
- რამნიშვნელობა აქვს ვინ იჯდებოდა ანდრო გეყოსსს.
თვალები დავუბრიალე და დაძინება ვცადე
- მიყვარხარ თუ რამე აქ ვარ დედაშენს უნდა შენი ნახვა.

ერთი თვე ანდრო დამატარებდა ყველგან . ფეხზე გიფსს არ მხსნიდნენნ. ტაბსთან ხელში აყვანილი დავყავდი უნივერსიტეტშიც ანდროს მივყავდი სულ ჩემთან ერთად იყო.
- რას მჩუქნიდი დაბადებისდღეზე?
- უიიიიიი ეგ სულ დამავიწყდა
ტაბასთან ვიყავით ყველა სკრეპებს ვჭამდით
- გეგგგგაა ჩანთა მომიტანეეე სწრაფად.
- ახლავე.
მომლოდინე დამკვირდა ხელებში და თითების ტკაცუნს მოყვაა.
- აი ამაას.
ჩანთიდან კოლოფი ამოვიღე და გავუწოდეე. ფეხზე წამოდგა და გამომართვა.
- რა არის? თან ხსნიდა თან მე მიყურებდა
- გახსენი რა ანდრო.
კოლოფიდან ბეჭდები ამოიღო და თვალები გაუფართოვდა.
- რაიყო ყველაფერი როგორ უნდა დამასწრო? ქმრობას მთხოვდი?
- აუუ მიდი რა იოცენებე.
- მოიცა მოიცა ეს რა არის აბააა.
ნერვები მომიშალა და წასვლაც მინდოდა უბრალოდ ვერ დავდიოდი.
- ჩვენი ერთად ყოფნის სიმბოლო და არააა საქორწინო ბეჭედი ანდრო.
მკაცრად ვუთხარი და კოჭლობით გავედი მაკოსთან სამზარეულოში.
საღამომდე ხმა არ გამიცია. სახლში გამიყვანაა. ჩემს სახლთან რომ მივედით მანქანის საჭეზე თითები დაატყაპუნა და მშვიდად გმომხედაა
- ჰეე ეხლა დამელაპარაკები?
- გელაპარაკებიიი...
- ანაა ძაალიან მომეწონა მადლობა.
ბეჭდები ჯიბიდან ამოიღო ერთი თითზე გაიკეთა მეორე ხელში აათამაშაა და ჩემსკენ წამოიღო
- მეზარება ლოდინი თან უკვე ნაყიდი გაქვს . გამომყევი რააა
აი ესეეეე უცბად დავინიშნე ცალფეხა ანა აბაშიძე გიჟ ანდრო გაგნიძეზე.
მაშინვე ქორწილს არ ვაპირებდით. უბრალოდ დანიშნულები ვიყავით და ყველამ იცოდა.


ისეთი კარგი პერიოდი იყო და ისეე ძალიან მინდა იმ დროის უკან დაბრუნება... ყველაფრის მიუხედავად ისევ ვიქნებოდი მასთან ერთად.
ლიფტში შევედი თუ არა სურნელი მეცნო და თავბრუ დამეხვაა.გული ამიჩქარდა დაა ლიფტიდან როგორ აღმოვჩნდი ტაბატაძის კარებთან არ ვიცი. დავაზარუნე არცკი დავფიქრებუკვარ ისეე და მოლოდინში თითებზე თამაში დავიწყე.
კრები დიდ წვერა ბიჭმა გამიღო ძლივს ვიცანი გეგა იყო ძალიანშეცვლილი და გამხდარიი. თან ისევ აქ იყო თბილისში. ჩემი ბბავშბის მეგობარი 2 წლის მერე ისევ ვნახე შეცვლილი გაზრდილი გამხდარი და გაოცებულიი. გაოცებული ჩემი დანახვით ხმა არ ამოუგვიღია ისე ავეკარი ერთი გავიგე მარტო
- მენატრებოდი უზომოდ.
