თავი 7
ბათუმში, რომ ჩავედით სასტუმროში დავბინავდით მე და ალექსანდრე გვერდი-გვერდ ნომრებში ვიყავით, ყველასგან განმარტოვებით, სულ ბოლო სართულზე ეს ძალიან გამიკვირდა, რადგან ვიცოდი ყველა ერთ სართულზე უნდა ვყოფილიყავით. სანდროს რომ ვკითხე მითხრა არაფერი ვიციოეს ძალიან გამიკვირდა. რომ ვაკვირდებოდი ალექსანდრეს ყველა მოწიწებით და პატივისცემით ეპყრობოდა შემდეგ მისი საუბარი გავიგონე სადაც, მომსახუე პერსონალს ესაუბრებოდა
-არ მინდა ვინმემ გაიგოს, რომ ამ სასტუმროს მფლობელი ვარ და ყველა ჩვეულებრივი სტუმარივით მომექცევით არ შეიმჩნევთ, რომ მიცნობთ. ეს რომ მოვისმინე გავვოცდი, რატომ უნდოდა სანდროს თავისი ვინაობის დამალვა, ისე მოვშორდი იმ ადგილს სადაც სანდრო იყო რომ არ შევემჩნიე, გადავწყვიტე საღამოს დავლაპარაკებოდი. ჩემს ოთახში ავედი და ზღვაზე გასასვლელად მოვემზადე და ქვემოთ ჩვედი ბავშვბი იქ იყვნენ მხოლოდ მე ვიგვიანებდი, ამიტომ ჩავედი თუ არა მაშინვე გაედით ზღვაზე. სახლში, რომ წამოვედით გადავწყვიტეთ საღამოს ისევ გამოვსულიყავით და კოცონი დაგვენთო. ოთახში ავედი გადავივლე და დავწექი დასაძინებლად ისე მეძინებოდა კიდევკაი აბაზანაში არ ჩამომეძინა დავიძინე მაგრამ ვიღაცის მწველი მზერა არ მაძინებდა, ეს ვიღაც რაღათქმაუნდა სანდრო იყო,
-გაიღვიძე მძინარე მზეთუნახავო-მოვიდა და შუბლზე მაკოცა
-შენ აქ როგორ შემოხვედი?-ვკითხე და შემდეგ გამახსენდა დილას მოსმენილი საუბარი-ისე რატომ გეკითხები ეს სასტუმრო ხომ შენია?-გაკვირვებულმა გამომხედა-რატომ არ მითხარი, რომ ამ სასტუმროს მფლობელი შენ იყავი?
-რა საჭირო იყო მერე შენს კლასელებთან უხერხულად იქნებოდი და გადავწყვიტე ჯერ არ მეთქვა-დაიწყო ახსნები
-კი მაგრამ მარტო ჩემთვის გეთქვა რა საჭირო იყო დმალვა?
-რატომ ბრაზობ სანდრა ხო გეტყოდი საჭირო რომ ყოფილიყო? რომ წავიდოდით შემდეგ გეტყოდი.
