4
არ მეგონა, ასე ადვილად თუ დავუსხლტებოდი პოლიციას. მამაკაცმა რამდენჯერმე გადაიკითხა ფურცელზე ნაწერი და დამიბრუნა. ეჭვისა და სურვილის თვალით მათვალიერებდა, მწვავდა. სურვილი გამიჩინა, ერთი ძლიერი შემომელაწუნა ეშმაკისებრ სახეში. მერე წამოვედი. სამივე კარი გულის ფრიალით გავიარე, თან უკან ვიხედებოდი იმის შიშითა და შფოთვით, რომ ვიღაც გამომყვა. გუმანი კი დაჟინებით გაიძახოდა, რომ ის კაცი მომსდევდა. არადა, უკან არავინ იყო.
თითქმის მოვრბოდი და მალ–მალე უკანა სივრცეს დაბრუნებული ჩემი თვალები შეშლილი ქალის თვალებს ჰგავდნენ.
მანქანას რომ მივაღწიე, შვებით ამოვისუნთქე. ოფლით დაცვარული შუბლი ორივე ხელისგულით გავიწმინდე და მანქანაში ჩავჯექი.
7
სახლში მივედი თუ არა, ბალახეულის დამამშვიდებელი გავხსენი წყალში და დავლიე. ჯერ ერთი, ისეთი აღელვებული ვიყავი, სხეულს ვერ ვიმორჩილებდი და მეორე – ღამე გამოძინება მჭირდებოდა, რადგან შემდეგი დღე დატვირთული მექნებოდა კვლევა–ძიებითა და საუბრებით. ასე მეგონა, ასე ვგეგმავდი, ასე უნდა ყოფილიყო.
საათი ჯერ ხუთს აჩვენებდა.
საგულდაგულოდ შენახული წერილი საფულედან ამოვაცურე და მაგიდაზე დავდე. შორიდან ვუყურებდი, ვათვალიერებდი, ვგეშავდი. თითქოს მკვლელი ვიყავი, რომელიც მსხვერპლს ყველა მხრიდან უვლიდა იმის გასარკვევად, საიდან უფრო მტკივნეული იქნებოდა დარტყმა.
მერე ავიღე. თხელ ფენას თითები შევახე თუ არა, ვიგრძენი, როგორ დამიარა შიშის ტალღამ და ისე ამიკანკალდა თითები, რომ ვერც ერთი სიტყვის გარჩევა მოვახერხე.
მერე თავს შემოვუძახე ან მან შემომიძახა მე, რომ დრო იყო გამოვფხიზლებულიყავი და დაწყებული საქმე ბოლომდე მიმეყვანა. ვინ იცის, მერამდენედ ვაკეთებდი ამას?!
ფურცელს დავაჩერდი და კითხვა დავიწყე:
“ყოველთვის, როცა გამიჭირდება და მომენატრები, გონებით ჩვენ ხეივანს მივაკითხავ ხოლმე, სადაც ვარდები ყვავიან, სადაც მუდმივად ტრიალებს ვარდების სურნელი. ხეივანში გავივლი და იმ მშვენიერ სახლს მივადგები ხოლმე, რომლის მსგავსის აშენებაზეც ვოცნებობდით. გახსოვს? ჩვენი ოთახი იქ, მეორე სართულზე კუთხეში უნდა ყოფილიყო, რომლიდანაც მუდამ გვექნებოდა ხეივნის დანნახვისა და მისი სურნელის შეგრძნების საშუალება. თუ აქედან თავს ოდესმე დავაღწევ, გპირდები, აუცილებლად მოვიყვანთ სისრულეში ჩვენს ოცნებებს! მიყვარხარ და იცოდე სულმოუთმენლად ველოდები, კიდევ როდის ვიხილავ შენს დედამიწისფერ თვალებს!”.
გამაკანკალა.პირველი, რაც ვიფიქრე იყო ის, რომ ზღაპრით დაიწყო, ჩანახატზე გადავიდა და საბოლოოდ წერილი მომწერა. ვერ ვფიქრობდი, პოლიცია იყო ასეთი სულელი, რომ ვერ მიმხვდარიყო ნამიოკებს თუ მე მქონდა სმენასთან დაკავშირებული პრობლემები?
ვიგრძენი, რომ ძალა აღარ მქონდა და დავიძინე.
შუა ღამეს გამეღვიძა, თითქოს ჩემს გონებას არც დაეძინაო, ჩართო განგაშის სიგნალი და მომიხმო თავისთან. თითქოს რაღაცას ჩამყვიროდა, მაგრამ ბურანში მისი ყვირილი გაურჩეველ ბგერებად მევლინებოდნენ.
