უსასრულობაშიც შენ მეყვარები (6) დასასრული

,,ადამიანი ნავს არ ჰგავს, სანაპიროზე დააბა და მიატოვო“

იმ საზარელი და საშინელი დღის შემდეგ , რამდენიმე თვე გავიდა, ჩემი და დემეს ურთიერთობა საგრძნობლად დათბა... თუმცა მქონდა მას შემდეგ, რამდენიმე კრიტიკული თვე... ღამე ყვირილით ვიღვიძებდი..დეემეტრეს ახლოს ვეღარ ვიკარებდი, მაგრამ ისიც მოთმინებით იტანდა ყოველივე ჩემს ამ გამოხტომას... მახსოვს საშინლად წვიმდა იმ ღამით.. მესიზმრებოდა როგორ მეფერებოდა გეგა, როგორ ცდილობდა ჩემი სხეულის დამორჩილებას, მისი ყველა ნაიარევი მახსოვს.. ყველა ადგილი სადაც მისი დამპალი თითები მეხებოდნენ. სწორედ ამიტომ არ მინოდა შემხებოდა დემტრე, არ მსურდა , მანამდე სანამ ჩემს თავს სულიერად არ ჩავთვლიდი მის ღირსად... ყოველთვის შემოდიოდა.. ოფლით დაცვარულ შუბლს მიწმენდა.. ეს იყო ჩემი სხეულის ერთადერთი ნაწილი სადაც კი , მას შეეძლო შემხებოდა..თბილად მექცეოდა... მაქსიმალურად ცდილობდა გაეგო ჩემთვის... სანდრო კარგად იყო,კრიტიკული დღეები გადაიტანა შაშინლად ცუდად იყო,.. მახსოვს რამდენჯერ გამოსტაცეს ხელიდან სიკვდილს...ეხლა კი კარგადაა და ცხოვრებას ჩვეულ რიტმში აგრძელებს, როგორც აქამდე...მთელი ამ დროის განმავლობაშიმა ქსიმალურად ვაწყნარებდი ჩემს თავს, რომ ისევ შემეძლო სრულფასოვანი ცხოვრება... გეგა ციხეში ჩაჯდა, დღემდე არ ვიცი ნამდვილი მიზეზი თუ რახდებოდა, რეალურად არც იმის დრო იყო , რომ ვინმესთან მელაპარაკა.. მხოლოდ ოთახში და მასწავლებლებთან დავდიოდი... მაქსიმალურად თავს ვარიდებდი ყველას.. მეგონა ბინძური, ჭუჭყით სავსე ვიყავი და მრცხვენოდა მათ თვალში გამოჩენის...საბოლოოდ თითქოს ყველაფერი დალაგდაა... მაისში ქორწილი იყო სანდროსი და ტასოსი მახსოვს როგორ აღიზიანებდნენ ბიჭები სანდრიკოს..

-ტასუნა, ჩემო ტასიკო.. ჩემო გოგო ეს როგორ უნდა გადავიტანოთ.. მთელი სამსახიობო ნიჭი ჩართო აკომ ამ ყველაფრის ჩამმოყალიბებაში -შენი სანდრო.. იმდენი ხანია ქალთან არ ყოფილა რომ..იქნებ ის აღარც მუშაობს, იქნებ გაფუჩდა და იმპოტენტად იქცა... მთელი დრამატულობა ჩააქსოვა შიგ და ვიტომ ობოლი ცრემლი მოიშორა თვალებიდა.. მუხლზე დაჩოქილი იყო და სლუკუნებდა.. სანდრო ხო საერთოდ გაგიჟდა და აილეწა, მდივნიდან წამოხტა და თაბაშირიანი ხელი კარგი რამედ შემოსცხო თავში აკოს..

