***

როცა ბედნიერება კარზე გიკაკუნებს, აუცილებლად, უნდა გაუღო კარი.
უმიზეზოდ არ მოვა.
ყველაფერს მიზეზი აქვს. მიზნის გარეშე მოქმედება არ არსებობს.
მოქმედებაა ბედნიერების კიბეებზე სვლა და არავითარ შემთხვევაში არ უნდა გააგდო.


***
ცაზე ვარსკვლავები კაშკაშებდნენ და დედამიწაზე ობლად ანთებული სანთელი, რომელსაც აფორმებდა ღვინის ბოთლი. ულამაზესი ხედი იშლებოდა ამ ყველაფერს უფრო ალამაზებდა ორი ერთმანეთისთვის გაჩენილი ადამიანი.

-საუკეთესო ხარ, რეზი..-ყურში ჩასჩურჩულა კატომ.
-შენ მსოფლიოში საუკეთესო გოგო ხარ. შენნაირი არ შემხვედრია..-უთხრა რეზიმ და თვალებზე აკოცა. შემდეგ ლოყაზე, ცხვირზე და ბოლოს ტუჩებზე დააკვდა. ალბათ, ყველას ნანახი აქვს ფილმი „პრინცესას დღიურები“. კატოს საყვარელი ფილმი იყო და ზუსტად ამიტომ უნდოდა პირველი კოცნისას ფეხი აეწია. სრულ ნეტარებაში იყო კატო და ის-ის იყო ფეხი უნდა აეწია რომ უსიამოვნო შეგრძნება დაეუფლა.

