ბავშვების გაბრწყინებულ საახეებს ვუყურებდი და გული ორმაგად მტკიოდა. როგორ შემეძლო მათთვის ეს ბედნიერებაა მომეკლო?! ან მე ან თავად ალექს? თუმცა არც იმ ქალებს მინდოდა დავმსგავსებოდი, რომლებიც მხოლოთ იმის გამო ვერ ანგრევდნენ ოჯახს, რომ შვილები ჰყავდათ.... არ მინდოდაა ეს, არა თუმცა არავის ესმოდა ჩემი და ეს უარესად მტკენდა.
ამ ფიქრებში ვიყავი როცა გიორგი წამომადგა თავზე.
-დედა.... მის თვალებში ტკივილი იგრძნობოდაა, რაღაც დიდი და ამოუხსნელი ტკივილი.
-რამე მოხდა გიო?! ცრემლები შევიშრე თვალებზე
-შეიძლება ვილაპარაკოთ?! თავი დავუქნიე და კაბინეტისკენ გავწიეთ.
-შენი თითეული ცრემლი, ტკივილი, იარაა და ცუდად ყოფნა მახსოვს! ცოტახნის დუმილის შემდეგ დაიწყო.
არ მინდა კიდევ ტიროდე და გტკიოდეს. ჩენ ჩემი მამამიდა ხარ, მაგრამ დეედასავით მიყვარხარ! შენ, შენი საკუთარი შვილებისგან არასდროს გაგირჩევივარ. 15 წლის ვარ და თუ რამე ბედნიერ წუთები მქონია ცხოვრებაში შენი დამსახურებით... შენ იმოდენა ამაგი გაქვს ჩემზე ვერასდროს ვერაფრით ვერ გადავიხდი.
-გიო რა სისულელეებს ლაპარაკობ?! შენც ჩემი შვილი ხარ დედის ვალი კი შვილზე მზრუნველობაა. დავიხარე და შუბლზე ვაკოცე. სხეული მითახთახებდა მისი სიტყვების გამო.
-იცი მამა ალექსის დაბრუნება გამიხარდა, მაგრამ მე რომ ყველაფერი ზედ მიწევნით მახსოვს ვერ ვპატიობ.... შენ მაინც კვდებოდი უმისოდ და არ სჯობდა ერთად მომკვდარიყავით? ცრემლებმა იწყეს კვლავ დინება.
-ჯობდა, ალბათ კი არა ჯობდა გიო... მაგრამ ეს მას არ ესმის, არა! ის თავისას გაიძახის, შენ ხომ იცი როგორ მიჭრდა მეც და თქვენც ახლა როგორ ვაპატიო?! როგორ დავრჩე მის გვერდით? არა და თქვენ მამაც გჭირდებათ...
-თუ შენ არ გინდა დედა ნურც დარჩები მის გვერდით, მე სადაც წახვალ იქ წამოვალ! გავიგონე დილით ბაბუას, რომ ეუბნებოდი მე მივდივარ ჩემი შვილებიანადო, დღესვე წავიდეთ დედა, შორს წავიდეთ... თუ გინდა მართლაც გაჰყევი ნიკას, ის კარგი ადამიანი... მე მამა ძაალიან მიყვარს მაგრამ შენ თუ ბედნიერი არ იქნები არ მინდაა არავინ! ნიკასთან თუ ბედნიერი იქნები მასთან წავიდეთ, ახლავე წავიდეთ ნიკასთან წამოდი! ხელი ჩამჭიდა და მივხვდი როგორ გაზრდილაა ჩემი ბიჭი.
-შენ თანახმა ხარ რომ წამოხვიდე, მაგრამ გეგა და ალექსი?! ამოვიჩურჩულე.
-გეგა ისედაც არ ეკარებაა მამას, ხომ იცი ის შენ გგავს, ის ვერ პატიობს მას, ალექსი კი.... ის მამას ასლია, თუმცა ბევრიც რომ იყვიროს მაინც ვერ გაძლებს უშენოდ და წამოვა.
-სად წავიდეთ მერე გიო? სად დავემალო მამაშენს? დილით იმასაც გაიგებდი, რომ მითხრა ვერსადაც ვერ წახვალო, არ გაგვიშვებს ის ასე მარტივად და არც თქვენს თავს გამატანს.
