მთელი სისწრაფით მივაქროლებდი მანქანას. ისეთი ქარი ამოვარდა, ყველაფერი მიჰქონდა, ანგრევდა არემარეს. რაღა ახლა მოუნდა ამ ქარს თავის შეხსენება, როცა ასეთი ამბავი ხდება? განა რა უნდა შეიცვალოს უკეთესობისკენ? ეჰ, როგორი ცრუმორწმუნე ვარ, ქარისაც კი მჯერა. როგორ შემეცოდა ბექა, წარმოვიდგინე, რა დღეში იქნებოდა. ნეტავ სწორად ვიქცევი, რომ მივდივარ? რა რეაქცია ექნება ჩემს დანახვაზე? ტელეფონზე რომ დამირეკა და გაბოროტებული მელაპარაკებოდა, მივხვდი, რომ დედამისთან ჩხუბი მოუვიდა. ხომ იფიქრებს, დედამ ამაზე ინერვიულა და ცუდად იმიტომ გახდაო., მან რა იცის, რა მოხდა სინამდვილეში…

უზნაძის ქუჩა… ღმერთო, ნუთუ მე გავაფუჭე ყველაფერი? იქნებ არ უნდა მეთქვა ანიკოსთვის? ალბათ ბიძინას სანახავად წავიდა, გულმა არ მოუთმინა. მერე რა? დარწმუნებული ვარ, ერთმანეთში შეკამათება არ მოუვიდოდათ. იქნებ ზედმეტ სიხარულს ვერ გაუძლო გულმა? არ ვიცი, ამას ალბათ მხოლოდ ნათლიასგან თუ გავიგებ.

გულამოვარდნილი მივვარდი კლინიკაში. გიზელა, ნათია და ბიჭები ინტენსიური პალატის წინ იდგნენ სახეწაშლილები. გიზელას თვალები ჩაწითლებოდა. რაც მთავარია, ნანკა არსად ჩანდა.

_ მოხვედი? _ ნათია გადამეხვია და ასლუკუნდა, _ არ იცი, როგორ შემეცოდა.

გიზელაც მოგვიახლოვდა.

_ ცოცხალს ვერ მიუსწრეს, ხომ? _ ხან ერთს შევხედავდი, ხანაც მეორეს.

_ არა, უკვე გარდაცვლილი იყო. ბექა ადამიანს არ ჰგავს, ისეთ ხმაზე ღრიალებდა, მთელ შენობას ესმოდა.

ცრემლები ვერ შევიკავე, ღაპაღუპით დამედინა ღაწვებზე.

_ სად არის?

_ ეგერ, საოპერაციოში გადაიყვანეს, უნდა გაკვეთონ, _ თავით მანიშნა ნათიამ.

_ რა საჭირო იყო, რატომ დაანება ბექამ?

_ რა ვიცი, ასე ამჯობინეს, თან ბალზამირებასაც გაუკეთებენ.

_ რაო, რას ამბობენ, რა მოხდაო? _ ცრემლებს მუშტებით ვიწმენდდი.

_ ინსულტიო ასე თქვეს, როგორც ჩანს, ინერვიულა, _ მრავალმნიშვნელოვანი მზერა მესროლა გიზელამ, _ შენ რომ ნახე, როგორ იყო?

_ ჩვეულებრივად, რა ვიცი… ცოტას კი ნერვიულობდა, მაგრამ ისე, რომ გული გახდომოდა ცუდად… არ ყოფილა, მშვენივრად დავტოვე. გამიმასპინძლდა კიდევაც, _ კონკრეტული საუბრის დეტალები არ მოვყევი და გოგოებს თვალი ავარიდე.

სინდისის ქენჯნას ვგრძნობდი. ასე მეგონა, ანიკოს გარდაცვალებაში ლომის წილი მე მიმიძღვოდა.

კარგა ხნის მერე საოპერაცაოს კარი გაიღო და თვალებჩაწითლებული ბექა გამოჩნდა. გულმა ბაგაბუგი დამიწყო. შეშინებული მივაჩერდი. წამით თითქოს მზერა გაუშეშდა, ალბათ ჩემს გამოჩენას არ ელოდა. მივუახლოვდი, როგორც წესი და რიგი მოითხოვდა, ჩავეხუტე და მივუსამძიმრე. მადლობა გადამიხადა.

_ მე შემიძლია რამით დაგეხმარო? _ გავბედე და ვკითხე ისე, ზრდილობის გულისთვის.

_ ჰო, მჭირდები, _ დახშული ხმით მითხრა, მხარზე ხელი მომხვია და გვერდზე გამიყვანა.

სუნთქვა გამიჩერდა. რა დაემართა, ასე კარგად რომ მექცევა?

_ გასაღებს მოგცემ და იქნებ ჩვენთან სახლში შეიარო, სანამ აქ ყველაფერს მოვრჩებით და გადავასვენებთ.

_ რა უნდა გავაკეთო? _ გული გამითბა.

_ იქ რაღაც სისულეები ჩავიდინე, ცუდი რამეები… იქნებ მიალაგო ცოტა. მაპატიე, შენ გარდა სხვას ვერ ვთხოვ… სანამ ნათესავები მოვლენ… არ მინდა, ვინმემ ნახოს. შენ გამიგებ, ვიცი… _ მითხრა და ისეთი თვალებით შემომხედა, თითქოს პატიებას მთხოვდა.

_ რა თქმა უნდა, ახლავე წავალ, _ თავი დავუქნიე, გასაღები გამოვართვი და გოგოებისთვის არაფერი მითქვამს, ისე ჩავუყევი კიბის საფეხურებს.

ვიცოდი, მათი ცნობისმოყვარე თვალები უკან მომყვებოდა, მაგრამ ახლა ახსნა-განმარტების დრო არ მქონდა, სირბილით ჩავირბინე ბოლო სართული და ეზოში გასული მანქანის საჭეს მივუჯექი…

ბექას ბინაში შესულს საშინელი სურათი დამხვდა. როგორც ჩანს, მაგრად უჩხუბიათ. იქაურობა ბრძოლის ველს დამსგავსებოდა. მთელ იატაკზე ჭურჭლის ნამსხვრევები და დანა-ჩანგალი იყო მიმოფანტული. იქვე, ტახტზე, ანიკოს და ბექას ტანსაცმელი არეულად ეყარა, ალბათ სარეცხი თუ ჩამოხსნა შინიდან გასვლის წინ ქალმა.

_ ღმერთო, რა ხდება აქ, _ აღმომხდა გაოგნებულს და კედელს მივეყრდენი დაბნეული, უნდა მომეფიქრებინა, საიდან დამეწყო.

ჯერ ნამსხვრევები ავკრიფე, მერე იატაკი მოვხვეტე, მოვწმინდე და ბოლოს ტანსაცმლის დაკეცვას შევუდექი. არ ვიცოდი, სად რას ინახავდნენ, ამიტომ კარადაში, სადაც შედარებით უფრო ცარიელი ადგილი ვნახე, იქ შევდე. მერე აივანზე გავედი და სარეცხის გასაფენ თოკებს შევხედე. ანიკოს თეთრეულიც გაეფინა. ხელი შევავლე, ბოლომდე არ გამშრალიყო, მაინც ჩამოვხსენი, ნამიანი უკეთ დაუთოვდებოდა. უთო ჩავრთე და საქმეს შევუდექი. დიდი გულმოდგინებით დავაუთოე ორი ხელი თეთრეული, თან მსიამოვნებდა, ბექას სახლში რომ ვტრიალებდი კარგი დიასახლისივით, თან გული მიკვდებოდა, დედამისის საკეთებელი საქმის კეთება რომ მიწევდა. ნეტავ ის ქალბატონი სად ბრძანდებოდა, რომ არ მოვიდა? ხომ არ იჩხუბეს? ნეტამც… რა ბედნერი ვიქნები, ასე რომ იყოს. აი, თურმე, რატომ ამოვარდა ქარი. ისევ უკეთესობისკენ მიდის ყველაფერი.

ამ ფიქრებში ვიყავი, ტელეფონმა რომ დარეკა. ვიღაც ქალი იყო, ანიკოს ბიძაშვილი ვარო, მცხეთიდან რეკავდა. მოვუყევი, რაც ვიცოდი. უცნობი ატირდა. სხვებსაც გავაგებინებ და ორ საათში მოვალთო, დაიბარა.

საქმეს მოვრჩი, რაც შემეძლო, ყველაფერი გავაკეთე. ცოტა არ იყოს, დავიღალე. რამდენ ხანში მოვლენ? ამის გაფიქრება და ბექამ დამირეკა.

_ რა ჰქენი? _ ნაღვლიანად მკითხა.

_ ყველაფერი მივალაგე, არ ინერვიულო.

_ დიდი მადლობა, ჩვენ უკვე გამოვდივართ.

_ აქ დაგელოდო?

_ არა, არა, არ მინდა ვინმემ გნახოს, მიხვდებიან. შენ წადი, მერე მოხვალ…

უცნაურად მეჩვენა მისი ნათქვამი. რას ნიშნავს, მიხვდებიან? რას მიხვდებიან? სახლი რომ მივალაგე? მერე რა მოხდა? ვიღაცას ხომ უნდა გაეკეთებინა ეს. თითქოს რაღაც ჩამწყდა გულში, ნირი მეცვალა. მხრებჩამოყრილმა დავკეტე ბინა და უკან, კლინიკაში დავბრუნდი. გოგოები იქ დამხვდნენ.

_ გაასვენეს, _ თანაგრძნობით წარმოთქვა ნათიამ.

_ ვიცი, _ ამოვიოხრე და სკამზე ჩამოვჯექი.

_ სად იყავი?

_ მთხოვა, სახლი მიალაგეო…

_ ხედავ? შენ დაგირეკა, მიხვდა, რომ მიჰქარა, ახლა კი ამით პატიებას გთხოვს, დანაშაული უნდა, გამოისყიდოს.

_ რა ვიცი, რა გითხრათ, _ მხრები ავიწურე.

_ ის ალქაჯი რომ არ გამოჩნდა, არ გიკვირს? _ წამოიწყო გიზელამ.

პასუხი არ გამიცია, მხოლოდ შევხედე.

_ ორსულად ყოფილა ქალბატონი.

_ გიზელა! _ საყვედურით სავსე ტონით წამოიძახა ნათიამ.

_ რა გიზელა, რა გიზელა! სანამ უნდა ვმალოთ, არ უნდა იცოდეს? ლამისაა, ხელში ჩაგვაკვდეს ეს გოგო მაგ დეგენერატის გულისთვის და… _ გაწიწმატდა გიზელა და გვერდით მომიჯდა, _ შენ არ ინერვიულო, მაგას ნახე, რა დღეს დავაყრი.

_ ვიცი ეგ ამბავი, ასე რომ, ტყუილად საყვედურობ გიზელას, ნათი, დედამისმა უკვე მითხრა.

_ ვინ, ანიკომ? იმანაც იცოდა?

_ ჰო, იცოდა, ამიტომაც უნდოდა ჩემთან შეხვედრა.

_ თვითონ დაურეკა ალბათ და მიახარა. გაუსკდებოდა იმ ქალს გული, აბა რა იქნებოდა.

_ არა, არა, იმას არა, ბექას უთქვამს.

_ ბექას უთქვამს? _ თითქმის ერთდროულად აღმოხდა ორივეს.

_ ჰო, რჩევა უკითხავს _ მოვაშლევინო მუცელი თუ ცოლად შევირთოო.

_ მერე?

_ რა მერე, ანიკო კარგს რას ეტყოდა, თვალის დასანახად ვერ იტანს ნანკას, _ ცრემლი კვლავ ყელში მომებჯინა.

_ ახლა გასაგებია ყველაფერი. როგორც ჩანს, ბექამ უთხრა, აბორტი გაიკეთეო, ამიტომაც არ ჩანს, _ დაასკვნა გიზელამ.

_ არაფერიც! ტოქსიკოზი მაქვს, გული მერევა და ვწევარო, სანდროსთვის დაურეკავს ამ დილით, სამსახურში ვერ მოვალო. გაიგე? ევაჭრება ბექას, როგორც ჩანს. უნდა, რომ ამ მეთოდით დაითრიოს. ან ამ სანდროს რას ურეკავდა, ვერ გავიგე. საზიზღარი! ნეტავ იცოდეს, როგორ მეჯავრება.

_ ეგ ჯერ კიდევ საკითხავია, საერთოდ არის კი ორსულად? _ ეჭვი გამოთქვა გიზელამ.

_ ანიკომაც ეგ თქვა, არ მჯერაო, _ დავუდასტურე კოლეგას.

