ინტერვიუ მუზას

ციოდა, ციოდა როგორც შემოდგომის საღამოს ჩვევია, ქალაქის ცენტრში კონცერტი იყო დაგეგმელი და ყველა ვისაც არეზარებოდა იქით მიდიოდა... უბნის ბიჭებიც მზესუმირით შეიარაღებულები კონცერტზე მიდიოდნენ, მშვიდი ამინდი იყო მტრედისფერი ცა, მუსიკის ხმა ნელნელა მატულობდა და ცოტახანში ხალხით გადაჭედილ მოედანს მიადგნენ.
ერთობოდა ხალხი, ჯგუფებად იდგნენ, ალაგალაგ შეძახილები ისმოდა, ნიკა ბიჭებს გამოეყო და ნაცნობი სახისკენ წავიდა:
-მარი... როგორ ხარ?
-კარგად ნიკა შენროგორ ხარ? რახანია არ შემხვედრიხარ!
-ჰო, მეცარგელოდი აქ, თუმცა ამდენხალხში ნაცნობს რომ ვერნახავ ისუფროა საკვირველი. (ოდნავ გაეღიმა) კაი დაგტოვებ ეხლა მელოდებიან.
-ნახვამდის...
ნიკა გამობრუნდა, ცოტა აირია იქაღარ დახვდა ბიჭები სადაც დატოვა ხალხის ჯგუფს გამოეყო და განაპირას გავიდა, მოპირდაპირე მხარეს ტროტუარე საოცრად ლამაი გოგო დაინახა, რომელიც შედარებით ტანმორჩილ მეორე გოგოს ესაუბრებოდა, რალამაია გაიფიქრა თავისთვის... ლურჯი ფერის ჯინსი, თეთრი კეტები, მუქი ზედა და საოცრად ლამაზი ნაკვთები... შავი, უკან გადაწეული თმა, გაფრენა წარბები და ჩუმი გამოხედვა თითქოს ჰაერი შეგუბდა. უყურებდა და მიხვდა, რომ უაზროდ იდგა გადასასვლელზე გზა განაგრძო გვერდით ჩაუარა, კეპიდან მზერა გააპარა და კიდევერთხელ დარწმუნდა რომ მართლა ლამაზი იყო... კაი რაგჭირს ჩვეულებრივი გოგოა მეტი სილამაზით.
ბიჭები დაინახა.
-სადხარ? გეძებდით
- მეგობარი ვნახე, თქვენ რას შვრებით?
-არაფერს, უაზრობაა მეგონა რამე წესიერი ჟგუფი დაუკრავდა.
- რასელოდი! ესეც რო დადგეს არგიკვირს...
-წავიდეთ დიდი არაფერია (დათო ჩაერია საუბარში).
ბიჭები უბნისკენ წავიდნენ ნიკამ მოიხედა თუმცა ის გოგო იქ აღარიდგა,
-საერთოდ რატო წამოვედით (ისევ დათო ჩაერთო საუბარში)
-დროგაგვყვას, აბა სახლში რაუნდა გვეკეთებინა.
ნიკა სადარბაოში შევიდა, სწრაად აირბინა საფეხურები და შინ შესულმა წყალი ერთი მოთქმით დაცალა.
-გშია?
-ადა დედა, გარეთ ვჭამე.
თავის ოთახში საწოლძე წამოწვა, ოთახი არცთუისე ნათელი მაგრამ მყუდრო იყო ორი ფანჯარა ჰქონდა კედლებზე ნიკას ნახატები ეკიდა ზოგიც მოლბერტზე იყო მიყუდებული რომელიც ალაგალაგ დასვრილი იყო საღბავებით, რამდენიმე თაბაშირის ქანდაკება იდო თაროზე, ნიკა ერთხანს ჭერს უყურებდა - ლამაზი გოგო იყო მართლა ლამაზი.
მეორე დღემ უსიცოცხლოდ დინჯად ჩაიარა ისევ მოიყარეს თავი ეზოში ბავშვებმა, ახალგარდებმა, გიო და ნიკა სკვერში გავიდნენ უღიმღამოდ აირეს სკვერი და ნიკა გაჩერდა:
-აქ დავჯდეთ.
ნიკამ ის გოგო დაინახა იმდენჯერ ყოფილა ამსკვერში მაგრამ არადროს უნახავს აქ, ალბათ სტუმრადაა ვინმესთან გაიფიქრა ისევ იმგოგოსთანერთად იყო.
-გუშინ სად წახვედი?
-მარი ვნახე.
-დაგინახე, მაინტერესებდა მეტყოდი თუარა...
-მერე დაკმაყოფილდი?
-კი! (ორივეს გაეცინა)
-ისე, ეგ მარი შენი მეგობარია, მარა მაინდამაიც დიდი ვერაფერია.
-მეგობარი არარი ისე შორიდან ვიცნობ, ან საიდანიცი რო დიდი ვერაფერია?
-მე კარგად ვიცნობ და იმიტომ გითხარი ადრე ჩემ დასთან დაქალობდა.
-ეგ არაფერს ნიშნავს.
-იცი რაგანსხვავებაა შენსა და ჩემს შორის ნიკუშ?
-აუფ! რა?
-შენ გოგოებს ტრაკზე უყურებ, მეკიდე თვალებში!
-შენდა და შენი ფილოსოფია...
-გამოცდებზე რას შვრები?
-რაუნდა ვქნა ვემზადები.
ნიკამ ისევ იმ გოგოს გახედა, მისკენ მოდიოდა მეგობარიც გვერძე მოყვებოდა მზერა არცერთს აურიდებია ისე გაიარა.
-ვინარის?
-არვიცი.
-აბა რატო მიაშტერდი?
-რაშენი საქმეა? მიყურებდა მეც შევხედე.
-ისე გკითხე რაგჭირს...
-არაფერი წავიდეთ.
ეზოში დათო და ლევანი დახვდათ ლუდი მოეტანათ და ნიკა და გიოც შეუერთდნენ,
გივი ძია ხეებებ რწყავდა თან ბიჭებს დამოსძახა: ამას მეუნდა ვაკეთებდე და თქვენ ლუდს სვავდეთო! გაიცინეს.
- შემოგვიერთდი მერე გივი ძია.(ლევანმა სიცილით გადასძახა)
-არა შვილო გეხუმრეთ წამლებს ვსვავ, თორე თქვენ დამასრებდით მაგამბავს.(ისევ ხმამაღლა გაიცინეს)
გივი ხეების მორწყვას რომორჩა ეზოზე გადავიდა ისე ატარებდა წყალს ასფალტზე თითქოს შეყვარებულის სახელს წერსო... ბიჭები ხუმრობდნენ და ლუდს წრუპავდნენ.
ნიკა მეორე დღეს იმიმედით წავიდა სკვერში რომ იმგოგოს ნახავდა, ნიკა და დათოც იქიყვნენ მალევე ჩამოსხდნენ სკამზე და ძველამბებს იხსენებდნენ ნიკა ჩუმადიყო და ისეთ სახესიღებდა თითქოს ისმენდა, ცოტახანში ის გოგოც გამოჩნდა ნიკა დაჟინებით უყურებდა თუმცა იმ გოგოს არშეუხედდავს დათოს მიესალმა და გაიარა დათომაც უპასუხა... ნიკა სახეზე წამოწითლდა.