-მის გვარზე ხომ მარტო მე ვარ?! მე კი დიდი ვარ და თავადაც კარგად ვიცი სად მინდა და ვისთან ერთად.
ნიკასთან წავიდეთ....მასთან ბედნიერი იქნები ვიცი!
-შენ ხომ ნიკა არ მოგწონდა?
-არა მომწონდაა ყოველთვის თუმცაა მამას ჩანაცვლების აზრს ვერ ვეგუებოდი, ახლა კი დროაა შენ იყო ბედნიერი და სხვა ყველაა მეორე ხარისხოვანია! ჩამეხუტა.
-ნიკა არ მიგვიღებს... ვთქვი დანანებით.
-მიგვიღებს და იცი რატომ, მას შენ უყვარხარ! მან მაშინ მიგვიღო ყველა ერთად როცა აქ მოვიდა პირველად.
-ის ჩემზე გაბრაზებულია!
-გაპატიებს ხომ იცი ის რა კეთილია! მთელი დღეაა ტირი აბაა ასე სადამდე გიყურო წამოდი წავიდეთ.
-სად მიდიხართ? კარი გაიღო დაა გეგა შემობოტდა.
-გეგა, ჩემო გეგა! დავიხარე და ახლა მას დავუკოცნე ლოყები.
ჩემთან ერთად ამ სახლიდან წამოხვალ დედი ხომ? შორს წავიდეთ კაი?
ცოტა ხანს გაჩუმდაა მეგონაა, გული გაიჩერდებოდაა თუმცაა მისმა სიტყვებმაა გამათბო.
-წამოვალ დედი, სადაც გინდა იქ წავიდეთ! ხელები შემომხვიაა და გაიტრუნა.
საძინებლისკენ წავედით. თითო ხელი ტანსაცმელი ავიღე და მე და ბავშვებმა. მისაღებში ჩავედით სადაც დიდი და პატარა ალექსნადრე თამაშობდნენ, იცინოდნე და საერთოდ მათი ბედნიერებაა სამყაროს ანათებდა.
ჩემოდნებით ხელში რომ დაგვინახაა მე და გიო ალექსმა, სიცილი შეეყინა უმალ სახეზე.
-ეს რას ნიშნავს?! ბავშვს ხელი შეუშვა დივანზე მწოლიარეს, მერე უეცრად ხელში აიტაცაა და წინ დაგვიდგნენ მამა-შვილი. რაღაცის თქმა დავაპირე თუმცა გიომ დამასწრო.
-აქედან მივდივართ მამა!
-სად? გაყინული მზერა ჰქონდა ნაკაშიძეს.
-შორს! იქ სადაც ბედნიერები ვიქნებით! კვლავ გიომ უპასუხა.
-აქ უბედურები ხართ? თუ ჩემმა დაბრუნებამ გაგაუბედურათ?
-მამა ....
-გიორგი შენ არ გეკითხები.... დედაშენს ვეკითხები და მისგანვე ვითხოვ პასუხს.
-ალექს ნუ გაართულებ, მე ბავშვებიანათ მივდივარ! სარჩელი უკვე შეტანილია სასამართლოში განქორწინების თაობაზე, გთხოვ საქმეს ნუ გააჯანჯლებ და მალევე მოაწერე ხელი, ერთმანეთისგან რაც უფრო მალე გავთავისუფლდებით მით უკეთესი! ბავშვებს არდადეგებზე შენთან გამოვუშვებ ხოლმე, ისეც როცაა გინდაა, ნახე ხოლმე, არ დაგიშლი, შვილები შენია და ამის უფლება არ მაქვს! ქონებასაც შენს სახელზე გადმოვაფორმებ, კომპანიის აქციებს, ამ სახლს, სხვა სახლებსაც, მანქანებს, სხვადასხვა ბიზნესებსაც რომელიც შენს ოჯახს ეკუთვნის, გპირდები არაფერს არ წავიღებ....
-შენ ყველაფერზე გიფიქრია უკვეე და დაგიგეგმია! გაეცინა, თუმცა ეს სიცილის გარდა ყველაფერი იყო.