-აუ...-ამოიზმუვლა კატომ. არ ჩერდებოდა უსიამოვნო შეგრძნება. ფართხალებდა კატო და ვერ ჩერდებოდა.
-აუ, კაი რა.......
-რა კაი, რა! ადე გოგო ძმა და რძალი ჩამოგივიდა!-დასჭექა ხმამ და მძიმე მასა იგრძნო კატომ.
-ადექი ნიკუშა, ცოდოაა! მძიმე ხარ...-ცდილობდა ლიზა აეყენებინა ქმარი.
-არ არსებობს!-გამოფხიზლდა კატო და მასზე ჩაფსკვნილ ძმას ჩაეხუტა.
-გოგოშკა როგორ მომენატრე! ჩემი ძილისგუდა და..-ეფერებოდა ნიკუშა.
-ლიზაზუ! მოდი, შენც..-დაუძახა კატომ. ლიზაც მოურიდებლად ჩაუხტა ლოგინში კატოს. ცოლ-ქმარმა მოიქციეს შუაში კატო და ეხუტებოდა ორივე.
-გავიჭყლიტე, ხალხოოოოო...-დაიყვირა კატომ.
-ღირსი ხარ ესე ძალიან რომ მომანატრე თავი,-უთხრა ნიკუშამ და მოუღუტუნა კატოს.
-ნიკუშა! ხომ იცი რო ცუდად ვხდები?-ძლივს ამოისუნთქა კატომ.
-აუ, ეს კიდე უჟმურია რა.... უნდა გაგათხოვო იქნებ გეშველოს..-გაიცინა ნიკუშამ და წამოხტა ლოგინიდან.
-აუ, რა ეტყობა ამას 30 წლის როა და ცოლი ჰყავს?-გაეცინათ გოგოებს.
-ლიზაზუ! როგორ მომენატრე! არასოდეს დამტოვო, რა....-ჩაეხუტა კატო საყვარელ რძალს.
-მეც, ჩემო სიცოცხლე. არასოდეს დაგტოვებ! ჩემი შვილიც შენ იქნები, დაც, ძმაც. ბოდიში ეხლა ქმარი რო ვერ იქნები,-გაიცინა ლიზამ.
-ნიკოლოზა, ისეთია ყველა ქმარს უდრის.
-აუ, მომიყევი ამბები რა.. შენ ისეთი ხარ ისე არ დარჩებოდი ეს 2 კვირა,-უთხრა ლიზამ. კატომაც არ დააყოვნა და თავიდან ბოლომდე მოუყვა ყველაფერს ლიზას. ლიზა იგუდებოდა სიცილით, არ სჯეროდა რომ გამოჩნდა ბიჭი, რომელიც კატოს ნელ-ნელა იმ ლამაზ რქებს ატეხავდა.
-ეკატერინე! არ მჯერა რო ტუჩებით ქალიშვილი აღარ ხარ,-გაიცინა ლიზამ.
-მოგხვდება, გოგო!-გაბრაზდა კატო.
-ღადაობ? ეგ რა მაგარი ბიჭი ყოფილა! იმენა, ბედია რა...
-რა ბედი, ტიპი ხო გითხარი ისეთ რაღაცებს მეუბნება. ესე მოდის უხამსად მესაუბრება, სურვილებს მიმხელს და მერე მკოცნის. სულელი არაა?
-სულელი კი არა, ტიპი ყოფილა ეგ რა!-ტაში შემოკრა ლიზამ,- აუ, ძაან მიხარია!
-რა გიხარია ნუ გადამრიე ეხლა!
-რატო არ უნდა მიხაროდეს? ძლივს ვიღაცას მიაქციე ყურადღება და ძლივს ვიღაცამ აღძრა შენში ემოციები ამდენი ბიჭი გეხვეოდა და ამდენ საჩუქრებს, სურპიზებს გიკეთებდნენ და პროსტა ვერავისკენ ვერ გაგახედე, რა..
-აუ, თორნიკე გახსოვს? ანძაზე რო ამაპროწიალა სავახშმოდ,-გაეცინა კატოს,-კინაღამ რო იქვე მოვკვდი შიშისგან.
-ხო, თუნდაც ეგ. ტიპმა პროსტა რა გააკეთა ანძაზე ვახშამი და შენ როგორც ქალი რომანტიკა ერთი წამითაც კი არ გახედე.
-არ მომწონდა პროსტა რა..
-არ მოგწონდა და რეზი მოგწონს!
-რატო რადგანაც ვლაპარაკობ? და გიყვები?!
-დიახაც!-დაეთანხმა ლიზა,- იმაზე მე თუ ამოგაგლეჯდი სიტყვებს და რეზიზე შენი ნებით მიყვები.
-აუ, ბოდავ რა..!
-ვიღაცას ეშველა..-წაუმღერა ლიზამ.
-ლიზა!-გაბრაზდა კატო და ბალიში ესროლა ლიზას.
-რაო კნუტო შეყვარებული ხო არ ხარ?-ლიზამაც ესროლა ბალიში კატოს. სანამ გოგოები ბალიშებით თამაშობდნენ კატოს ტელეფონი სკდებოდა სიმღერით.
-გასკდა ტელეფონი,-თქვა ლიზამ და მიაწოდა კატოს.

-ალო,-უპასუხა კატომ ტელეფონს.
-ისე ტკბილად მეძინა, როდის გავამეორო იმაზე ვფიქრობ ეხლა,-მოესმა ცინიკური ხმა.
-რა ჯანდაბა გინდა?!
-შენ თავს ჯანდაბას რატო უწოდებ, კატო?
-კვირა დღის შესახებ არაფერი გსმენია?!
-მერე რა რო?-გაეცინა რეზის.
-კვირა დღეს არავინ მირეკავს მეგობრების გარდა და რამდენადაც ჩემთვის ცნობილია მე და შენ არ ვართ მეგობრები. უბრალო, იძულებითი ნაცნობი ხარ.
-რა გრძელი ენა გქონია კატო,-ჩაეცინა რეზის მერე კი დასერიოზულდა,-კარგად მომისმინე, არავის ჭკუაზე მე არ დავდივარ და როცა მომინდება მაშინ დავრეკავ. არ აიღებ და სხვა გზას მოვნახავ. იცოდე, ეგ ნამდვილად არ გამიჭირდება. ხოდა, რა ხდება მერე რა რომ კვირაა დღესაც საქმეა ასე, რომ შენი მკვრივი და მადისაღმძვრელი ერთი ადგილი აწიე და 15 წუთში დამხვდი ქვემოთ!
-გააფრინე, ხო?-დაუყვირა კატომ.
-მე გითხარი.
-მეც გითხარი და ნუ, მაიძულებ შენს ოჯახს ცუდად გავეცნო. იმედია, მიხვდებოდი რომ მორიდება არ გამაჩნია, როცა ჩემს სურვილზეა ლაპარაკი.
-ხისთავიანი ხარ მეტი არაფერი!-დაუღრიალა კატომ და დაახეთქა ტელეფონი ლოგინზე.

