თავი1
წვიმიანი დღე იყო..ქარი ფოთლებს ჰაერში ფანტავდა და სიკვდილს უსწრაფებდა…ქუჩაში სრული სიმშვიდე სუფევდა....არსაიდან ჩამიჩუმი არ ისმოდა,კაცის ჭაჭანება არ იყო....ან ამ საშინელ ამინდში რომელი სულიერი არსება გამოვიდოდა გარეთ?წვიმის წვეთები ხმაურიანად ეცემოდა მიწაზე ქარის გამაყრუებელი ხმა კი მთელ არემარეს მოიცავდა და ექოსავით ედებოდა თბილისის ქუჩებს, აქა-იქ თუ გაივლიდა მანქანა რომელიც ოჯახში მისვლას ლამობდა,რადგან იქ თავის საყვარელი ცოლ-შვილი ელოდა ან თუნდაც დედა რომლისთვისაც სიცოცხლე უღირდა,უხაროდა და ცოცხლობდა,მისთვის იბრძოდა,და ამ ბრძოლას ბოლომდე უმკლავდებოდა
უმკლავდებოდა,რომ არ წაეგო და დედისთვის გული არ ეტკინა,და არ დაეკარგა ის მან იცოდა რომ თუ ის გაყინული მივიდოდა სახლში ეს მისთვის არაფერი იყო,რადგან ყავდა დედა რომელიც მის გაყინულ ხელებს მისი სითბოთი და მგრძნებარე გულით გაათბობდა მის მიერ მომზადებული ცხელი ყავა ან ჩაი ესიამოვნებოდა და გაყინულ სხეულს დაუნამებდა მის მიერ მომზადებული ვახშამი რომელსაც გემრიელად მიირთმევდა და შემდეგ დედის კოჟრიან ნაოჭიან ხელებს დაუკოცნიდა და გულში ჩაიკრავდა
ასე ეყოლებოდა სანამ დედის თბილი სახით და მოფერებით არ დაკმაყოფილდებოდა
ქარი ისევ ქრის წვიმა უმატებს და თითქოს არემარეს იპყრობს უბრძოლველად რომელმაც ისე შემოაღწია,რომ წინააღმდეგობა არაფერს და არავის გაუწევია ან ვინ გაუწევდა?თქვენ დასვამთ კითხვას..მზე? მთვარე? ვარსკვლავები? მათაც ხო ისეთივე ძალა აქვთ როგორც წვიმას და ქარს?მაშ რატომ დაიპყრო უბრძოლველად წვიმამ არემარე?რატო დასტრიალებს თავს ქალაქს და მოსვენებას არ აძლევს?
ზუტად ამაშია საქმე....ღამის აჩრდილია წვიმა რომელიც ფარავს მთვარეს და უჭრის ყველანაირ გზას რათა მისი სინათლით გაანათოს არემარე
წყვიადია.....ამ წყვიადში კი რაღაცამ ინათა ეს არ იყო უმნიშვნელო,უბრალო და არაფლისმთქმელი ნათება..ეს ცეცხლის ძლიერი ალია რომელიც ჰაერში ავარდა და არემარე გაანათა
იფეთქა.....ფეთქებას ცეცხლი...ცეცხლს კი ტირილი....ტირილს ისტერიული სიცილი....სიცილს კი ისევ ტირილი მოყვა.....ქალი შველას ითხოვდა მე-10 სართულის აივნიდან....მაგრამ მისი მშველელი არავინ იყო....
უცებ ქაოსი....სიცივე...ტირილი...ყვირილი....კივილი..შველა...სახანძრო...სასწრაფო...მაშველთა ბრიგადა....ხალხით სავსე ქუჩა....მაგრამ შველელი არავინ....
უკვე გვიანია ის რაც მოხდა მხოლოდ ბედისწერა იყო