ფეხებზე საერთოდ მთელი ქონება და ბიზნესი, ეს სახლი და ყველა სხვა დანარჩენიც, უთქვენოდ რა ჯანდაბათ მინდაა სიმდიდრე?! ასეთი რა დავაშავე ნინო, რა, რომ ასე მსჯი?! გეუბნები შენი და ჩვენი ოჯახის სიცოცხლისთვის, ბედნიერებისთვის და საერთოდ არსებობის გამო გავაკეთე ეს ყველაფერითქოო და კიდევ მე გამოვდივარ გოგო დამნაშავე? კიდევ მე მტოვებ? რატომ არ გესმის? რატომ არ გინდა ერთჯერ მაინც სიცოცხლეში წარმოიდგინო შენი თავი სხვის ადგილას, რატომ?!
არასდროს არ ფიქრობ სხვაზე, ესაა შენი ყველაზე დიდი მინუსი...შენ მხოლოდ შენი თავი გადარდებს, ეგოსიტი იყავი თავიდანვე და ახლა უფრო გაეგოისტებულხარ! ბავშვი ჩამოსვა ძირს და იქვე მდგარ სავარძელში ჩაჯდა, თავი ხელებში ჩარგო და კვლავ განაგრძო საუბარი.
ერთჯერ მაინც წარმოიდგინე სიმართლის გაგების შემდეგ მე რა გადავიტანე? ერთჯერ მაინც დააყენე შენი თავი ჩემს ადგილას? რათქმაუნდა არა! რადგან შენ ამაყი, ამპარტავანი და ეგოსიტი, ნინო გედენიძე ხარ!
წარმოიდგინე შენთვის, რომ ეთქვა იგივე რამ მიშას რას იზავდი? მიდი წარმოიდგინე! ხმას აუწია.
მიპასუხე რას იზავდი ნინო, რას!!!
-არ შევეპუებოდი, შენ გეტყოდი და შენთან ერთად ვიბრძოლებდი სიცოცხლისთვის! ჩემოდანს ხელი ვუშვი და ხმაურით დავაგდე ძირს.
-ტყუი, თანაც ძლიერ ტყუი! ამას არ იზავდი, რადგან საკუთარ თავზე უფრო კარგად გიცნობ! ფეხზე წამოდგა და თვალებში ჩამაშტერდა.
-არ ვტყუი! თვალები დავხარე ძირს, რათა მის თვალებში არ ჩავძირულიყავი.
-ტყუი თანაც მწარედ! შენ მე ამ ყოველივესთვის ვერ გამიმეტებდი! შენ იმ ტკივილისთვისაც ვერ გამიმეტეე და სიმსივნეს მარტო ებრძოდი, დაგავიწყდა?! ასე რომ ვერც ამ ტკივილისთვის ვერ გამიმეტებდი! ისევ ცრემლები დამედინა ღაწვებზე.
შენ ჩემი გედენიძის ამაყი ქალი ხარ! ჩემი და სხვა არავისი! მის გავარვარებულ ხელებში მოიქცია ჩემი სახე და ცრემლები შემიშრო თვალებზე კოცნით. ცოტა ხანს ასე გახევებული ვიდექი, მეტიც გაბრუებული, რადგან ის მართლაც კარგათ მიცნობდაა და სიმართლე იყო, რაც თქვა.
-ვერ გაგიშვებ ნინო! არ შემიძლიაა! ეს ჩემს ძალებს აღემატებაა, უშენობისგან გამოწვეული ტკივილი ჩემს ძალებს აღემატება! მითუმეტეს წუხანდელი ღამის შემდეგ ვერ გაგიშვებ, როცა კვლავ შევიგრძენი შენი თმების და კანის გასაოცარი სურნელი, ვერ გაგიშვებ ვერაა! ცრემლები მასაც უბრჭყვიალებდაა თვალებში.
უბრალოთ მე აქ იმისთვის არ დავბრუნებულვარ, რომ უშენოდ ვიცხოვრო! იმისთვის არ მიწვალია ამდენი რომ უშენობამ გამანადგუროს და არ ვიყო შენს გვერდით ბედნიერი! უშენობა მომკლავს! ვიცი ისევ გიყვარვარ! ვიცი ისევ გინდივარ ამიტომ ვერ გაგიშვებ! მისი თითეული სიტყვა და შეხება ჩემზე მოქმედებდაა და გიპნოზს მიკეთებდა თითქოს.