_ აი, ხომ ხედავ! აბა რას ვამბობდი.

ამ დროს ბატონმა მიხეილმა შემოაღო კარი.

_ სოფიო, ერთი წუთით გამოდი, გენაცვალე! _ სათვალის ზემოდან გამომხედა მთავარმა ექიმმა.

წამოვხტი და დერეფანში გამოვედი. თითქოს დიდ საიდუმლოს მანდობსო, ჩურჩულით მითხრა.

_ ბიძინასი ხომ არაფერი იცი?

მივხვდი, რაც აწუხებდა. ისიც მიხვდა ალბათ, ანიკო რომ მასთან იქნებოდა. მე ისეთი სახე მივიღე, ვითომ არაფერი ვიცოდი.

_ არა, დღეს არ მილაპარაკია, ამ დღეებში ვიყავი. უკეთესად იყო.

_ ჰმ… _ რაღაცის თქმა დააპირა მიხეილმა, მაგრამ მერე გადაიფიქრა, _ კარგი, მე გავალ, ვინახულებ… შენ როდის აპირებ სამსახურში დაბრუნებას? _ სხვა თემაზე გადაიტანა საუბარი მთავარმა ექიმმა.

_ იმ ორშაბათიდან გამოვალ, ბატონო მიხეილ.

_ გამოდი, გამოდი. გვიჭირს უშენოდ, თანაც ძალიან მოგვანატრე თავი, _ გამიღიმა მამაკაცმა და მხარზე მომითათუნა ხელი, _ მოიწყინეს გოგოებმა უშენოდ.

_ ვიცი, იყვნენ ჩემთან სახლში.

_ მართლა? უყურე შენ! რა ყაჩაღანები არიან! _ თქვა და გატრიალდა.

7 7 7

საღამოს ბიძინას ნახვა გადავწყვიტე. ვერ მოვისვენე, მინდოდა გამეგო, რა მოხდა, რა ილაპარაკეს ამისთანა.

ზარი დავრეკე, მაგრამ არავინ გამომეხმაურა. სახელური ჩამოვწიე, ახლაც ღია დამიხვდა კარი. ოთახში შევიხედე. ბიძინა კვლავინდებურად საწოლზე წამოწოლილიყო და ჭერს მიშტერებოდა. ასე მეგონა, ბოლოს რომ ვნახე, მას შემდეგ პოზა არ შეუცვლია-მეთქი.

_ გამარჯობა, ნათლია, _ ხმადაბლა მივესალმე.

მძიმედ მოატრიალა თავი, თვალები ცრემლით ავსებოდა.

_ მოდი, სოფიო, მოდი, შვილო.

_ ცუდად ხართ?

_ როგორ ფიქრობ, კარგად ვიქნები? ეს რა გავიგე, კაცო, ეს რა გავიგე, მე მოვმკვდარიყავი, არ მერჩივნა? რა უსამართლოა ეს ცხოვრება, რა უსამართლო, _ მთელი გულით მოთქვამდა ბიძინა.

მეც ავტირდი. მივუახლოვდი და ჩავეხუტე, ხმას ვერ ვიღებდი.

_ შენ ხომ არ იცი, სოფიო, როგორი იყო ჩვენი შეხვედრა, რა ბედნიერი წუთები განვიცადეთ ორივემ. გულმა ვერ გაუძლო ალბათ ამ სიხარულს. ჩემმა გულმა როგორ გაუძლო ნეტავ, რატომ ის არ დამიწდა და დასამარდა? _ გოდება აღმოხდა კაცს.

მისი დამშვიდება მინდოდა, მაგრამ სიტყვებს ვერ ვპოულობდი.

_ მიხვდი, ხომ აქ რომ იქნებოდა? მიშაც მიხვდა და მაშინვე ჩემთან წამოვიდა. ოქრო კაცია მიშა, ოქრო. მე სასიკვდილემ კი არაფერი ვიცოდი. გამიხარდა, რომ დავინახე. რას ვიფიქრებდი… როგორ გაუჭირდა თქმა, რომ იცოდე, ერთი სიკვდილი გაათავა, სანამ ამოღერღავდა.

_ ჰო, მეც მივხვდი, უზნაძის ქუჩა რომ ახსენეს, მაშინვე ვიფიქრე, აქ იქნებოდა-მეთქი. ჩემი ბრალია ყველაფერი…

_ შენ რა შუაში ხარ, გენაცვალე. შენი კი არა, ჩემი ბრალია. ამ სიბერეში რა სიყვარულის ახსნა ამიტყდა, ვერ გავჩუმდი? ისეთი სიტყვები ვუთხარი, ცხოვრებაში რომ არ მითქვამს. თავის დროზე რომ გეთქვა ასეთი რამეები, რა გამაჩერებდა, ეგრევე შენთან გამოვიქცეოდიო, გამეხუმრა. ნეტავ დარჩენილიყო, ნეტავ არ აჩქარებულიყო… იქნებ დავხმარებოდი, იქნებ გადამერჩინა… _ თავს იტანჯავდა ნათლია.

_ ნუ ნერვიულობთ, ბიძინა ძია, ალბათ ასე ეწერა ბედად, თქვენ ვერას გახდებოდით.

_ მეჩქარებაო, ბექა გავანერვიულე და ბიჭმა თავს რამე არ აუტეხოსო, მაინც იმაზე ფიქრობდა. დალევას შეეჩვია ბოლო ხანებში და ცუდი სიმთვრალე დასჩემდაო. ნახევარ საათზე მეტხანს ვერ შევძელი მისი გაჩერება, ისევ გამექცა, ისევ… ახლა კი სამუდამოდ. აქამდე კიდევ იმედი მქონდა. სულ მიგრძნობდა გული, აი, ახლა შემოაღებს კარს, ან აი ახლა-მეთქი. ყოველთვის ღია მქონდა სახლის კარი მის მოლოდინში.

_ ახლაც ღია იყო… _ შევნიშნე მე.

_ ალბათ ქვეშეცნეულად ახლაც ველოდები, შვილო… ის ჩემთვის მკვდარი არასდროს იქნება.

_ ბექამ იცის, თქვენ რომ იყავით მისი?.. _ მომერიდა მეკითხა, მისი საყვარელი-მეთქი.

_ ალბათ იცის, შვილო, დედამისი არაფერს უმალავდა. ახლა ამას რა მნიშვნელობა აქვს. შეიძლება არც იცის, კონკრეტულად მე რომ ვარ. ეჰ… ჩემთვის უკვე სულერთია… ჩემთვის ყველაფერი დამთავრდა.

ორი საათი მაინც დავყავი ნათლიასთან, ისე განიცდიდა, შემეშინდა მისი მარტო დატოვება, ცუდად არ გახდეს-მეთქი. მერე მისი და და დისშვილი მოვიდნენ და სამივეს დავემშვიდობე.

7 7 7

ანიკოს დაკრძალვა შაბათს გადაწყდა. ხუთშაბათს და პარასკევს პანაშვიდები დაინიშნა.

მდიდრული ყვითელი ვარდები ვიყიდე და თანამშრომლებთან ერთად სამძიმარზე წავედი. ჩემს დანახვაზე ბექას სახე მოექუფრა, რატომღაც თვალები მოხუჭა და დაჟინებით მომაჩერდა. მივხვდი, რაღაც არ ესიამოვნა, მაგრამ რა, ვერ გავიგე. ნუთუ არ უნდა მოვსულიყავი? ალბათ მე მაბრალებს მომხდარს და იმის ბრალია. თუმცა მე რა შუაში ვარ? თვითონ ნანკას გადაეკიდა და მე რა? ნანკა იმ დღესაც არ გამოჩენილა, პანაშვიდზეც არ ინება მობრძანება. გოგოები ცოფებს ყრიდნენ. სანდროც მოვიდა, ნიტაც, ოღონდ ცალ-ცალკე. ნიტას მივესალმე, სანდროსკენ კი არც გამიხედავს. მოსალმება დააპირა, მაგრამ თვალი ავარიდე, ვითომ არც შემიმჩნევია.

დიდხანს არ დავრჩენილვარ, მიცვალებულს წრე შემოვუარე თუ არა, გარეთ გამოვედი და ერთი სართულით დაბლა ჩავინაცვლე, რომ ბექას არ დავენახე. გიზელამ ჩამომაკითხა.

_ რატომ არ შემოდიხარ?

_ არ მინდა, ცუდად ვხდები, მიცვალებულს რომ ვუყურებ, _ თავი გავიმართლე.

_ აბა აქ ხომ არ იდგები?

_ მე წავალ…

_ როგორც გინდა, ჩვენ ცოტა ხანს დავრჩებით.

_ კარგი, ნახვამდის, გიზელა. ხვალ აღარ მოვალ, რა საჭიროა.

_ დაკრძალვაზეც არ მოხვალ?

_ აბა რას ვიზამ, აუცილებლად. ზეგ დილით დაგირეკავ და შეგხვდები სადმე.

_ კარგი, სიხარულო, მე ამ საღამოსაც დაგირეკავ.

ხელი დავუქნიე მეგობარს და შინ წამოვედი.

საშინელ გუნებაზე ვიყავი. თვალწინ გამუდმებით ბექას სახე მიტრიალებდა. რას ნიშნავდა მისი მზერა? რა არ მოეწონა? ამაზე ფიქრი არ მასვენებდა. თუმცა ვინ გამცემდა პასუხს…

მთელი ღამე თეთრად გავათენე, მომხდარზე ვფიქრობდი მხოლოდ.

7 7 7

შაბათს ულამაზესი თაიგული ვიყიდე, თეთრი ორქიდეებით და მინდვრის ყვავილებით გაწყობილი და სადარბაზოსთან დავხვდი კლინიკის თანამშრომლებს. ბექა თითქოს გამხარიყო, მხრებშიც მოხრილი მეჩვენა. როგორ განიცდის, რა დღეშია, _ გამიელვა გონებაში. ხელზე ხელი მოვუჭირე, გამაგრდი-მეთქი, ვუჩურჩულე და ვაკოცე. ყინულივით ცივი ჰქონდა ლოყა, ჩემს სიტყვებზე რეაქცია არ ჰქონია. გარეთ რომ გამოვედი, კიბეზე კოჭლობით ამომავალი ბიძინა შევნიშნე. ხელში უზარმაზარი შავი ვარდების თაიგული ეკავა. ალბათ ისეთი, როგორიც პირველად მიუტანა ქალს. გამახსენდა, რომ მომიყვა. ბერიკაცი მოკუნტულიყო, ათი წლით დაბერებულიყო უცებ. გული მომიკვდა მისი შემხედვარე. რა ძნელია, როცა ერთადერთ და გაუმართლებელ სიყვარულს კარგავ. მესმოდა მისი…

ეზოში შევიკრიბეთ. გიზელამ თვალით მანიშნა და გვერდზე გამიყვანა.

_ იცი, დღეს რა ხდება?

_ რა? _ გონება დავძაბე.

_ ის ქალბატონი თურმე აბორტს იკეთებს.

_ დღე-ეს? _ თვალები გამიფართოვდა.

_ ჰო, მაინცდამაინც დღეს. ამით უნდა ბექაზე შური იძიოს.

_ შენ ვინ გითხრა?

_ თვითონ. გუშინ სასხვათაშორისოდ დავურეკე, სად დაიკარგე, რომ არ ჩანხარ-მეთქი. ისე გადამიშალა გული, თითქოს დიდი დაქალი ვყოფილიყავი. ყველაფერი მომიყვა. ვიჩხუბეთო, დაჟინებით მომთხოვა, გინდა თუ არა, აბორტი გაიკეთეო. ჰოდა, მეც ხვალ მივდივარ და ვიკეთებო. მეც ხომ იცი, რა საზიზღარი ვარ, გამოგყვები-მეთქი. თავი გაიგიჟა, არ მინდაო. ჯერ მითხრა, მარტო მივდივარო, მერე კი, მეც გამოყვები-მეთქი, რომ შევთავაზე, ჩემი დეიდაშვილი მომყვებაო. შაბათი რომ დასვენების დღეა-მეთქი? არ მოვეშვი. კერძოდ ვიკეთებ, ჩემი გინეკოლოგი სახლში იღებს პაციენტებსო, არ დაიბნა. ასე მგონია, რაღაცას იტყუება.

_ არ მაინტერესებს, გიზელა, თავში ქვა უხლია და…

_ მუცელში სამართებელი… _ დაასრულა ჩემი აზრი გიზელამ და მაჯაში ჩამავლო ხელი, _ მართალი ხარ, შენ არ ინერვიულო. ბექა მიხვდა თავის შეცდომას და მალე შეგირიგდება, აგერ ნახავ.

