კარის გაღების ხმაც მიწვდა ჩემს გონებას, თავი ხელებში ჩარგული მქონდაა და ყველაფერზეე ერთად ვფიქრობდი, თუმცა ცალ-ცალკე ვერაფერზეე.
თვალები ნელაა გავახილეე და შავ გაპრიალებულ ფეხსაცმელს შევხედე, მერე ნელ-ნელაა თვალი ზემოთ გავაპარარე თუმცა თავი არ ამიწევიაა, სხეულის თითეულ ნაცნობ სანტიმეტრს იღდგენდაა გონება, მეგონაა ერთი დიდი კოშმარი იყოო, ის რასაც ჩემი თვალები ხედავდაა და გული გრძნობდა. გიჟივით წამოვხტი ფეხზეე, სავარძლიდან, კედელს ავეკარი...
-ნინ....ისევ ის სანატრელი ხმა ჩამესმა ყურებში, რომელიც მთელი ცხოვრებაა ასე ძლიერ მიყვარდაა.... ჩემსკენ რამდენიმეე ნაბიჯი გადმოდგაა.. საწერი მაგიდიდაან მთელი საბუთები იატაკზე მივმოვფანტეე. თვალებს წამდაუწუმ ვხუჭავდი მინდოდაა მოჩვენებაა გამქრალიყო, თუმცა ის არ ქრებოდაა, პირიქით უფრო მკვეთრი ხდებოდაა სილუეტი.
-არ მომეკაროოოო! არააა! გავგიჟდი ნუთუ?!... ცრემლები წამომსკდაა, შევბარბაცდი და მაგიდას დავეყრდენი.
-ნინო ცუდათ ხარ?! შეშინებული და შეშფოთებული სახე ჰქონდა.
-არ მომეკაროო, არაა! ნუ მოდიხარ აქეთ! ვკიოდი უაზროდ გიჟივით! ის კი ჩემსკენ მოიწევდაა კვლავ. მინდოდაა გავქცეულიყავი, მაგრამ არ შემეძლო, ძაალა არ მყოფნიდა. უეცრად მუხლებზე დავეცი... წამში ჩემთან გაჩნდა, მკლავზე ხელი მომკიდაა და ჩემი წამოყენებაა სცადაა, ეს ბოლო წვეთი იყო ჩემი მოთმინების ფილაში, ხელი გამოვგლიჯეე და მთელი ხმით ავკივლდი.
-არ მომეკაროო, არაა! არაა! მიშველეთ!
-ნუ ტირი, შეწყვიტეე კივილ-წივილი! მე ვარ, მეე შენი ნაკაშიძე ვარ! ცოცხალი ვარ ნუ კივი გთხოვ! შეცბუნებულმაა ხელი გამიშვაა და ოდნავ გაიწიაა გვერდზე.
-არ მჯერაა! გავგიჟდი! ყოველთვის ამის მეშინოდაა! მერე დიდი სიბნელეე იყოო...
გონებაზეე რაღაც მძაფრმაა სუნმა მომიყვანაა, თვალები რომ გავახილეე თავზეე, დადაა და ნინია მადგნენ.
-გავგიჟდი დადუშ! ხომ ხედავ ჩემი შიში გამართლდაა! ტუჩები მოვკუმეე დაა ავსლუკუნდი კვლავ.
ის რასაც ამდენი წელი ვუძლებდი და ვმალავდი მანადგურეს დად....ჭკუიდან ვიშლები, ძაალიან ცუდად ვარ, მიშველეე წამიყვანეე სახლში.... აბსურდული რაღაცეები მელანდებაა დადა, მიშველეე! მე ვგიჟდები დადაა, ჩემი სახლი აწი საგიჟეთი გახდებააა! ყურებზეე ხელი ავიფარეე მერე თმა ჩამოვიწეწე და ფეხზეე ბორძიკით წამოვდექი. წამოვდექი თუ არაა, კართან წელში ამაყად გამართული ნაკაშიძე დავინახეე.
-ნინიააა, მითხარი რომ არ ვგიჟდები! ხელზე მაგრად მოვუჭირეე ხელი ბიძაშვილს.
-არ გიჟდები დამშვიდდი! ნერწყვი ძლივს გადააგორაა ქავთარაძის ქალმაა და ისე სცადაა გედენიძის დამშვიდება.
-ნინ, ძვირფასოოო... მე ვარ, მეე შენი ალექსი! ცოცხალი ვარ საყვარელო და უვნებელი! მე შენთან დავბრუნდი ჩემო სიყვარულო! ისეთი სიამაყით ამბობდა თითეულ სიტყვას, რომ გეგეონებოდათ ერთი დიდი კოშმარიდან მაღვიძებდაა. ისევ ჩემსკენ დაიძრაა.