-შე პიდარასდრო დაახვიე აქედან

უკვე ვერცერთმა ვერ გავძელით და ავხარხარდით.. ის იყო ჩემი გაცინების პირველი მომენტი იმ ამბის შემდეგ.. შედეგ ნელნელა თბებოდა ყველაფერი.. გამოიდარა.. სანდრიკოს და ტასოს ქორწილში ისეთი ამბები დაატრიალეს ბიჭემა რომ მთელი ქორწილი ფეხზე იდგა...უმაგრესად შესრულებული ლეზგინკა დ კავკასიურ ბალადაზე საერთოდ დახურეს მთელი ქორწილი.. ჩემი უჟმური ბიჭიც კი ჰაერში ფრინავდა, ისეთი საოცარი და შესანიშნავი იყო.. აქ მივხვდი სანამ ასეთი ქართველი ხალხი იარსებებს მანამდე ქართველი ერი არ გადაშენდება... ჩემი და დემეტრეს პირველი სიახლოვე ქორწილში შესრულებული ტანგოს დროს იყო.. რომლის დროსაც, დემეს თითები დათარეშობდა ჩემს ზურგზე... არ განჩენია იმის სურვილი რომ მე მას მოვშორებოდი... ქორწილის შემდეგ ჩემი გამოცდები დაიწყო... საშინელება იყო... ძალიან ვნერვიულიბდი... თუმცა აქაც არ დამტოვეს ჩემმა საყვარელმა ხალხმა... გამოცდაზე მივდიოდი როდესაც მანქანა გაჩერდა და მძღოლმა მთხოვა გადმოვსულიყავი.. გადმოვედი.. თბილისის ყველა შუქნიშანზე წითელია, ზემოთ ვერტალიოტი იყო , აბრით.. ,,წარმატებები ნეკა'' მანქანიდან გადმომხტარი აკო, სანდრო, სალო, ტასო, ნიკო დაა ჩემი ბედნიერება-დემეტრე არღვლიანი... სრული შოკი იყო, ემოციებით ისე დავიტვირთე რომ გამოცდები ნამდვილად კარგად ჩავაბარე... და სკოლაც დავამთავრე... ახლა კი ვჯდივარ ვერანდაზე, სიცხეს ვემალები... თეთრი გაშილი მოკლე კაბა მაცვია და სკამზე ფეხები მაქვს მოკეცილი, რის გამოც, ჩემი კაბა კიდევ უფრო დამოკლდა... და სივრცეს გავყურებ და ვფიქრობ უსასრულოდ... აზრზე ტელეფონის ხმამ მომიყვანა, ტასუნა რეკავდა
-ნეკაააააააა აღებული არ მქონდა ტელეფონი, რომ ყურმილს იქეთ ტასუნა სიცილ-ტირილით ბოლო ხმაზე გაკიოდაა
-რა ხდება ტასო?? ცოტა დავიძაბე
-ორსულად ვარ ნეკა.. საშინლად ბედნიერი გავხდი
-გილოცავ ჩემო გოგო, ძალიან გამახარე, სანდრიკომ იცის ?
- არაა დაბადების დღეზე მინდა რომ ვუთხრა, მაგრამ ვეღარ მოვითმინე და შენ დაგირეკე
- მადლობა საყვარელო, აბა შენ იცი თავს გაუფრთხილდი.. და ყურმილი გავთიშე...
ისევ სივრცეში გავიხედე.. რა ლამაზია თბილისი შებინდებისას, მთაწმინდა ხომ საოცრებაა.... დემეტრეს სუნი ვიგრძენი, მალე კი ჩემს გვერდით ჩამოჯდა...
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
ასეთი დიალოგი იყო ჩვენს შორის იმ ამბის შემდეგ...ვგრძნობდი რომ რამე უნდა შემეცვალა... მე უნდა გადამედგა ამ შემთხვევაში ნაბიჯი.. მე უნდა წამეწია წინ ჩვენი ცხოვრება ამას ვხვდებოდი... მითუმეტეს როცა გავანალიზე თუ რამდენს აკეთებდა მთელი ამ დროის განმავლობაში ის ჩენთვის.. რამდენს მიგებდაა... როგორ მეხმარებოდა მალულად... არ იძინებდა მანამ სანამ მე ტკბილად არ დამეძინებოდა... ვხვდებოდი, მთელი ღამე ჩემს სასთუმალთან იჯდა და მიყურებდა.... ცდილობდა და კარგადაც გამოდიოდა დახმარება.. ეხლა ჩემი დრო იყო, მე უნდა გადამედგა ნაბიჯი მისკენ, თორემ მას დავკარგავდი... მთელი ეს დრო დემეტრე საშინლად იყო, ვგრძნობდი ამას... როცა ადამიანი გიყვარს , ყოვეთვის მიხვდები მას რა უჭირს, რა სტკივა, როგორაა... ამ ყველაფერს მე მის ერთ გამოხედვაში ვხედავდი...ყოველი მისი ტკივილიანი მზერა მეც მასთან ერთად მკლავდა...დრო იყო ყველაფრისთვის წერტილი დამესვა.. ყველა უბედურებისთვის... დემეტრე უკვე შესვლას აპირებდა კარებში მდგომი ჩემმა სიტყვებმა რომ გააშეშა
-დემე! თუ გცალია შეგიძლია წავიდეთ სადმე, სადაც მხოლოდ მე და შენ ვიქნებით? მისკენ გაუხედავად ამოვთქვი ეს სიტყვები ერთი ამოსუნთქვით...
- ეს... ეს შენ ნამდვილად გინდა? გაოცებულმა გამომხედა
-კი მინდა მხოლოდ მე და შენ ვიყოთ
-ისედაც ხომ მარტო ვართ?
-ის ვიგულისხმე რომ ხალხისგან მოშორებით სადმე სიწყნარეში მინდაა...
-კარგი მაშინ ბარგი ჩააალაგე ხვალ წავიდეთ, ვიცი სადაც მოგეწონება...
-კარგი...
თავის ოთახში შევიდა მე კი ბარგის ჩაკაგება დავიწყე...