_ ქარი თუ ამოვარდება, შემირიგდება, თუ არადა, არა, _ წამომცდა ჩემდა უნებურად.

_ ქარი? ქარი რა შუაშია?

_ ვხუმრობ, _ ტყუილზე დაჭერილი ბავშვივით გავწითლდი.

_ წარმომიდგენია, რა დღეშია ბექა. აქეთ გასვენება, იქით იმის აბორტი… ჭკუაზე არ იქნება… _ გადააქნია თავი გიზელამ.

_ არ უნდა მოქცეულიყო ასე, _ თითქოს ჩემს თავს ვუთხარი.

_ ვინ, ბექა?

_ ბექაც და ნანკაც. თუ დაორსულდა, ბექას მუცლის მოშლა არ უნდა მოეთხოვა. და თუ დათანხმდა ამაზე ნანკა, მაინცდამაინც დღეს არ უნდა გაქცეულიყო ამის გასაკეთებლად.

_ მაგას არ ვამბობ? ხომ გეუბნები, სპეციალურად იქცევა ასე-მეთქი. ამას უნდა, ნერვები მოუშალოს.

_ მაგით ვერაფერს მოიგებს.

_ მეც ასე მგონია, მაგრამ თვითონ ხომ აქვს გათვლები! ჰგონია, რომ ამით საქმეს გაიკეთებს და ბექას მოაბრუნებს.

_ ბექა მას არასდროს აპატიებს ამას, კარგად ვიცნობ.

_ მეც დარწმუნებული ვარ ამაში… მგონი, მოასვენებენ…

თვალებით ნათლიას დავუწყე ძებნა. სასახლეს უკან მოჰყვებოდა ჩამქრალი თვალებით, ხელები ზურგზე დაეწყო. შემეცოდა.

სასაფლაომდე გავყევი პროცესიას, გიზელამ მთხოვა, ბოლომდე დარჩი და ქელეხში წამოდიო, მაგრამ შორს დავიჭირე. ბიძინა მოვძებნე, შინ წაგიყვან-მეთქი, შევთავაზე. გაუხარდა, ფეხი ისე მტკივა ამდენ ხანს ფეხზე დგომისგან, ლამისაა, დავეცეო. მანქანაში ჩავსვი და წამოვედით.

7 7 7

შემდეგი დღეები უღიმღამოდ წაეწყო ერთმანეთს. ორშაბათს სამსახურში გავედი. ნანკაც გამობრძანებულიყო. «კონკურენტუნარიანი» მზერა მესროლა. არ შევიმჩნიე, ცივად მივესალმე და გვერდით ჩავუარე. ბექა ჯერ არ გამოსულა სამსახურში. ალბათ სანამ სასაფლაოზე არ გავლენ მესამე დღეს, არ მოვა. იმედია, ოთხაშაბათს მაინც გამოჩნდება.

ჩემი ვარაუდი არ გამართლდა. რაც ოთხშაბათს, არც ხუთშაბათს და არც შემდეგ დღეებში არ გამოცხადდა სამსახურში. ნერვიულობისგან ადგილს ვერ ვპოულობდი, მაინტერესებდა, როგორ იყო. შაბათ საღამოს ვერ მოვითმინე და დავურეკე. ცივად შემხვდა.

_ როდის აპირებ სამსახურში გამოსვლას? _ ვკითხე.

_ ორშაბათიდან გამოვალ, რა იყო?

_ არაფერი, გკითხულობენ გოგოები და ბიჭები… _ ალმური წამეკიდა სახეზე.

_ გამოვალ, არ დავიკარგები, _ მკვახედ თქვა.

_ როგორ ხარ?

_ როგორ ვიქნები… არა მგონია, ძალიან გაინტერესებდეს.

_ რატომ მეუბნები ასე, როგორც ჩანს, ცუდად მიცნობ, მე ვღელავ შენზე, _ ნერწყვი ყელში გამეჩხირა ამ სიტყვების წარმოთქმისას.

_ ოჰ, _ ექიდნურად ჩაიცინა, _ ღელავ? ეგ რაღაც ახალია. როდის აქედან?

_ სულ, _ უკან არ დავიხიე.

_ მაშინაც ღელავდი, ყვითელი ვარდებით რომ მომადექი სახლში?

_ მერე რა?

_ რა რა! არ იცი, ყვითელი ვარდები რას ნიშნავს? მივხვდი, მაგით რისი თქმაც გინდოდა.

_ რისი თქმა მინდოდა? _ ავილეწე.

_ რომ გძულვარ, გეზიზღები. გავიგეთ, ბატონო, ხაზგასმა არ იყო საჭირო, _ ხმაში გაღიზიანება შეეტყო მამაკაცს.

_ რა სისულელეა, ბექა! ყვითელი ვარდები ჩემი ყველაზე საყვარელი ყვავილებია და ამიტომ შევარჩიე. ეგრე როგორ იფიქრე? გულშიც არ გამივლია მსგავსი რამ.

ყურმილში პაუზა გაიწელა, ბექა ხმას არ იღებდა.

_ კარგი, მეჩქარება, ორშაბათს გნახავთ ყველას, _ იმავე ტონით გაიმეორა და არც დამემშვიდობა, ისე დამიკიდა ყურმილი.

უმწეოდ ჩავქინდრე თავი. როგორი იმედი მქონდა, გული მოუბრუნდება-მეთქი. რა მიამიტი ვარ… იქნებ ვცდები? იქნებ ჯერ კიდევ არ არის გვიან?



* * *

ძალიან ჩამაფიქრა ბექას სიტყვებმა. როგორც ჩანს, ჯერ კიდევ ყოყმანობს, არ არის დარწმუნებული ჩემს სიყვარულში. არც ის უნდა, თავისი დანაშაული აღიაროს, თუ, რა თქმა უნდა, მიაჩნია, რომ დამნაშავეა ჩემ წინაშე. ან კიდევ… ან კიდევ საკუთარი სისუსტის აღიარება არ სურს. აჯობებს, ისევ მე გადავდგა პირველი ნაბიჯი. ვეცდები, ყველაფერი ავუხსნა, მაგრამ სანდროს ამბავი როგორ მოვუყვე? არა, ამას ნამდვილად ვერ შევძლებ. რომ არაფერი ვუთხრა? დავიჯერო, ის ეტყვის? გაბედავს? რაში სჭირდება? მისთვის ხომ ისედაც დაკარგული ვარ? ამით ხომ ვერ დამიბრუნებს? სამაგიეროდ, ბექასაც დამაკარგვინებს. ამით კი შურს იძიებს ჩემზე, თანაც კარგა გემრიელადაც. არადა, არ მინდა ბექა მოვატყუო. ტყუილებით დაწყებული ურთიერთობა არასდროს იქნება მყარი. ისედაც არ მიყვარს სხვისი მოტყუება. უნდა მოვიფიქრო, უნდა მოვიფიქრო… _ სავარძელში მოკალათებული ღრმა განცდებში ვიყავი.

შაბათი საღამო იყო, ცხელოდა. ნიავი კი უბერავდა ღია ფანჯრებიდან, მაგრამ მაინც დახუთული ჰაერი იდგა. კარზე ზარის ხმა გაისმა. გონება დავძაბე, ვინ მოვიდა? ვინ არის? ფეხის წვერებზე ავიწიე და სათვალთვალოში გავიხედე. ელდა მეცა. სადარბაზოში ნანკა იდგა. ხელის კანკალით გავაღე კარი.

_ გამარჯობა, _ მომესალმა სახეაწითლებული, ნამტირალევი მომეჩვენა.

_ გაგიმარჯოს, _ მშვიდად ვთქვი.

_ ხუთ წუთს ვერ დამითმობ?

_ შემოდი.

დაუპატიჟებელმა სტუმარმა ოთახს დაკვირვებით მოავლო თვალი და სავარძელში ჩაჯდა, თან ფეხი ფეხზე გადაიდო.

_ მოწევა შეიძლება? _ ოფიციალური ტონით მკითხა.

_ შეიძლება, _ ვუპასუხე და სამზარეულოდან საფერფლე გამოვუტანე.

ჩანთა გახსნა, სიგარეტი ამოიღო და მოუკიდა, თავი მაღლა ასწია, მოკუმული ტუჩებით ბოლი ზემოთ გაუშვა და თვალი გააყოლა.

_ შენ მე ცხოვრებას მინგრევ… იცი ეს? _ ცდილობდა, გულგრილი ყოფილიყო.

_ არ ვიცი… რატომ გადაწყვიტე, რომ ასეა? _ სიმშვიდის შენარჩუნებას ვცდილობდი.

_ შენ და ბექას სექსი გქონდათ?

წარბები შევჭმუხნე.

_ ეგ შენ არ გეხება.

_ პირდაპირ მეხება, მიპასუხე, რომ გეკითხები.

_ ჩემი პირადი ცხოვრება მხოლოდ ჩემი საქმეა, _ ხმა გამიმკაცრდა.

_ ესე იგი, გქონდათ, არ მოვუტყუებივარ, _ თავისთვის ჩაილაპარაკა და ღრმა ნაფაზი დაარტყა თვალებმოხუჭულმა.

რა თქვა? არ მოვუტყუებივარო? როგორ, ბექამ უთხრა, რომ ჩვენ სექსი გვქონდა? რაში დასჭირდა ასეთი სიცრუე? თავი მოიწონა? ის იყო, პროტესტის გამოთქვა დავაპირე, რომ ნანკამ გააგრძელა.

_ ასე მითხრა, სოფიოს ჩემგან ბავშვის გაჩენა უნდოდა და ვერ დაორსულდაო…

ხმას არ ვიღებდი, ვუსმენდი მხოლოდ.

_ ეს იმიტომ, რომ მე არ შემეძლო ბავშვის გაკეთებაო. მართლა პრობლემები აქვს ამ მხრივ?

გონება მსწრაფლ ამუშავდა. რადგან ბექამ ასე თქვა, როგორც ჩანს, ეჭვი შეეპარა მის ფეხმძიმობაში და გადაწყვიტა, გამოეტეხა.

_ დავუშვათ, მერე? _ ვცდილობდი, დამემალა ჩემი დაბნეულობა, სახე შემეფაკლა.

_ მაშინ მე რატომ დავრჩი ორსულად?

_ ეგ იმას ჰკითხე, ვინც დაგაორსულა, _ ღვარძლიანად წამოვისროლე და გამარჯვებულის ღიმილი ვესროლე სახეწაშლილ მეტოქეს.

_ შენი აზრით, მოვიტყუე?

_ მე რა ვიცი, მე გაგსინჯე, თუ რა? _ ჩავიცინე და მხრები ავიჩეჩე.

_ იქნებ თქვენ გქონდათ შეუთავსებლობა?

_ არა, არ გვქონია, _ მსწრაფლ გაავაპროტესტე, მომწონდა ეს «თამაში».

_ არ შეგიძლია, ბექას თავი დაანებო? _ მკითხა უცებ.

«ვერ მოგართვი!» დაახლოებით ასეთი სახე მივიღე, თავი ამაყად ავწიე და ჯიქურ შევხედე.

_ რატომ, იმიტომ, რომ შენ ასე გინდა?

_ იმიტომ, რომ მე ის მიყვარს.

_ მეც მიყვარს და არანაკლებ შენზე.

_ მე შენამდე მქონდა მასთან ურთიერთობა.

_ მარტო მასთან? _ ვუკბინე.

_ მაგას შენ მეუბნები? შენ რა, ბექამდე სხვასთან არ გქონია სექსი? ვიცი, რომ…

_ სანდროსთან მე ლოგინი არ მქონია, _ გავაწყვეტინე სახემოქუფრულმა.

_ ჰო, როგორ არა, დაგიჯერე!

_ ეგ შენი პრობლემაა, თუ არ დამიჯერებ. შენსავით გამოჭერაზე ნამდვილად არა ვარ.

_ რას გულისხმობ?

_ იმას, რომ შენ მისი ფული გაინტერესებს მხოლოდ.

_ შენ არა? _ არ დამითმო.

მივხვდი, არ ღირდა მასთან კამათი, ამიტომ არ ვუპასუხე.

_ ესე იგი, დათმობას არ აპირებ?

_ არა! _ მტკიცედ ვთქვი და ნიშნისმოგებით გადავხედე.

_ კარგი, _ ამოოხვრით თქვა, _ ვნახოთ, ვისი აჯობებს. ის ისევ მოირბენს ჩემთან, _ თითქოს მღერისო, გაწელილად წარმოთქვა და სიგარეტი ჩააქრო.

ამ დროს ტელეფონმა დარეკა. ყურმილს გადავწვდი, გიზელა იყო.