ჯუჯღუნით მივარდა კატო კარადას და ტანსაცმელს დაუწყო ყურება.

-რა ხდება?-ჰკითხა ლიზამ.
-რა ხდება და 15 წუთში ქვემოთ იყავიო ვაჟბატონმა. არა, არ მესმის პროსტა თავი ვინ ჰგონია? რამდენს მიბედავს ატყობ? გაუზრდელია გეუბნები. არადა, ისეთი კარგი მშობლები ჰყავს. ვგიჟდები მამამისზე! დაც, დედაც მაგრები ჰყავს და ეს უჯიშო ვის დაემსგავსა?-ქოთქოთებდა კატო.

-მომკალი და ძალით თუ არ გიკეთებდეს მე ვიყო არაქალი,-უთხრა ლიზამ.
-გოგო, ძალით მიკეთებს აბა რას შვრება? ნერვებს ისე მაგლეჯს რო ერთ დღეს სადმე მისი გვამი თუ ნახე ყველა პონტში ჩემი ხელწერა იქნება,-უთხრა კატომ და ჯინს დაავლო ხელი. ჯინსი, ზოლიანი მაისური და კედები ჩაიცვა.
-ძაან არ მაინტერესებს რა საქმეა და სად არის ეგ საქმე! კვირა დღეა და თავისუფალ სტილს გაუმარჯოს!-წამოიძახა კატომ და სამზარეულოში გავიდა. ნიკუშა მაცივართან იდგა და უყურებდა შუბლშეკრული.
-რა იყო შენ არაფერს ჭამდი?
-დაგერეკა წინასწარ და გავსებულს დაგახვედრებდი მაცივარს!-შეუღრინა კატომ.
-რა ჭირს ამას, ე?-ჰკითხა ოთახში შემოსულ ლიზას.
-არაფერი, ხო იცი არ უყვარს რომ აღვიძებენ,-უთხრა ქმარს და მიეხუტა.
-ჩავალ მე პროდუქტებს ამოვიტან და საჭმელი გააკეთე, თორემ მოვკვდი მშიერი..-დაიწუწუნა ნიკუშამ.
-არაფერი გიჭირს ცოტა დაკლება არ გაწყედა,-მიაძახა კატომ და მოსაცმელს დაავლო ხელი.
-აუ, ეს პითონი ნახე რა. მოიცა, დამელოდე ერთად ჩავიდეთ.
-ჰე, დროზე..-დაუძახა კატომ და კარი გამოაღო. ერთი ღრმად ჩაისუნთქა და კიბეზე დაეშვა. რეზის ზუსტად სადარბაზოსთან ჰქონდა გაჩერებული მანქანა. დაინახა თუ არა კატო გადმოვიდა და შეეგება:

-ლოგინის ფორმა გაქვს,-გაეცინა რეზის.
-შენ პითონის,-„არა, რა კარგი კომპლიმენტი უთხრა ნიკუშამ. რეზიზეც გამოიყენა“.
-დილიდანვე ვიგესლებით კატო?
-რო არ შეარგებ ადამიანს კვირა დღეს მეტს მაინც არ უნდა მოელოდე,-უთხრა კატომ და თვალი ჩაუკრა.
-თვალს ნუ ჩამიკრავ მეორედ, თორემ აქვე მოვახდენ ჩემი სურვილების რეალიზებას!-ხმადაბლა უთხრა რეზიმ და მკლავზე ხელი მოჰკიდა,-დაბრძანდით ქალბატონო.
-მე თვითონ უტაქტოვ!-უთხრა კატომ და მანქანის კარს დაწვდა.
-კატო!-გაიგო ძმის ხმა.
-მივდივარ ნიკუშა საქმეზე,-მშვიდად უთხრა კატომ და ხელი აუწია.
-მოიცა, ბიჭო.. რეზი ნაკაშიძე?-თვალები დაქაჩა ნიკუშამ.
-არ არსებობს. ნიკუშა მეტრეველი?-გულწრფელად გაუღიმა რეზიმ. „აუ, ოღონდ ეს არა“-გულში დაიწუწუნა კატომ.
-როგორ ხარ? მაგრად მომენატრე, ე!-ჩაეხუტა ნიკუშა რეზის.
-მეც, ტო. რას შვები? აქ ცხოვრობ?
-კი, აი, იქ-მიუთითა ნიკუშამ სახლისკენ,-შენ აქ რა გინდა?
-ბიჭო, არაფერი. თანამშრომელს გამოვუარე საქმეზე, რა..-უთხრა რეზიმ.
-გამარჯობა! მეც აქ ვარ!-დაიწრიპინა კატომ.
-კატოა შენი თანამშრომელი?-აუტყდა სიცილი ნიკუშას.
-კი. იცნობთ?
-კი, ტო. ჩემი დაა,-იგუდებოდა სიცილით ნიკუშა.
-კაი, ღადაობ?-ცინიკური მზერით შეხედა რეზიმ კატოს.
-ეტყობა რამე რო ღადაობს?!-დაუქაჩა თვალები კატომ.
-საით გაგიწევიათ? ამო, რა.. მაგრა მშია მაღაზიაში მივდიოდი ეხლა. ეს ხო არაფერს ჭამს და მაცივარში ცივი წყლის გარდა არაფერი დევს იმენა,-გაიცინა ნიკუშამ.
-არსად, ჩვენც სასადილოდ მივდიოდით,-უთხრა რეზიმ. კატოს ეგონა მოესმა. ანუ, რა გამოვიდა? საქმე არ ჰქონდა რეზის? არ უნდა ემუშავათ?
-მაშინ, ამო ჩვენთან და ერთად ვჭამოთ. ჩემს ცოლს გაგაცნობ, ლიზას.-მოიპატიჟა ნიკუშამ.
-კაი, ამოვალ. წამო, მაშინ გამოგყვები მაღაზიაში,-უთხრა რეზიმ.
-კატუშ, ადი შენ და ამოვალთ რა. ლიზას უთხარი და გაშალეთ მაგიდა,-უთხრა ნიკუშამ და რეზისთან ერთად წავიდა.

სიმწრისგან ტირილი უნდოდა კატოს! საიდან იცნობდნენ რეზი და ნიკუშა ერთმანეთს? რაღა მაინც და მაინც რეზის იცნობდა ნიკუშა? რა უნდა ამ თბილისს რატოა ასეთი პატარა...! ბრაზდებოდა კატო და ჯუჯღუნით შეაღო სახლის კარი.
-რა იყო ასე მალე მორჩით მუშაობას?-სიცილით შეხვდა ლიზა.
-მუშაობას? შენი დეგენერატი ქმარი რომ იცნობს და ძმაზე უძმესები არიან იცოდი?
-კაი?! არ გადამრიო ეხლა.. მართლა?-გაოცდა ლიზა.
-დიახ, მართლა. ამ ავადმყოფს კიდე სასადილოდ მივყავდი თურმე. არა, გეუბნები ჭკუიდან მშლის მართლა. რა უნდა? პროსტა რა ჯანდაბა უნდა?! და ყველაზე უარესი რა არის, იცი? მაღაზიაში წავიდნენ გამოზიდავენ იქაურობას და ამოვლენ აქ! ჩემს სახლში მაკლდა ეხლა რეზი ნაკაშიძე, რა..
-მეღადავები,ხო?-გაოცდა ლიზა კიდევ ერთხელ,-ვა, უკვე აღარ ხუმრობს ბედი.
-იცი, რას აკეთებს? აი, ვგრძნობ რო ტიპი მთელი გრძნობით მაგიჟებს და მიშლის ნერვებს. არაადექვატურია, იმენა!