-ვინარის?
-ნაცნობია, ჩემი ბაღელი იყო.
-რაქვია?
- თიკა, რაიყო?
-არაფერი რამდენჯერმე შევამჩნიე, ლამაზია...
-მარტო შენარფიქრობ ეგრე ზოგადად ბევრს მოწონს ეგ გოგო, ზოგს მეტად ზოგს ნაკლებად.
-გამაცანი.
-შემთხვევისთანავე გაგაცნობ ესე პირდაპირ ხოარ მივალთ მიგვიხვდება.
-ხოდა გამოელაპარაკე და მეც ჩავერთვები.
-კაი ვნახოთ.

სკვერს ბოლომდე აუყვნენ თიკა მარტო იჯდა და ტელეფონში იყურებოდა, გიო და ნიკა ლაპარაკობდნენ დათო თიკას გამოელაპარაკა:
-როგორ ხარ თიკა?
-კარგად მადლობ, შენ როგორ ხარ?
-ვარ რა არამიშავს, რამარტო ზიხარ?
-თათას ველოდები...
-როგორ მოგწონს სკოლის ახალი პროგრამა?
-რავი რაღაც ისეთია ჯერ რასახელიაქ... მოიცა გავიხსენო
-საპილოტე (ნიკა ჩაერთო საუბარში)
დათო დაიბნა თუმცა მალევე გამოასწორა სიტვაცია:
-ეს ჩემი მეგობარია ნიკა, ეს თიკაა
-სასიამოვნოა!
-ჩემთვისაც! ესეიგი არმოგწონთ ახალი პროგრამა...
-მოდი შენობით ვისაუბროთ მითუმეტეს უკვე გავიცანით ერთმანეთი (თიკა საკმაოდ
თამამი ჩანდა) რაც შეეხება პროგრამას ცოტა ზედაპირულია.
-იმედია სიღრმისეულიც გახდება.
-ვნახოთ.
ამდროს დათო ჩაერთო:
-კაი თიკა წავალთ ჩვენ...
-კარგად!
-ნახვამდის ნიკა...
ნიკას ჩაეღიმა წასვლისას ისევ დააკვირდა იმ გარფენა წარბებს მაღალ შუბლს ახლა შეამჩნია რომ თვალები თაფლისფერი ჰქონდა, უფრო ყავისფერი და ღრმა...
-ჰა აბა კმაყოფილი ხარ?
-კი!
ნიკა მხიარულ ხასიათზე დადგა, უფრო ფართო ნაბიჯებს დგავდა ერთიც მოიხედა უკან თიკა იყურებოდა, ისევ ჩაეღიმა და რაღაც სითბო ჩაეღვარა. შინ რომ მივიდა თავის ოთახში შევიდა თაბახი და გრაფიტის ფანქრები მოძებნა... ცდილობდა თიკას ნაკვთები გაეხსენებინა მალე მოხაა კონტურები და ჩრდილები გამოკვეთა, გავდა... კმაყოფილი უყურებდა ნახატს მერე დანარჩენ ნახატებთან მიამაგრა.
შემდეგ დღეებში რამდენჯერმე ნახა თიკა ქუჩაში და რათქმაუნდა გამოელაპარაკა კიდეც თუმცა ცდილობდა საუბარი ხანმოიკლე ყოფილიყო ისეთი როგორც ახალგაცნობილებს შორის ხდება. ნელნელა დამეგობრდნენ ნიკამ მალე თიკას სამეგობრო წრეც გაიცნო, სადაც ერთერთ მეოგაბრს თიკა მოსწონდა... იცოდა ყველამ რომ ახალგაცნობილი ნიკა გულგრილი არიყო და ამას რათქმაუნდა თიკაც ხვდებოდა ანკი რათქმა უნდოდა ქალებს ხომ ისედაც აქვთ ეს დაუწერელი მიხვედრილობა ქალურ ლოგიკას რომ უძახიან.
ბექა ის ბიჭი იყო რომელსაც მოსწონდა თიკა და ამასთანავე ნიკაზე დიდხანს იცნობდა, იყო მომენტები როცა ნიკას ხშირად მოუსმენია კომპლიმენტები ბექას მხრიდან ბავშვური, უწყინარი პაექრობა იყო... ნიკა ცდილობდა როგორღაც მეტი დრო გაეტარებინა თიკასთან და რამდენიმე დღე პორტრეტზე ემუშავათ... თიკაც დათანხმდა რამდენჯერმე ჩავიდნენ სახელოსნოში ნიკა დეტალებში უყურედა თიკას სახეს და ცდილობდა თიხაში ზუსტად გადაეტანა ყველა ნაკვთი... ერთერთ მისვლაზე სახელოსნოში თიკას ტელეფონზე დაურეკეს ნიკამ დაინახა ეკრანზე ბექა რომ დაეწერა და თვალი აარიდა ვითომც არაფერი მომხდარა, თიკამ გათიშა! ისევ გაისმა ზარის ხმა და თიკამ ისევ გათიშა...
-ვინარის? უპასუხე!
- ისეთი არავინ მერე დავრეკავ...
ისევ დარეკა ტელეფონმა, თიკამ უპასუხა:
-გისმენთ... სახელოსნოში... ნიკასთან ერთად... არვიცი ზუსტად... ეხლა არმცალია მერე დაგირეკავ.
- ვინარის?
-ბექაა... სახელოსნოს მისამართი მკითხა.
-მერე ვერუთხარი? (არადა ნამდვილად არუნდოდა თიკასთან მარტო ყოფნის წუთები ვინმესთვის გაეიარებინა)
-არიყო აუცილებელი!
- იქნებ რამე უნდოდა...
ისევ დარეკა ტელეფონმა თიკა ისევ მოკლე და კონკრეტული პასუხებით იფარგლებოდა , ნიკამ თხოვა მისთვის მიეცა ტელეფონი, თავიდან უარზე იყო, შემდეგ მიაწოდა მობილური.
ბიჭები მიესალმენ ერთმანეთს და ნიკამ მისამართი ჩააწერინა ...
-თიკა უცნაურად იქცევი...
-რას გულისხმობ?
-ბექას რაღაც უცნაურად ელაპარაკე... თითქოს იმალები.
-იცი რა... ესეთ ლაპარაკს არვარ ჩვეული და არცარავის ვემალები არმინდ აუბრალოდ აქ ჩამოვიდეს!
-საწყენად არმითქვას... უბრალოდ მეუცნაურა ყველაფერი ეს.
-არმწყენია...
- დიდიხანია იცნობ?
-ვის?
-ბექას?
-რამდენიმე თვეა...
-კარგი ბიჭია, მხოლოდ მეგობრობ?
- მაგით? რისი თქმა გინდა?
-ნუბრაზობ! ყველამ ვიცით რომ ბექას მოწონხარ, მითუმეტეს ასე ღიადაც გამოხატავს...
ჰოდა დამაინტერესა, რის გამო ამბობ უარს...
-არვბრაობ... აშკარად გეჩვენება რაღაც, რაც შეეხხება ბექას : გიპასუხებ და ეს თემა დახურული იქნება ჩვენთვის!
-გისმენ?