* * *
დილით კარებზე კაკუნმა გამაღვიძა...
-ჰეი ნეკა გაიღვიძე , გავდივართ
- ათი წუთი მომეცი და ახლავე გამოვალ...ნამძინარევი ხმით ამოვიბლუყუნე და სასწრაფოდ ჩავიცვი.... ბარგი მანქანაში ჩადო და გზას დავადექით... მთელი გზა ჩუმად ვიყავი... coldplays magic ისმოდა მანაქნაში ... არ მიკითხავს სად მივდიოდით.. ვენდობოდი მას მთელი ჩემი არსებით... ბურუსიდან მაშინ გამოვერკვიე, როცა კოშკები და ულამაზესი მთები დავინახეთ...
-არ მითხრა, რომ სვანეთში ვართ ... აღტაცევით წამოვიძახე... ყოველთვის მინდოდა აქ მოვსულიყავი... სიხარულით მანქანის სავარძელზე ვცქმუტავდი... დემეტრეს ჩემს ამ ბავშვურობაზე ეცინებოდა... გაფართოებული თვალებით მივშეტერებოდი ამ სილამასეს და ვტკბებოდი... ვამაყობდი იმით რომ ქართველი ვიყავი...
-აი ამ მთებში ვარ გაზრდილი!
დემეს ხმამ გამომაფხიზლა...
-ამიტომაც ხარ ესეთი მკაცრი... მთებივით ხარ... მკაცრი.. ზოგჯერ საშიში შესახედის და შიგნით ულევი ტკივილით და სიყვარულით ხარ სავსე...
-არავის აღუნიშნავს ჩემი ხასიათი ისე კარგად როგორც შენ...
-ალბათ...
ვინც უყბართ მას უთქმელად უგებენ... ეს ჩუმად ჩავიბურტყუნე ჩემთვის ისე რონ დემეტრეს არ გაეგო..მალე მივადექით ლამაზ ორსართულიან სახლს... მართლაც საოცრება იყოო... ეზოში ხალხი დაფუსფუსებდა.. ზოგი ცხენებს აჭმევდა ზოგი ეზოს აწესრიგებდა და ასე შემდეგ.. ალბათ სახლის მომვლელები არიან... მალევე გაჩერდა მანქანა და ძირს გადმოვხტი... აღტაცებული ვიყავი ყველაფრით...
-ბატონო დემეტრე როგორ ხართ?? დიდი მოწიწებით მიესალმა კაცი
-თქვენ როგორ ხართ მაქსიმე ბიძია, რით ვერ გადაეჩვიეთ ამ.ბატონოს, ბოლოსდაბოლოს თქვენი შვილის ტოლა ვარ . მაქსიმეს ყველა კარგად შეხვდა ისიც არ თაკილობდა მოხუცებზე ჩახუტებას და მათი დამჭკნარი სახის დაკოცვნას... ვხედავდი ამ ხალხში რამდენი სითბო იყო...
-გაიცანით ეს ჩემი ცოლია... ნეკა დელიბაშვილი.. თბილი და გულწრფელი ღიმილით შემხვდა ყველა, მეც არ დავაყოვნე და თბილად ჩავეხუტე მათ.... ქალები მათვალიერებდნენ. თუ გამოვდგებოდი ალბათ დემეტრესთვის... ძალიან ოჯახური და კეთილი გარემო იყო.... ოთახში ავედი.. უკვე ღამდებოდა დემე კი კვლავ დაბლა იყო და მონატრებულ ხალხს ესაუბრებოდა... კუჭმა თავი შემახსენა და დაბლა ჩავედი.. გზაში ვფიქრობდი ყველა ჩემი გეგმის შესახებ... როგორ უნდა გამეღრმავებინა ურთიერთობა.. ყველაფერი დალაგებული მქონდა და ასეც მოვიქცეოდი... ქვემოთ რომ ჩავედი სიჩუმე იყო ... გარეთ გავიხედე და არავინ იყო... დემე იქვე მოქანავე სავარძელში იჯდა და ცას უყურებდაა..
-სად წავიდა ყველა?
-თავიანთ სახლებში გავუშვი... მათი დახმარება ჯერჯერობით აღარ მჭირდება, სანამ აქ ვარ ყველაფერს მე მივხედავ დაისვენონ.. ისედაც დიდ სამსახურს მიწევენ.... აქ რომ არ ვართ ისინი უვლიან ჩვენს კერას...
-კარგია... არ გშია?
-არა შენ ჭამე თუ გინდა...
-კარგი...
უკან შევბრუნდი და კარგად გამოვივსე სტომაქი და გაბერილი შევძვერი ლოგინში.... ხვალიდან იწყებოდა ჩემი გეგმის ასრულება.... სასიამოვნოდ გამეღიმა და ტკბილად დავიძინე....