_ სოფიო, ის დეგენერატი სამსახურიდან წავიდა, პარასკევს დაუწერია განცხადება.

_ ვისზე მეუბნები? _ ვერ მივხვდი.

_ ვისზე და ნანკაზე, სხვა ვინ უნდა იყოს.

_ ჰო-ო. ვიცი, ვიცი, _ ხმა გავინაზე, თითქოს მამაკაცს ველაპარაკებოდი, მინდოდა ნანკა შეშფოთებულიყო.

_ საიდან იცი?

_ ახლა ჩემთანაა და იქიდან.

_ შენთან რა უნდა? _ იკივლა გიზელამ.

_ საყვარელ მამაკაცს ნუ მართმევო, მთხოვს. რა ვუპასუხო? _ უდარდელად ვლაპარაკობდი, თან ნანკას თვალს არ ვაშორებდი.

_ დაახვიე ახლა აქედან-თქო, ჩემგან გადაეცი.

_ კარგი, გადავცემ, საყვარელო. ახლავე დაახვიოს აქედან, არა? _ მხიარულად ჩავძახე, რომ ნანკას გაეგონა, _ უკვე გადავეცი. სხვა? როდის მოხვალ? მომენატრე.

გიზელა მიხვდა, რა როლსაც ვთამაშობდი და ამყვა.

_ ცოტა შემაგვიანდება, ძვირფასო, შემოგევლოს შენი ბექა, სადილი მომიმზადე?

_ მოგიმზადე. შენ რომ გიყვარს ის კერძი გავაკეთე, _ ღიმილს ვერ ვიკავებდი კმაყოფილი.

_ ჰოდა, მოვალ, _ გადაიკისკისა გიზელამ.

_ გელოდები, გკოცნი, _ ვთქვი და ყურმილი დავკიდე.

_ გაიგონე, რა შემოგითვალეს?

_ ვინ იყო? _ ნანკას ტუჩები და სახე გაფითრებოდა.

_ ვისაც მე ვუყვარვარ და არა შენ, _ საზეიმო ტონით განვაცხადე.

დემონსტრაციულად წამოდგა, ჩანთა მხარზე ნერვიულად გადაიკიდა და ქუსლების ბაკუნით გაემართა გასასვლელისკენ. უკან მივყევი, კარი გავაღე და გავატარე. ერთმანეთს არ დავმშვიდობებივართ. უკან ერთხელაც არ მოუხედავს, ისე წავიდა.

ოთახში შემოვბრუნდი და სიამოვნებისაგან გავიზმორე. თითქოს მძიმე ტვირთი მოვიხსენი მხრებიდან. თურმე მქონია ნიჭი, ჩემგან კარგი მსახიობი დადგებოდა. ჩემს ორეულს გავუღიმე სარკეში და თვალიც ჩავუკარი. არ ვიცი, ხვალ რა იქნება, მაგრამ ამწუთას ყველაფერი კარგადაა, მოხდა ის, რაც მინდოდა _ ნანკას სამაგიერო გადავუხადე.

ამდენი ხნის განმავლობაში პირველად მომინდა სადილის მომზადება. ახლა ერთი გემრიელი კერძი არ მაწყენდა, კარგ მადაზე დავდექი. მარკეტში ჩავედი და აჯაფსანდალისთვის მასალა ვიყიდე. ღიღინ-ღიღინით შევუდექი საქმეს.

ამასობაში მოიღრუბლა, ისეთი შავი ღრუბლები გაწვა ცის კაბადონზე, ხასიათს გაუფუჭებდა ადამიანს, მე კი პირიქით, მხიარულების გუნებაზე ვიყავი. ეს ალბათ იმიტომ, რომ ამინდის გაფუჭებას ძლიერი ქარი მოჰყვა თან, რომელიც ღმუილით ასკდებოდა ღია ფანჯრებს. მინებს ზრიალი გაჰქონდა. ვატყობ, ქარი რაღაცას მიმზადებს, რაღაც უნდა მოხდეს ისეთი… რა? სივრცეს გავუღიმე…

როცა ქარი უფრო და უფრო გაძლიერდა და წვიმის წვეთებმაც წკაპაწკუპი ატეხეს რაფებზე, ავდექი და ფანჯრები დავხურე. ცუდი ამინდი იყო, ელავდა, ჭექდა, ქუხდა, სადღაც მეხიც კი ჩამოვარდა…

ერთ საათში კერძი მზად იყო, ისეთი მადისაღმძვრელი სურნელი დატრიალდა ჰაერში, მაძღარსაც კი ჭამას მოანდომებდა.

დაახლოებით ათი საათი იქნებოდა. მობილური რომ ამღერდა. დავხედე და გული შემიქანდა, ბექას ნომერი ვიცანი. ღმერთო, რამდენი რამ ხდება ერთ დღეში, რაშია საქმე?

_ გისმენთ, _ ათრთოლებული ხმით ჩავძახე.

_ აბა, კიდევ ერთხელ გამიმეორე, რატომ მოიტანე პანაშვიდზე ყვითელი ვარდები? _ მამაკაცს დახშული ხმა ჰქონდა.

_ იმიტომ, რომ ყვითელი ვარდი ჩემი საყვარელი ყვავილია, _ სხეულიც ამითრთოლდა.

_ გასაგებია, _ თქვა და გამითიშა.

ვერაფერი გავიგე. რა შეკითხვა იყო?

მულოდნელად კარზე კაკუნის ხმა გაისმა. ზარი ხომ არ გაფუჭდა? ფეხები ფოსტლებში ჩავყავი და ფლარტუნით გავედი შემოსასვლელში. სათვალთვალოში გავიხედე, ვერავინ დავლანდე. კარი ოდნავ გამოვაღე და ყურადღებით გავიხედე. სარაფანზე რაღაც შემეხო. დავიხედე… კარზე უზარმაზარი თაიგული მოეყუდებინა ვიღაცას, ყვითელი ვარდების ულამაზესი თაიგული. არ იყო ძნელი მისახვედრი, რაც ხდებოდა. აღელვებულმა თვალები დავხუჭე… რომ გავახილე, ჩემ წინ ბექა იდგა, სველი, თავით ფეხამდე გაწუწული.

_ ფეხით მოვედი, მთლად გავილუმპე, _ თითქოს დარცხვენით თქვა.

_ ჰო, _ ამოვთქვი, რადგან სხვა სიტყვები ვერ ვიპოვე.

_ რაღაც მაქვს სათქმელი… უფრო სწორად, გასარკვევი… _ ჩაილუღლუღა და სველ თმაზე გადაისვა ხელი.

_ მეც, _ ვთქვი და განზე გავდექი, _ შემოდი.

არეული ნაბიჯებით შემოვიდა და შუა ოთახში დაბნეული დადგა. მგონი, ნასვამი იყო. ფხიზელმა ვერ გაბედა მოსვლა? შეუმჩნევლად ჩავიღიმე.

_ გშია? _ ვითომ არაფერი, შინაურულად ვკითხე.

_ მგელივით… _ ფართოდ გამიღიმა.

_ აჯაფსანდალი მაქვს.

_ მივხვდი, სუნი უკვე მეცა.

_ სამზარეულოში გავიდეთ.

… ისე გემრიელად ილუკმებოდა, მივხვდი, რომ მართლა ძალიან მშიერი იყო. დედა უკვე აღარ ჰყავდა, ვინღა მოუმზადებდა სადილებს? ვინ იცის, მოენატრა კიდევაც გემრიელი საჭმელი.

_ მაგარია, შენ გააკეთე? _ ლუკმით გამოტენილი პირით მკითხა.

_ მოსამსახურე ჯერ არ მყავს, _ კეკლუცად ვთქვი.

_ გემრიელია, ძალიან გემრიელი.

_ შეგერგოს, _ მზრუნველად შევხედე.

_ უკვე შემერგო.

შემდეგ ყავა დავლიეთ. ბექა ლაპარაკის დაწყებას არ ჩქარობდა. მე კი ერთი სული მქონდა, როდის მეტყოდა სათქმელს. მერე სასტუმრო ოთახში გადავინაცვლეთ.

_ მე ბევრი ვიფიქრე, სოფი, _ თავჩაქინდრულმა დაიწყო, ისევ მოეღუშა სახე, _ და ერთ რამეს მივხვდი _ ჯერ კიდევ საკუთარი თავის ძიებაში ვარ.

ხმას არ ვიღებდი, სულგანაბული ვუსმენდი მის აღსარებას.

_ სანამ ანიკო არ დაიღუპა, ვერ გავიაზრე, რომ სისულელეების მთელი სერია ჩავიდინე, _ ამოიხვნეშა, თავი ასწია და ნაღვლიანად შემომხედა, _ და ამ სისულელეებით ქალს სიცოცხლე მოვუსწრაფე.

ახლა კი ვერ მოვითმინე.

_ შენ არაფერ შუაში ხარ, ბექა. დედაშენი შენ გამო არ დაღუპულა.

_ ნუ მამხნევებ, აზრი არა აქვს. მე ვიცი, როგორც იყო. იმ დილით კინაღამ დავხოცეთ ერთმანეთი. ყველაფერი დავამტვრიე, რაც კი ხელში მომხვდა. იმიტომ, რომ სიმართლეს მეუბნებოდა, მე კი მისი სიმართლე ვერ ავიტანე. მან ინერვიულა… ასეთი არასდროს ვუნახივარ… გავაგიჟე ქალი…

_ დამშვიდდი, ბექა, იქ სხვა რამე მოხდა, მე ვიცი.

გამომცდელად შემომხედა.

_ რა იცი?

_ იმ დღეს დედაშენი ერთ კაცს შეხვდა… _ არ შემეძლო ამის დამალვა, უნდა მეთქვა ყველაფერი, თორემ მთელი ცხოვრება დაიდანაშაულებდა თავს დედის სიკვდილში.

_ ვინ კაცს? _ ეს რაღაც ახალი იყო მისთვის.

_ ადამიანს, რომელიც ოდესღაც ძალიან უყვარდა…

სახე წაეშალა, თვალები მოჭუტა და ისევ დამაცქერდა.

_ შენ რა იცი?

ახლა მე წამეშალა სახე, დავიბენი.

_ მე ვიცნობ იმ ადამიანს, ჩვენი ოჯახის ახლობელია.

_ რა ჰქვია და ვინ არის? _ ხელები მომუშტა, დაიძაბა.

_ დაწყნარდი, ძალიან გთხოვ… რა მნიშვნელობა აქვს, ვინ არის. მათ უნდოდათ ერთმანეთის ნახვა და ნახეს კიდეც. ამან კი ძლიერი ემოცია გამოიწვია… ხომ გესმის? ქალისთვის ძნელია ეს… თანაც ასეთ ასაკში… დილანდელი უსიამოვნებაც ზედ დაერთო ამ შეხვედრას და… ვეღარ გაუძლო გულმა.

_ იჩხუბეს?

_ არა, პირიქით. იმდენად ამაღელვებელი ყოფილა შეხვედრა, რომ… როცა ადამიანი გიყვარს, როცა გამუდმებით მისი ნახვის მოლოდინი გაქვს და წლების მერე შეხვდები, მერწმუნე, ერთდროულად მტკივნეულიც არის და სასიამოვნოც. ეს უნდა გამოსცადო, რომ ჩასწვდე, რა გრძნობაა.

_ როგორც შენ გამოსცადე, არა?

_ მე? _ გავფითრდი.

_ ჰო, შენ… როცა ამდენი ხნის შემდეგ პირველად შეხვდი სანდროს, ალბათ იგივე დაგემართა, არა? _ ბოღმა გაერია ხმაში.

_ ჩვენ სხვა თემაზე ვსაუბრობდით, როგორც მახსოვს, _ ცივად ვთქვი.

_ მე ამ თემაზე სალაპარაკოდ მოვედი აქ და არა დედაჩემის სასიყვარულო თავგადასავლების მოსასმენად. ეგ ამბები დიდი ხნის წინ ვიცოდი.

გული უსიამოვნოდ ამიძგერდა, ეჭვიანობის სცენის მოწყობას ხომ არ მიპირებს?

ხმა არ ამომიღია, მუხლებმოკვეთილი ავდექი, ლარნაკში წყალი ჩავასხი, ვარდებს ბოლოები მოვაჭერი და სათითაოდ ჩავალაგე შიგ.

_ თუ შეიძლება, დაჯექი, ეგ საქმე მერეც შეგიძლია გააკეთო, როცა წავალ.

თავი ავწიე და საყვედურით სავსე მზერა შევავლე.

_ აქ იმისთვის მოხვედი, რომ ხასიათი გამიფუჭო?