-იმით დავიწყებ რომ არმომწონს და საერთოდ სხვა სტილის ბიჭია, მე სწავვლას ვაპირებ და ზოგადად კარიერაზე ვზრუნავ... სხვათაშორის დამამთავრებელი კლასებიდანვე, ასერომ... სიყვარულისთვის არმცხელა!
ნიკასთვის გასაგები იყო ყველაფერი, მაგრამ რაღაც მაინც ვერ ეწყობოდა ერთმანეთს, საქმე იმასშია რომ ნიკას გადასახედიდან გოგო რომელიც ასეთი ამაყია, თავმოყვარეობის ზღვას და სილამაზის ცას ფლობს, არავის გააბედინებს მისი ცხოვრება აკონტროლოს... სად წავა, ვისთან ერთად, რომელ საათსა და რადროს... ამ ყველაფერს ემატებოდა ის ფაქტი რომ თიკამ ჯერ მობილური გათიშა და შემდეგ არსურდა ნიკა დალაპარაკებოდა ბექას, ამასთანავე ის მოკლე და კონკრეტული პასუხები რომლიდანაც აზრს ვერ გამოიტანდი... ეს ყველა ფაქტი ერთად ეხვეოდა ფიქრებად და საშინელ ამოცანას ქმნიდა რომელიც კარგა ხანს ამოუხსნელი დარჩებოდა. საკუთარ თავზე ბრაზობდა: ნუთუ დამიმალა და მეც დავიჯერე მისი ყველა სიტყვა.
არიცოდა დაეჯერებინა თუ, არა ის ყველაფერი რაც თიკამ უამბო ერთის მხრივ ვერ წარმოეგინა თიკასგან ტყუილი მეორეს მხრივ კი, ფაქტები საპირისპოროს ამბობდნენ.
ნიკა ისევ განაგრძობდა ძერწვას, არცერთი იღებდა ხმას, არიყო გასული ნახევარი საათი, რომ გალავნის პარალელურად ვიღაც ორმა პიროვნებამ გაიარა მათგან ერთი ბექა იყო, ანაზდად მოათვალიერა ტერიტორია, შენიშნა ნიკა და თიკა, არცშეჩერებულა ისევ განაგრძო გზა.
-ეს ბექა არარის?
- ვინ? სად აბა?
- აი ეხლახანს გაიარა ორმა ბიჭმა და ერთი აშკარად ბექა იყო, მაგრამ რატომარ შემოვიდა არვიცი არადა დამინახა...
-ზუსტადიცი რო ბექა იყო?
- კი ბექა იყო თან იმგზით ჩამოვიდა რაგზაც ვასწავლე კიბეების მხრიდან, დაურეკე იქნებ ვერ დაგვინახა და მემომეჩვენა.
- არა იყოს, არარის აუცილებელი აქ მოვიდეს.
- თიკა რახდება?
- არაფერი უბრალოდ არმინდა აქ მოვიდეს.
- კარგი როგორც გინდა, მე თითქმის დავასრულე, მასების ძერწვა დანარჩენი სხვა დროს გავაგრძელოთ.
- რამდგომარეობაშია? მგაავს?
- ჯერ, არა ნაკვთების კეთება არ დამიწყია
რამდენიმე დღეში დაგემსგავსება.
თიკა აფორიაქებული ჩანდა,
- როგორ ფიქრობ წავიდა?
- თიკა რაგჭირს? რამნიშვნელობა აქ დარჩენა რომ ნდომოდა შემოვიდოდა, არვიცი ალბათ.
- რავიცი რას ჩამოვიდა ვერგამიგია, აქ სხვა გზა არარის გასასვლელი?
- კი არის ცენტრალური, მაგრამ რამნიშვნელობა აქ საიდან წახვალ..
- უბრალოდ არმინდა ვნახო.
ერთი სიტყვით ნიკა და თიკა სახელოსნოდან გზაზე გავიდნენ, ამჯერად ცენტრალური გზით.
თიკას სახლთან ერთმანეთს დაემშვიდობნენ და ნიკამ ქუჩა გადაკვეთა შინ მისვლისას დაღლა იგრძნო, ცოტახნით თავის ოთახში შევიდა... იხსენებდა ყვლეა სიტყვას, ემოციას, დეტალს... ვერ წარმოედგინა, რომ შეიქლებოდა რაიმე ღრმა ურთიერთობა ჰქონოდათ თიკას და ბექას, არცუნდოდა დაჯერება მითუმეტეს თიკამ ასე გადაჭრით უარყო ყვლეაფერი მაგრამ, ფაქტების ერთმანეთზე აკინძვა სულ სხვა სურათს უხატავდა თვალწინ... მაინც არიჯერებდა, ალბათ სურდა კიდეც, რომ არდაეჯერებინა, იფიქრა რაღაც სხვაამბავიაო და ფანჯარაში გაიხედა... ეზოდან გიორგი ეძახდა: -ჩამოხვალ?
-კი დამელოდე ცოტახნით და ჩამოვალ.
საღამო ნელ-ნელა მოიპარებოდა, ნიკამ ცოტა წაიხემსა და ეზოში ჩავიდა
-სად ხარ აქამდე, დავიღალე
- დილით არმისაუზმია
-რას შვრები? როგორ ხარ?
- რავიცი ვსწავლობ და ვარ ესე, ჩემთვის, წყნარად. - რაღაც ხასითზე ვერუნდა იყო...
- არა უბრალოდ დავიღალე ეხლახანს მოვედი სახელოსნოდან.
-ხელოვნების ტრფიალს არეშვები ( გიორგი კარგ ხასიათზე ჩანდა, ხუმრობდა და ცდილობდა ნიკაც აეყოლიებინა) თიკასთან რახდება როგორ მიდის ამბები. - არარის სასაცილო... არაფერი ხდება განსაკუთრებული, ჩავრთე ხელოვნებაში პორტრეტს ვძერწავ.
-რაგინდა წინსვლები გქონია...
- დიდი ვერაფერი, ისე დღეს ერთი ბიჭი უნდა ვნახო, ზუსტად თიკას საქმეზე.
-რამე სერიოული ხდბეა?
- არაა, მეეჭვება აწუხებდნენ ან თვითონ თიკა წუხდებოდეს, ერთი სიტყვით თვითონ თიკამ გამაცნო, როგორც თავის მეგობარი... ამ ბიჭს კიდე უყვარს, და ხშირად როცა სადმე ვართ, ჩემს გასაგონად, ამკობს კომპლიმენტებით.
-მერე მაგის გულისთვის უნდა ნახო?
-არა დამამთავრებინე! დღეს თიკასთან ერთად ვიყავი სახელოსნოში ვძერწავდი და ჯერ ტელეფონზე ურეკავდა მერე მეც ველაპარაკე და ბოლოს ჩამოვიდა სახელოსნოში, მაგრამ არშემოსულა, გალავანთან გაიარა ორჯერ... აშკარად დამინახა, მაგრამ მაინცარ შემოვიდა თან ვიღაც ბიჭიც ახლდა.
- რას ქვია ურეკავდა, მერე ჩამოვიდა, ვერ მივხვდი...