* * *
დილით საშინლად კარგ ხასიათზე გავიღვიძე... ვიბანავე და თეთრი უმოკლესი შორტი ჩავიცვი და შავი ბრეტელებიანი მაისური... თმები გავიშვრე და დემეტრეს ოთახისკენ გავიქეცი სირბილით.. ჩემი გეგმი შესრულება იწყება.... ჩუმად შევიპარე ოთახში... ტრუსით იყო მთელ საწოლზე გაგორებული და ღრმად ეძინა... ფრთხილად ავბობღდი ლოგინზე და ხტომიალი დავიწყე მთელი ძალით და დემეტრეს ვუკიოდი
-დემეტრე, დემუსია, დემკაა გაიღვიძე აშენდა ქვეყანა... ხტომიალს და სიცილს არ ვწყვეტდი , როცა დემეტრემ თვალები ჭყიტა...
-ჯანდაბა ნეკაა გაჩერდი ნუ დახტიხარ... ავითქვიფე კვერცხივით....
ბოლო ხმაზე ვმღეროდი radiactives...
-გოგო შეწყვიტეთქო.. ნეკა ! ბოლოს ფეხებში წამავლო ხელი და ლოგინზე ბუმბულივით დამცა... თვითონ კი ზემოდან მომექცა ხელები კი თავს ზემოთ გამიკავა..მისი მენჯი კი წელზე მომაბჯინა... ისე რომ საშინლად ამაღელევებელი იყო ყოველივე ეს...
-დაწყნარდი! მკავრად მკითხა...
-კი შეგიძლია ხელი გამიშვა...ცივად შემიშვა ხელი , ეგონა ისევ არ მინდოდა მისი შეხება სინამდვილეში გეგმაში სხვა რამ მქონდა... და სწრაფად ადგა ფეხზე....
-ამ მე მაპატიე...
-არაუშავს მეც ფეხზე ავდექი და პირისპირ დავუდექი დემეტრეს... შემდეგ ჩავიცინე და ველურივით ვეტაკე ტუჩებზე.... ,, აი მესმის კოცნაც ჩემმა მეორე მემ არ დაყოვნა რეპლიკის გაკეთება'' დემეტრე დაიბნა, არ ელოდა ჩემგან ასეთ ნაბიჯს მე კი სიამოვმებისგან უფრო გავაღრმავე კოცნა... მალევე მისი ტორები შემომხვია წელზე და დომინანტურობაც მან დაიმსახურა... არ ვიცი ამდენი გამბედაობა როგორ მეყო მაგრამ დრო იყო მეც რომ ბედნიერი ვყოფილიყავი.... მისი ტორები უკანალზე ჩააცურა და მუცელზე შემომისვა.. მეც ტკიპასავით მივეკარი... როცა მივხვდით რომ ჰაერი ორივეს გვჭირდებოდა ფრთხილად მოვშორდი... დაბლა ჩამომსვა... ჩემი ტუჩები კოცნისგან კიდევ უფრო დაიბურცა.. არ დემეტრესი იყო ნაკლებ დღეში... ღრმად ვსუნთქავდით... შემდეგ მოწყვეტით ისევ ჩემი ინიციატივით ვაკოცე და კარებისკენ წავედი
-ცხენებით გავისეირნოთ დღეს გთხოვ, დაბლა ფარეხში ვიქნები... და კიბებზე დავეშვი... ცხენები ბავშვობიდან მიყვარდა... ვგიჟდებოდი... მათთან ფერებაში ვიყავი გართული როცა დემეტრე შემოვიდაა.. სხვანაირად უთამაშებდა ჭინკები თვალებში.. ეს ბედნიერების ჭინკები იყოო....
-დაჯდები მეორეზე და თეთრი ცხენისკენ მიმითითა...
-კიი... ის შავზე დაჯდა მე თეთრზე და თავლა დავტოვეთ.. ცოტა თამაშის დროა...
-აბა დამიჭირე დემე
და ცხენი მთელი ძალით გავაქროლე
-გადმოვარდები ნეკა! მეძახდა მაგრამ სულ ტყუილად მე გავრბოდი ისიც გამომეკიდაა.. ჩენი სიცილით მთებსაც კი მიწვდათ ბედნიერი ვიყავი... დემე მომზდევდა თუმცა ჩემზე კარგი მხედარი აღმოჩნდა და დამიჭირა... დავიღალე ჩამოვქვეითდი
-რამ შეგცვალა ასე? უპასუხოდ დავდოვე ეს კითხვა, რამე რომ მეთქვა ყველაფერი ჩამეშლებოდა..დემეც ჩამოვიდა... ცხენები ხეზე მივაბით .. მე კი ხელი ჩავკიდე და მის მკკავზე მიხუტებულმა გავაგრძელეთ გზა... ფეხით ვიბოდიალეთ ძალიან ბევრი... თითქმის ყვეკა კუთხე კუნჭული მანახა , შემდეგ კი ისე სახლში დავბრუნდით.. მოშიებულები.... სამზარეუკოს მივაშურე, დემეც შემომყვა და მომზადებაში მომეხმარა, კარგად რომ დავნაყრდით ტელევიზორს ჩავუჯექით და ყურება დავიწყეთ... მაგრამ მომწყინდა და გამოვრთეე... დემტრეს კი წინ გადავუდექი
