მთელი სისწრაფით უკან დავიხიე მაგრამ გიორგიმ მისკენ ძლიერად მიმიზიდიდა!
როგორც იქნა თავი დავიხსენი მისგან
-რასაკეთებბ!! ეს არშეიძლება (ვყვიროდი)
-ვერ შევძელიი!! შენგან თავის შორს დაჭერა ვერ შევძელიიი!!!!! (გიორგი)
-გიორგი მთვრალი ხარ და არიცი რასამბობ
-გგონია ფხიზელი ამის თქმას ვერ გავბედავდი? (გიორგი)
-უბრალოდ ერთ რაღაცას გკითხავ, ჩემგან შორს ყოფნა რატომ გინდოდა?
-იმიტომ რომ მეშინოდა გრძნობების!არ მინდოდა ოდესმე ვინმე შემყვარებოდა!! რატომ? წარსულიი!! ოდესღაც ისეთ ხალხთან მქონდა ურთიერთობა რომლებიც მუდამ ხიფათში იყვნენ, დღესაც ვცდილობ მათ ჩამოშორებას თუმცა... მუქარაში ცხოვრება ყელში ამომივიდა!! არიცი რაძნელია როცა ყოველ ზარს ტელეფონზე შიშით პასუხობ იმიტომ რომ შეიძლება გითხრან რომ დედაშენს ან შენ რომელიმე ახლობელს რამე დაუშავეს!!
მივედი და ჩავეხუტე...არვიცი რატომ მაგრამ მომინდა და ჩავეხუტე მანაც შუბლზე მაკოცა და ძლიერად მომეხვია...
ეს იყო ყველაზე ბედნიერი მომენტი ჩემ ცოხვრებაში
-ყველაზე კეთილი ადამიანი ხარ ვისაც კი ოდესმე შევხვედრილვარ და ბოდიში იმ სიტყვებისთვის მანქანში რომ გითხარი. ვერვიტან გოგო რო ტირისს და შენკიდე ვერაფრით გაგაჩერე ტოო...
ყოველთვის ორაზროვანი გამოხედვა ქონდა, ღიმილზე საერთოდ ზედმეტია ლაპარაკი.
-არაუშავს. წადი ნინა გელოდება
-აუუუ ეგ გოგო იმენა მოსიარულე შარია (გიორგი)
-ხომაგრამ უყვრხარ
-შეგიძლია უთხრა რომ ჩემი გული სხვას ეკუთვნის (და თვალი ჩამიკრა)
მეორე დღეს ჩემი დბადების დღე იყო, სადღაც 11სკენ წავედით სახლში, მევთქვი ცოტას დავიძინებ მგრამმ ვინგავადა 12ს აკლდა 2 წუთი ისე კარზე კაკუნი
თვალებ დახუჭული შმოვიდა გიორგი
-შიშველი ხომარხარ? (და ერთი თვლი გაახილა, ძალიან საყვარელი იყოოო)
-აჰაჰ შემოდი
-დაბადებისდღეს გილოცავ პატარავ (გიორგი)
ამ სიტყვების გაგონენაზე ლოყები ამეწვა
-მადლობა
ცოტახანს ვსაუბრობდით...მერე ორივე დასაძინებლდ წავედით!
დილით ლიზის ყვირილმა გამაღვიძა
ამანხო ლაპრაკი არიცისსს!!
-რახდება გოგოო
-მარ ხომარიცი გიორგი სადარის(ლიზიკო)
-არა რახდება?
-აქ არარის(ლიზიკო)
-იქნებ სადმე გავიდა მერე რაა
-ხოოო მაგრამ წუხელ ვნახე სადღაც რომ გადიოდა მგონი მთვრალი იყო, ბოთლი იდო მაგიდაზე დაცარიელებული და ისე გავარდა შემეშინდა(ლიზი)
გადიოდა დრო, გიორგი კი არსად ჩანდა... სად უნდა წასულიყო, წყნეთში ვის იცნობს, ღმერთოჩემო რამე ხოარ შეემთხვა. ვნერვიულობდით...ბიჭები მოსაძებნად წავიდნენ, ჩვენ კი რაღა დაგვრჩენოდა ვიჯექით და ვფიქრობდით სად შეიძლება წასულიყო... მეტი აღარ შემეძლო...ოთახში ავირბინე ნერვიულად მოვიხურე კარები და უცებ ტელეფონმა დარეკა...გიორგის ნომერი იყო
-გიორგი სად ხარ? როდის წახვედი ან საერთოდ რატომ წახვედი ისე რომ არავისთვის არაფერი გითქვამს?
-უკაცრავად ქალბატონო თქვენ გიორგი დადიანის მეუღლე ხართ?(უცნობი ქალი)
-არა რასამბობთ
-უკაცრავად უბრალოდ ნომერზე ისეთი სახელი ეწერაა მეუღლე მეგონეთ, მისმინეთ ბატონი გიორგი წუხელ ავარიაში მოყვა, მას მე ვკურნალობ, გონს ჯერაც არარის მოსული....