-რომვერ მივხვდი მეც მაგიტომ მინდა ვნახო, საქმე თუქონდა მოვიდადა და დამელაპარაკებოდა, რაღაც უცნაურად გამოვიდა ყველაფერი. - და შენ როგორ ფიქრობ რაზე იქნებოდა ჩამოსული?. - რავიცი ალბათ იეჭვიანა, აბა სხვა რაუნდა იყოს. - სადუნდა ნახო?
-თიკას გამოვართმევ ნომერს და დავურეკავ სადმე, შევხვდებით.
-აი თიკაც?
- სად აბა?
-გზის პარალეურად ტროტუარზე მიდის.
-დამელოდე აქ , ნომერს გამოვართმევ და მოვალ.


ნიკამ გზა სწრაფად გადაირბინა, ჩქარი ნაბჯით წამოეწია თიკას და მოაბრუნა:
-თიკა საით?
- ნიკაა? ვერ შეგნიშნე, მაღაზიში მივდივარ.
-ჰო, გზის მეორე მხარეს ვიყავი ვერ დამინახავდი, მისმინე შენ ბექას ნომერი ხომ გაქ?
-კი რაშია საქმე?
-არაფერი ისე... მჭირდება და ჩამაწერინე. (თიკა ცოტახანით დაბნეული იდგა მერე ჩანთიდან ტელეფონი ამოღო და ნიკას მიაჩერდა)
-ხომშვიდობაა?
-კიი, ისე მჭირდება რაღაც საქმე მაქ.
თიკა ისე დაიბნა მობილურისთვის არც დაუხედავს ისე უთხრა ზეპირად ბექას ნომერი, ნიკას სისხლი მოაწვა, კიდევერთხელ გაახსენდა ყველაფერი ცდილობდა არშემჩნია მაგრამ სახე ყოველთვის ყიდდა.
- კარგი მადლობა. დაემშვიდობა და ისევ, გიორგისკენ გადაჭრა გზა...
-გაიგე ნომერი?
- კი გავიგე!
-გითხრა რამე?
-კი ცოტა აღელდა, ნომერი კი ზეპირად იცოდა.
-ეგ ცუდია!
- ჰო... ცუდია, დავრეკავ ეხლა.


- ბექა ნიკა ვარ.
- გისმენ, ეხლახანს თიკამ დამირეკა ნიკამ შენი ნომერი მთხოვაო...
- ჰო, ცოტახნის წინ ვნახე, რაადგილზე ხარ...
- გასასვლელისკენ გამოუყევი სკვერს და დამინახავ.
- კარგი გამოვდივარ.
ნიკამ და გიორგიმ პირი იბრუნეს ჩქარი ნაბიჟით მიდოდნენ... ცოტახანში ბექაც გამოჩნდა, სკვერის მოაჯირზე მეგობრებთან ერთად იჯდა და ლუდს შეექცეოდნენ... - ნიკა როგორ ხარ?
- არამიშავს! თავად?
- ლუდს ხომარ მიირთმევთ ბიჭებო.
- არა, იყოს, არსვავთ...
-როგორც გენებოთ.
- დღეს სახელოსნოსთან დაგინახე ჩამოსული, გამიკვირდა რომ არ შემოხვედი. - ისე ვიყავი ჩამოსული, თან ეგ რაადგილია, რახდბეა მანდ, მეცდაგინახეთ... -რომდაგვინახე იმიტომ გეკითხები, მეგონა რამე საქმე გქონდა რომ ჩამოხვედი, სახელოსნოა, ჩვეულებრივი. - ცოტა შეუფერებელი ხომარაა, სასიარულოდ ეგადგილი თან გოგოსთვის? - შენთვის რამნიშვნელობა აქ რაროგორარის, არც შეუფერებელია, ხელოვნებას საღვრები არაქვს და საერთოდ თვითონ თიკა მეტვყვის თუ რამე არ მოეწონება. - ხო მეც დავინახე, იქ მუშაობდი ხელიარშეგიშალეთ, გამიკვირდა მაინც არარის ისეთი ადგილი, როგორც ვთქვი შესაფერისი. - მაგას მე და თიკა გადავწყვეტთ... ისეთივე მნიშვნელოვანია ჩემთვის თიკა როგორც შენთვის ასერომ საიმედო ხელშია, თუ სახელოსნოშია... ერთი სიტყვით სხვა არაფრისთვის იყავი ჩამოსული? -არა.. სხვა არაფერი ეგადგილი მაინტერესებდა...
- კარგი... მოკლედ მე დაგტოვებთ. -კარგად!
ნიკა და გიორგი გამობრუნდნენ... გიორგი არაფერს ამბობდა ელოდებოდა ნიკა როდის კითხავდა რამეს.
- რასიტყვი? - მერაუნდა გითხრა შენ ლაპარაკობდი… - ჰოდა რაშთაბეჭდილება დაგრჩა საუბრის მერე... - ურიგო ვინმე არუნდა ჩანდეს. - ჰო მაგაში მეც გეთანხმები მაგრამ რაღაც არმითხრა... - რა? - არვიცი მაგრამ რაღაც ისეთი ხდება და არვიცი, თიკაც ძალიან უცნაურად პასუხობდა ტელეფონს, მოკლედ არვიცი, რაგამოვა... -მე ვერაფერს გირჩევ, შენუკეთ იცი რადა როგორ გააკეთო, თიკას სიახლოვეს იტრიალე და შენთვითონ მიხვდები, რა და როგორარის. -ვიზავ რამეს...
როგორც შემდგომში გაირკვა ამ თემასთან დაკავშირებით თიკასაც სერიოზული საუბარი ჰქონდა სამეგობროში რომლის წამომწყები ბექა გახლდათ. რაზეც შემდგომში ვისაუბრებთ. ჩვეულებრივ გადიოდა დღეები, ნიკა განაგრძობდა ისევ სახელოსნოში სიარულს ხან თიკასთან ერთად, ხან მის გარეშე... მართალია სწავლის პროცესი ხელს უშლიდა ამ ყველაფერში მაგრამ მაინც გამოიძებნებოდა დრო, იმისთვის, რისი კეთებაც გსიამოვნებს ადამიანს... ყოველთვის როცა ძერწვისას რაიმე გაურკვევლობა იქმნებოდა შემდეგ დღეს, თიკას იქ ყოფნა აუცილებელი ხდებოდა, ძნელია ზეპირად მუშაობა და აი ერთ დღესაც როცა სახელოსნოს კარი შეაღეს, ახლადაფეთქებული ბროწეული შერჩათ ხელში, ზუსტად ისეთი როგორიც ,,ნატვრის ხეში’’, უკვე აპრილის დასაწყისი იყო და ისე იყო ხეები გადაპენტილი კვირტებით, ცოტახნით შეგაჩერებდა სურათი ერთ ადგილზე. საამური სუნი ტრიალებდა გარშემო... ახლად წამოსულ, ქორფა ბალახს, ნამი შეეშრო და უფრო ფაფუკი გამხდარიყო, ფეხის დადგმა დაგენანებოდა.
იქვე ხეივანთან ჩამოსხდნენ... ტალავერს, დაკოჟრილი ვაზი მარწუხებად გადავლებოდა, ბუნების აბსტრაქციას ქმნიდა და ზედ ახლად წამოსული დუყები, მზის სინათლეზე მწვანედ ღვიოდა.

- ლამაზია აქაურობა...