-დემე... ფრთხილად დავიწყე საუბარი
-გისმენ! თითქოს ელოდა ამ მომენტს
-მე, ჯანდაბა, მე მაინტერესებს ყველაფერი, გთხოვ მიამბე... ვიცი რომ ეს ყველაფერჯ დაგეგმილი იყო...
-ვინ გითხრა...
-არავინ უბრაალოდ ვხვდები.. თან გეგამაც ახსენა გატაცების დროს რაღაცები მაგრამ ვერაფერი გავიგე... ხელებს უაზროდ ვიქნევდი გთხოვ მითხარი..
-კარგი დაჯექი... მის წინ მოვკალათდი და ინტერესიანი მზერა მივაბყარი...
-გეგას მამა , მამაჩემი და მამაშენი მეწილეები იყვნენ ერთი ძალიან დიდი კომპანია ჰქონდათ.. გარდა ამისა სამივეს რაღაც წვრილმანი ბიზნეზი ჰქონდათ წამოწყებული... ერთ დღესაც ყველაფერი აირია გეგას მამამ არია .. ფულზე დახამდა... ამასობაში ჩვენც ჩავდექით მათთან ერთად... გეგა ყოველთვის მეჯიბრებოდა ყოველთვის ცდილობდა რამე შემშლოდა მაგრამ არაა... მამამისიც აუტანელი გახდა , ამიტომაც ბიზნეს ჩამოაშორეს... ანუ მისი აქციების თანხა გადაუხადეს და კომპანიიდან გაუშვეს... მერე შენ დაგინახეთ, გახსოვს ოფისსში რომ მოხვედი სკოლიდან...
-კი კი როგორ არ მახსოვს მაგრამ თქვენ რ მახსოვხართ
-იმიტომ არც დაგინახივართ მე კაბინეტიდან დაგინახე გეგამ როგორც ჩანს ყავის აპარატთან იდგა და ნუ ერთი სიტყვით ჩაგვივარდი ორივეს გულში და ამის შემდეგ უარესი ქიშპოპა დაიწყო... ბოლოს ნარკოტიკებს მიმართა და ასე შემდეგ... კაროჩე მამაშენმა ეს ყველაფერი გაიგოო.. შენი ხელი თხოვა... და გადაირია კომპანია თავზე დაამხო რა უფლებით მთხოვო.. მან უთხრა რომ ესეც ზრდილობისთვის იკითხა ახლა კი თავისნებით წაგიყვანდა... ამიტომაც სასწრაფოდ მომათხოვეს შენი თავი მე... ეს არის სიმართლე ნუ იქ ბევრი წვრილმანია მაგრამ ახლა აღარ დავკონკრეტდები , როცა ყველაფერი დასრულდა... ასე რომ სიგიჟემდე მიყვარხარ, ნეკაა ის პატარა კიკინებიანი გოგო მიყვარს...
დაბნეული რომ აცეცებდა თვალებს... შენ ხარ ჩემი ცხოვრები ქალი.... მტკიოდა ყოველი წუთი უშენოდ... ის დღეებიც უხეშად იმიტომ გექცეოდი რომ არ მინდოდა რამე ყოფილიყო, მერჩივნა ბედბიერი, ლაღი ბავშვი ყოფილიყავი ჩემს გარეშე . არ მინდოდა გტკენოდა მაგრამ ეგოისტი ვარ... შენ გაშვებას სიკვდილო მირჩევნია...
არაფერი მიპასუხნია... ასე ყველაფერი ჩამეშლებოდა... ამ სიტყვების მერე უარესად დავრწმუნდი ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში და ბედნიერმა ლამის ხტუნვა დავიწყე...
-არსად მივდივარ, ეხლა კი ძილის დროა...
ტკბილად ვაკოცე და ოთახში შევიკეტე....
ასე გრძელდებოდა ორი კვირა.. ახალი გამოხტომებით ჰორმონებს ავუშლიდი და შემდეგ გავქრებოდი... ერთად ვსეირნობდით.. ამხელა კაცი საწუწაოდაც კი გავიტყუე... ნაცხვრის ცხობის დროს ვეთამაშე... ერთად ვუვლიდით ცხემებს, დავდიოდით მდინარეზე... ეკლესიაშიც ვიყავით.. საშინლად კარგ დროს ვატარებდი... მასთან ერთად მაგრამ მის დაბადების დღეს ველოდებოდი, რომელიც მალე დადგებოდა....

