როცა ადამიანს ხელოვნება უყვარს, არანაირი მსხვერპლი მძიმედ არ ეჩვენება. ეს ჩვენი პრეამბულაა/
-ენი შეეშვი დაკვრას, ცოტახნით და მოდი აქ!
-დედა, რა გინდა?
-მე და მამაშენს რაღაც გვაქვს სათქმელი.
-რაიყო?! სკამიდან ავეთრიე და მივძუნძულდი მათთან
-ჩვენ ვშორდებით.
-მოცა... რა?
-მაა.. ერთს გთხოვ. ვიცი დაკვრა მე შეგაყვარე და ამის გამო არ მიატოვო... სულელობა არ ჩაიდინო. გთხოვ კონსერვატორიამდე ერთი ნაბიჯიღა დაგრჩა...
თავს საშინლად ვგრძნობდი, თითქოს რაღაც მღრღნიდა შიგნიდან. გული მეფლითებოდა და სული ამოსვლას ცდილობდა... უემოციოდ ვიკითხე
-ახსნა?
-რა?
-დედა ამიხსენით რატომ შორდებით? ახსნა ხომ უნდა ჰქონდეს.
-მამაშენს ჰკითხე.
-დათო, გისმენ.
-უბრალოდ... ჩვვ...ე..ნ ვერ შევეწყვეთ. ენა ებმეოდა. ნერვიულობდა. ამათგან თავის დასაღწევად სტუდიაში დღეს ადრე გადავწყვიტე წასვლა და საათს დავხედე.საცქაროდ ჩანთას დავავლე ხელი და კარისკენ გავეშურე.
-ენი! ენი! სად მიდიხარ?
-სტუდიაში მაია... სტუდიაში!
გზაზე ალეკოს შევეფეთე, ისიც სტუდიაში მიდიოდა...
-რაღაც არ დაგიგვიანია დღეს.
-სახლში ვეღარ ვჩერდები.
-ენი მოიცა, არ გინდა მითხრა რა ხდება?
-ალე... გთხოვ არავის უთხრა...
-შენ რამე მთხოვე და არ აგისრულე?
-ხო... ეგეც მართალია... დათი და მაია შორდებიან..
-რაა??
-ხოო !
-ეს როგორ?
-არვიცი ასე გამომიცხადეს. ჩვენ ვშორდებით ... მიზეზი? მიზეზი არ გაინტერესებს? ვერ შევეწყვეთო... ასე არ გამოდის... ისინი 17 წელია ერთად ცხოვრობენ... ახლა მიხვდნენ რომ ვერ შეეწყვნენ ერთმანეთს?
-არვიცი რა გითხრა.
-არაფერი. უბრალოდ სტუდიაში მინდა.
იქ დანარჩენებსაც შევხვდით. სტუდიაში ახალგაზრდები ვიკრიბებით, რომლებიც სახვით ხელოვნებასა და მუსიკას ვსწავლობთ, შუქჩრდილებზე, ვაგნერზე, მუსიკაზე, რემბრანტზე, ფერწერაზე, ვალდტოიფელზე.შპალერზე, შოპენსა და ოოლონგზე სასაუბროდ. ადრე წამოვედი, ალეკოც თან გამომყვა.
-ისინი ბავშვები იყვნენ, რომ დაქორწინდნენ ენი!
-ვიცი!
-ხოდა მათაც გაუგე!
-რატომ ალე? ასე რატომ იქცევიან? პატარები ხომ აღარ არიან? კარგი მე ჯანდაბას! ლუკა? ის ხომ მხოლოდ 5 წლისაა.
-მამაშენი ფორტეპიანოზე უკრავს. დედაშენი ცნობილი დიზაინერია. ცხოვრებას თავს გაართმევენ..
-ზუსტად ალე, ისინი ხელოვნებამ დაღუპა. 24 საატი სამსახურში არიან. ჩვენც უყურადღებოდ ძიძების ხელში ვიზრდებოდით... ერთდროს ამ ხელოვნებამ შეაერთა ისინი.
მათ ბინა იქირავეს(ენი დედის მონაყოლს იხსენებბს) ერთობლივ ცხოვრებას შეუდგნენ მხოლოდ 17 წლის ასაკში. ეს ერთი მიყრუებლი ბინა იყო, რომელიღაც მოსახვევში გადაკარგული, ფორტეპიანოს კლავიაურის ყველაზე ქვედა ლა დიეზისა არ იყოს. ცოლ-ქმარი ბედნიერები იყვნენ, რადგან მათ ეკუთვნოდათ ხელოვნება და ისინი ეკუთვნოდნენ ერთმანეთს... პატრა ბინის მცხოვრებლები, უეჭველია, დამიდასტურებენ, რომ ამ ქვეყნად ყველაზე ბედნიერები არიან. თუკი ოჯახი ბედნიერია, ბინა მეტისმეტად ვიწრო ვერ იქნება. ისინი ბედნიერად ცხოვრობენ... არა ცხოვრობდნენ...
-ენი არ იტირო გთხოვ...
-არ ვტირი, არ ვტირი ალეკო !
-ახლა რას იზამ?
-დაკვრას თავს დავანებებ
-რა? არ გაბედო!
-კი!ეს მოხდება.
-არ დაგაძალებ.თუმცა გთხოვ არ გინდა...