- კი, მართლაც ლამაზია, მეც ვერ ვახერხებ ხშირად ჩამოსვლას... არადა ძალიან მიყვარს ეს ადგილი, განსაკუთრებით ამდროს, გაზაფხულზე . - თან ხეებიც ყვავის... - ჰო.. პირველად ნუში იწყებს აყავავებას, მერე მიჰყვებიან დანარჩენებიც... რამდნეიმე დღე და ამ პორტრეტსაც დავასრულებ... -მერე? - მერე, თაბაშირში ჩამოვასხავ ორცალს, ერთს როგორც შევთანხმდით შენ მოგცემ საპატიო ადგილითვის... მეორეს კი ჩემს ქანდაკებებს შევმატებ. -ერთხელ დამათვალიერებინე, შენი ნამუშევრები... - დიდი სიამოვნებით... ჰო, მართლა შენი ფოტოები დამჭირდება ძერწვისას, ჯერჯერობით, ოთხი ხედიდან. - კარგი გადავიღებ და გამოგიგზავნი, ინტერნეტში.. - ჰო, ეგრე ჯობია უფრო დამეხმარება მუშაობაში… შენზე რას მეტყვი? - რა გაინტერსებს? - ბევრი არაფერი ვიცი შენზე, ძირითადად, შენი ცხოვრების მკვეთრი ნაწილები... - გასაგებია... საიდან დავიწყო არცვიცი, მყავს როგორც ადრე გითხარი, და და ძმა, რომლებიც ძალიან მიყვარს... ძმა, უცხოეთშია სეზონურად და ხშირად მენატრება, ასევე მყავს მშობლები რომლებიც არანაკლებ მიყვარს, ეს ყველაფერი ჩემთვის ასევთქვათ, შეუცვლელი და განუმეორებელია... რაც შეეხება დანარჩენს: მაქვს მიზნები, მინდა კარიერა ავიწყო, როგორც ჟუღნალისტიკის ასევე სამოდელო კუთხით ერთი სიტყვით კარგ ცხოვრებას მინდა ჩავუყარო საფუძველი.
- სერიოზული მიზნები გქონია... ისე განსხვავდები დიდად მათგან ვისაც ვიცნობ თუნდაც მარი ავიღოთ რაღაცით გავხართ ერთმანეთს მაგრამ ძალიან დიდი სხვაობაა თქვენს შორის -რას გულისხმობ? მაგალითად? - როგორ გითხრა მარი უფრო თავისუფალი, გახსნილი, მხიარული, ემოციური და თითქოს ისევ ბავშვურია მარტს გავს... - და... მე? - შენი ხასითი უფრო სექტემბერს გავს... მაინცდმაინც მარიზე შედარებას ვერ გავაკეთებ, მაგრამ ხომმიხვდი რაც ვიგულისხმე არამარტო მარისგან სხვები... სხებისგანაც განსხვავდები ბევრი ისეთი რამით რასაც ესე ერთ წინადადებაში ვერ ჩაატევ, გადმოსაცემად ჭირს, თუნდაც ის რომ განსხვავებული სილამაზე გაქ... ბევრ ლამაზ გოგოში რომ გამოარჩევ... - ჰო, ალბათ, ისე უცნაური შედარებები გიყვარს, თუნდაჩ ადამიანის ხასითს რომ შეგიძლია როის შუალედისთვის დამახასითებელ;ი ნიშნები შეუთავსო... - რავიცი, მგონია, რომ უფრო ადვილი ასაღქმელია შესადარებლად... გიყვარს მუსიკა? - კიი, ძალიან მიყვარს... პატარაობაში დავდიოდი კიდეც, თუმცა მერე... - რა მერე? - მერე... მომიწია თავი დამენებებინა სწავლის გამო, ვიოლინოზე დავდიოდი მთელი სამი წელი და ძალიან მიყვარს ვიოლინოს ხმა, შენ? შენ დადიოდი სადმე? - არა მაგრამ მუსიკა მეც ძალიან მიყვარს გიტარაზე და როაიალზე ვუკრავ, კომპიუთერით ვისწავლე დაკვრა... - კომპიუტერით როგორისწავლე? - რავიცი ჩვეულებრივ, ვუყურებ სხვა რომ უკრავს და ვიმახსოვრებ კლავიშებს თანმიმდევრობას ან ჩემებურად ვიწერ, ფურცელზე. - საინტერესოა... კარგად უკრავ? - მოყვარულის დონეზე არამიშავს, პროფესიონალი რათქმაუნდა ბევრ ხარვეზს აღმოაჩენს, რომ მომისმინოს, ასევთქვათ ჩემთვის ერთგვარი ჰობია... რთულია ვიოლინოზე დაკვრა? - კიი... ძალიან, არაჩვეულებრივ სმენას მოითხოვს და ბევრს ვარჯიშს. - ანუ ვერ ვისწავლი რომოვინდომო? - არვიცი თუ ისევ კომპიუტერით დააპირებ სწავლას დარწმუნებით შემიძლია გითხრა, რომ ვერისწავლი... გააქვს ვიოლინო? - კი მაქვს... - საიდან ? - დედაჩემს აქვს დამთავრებული შვიდწლედი, ჩვენს ასაკში რომიყო და მისი ვიოლინო მაქ... -საინტერესოა, თუმცა მინდა გითხრა რომ ესე ერთი ხელისმოსმით არგამოგივა. -გინდა ნაძლევი დავდოთ? - რაზე, რომ ვიოლინოზე დაკვრას ისწავლი? - ჰო რატომაცარა... - დიდი სიამოვნებით... რანაწარმოებს? - შენ შეარჩიე, მე ვიოლინოსთან ახალბედა ვარ - სახელები არვიცი ზუსთად ნაწარმოებების, თუმცა ძალიან ლამაზია ვივალდის სეზონები, განსაკუთრებით ზამთარი, შენთვის კი მართლა რთული იქნება პრინციპში მაგ ნაწარმოებს მარტო სოლისტები ასრულებენ. - სოლისტების, დონეზე ვერ შევასრულებ მაგრამ ურიგოც არიქნება, რათქვი ვივალდის ზამთარი ლამაზიაო? - კი ძალიან ლამაზია მაგრამ ჯობია სხვა მოსინჯო, მაგას მართლა ვერ ისწავლი.. - არა რატომ იყოს ეგ... დღესვე მოვძებნი კომპიუტერში ოღონდ დრო დამჭირდება, ორი თვე მაინც...
- კარგი რა ნიკა ნუმაცინებ ზამთარს მართლა ვერისწავლი, ჯობია ზაზუნა ცადო ( აკისკისდა თიკა). - ნაძლვეს ვდებთ ესეიგი - დიახ! - მაშინ ჯობია მე თიხა შევახვიო სველ ნაჭერში და წავიდეთ, თან კაი დრო გასულა ამასობაში.
ნიკა სახლში წესიერად მისულიც არიყო, კარადაში რაღაცას ძებნა, რომ დაუწყო
ხმაურზე დედამისი გამოვიდა: - ნიკა რასეძებ? - სადარის ჩვენი ვიოლინო? -რაში გინდა ვიოლინო? - მინდა, სადარის? - არვიცი საღამოს მოგიძებნი საჩქაროა რამე? - ჰო მინდა მომეძებნა, აი ვიპოვე! - რაში გინდა ვიოლინო სადმე მიგაქ? - არაა დაკვრა უნდა - რაზე ვიოლინოზე? - ჰო ვიოლინოზე!