* * *
დილით ფეხზე წამოვხტი და დემეტრეს ოთახში შევიჭვრიტე... არ იყო შემდეგ დავურეკე ძებნის შემდეგ რო ვერ ვიპოვე...
-დემუ სად ხარ საჩვენებელი თითი პირში მოვიქციე პასუხის მოლოდინში...
-მესტიაში წავედი ბიჭებთან ერთად... მაქსიმეს მეუღლე ცუდად გახდა დაა წავიყვანე გვიან დავბრუნდები ხომ არ გეშინია ჩემო სიცოცხლე?
-არა არ მეშინია კაი დემუსია... ფრთხილად იყავი და მომიკითხე ოჯახი..
-კარგი საყვარელო... ტელეფონი გავთიშე თუ არა სიხარულით აღარ ვიყავი იმაზე ფიქრი არ კომიწევდა როგორ გამეტყუებინა დემეტრე სახლიდან .... ნიკოსთან გადავრეკე შემდეგ.
-ყველაფერი გეგმის მიხედვით.... შუაღამეს არ დამადგეთ აქ იცოდეთ მეორე დღეს გელით
-კაი რძალო...
დავიწყე საძინებლის მორთვა სულ ღიღინით, რომანტიული გარემო შევქმენი სანთლები დავაწყვე ყველგან.. ბნელი ფარდები ჩამოვაფარე , შეკვეთილი ვარდის ფურცლებიც დავყარა... და ორ კაცზეც გავამზადე მაგიდა.... ამდენ ბოდიალში 11 საათი იყო უკვე... სასწრაფოდ ავვარდი ზემოთ და მომზადება დავიწყე... მთელი დღის განმავლობაში დემეს რამდენჯერმე ველაპარაკე ისიც ძალია მოკლე ხნით.... გარდერობთან დავდექი და სპეციალირად შერჩეული მოკლე პენუარი ჩავიცი, საჯდომსაც ძლივს ფარავდა... გამჭირვალე იყო და ყველა ფორმა მიჩანდა. ჯანდაბა სახეზე ისე ავხურდი რო. არ შემიძლია... ასე სიშველი ვერ დავდგები მის წინ... ,, იდიოტო შენი ქმარია დებილო, სექსი უნდა გქონდეთ და მონაზვნის ტანსაცნელში გამოწყობილს რო. დაგინახავს რაღა მოუნდება" საბოლოოდ ჩემმა მეორემემ გაიმარჯვა და ასე ,,ფაქტიურად შიშველი" ჩავედი.. გზადაგზა სანთლები ავანთე და დემეტრეს ლოდინი დავიწყე .. საათი თორმეტს ჩამოჰკრავდა მალე კარები რომ გაიღო... მაგიდა კარების გაღებისთანავე ჩანს... ამ მაგიდასთან კი მე ვიჯექი და მის გაოცებულ სახეს კარგად ვხედავდი.... ფეხზე წამოვდექი და მისკე გავემართე.. მრცხვენოდა საშინლად მრცხვენოდა მაგრამ ახლა ვეღარაფერს ვერ ვიზამდი...
-აქ რა ხდება...
გარემო თვალებით მოათვალიერა და გაუკვირდა ..მისი კითხვა დავაიგნორე
-დაიღალე??
-ცოტა
-მოდი ვჭამოთ.. დემეტრეც დაჯდა ჩემთან ერთად... ღვინის ბოკალი ავიღე და შევავსე
-ამ ჭიქით სიყვარულს გაუმარჯოს და ფრთხილად მოვსვი, როგორც ტასომ დამარიგა და ენისწვერი გადავატარე ტუჩებზე... დავინახე რამხელა ნერწყვი გადაყლაპა დემეტრემ.. ვხვდებოდი თავს ძლივს რომ იკავებდაა... მითუმეტეს ასეთ ფორმაში პირველად მხედავდა... შემდეგ ტანის ნაზი რხევით ავდექი.. უფრო გამომწვევად დავიწყე სიარული და ნაზი მელოდია ჩავრთე... მთელი ეს დრო გაშტერებული იყო დემეტრეე.. აბა რა იქნებოდა კაცს წიგნების გარდა ჩემი თავი არსად უნახავს მითუმეტეს ასე ....
-მეცეკვები??
ფრთხილად მივუახლოვდი და ხელი გავუწოდე ისიც წამში წამოდგა და ცეკვა დავიწყეთ, თან ტანს ვარხევდი.... უკვე ვეღარც მე ვითმენდი და ტუჩებში ვაკოცე შემდეგ მოვშორდი და დავიჩურჩულე
-დემეტრე არღვლიანო სიგიჟემდე მიყვარხარ და დაბადების დღეს გილოცავ.. ეს იყო ჩემი ბოლო სიტყვები როცა ჩემი ფარფატა სხეული აიტაცა და ტუჩებში მეტაკა... მეც ველურივით ვკოცნიდი.. მთელი ჩენი სხეულით მინდოდა... მინდოდა შემეგრძნო და სამუდამოდ მისი მრქმოდაა... კიბები ასე ავიარეთ.. ( ამასაც თუ ავლა ერქვა :-დ)
და ოთახში შემიყვანა... აქაც რომ დაინახა იგივე სიტვაცია, ტუჩის კუთხე ჩატეხა
-ყველაფერი დაგეგმე არაა... ვნებიანი ხმით დაიჩურჩულა
-ასე გამოდის გავიღიმე და მის მაისურს დავწვდი , რომელიც წამებში გადავაძვრე... ერთი ხელის მოსმით გადამაძრო ჩემი პენუარი და ლოგინზე ფრთხილად მიმაწვინა. კოცნით ყელს ჩაუყვა... შემდგ მკერდს.. მუცელს.. სიამოვმებისგან ვიკლაკნებოდი და ხმებს გამოვცემდი, მიჭირდა თავის შეკავება.. როცა დედიშობილა დავრჩი ღაწვები ამიწითლდა და შემრცხვა. ეს დემე შეამჩნია
-ჩემი ნუ გრცხვენია პატარავ...
მთვარიანი ღამე იყოო.. ნიავი ფარდებს აფრიალებდა.. შემდეგ იყო პატარა ტკივილი და ულევი ბედნიერება... სიამოვმება და დაუსრულებელი სიყვარული...