_ აქამდე კარგ ხასიათზე იყავი? _ სიტყვაზე გამომიჭირა.

_ არა, არ ვიყავი, მაგრამ შენ რომ მოხვედი, გამომიკეთდა, ვიფიქრე… _ შევყოყმანდი.

_ რა იფიქრე?

_ მოვენატრე და იმიტომ მოვიდა-მეთქი.

მძიმედ ამოიხვნეშა, თითები ერთმანეთში გადახლართა და ისევ ჩაქინდრა თავი. შუბლი შეეჭმუხნა, ფიქრებმა წაიღო. გადავწყვიტე, სხვა თემაზე გადამეტანა საუბარი.

_ დღეს ნანკა იყო აქ, _ ვთქვი.

მსწრაფლ ასწია თავი და გაკვირვებით შემომხედა.

_ ვი-ინ? _ თითქოს მოესმაო, ისე აზიდა ცალი წარბი.

_ ნა-ნკა, _ დამარცვლით გავიმეორე.

_ მერე? რა უნდოდა, საქმე გაგირჩია? _ ირონიულად ჩაიცინა.

_ ჰო, რაღაც ამდაგვარი, _ შვებით ამოვისუნთქე, ნანკას ხსენებაზე ასეთი რეაქცია რომ შევამჩნიე.

_ დასალევი არაფერი გაქვს? _ მკითხა უცებ.

_ დასალევი?

_ ჰო, სასმელი… ღვინო, არაყი, კონიაკი…

_ კონიაკი მაქვს, გოგოებმა რომ ამომიტანეს… ცოტა დარჩა.

_ ვინ გოგოებმა?

_ ნათია და გიზელა იყვნენ ამას წინათ, ცოტა დავლიეთ.

_ ვა! შენც სვა-ამ? _ ახლა თბილად გამიღიმა.

_ შეძლებისდაგვარად.

_ მერე, მოიტა, რაღას უცდი? ამსიგრძე სტუმარი მოგივიდა და ყავით გინდა გაუმასპინძლდე?

_ იქნებ არ ღირს? ისედაც ნასვამი ხარ, _ შევაპარე.

_ ნასვამი რომ ვარ, იმიტომ მინდა, თორემ ფხიზელი რომ ვიყო, არ მომინდებოდა, არც მთვრალს, სხვათა შორის… ახლა კი გრადუსი მაკლია…

_ რისთვის? რისთვის გაკლია, მეტი სითამამისთვის? _ გავწიწმატდი, _ უფრო ძლიერი რომ გამოჩნდე, იმისთვის? უფრო გაბედულად რომ მეჩხუბო, იმისთვის? _ მივაყარე ჩქარ-ჩქარა.

თვალები გაუფართოვდა.

_ არა, ამისთვის არა… მოიტანე და მერე გეტყვი, _ ისე შემომხედა, როგორც პატარა ბავშვს, ლექსი თქვი და კამფეტს მოგცემო.

ხელმეორედ გავაწყვე სუფრა, ახლა უკვე სასტუმრო ოთახში, თან დაძაბული ვიყავი, გული მქონდა დამძიმებული. არ ვიცოდი, სანამდე მივიდოდა დაწყებული საუბარი.

კონიაკი პატარა ჭიქებში ჩამოასხა, ერთი მე მომაწოდა, მეორეთი მომიჭახუნა და პირი გააღო, რაღაცის თქმა დააპირა.

_ გაუმარჯოს, _ თქვა და გადაჰკრა.

_ რას? _ ჭიქიანი ხელი ჰაერში გამიშეშდა.

_ რა ვიცი, ყველაფერს, _ თქვა და იდაყვებით მაგიდას დაეყრდნო, თან თვალს არ მაშორებდა.

_ გაუმარჯოს ყველაფერს, რადგან ასე გინდა, _ ჩავილაპარაკე და მოვსვი.

_ ეგ არის, დალევა შემიძლიაო? აბა, ბოლომდე, ბოლომდე, _ დამაძალა.

_ არ მინდა, _ თავი გავაქნიე.

_ შენ არ გინდა, ზურიკელას უნდა, მიდი, დალიე. გოგოებთან თუ სვამ, ჩემთან რა გემართება? ცუდი თანამეინახე ვარ?

სხვა რა გზა მქონდა, ბოლომდე დავლიე. თავისი ჩანგლით აიღო ერთი ლუკმა აჯაფსანდალი და მაჭამა. სიამოვნებისგან ჟრუანტელმა დამიარა სხეულში.

_ ახლა მომიყევი, იმ ქალბატონს რა უნდოდა… _ თქვა და სასმელი ისევ ჩამოასხა.

_ ორსულად ვიყავიო…

_ მართლა? ვისგანო? _ ისე ლაპარაკობდა ბექა, თითქოს საუბარი მას კი არა, ვიღაც სხვას ეხებოდა.

_ შენგან.

_ აუჰ! საინეტერესოა… მერეო?

_ მერე ის მკითხა, შენ რატომ არ დაორსულდი ბექასგანო.

უცებ ისევ შეეცვალა სახე, ნერვი აუტოკდა საფეთქელთან და შიშნარევი მზერა მესროლა, ჩემზე ხომ არ არის გაბრაზებულიო. შეგნებულად აღარ გავაგრძელე ლაპარაკი, მისი შეცბუნებული სახის ყურებით ვტკბებოდი.

_ რა უპასუხე? _ თვალი ამარიდა და თეფშს ჩააშტერდა.

_ არაფერი, მან უკვე იცოდა პასუხი. თქმა საჭირო აღარ გახდა. შენც ხომ იცი ამ კითხვის პასუხი? _ ჩავეძიე.

_ ვიცი…

_ და?

_ და ის, რომ მე შენთან სექსი არ მქონია… საიდან უნდა დაორსულებულიყავი?

_ მან სხვა რამ მითხრა, _ ყოყმანი დამეტყო ხმაში, ბექასგან ასეთ პასუხს არ ველოდი.

_ ვიცი, რაც გითხრა, _ დახშული ხმით თქვა და თვალები დახუჭა, _ დალევ კიდევ?

_ დავლევ. დედაშენის ხსოვნის იყოს, _ ვთქვი და ბოლომდე დავცალე.

ბექა აყოვნებდა, სასმლით სავსე ჭიქას უაზროდ ატრიალებდა ხელში.

_ დედაჩემისნაირი ქალი იშვიათობაა, _ თქვა ბოლოს და უთქმელად გადაჰკრა.

_ მიაყოლე რამე, _ მზრუნველად ვუთხარი.

_ არ მინდა… _ თავი გადააქნია.

ამ დროს ქარი ისევ მოასკდა ფანჯრებს.

ბექამ გარეთ გაიხედა.

_ ხედავ, რა ამინდია? ქარიც ჩემნაირად შფოთავს… _ ყრუდ წარმოთქვა.

_ შენ ამის მიზეზი არ გაქვს, _ მისი დამშვიდება ვცადე.

_ მაქვს… თანაც ძალიან სერიოზული მიზეზი მაქვს. სამი დღის წინ ვიყავი ექიმთან, ანალიზები გავიკეთე, პარასკევს პასუხი მითხრეს… _ შეფიქრიანებული ლაპარაკობდა.

_ რა პასუხი? _ კინაღამ გული გამიჩერდა.

_ თუ არ იმკურნალებ, უშვილოდ გადაშენდებიო, _ კარგა ხნის პაუზის შემდეგ წარმოთქვა და შემომხედა.

სიჩუმე ჩამოვარდა. არ ვიცოდი, რა მეთქვა.

_ გესმის? მე კი სინდისი მქენჯნიდა, ნანკას როგორ დავაძალე მუცლის მოშლა-მეთქი. თურმე მომატყუა. მართალი ყოფილა დედაჩემი.

_ მისგან არ მიკვირს, თავქარიანი ქალია, მაგრამ შენ? შენ რამ… _ შევჩერდი, გამოგაშტერა-მეთქი, ვერ შევკადრე და შევცვალე, _ რამ გიბიძგა მასთან ურთიერთობისკენ? არ იცოდი, ვისთან იჭერდი საქმეს?

_ აბა რა მექნა? ვისთანაც მინდოდა, იმან უარი მითხრა, ზურგი მაქცია. გეკითხები, რა უნდა მექნა?

თვალები დავხარე. ამ კითხვაზე პასუხი არ მქონდა.

_ ხომ ხედავ? კითხვის დასმა ბევრად ადვილია, ვიდრე პასუხის გაცემა.

_ მაგრამ არა ყოველთვის.

_ მაშინ გამეცი პასუხი.

_ საკუთარი თავის განსჯა ბევრად ძნელია, ვიდრე სხვისი. ადამიანები შეცდომებზე სწავლობენ. როცა შეცდომას უშვებ და მერე ამას ხვდები, ჭკუა უანდა ისწავლო. ამას მონანიებამდე მიჰყავხარ, მონანიებას კი _ ცრემლებამდე.

_ ამჯერად რომელ შეცდომაზე საუბრობ, სოფი? _ მოულოდნელად შეირხა და ხელი ხელზე დამადო, _ არსებობს ასეთი გამოთქმა: როცა დილით ადგები, დაიბან და თავს წესრიგში მოიყვან, შენი პლანეტაც უნდა მოაწესრიგოო. შენ არ გიცდია საკუთარი პლანეტის მოწესრიგება. შენ სულ რაღაცას ეძებ, ეძებ და თავადაც არ იცი, რას. იქნებ იცი და არ მეუბნები?

_ მხოლოდ ბავშვებმა იციან, რას ეძებენ, ბექა. ისინი საკუთარ სულს დათმობენ, ოღონდ მათი საყვარელი თოჯინა არავინ წაართვან და თუ წაართმევენ, ტირილით დააქცევენ ქვეყანას. მხოლოდ მათ შეუძლიათ თავიანთი მონაპოვარის დაცვა. დიდებს ეს არ ძალგვიძს… ხანდახან სიამაყე გვიშლის ამაში ხელს, პატივმოყვარეობა ან პირიქით, უსუსურობა, შიში… მე ალბათ, უბედურ ვარსკვლავზე ვარ დაბადებული, ბედნიერება არ მიწერია.

_ ყველა ადამიანს თავისი ვარსკვლავი აქვს, რომელიც მის ბედისწერას განაგებს, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ თუ ერთხელ არ გაგიმართლა, ცხოვრებაზე ხელი ჩაიქნიო. მომავლის არ უნდა გეშინოდეს, თუმცა წარსულსაც პატივისცემით უნდა მოეპყრა. ვისაც მომავლის ეშინია, ის წარუმატებელი ადამიანია, ყოველთვის შეზღუდული იქნება ცხოვრებაში. წარუმატებლობა შენ გგონია, ცუდია? პირიქით, ის საბაბს გაძლევს, რაღაც ეტაპი თავიდან დაიწყო, თანაც უფრო ჭკვიანურად. წესიერი წარუმატებლობა სამარცხვინო არ არის. სამარცხვინო ამ წარუმატებლობის წინაშე შიშია. წარსული რისთვის მისცა ღმერთმა ადამიანს? რა სარგებელი აქვს? ის, რომ შენი მომავალი ცხოვრების გზას ნათლად გიჩვენებს. იქიდან რაც მოგწონს, დაიტოვებ, რაც არ მოგწონს, დაივიწყებ და აღარ გაიმეორებ მომავალში. იფიქრე მომავალზე.

_ მე უკვე აღარა მაქვს მომავალი…

_ რატომ გგონია?

_ იმიტომ, რომ შენ ვერ გხედავ ამ მომავალში.

_ რატომ, სად ჩავრჩი? რომელ მონაკვეთზე? _ ხელზე ხელი მომიჭირა, ლამის კვნესა აღმომხდა სიამოვნებისაგან, რამდენი ხანი ველოდი ამ წუთებს.

_ მე დავკარგე შენი სიყვარულის უფლება, ეგ არის მიზეზი, _ ვგრძნობდი, ჩემი აღსარების წამებიც ახლოვდებოდა და ამაკანკალა.

_ დაკარგე? რატომ? ვის გამო? რამ შეგიშალა ხელი? გაწყენინა ვინმემ? მითხარი, რატომ მიმალავ? ვინმემ აგიკრძალა ჩემთან ყოფნა? თქვი, მითხარი და ყელს გამოვჭრი, თუ ასეა. მართლა დგას ჩვენ შუა ის…

_ არა, არავინაც არ დგას ჩვენ შუა, დამიჯერე! _ სასოწარკვეთილმა წამოვიძახე.