-არ მომეკაროო! გაფრთხილებ არ მომეკაროოო! სხეულის თითეული ნაწილი მტკიოდაა.... იმის ოდნავადაც დაჯერებაა არ მინდოდაა, რომ ის ცოცხალი იყო და ამდენი წელი მტანჯაა!
-ცოცხალი ვარ ნინოო, ცოცხალი! ხელზე ხელი წამავლოო
სილაა გავარტყი, ერთს მეორეე მოყვა, მეორეს მესამეე, მერე ჩანთას ხელი დავავლეე და კიბეეებზეე, მოთქმით დავეშვი. ყველაა მე მიყურებდაა. მე კი მხოლოდ ერთს ვბურდღუნებდი, „გავგიჟდი, ჭკუიდან შევიშალეე“!
***************************************************8 *******************************************
საშინელი ქარი იყოო, ქარი ხის ფოთლებს მაყრიდაა სახეში და ისედაც გაწეწილ თმას უარესად მიწეწავდაა, მერე უეცრად საიდანღაც წვიმაა წამოვიდაა, კოკისპირული წვიმაა... საფლავამდე სანამ მივედი, მთლიანად გავილუმპე. ჭიშკარი გავაღეე დაა საფეხურებზეე სულ ფართხა-ფურთხით ავედი, თუმცაა მერჩივნაა არ ავსულიყავი.
მარმარილოს მაგიდაზე იჯდაა და მიმზერდაა, მომღიმარი თან თითქოს დამცინავი სახით, შეიძლებაა ეს მაშინ მომეჩვენაა ასე.
-მართლაა ვგიჟდები მგონი ღმერთო!
სისუსტე ვიგრძენი,თავი ვერ შევიმაგრეე დაა კიბეზეე ავყირავდიი, იმას მეორეე კიბეც მოჰყვაა დაა საბოლოო ჯამში ისეეე გამოვიდაა, ხუთი კიბეე გორებით ჩავიარეე.
წვიმაა სახეზე ურცხვად მცემდაა წვეთებს, წამში გაჩნდაა ჩემს წინ და მანაც ურცხვი მზერაა მომაპყრო, ხელი გამომიწოდაა ასაყენებლად. ტკივილისგან დაკლაკნული, როგორც იქნაა ჩემით წამოვდექი, მისი დახმარების გარეშე.
-არ გიჟდები ნინუცაა, მე ცოცხალი ვარ! მისი სანდომიანი ხმაა ისევ მოსწვდა ჩემს ყურთასმენას.
-შენ, შენ მკვდარი ხარ! შენი საფლავი აქ არის... გვერდი ავუარეე დაა საფლავთან მივედი.
შენ აქ დაგმარხეს! შენ....შენ... სიტყვებს ვეღარ ვაბავდი ერთმანეთს.
ამას ვერ დავიჯერეებ.... შენ რომ ცოცხალი ხარ ამას ვერ დავიჯერე!კრუგს ვარტყავდი საფლავს.
-გაჩერდი ერთ ადგილას და ყველაფერს აგიხსნი ნინო, გეფიცები!
-ვერაფერს ვერ ამიხსნი შენ! ჩემი ქმარი აქ მარხიაა, შენ ვინ ხარ, ვინ? მუხლებზეე დავეცი და მიწას დავუწყეე თხრაა... წვიმაა არ წყვეტდაა წვეთას, ელვაც ანათებდაა შიგადაშიგ...
-დამშვიდდი, გთხოვ ჩემო სიყვარულოო! ხელები დამიჭრაა და ჩემს მსგავსად მანაც დაიჩოქა.
-მომშორდი და ასე აღარასდროს მომმართო! ჩემი ქმარი, შენ არ ხარ და არც ასე მომართვის უფლებაა გაქვს.
-გოგო ცოცხალი ვარ, ცოცხალი, როოგორ არ გესმის ეს?! შენი ქმარი მე ვარ დაა აქ ვარ, აქ! უეცრად დამიღრიალაა და შემაჯანჯღარა ძველებურად!
ცივმაა წვიმაამ და ღრიალმა, ეტყობაა გონს მომიყვანაა, რამდენიმეე წამს ვცდილობდი, გადამეხარშა რეალობა.
-ოო! ნაგავოოო! ეს როგორ გამიკეთე, როგორ?! როგორ არ შეგებრალეე! ხელები გამოვსხლიტე მის მარწუხებს,
სულ არ შეგეცოდეე?! შენ ხომ ყველაზე დიდი გული გქონდაა, როდის გაგიცივდაა და გაგიქვავდა ასე, რომ ამხელაა ტკივილისთვის გამიმეტეე, ასეთი უგლოოო, როოგორ ხარ.... პირზე ავიფარეე ხელეებიი და ავბღავლდი. ცხოველივით ვბღაოდიი, ვამტვრევდი ყველაფერს საფლავზეე, რაც კი ხელში მხვდებოდაა. არ უცდიაა ჩემი შეჩერებაა, თუმცაა ბოლოს როცაა რკინის უზარმაზარი, შანდალი ავიღე დაა მისი საფლავის ქვას დავუწყეე მტვრევაა, სცადაა შევეჩერებინეე.