-ნიკა რაგჭირს რავიოლინო აგიტყდა... როდისიყო ვიოლინო გიტაცებდა.
-დრეიდან გამიტაცა მასწავლი დაკვრას? - არვიცი, მეც წლებია ვიოლინო აღარ დამიკრავს. - კარგი მაშინ მე კომპიუტერით შევეცდები ავაწყო რაღაცეები და თუ ვერ გავიგე გკითხავ. - ცადე... ისე ვიოლინოღა გაკლდა ეხლა, - რავიცი ამაზეც მოვსინჯავ.
როგორც თიკამ აღნიშნა საკმაოდ რთული აღმოჩნდა ვიოლინოზე დაკვრა, ერთი არასწორი მოძრაობა და სულ სხვა ჟღედადობა გამოდიოდა.... ყველაზე მეტად ნიკას დედას უკვირდა სამზარეულოში ვიოლინოს ხმა რომესმოდა, უფრო მეტად კი, კომოპიუტერის მასწავლებლობა აკვირვებდა...
- მანდედან როგორ სწავლობ? ...
- ჩვეულებრივ... ყველაზე კარგი მასწავლებელია არც გიყვირებს, არც გეჩხუბება, როცა გინდა გააჩუმებ, გამორთავ და ასე შემდეგ... ვივალდი ზედმეტად ერთულა, თუმცა დასაწყისში ასეთუისე სამ წუთიან პარტიას მოაბა თავი, მაგრამ ზამთარი მთელი, ცხრა წუთისგან შედგებოდა... პარალელურად მარტივ და პრიმიტიულ ნაწარმოებებსაც სწავლობდა ყველაზე ლამაზად კი მაინც ძველი ვიოლინო გამოსდიოდა. ორი თვე ისე გავიდა ზამთრის მხოლოდ სამი წუთი ჰქონდა ნასწავლი და სხვა წვრილ- წვრილი, ნაწარმოებები... თუმცა ნაძლევი მხოლოდ ვივალდიზე დადეს და არა სხვა მელოდიებზე... წააგო ნიკამ ნაძლევი, ერთის მხრივ სიამოვნებდა კიდეც...
ამ ორი თვის განმავლობაში ბევრი ისეთი რამ მოხდა რაზეც მკითხველმა აუცლილებლად უნდა იცოდეს რამდენიმე ფაქტი... ნიკას და თიკას თითქოს დროდადრო ურთიერთობა დაეძაბათ, რისი მიზეზიც პორტრეტი ხდებოდა, თიკა რატომღაც აჭიანურებდა ფოტოების დროზე მიწოდებას და ამ ყველაფერს, ნიკას უსიამოვნო საუბარი ემატებოდა... ერთგვარ, უყურადრებობად თვლიდა რასაც საბოლოო ჯამში, პორტრეტის დაშლა მოჰყვა... რათქმაუნდა ეს ფაქტი არც თიკას მოეწონა, მითუმეტეს მათ საერთო სანაცნობოში ეს თემა მეტად პოპულარული იყო.
ნიკასთვის სიყვარული უკვე პროფესიად ქცეულიყო, მაგრამ ბევრი ფაქტი აბრკოლაბდა იმისთვის რომ გაებდა და თიკასთვის რამე ეთქვა, თუნდაც ის რომ ასეთი მორცხვი იყო... ამასთანავე არიცოდა თიკას რა რეაქცია ექნებოდა და არუნდოდა ეჩქრა, მაგრამ ყველაზე მთავარ პრობლემას, თავად თიკას ურთიერთობები წარმოადგენდა რომლის შესახებაც ნიკამ არაფერი იცოდა, ყველაზე მეტად, მისი დამოკიდებულება ბექასთან მიმართებაში აფიქრებდა, ერთის მხრივ არაფერი ჩანდა საეჭვო, მეორეს მხრივ კი ის ფაქტი არაძლევდა მოსვენებას რაც სახელოსნოში მოხდა... ერთი კი ვერ გაერკვია, თუ მართლაც რაღაც ხდებოდა თავად ბექა რატომიყო ჩუმად, თუ თიკა მისი შეყვარებული იყო, რატომ ხმასარიღებდა ამ ყველაფერზე... რამერომ ეთქვა ნიკასთვის მათ შესახებ... მითუმეთეს ნამდვილად არიქნებოდა გამართლებული, ნიკას მხრინდა ურთიერთობაში ჩარევა და არც თავად ნიკა, იკადრებდა... თვითონ თიკას კი ვერაფერს შეატყობდა კაცი ასეთუისე არაკლდა თაყვანისმცემლები და ყველა ვისაც კი ნიკა მის გვერდით დალანდავდა მასში რაღაც ეჭვს იწვევდა აინტერესებდა ვინიყო, საიდან იცნობდა... ან კი როგორარგინდა იეჭვიანო ასეთ გოგოზე, ამდროს ქარზეც კი ეჭვიანობ უშარფოდ გამოსულს შიშველ ყელზე ურცხვად რომ ეხვევა.
მარის და თიკას შორის ასევთქვათ შავმა კატამ გაირბინა... ნელნელა ურთიერთობა ირონიულ და გაუგებარ საუბარში გადასდიოდათ, კამათის მიზეზი კი ვიდოე გახდა რომელიც, მარის შეყვარებულის თაოსნობით ჩაიწერა, კლიპის მონოლოგი რომლის კადრები არასწორად და მეტნაკლებობით გადანაწილდა, სადაც თიკას დროის უმცირესი ნაწილი ერგო, სერიოზული დაპირისპირების მიზეზი გახდა, ამ ყველაფერს წინ უსწრებდა მარის რომანტიული ურთიერთობები, რომლის მომხრე არც თავად თიკა ყოფილა, არც მათი სამეგობრო და ნიკაც კი... მითუმეტეს მაშინუკვე ნიკასთან ბევრადუფრო კარგი ურთიერთობა შერჩენოდა მარის ვიდრე თიკასთან, განსხვავებასა და პირველ დაბრკოლებას, მარის ურთიერთობა წარმოადგენმდა სხვა ეროვნებისა და რელიგიის ბიჭთან, რაზეც როგორც ავღნიშნე შესაბამისი რეაქცია ჰქონდათ მის სამეგობროს, თუმცა ეროვნებასა და რელიგიას არავითარი როლი უთამაშია კლიპის გადაღებაში, ისე ჩაიარა გადაღებამ ყურადრება ამისთვის არავის მიუქცევია ... შემდგომში გახდა სალაპარაკო როცა სადებიუტო მასალა ნახეს და ორ წუთში ჩატეული ხუთი კაცის არათანაბარი, სიუჟეტი რომლიდანაც, სიმცირით თიკასი გამოირჩეოდა, სერიოზული განხეთქილების მიზეზი გახდა,
ერთი სითყვით ათ წლიან მეგობრობას კლიპში არარსებული ათი წამი დაუპირისპირდა და მეგობრობაც შეიწირა... ვითარების შინაარსსა და მსვლელობას მარიც სხვანაირად ყვებოდა და თიკაც... ნიკასაც არაერთხელ მოუსმენია, მათი მონათხრობი... ყველაზე საოცარი კი შემგომი მოვლენები აღმოჩნდა. რათქმაუნდა უკმაყოფილება გამოითქვა კლიპის თაობაზე და კლიპის კონსტრუქციაც თავიდან ააწყვეს, სადაც დაჯამებული იყო ათი წამიც და გადაჭარბებულიც კი, ამის მერე წინა დღის, კამათი აღარავის ახსოვდა ( ახსოვდათ მაგრამ არინჩნდევდნენ) ისე შემობრუნდა სიტვაცია რომ სამეგობროდაც კი ჩამოყალიბნენ, ოღონს მათ სახეებში მაინც იყო დარჩენილი თავისებური შუღლი ( იმ კამთის ღათქმაუნდა) ვერც ამ დროებითმა ზავმა, შეძლო ურთიერთობის დარეგულირება და თიკა და მარიც ისევ უმძრახად იყვნენ ერთმანეთის მიმართ, ხვდებოდნენ, საუბრობდნენ, იკითხავდნენ მაგრამ ის კაეშანი მაინც ორივეს ჰქონდა ჩარჩენილი.