-ასე ჯობს, დამიჯერე!|
-ჯერ მხოლოდ 15-ის ხარ
-შენ 18-ის.. მერე რა? შენსავით დამოუკიდებელი ცხოვრება თუ არა აზროვნება მაინც შემიძლია.
-კარგი... მოდი ჩაგეხუტო.
-სახლში წავიდეთ რა...
-კარგი.

-------------------------------------(ორი კვირის შემდეგ)----------------------------
მამამ უკვე ბარგი ცაალაგა. არ ვიცი სად იცხოვრებს სად მიდის
-ენი მამამ არ გამაცილებსო?
-ლუკა, გადი და უთხარი არ სცალიათქო
-ის აქ ამოვა...
-ამოვიდეს მერე თუ უნდა...
-კარგი.
ლუკა მართალი აღმოჩნდა. მალევე ამოვიდა MP3-ით სიმღერებს ვუსმენდი და ალეკოს პანდას ვეთამაშებოდი.
-ვიცი ჩემი გესმის... უნდა მაპატიო. გავა დრო და მიხვდები ყველაფერს.
-გადი ჩემი ოთახიდან!
-ასე უხეშ... სიტყვა გავაწყვეტინე
-გადი ჩემი ოთახიდან...
-კარგი.
კარები მიიხურა თუ არა ცრემლები წამსკდა. რაც არ უნდა დამნაშავე იყოს, საყვარელი ადამიანის წასვლა არ გახარეს. სასამართლომ გადაწყვიტა დედასთან დავრჩენილიყავით. ვხედავდი როგორ განიცდიდა ლუკა უმამობას. მას ის ძალიან სწირდებოდა. ჩვენ ვერაფერს შევცვლიდით. სამაგიეროდ მე შევიცვალე,,ცუდი გოგონების“ დაქალი გავხდი. რისგამოც ალეკო სულ მეჩხუბებოდა. ერხელაც საშინელება დატრიალდა. ციხეში მოვხვდი. ჩემი ,,მეგობრების“ წყალობით .. გვერდშიც არ დამიდგნენ, ყველაფერი მე დამაბრალეს.
-ენი რა ხდება? ალეკო წინასწარი პატიმრობის იზოლატორში დაფეთებული შემოვარდა.
-ლილიმ მაისური მოიპარა, ნენემ სიგარა... ჩემს ჩანთაში ჩაალაგეს და რო დაგვიჭირეს ყველაფერი მე დამაბრალეს.. ხო გჯერა ჩემი? ხომ მიცნობ?
-მე მჯერა შენი! დიდი ვაივაგლახით... გირით გამანთავისუფლეს..
-ენი ვალდებული ხარ ყველაფერი მითხრა
-მაია არაფრის მოყოლაას არ ვაპირებ!
-ვნახოთ ეგ მოყვები თუ არა!
-ალე წამო რა ოთახში
-მაია დეიდა დამშვიდდით მე გავიგებ ყველაფერს
-კარგი შვილო
უკვე ოთახში ვარ. ისე შმოვეხვიე როგორც სურო ეხვევა ხოლმე მუხას.
-ვიცი რომ საშინელი ადამიანი ვარ. მაგრამ რა ვქნა? მე შევიცვალე და ისევ ჩემი ძველი მე ვერ გავხდები.
-არა ენი. შენ არ შეცვლილხარ. შენი ძველი მე აქ არის! ხელი გულზე დამადო. იცი მე ასეთი მომწონხარ. არ გაბედო შეცვლა.
-უკვე სამიწელი გავიდა... სამი წელი... დედა კი ამ ზაფხულს პირველად გვაგზავნის დათოსთან.
-მერე?
-არმინდა წასვლა!
-წადი! იქნებ დაუახლოვდე
-ეს არ მოხდება.
-გთხოვ ერთხელ მიეცი შანსი
-წავალ, ოღონდ, არ ვიცი რა ვქნა როგორ მოვიქცე
-ყველაფერს იქ ნახავ..
--------------------------------------
მანქანაში ჩავსხედით.. ლუკა წინ იჯდა. მე უკან დედა კი საჭესთან..
-მამამ იცის რომ ენი ციხეში იყო?
-ლუკა მოკეტე! მე არაფერი დამიშავებია.
-მაგრამ, მაინც ხომ იჯექი?
-ლუკა მოკეტე! და გზას უყურე!
-ენი წესიერად ელაპარაკე შენს ძმას!
-როგორც იმსახურებს ისე ვექცევი!
როგორც იქნა მივარწიეთ... ლუკამ მამასთან მიიირბინა, ჩაეხუტა, გადაკოცნა... დედამაც იგივე გაიმეორა. ვიყურები გარშემო ... აი თურმე სად ცხოვრობს... რატომაც არა... ის ხომ მარტოხელაა...ხედით პლაჟზე...
-აუუჩ, სულ დამავიწყდა რომ მეორე შვილიც გვყავს... მაინც მხიარულ ხასიათზე იყო...
-გადიი რაა....
-ენი , დაბრუნდი და მამაშენს მიესალმე!
-მეტი რა გინდა მაია? ხელებიც ხო არ დავუკოცნო? და ხო არ ვუთხრა ძვირფასო მამა, მსოფლიოში საუკეთესო მამა ხარ რადგან მიგვატოვე და სამიწელია ერთი წერილიც არ გამოგიგზავნია... მაგრამ მე მაინც ძველებურად მიყვარხარ.. საუკეტესო კიარა მძღნერი ხარ დათო!!! საუკთარ შვილებს ასე რომ ექცევი!