შუქი ავანთე და საწოლზე წამოვჯექი. კედლის იქით ოთახში მეზობლებს თავყრილობა გაემართათ და ისე ხმაურობდნენ, გამიკვირდა, აქმდე რომ არ გამეღვიძა. მაშინღა მივხვდი, რომ გონება კი არ ჩამძახოდა მინიშნებებს, არამედ მათი ხმაური ბურანში გაურკვეველ შინაარსად გადაიქცეოდა და ისე იხარშებოდა, როგორც მაწყობდა.
ხალათი შემოვიცვი და გვერდით ოთახში გავედი. დაუკაკუნებლად შევაღე კარი და გავშრი. ტელევიზორი ჩაერთო გიორგის, ხმისთვის აეწია, თვითონ კი ერთობოდა. დავიკივლე და კარი დავკეტე. სანამ კარს მიღმა სიტუაციის ანალიზს ვახდენდი, შეშლილი სახით გამომივარდა მეზობელი, ტანზე წითელი ხალათი ემოსა და ამავე ფერის ჰქონდა სახეც, თუ უფრო კვასკვასა არა.
– რომ დააკაკუნო, არა? – თითქმის მიყვირა, ისე მითხრა.
მისმა სითავხედემ შემძრა. გაოცებისგან თვალები დავქაჩე და გონება დავძაბე, საკადრისი პასუხი რომ გამეცა. თუმცა იმდენად ვიყავი ნერვებს აყოლილი, რომ მეც ყვირილზე გადავედი.
– ბოდიში ხომ არ მოვიხადო, ჩემს სახლში რომ გირღვევთ მყუდროებას?
– მგონი საკმარისს ვიხდი იმისათვის, რომ წუწუნი არ მოვისმინო შენგან!
ვინატრე კაცი ვყოფილიყავი და ერთი კარგად მიმებეგვა ეს მდაბიო, თავხედი ბიჭი.
– ახლავე აებარგე და წადი ჩემი სახლიდან! – ვუთხარი ბოლოს.
გაოცებისგან აღმოხდა კითხვა, რომელიც იმას კი არ მოწმობდა, რომ ვერ გაიგო, არამედ იმას, რომ სიტყვა უნდა შემეცვალა.
– რაც გაიგე. შენთან ვალში არ ვარ. ახლავე აებარგე და დაუყონებლივ დატოვე ჩემი სახლი! – ვუთხარი კატეგორიული ტონით, ზურგი ვაქციე და ოთახში დავბრუნდი.
ბრაზისგან ნაპერწკლებს ვყრიდი თვალებიდან, ვიჯექი და ვერ ვხვდებბოდი, ყველაფერი გრიგალივით რატომ დამატყდა თავს?
ძილის სურვილი აღარ მქონდა,ამიტომ კვლავ ავიღე ფურცელი და გაკრული ხელით ნაწერი კიდევ ერთხელ გადავიკითხე.
ადრე ვფიქრობდი, რომ ჭეშმარიტება დღის პირმშოა, რადგან ღამე ყველაფერი კარგავს იდეალურ სახეს და სიბნელეში აჩენს სიმახინჯეს. და უცებ მივხვდი, რომ ადრე ძალიან, ძალიან ვცდებოდი, რადგან სიმახინჯე ხშირ შემთხვევაში ყველაზე დიდი ჭეშმარიტებაა. და სანამ ამას მივხვდებოდი, წერილი გავშიფრე. ყველაფერი ისე გავიგე, თითქოს ირაკლის ტვინიდან ამოღებულ წიგნს ვკითხულობდი.
და უცებ მივხვდი, რომ მადლობა უნდა გადამეხადა ალექსანდრესთვის. ტელეფონი ავიღე და დავრეკე. მისმა შეცვლილმა ხმამ მაგრძნობინა მხოლოდ,რომ საათი შუა ღამის დროს ითვლიდა.
– ვაი, გაგაღვიძე? – შევრცხვი ანაზდად.
– არაფერია. რა ხდება? – მითხრა და ვიგრძენი, რომ შევაშინე.
– არაფერი, ალექსანდრე, მადლობის გადახდა მინდოდა!
– კარგია, რომ დამირეკე. ხვალ ჩემთან გელოდები, ნებისმიერ დროს.
მეგონა დააყოლებდა: “შამპანური გავხსნათ და გავერთოთო”, თუმცა შევცდი, კიდევ კარგი.
– საქმე მაქვს. ჩაწერის გარეშე ამოდი.
და გამითიშა.

მაპატიეთ, ძალიან პატარა და შესაძლოა არაფრის მომცემი თავიც კია. უბრალოდ, ძალიან დატვირთული დღე მქონდა და მეტი ვერ მოვახერხე.
მიყვარხართ ძალიან და მიხარია, რომ ხართ!