-გამიშვი გთხოვ! აქ ნუ დამამწყვდევ! აქ ვერ ვიცოცხლებ, შენს გვერდით მე ვერ დავრჩები, ჩემს სიახლოვეს ვერ გამყოფებ! ვერ ვიცოცხლებ შენთან და თანაც უშენოდ, არ შემიძ₾იაა ალექს, არა! ეს ჩემს ძალებსაც აღემატება! დავტოვოთ ყველაფერი ისე, როგორც აქამდე იყო, ვითომ მკვდარი ხარ გთხოვ, გევედრები რა! მდუღარე ცრემლები მდიოდა.
-არშემიძლიაა ნინო, არაა!
-შეგიძლიაა ალექს და იცი რატომ მე აღარ მიყვარხარ!
-ტყუი! შენ ისევე ძლერ გიყვარვარ, როგორც მე მიყვარხარ!
-არ ვტყუი! შენდამი აღარაფერს ვგრძნობ ზიზღის გარდა! მძულხარ ამდენი ტკივილის მოყენების გამო!.
-ფუ ამის დედას შ*****ი, რატომ არაფერი გესმის, რატომ ნინოოო! იღრიალაა.
ამ დედა მ****ლ სახლში იმისთვის დავბრუნდი, რომ გაყინულ საწოლში უშენოდ დავწვე, თუ იმიტომ რომ ვუყურო როგორ იქნები სხვა კაცის გვერდით ჰაა?!
-სხვა გზა არ გაქვს უბრალოდ ნაკაშიძევ! ვხვდებოდი მის ნერვებზე ვთამაშობდი რაც სიამოვნებას მგვრიდა.
მე ნიკასთან მივდივარ! მე შენი აღარ ვარ, მე ნიკასი გავხდი და მისად დავრჩები სულ!
სუვენირებს დაწვდაა, ნამსხვრევებად აქციაა, ყველაფერს ლეწავდაა, მეგონა გამბზვინვარებული მხეცი იყო იმ წამს ალექსანდრე.
-მირჩევნია მოვკვდე ვიდრე მის გვერდით გნახო! მირჩევნიაა მართლა მომაყარო მიწაა შენი ხელით ან მე მოგკლა და მე მოგაყარო! სხვის გვერდით არ იქნები არა!
-ვიქნები, ტყუილად ნუ გაისჯები, მივდივარ შეიგნე რომ მივდივარ! ჩემოდანს ხელი დავავლე და კიბის ძირში მიტუზულ ბავშვებს ხელი დავუქნიე. ისინიც უმალ წამოვიდნენ.
რით ვერ გაიგე, რომ აღარ მიყვარხარ! დავუმარცვლე ბოლოს წინადადებაა და თვალებიდან ნაპერწკლები გადმოვყარე.
მიხვდა ალბათ ვეღარაფერს მეტყოდა ახლას და გულის იმ ნაწილზე დამაჭირა წიხლი, რომელიც ყველაზე მეტად მეძვირფასებოდა.
-კარგი შენ სადაც გინდა წადი, მაგრამ ბავშებს ამ სახლიდან ვერ წაიყვან! ამის უფლებას არ მოგცემ! მეტიც სასამართლოში სარჩელს ახლავე შევიტან რათა მეურმეობაა მოვიპოვო, და შენ დედობის უფლება ჩამოგართვა! თანაც უბრალო ბრალის დადებაც არ მომიწევს, შენ ხომ ს გამო***ლი ნიკა გიყვარს ხო და მოღალატე ცოლს და დედას, აღარცერთი სტატუსი აღარ ეკუთვნის წესიერი ქალის, ასე რომ გაეთრიე ჩემი სახლიდან ახლავე ან დარჩი და მოიქეცი ისეე, როგორც ჩემს ცოლს შეშვენის! მკლავში ხელი წამავლო და დივანზე მისროლა. ამაზე ბავშვები აკივლდნენ, ეგონათ რამე დამიშავდა.