-გთხოვ დამშვიდიდი...გაუშვი ამას ხელი! ხელიდან გამომგლიჯაა შნადალი და უნდოდაა გულზე მივეკარი, თუმცაა გავუძალიანდი.
-არ გაბედოოო, ჩემთან მოახლოებაა! მუშტები დავუშინეე მკერდზეე და გამეტებით ვურტყავდი, ვერ ვზომავდი დარტმის სიძლიერეს.
ასეთი ტკივილისთის, როგორ გამიმეტეე, არ გამეკაროო! არ მომიახლოვდეე, მომშორდი, გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან ისევე როოგორც ადრე! შენ მკვდარი ხარ ჩემთვის მკვდარი გესმის! მეზიზღები! მზარავს თითეული შენი შეხებაა! ის კაცი, რომელიც ერთ დროს საკუთარ თავზე მეტად მიყვარდაა დღეს მძულს! შენ მუდამ მკვდრად დარჩები ჩემთვის ეს დაიმახსოვრე! მხარი ავუქციეე და სირბილით წამოვედი მანქანისკენ. დამეწიაა სანამ მანქანამდეე მივიდოდი.
-მაცადე გოგო სიმართლე აგიხსნა!
-ასახსნელი არაფერიაა ალექს! სიმართლე ჩემთვის ერთიაა, ქმარი, რომელიც უკიდეგანოდ მიყვარდაა მოკვდაა შვიდი წლის წინ! თავისივეე დაბადების დღეზე! ის მკვდარიაა და მკვდრები კი არ ცოცხლდებიაან! შენ მუდამ მკვდრად დარჩები ჩემთვის!
ახლოს არ გამეკარო გაფრთხილებ! მანქანაში ჩავჯექი და უმალ მოვწყვიტეე ადგილს.
*****************************************************8 **************************************
სახლში განადგურებული მივედი... ზურა დივანზე იყო გაშოტილი და ნანა დაცუხცხებდაა თავზე, დედაჩემი, ჩემი ძმა ნიკო, დათო, დადაა, თემო, და ნინიაა მისაღებში იყვნენ. ყველას რაღაც გაურკვეველი მზერაა ჰქონდა.
არ შევჩერებულვარ არავის დაძახილზე. პირდაპირ ჩემს საძინებელში ავაჭერი და ლეწვაა დავიწყე ნივთების, ტანსაცმელი გამოვყარეე, და საერთოდ ყველა ნივთი იატაკზე მიმოვაბნიე. ბოლოს ძალა გამოცლილი საწოლზე დავეცი, ბალიში მაგრად ჩავიბღუჯნეე და ავტირდი.
-რატომ, მე რატომ დამტანჯე ასე ღმერთო?! რისთვის მსჯიდი და მსჯი?! საკუთარ ბედზე მოვთქვამდი, კარზე კაკუნი გავიგე. ზურა შემოვიდა.
-ვიცი როოგრც გტკივაა დღევანდელი დღე.... გეფიცები ჩვენც არაფერი ვიცოდით...სახლში ვიყავით მე და ნაანა, დადა, ნინია და თემოც ჩვენთან იყვნენ, ერთად ვსაუზმობდით, ნანამ დაპატიჟა გუშინ, როცაა გამოგვეცხადაა ის, ყველაა გავვოცდით! კინაღამ გული გამისკდაა! ბევრი ვეჩხუბეე, არაფრის თქმა არ ვაცადეე, უნდოდა რაღაცის თქმაა თუმცა რა მნიშვნელობაა, აქვს მაგას... მერე დადა და ნინია გამოყვნენ, რომ თქვაა ნინო უნდა ვნახოო დაა აჰაა, შენც გადაურევიხარ. მგონიაა, რომ დიდი მიზეზი ჰქონდა, რომ გაქრაა ჩვენგან მაგრამ გული მტკივა...
-არ მაინტერესებს მამა მისი მიზეზები არა! მე მან მომკლაა ცოცხლად, რად მაქციაა ხომ ხედავ?! არ მჭირდებაა ის სულ მკვდარი იქნებაა ჩემთვის! თქვენ ზურგი მაქციეთ თუ გინდათ ის თქვენი ერთადერთი ცოცხალი შვილია და მას მიხედეთ, მე არ გაგატყუნებთ! მე აქედან მივდივარ! ყველაფერს გიბრუნებთ... ჩემი შვილებიანათ მივდივარ აქედან..