კაი ხნის გასული იყო ეს ამბები ნიკას ტელეფონზე შეტყობინება რომ დახვდა, მარი წერდა, გავიდეთ გარეთ გავისეორნოთო, ამინდიც კარგი იდგა... ზაფხული ძალას იკრებდა... ერთმანეთს სკვერის განაპირას შეხვდნენ, აუყვნენ ჩიხს ბოლომდე და მარტონი მიაბიჯებდნენ ტროტუარზე, როგორც ჩანს ისევ მოესწროთ ჩხუბი თიკას და მარის...
- რაგჭირს? - არვიცი... ასემგონია ყველა, ჩემს წინააღმდეგაა განწყობილი. - მაინც? - მაინც ის რომ გაიგეს ჩემებმა შეყვარებული რომ მყავს და თან სხვა ეროვნების, სერიოზული კამათი მქონდა დედაჩემთან, უფრო სწორად ის ჩხუბობდა და მე ჩუმად ვიჯექი...
- ჰოო, მესმის შენი, გიყვარს? - კიი, ძალიან და არვიცი რავქნა. - რთული სიტვაციაა არცვიცი რაგირჩიო, თუმცა არც ჩემი გადასახედიდანაა მოსაწონი ქართველ ქალს, სხვა ეროვნების კაცი უყვარდეს... შენთვითონ არ გაქ ეგ განცდა? - არა, საერთოდ ვერაღვიქვავ ისე, როგორც უცხოს. - თან იმ კლიპის ამბებიც ემატება ყველაფერს იქიდან დაიწყო ურთიერთობის მთელი სიმძაფრე და არც მის მერე ეხატებათ გულზე ერთმანეთი, თიკას და ჩემს შეყვარებულს, ვერიტანენ ერთმანეთს... შენ რას შვრები, დაამთავრე თიკას პორტრეტი? - არა დავშალე ნამუშევარი, არუთქვამს თიკას? - არაა! რატო დაშალე? ამდენი ხანი ძერწავდი. - ვერმიწყობდა ხელს თიკა, ყოველთვის ვერ ჩავდიოდი სახელოსნოში რო თიკაც თან მეტარებინა, თან ფოტოებსაც არიღებდა თუ ვერახერხებდა გადაღებას ერთი სიტყვით დავშალე.
-ეხლა გასაგებია... ისე მაგ სახელოსნოს გამოც, კაი ამბავი იყო... - რაამბავი?
-ისეთი არაფერი ბექა ეკითხებოდა რაღაცეებს შენიქარიყავი. - მერე? - რა მერე... -რაგინდოდა იმ სახელოსნოშიო ეკითხებოდა. - მოიცა, თიკა რას პასუხობდა? ან ვისი რასაქმეა სად წავა! - მანდ ცოტა რთულად არის საქმე. - რას გულისხმობ?
-შენ თიკა მართლა გყავდა წავყანილი სახელოსნოში? - ჰო აბა, ისე როგორ მეძერწა?
-თიკა პასუხობდა მე არვყოფილვარ სხვაში შეგეშალეო... - მოიცა, მაგას ბექას ეუბნებოდა? კიმაგრამ რავალდებულია ვინმეს რამე უხსნას სადიყო და ვის გვერდით ან თავს რატომიმართლებდა, ოთხჯერ თუ ხუთჯერ ვიყავიით, ჩასულები. ან ტყუილი რაში დასჭირდა მეარვიყავიო?. - ხომგითხარი მანდ საქმე, ცოტა ხვანაირად არის თქო, თიკა და ბექა ერთად არიან. - რას ქვია ერთად არიან? - ჰოო, შეყვარებულები არიან! მეც შემთხვევით გავიგე ეხლახანს... ერთად ვისხედით სამივე სკამზე და ბექას რაღაც წამოცდა, თიკამ მაშინვე ხელი მიკრა, მაგრამ უკვე თითქმის ნათქვამი ჰქონდა ბექას და იძულებული გახდა თიკასაც ეღიარებინა. ( ნიკამ ფერი დაკარგა, ნაბიჯებს უფრო დინჯად და მძიმედ ადგავდა) ბოლოს თიკა მაინც იგივეს იძახდა მეარვყოფილვარო, ბექამ მობილურით გადაღებული ვიდოე ანახა, უკან გამოგყვათ და გადაიღო როგორ მიდოდით გზაზე. - და თიკამ რაუთხრა? - არაფერი გაჩუმდა. - შენ ამ ყველაფერს უყურებდი? - კი.
-თვითონ ბექაზე არმოქმედებდა ამდენხანს ეს ყველაფერი, როგორითმენდა? თავის შეყვარებულთან რომ მხედავდა, მითუმეტეს იცოდა რომ მეც მიყვარდა. რატომ ერთხელ მაინც არ დამელაპარაკა პირისპირ.
- - იმიტომ ჩემო ნიკა რომ, თიკას ყავდა გაფრთხილებული, თუ რამეს იტყოდა დაშორდებოდა... ისიც იმას ფიქრობდა თიკასთან შეენარჩუნებინა ურთიერთობა სამაგიეროდ შენი ფლირტის ატანა უწევდა... - მაინც არ მესმის.
-არვიცი, არვიცი... ფაქტი ესეთია - ანუ გამოდის თიკა მეც მატყუებს და ბექასაც..
- ბექა თავსიტყუებს, შენ კი გამოდის მართლა გატყუებს, თუ გეუბნევა შეყვარებული არმყავსო, თორნიკესაც რამდნეჯერ უნახავს ცალკე მარტონი. - ჰო ერთი ორჯერ, მეც შევნიშნე და ჩემმა ძმაკაცებმაც მაგრამ რასვიფიქრებდი... ასე თუ იქნებოდა შეტოპილი... პრინციპში ალბათ არმინდოდა დამეჯერებინა და იმიტომ ვერ ვიჯერებდი...