_ აბა, რა გვიშლის ხელს, ერთად ვიყოთ? რატომ მითხარი მაშინ უარი, რატომ მომკალი? რას მერჩოდი, რა გინდოდა? _ ხმას აუწია ბექამ, სასმელი უფრო მოეკიდა.

საუბარი კულმინაციას მიუახლოვდა. ახლა ან უნდა მეთქვა ყველაფერი, ან უნდა დავშორებოდი და ალბათ სამუდამოდ. არადა… რომ ვერ გამიგოს ან არ დამიჯეროს? მისთვის რომ მიუღებელი აღმოჩნდეს იმ ამბის პატიება? ხომ მაინც მოგვიწევს დაშორება? ჰოდა, რა მნიშვნელობა აქვს, რა მიზეზით დავშორდებით, თუკი ერთად ყოფნა არ გვიწერია? სინდისი მაინც მექნება სუფთა, საიდუმლოს გულში ტარება მაინც არ მომიწევს, არც მთელი ცხოვრება დავიტანჯები უთქმელობით. რომ არაფერი ვუთხრა, გამოდის, უნდა მოვატყუო. სანამ უნდა ვიცხოვრო ამ ტყუილით? ისედაც ბევრი ტკივილი გადავიტანე ცხოვრებაში. რაც იქნება, იქნება, ყველაფერს მოვუყვები.

_ კარგი გეტყვი, _ მტკიცე გადაწყვეტილება მივიღე, მისი ხელი ფრთხილად მოვიშორე და თვალებში მივაჩერდი, _ მე შენ მიყვარხარ, ბექა, დიდი ხანია, მიყვარხარ. ერთი წამიც არ მიცხოვრია შენზე ფიქრის გარეშე მას შემდეგ, რაც…

_ ეგ გასაგებია, მერე? _ ბექამ კონიაკი ჩამოისხა და ლოთი კაცივით დალია, სადღეგრძელოს გარეშე.

_ გარემოებამ მაიძულა, შენთან ურთიერთობაზე უარი მეთქვა.

მოულოდნელად კარზე ზარის ხმა გაისმა. ისე შევხტი, გული საგულიდან ამომივარდა. დაახლოებით თორმეტი საათი იქნებოდა, ვინ უნდა ყოფილიყო ამ დროს?



* * *



ზარი განმეორდა. დაზაფრული ადგილიდან არ ვიძროდი. ფეხს ვითრევდი, იქნებ არამკითხე სტუმარი გაბრუნებულიყო და თავის გზას გასდგომოდა. ტყუილად მქონდა ამის იმედი, ზარი არ წყდებოდა. ბექამ ეჭვის თვალით შემომხედა. როცა ნახა, რა დღეშიც ვიყავი, წამოდგა და თავად გაემართა კარის გასაღებად. თვალები დავხუჭე. დარწმუნებული ვიყავი, რომ სანდრო იქნებოდა. ჩემმა გუმანმა გაამართლა.

_ ოჰო, შენც აქ ყოფილხარ… ასეც ვიცოდი, _ ჩემს სმენას მისი ხმა მოსწვდა.

სკამს მიველურსმნე. სახეზე ხელები ავიფარე და მწარედ ამოვიგმინე.

_ მიმიღებთ? _ ცინიკურად იკითხა მოსულმა, _ თუ ხელს შეგიშლით?

_ შემოდი და გავარკვიოთ, _ მშვიდად უპასუხა ბექამ.

ესეც ასე! ესეც შენი გადამწყვეტი მომენტი. იქნებ ასე უკეთესია? ერთხელ და სამუდამოდ ხომ უნდა მოეღოს ამ ტანჯვას ბოლო? უმჯობესია, ბექამ თავისი ყურით მოისმინოს ყველაფერი, მაინც ვერ ვბედავდი თქმას. სანდრო კი გამიადვილებს ამას, თავად უფრო სიამოვნებით ისაუბრებს იმღამინდელ ამბავზე, არ მომაკლებს ამ სიამოვნებას.

ნაბიჯების ხმა უფრო და უფრო მიახლოვდებოდა. შევეცადე, მშვიდი სახე მიმეღო.

_ გამარჯობა, სო-ფი! _ სანდრომ ბოლო სიტყვა საშინელი სარკაზმით წარმოთქვა.

მთვრალი იყო, ფეხზე ძლივს იდგა.

ისეთი განმგმირავი მზერა ვესროლე, ვაგრძნობინე, მისი ნომერ პირველი მტერი რომ ვიყავი.

ირონიულად ჩაიცინა და ირიბად გაიხედა გვერდზე, ბექას ადგილმდებარეობას ზვერავდა. ეს უკანასკნელი მის უკან იდგა ხელებგადაჯვარედინებული, კედელს მიყრდნობოდა.

_ რაო, სიყვარულს გიხსნის? _ ჩემკენ გადმოიტანა მზერა სანდრომ.

მისი კითხვა უპასუხოდ დავტოვე.

_ თუ შენ უხსნი? _ არ მეშვებოდა.

_ მე ვუხსნი, _ თქვა მოულოდნელად ბექამ და ჩემკენ წამოვიდა, გვერდით დამიჯდა და მხარზე ხელი გადამხვია, _ რამე პრეტენზია გაქვს, ძმაო? _ აგდებით ჰკითხა.

_ მაქვს, _ თავი დააქნია სანდრომ, _ და თუ დაჯდომის ნებას მომცემთ, მოგახსენებთ.

_ დაბრძანდი, _ ხელით მიუთითა ბექამ სკამზე.

_ და დალევის ნებასაც ვითხოვ.

_ დალიე.

_ მომიჭახუნებ? დალევ ჩემთან ერთად? _ სანდრომ ჭიქა შეავსო და ასწია.

_ შენთან ერთად არ დავლევ, _ პროტესტი გამოთქვა ბექამ.

_ რატომ, ცუდი ბიჭი ვარ?

_ იმიტომ, რომ მე ვარ ცუდი ბიჭი.

_ მერე? ამან იცის ეს ამბავი? _ თვალებით ჩემზე ანიშნა სანდრომ.

_ გაცნობის დღიდან.

_ და მაინც თანახმაა?

_ თანახმაა, კი.

_ კარგი, მაშინ მე დავლევ. შენ გაგიმარჯოს, სოფიო, _ ჭიქიანი ხელით წრე მოხაზა სანდრომ და ბოლომდე დაცალა.

_ აბა, დაიწყე, _ ბექას ტონი არ შეუცვლია.

_ რა დავიწყო? _ წარბები შეკრა სანდრომ, _ სიმღერა?

_ ის, რისთვისაც ჩემთან მოხვედი.

_ შენთან არ მოვსულვარ, ამასთან მოვედი და რას წარმოვიდგენდი, სხვასთან ერთად თუ დამხვდებოდა.

_ მე ვარ სხვა?

_ ჩემთვის კი.

_ გასაგებია, მაშინ ამას უთხარი, რისთვისაც მოხვედი.

_ შენ რომ წახვალ, მერე ვეტყვი.

_ მერედა, ვინ გითხრა, რომ წასვლას ვაპირებ? მე აქ ვრჩები.

_ ვა, მართლა? ღამისთევით ხარ?

_ ჰო, ღამისთევით ვარ.

_ რატომ, სახლში მარტოს გეშინია?

_ კი, მეშინია.

_ კარგი, რახან შენსას არ იშლი, ვიტყვი. ეს ქალი მე მეკუთვნის, თანაც დიდი ხანია და მის დათმობას არ ვაპირებ, ძმა-ო!

_ ამ ქალს არ ეკითხები? იქნებ არ უნდა, რომ შენი საკუთრება იყოს?

_ მე ვიცი, რომ უნდა.

_ სცადე მაინც… ჰკითხე.

_ ვკითხავ… სოფიო…

_ წადი აქედან, სანდრო. აქ შენი ადგილი არ არის, შენს ცოლ-შვილს დაუბრუნდი, _ გაბზარული ხმით წარმოვთქვი.

_ წავიდე? მაგდებ?

_ გაგდებ და ეს შენ არ უნდა გიკვირდეს.

_ სხვათა შორის, ძალიან მიკვირს. იქნებ ამიხსნა, რატომ?

მივხვდი, სანდროს უნდოდა, მე მელაპარაკა იმ საშინელი ღამის შესახებ, ამიტომაც მისვამდა ასეთ «მიამიტურ» კითხვებს. ჩემთვის უკვე სულერთი იყო, რით დამთავრდებოდა ეს ყველაფერი, ამიტომ არაფრის დამალვას არ ვაპირებდი.

_ იცი შენ, რატომაც. გეყოფა, რაც ჩაიდინე. ამის პატიებას არ ვაპირებ.

_ რა ჩავიდინე? _ ისე გულუბრყვილოდ იკითხა, თითქოს არაფერში ყოფილიყო დამნაშავე.

_ იმ ღამეს ჩვენ შორის ყველაფერი დამთავრდა, _ ყრუდ ვთქვი და ამაკანკალა.

ბექას ხელი ნელ-ნელა მოსცილდა ჩემს მხარს. სიცივე ვიგრძენი ბეჭზე.

_ რომელ ღამეს? _ აგრძელებდა სანდრო თამაშს, _ რაღაც არ მახსენდება არც ერთი ღამე, ჩვენ ერთად ვყოფილიყავით.

_ წადი აქედან, მეზიზღები, მძულხარ, ატანა არა მაქვს შენი, _ მთელი ხმით ვიყვირე და ფეხზე წამოვიჭერი.

_ ოპ, ოპ, ოპ, ნუ ნერვიულობ, რა გჭირს? _ ხელები ისე ასწია სანდრომ, თითქოს მასზე თავდასხმას ვაპირებდი და ჩემს შეჩერებას ცდილობდა, _ რატომ ხარ ასე აგრესიული?

_ მორჩი ამ კომედიას, _ ბექაც წამოდგა და ხელები ჯიბეებში ჩაიწყო, _ თუ რამე გაქვს სათქმელი, თქვი და დაამთავრე!

ჩემდა გასაოცრად, სანდრო დადუმდა, თავი ჩაქინდა და იატაკს დააშტერდა.

სიჩუმე ჩამოვარდა. არც ერთი ხმას არ ვიღებდით. პაუზა გაიწელა. რამდენიმე წუთის შემდეგ სანდრომ თავი ასწია, ჯერ მე შემომხედა, მერე _ ბექას, ღვარძლიანად გაიღიმა და თქვა.

_ მე მასთან სექსი მქონდა.

_ მართლა? _ ხმა შეეცვალა ბექას.

_ მართლა, _ სანდრო უხერხულად შეიშმუშნა და თმაზე გადაისვა ხელი.

ერთხანს ისევ ჩამოვარდა სიჩუმე, რომელიც ბექამ დაარღვია. მომეჩვენა, რომ სანდროს ნათქვამი დიდად არ გაკვირვებია, სრულიად აუღელვებელი ჩანდა.

_ რამდენჯერ?

_ ერთხელ, _ საჩვენებელი თითი გაფშიკა სანდრომ და ბოროტი ღიმილით თვალი ჩამიკრა.

_ მერე რა. მე, სამაგიეროდ, აწი მექნება, თანაც ბევრჯერ, ძალიან ბევრჯერ, _ ნიშნის მოგებით უპასუხა ბექამ და კვლავ გადამხვია მხარზე ხელი.

სუნთქვა გამიჩერდა. სანდროს ნათქვამმა ბოლო მომიღო, ბექას სიტყვებმა კი საგონებელში ჩამაგდო. ჩემს დასაცავად ამბობს ამას? თუ გულწრფელია და მართლა ასე ფიქრობს?

_ ჰო-ო? _ სანდროს გაკვირვება გამოეხატა სახეზე, ალბათ არ ელოდა ამ სიტყვებს, _ შენთვის ეს არაფერს ნიშნავს?

_ რას უნდა ნიშნავდეს? მე, რატომღაც, მეგონა, რომ თქვენ წარსულში სიყვარულთან ერთად სექსიც გაკავშირებდათ ერთმანეთთან. თურმე ვცდებოდი. მით უკეთესი, თუ მხოლოდ ერთხელ იწექი მასთან. ეს ბევრ რამეს მეუბნება. ახლა ხომ გასაგებია ყველაფერი. შეგიძლია წახვიდე, ხელს მიშლი. ძალიან ცუდ დროს მოხვედი. ის იყო, სიყვარულის ახსნა დავიწყე, _ ბექა შესაშურად მშვიდი იყო.

_ მართალი ხარ. ჩემი წასვლის დროა, მე აქ არაფერი მესაქმება, როგორც ვატყობ, _ ღრმად ამოიხვნეშა სანდრომ, კონიაკის ბოთლს ხელი დაავლო, მოიყუდა და ლამის ბოლომდე დალია.