-ამას შენ ვერ იზავ, შენ ამის არანაირი უფლება არ გაქვს!
-ვიზავ! შენ ხომ აღარ გიყვარვარ, ხო და მეც გადაგიყვარებ, უსიყვარულოდ კი ყველაფერს მარტივად გავაკეთებ! დედობის უფლებას რომ ჩამოგართმევ, ვეღარც შვილებს ნახავ! სანატრელს გაგიხდი ყველაფერს!
-ამას არ იზავ, არა! ვიკივლე სიმწრისგან.
-როგორ შენ მტოვებ მეც ისეე დაგტოვებ მეც შენ შვილების გარეშე თუ აქედან წახვალ! თუ ამ სახლის კარს გაიხურავ აქ ვეღარასდროს დაბრუნდები, შვილებს თვალით არ განახებ და ის ტკივილი რაც აქამდე გამოიარე ამასთან არაფერი იქნება მერწმუნე!
მაკოცა შუბლზე, როგორც ადრე და დამტოვაა განადგურებული მისაღებში.
******************************************************* ********************************



გადიოდა დღეები ალექს ლანდად ვხედავდი, დილაობი
თ, როცა თავისივე სეხნიაა მიჰყავდა სასეირნოდ ან არ ვიცი სად.... პატარა ალექსმა ზურგი მაქციაა, მამამისის მეტს ვერავის ვეღარ ხედავდა, რის გამოც გიოდა გეგა ხშირად ეკამათებოდნენ.
გეგა მამამის არ იკარებდაა, გიოც არ ეკარებოდა მამამის, თუმცა ცხოვრება ასე თუ ისე წინ მიდოდა.
მე, ალბათ ყველაზე მეტად მტკიოდა ეს სიტუაციაათქო, რომ ვთქვა შესაძლოა ვინმემ კვლავ ეგოისტურ ქმედებად ჩამითვალოს, თუმცა მართლაც მტკიოდა.
ერთ დღესაც კიბეებზე ჩავდიოდი, მინდოდაა ჩემი ბიჭისთვის თვალი მომეკრა, რომელიც დასაძინებლადაც კი მამამისსის ოთახში გადავიდაა, ფაქტიურად შვილი წამართვა ალექსმა, როდდესაც თავბრუდამეხვა და ძირს დავვარდი.
მახსოვს მძაფრი სურნელის ღიტინი ნესტოებში და თვალების გახელისას ალექსის შეშფოთებული სახე.
არ ვიცი, რატომ მაგრამ გონს მოსვლისთანავე ავტირდი მწარედ.
-ჩუუუ! ჩუუუ! მეძახდა ალექსი და გულში მიკრავდა.
დაწყნარდი ნინო გთხოვ! მე კი ტირილის შეწყვეტის მაგივრად უფრო ვუმატებდი ქვითინს.
-ალე...ალექს.... სიტყვებს ვერ ვაბავდი ერთმანეთს.
-გისმენ, მითხარი რა გინდა ნინ.... მის თვალებში რეალურ თანაგრძნობას ვხედავდი ამ დღეებში უსულ-გულო მამაკაცის მზერას კი არა.
-გთხოვ, გთხოვ შვილებს ნუ წამართმევ! როგორც იქნა სათქმელს თავი მოვაბი.
ალექსს...ჩემს პატარა ალექს ნუ წამართმევ გთხოვ! აქ ვერცერთი ვერ ვართ ბედნიერნი ხომ ხედავ?! მიშველეე, აქ ვკვდები ჩემი შვილის გარეშე და მისი სიშორით ვკვდები! მდუღარედ მდიოდა ცრემლები, მის თვალებში კი იკითხებოდაა, რაღაც უცნაური.
********************************************************* *****************************
სამი დღე გავიდა კიდევ, სისუტეს უფრო და უფრო ვგრძნობდი, თავბრუც გამუდმებით მეხვეოდაა, სულ მეძინებოდაა და საერთოდ აღარაფრის ძალა აღარ შემწევდა.
დილით თვალები რომ გავახილე ალექსი დავინახე შეშინებული წამოვჯექი საწოლში.