-სად მიდიხარ ნინო შვილო? მე მას სულაც არ ვუჭერ მხარს, შენ ხარ ჩემი ერთადერთი შვილი, მე შენს გვერდით ვარ... ვერსად ვერ წახვალ, მე ჩემი შვილის და შვილიშვილების გვერდით ვარ! გულზე მიმიკრაა დაა თავზე მაკოცა.
-რატომ გამიკეთა ეს ყველაფერი! ასე რატომ გამამწარაა!
-მოუსმინეე იქნებ ყველაფერი აგვიხსნას შენც და ჩვენც!
-რა უნდა ამიხსნას მამა რაა?! მას არ აქვს ამ ტკივილის გასაბათიელებელი არგუმენტი... არ მაინტერესებს არცერთი მისი მიზეზი, მე როგორ დავიტანჯე თქვენ არ იცით... მარტოს მომიწიაა ჯოჯოხეთს ბორბლებზე სიარული, სულ მარტოს სამი ბავშვით ხელში.... ან ახლაა როგორ მიჭირდა ხომ იცი მამა , ხომ იცი... ამოვიზმუვლეე.
-საშუალებაა მომეცით აგიხსნათ ყველაფერი... კარები გააღო და ალექსი შემოვიდაა ოთახში.
-აქედან წადი ალექსანდრე, თორემ მართლაა მოგკლავ გპირდები! ზურა გაიწიაა შვილისკენ.
-მამა მაცადეთ რომ აგიხსნათ ყელაფერი რა იქნებაა, ხალხი არა ხართ?!
-შენ როდის აქეთ გახდი ადამიანი ალექსანდრე?! ეს გოგო და ჩვენ ამ ტკივილისთვის რომ გაგვიმეტე მაშინ ხომ? ზურა არ ცხრებოდა.
-მამა ეს ყველაფერი თქვენს გამო გავაკეთე! დედას და სხვებს ავუხსენი ყველაფერი და გამიგეს, თქვენც მომისმინეთ რა იქნება.
-უნამუსოო ტუტუცი ბიჭი იყავი, ხარ და იქნები სულ ალექსანდრე!
-მაამა...
-არავითარი მაამაა! შენ მამა აღარ გყავს! უთხრა ზურამ და ოთახი დატოვა.
კომოდთან მდგარ სავარძელში ჩაჯდაა და საწოლზე მწოლიარეს შემომხედაა გამიღიმაა, ისე როგორც ადრე.
-რა ადამიანი ხარ შენ?! როგორ იღიმი როცა მე ასე ვიტანჯები?!
-მომისმინეე და აღარ დაიტანჯები.
-შენ ჩემთვის არაფერი გაქვს სათქმელი! ნაგავი ხარ! წამოვდექი და ოთახიდან გასვლას ვაპირებდი, თუმცა დამიჭირაა, საწოლზე მიმაგდო კარი ჩაკეტა ოთახის, გასაღები ჩაიდო ჯიბეში და ისევ სავარძელში ჩაჯდა.
-შენთან ძალის გამოყენების გარეშე არასდროს არ შეიძლებოდაა საუბარი.
-არ მაინტერესებს ის რაც უნდა მითხრაა გაიგე ადამიანოო! ამოვიხრიალეე.
იცი მე რა დღეები გავიარე აქ?! იცი როგორ ვიტანჯებოდი?! იცი შენებმაა მე მკვლელის იარლიყი, რომ ამაკრეს?! იცი რომ ყველა ჩემსკენ იშვერდა თითს და მკვლელს მეძახდა?! იცი ეს მე რად დამიჯდა?! იცი რომ მიწაც კი არ მიმაყრევიეს შენი ვითომ მიცვალებული სხეულისთვის?! იცი რომ ყოველ დღე ვკვდებოდი? იცი თვითმკვლელობაა, რომ ვცადეე მაშინ რომ გავიგეე ჩემი ფეხმძიმობის ამბავი? იცი რად დამიჯდაა მათი შენარჩუნებაა? იცი რომ კინაღამ ისინიც დავკარგე შენსავით? იცი რომ მამაშენი და მისი ხალხი მოსაკლავათ დამზდევდნენ, ციხეში ჩასმით რომ მემუქრებოდნენ? მე კი შეშინებულ ორსულს აქედან გაქცევაა მომიწიაა... იცი რას ნიშნავს ქალისთვის, მარტოობაა?! მუცელი ნელ-ნელაა მეზრდებოდაა, ახალი სიცოცხლეეები იზრდებოდნენ ჩემში, გვერდში მდგომი არავინ მყავდაა... დედაჩემიც კი ვერ მნახულობდა იმის შიშით, რომ ზურა მომაგნებდაა! მხოლოდ დათო ჩამოდიოდაა ორთვეში ერთჯერ..სანატორიუმში გავატარეე მთელი ცხრა თვე, ტირილში და გოდებაში... ყველაზე ბედნიერ წუთებში, როცა დედა გავხდი, გული მეხლიჩებოდაა იცი, რატომ იმიტომ, რომ შენ ჩემს გვერდით არ იყავი... გულს ვიოხებდი მის წინ, ამდენი ხნის ტკივილს გასაქანი მივეცი.