_ უკაცრავად, ხელი რომ შეგიშალეთ. არ უნდა მოვსულიყავი, ნანკამ შემაცდინა… წავედი… ისე… იმას სექსი არ ერქვა, თუ სიმართლე გინდა… ჩემი მზრიდან, სამაგიეროს გადახდას უფრო ჰგავდა…, _ ხელი აიქნია, თითქოს აბეზარ ფიქრებს იშორებსო თავიდან და ბარბაცით გაემართა ჰოლისკენ.

_ სანდრო! _ გასძახა ბექამ კართან მისულს.

მან თავი მოაბრუნა და ამღვრეული თვალებით მოხედა.

_ რატომ, რატომ გააკეთე ეს? შენ ხომ იცოდი, რომ ის მე მიყვარდა.

სანდრომ თავი ჩაღუნა, ჩაიცინა, მერე შეხედა ბექას და უთხრა.

_ მეც მიყვარდა. თოთხმეტი წელი მიყვარდა… შორიდან ვეფერებოდი, რადგან ვიცოდი, უუფლებო ვიყავი… მაგრამ შენ გაიმარჯვე. დავმარცხდი… ცხოვრებაში მეორედ დავმარცხდი… _ მწარედ გაიღიმა, ხელი ჩაიქნია და კარი გაიხურა.

ყველაზე მტანჯველი წუთები ახლა დაიწყო. ბექას თვალს ვერ ვუსწორებდი. რას იზამს, მომთხოვს ასხნა-განმარტებას, თუ არაფერს მკითხავს? იქნებ დავასწრო და თავად მოვუყვე ყველაფერი?

_ იცი, ბექა… _ ის იყო, საუბარი დავიწყე, რომ ცივად გამაწყვეტინა.

_ გვიანაა უკვე, წადი, დაწექი.

ამოვიოხრე და წამოვდექი.

_ არ მეძინება, მე შენთვის ბევრი დამიგროვდა სათქმელი.

_ სხვა დროისთვის გადავდოთ. წავალ მე, ღამე ნებ…

_ არა, არ წახვალ, _ მკაცრად ვთქვი და შევხედე.

ერთხანს თვალებით ვზვერავდით ერთმანეთს.

_ ერთი მიზეზი მაინც დამისახელე, რატომ უნდა დავრჩე? _ სიმწრით გაიღიმა.

_ იმიტომ, რომ… იმიტომ, რომ მეშინია, _ საცოდავი ხმით წარმოვთქვი, თალთ დამიბნელდა და ჩავიკეცე, მუხლები მიცახცახებდა.

ბექა მომვარდა და წამომაყენა, მხარში შემიდგა და ლოგინამდე მიმიყვანა.

_ რა გჭირს, პატარა ბავშვი ხომ არ ხარ? რა გემართება? წყალი მოგიტანო? ცუდად ხარ? _ შეშფოთებულმა დამაყარა შეკითხვები.

_ დარჩი, გთხოვ… დივანზე დაწექი.

_ კარგი, დავრჩები, ოღონდ არ დამიწყო ახლა, გაგიშლი, თეთრეულს დაგიფენ და ასე შემდეგ. არაფერი მინდა, ასევე მივწვები, მაინც არ მეძინება.

_ მეზიზღება, მძულს! _ ვიყვირე უცებ და ცრემლები წამსკდა, _ რა უბედური ვარ…

_ ნუ, ნუ, არ გინდა, ნუ ტირი. ვერ ვიტან ცრემლებს. ტირილი რა საჭიროა?

_ ძალიან გთხოვ, მათქმევინე, ასე არ შემიძლია.

_ რა უნდა მითხრა, სოფი ისეთი, რაც არ ვიცი? უკვე მითხრეს, გავიგე ყველაფერი.

_ არა, ასე არა. მინდა დაწვრილებით მოგიყვე.

_ დაწვრილებით ვიცი. გგონია, შემთხვევით ვარ აქ? ნანკამ ყველაფერი მიამბო, უფრო სწორად, ვაიძულე, ეთქვა. სანდროს დიდი ხანია, ინფორმირებული ჰყავს. ასე რომ… დამშვიდდი და დაიძინე.

_ ხომ არ წახვალ? _ მაჯაზე წავეპოტინე.

_ არა, არ წავალ. მეც დავწვები.

ბექამ თავზე მზრუნველად გადამისვა ხელი, მერე შუქი ჩააქრო და ტახტზე გაუხდელად მიწვა.

თვალზე რული არ მეკარებოდა. ან რა დამაძინებდა, იმდენი რამ მოხდა. ამ ყველაფერს ისიც ემატებოდა, რომ ბექა აქ იყო, სულ ახლოს, ჩემგან ორიოდე მეტრის დაშორებით.

არ ვიცი, რამდენი ხანი გავიდა. მთელი გულისყური ტახტისკენ მქონდა მიპყრობილი. ბექამ რამდენჯერმე იცვალა გვერდი, მასაც უჭირდა დაძინება. არა, დილამდე ამ ყოფაში ვერ გავძლებდი.

_ ბექა, _ ხმადაბლა დავუძახე.

_ რა იყო, სოფი? _ დახშული ხმა ჰქონდა.

_ მცივა… ვერაფრით ჩავთბი, მოდი, ჩემთან დაწექი, _ ძალიან გამიჭირდა ამის თქმა, მაგრამ მაინც შევძელი.

სიჩუმემ დაისადგურა, ბექა არ შერხეულა. მე სუნთქვაც კი შევწყვიტე, ისე დავიძაბე. მერე ტახტი აჭრიალდა… წამოდგა… სიბნელეში გარკვევით ვხედავდი მის სილუეტს.

_ ვერ შეგპირდები, რომ შენს გათბობას შევძლებ, _ ჩურჩულით თქვა, საბანი გადაწია და გვერდით მომიწვა, თავქვეშ ამომდო ხელი და ჩამიხუტა.

მის მკერდზე მისვენებული გავინაბე, მამაკაცის გულის ბაგაბუგი მესმოდა.

_ ძალიან ხმაურობს ჩემი გული, არა? _ მკითხა ცოტა ხნის შემდეგ.

_ ჰო, ამ ხმაურში როგორ გინდა დაიძინო, _ კმაყოფილმა სიბნელეს გავუღიმე.

_ შენც ნუ დაიძინებ, _ თქვა და თავქვეშ ამოდებული ხელი ნიკაპზე ამომდო, ჩემი სახე თავისკენ მისწია და ტუჩებზე დამაკვდა…

ეს იყო ღამე, რომელშიც ნაღველი და სევდა სინაზეში გადაიზარდა, ტკივილი _ ვნებათაღელვაში, სიმწარე _ ნეტარებაში. ახლა, სწორედ ამ წუთებში უნდა გადამერჩინა ჩემი სიყვარული, სხვანაირად მის შენარჩუნებას ვერ შევძლებდი. თან მეშინოდა, ამით არ დამთავრებულიყო ყველაფერი, ვნების დაცხრომის შემდეგ ბექა არ გამქრალიყო ჩემი ცხოვრებიდან, სინანული არ ეგრძნო ამ ერთად გატარებული ღამის გამო. ვცდილობდი, არ მეფიქრა ამაზე, მთელი არსებით მივცემოდი სიამოვნებას. ისე ხარბად ვკოცნიდი, თითქოს ჩვენი შეხება უკანასკნელი ყოფილიყო, თითქოს მეტჯერ არასდროს განმეორდებოდა ბედნიერების ეს წუთები. ასე მეგონა, სხვა განზომილებაში მოვხვდი, სხვა პლანეტაზე, სადღაც მაღლა ავიწიე, უსასრულო სივრცეში და მასში დავსახლდი… ვცხოვრობდი მასთან ერთად, როგორც შემეძლო, როგორც გამომდიოდა… ვცხოვრობდი ყოველი მისი შეხებით, ყველა მისი ჟესტით, მოძრაობით, მისი სიჩუმითაც კი… ის მიკოცნიდა თითებს, ყელს, მკერდს… ვგრძნობდი, როგორ მითრთოდა სხეული მისი ტუჩების შეხებაზე. ის წარამარა იმეორებდა ჩემს სახელს, მერე კვლავ ისრუტავდა ჩემი შიშველი სხეულის სურნელს, თან ისე ძლიერად მიკრავდა მკერდში, თითქოს სადმე გაქცევა მქონოდა განზრახული… მე ვგრძნობდი ამას, ამიტომაც მთელი არსებით ვეძლეოდი მამაკაცს, ნეტარების მეცხრე ცაზე ასული…

გარეთ კი ქარი ანგრევდა არემარეს, ზრიალი გაჰქონდა ფანჯრებს…

7 7 7

ბექა ფანჯარასთან იდგა და ქუჩას გადაჰყურებდა. მზიანი დილა იყო, ქარი ჩამდგარიყო. ავდექი, სარაფანი გადავიცვი და მას მივუახლოვდი, ზურგიდან ჩავეხუტე და ხელები მოვხვიე. თვალები ცრემლით ამვსებოდა, უხმოდ ვტიროდი, ოდნავ მიცახცაცებდა მხრები.

_ რამე მოხდა? _ მკითხა მან ისე, რომ არ განძრეულა.

ნაღვლიანად გავიღიმე.

_ იცი? საბოლოო ჯამში, დიდი მნიშვნელობა არა აქვს, რა იქნება დღეიდან, წახვალ თუ დარჩები. მხოლოდ ერთი რამ მინდა გთხოვო. თუ დარჩენას არ აპირებ, არ დამივიწყო მაინც. ქალი თუ მოგინდეს…. სხვასთან ნუ წახვალ, მე გაგიწევს მის მაგივრობას.

_ რომელ ქალზე მელაპარაკები, სოფი? _ გაკვირვებული მოტრიალდა და დამაშტერდა.

_ აი… ქალი… ხომ დადიხარ ხოლმე ქალებში… როგორც კაცებმა იციან… _ თვალი ავარიდე.

_ შენ რა… მთავაზობ, რომ… სწორად გავიგე?

უხმოდ დავუქნიე თავი. რამდენიმე წამი ასე მიყურებდა გაშტერებული, მერე კი სიცილი აუტყდა.

_ რა სულელი ხარ… რატომ გადაწყვიტე ასე, რა შემატყვე სამაგისო? არ გირჩევნია, სამზარეულოში გაცუნცულდე და ყავა გამიკეთო? საუზმეც არ გვაწყენდა. მე უკვე მოვედი შენთან და უკან გაბრუნებას არ ვაპირებ. გასაგებია? _ მკლავებში მომიწყვდია და მაკოცა.

სული შემიგუბდა.

_ რა ლამაზი ხარ, რომ იცოდე, რა ტკბილი. ამ სიამოვნებას ნამდვილად ვერ მოვიკლებ. გგონია, ასე ადვილია შენი მიტოვება? არ ვაპირებ… და არც არასდროს მქონია ამის მცდელობა. მიდი, მაჭამე რამე, მგელივით მშია…

ის იყო, საუზმე მოვრჩით და მაგიდის ალაგებას შევუდექი, რომ ბექას მობილურმა დარეკა.

_ გისმენ, ვაჟა, ჰო, _ ჩასძახა ბექამ და მოულოდნელად სახე შეეცვალა, _ რას ამბობ, როდის!.. ა! არა, მე არა… ვერ მოვალ… «პახმელიაზე» ვარ, არ შემიძლია. გელას დაურეკე ან სხვა ვინმეს… არა-მეთქი, ხომ გითხარი! _ წამოიყვირა უცებ და გათიშა, ფერი არ ედო სახეზე.

_ რა მოხდა? _ ფრთხილად ვკითხე, გული გადამიქანდა.

უაზროდ შემომხედა. თავი გადააქნია და წამით თვალები დახუჭა.

_ ბექა, არ იტყვი, რა მოხდა? _ მივუახლოვდი.

_ სანდრო ავარიაში მოყვა. ცუდად არის, მთლად დალეწილია, სასწრაფო ოპერაცია სჭირდებაო, შეიძლება ვერც გადარჩეს, _ ყრუდ ჩაილაპარაკა.

_ მერე? _ ვერ მივხვდი, მეწყინა თუ გამიხარდა.

_ მე არ გავაკეთებ.

_ გელა სად არისო? ის რატომ არ აკეთებს? _ ხმა გამებზარა.

_ თბილისში არ არის… მე არ გავაკეთებ, სოფი, _ თვალი თვალში გამიყარა.

წამით ჩავფიქრდი, გადაწყვეტილებას ვიღებდი. მერე რაღაც ღრმა ამოსუნთქვისმაგვარი გავაკეთე, თითები ერთმანეთში გადავხლართე და დავიწყე.