სანამ ბიჭები ამოვიდოდნენ კატომ და ლიზამ გაშალეს მაგიდა, ჭურჭელი დააწყვეს. კატო უახსიათოდ იყო, ნერვები ეშლებოდა შექმნილ სიტუაციაზე.

-ორი თეფში მიამატე რა, კატო.
-ეხლა ვინღა გვემატება?-აღშფოთდა კატო.
-ნიკუშამ დარეკა რეზის დეიდაშვილი მოვაო და ლიკასაც დაურეკეთო.
-აუ, იმენა ხურდაში მყავს ნაკაშიძეების ანტიკვარები გამოყოლილი, რა!-უპასუხა კატომ და მაშინვე ლიკას დაურეკა. როგორც აღმოჩნდა დათუნას უკვე დაურეკავს ლიკასთან და უკვე მოდიოდა მათკენ.


-არა, გოგო პროსტა შოკში ვარ ! რომ ვამბობ ბედია-მეთქი იროჟები,-ქოთქოთით შემოვარდა ლიკა სახლში.
-მეც მაგას ვეუბნები ლიკუ,-გაიღიმა ლიზამ.
-ენა! იქნებ შენი ბედია დათუნა?!-გაუღიმა ეშმაკურად კატომ.
-აუ, იყოს.. ძაანაც კაი,-გაიცინა ლიკუნამ.
-ვერ გიტან, რა!-მიხვდა კატო რომ კოვზი ნაცარში ჩაუვარდა და შეეშვა. კარისაკენ წავიდა, რომ გაეღო. ზღურბლზე სამივე იდგა პარკებით დატვირთულები. სამზარეულოში დააწყვეს და მისაღებში მოთავსდნენ. დაახლოებით ერთ საათში სუფრა გააწყვეს გოგოებმა და მაგიდას მიუსხდნენ.

-ეხლა, გამაგებინეთ თქვენ სამი საიდან?-ყველასათვის საინტერესო შეკითხვა დასვა ლიკუნამ.
-თქვენ მგონი სოსკებით დარბოდით ჩვენ რომ ერთმანეთს ვიცნობდით,-გაიცინა ნიკუშამ,-გუნდელები ვიყავით წყალბურთზე.
-მართლა?-თვალები შუბლზე აუვიდა კატოს,-მოიცა, რამდენი წლისები ხართ?
-შენ შენსავით ბავშვი ხო არ გგონივარ?-ცინიკურად ჰკითხა რეზიმ.
-ნუ, რეზია 29 წლის და დათუნა ჩემხელა რა, 30-ის..-უპასუხა ნიკუშამ.
-რავიცი, ბავშვის ქცევები კი გაქვს, რეზი..-სასხვათაშორისოდ ჩაილაპარაკა კატომ და ეცადა გაოცება დაემალა ბიჭების ასაკთან დაკავშირებით.
-აუ, ჩვენ დროს ვატარებდით? იმენა, მთელი გუნდი ჩვენ მიგვყავდა. ბაქოში რომ წავედით თამაშზე მთელი აზერბაიჯანელების ლამაზმანობა ჩვენს კარებთან იყო ატუზული,-იცინოდა ნიკუშა.
-ისე, კაი დრო იყო. როგორ დავიკარგეთ, არა?-გულდაწყვეტილმა თქვა დათუნამ.
-შენ ძმაო ისეთ საქმეს შეეჭიდე, რომ არ ვიცი რა. ექიმობა სახუმარო საქმეა? ან რეზიკო, ბიზნესმენი როა შოკი-თქვა ნიკუშამ.
-მაშინ არ გვქონდა ის ასაკი, რომ ესე შეგვენარჩუნებინა ყველაფერი. კოკას გარდაცვალებამაც დიდი წვლილი იქონია ჩვენს დაკარგვაში.
-კოკა ვინ არის?-იკითხა კატომ და რეზის გახედა, რომელსაც ძარღვები ჰქონდა დაბერილი.
-კოკა ჩვენი ძმაკაცი იყო. ერთ-ერთ თამაშზე გული გაუსკდა წყალში..-დამწუხრებულმა თქვა ნიკუშამ.
-ა, გამახსენდა..-თქვა კატომ,-ვიცი, ეგ ამბავი..
-რაც მთავარია ეხლა ვიპოვეთ ერთმანეთი და გავაგრძელებთ ურთიერთობას,-თქვა ჩაფიქრებულმა რეზიმ.
-კი, ტო. თურმე ჩემ დასაც იცნობთ თქვენ, მეგობრობთ და ბევრი მიზეზი გვაქვს წარსული და აწმყო რომ გავაგრძელოთ ურთიერთობა,-თქვა ნიკუშამ გახარებულმა,-გადაიღეთ რა. გასინჯეთ ლიზას მადამ ბოვარი, თორემ ისეთი სახე აქვს ვატყობ გვიბრაზდება, რომ არ ვჭამთ.