ყოველთვის ხომ ჩემი დამცირებისთვის იბრძოდი, თავიდან ხო და დავმცირდი, ოღონდ ჩემზე მეტად შენ, რადგან შენი ცოლი მოსამსახურედ, დამლაგებლად, მრეცხავად და შავი სამუშაოების მონად მუშაობდაა... იმიტომ რომ ბავშვებისთვის ეჭმია...ამ ხელებს შეხედეე მიდი... ასე რომ გიყვარდა ერთ დროსს, ისევ გაუხეშებული მაქვს კანი, დამსკდრობების მორჩენას წლები დაჭირდაა.. ბავშვებს ღამღამობით მარტოს ვტოვებდი,ერთჯერ ცუდათ გავხდი და საავადმყოფოში აღმოვჩნდი, ნაშუადღევი იყო სახლში რომ დავბრუნდი და გადარეული ბავშვები დამხვდნენ, გვეგონაა მიგვატოვეოო ასე მითხრეს მტირალებმაა, იცი ეს რა რთული იყოო ჩემთვის? ბილეთის ფული ძ₾ივს შევაგროვე და ოთხი წლის მერე დავბრუნდი აქ თუმცაა, იმაზემეტად ამტკივდაა სული ვიდრე ადრე... შენს საფლავზე ამოსვლა რად დამიჯდაა იცი, ან ამ სახლში დაბრუნებაა შენ არაფერი არ იცი... არ იცი რა დღეები გამოვიარეე.. ახლა გამომეცხადე და მეუბნები მე ცოცხალი ვარ სახსამალათი და შენთან დავბრუნდიო, როგორ მოგისმინო, როგორ დავივიწყოო ეს ტკივილი ალექს როგორ?!არაფერი არ მაინტერესებს მე რა მოხდა შენთან, უბრალოთ შემეშვი.
-გაინტერესებს თანაც როგორ! გამოცრა კილებში.
მე არაფრის დავიწყებას არ გთხოვ ნინო....ახლა მე ვილაპარაკებ და შენ მომისმენ გაიგეე?! მიღრიალაა ისევ ძველებურად.
-ეს ყველაფერი შენს გამო გავაკეთე....შენი სიცოცხლის გამოო.... იმის გამო, რომ ჩემი საყვარელი ქალის გულის ცემა არ შემწყდარიყოო.... და ახლააც იგივეს გაკეთებაა, რომ დამჭირდეს ისევ იგივეს დაუფიქრებლად გავაკეთებ!
შენ რომ რაიმეე დაგმართნოდა ნინ, მე მოვკვდებოდი, თავს მოვიკლავდი, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებდი!
მე ეს ყველაფერი არ ვიცოდი, გეფიცები მართლა არ ვიცოდი, გეძებდი მინდოდაა მცოდნოდაა შენზე რამე მაგრამ ვერ გიპოვეე... თუმცა რომც მცოდნოდაა მაინც არაფერი შეიცვლებოდაა, მაშინ... მე ჩვენი ბიჭების არსებობის შესახებაც კი ახლაა ხანს გავიგეე... შენ შენი გადმოსახედიდან უყურებ ყველაფერს აბაა მე მკითხეე... მე სულ მარტო ვიყავი, შენ ჩვენი შვილები მაინც გყავდაა გვერდით, მე კი ვინ მყავდა ვინ?!
ახვარი მიშა და ჩემი ძველი ქურდების, ნარკომანების, მკვლელები ბარაკის უამრავი წარმომადგენელი?!ნუ მიყურებ ეგრეე, ხო მიშა ცოცხალი აღმოჩნდაა.... გაორებული ვუსმენდი ალექსს.