* * *

დილით სასიამოვნო შეგრძნებით გამომეღვიძა... ხოლო ჩემს შიშველ ხერხემალზე დემეტრე ათამაშებდა თითებს, თან საყვარლად მიღიმობდა
- როგორ ხარ ჩემო სიცოცხლე?
-ასე არასდროს ვყოფილვარ , მისკენ გადავტრიალდი და ტუჩებში მოწყვეტით ვაკოცე...
-ჩემი პნატერა ხარ შენ...
გამეცინა...
-რატო ? ჩემი ჩკუით გავეკეკლუცე... და ჩავეხუტე.. უზომოდ ბედნიერი ვიყავი...
-მიყვარხარ.
-მიყვარხარ
-უსასრულოდ
-უსასრულოდ ...
შემდეგ დემეტრე ადგა და აბაზანაში გაუჩინარდა... ჩუმაც მეც მასთან შევიპარე და ზურგიდან ავეკარი გაქაბულ დემეტრეს
-შენთვის ამდენი არ შეიძლება თორემ ვიცოდი რასაც გიზამდი...
საყვარლად ჩაიღიმა .... მაიმუნობის შედეგ როგორც იქნა აბაზანიდა გამოვედით.. დემე დაბლა ჩავიდა მე კი სასწრაფოდ გადავაძვრე თეთრეული და ოთახი მივალაგე... ნეტა ის გიჟები როდის მოეთრევიან .. გამეღიმა...
ოთახიდან გასული არ ვიყავი რომ უკვე ყვირილი და აკოს ხმა ამოდიოდა... მოლოცვებიი.. ბედნიერებას ასხივებდა დემეტრე ისე უხაროდაა.... შემდეგ იყოო ნამდვილი ქართული სუფრა დაა გალეშილი ხალხი, მათ შორის მეც... ორი სამი დღე ერთამენთის წვალებაში გავატარეთ... დემეტრემ კი სუსიმუსების კეთებაში. აიშვა ბიჭმა შემდეგ კი თბილიში დავბრუნდით... სამქეები ჰოქნდა კომპანიაში...