კარგად გაატარეს ის დღე. გაიხსენეს ძველი დრო, ბევრი იცინეს და ილაპარაკეს. დათუნა ადრე წავიდა პაციენტი ჰყავდა და დარჩა ლიკუნა მოწყენილი.

-კატო, დღეს რა მინდოდა მეთქვა შენთვის, იცი? კახეთში უნდა წავიდეთ რამდენიმე დღე,-უთხრა რეზიმ და გაუღიმა კატოს.
-მე რა შუაში ვარ?-დაქაჩა თვალები კატომ.
-ხომ არ გავწყდება, ჩვენი კომპანიის პიარი რომ ხარ? და შესაბამისად საჭირო ხარ ყველაფერში,-ნიშნისმოგებით უთხრა რეზიმ კატოს.
-ეგ არ დამვიწყებია საუბედუროდ! როდის?
-ოთხშაბათს?
-რა? მართლა? უფრო ადრე ვერ მითხარი?!
-რა იყო 3 დღე არ გეყოფა მოსამზადებლად?!-გაეცინა ყველას.
-ხო, მაგრამ.. სამუშაო მაქვს ბევრი..-მოიმიზეზა კატომ. რეალურად კი შეეშინდა, რომ ამ სამ დღეში ვერ მოახერხებდა ამ გასვლითი ვოიაჟისთვის თავის არიდებას.
-ძალიან კარგად ვიცი შენი საქმეები. ასე, რომ მიზეზებს ნუ ეძებ,-უთხრა რეზიმ და თვალი ჩაუკრა.
-დიდი სიამოვნებით ამოგჩიჩქნიდი მაგ თვალს!-წაუღრინა კატომ ხმადაბლა.
-მე კიდევ დიდი სიამოვნებით შეგიჭამდი მაგ ტუჩებს,-რეზიც არ ჩამორჩა.
-გაუზრდელი..!
-ქოფაკი!
-უკულტურო!
-თხა,-ეცინებოდა რეზის.
-უტაქტო ბიჭი..!-მიაძახა მშვიდად კატომ და სამზარეულოსკენ წავიდა.


***

ბევრი ეცადა კატო. ხან აკაკის ეხვეწა, ხან რა მოიმიზეზა, ხან რა მაგრამ თავი მაინც ვერ აარიდა რეზისთან ერთად კახეთში წასვლას რამდენიმე დღე..
და აი, რეზი კი კატოს სადარბაზოსთან იდგა და სანამ ჩამოვიდოდა მომავალი 5 დღეზე სიამოვნებით ფიქრობდა.


**
ესეც შემდეგი შედარებით პატარა თავი!
უხ, წინ საკმაოდ საინტერესო ამბები გელოდებათ !:)

მადლობა ყველას, ვინც კითხულობთ და აზრს აფიქსირებთ აქ თუ პირადად:)