_ იცი? შენ ექიმი ხარ…

_ გმადლობ, რომ შემახსენე, _ ირონიულად შენიშნა.

_ არ გაქვს უფლება, ასე მოიქცე. დაფიქრდი, _ სიტყვებს დიდი სიფრთხილით ვარჩევდი, რომ არ განმერისხებინა, _ მას თავისი გაჭირვება ეყოფა. უნდა აჯობო საკუთარ თავმოყვარეობას…

_ რა შუაშია აქ თავმოყვარეობა? _ გაბრაზდა ბექა.

_ არ ვიცი, მაგრამ… ის კი ვიცი, რომ უნდა გადაარჩინო. ეს შენი მოვალეობაა. დამიჯერე, გთხოვ, მას შვილები ჰყავს…

_ ჩემ გარდა იქ არავინ არის? ხომ შეიძლება, სხვამ გაუკეთოს? მე რატომ მომჩერებიან?

_ როგორც ჩანს, არავინ არის.

ამ დროს ჩემმა ტელეფონმაც დარეკა. გიზელა იყო, დროზე მოდი, ოპერაციაზე გიბარებენ, ანესთეზიოლოგია საჭიროო. სანდროზე სიტყვა არ დაუძრავს. მივხვდი, შეგნებულად არ მითხრა. ეგონა, რომ მეც უარს ვიტყოდი.

_ მე უნდა წავიდე, ბექა.

_ ნება რომ არ დაგრთო, მაინც წახვალ?

_ შენ ხომ იცი, რომ წავალ. არა იმიტომ, რომ მისი გადარჩენა ჩემთვის ძვირფასია, არამედ იმიტომ, რომ ადამიანის სიცოცხლეა საფრთხეში.

ბექას სახე აელეწა. ვიგრძენი, მასაც უნდოდა წამოსვლა და ვერ გადაეწყვიტა.

_ დრო არ იცდის, ბექა, წავედით, ჩვენ ორივეს გველოდებიან.

… და ჩვენ წავედით.

7 7 7

_ ღამის ორ საათზე მოიყვანეს. უგონოდ იყო. სისხლდენა ჰქონდა ნაწლავებიდან. ვერ მივხვდით, საიდან ჟონავდა სისხლი. არც რენტგენმა და არც ექოსკოპიამ არაფერი უჩვენა. არადა, ლამისაა, დაიცალოს სისხლისგან, წნევა უფრო და უფრო უვარდება, ჰემოგლობინიც. უნდა გავჭრათ, სხვა გზა არა გვაქვს, ეჭვი მაქვს, რომ თირკმელია, უბრალოდ, არ ჩანს, _ მძიმედ ლაპარაკობდა ვაჟა, _ უაზრო რაღაცებს გაჰყვირის, ბოდავს თუ რა არის, ვერ გავიგე.

_ თავზე თუ გადაუღეთ სურათი? _ ვკითხე ვაჟას.

_ ჯერ არა, ახლა მუცლის ღრუ უფრო მნიშვნელოვანია, ამას უნდა მივხედოთ.

_ კარგი, მოამზადეთ ყველაფერი, ათ წუთში დავიწყებთ, _ თქვა ბექამ და კაბინეტში შევიდა.

_ სოფიო, ცოტა მეტი შეუშვი, რომ ვეღარ გავიღვიძო, _ ძლივს ამოთქვა სანდრომ, მე რომ დამინახა, _ ხედავ, რა ტუზი დაგეცათ შენ და ბექას, კარგი შანსი მოგეცათ შურისძიებისთვის.

_ ნუ ლაპარაკობ, ეცადე, დამშვიდდე, ყველაფერი კარგად იქნება, _ გავამხნევე გაფითრებული მამაკაცი, მისი სიტყვებისთვის დიდი მნიშვნელობა არ მიმინიჭებია.

…ოპერაცია სამ საათს გაგრძელდა. ბექას ვაჟა ეხმარებოდა. დროზე მოხდა ქირურგიული ჩარევა, სანდროს მუცლის ღრუ სისხლით ავსებოდა. თირკმელი ჰქონდა გაგლეჯილი, ღვიძლი და ელენთაც დაზიანებული. ელენთა და ცალი თირკმელი ამოაცალეს, მათი შენარჩუნება შეუძლებელი იყო. გაუმართლა, რომ დროზე მივუსწარით. კიდევ რამდენიმე საათი და ცოცხალი აღარ იქნებოდა.

ოპერაცია რომ დამთავრდა, მხოლოდ მერე დავურეკე ნიტას. გულგახეთქილი მოვარდა, გულამოსკვნით ტიროდა.

_ გადარჩება, სოფიო? _ უკვე მერამდენედ შემეკითხა.

_ გადარჩება, ნუ გეშინია. დაწყნარდი, ახლა მისთვის მხოლოდ ყურადღება და სიმშვიდეა საჭირო.

_ წუხელ დამირეკა, თუ მიმიღებ, დავბრუნდებიო. საშინლად ვეჩხუბე, რაც კი გულში მქონდა, ყველაფერი ვუთხარი, მთელი ბოღმა გადმოვანთხიე. ასე ნუ მელაპარაკები, თორემ საერთოდ არ მოვალო. ჯანდაბამდის გზა გქონია-მეთქი, ვუყვირე. გამითიშა ტელეფონი. მერე ვერაფრით დავუკავშირდი, საერთოდ გამორთო. რას ვიფიქრებდი…

_ მთვრალი ყოფილა, ამბობენ, საშინელი სისწრაფით მიდიოდაო, _ თავი გავაქნიე.

_ ჩემი ბრალია, მე გავამწარე, ისეთი რამეები ვუთხარი. ღმერთო, გადაარჩინე, მისი სიკვდილი ნამდვილად არ მინდოდა.

_ არ მოკვდება, ნუ ნერვიულობ, _ გავუღიმე ნიტას და გადავეხვიე, _ აწი მაინც ისწავლის ჭკუას.

_ ჰემატომა აქვს თავში, _ კარი შემოაღო ამ დროს გიზელამ, _ კიდევ ვერთი ოპერაცია სჭირდება.

_ რას ამბობ! _ შევიცხადე, _ ვინ უნდა გაუკეთოს.

_ ჭკუასელს გამოუძახეს, უკვე მოდის.

_ ახლავე უკეთებენ?

_ ამწუთასვე, უფრო და უფრო იზრდება შეშუპება.

ნიტამ შეჰკივლა და ღონემიხდილს გული წაუვიდა. ძლივს მოვასულიერეთ მე და გიზელამ.

_ არ გრცხვენია? მე შენ ძლიერი ქალი მგონიხარ, რა მოგდის? _ უსაყვედურა გიზელამ გონზე მოსულს, _ დიდი არაფერია, ადვილი ოპერაციაა, მალე დამთავრდება.

_ კიდევ უნდა გაჭრან?

_ არა, არა, ჩვეულებრივი ამოტუმბვა მოხდება და მეტი არაფერი. ოც წუთში მორჩებიან, დაწყნარდი, _ ამშვიდებდა გიზელა აკანკალებულ ქალს.

საორდინატოროდან გამოვედი და ბექას კაბინეტს მივაშურე. ის სავარძელში იჯდა დაღლილი, თავი უკან გადაეგდო.

_ როგორ ხარ? _ თბილად მოვიკითხე.

_ უკეთ. იცი, ახლა რა მინდა? _ თავი წამოსწია და ეშმაკურად შემომხედა.

_ ყავა?

_ ჯერ ყავა, მერე ქალი, _ მითხრა და გაიცინა.

_ ერთი თუ ორი? _ გავიხუმრე.

_ რა _ ყავა თუ ქალი?

_ ყავა, რა თქმა უნდა. ორი ქალის უფლებას ვინ გაძლევს, რო?

_ ასეც ვიცოდი. მშვიდობით, თავისუფლებავ! _ პათეტიკურად წარმოთქვა და ხელები ჩემკენ გამოიშვირა.

ყელზე მოვხვიე მკლავები და ჩავეკონე.

_ იცი, რომ მასთან ერთად ნანკაც ყოფილა? _ თქვა უცებ.

_ ნანკა? მერე? _ ისე გამიკვირდა, გველნაკბენივით წამოვხტი.

_ ისიც დამტვრეულია, ორივე ფეხი ჰქონია მოტეხილი და ხერხემალი სერიოზულად დაზიანებული. ტრავმატოლოგიურში გაუქანებიათ. შეიძლება მთელი ცხოვრება ინვალიდად დარჩეს.

_ არც ამას დაადგება კარგი დღე, კარგა ხანს ვერ გასწორდება წელში, _ სანდროს მისამართით ვთქვი.

_ ჰო, _ თქვა ბექამ და ამოიხვნეშა, _ მიკეთებ ბოლო-ბოლო ყავას, თუ როგორ არის საქმე?

_ ახლავე მოგიტან. ქალი სად მოგართვათ?

_ ქალი, რა თქმა უნდა, სახლში, ცხელ წვნიანთან ერთად, _ მხიარულად შესძახა, _ «პახმელიაზე» უკეთესი საშუალება არ არსებობს.

_ მაშინ ყავას შემოგიტან და მე შინ წავალ, მოვემზადები, _ მრავალმნიშვნელოვნად ვთქვი.

უსიტყვოდ დამიქნია თავი, სიყვარულით სავსე მზერა მესროლა.

7 7 7

ბექას შეაგვიანდა. შეგნებულად არ ვურეკავდი, ვიცოდი, უმიზეზოდ არ დააგვიანებდა. ცხრა ხდებოდა, რომ მოვიდა. ისეთი დაღლილი გამომეტყველება ჰქონდა, შემეცოდა. სუფრა გაშლილი დავახვედრე.

_ რატომ დაგაგვიანდა?

_ სახლში შევიარე, წყალი გადავივლე და ტანსაცმელი გამოვიცვალე.

ახლაღა შევამჩნიე, რომ თმა სველი ჰქონდა.

_ აქ ვერ დაიბანდი? _ ვუსაყვედურე.

_ კი, მაგრამ ტანსაცმელს ვერ გამოვიცვლიდი, _ გამიღიმა და აბაზანაში შევიდა ხელების დასაბანად. მინდოდა მეკითხა, სანდრო როგორ არის-მეთქი, მაგრამ თავი შევიკავე.

_ ისევ ამოვარდა ქარი, _ თქვა და მაგიდას მიუჯდა, _ არა და არ გამოვიდა ამინდი. ვერ გაიგებ, ზაფხულია თუ გაზაფხული.

_ მე მიყვარს ქარი, _ იდუმალი ხმით წარმოვთქვი.

_ ხანდახან მართლა ასწორებს, განსაკუთრებით სექსის დროს, განსხვავებულ ტალღაზე გაყენებს, მუხტს გმატებს, _ ეშმაკურად შემომხედა, _ კარგი იქნება, რომ არსებობდეს «ქარი გამოძახებით».

_ უკვე არსებობს, _ მრავალმნიშვნელოვნად ვთქვი და გვერდით მივუჯექი.

_ როგორც კი ორმოცი დამთავრდება, ჩემთან გადმობარგდები, _ უცებ დაუსერიოზულდა სახე, _ ქორწილამდე ვერ მოვიცდი.

სახეზე წამოვწითლდი.

_ რა იყო, არ მოგწონს ჩემი წინადადება? _ გემრიელად ილუკმებოდა ბექა, თან თვალს არ მაცილებდა.

_ როგორ არა, ამაზე უკეთესს რას შემომთავაზებდი, _ ბედნიერებისაგან ფრთაშესხმულმა თავი მხარზე მივადე.

_ რა-ას? ვიცი, რასაც. ავდგეთ და ახლავე ლოგინში გადავინაცვლოთ. წუხელ შენი სექსუალური შესაძლებლობები კარგად ვერ შევაფასე. კიდევ ერთხელ უნდა ვნახო, რა შეგიძლია.

სიცილი ამიტყდა. ბექამ ხელში ამიტაცა და საძინებლისკენ გამაქანა.

_ ბექა, მართლა არასდროს გიფიქრია ჩემი მიტოვება? _ ჩურჩულით ვკითხე, სანამ ტანსაცმელს მხდიდა.

_ მიტოვება?.. სულაც არა, _ ჩურჩულითვე მიპასუხა, _ ასეთი სიტყვა ჩემს ლექსიკონში არ არსებობს…

და ისევ ალერსის ბურანში გამხვია.

ისევ ატრიალდა სამყარო.

ისევ სხვა განზომილებაში აღმოვჩნდით ორივე.

და ისევ ქროდა ქარი…


ავტორი: სვეტა კვარაცხელია