-კი მაგრამ რა საჭირო იყო დამალვა ხომ შეიძლებოდა გეთქვა მხოლოდ ჩემთვის სულ არ ვიტყოდი რომ შენია ეს სასტუმრო უბრალოდ გეთქვა
-კარგი მართალი ხარ უნდა მეთქვა მაგრამ არ გითხარი გვეყო ეხლა და მოდი ჩემთან -წელზე მომხვია ხელი თავისკენ მიმიზიდა და ჩემს ბაგეებს დაეწაფა
-ამის მერე ყველაფერი თავის დროზე მითხარი და არაფერი დზამიმალო კაი?-ვუთხარი, მოწყვეტით ვაკოცე ტუჩებზე და სააბაზანოში შევედი გამოვიცვალე დაბლა ჩავედით მე და სანდრო არავინ არ იყო ჯერ ჩამოსული მხოლოდ ჩვენ ვიყავით ბარში ჩავედით წვენის დასალევად როცა დამი და ლიზა შემოვიდნენ შევამჩნიე, რომ რაღაც ხდებოდა დამიმ დაგვინახა და ჩვენსკენ წამოვიდა ლიზა კი ოთახში ავიდა. უცბად დააწყო სახე, მაგრამ მე რას გამომაპარებდა მაინც შევამჩნიე არაფერი მითქვამს მოვლენების განვითარებას დაველოდე
-რას შვებით აბა?-გვკითხა დამიმ
-ბავშვებს ველოდებით ზღვაზე, რომ გავიდეთ -ვუთხარი მე
-კაი მაშინ, წავალ გამოვიცვლი და ჩამოვალ-დამი წავიდა. ცოტა ხანში ჩემი კლასელი ბიჭები ჩამოვიდნენ, მათთან ერთად ვლაარაკობდით და ვიხსენებდით გასული წლებს და მომავალ წელზე ვლაპარაკობდით ყველაზე დაძაბულ წელზე, რომელიც გველოდებოდა და ყველას გვეშინოდა. მალე ყველა შეგროვდა და წავედით ზღვაზე, კოცონიც მალე დავანთეთ და გარშემო შემოვუჯექით, დავიწყეთ თამაში სიმართლე თუ მოქმედება ზოგს ვიზე ავახსნევინეთ სიყვარული ზოგს ვისზე, ყველაზე მაგარი ის იყო ჯაბას(კლასელს) სიყვარული ავახსნევინეთ ერთ ბიჭზე და ეს ბიჭი გეი აღმოჩნდა და პრანჭვა დაუწყო ამ ბიჭმა ამაზე იმდენი ვიცინეთ, რომ ვეღარ ვჩერდებოდით. ჯაბა კი გვიბღვერდა. თამაშს მოვრჩით, სასაცილო და საშინელებათა ისტორიების მოყოლა დავიწყეთ, ვიმღერეთ კიდეც მე და სანდრომ. ამდენ თამაშში და სიცილში ისე დაგვათენდა, რომ ვერც კი გავიგეთ. მზის ამოსვლასაც ვუყურეთ და სასტუმროში წამოვედით, მივედი თუ არა მაშინვე დავიძინე, რომ გავიღვიძე უკვე შუადღე იყო წყალი გადავივლე შორტი და ტოპი ჩავიცვი და გავედი ოთახიდან, სანდროც მაშინ გამოვიდა
-მძინარე მზეთუნახავო როგორ გეძინათ?-მითხრა და შუბლზე მაკოცა
-კარგად შენც გეძინა?-ვკითხე და ეხლა მე ვაკოცე ლოყაზე,
-არა არ მეძინა აქაურ საქმეებს ვაგვარებდი ეხლა მოვრჩი და შენთან მოვდიოდი-მითხრა და ამჯერად ჩემს ბაგეებს დაეწაფა.
ბარში ჩავედით ცვენი ბავშვები იქ იყვნენ უკვე მხოლოდ დამიანე და ლიზა აკლდათ, რომ ვიკითხეთ არავინ იცოდა სად იყვნენ. ვისადილეთ და სასეირნოდ უნდა გავსულიყავით ლიზა, რომ შიმოვიდა გაღიმებული სახით
-სად იყავი-წარბაწეული დავუდექი წინ დაიბნა ძლივს ამოღერღა
-ამ... ისა.. სასეირნოდ ვიყავი გასული
-კარგიი-მერე მოგივლის თვალებით შევხედე- ჩვენც გავდივარ და ხომ არ შემოგვიერთდები?
-არა ოთახში ავალ და დავისვენებ დავიღალე
-კაი დამიანე ხომ არ შეგხვედრია გზაში?