-აქ შენ რას აკეთებ?! ხომ გითხარი არ გამეკაროთქოო?! თავდასხმაზე გადავედი უმალ.
-გეყოფაა ნინო, ჯერ მომისმინეე და მერე იკივლეე, ისედაც თავი მისკდება მთელი ღამე არ მიძინია....
-ვერ დაიძინე მერეე?! თუ ვინმემ შეგიშალა ხელი?! გამწარებულმა ვუკბინე.
-ვფიქრობდი...ყველაფერზე ვფიქრობდი....ახლა რასაც გეტყვი ყველაზე მტკივნეულიაა ჩემთვის, ყველაზე რთულად სათქელი და საერთოდ ვგრძნობ აქამდე თუ შენ მიტ*****ი დედას ახლა ეს ტივილი მო***ვს და გამანდგურებს!
ვხედავ დღითი დღე უფრო და უფრო რომ გეცვლებაა სახეზე ფერი, თვალები ჩაგიცვივდა, სახე მოგექუფრაა, ჭკნები და კვდები ვხედავ თვალსა და ხელს შუა, მე კი მას ვერ ვიტან...ეს მკლავს და მანადგურებს! გახსოვს ერთჯერ მითხარი, თუ კი ოდესმე თავისუფლებას ვინმე შემიზღუდავს მე ამას ვერ ავიტან,მოვკვდები და დავჭკნებიო! მართალი ყოფილხარ, მე შენ თავისუფლება შეგიზღუდე და შედეგს ორივე კარგად ვხედავთ, შენ ის ქალი აღარ ხარ რომელიც გავიცანი...მეტიც იმაშიც მართალი ხარ, მე ის თავად გავანადგურე! თავი მოიქექა, ღმად ჩაისუნთქ-ამოისუნთქა და კვლავ განაგრძო უჭირდა საუბარი და თითეული სიტყვაა გულს უსერავდა ნაკშიძეს.
საკმარისია, კმარა! ვეღარ ვუყურებ შენს ტკივილიან სახეს და უსულო სხეულს! თავისუფლებას გაძლევ, გავშორდეთ ერთმანეთს, წადი შენი გზით წადი! შენ თუ ბედნიერებას ნიკოლოზი მოგიტანს მე ამაზეც თანახმა ვარ, ოღონდ შენი პირმცინარი სახე კიდევ ერთხელ დავინახო, ყველაფრეზე თანახმა ვარ! ბავშვების გარეშე გამიჭირდებაა, მათ მივეჩვიეე და სული შემეგუდებაა ალექსის სუნთქვას, რომ ვერ მოვისმენ ყოველ ღამით, დილით კი მისი ტიკტიკი არ გამაღვიძებს, მაგრამ შენი ბედნიერების გამო თანახმა ვარ ამ ტკივილის ატანაზეც! გავუძლებ სადამდეც შევძლებ, შენი ბედნიერების სანაცვლოდ! ხმას ვერ ვიღებდი, მინდოდაა ყველაფერი დამევიწყებინაა, მისი ტკივილიანი სახე ხელებში მომექცია და დამეკოცნა ძველებურად თუმცა რაღაც ამის საშუალებას არ მაძლევდა.
გინდა ამ სახლში იცხოვრე ბავშვებიანად გინდა სხვა იყიდეე, მე ყველაფერზე დაგეთანხმები და თუ გვერდში დგომაც დაგჭირდება დაგიდგები. ჩემს შვილებს კი ხშირად ვნახავ.... მწარედ გამიღიმაა და ის თვალები შემომანათა ასე, რომ მიყვვარდაა.