გავითიშე...ტვინი აღარ მიმუშავებდა, ვერაფერი გავიგე გარდა"ბატონი გიორგი ავარიაში მოყვა"!!!!
"ავარია"
"გიორგი"
"გონს არ მოსულა"????
გაგიჟებულები მიყურებდნენ როცა ქვემოთ ჩავედი
-რახდებაა მაარრ რაგჭირსს(ნინი)
-გიორგი
და გავიქეციიი, სასწრაფოდ მანქანაში ჩავჯექი და იმ მისამართზე მივედი რომელიც ექთანმა შეტყობინების სახით გამომიგზავნა
სირბილით შევვარდი საავადმყოფოში
-როგორ არისს? მითხარიით როგორ არის
-დამშვიდდით ქალბტონო ისევ უგონოდაა(ექიმი)
-და დავმშვიდდდდე? უგონოდ არისო და დავმშვიდდე?? შემიშვით გთხოვთ
-კიმაგრამარ შეიძლება(ექიმი)
-უბრალოდ ვნახავ გთხოვთ
მაინც შევედი, გიორგი ისეთ მდგომარეობაში რომ დავინახე კინაღამ გავაფრინე, თვალები ჩაწითლებული, ხეელები მიკანკალებდა...
უბრალოდ მივუახლოვდი
აპარატს შევხედე...
-გთხოვ არასდროს შეწყვიტო სუნთქვა, მე ამით ვცოცხლობ
(ვლაპარაკობდი ჩემთვის, გიროგის ვერ ვეხებოდი...მეშინოდა...მეშინოდა რომ იგრძნობდა და მას ეს არმოეწონებოდა! მაინც ვერ გავძელი, ხელი ჩავჭიდე...)
უეცრად კი...
-მეკი შენით ვცოცხლობ მარიამ(გიორგი)
-გიორგიი!!როგორ ხარ? რადაგემართა??რატომ არავისუთხარი სად მიდოდი ან საერთოდ მთვრალი როგორ დაჯექი ავოტმობილზეე???
-მოდი რიგრიგობით მკითხე კარგი?(არა მაინც როგორ ქონდა ხუმრობის თავი)
-შენნ სულ გგაგიჟდი ხო?
-დიახ.შენ გამაგიჟე(გიორგი)
მერე მის ექთანს დავუძახე.ცოტახანს ვისაუბრეთ.კარგად იყო.მხოლოდ ოდნავი მოტეხილობა აწუხებდა.
-აბა მითხარი როგორ ხარ
-თვალები ჩაწითლებული რატომ გაქვს? ტიროდი?(გიორგი)
-არაა იცი ძალიან გამიხარდა როცა ვიღაცამ მითხრა რომ უგონოდ ეგდე საავადმყოფოში
-ჩემ გამო იტირე? ჩემნაირი ადამიანის გამო?(გიორგი)
-იცი? სულაც არხარ ისეთი როგორიც თავი გგონია!!შენ ბევრად კარგი ხარ.ყოველშემთხვევაში ჩემთვის!
-ამით რისი თქმა გინდა?? (ეშმაკურად შემმომხედა)
-მე? არა უბრალოდ...
-უბრალოდ გიყვარვარ(გიორგი)
-რა?
-მაინტერესებს როდის აღიარებ(სიცილით თქვა გიორგიმ)
-იდიოტო არაა...
-იცი მეშინოდა რამე არ დაგგმართნოდა და ამიტომ გთხოვდი თავის შორს დაჭერა თუმცა წუხელ ამ ყველაფერს წერტილი დავუსვი.აღარ არსებობს ის ადამიანი!!
-რაა??რაგაააკეთე???
-არა არა მე ადამიანი არასდროს მომილლავს.უბრალოდ მივახვედრე რაღაც რაღაცეებს...(გიორგი)
-და ეხლა რამოხდება?
-ეხლა აღიარებ რომ გიყვარვარ(გიორგი)
-კარგიი რა ისედაც ხომიცი...(უპს!! არმეგონა ასე ადვილად თუ წამომცდებოდა)
-რა?(დაჭყეტილი თვალებით, გაკვირვებული მიყურებდა)
-ისაა...
ოთახში ბავშვები შემოვარდნენ
-გიორგიი როგორ ხარრ ბიჭო? სად გაგვექეციი??........
ის კი ისევ გაკვირვებული მიყურებდა
-მე და შენ მერე ვილაპარაკებთ(მითხრა და ბავშვებს შეუბრუნდა)
მოკლედ ცოტახანში გამოწერეს ეს ვაჟბატონი და მეშინოდა რომ რამეს მკითხავდაა და


ბავშვებოო დღეს მოკლე თავიი დავდე.არ მეცალა და მეტი ვერ მოვასწარიიი((შემდეგზე ავანაზღაურებბბ^^