-არაა არ მინახავს მე მარტო ვიყავი-შევაჩნეი, რომ მატყუებდა მას ხომ დიდიხანია ვიცნობ და კარგად ვიცი როდის იტყუება და როდის არა. ბავშვებს დავეწიე და სანდროს ამოვუდექი გვერძე
-რა მოხდა ფერია?-მკითხა და ხელი გადამხვია
-არაფერი ლიზა მატყუებს მაგრამ არაუშავს მალე ჩემი რძალი იქნება და მერე მომატყუოს კარგად -გავუცინე და გვერდიდან მოვეხვიე
-შენ უკვე გათვლილი გქონია და რაღა გინდა -გაიცინა და თავზე მაკოცა
-იცოდი ხო? დამიანე გელაპარაკათ ბიჭებს ხო?-მოვშორდი და გავხედე
-შენ რა მიხვედრილი ყოფილხარ პრინცესა-ისევ გადამხვია ხელი და გზა გავაგრძელეთ- დამიანე მაშინ გველაპარაკა, როცა პირველად ბარში ნახა ლიზა, შენთან ერთად, მას შემდეგ დაისაკუთრა ლიზა, ჩათვალე რო რძალი გვყვავს უკვე რა -გამიცინა და შუბლზე მაკოცა
-აუ რა მაგარია -გახარებული მოვეხვიე სანდროს.ბავშვებისკენ წავედით ერთად ვისეირნეთ კარგად გავერთეთ და სახლში წამოვედით. ოთახში ავედი დასაძინებლად ვემზადებოდი, როცა კარებზე ალექსანდრემ დამიკაკუნა
-რა არის?-კარები გავუღე და ოთახში შემოვატარე
-წამო გავისეირნოთ რა-დავთანხმდი მეც არ მეძინებოდა. გარეთ გამოვედით და წავედით ზღვესკენ სანაპიროზე გავედით დავჯექით ქვებზე და ვარსკვლავებს ვუყურებდით სიჩუმეს არცერთი ვარღვევდით. მალევე წამოვედთ გზაშიც არაფერს არ ვამბობდით, ალბათ იმ მომენტში საუბარი ყველაზე დიდი სისულელე იქნებოდა, იმ მომენტში უბრალოდ გაჩუმება და ჩვენი გულისცემის მოსმენა უფრო სასიამოვნო იყო ვიდრე ტკბილი სიტყვები. ასევე უხმოდ დავემშვიდობეთ ერთმანეთს. ნომრის კართან, რომ მივედით მივტრიალდი ალექსანდრესკენ მოწყვეტით ვაკოცე და შევედი ოთახში ვხვდებოდი, რომ რაღაც ხდებოდა და ხვალ აუცილებლად გავარკვევდი უბრალოდ დღეს არ მინდოდა არაფრის თქმა. ზოგჯერ სიტყვებიი ხომ არაფერია და სიჩუმე უფრო მეტს ამბობს ვიდრე უბრალოდბ სიტყვები.
დილით ადრე გამეღვიძა მაშინვე ავდექი, დილის პროცედურები ჩავიტარე და სასეირნოდ გამოვედი, ალექსანდრეც მაშინ გამოდიოდა ოთახიდან, მის თვალებში იმხელა ტკივილი იყო ასახული, რომ მეც მეტკინა ყველაფერი.