ვერ გავიგე თვალბშ წყ₾ი როდის ჩამიდგა ან როდისს ჩამომიგორდა მარილიანი სითხე ღაწვებზე. მისაღებში გვაყევი გეგას და ზურგით მდგარი ბუთა ვიცანი . თავი დავხარე რომ მოტრიალდა გეზი ჩემკენ აიღო და ჩქარა ჩამეხუტა
ისეთი შეგრძნება მქონდა გეგონება მკვდარი ვიყავი და სიცოცხლე დამიბრუნესო.
- ჩემი ანა ჩემი ანა... როგორრ შეცვლილხარ გალამაზებულხარ .უკან გამწიააა ისევ ინარჩუნებდა ბუთა მხიარულებასს.
- აბა დატრიალდი. თან მიცინოდააა და თვალებს ჩქარა ახამხამებდა.
აივნის კარები გაიღო და ცხვირში ნაცნობისურნლი მეცაა.
გეგას და ბუთას შორის ვიდექი აივნის ზღურბლზე ანდრო გაგნიძე იდგა გაშტერებული მიყურებდა. ორი წლის მერე აი იმ ჩხუბის მერე მე ისევ ტაბასთან ვიყავი და ანდროს ვუყურებდი თვალებში მაკო და ნინა თან ლაქლაქებდნენ თან ოთახის სიღრმეში შემოდიოდნენ





ქორწილზე იშვიათდ ვლაპარაკობდით ისიც მხოლოდ მშობლებთან შეხვედრის დროს.
არ ვფიქრობდით არცერთი ქორწილზე არ ვჩქარობდით. ეს დაბადებისდღეები ცვეტში იყო, ტაბას ვუწყობდით გოგოები სიუროიიზს და არც ბიჭებს ვუთხარით რამე. მოვიტყუეთ რომ წყენთში ავდიოდით წინა დღეს ბებიაჩემთან და ვერ მივდიოდით რათქმაუნდა დაგვიჯერეს. ამოვავსეთ მაკოს მანქანა საასმელებით და სასუსნავებით წინასწარ განზრახული კოკერსპანილეის ლეკვი ყუთში იჯდადა ტაბას სახლისკენ მივდიოდით.
მანქანიდან გამოვედით საღამო იყო უკვე ლეკვი მე მეჭირა ხლში გოგოებიუკან მომყვებოდნენნ. სადარბაზოში სწრაფად შევედით კიბეები ფეხით ავირბინეთ და სახლის კარები დაუკაკუნებლად შევაღეთ საშინელი დღე იყო გეგა ტაბატაძის სახლში გეგას დაბადებისდღე 5 მაისი. მეზიზღება ის დღე და მეზიზღება გვანცა ღონღაძე .
შესაშური სანახოაბა დაგვხვდააა. ნუ რატომ დაგვხვდა გოგოებს რაა . მე მიღალატა საქმრომ და არა მაკოს ან ნინასსს. ბარბარე ღონღაძე ეეალერსებოდა ანდრო გაგნიძეს ისიც სიამოვნებით ეღლაბუცებოდა. გოგოებმა წამოიყვირეს მხიარულად გილოცავ გეგადაბადებისდღეს და ეგრევე ანდროს მიასტერდნენ მერე ყურადღება ჩემზე გადმოიტანეს და სიცილი დაიწყეს
- აბა გააჯვი ღონღაძე აქედან სსრაფად.
მაკომ წიხლისკვრით გაცილა ბარბარე . ანდრო ამნაშავის თვალებით მიყურებდა მახოსოვს და არც დამავიწყდება არასდროს. იცით როგორი იყო მაშინ სულ რომ მისი ბრალი არ ყოფილიყო რდაგანაც მე მეწყინა თავს დამნაშავედ იგრძნობდა. ვერ იტანდა როცა რაღაც გულს მტკენდა. მიყურებდა თვალებში და თვალსა არ ახამხამებდა. გეგა და ბუთა სავარძლებში ისხდნენ და ხან ფრჩხილებს იკვნეტდნენ ხან თმას იწეწავდნენ. არაფერი მითქვამს გარდა
- გეგა გილოცავ ეს შენ და მადლობა
გეგას გავხედე და გავუღიმე ორაზროვნად ლეკვი ძირს დავსვი ნინას ჩემი ჩანთა გამოვართი და არავისთვის შემიხედია სახლიდან ისე გამოვედი.