* * *
დილა ჩვეულებრივად.. ძალით გაგდებული დემეტრეთი დაიწყოო, რომელიც ჩემს ტუჩებს და ბურთებს ვერ ეშვებოდა.. დილის ნუგბარს მიიღებდა და აორთქლდებოდა... ჩვეულებრივად სახლი მივალაგე და მდივანზე მოწყვეტით დავეცი... ამ ბოლო დროს სულ ესე ვიყავი... ვერაფერს ვერ ვაკეთებდი...რამდენჯერმე გულიც ამერია... თავბრუც მეხვეოდა მაგრამ ვერ ვხვდები რიდი ბრალი უნდა იყოს... ექიმთან წავედი და ისეთი სასიხარულო ამბავი გავიგე რომ სიხარულით რა გამეკეთებინა არ ვიცოდი.... ექიმიდან სავაჭრო ცენტრში გავიქეცი და პატარა ბაჩუჩები ვიყიდე და მამიკოს კომპანიისკენ ავიღე გეზი... მიმღებში მდივანი იჯდაა... ვუთხარი რომ არ ეთქვა დემეტრესთვის ვინ იყოო მოსული... ჩუმად შევიპარე მის კაბინეტში... ისე იყო გართული ქაღალდებში ქექვით რომვერ გაიგო როგორ შევედი... ფეხისწვერებით მივიპარე მაგიდასთან და ბაჩუჩები დავუდე პჯრდაპირ საქათალდეზე... გაკვირვებუკი უყურებდა შემდეგ მე შემომხედა და ვოლოს მუცელს
-ეს უს არის რაც მე მგონია. აქ როგორ შემოხვედი... როდის მოიპარე ... და ბოლოს დემეტრეს ბოლო ხმაზე ყვირილი.. მე მალე მამა გავხდები! ცრემლები.... და ბევრი კოცნა მუცელზეე... ბედნიერი ვიყავი... იმდენად რომ მთელს დედამიწას გავუზიარებდი...

* * *
საშინელი ორსულობა მქონდა, სად აღარ დავარბენინებდი საწყალ კაცს... ზოგჯერ შუა ღამე ტირილით ვიღვიძებდი და ჩემს ცრემლებზე ხო საერთოთ ირეორაა..რა აღარ გავაჩენიე და არ ვიცი ასე გადავიტანეთ ეს ორსულობაა.... შემდეგ იყო ბავშვის გულისცემა, ტირილი... ოფლით დაცვარული სხეული, მეგობრების ჟრიამული და დიდი სიყვარული....
-ახლა უკვე ჩემს განკარგულებაში ხარ.... შუა საქმის დროს დაიწყო ბავშვმა ტირილიი...
-დემე ბავშვი ტირის გამიშვი
-მე მიკეთებ მამა ამას

დემეტრეს უკმაყოფილო სახე... ბავშვის ,,დროული'' ტირილი დაა მაინც ბევრი სიყვარული....
იყავით ხალხო ბედნიერები, შეიყვარეთ , და გააბედბიერეთ თქვენი თავიც და სხვებიც... ეს ცხოვრება ხანმოკლეა ჩხუბისთვის....

დ ა ს ა ს რ უ ლ ი !




ბოდიში აქამდე რომ ვერ დავდე არც მეგონა ოდესმე თუ შემოვიდოდი... საიტზე ჩემი გვერდი დაიბლოკა და ვეღარ შემოვდიოდი შემდეგ გოგა დამეხამარა და აი აქ ვარ... ვიცი დაგავიწყდათ ეს ისტორია... იმედია გაჰხსენდებათ ჩემ ტკბილებო... და ბოლოში ალბატმთ ის დასასრუკი იყო როგორსაც ეს ისტორია იმსახურებდა.. მადლობა რომ იყავით ჩემს გვერდით მთელი ამ ხნის მანძილზე.. დააფიქსირეთ თქვენი აზრი კომენტარებით. მადლობა
პ.ს სიყვარულით ქროსტინე