ბიძა და ის წრე, რომელშიც ადრე ავტორიტეტი მქონდაა და მე ვიყავი „მთავარი“საყვარელ ცოლს და ოჯახს მიხოცავდა თუ მე არ დავბრუნდებოდი მათთან.. თუ მე შენ არ დაგტოვებდი, მოგკლავდნენ.... იცოდაა კარგათ მიშამ, რომ ამით დედაშენსაც მოკლავდაა და მეც! მიშას მხოლოდ ერთი მიზანი ჰქონდაა ნინო, ის რომ მე და დედაშენი გავემწარებინეთ! ამიტომ შეეკრა ჩემს ძველ წრეს, სადაც ჩემი ავტორიტეტი ფეხქვეშ გათელაა! ის, რომ მე შენ დამეცავი რად დამიჯდა იცი?! აი ეგ არ იცი შენ! იმ წყეულ ღამეს, მუხრუჭებმაა არ დაიჭრაა და ხრამში გადავეშვი, თვალები რომ გავახილეე მიშა მიმზერდა, მეგონაა მოვკვდი თუმცა შევცდი.... მას გეგმაა საკმაოდ კარგად ჰქონდა შემუშავებული. წამიყენა ეს პირობა და მეც დავთანხმდი, სხვა გზა არ მქონდაა, შენს თავს ვერ მოვაკვლევიებდი ნინუც ვერაა, ჩემო ერთადერთო სიყვარულო,მე ეს არ შემეძლო! ის ფიქრობდა, რომ შენ თავს მოიკლავდი და ამით დედაშენსაც გადაუხდიდაა სამაგიეროს. პიპო და სხვა დანარჩენი ახვრები შენს ირგვლივ ტრიალებდნენ, მანამ სანამ შენ არ გაქრი.... გერმანიაში გიპოვეს ერთგან თუმცა მას მერე ვეღარც მე გხედავდი და ვეღაც ისინი... მერე მიშას მზაკვრობას და ინტერესებს ყველა მიუხვდა ისევ ჩემი ნდობაა ამჯობინეს მისას და მიშა მოვკალი.... აი, ამ ხელებით მოვკალი, მაგრამ არ ვნანობ.... ოთხი წლის მერეე მოვკალი მე ის, საკუთარი ბიძა...ბიძა რომელიც მე მიპირებდაა მოკვლას და სასჯელიც მოვიხადეე, თუმცა არა ციხეში... ისევ იმ ჭაობში ჩავიძირე რომლიდან ამოსვლასაც უამრავი დრო და ენერგია მოვახმარეე წარსულში! ეს ჭაობი გაცილებით უფროო მძიმეეაა ციხეზეე....
-სამი წელი სად ჯანდაბაში იყავი ალექს, მიშას სიკვდლის მერე? ძლივს გავბედე კითხვის დასმა.
-ერთი წელი ჭაობში ვყვინთაობდი.... ხოლო ორი წელი მისგან განთავისუფლებას დავჭირდი, თითეული ტალახის ჩამობანვას, თუმცა ბოლომდეე ვერასდროს ჩამოვიბან ამ ჭუჭყს! სინანულით წამოთქვა და ცოტახნის დუმილის შემდეგ კვლავ განაგრძო საუბარი.
ახლაა პერიმეტრზე აღარავინაა ნინ, საოცარი სიმშვიდეაა, ჩვენს ბედნიერებას ვეღარავინ შეუშლის ხელს! ახლა აღარავინ გვემუქრებაა, ახლა აღარავის ეკუთვნის ჩვენი სუნთქვაა, ის ჩვენიაა ჩვენი მხოლოდ და მხოლოდ! ახლა უკიდეგანო ბედნიერებაში შეგვიძ₾იაა შევცუროთ ჩემო ცხოვრებავ! ცხვირი კისერში ჩამიყო ძველებურად და თმაზე ხარბად დამყნოსა.
გონებას ვკარგავდი, ვიცოდი ახლაა აქედან რომ ვერ გავსულიყავი დავნებდებოდი, მის მკლავებში აღმოვჩნდებოდი და მერე ვინანებდი.
ათრთოლებული ხელი ფრთხილად შემახო სახეზე და ძველებურად ამომიშრო ცერებით ცრემლები. თვალები დავხუჭე და ცრემლს მდუმარედ დინების საშუალება კვლავ მივეცი. მის ცხელ გახშირებულ სუნთქვას და სურნელს ვგრძნობდი და უარესად მინდებოდა მოვხვეოდი მას....
რომ იცოდე, როგორ მენატრებოდა შენი საოცარი თვალები, ღვინისფერი ტუჩები, რომ იცოდე როგორ ნინუც...
-არა ალექს, არაა! ვერ დავივიწყებ წარსულს, შენზე მეტად მე დავიტანჯეე! შენ მე ცოცხლად მომკალი, მრავალჯერ გამიმეტე სიკვდილისთვის, ჩვენი შვილებიანათ! მე შენთან ერთად სიკვდილი მერჩია ამ ტანჯვას! ავსლუკუნდი და მის საოცარ ჭაობისფერ თვალებში ჩავიძირე.
-ეგ არ თქვაა გთხოვ... სხვა გზა არ მქონდაა გეფიცები! ნახე შენი ნაჩუქარი მედალიონი გულიდან არასდროს მომიხსნიაა, იცი რატომ?! იმიტომ რომ ვიცოდი შენც არასდროს მოიხსნიდი ქორწინების ბეჭედს, რომელიც მე წამაგლიჯეს... ვიცოდი რომ დამელოდებოდი,...
-და რომ არ დაგლოდებოდი, რომ შემცდარიყავი ალექს? იქნებ სხვა მყოლოდაა ჰაა?