შენს გამო კიდევ ერთჯერ მივყიდე ეშმაკს სულს, შენს ტკივილიან მზერას მეტჯერ ვეღარ ავიტან, ეს არ შემიძ₾ია! მინდოდა სასტიკად მოგცეოდი, მინდოდაა ძალით გამეჩერებიე აქ, მაგრამ ამას აზრი არ აქვს ვხედავ, ვხედავ იმასაც რომ უკვე მართლა ყველაფერი გვიანია! ბედნიერი იყავი, ჩემი წილი ბედნიერებაც შენ გაჩუქე და მოუფრთხილდი, ჩემი ბედნიერება შენსაში გადავცვალე შვიდი წლის წინაც და ახლაც იგივეს ვაკეთებ....მე თუ არაა სხვა ვინმეს გაუზიარეე და იმდენად ბედნიერი იყავი,რომ ფუჭი არ გამოდგეს ჩემი ეს ნაბიჯი, ნაბიჯი რომელიც მომკლავს , ვიცი გამანადგურებს და ის რასაც ვერ მპატიობ მალე რეალობად მექცევაა, თუმცა არც ამას ვნაღვლობ!....შენ შეიძლება მართლა აღარ გიყვარვარ, მაგრამ მე მიყვარხარ და ბოლო ამოსუნთქვამდე მეყვარები! ბედნიერი იყავი, ჩემო ერთადერთო სიყვარულო, ჩემო სიცოცხლის სხივო, ნათელო სიბნელისაოო და ყველაზე ძვირფასო განძო! სიცოცხლეს დაუფიქრებლად დავთმობ შენს გამო, შენი ბედნიერების და სიცოცხლის გამო კვლავ, რადგან მიყვარხარ და სულ მეყვარები ნინუცა! ჩემო ნინუცა! წამოთქვა ბოლო წინადადებაც, ცოტახანს შეჩერდა, მერე კი მაკოცა მაგრად ტუჩებში... მე კი გონს რომ მოვეგე ოთახში მარტო ვიყავი.
************************************************* **********************************************
მეორე დღეს უკვე ჩემოდნებით ხელში მისაღებში ვიდექი მეგონა ალექსი გამოვიდოდა, ბავშვებს მაინც დაემშვიდებებოდა მე თუ არაა, მაგრამ შევცდი არ გამოჩენილა, მეტიც თვალიც არ მომიკრავს მისთვის. დადამ და ნინიამაც კი არ სცადეს აზრი შეეცვლევინებინათ ჩემთვის. მხოლოდ თემო ცდილობდაა შევეჩერებინე, ბოლოს მოთმინებაა დაკარგულმა დადამ იქუხაა.
-შეეშვი თემო, წავიდეს, წავიდეს მის ნიკოლოზთან! ის ჩვენი რძალი აღარ არის, ჩვენი ძმა რეალურად მან მართლა მოკლაა დღეს, მოკლა ამ ნაბიჯით, წავიდეს დაანებე თავი! ეგ ქალი აღარც ჩვენთვის არსებობს! თემო შედგაა, თუმცაა ბოლოს მისმა გამგმირავმაა სიტყვებმაა მთლად მომიღო ბოლო.
-გახსოვს სულ გეუბნებოდი მეც და დედაშენიც, რომ შენ ეგ სიამაყე ერთ დღეს დაგღუპავდაა, ხო და დაგღუპაა ნინოო, სიამაყემ დაგღუპა შენ!
მანქანაში ვჯდებოდი, მეორე სართულის, ძველი ჩვენი ოთახის ფანჯარაში მდგომ ნაკაშიძეს, რომ მოვკარი თვალი წამიერად, მაგრამ წამიც მეყო მისი ცოცხალ-მკვდარი განადგურებული სახის გასარჩევად.
ვუყურებდი სახლს და ვფიქრობდი, როგორ შემეძ₾ო ასეთი დაუნდობელი ვყოფილიყავი, ან საერთოდ როდის გავხდი ასეთი?! მაგრამ ვერ ვპოულობდი კითხვებზე პასუხს. მანქანის კარი გამოვაღე, კიდევ ერთჯერ შევავლე თვალი ჩემი სიყვარულის ციხე-სიმაგრეს, ჩავჯექი და მანქანა ძლიერი სისწრაფიით მოვწყვიტე ადგილს და საბურავების წრიპინმა გააყრუა არე-მარე!












ესც 44 თავი...
არ ვიცი რა გამომივიდა, ვიცი დავაგვიანეე და მომიტევეთ, მიყვარხართ ძლიერ <3 თქვენ ხართ ჩემი სტიმულები და საერთოდ ძალა იმის, რომ ვწერო.
ბევრს გკოცნით და ძაალიან მიყვარხართ <3
მარად თქვენი ალექსანდრა <3 :*