-სან რა გჭირს?-არაფერი უთქვამს მხოლოდ ჩამეხუტა, შემდეგ ხელი ჩამკიდა და სადღაც წამიყვანა, ისევ არაფერი მითქვამს. უთქმელად გავყევი. სასტუმროს სახურავზე ავედით, იქიდან ისეთი ლამაზე ხედი იშლებოდა, რომ მომინდა სულ აქ დავრჩენილიყავი. დამაჯინა, თვითონაც დაჯდა ჯერ უსასრულობაში იყურებოდა, შემდეგ დაწვა და თავი კალთაში ჩამიდო, ერთი ხელი თავის თითებში მოიქცია და ხელის ზურგზე დამიწყო თითით ფერება, მეორე კი თავზე დაიდო და მეც მოკლედ შეჭრილ თმაში შევუცურე ხელი და ფერება დავუწყე. თვალები დახუჭა და დაიწყო ლაპარაკი
-დღეს ჩემი დის დაბადების დღე იქნებოდა-ლაპარაკ შეწყვიტა ნერწყვი მძიმედ ჩაყლაპა და გააგრძელა-ის ეხლა 15 წლის იქნებოდა 11 წლის იყო რომ ლეიკემია დაემართა ერთი წელი ვიბრძოლეთ მის დასამარჩხებლად ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ უეცრად ცუდად გახდა და გაითიშა-კიდევ შეწყვიტა ლაპარაკი ვხვდებოდი, რომ ცრემლებს იკავებდა მაგრამ მაინც გადმოლახა ბარიერი, ერთად ვტიროდით მე და ალექსანდრე-ცრემლები მალევე მოიწმინდა და განაგრძო-მთელი კვირა გათიშული იყო, შემდეგ გამოიღვიძა მხოლოდ მე ვიყავი მასთან დედა და მამა სახლში გავუშვი, მე კი მის საწოლთან ვიჯექი როცა გამოიგვიძა ჩემმა პრინცესამ... მხოლოდ ის მითხრა მიყვარხართო და ისევ გაითიშა სამუდამოდ... მან დაგვტოვა. პირობა არ შემისრულა არ იბრძოლა ბოლომდე და დამტოვა ..-ბოლო ხმაზე ვტიროდი უკვე, ვერც კი წარმოვიდგენდი ასეთი რამე თუ ქონდა გადატანიკი ყველაზე ძნელია შენს ახლობელს, რომ კარგავ. მეც ალექსანდრეს მივუწექი, თავი გულზე დავადე და და უხმოდ ვტიროდი მასაც სდიოდა ცრემლები. უკვე მზე იყო ამოსული ცრემლები მოვიწმინდე და ალექსანდრეც წამოვაყენე, არაფერი მითქვამს ან რა საჭირო იყო, ეს გაცვეთილი სიტყვები მაინც ვერაფერს ვეტყოდი ისეთს. ჩემს ნომერში ჩავედით ორივე დავწექით უხმოდ. ალექსანდრე, რომ დაწყნარდა მხოლოდ მაშინ ავწიე თავი მისი მკერდიდან და ნიკაპი დავადე, სახეში ვუყურებდი-მიყვარხარ-მხოლოდ ერთი სიტყვა ვუთხარი და ისევ ჩემს ადგილას დავწექი, ხელები მაგრად მომხვია და ჩამიხუტა თან ჩემს თმებში დაასრიალებდა თავის თლილ თითებს. მალე ორივეს ჩაგვეძინა ერთმანეთზე აკრულებს.
ტელეფონის ზარი გვაღვიძებს ორივეს არც ვუყურებ ისე ვპასუხობ
-გისმენთ
-გამარჯობა, რუსთავიორიდან გაწუხებთ სამწუხაროდ თქვენი ატეგორია გაუქმდა და მონაწილეობას ვეღარ მიიღებთ. მაგრამ შემოთავაზება გვაქვს თუ დაგვთანხმდენით თქვენ და ბატონი სანდრო.
-რა შემოთავაზება?
-გთავაზობთ, რომ ჩვენს კონცერტებში მიიღოთ მონაწილეობა თუ თანახმა იქნებით.
-მოვიფიქრებთ გმადლობთ-გავთიშე და ცრემლები გადმომცვივდა, ჩვენ ხო ძალიან გვინდოდა კონკურსში მონაწილეობის მიღება, რაღა მაინც და მაინც ეხლა გაუქმდა ეს კატეგორია რა უბედურებაა რა, სანდრო გაკვირევებული მიყურებდა ვერ გაეგო რა ხდებოდა ან რა მატირებდა
-სანდრა რა მოხდა? ვინ დაგირეკა რა უნდოდა?
-რუსთავი ორიდან დარეკეს-ვუთხარი სლუკუნით.
-მერე რა გატირებს?
-თქვენი კატეგორია გაუქმდა და მონაწილეობას ვეღარ მიიღებთო-ისევ ტირილით ვუთხარი და ჩავეხუტე
-არაუშავს პატარავ ჩვენ ხომ უბრალოდ საცდელად ვიყავით გასულები-ხელები მომიხვია და ჩემი დამშვიდება დაიწყო. მალევე მოვრჩი ტირილს და შემოთავაზების შესახებ ვუთხარი
-კარგი ხო-თავი წამოვყავი მისი მკლავებიდან-კიდე შემოთავაზება გვაქვსო.