-მაშინ არ გამოვჩნდებოდი და ბედნიერების უფლებას მოგცემდი... სრულ უფლებას რომელიც შენ დაიმსახურეე! მაგრამ შენ ჩემი ხარ, სამუდამოთ ჩემი.. შენ და შენი სხეულის თითეული ნაფთი მე მეკუთვნის მეე და სხვა არავის!
-ცდები... მე სხვა მყავდაა, კაცი რომელთანაც ვიწექი და კიდევ დავწვები! სიტყვა არ მქონდაა დამთავრებული რომ ვიგრძელი სახეზე ტკივილი. მერე ჰაერის უკმარისობაა.
-ცხოვრებაში პირველად ავწიეე ხელი შენზე და უკანასკნელად! როგორ იტყუები, ასე ურცხვად! იმის გამო რომ მე მატკინო ამას როგორ ამბობ! ვიცი ის ვიღაც გამოსი****ი რომ იყო შენს ცხოვრებაშ მაგრამ, ის არ შეგხებია, შენ ჩემი ხარ! ყელზეე ხელს მიჭერდაა და სადაც იყო გავეღვჩე.. მერე გონს მოეგოო თითქოოს,ახლოს მოიწია ჩემთან და სუნთქვა მომაფრქვია.
-ზატო შენ ხომ გეხებოდნენ სხვა ქალები და გორაობდი მათთან?!
-ყველა სხვა ქალის დედას შ****ი, შენ ერთში გადავცვალე ყველაა უკვე დიდი ხანია! ჩემი სახე ხელებში მოიქცია, ტუჩებზე დამაცხრაა, მეც მალევე ავყევი კოცნაში, მერე შეჩერდაა ბედნიერების ღიმილით გამიღიმაა და კვავ განაგრძო ჩემი კოცნა. მაისური ერთი ხელის მოსმით გადავაძრე თავზე და იატაკზე დავაგდე.
მიხვდა უკან არ დავიხევდი... მანაც პერანგი რომ იტყვიან შემომახიაა ტანზე.... გაუხეშებულიყო თუ მონატრება კლავდაა არ ვიცი მაგრამ ის ნაზი ალექსი არ იყო იმ წამს, რომელსაც ადრე ვიცნობდი. თლილი თითები ამისრიალა ზურგზე, მისმა შეხებამ გამაგიჟა… მხრებზე გათოშილი ხელები დავსუვი და იმაზე უფრო მეტად შევიგრძენი მონატრებაა ვიდრე ადრე... მისმა ერთმაა კოცნამ და ალერსმა დამავიწყა ის შვიდი წელი, რომელიც ტირილში და ტანჯვაში გავატარეე ის თვითმკვლელობის მცდელობაც დამავიწყა, რომლის წყალობითაც ჩემი პატარები კინაღამ მოვკალი....
-რა გავკეთო რომ ვერ გიძაალიანდებიიი?! რა ვქნაა, რომ შენს ტუჩებს ვერ ვარიდებ თავს?!ვკოცნიდი და შიგადაშიგ ვსაუბრობდი.
-არაფერი, გრძნობები მიუშვი თავის ნებაზე და იცი რატომ?! იმიტომ, რომ ჩვენი სიყვარული იმდენად ძ₾იერია ყველაფერს გაუძლებს! გაცხოველებულები ვუკოცნიდით ერთმანეთს ტუჩებს, ვნება კი იქცაა ერთ საოცარ ქმნილებად, ათრთოლებული ხელები მეხებოდაა სხეულის თითეულ ნაწილზე, მისი ტუჩები ეხებოდა ჩემს შიშველ სხეულს და ვხდებოდი რა ბედნიერებაა იყო საყვარელი მამაკაცის მკლავებში მოქცეული, გრძნობდე მისი კანის საოცარ სურნელს! ეხებოდეე მის სხეულს ცხადად და არა ოცნებებში.
***************************************************** *************************************
თვალები რომ გავახილეე მზეე ამოწვერილი იყო უკვეე... ისევ ისე უტიფრად მიმზერდა.
-შენ რა არ გძინებია?
-მეძინაა და გამეღვიძა ცოტახნის წინ.... როგორ მომნატრებიაა ჩემი ლეოპარდი...მხრებზე მომაწება ტუჩები.
-გეყოფა ჩემს საწოლში გორავი! ეს ღამე დაივიწყეე, ჩათვალეე არაფერი მომხდარა ჩვენს შორის! ზეწარი შემოვიხვიე შიშველ სხეულზეე და ტანსაცმელს დავუწყეე ძებნაა.
-შენ რა მართლაა გააფრინეე გოგო? რა უნდაა დავივიწყოო?
-რა და წუხანდელი ღამეე!არაფერს ცვლის.... ეს უბრალოთ ჩემი დიდი შეცდომაა იყო!