ერთი თვე ბიჭებს არ ვეკარებოდი გოგოებთან ერთად ვმოძრაობდი. დეპრესიაც მქონდა გავხდი და ჩამმოვდნი. არვიცი ალბატ იქმადე ვიტყოდი ღალატიც უნდა აპატიო საყვარელ ადამიანს თქო მაგრამ საკუთარ თავზე რომ გამოვცადე პატიებაზე არცკი მიფიქრია.
-ანა დაგველაპარაკები ოდესმე?
სახლთან გეგა დამხვდა
- კი გეგა ალბათ დაგელაპარაკებით მაგრამ ჯერ არაა . თბილისიდან მივდივარ დიდი ხანი ვერ გნახავ .
მისკენ გავიწიე და გადავეხვიე
ხმა არ ამოუღია ენა ჩაუვარდა მახსოვს თვალები სულდაებურააა
- არა ანა არ უნდა წახვიდეეე .
- უნდა წავიდე გეგაა . თვალზე მომდგარი ცრემლი უჩუმრად მოოვიწმინდე და სადარბაზოში შევედი.
ბუთამ ერთხელ მნახა წასვლამდე დამემშვიოდბა და ბოდიში მომიხადაა. ბიჭები რა შუაში იყვნენ ? არვიცი ალბათ მაშინ მთელპლანეტაზე გაბრაზებული ვიყავი. ანდროს არაფერი გაუკეთებია ჩემს შესაჩერებლად. იქნებ რამე შეცვლილიყო რომ დამლაპარაკებოდა, იქნებ არ წავსულიყავი,იქნებ არ დავტანჯულიყავი, იქნებ არმომკვდარიყო ჩემი გული.
ბეჭედი არცერთხელ მომიხსნიაა. იცით რაზე ვფიქრობ სულ?
სულ ვიცოდი რომ ანდროს ჩემთვის არ უღალატია, სულ ვიცოდი რომ ანდროს მე სიგიჟმდე ვუყვარდი უბრალოდ იმდღეს ნანახმაა მომკლაა მეწყინა . რაღა მაინცდამაინც ბარბარე ღონღაძე. ნუ კარგი თუ ბარბარე არა ვინმე სხვა ხო იქნებოდა კესო სალომე ან ქეთი ვინმე მაინც იქნებოდაა. რატომ ვიტანჯავათ ადამიანები სკუთარ თავს. რატომ ვუწერთ საკუთარ თავებს ასეთ მკაცრ განაჩენს. რატომ გამოვიწერე უანდროოობა ორი წლით. მეპატიებინა მეჩხუბა მეყვირა გველაპარაკა. მაგრამ არა ამას ისიც დაემატა რომ მან არ შემაჩერააა აი რაიყო მთავარი მიზეზი იმის რომ მე გეგას დაბადებისდღიდან ერთ თვეში ქალაქი დავტოვე და აგადავცხოვრდი ბერლინში.
ორი წელია გასული მე კი ამ წუთას ვდგავარ ტაბატაძესთან სახლში და თვალებში ვუყურებ ანდრო გაგნიძეს. მიჩნდება სურვილი ჩავეხუტო და აღარ გავუშვააა .
- აბაშიძეეე იცი ღონღაძე გათხოვდა თაიგული შენ გადმოგცა
როგორ მომნატრები ეს ხმა გამეღიმა დავიღრიჭე და ბოლოს მივხვდი რაც თქვა
გავშტერდი და წარბებ შეკრული მივაშტერდი
- ვააა კაიაა ვის შეეტენა ხო არ იცი?
- მარტო ეგ გაიგე ხო შენ
- კი
ჩემსკენ წამოვიდა და მაგრად მომხვია ხელები.
- ნაზღაიძეს შეეტენა
ბიჭებმა ერთხმად თქვეს და სიცილი დაიწყეს.
- როგორ მენატრებოდიიიიიი . ესეეც ჩემი მეორე მოთხრობა გადავწყვიტე სრულად დამედო. მადლობა წინასწარ ვინც წაიკითხავთ. მიყვარხართ ყველა. ველოდები კომენტარებს.