-რა შემოთავაზება?-გამომხედა კაგვირვებულმა თან დაინტერესებულმა
-რაო და თუ თანახმა ხართ თქვენ და ბატონი სანდრო ჩვენ კონცერტებში მიიღეთ მონაწილეობაო-უცბად გავმხიარულდი
-აბა რაღა გატირებდა ვერ გავიგე? ყველას კი არ სთავაზობენ კონცერტში მნაწიელეობას, თან კონკურსის გარეშე მათ ამით გვითხრეს, რომ საუკეთესოები ვართ და კონკურსი არ გვჭირდება-გაიცინა და ჩამეხუტა
-მართალი ხარ და დავთანხმდეთ?
-აუცილებლად უნდა დავთანხმდეთ!!-ისე მითხრა არჩ მომშორებია
რუსთავიორში გადავრეკეთ და ვუთხარით,რომ თანახმა ვიყავით კონცერტებში მონაწილეობაზე. გვითხრეს პირველი კონცერტი ბათუმში იყო ორ კვირაში. ავდექით მოვწესრიგდით და ბავშვებთან ჩავედით, რომ გვეთქვა ეს ყველაფერი. რათქმაუნდა ძალიან გაუხარდათ, გადავწყვიტეთ თბილიში დავბრუნებულიყავით და ყველაფერი გვეთქვა მშობლებისთვის. მეორე დღესვე გადავწყვიტეთ წამოვსულიყავით, კონცერტისთვისაც ხომ გვინდოდა მომზადება თან რუსთავი ორში უნდა მივსულიყავით. რომ ჩამოვედით მე ალექსანდრე და დამი ერთად წამოვედით დანარჩენები ერთად. დედა და მამა სახლში იყვნენ მათ ჯერ სანდრო გავაცანი, როგორც შეყვარებული, შემდეგ კი ვუთხარით ჩვენი იქსფაქტორში გამოსვლის, შესახებ თავიდან ეწყინათ, რატომ არ გვითხარითო მაგრამ ავუხსენით, რომ უბრალოდ გვინდოდა სიურპრიზი გაგვეკეთებინა, მაგრამ არ გამოგვივიდა კონცერტზე, რათქმაუნდა დაგვთანხმდნენ და ძალიან ბედნიერები იყვნენ. შემდეგ რუსთავიორში წაქვედით ყველაფერი შევათანმეთ სიმგერებიც წამოვიღეთ და სანდროსთან ავედით იქ უნდა მოსულიყვნენ ბავშვები მანამდე კი გავამზადეთ მაგიდა ხომ უნდა აღენიშნათ ლოთებს მაგიდის გაშლა დავამთავრეთ და მოვიდნენ კიდეც, ბევრი დავლიეთ მეც კი. მეორე დღეს ვის სად გვეძინა გაგება არ იყო, ყველა ერთმანეთზე ვიყავით მიყრილები
-აუ თავი, ვაი დედა მიშველე-გაისმა აქეთ იქიდან
-აუ სანდრა შენ რაღატო დალიე, ეხლა ვინ მოგვივლის რა-აწუწუნდა დემეტრე
-ერთხელ მეც დავლიო და თქქვენ მომხედოთ არ შეიძლება?-ისე დავიბუზგუნე მე ძლივს გავიგე ჩემი ხმა
-არა პატარავ შენ ლოთებს უნდა მიხედო ხოლმე-ჩემზე მოწებებულმა სანდრომ გამცა პასუხი
-ოო მიდით და თქვენ მიხედეტ თქვენ თავებს რა-სანდროზე კომპორტულად მოვკალათდი და დაძინება დავაქპირე, მაგრამ ესენი რამეს გაცლიან?