ხალათი შემოვიცვი და კარისკენ დავიძარი.
კიბეზე ჩავედი, ზურა ისევ დივანზე იწვაა, ჩემს ფეხის ხმაზე გამოეღვიძა.
-ყველაფერი აგიხსნაა არა შვილო?!
-მამა იღაღადაა რაღაცეები, იმართლა თავი მაგრამ არ მაინტერესებს. მე ჩემი ცხოვრებიდან ის ამოვშალე წლების წინ. ჩემი ქმარიც აღარ იქნებაა მალეე, დღესვე შევიტან განცხადებას განქორწინების შესახებ, ამ სახლიდანაც წავალ, ბავშვების ნახვას ვერ დავუშლი შვილები მისიაა, მაგრამ მე არ გამეკაროს, მეტიც თქვენ და დედას ძაალინ გინდოდაათ ნიკას ცოლად გავყოლოდი, ხო და მივყვები!
-რასშვრები? რასშვრები? ალექსმა ჩამოირბინაა წელს ზემოთ შიშველმა კიბეზე.
-რაც გაიგეე... თვალები მივლულეე.
-შენ მართლა გაგიჟებულხარ ამ შვიდ წელში და ვატყობ საგიჟეთის გზას გაუდგები... ვერასდროს მიიღებ განქორწინებას, იმიტომ რომ ცოლი ჩემი ხარ და მუდამ ასე იქნებაა! სახე ახლოს მომიტანა და ისე მითხრა.
-არ იქნებაა! ვერ დამაკავებ ძაალით შენთან! დავუღრინე.
-მაგასაც ვნახავთ!
-რას ვნახავთ რას? შენი თავი მართლაა მბრძანებელი ან ღმერთი ხომ არ გგონიაა? თუ ღმერთი იყავიი, ეს შვიდი წელი არ გეტანჯეე და ნახიშტარი მკვლელი არ გამხდარიყავი! ამას არ ელოდაა ჩემგან, იქვე მდგარ ლარნაკს ხელი დაავლო და ნამსხვრევებად აქცია. არც მე მინდოდა ჭრილობაზე მარილი დამეყარაა, თუმცაა ასე გამომივიდაა, დაუფიქრებლად წამომცდა.
-ააა, შენი გართულებაა ეგაა ხომ?! ნახიშტარი და მკვლელი ქმარი არ გინდა, ხომ?! მაგ ენას ამოგაძრობ, ფეხებს დაგამტვრევ დაა ისეე დაგააბავ სახლში! მე რომ არ გავმხდარიყავი მკვლელი ოთხი წლისწინ რომ ჩამობოტდი თბილისსში გაგასხმევიებდნენ ბავშვებიანად მაგ უტვინო ტვინს!
შენ არ იცი მიშა ვინ იყოოო! შენ ისიც კი დაივიწყეე რომ, მიშამ მამააც მოგიკლა და ძმაც! წარმოიდგინეე შენი, უტვინოო ქალის, ჩვილი ბავშვებით ხელშიმყოფის მოკვლა როგორ გაუადვილდებოდაა! სულელი იყავი დაა იმადვე დარჩი.
-შენ რაღაც სხვა რამესაც მალავ ალექს.... ამოვიბუტბუტე მისი გააცხოველებული სახის დანახვაზე.
-არ გჭირდება შენ მეტის ცოდნაა ამას ვერ იაზრებ და სხვა რამეებზე ლაპარაკი ზედმეტიაა!
-მჭირდება! მინდა სრული სიმართლის ცოდნა.
-სრულათ თუ გეცოდინებაა ეს არაფერს შეცვლის გარდა იმისა, რომ უფრო მეტად დამეტანჯები! თითქოს დამშვიდდაა და მზრუნველი გახდაა წამში.
-ალექს.... შეცვლის, გეფიცები შეცვლის! ხელებზე წავეპოტინეე! ზურას გავხედე რაღაცის თქმაა დააპირა...
-მამა სიტყვაა არ დაძრაა! გამაფრთხილებელი ტონით უთხრაა და გააჩერდა ზურაც.
-კარგი ნებაა შენიაა დამალეე ყველაფერი! მაინც ვერასდროს მიგიღებ ისე, როგორ ქმარს.
-ხო და თუ ვერ მიმიღებ რა აზრი აქვს ლაპარაკსაც, წადი და ის გამოყ****ი ნიკაა მიიღე საყვარლად სიზმრებში! მითხრაა და დამტოვა ჩვეული ამაყი და მედიდური ნაბიჯებით გახევებულ-გაავებული.










მოვიდაა, მოვიდაა 43-ე თავი მოვიდაა თქვენთან <3
ველი შეფასებებს <3
ძაალიან მიყვარხართ ჩემო შოკოლადებო და გელით <3