*მარიამი*
არ მინდოდა რომ გიოს უფრო მეტი ყურადღება მოექცია ჩემთვის და ჩემი საქციელებისთვის, ამიტომ ყველანაირად ვცდილობდი რომ მეც სხვა გოგოებივით მოვქცეულიყავი. გაკვეთილები დაიწყო... ხმის ამოღებას ვერ ვბედავდი.მინდოდა სხვა გოგოებივით მეც შევტენოდი და ასე ყურადღებას აღარ მომაქცევდა და შემეშვებოდა.ამიტომ თავს ძალა დავატანე და გაკვეთილზე გიოს დავუწყე საუბარი
-რა მაგარია არა ერთად რომ ვზივართ. არადა საერთოდ არ მიხაროდა
-კი ძალიან მაგარია. ძაან მაგარი გოგო ხარ და ეშმაკურად გამომხედა, მაგრამ მის განზრახვას ვერ მივხვდი.
-მმ...მართლა? და თვალები გავაფართოე
-ხო მართლა. რა იყო არ გეწყინა ჩემი ნათქვამი? და თითქოს გაეღიმა,მაგრამ ღიმილი სახიდან მალევე მოეშალა
-არა საერთოდ. პირიქით შენნაირი ბიჭისგან ამის მოსმენა გამიხარდა. უცბად ვიგრძენი, თუ როგორ ამიხურდა ლოყები
-ძალიან კარგი და გამიღიმა
როდესაც სკოლიდან გამოვდიოდი გამოიქცა და მკითხა:
-თუ გინდა სახლამდე მიგაცილებ
-არა გმადლობ(არ ვიცი რატომ, მაგრამ ამ წამს სურვილი გამიჩნდა რომ მას გავეცილებინე)
-კარგი. მითხრა მოღუშული სახით და მეც უნებურად წამომცდა
-მაგრამ, რატომაც არა, მინდა.
გიო გაღიმებული სახით გამობრუნდა და გზა განვაგრძეთ. გზაში ბევრი ვისაუბრეთ და სადარბაზოსთან რომ მივედით, გადამკოცნა და წავიდა. როცა მაკოცა, ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოს ცეცხლი წამიკიდეს.
*გიორგი*
არ ვიცი რატომ, მაგრამ უკვე ერთი კვირაა ყოველღამე ამ გოგოზე ვფიქრობ. ასეთი საყვარელი,მაგრამ ამავდროულად ასეთი უცნაური. ეს თან მაღიზიანებს და თან მომწონს. ამ ფიქრებში დავიძინე.
მე მაინცდამაინც სკოლაზე არ ვგიჟდები და განსაკუთრებით მათემატიკა არ მეხატება გულზე. აი მარიმ კი მათემატიკა შესანიშნავად იცოდა.
ერთ დღეს მასწავლებელმა მარის სთხოვა გიო ავარჯიშეო:
-მარიამ
-დიახ თამუნა მას
-შეგიძლია გიორგის მათემატიკაში მიეხმარო, თორემ საატესტატოებში ნამდვილად ჩაიჭრება
-მმ...მე?იცით მე არამგონია რომ ეს...
-არა მარიამ. იცოდე აუცილებლად უნდა ავარჯიშო თუ გინდათ რომ არ ჩაიჭრას
-მაგრამ...
-არავითარი მაგრამ. აუცილებლად ავარჯიშებ. თან ახლა ზამთრის არდადეგები მოდის ერთ კვირაში ამიტომ, ეს კარგი შანსია იმისთვის რომ გიო ავარჯიშო
-კარგით მას. (დანებდა ბოლოს)
არ ვიცი რატომ მაგრამ ეს ამბავი ძალიან გამიხარდა. ღმერთო ეს უცნაური გოგო ხომ არ შემიყვარდა...არააა...რა სისულელეააა... მაგრამ ამ დროს გული საპირისპიროს მეუბნებოდა. რახან დღეს პარასკევი იყო, მარიამ ხვალისთვის დავპატიჟე ჩემთან. რა თქმა უნდა სამეცადინოდ თორემ განა მინდოდა...არ ვიცი... არ ვიცი მინდოდა თუ არა რომ ჩემთან მოსულიყო და ჩემთან ახლოს ყოფილიყო...
მეორე დღეს მარი ასე 12ისთვის მოვიდა და როცა კარი გავუღე თითქოს უფრო ლაღი მომეჩვენა. ალბათ თავისი თამაშის ნაწილი იყო...
-დილა მშვიდობისა. მითხრა მან
-დილა მშვიდობის. შემოდი, კარებში რას დგეხარ...
*მარიამი*
მე აქამდეც ვიცოდი რომ ის შეძლებული ოჯახიდან იყო,მაგრამ მთლად ასეთი მდიდრები თუ იყვნენ არ ვიცოდი. რომ შევედი მისი მშობლები შემომეგება,ძალიან გულკეთილი ხალხი ჩანდნენნენ
-გამარჯობა. მიხარია რომ მოხვედი. გიომ გაგვაფრთხილა მე და რობერტს რომ ისე არ მოგცეოდით...
-დედაა... (უთხრა გიომ და სახეზე სიბრაზე დაეტყო) ჩვენ ჩემს ოთახში ავალთ
-კარგით მიდით გაიქეცით. მე ხელს აღარ შეგიშლით მეცადინეობაში. წასვლამდე დედამისმა გამომხედა და თვალი ჩამიკა. მე გავწითლდი და თავი უხერხულად ვიგძენი ისვე როგორც გიომ და ოთახში ავედით.მას ძალიან მაგარი ოთახი ჰქონდა, ძალიან ლამაზი ხედით. მის ფანჯრიდან ყველაფერი ჩანდა. ამიტომ დიდხანს ვიდექი ფანჯარასთან, თან გიორგის მწველ მზერას ვგრძნობდი და ყველანაირად ვცდილობდი არ შემემჩნია. მალე დედამისმა დააკაკუნა კარზე, 2ჭიქა ჩაი შემოიტანა ოთახში და ხმის ამოუღებლად გავიდა...
-ჩაის დალევ? მკითხა გიომ
-დიდი სიამოვნებით და ჩაის ჭიქა გამოვართვი. გარეთ ციოდა და ახლა ჩაი ძალიან მესიამოვნა

იმედია მოგეწონათ ეს თავი წინასწარ ბოდიშს გიხდით შეცდომების გამო თქვენი აზრი დაწერეთ კომენტარებში კარგსაც და ცუდსაც აუცილებლად გავითვალისწინებ