-აუ ვინმე არ ხართ ცოცხალი ტოო? მინერალური მომიტანეთ რა- საიწყო წუწუნი გიორგი აუ ნუ წუწუნებთ რა ადექი და შენ თვითონ მოტანე, თან მეც გამომიყოლე რა-დაიდუდუნა ლიკამ ისე, რომ თავი არ აუწევია
როგორც იქნა ავდექით და მოვწესრიგდით , გამოვფხიზლდით და ეხლა მივხვდით დამიანე და ლიზა გამქრალები, რომ იყვნენ
-დამიკო სად არის?-მოვიძიე ჩემი ძმა
-რავიცი აბა არც ლიზა არ არის-გამომხედა სალმ ეშმაკურად
-ჰაააააააა?-ჯერ გაკივირვებულმა გავხედე შემდეგ ხტუნვა დავიწყე-ვიცოდი, ვიცოდიი რაღაც რო ხდებოდა მაგათ შორის, აუ რა რძალი მეყოლება?-ვხტუნაობდი და თან ვყვიროდი
-მოიცა დამშვიდდი და გვითხარი ჩვენც რა ხდება?-გამაჩერა გიომ
-რადა შენ ბედოვლათ ძმაკაცს და ჩემ დაქალს ერთმანეთი უყვართ და მგონი გაიპარნენ ეხლა
-მოიცა შენ საიდან იცი ეგ ყველაფერი?-მკითხა დემე
-რა საიდან ვიცი ვერ მივხვდებოდი მაგას? მაგის მიხვედრას რა უნდოდა ზედ ეწერათ ყველაფერი-უცბად მივაყავრე და ტელეფონს ვეცი-მოდი გავარკვიოთ ეხლა ჩემი ვარაუდი სწორია თუ არა
გადავრეკე დემესთან მაგრამ არ მპასუხობდა რამდენიმეჯერ კიდევ დავრეკე და როგორც იქნა აიღო
-გისმენთ-გაისმა დამის ნამძინარევი ხმა
-გისმენთ კი არა სად გდიხართ-ჩავძახე ვითომ გაბრაზებულმა
-თ?
-ხო თ შენ და ლიზა
-მე სახლშ ვარ გუშნ ადრე წამოვედი თქვენ უკვე მაგრად იყავით მთვრალები-მერე თითქოს გამოხიზლდაო-მოიცა ლიზა არ არის მანდ? მე მანდ დავტოვე თქვენთან ერთად
-არა ჩვენ გვეგონა ერთად იყავით-ვთქვი ანერვიულებულმა
-რა ერთად გოგო!! მოვდივარ თქვა და გამითიშა. ბავშვები გაკვირვებულები მიყურებდნენ
-ერთად არ არიან მე ადრე წავედიო, ლიზა მანდ დავტოვეო
-აბა ლიზა სად არის?
-იქნებ სახლშ წავიდა
-და გადარეკვა, რომ გეცადათ ამდენ მსკელობას და ნერვიულობას-თქვა სანდრომ
-მართალი ხარ ეხლავე დავურეკავ- დავურეკე მაგრამ არ პასუხობდა, შემდეგ სულ გამოირთო-გამორთეს-ვთქვი ანერვიულებულმა
-მამამისის ნომერი არ იცი? იქნებ ძინავს და მაგიტომ გამორთო
-მამამისი ეხლა არ არის საქართველოში-მერე სახლის ნომერი გამახსენდა
-მოიცა სახლის ნომერი მაქვს მაგის და ძიძა იქ იქნება
-მიდი დარეკე.
დავრეკე და მალევე მიპასუხეს
-გისმენთ
-ძიძა მე ვარ სანდრა, როგორ ხარ?
-კარგად შვილო შენ როგორ ხარ?
-არამიშავს ძიძა ლიზა სახლშია?
-არა შილო შენთან არ რჩებოდა? არ მოსულა გუშინ, შენთან არ არის?
-არა ძიძა წაამოვიდა აქედან კარგი გავარკვევ და დაგირეკავ არ ინერვიულო ხო?
-კარგი შვილო ველოდები შენ ზარს
-არ არის სახლში, რაღაც დაემართა -ვთქვი და დამიც შემოვარდა