( ღრმად ამოისუნთქა და მარის შეხედა, ახლა უკვე ცხადი იყო მისთვის რას ნიშნავდა, მაშინ ბექას სახელოსნოში ჩამოსვლა და თიკას უცნაური საუბარი ტელეფონზე) - ხდება ხოლმე, რასიზავ... - ვერაფერს რაუნდა ვქნა... დაველოდები მოვლენების განვითარებას, ალბათ თვითონ თიკა მეტვყვის ყველაფერს. - მეეჭვება... მაგრამ დაზუსტებით მაინც, ვერაფერს გეტყვი.
- დიდი ხანი თიკას იცნობ? - კი საკმაოდ... დაწყებითი კლასებიდან. - და ესეიქცეოდა ყოველთვის? - არა, არვიცი რადაემათა ადრე სხვანაირი იყო... შენ რატრომაქამდე არ ტყდებოდი? რომ გიყვარდა? - მოვსულიყავი და ესე პირდაპირ მეთქვა? - არა მარა ხომ გკითხე ადრე და ცივი უარი მტკიცე... ( საუბარი სილიში გადადიოდა, თუმცა არცერთს ჰქონდა საქმე სასაცილოდ)
- როგორ გითხრა მარი, მაშინ ცოტა დელიკატური თემა იყო, ეხლაც ისეთივეა უბრალოდ რაღაც ღირებულებები შეიცვალა. იმ შენმა შეყვარებულმა და თიკამ რაზე იკამათეს? - რაღაცეები მიწერეს ერთმანეთს და იჩხუბეს... - გასაგებია... რთულადაა საქმე, იქნებ შეძლო და დროებით არშეხვდე კარგად დაფიქრდე, ყველაფერზე რაგინდა და რასხედავ სამომავლოდ... ესე ხელისწამოკვრით ვერ უგულებელყოფ რელიგიას და ეროვნებას. - ჰო მეც მაგას ვაპირებ ცოტახნით არგავალ გარეთ და ვიფიქრებ, იქნებ არცმიყვასრ საერთოდ... მაგრამ ყველაზე ცუდი ისაა რომ მართლა მიყვარს. - მოდი ნელ-ნელა შინისკენ წავიდეთ, შორ მანძილზე მოგვიხდა წამოსვლა.
ნიკასთვის ყველაფერი უწინდებურად ვეღარიქნებოდა, მაგრამ მაშინ როცა თიკასთან ერთადიყო არახსოვდა არცერთი ეჭვი, ნაფიქრალი, არცერთი სიტყვა რაც სმენია და გაუგონია, ამასთანავე თიკაც ცუდად იყო განწობილი მარის მიმართ და ყველაფერს ანალოგიურად ყვებოდა, ოღონდ საპირისპირო მიმართულებით, ერგვარი გაორებასავით სჭირდა ნიკას... არიცოდა ვისთვის რა დაეჯერებინა, ვერ ხვდებოდა რაიყო სიმართლე და რა ტყუილი, სიყვარული კი თავისას შვებოდა... თიკასკენ ექაჩებოდა და აღარუსმენდა არავის, ვერციმას იჯერებდა რომ თიკას და ბექას მართლა აკავშირებდათ რაღაც, თუმცა ეჭვი ყოველტვის შიგნიდან ღრნის ადამიანს.
ამ ყველაფერს ისიც დაემატა რომ ბექას და თიკას ისეთი უსიამოვნება მოუვიდათ რამაც მათ შორის საბოლოოდ გაყო ურთიერთობა, არავითარი კონტაქტი, მოკითხვა და გამოცნაურება არაღარ არსებობდა, ქუჩაშიც კი არიდებდნენ თვალს ერთმანეთს...
თვითონ კინას, მარისთანაც კარგი დამოკიდებულება ჰქონდა და თიკასათანაც... მისთვის ორივე წარმოადგენდა სიმაღლეს, რომელსაც უნდა აფასებდე და ურთიერთობდე როგორც განსაკუთრებულ ადამიანებთან...
როგორც ადრე ავღნიშნე, ნიკასთვის ყევლა ვინც კი მის გარშემო ტრიალებდა და ვისაც მისთვის ახლობლად მიიჩნვდა, ენდობოდა, სჯეროდა და ყოველთვის დაიმედებული იყო მათით... თუმცა თიკას და მარის შორის დაძაბულობა, მისთვის რთული პრობლემა იყო, თითქოს არჩევანის გაკეთება უწევდა და ეს ფაქტი ძალიან აღიზიანებდა... ერიდებოდა ორივესთან, მეორეზე საუბარი და ყოველთვის ცდილობდა თემა შეეცვალა, თუმცა იყო ისეთი ფაქტებიც როცა თავის აზრის გამოთქმა უხდებოდა და აქაც ფრთხილი ამასთანავე თიკა უყვარდა და არჩევანსაც თავად მიხვდებით ვიზე შეაჩერებდა.
II
- გიორგის გაუმარჯოს!
- ნიკა როგორ ხარ?
- არამიშავს, რაარის სადხარ, დაიკარგები კვირაობით და არ ჩანხარ.
- შენი არიყოს, მეც ვაპირებ მომავალ წელს ჩაბარებას, დავიწყე მასწავლებლებთან სიარული და ვეღარ გნახულობთ ვერავის.
-დღეს ხომ ხარ თავისუფალი?
- კი რახდება?
- რადა ეხლა შეკვეთა უნდა მივცე ერთგან და წავიდეთ, თან კოტეც გველოდება...
- რის შეკვეთა?
- ყვავილების!
- არმითხრა რომ თიკას უგზავნი?
- ჰო, რაიყო არშეიძლება?
- როგორარა! პირიქით, ანუ გადაწყვიტე დაელაპარაკო?
- ჯერ ნიადაგს მოვსინჯავ ისეკი, ვაპირებ აბა ესე დიდხანს ვერ ვიქნები, თან თვითონაც ხვდება და ბევრჯერ უხერხულ სიტვაციაში ვვარდები.
- ეხლა მიდიხარ?
- ჰო, წავიდთ უკვე... ყვავილების მაღაზია საკმაოდ შორს გახლდათ, ფეხით სასიარულოდ თუმცა მაინც ტროტუარით ამჯობინეს წასვლა, ნარჩევი ვარდების თაიგული შეაკვრევინეს და ნიკამ თიკას მისამართზე გაგზავნა...
ერთი სული ჰქონდა როდის მოსაღამოვდებოდა სკვერში რომ გასულიყო, და იქნებ თიკაც ენახა, რომელიც უთუოდ ახალ ამბავს ამცნობდა... თაიგულისთვის დამკვეთის სახელი არმიაწერა, არუნდოდა რაიმე წინსასწარ სცოდნოდა თიკას
თან, წინა დღეს ცოტა უსიამოვნო საუბარი ჰქონდათ და რეაქციაც აინტერესებდა.
საღამოობით როგირც ყოველთვის სკვერში ხალხმრავლობა იყო, მითუმეტეს ზაფხულის საღამოს, გამოშლილი იყო ქუჩაში დიდ-პატარა, თიკა ჯერ არსად ჩანდა, მხოლოდ მარი და ნიკა სეირნობდნენ, რამდნეჯერმე აიარეს სკვერის ძირითადი ნაწილი და ბოლოს ერთერთ სკამზე ჩამოსხნენ...
- თიკა ხომარ გინახავს?
-კი წეღან ვნახე, დედამისთან ერთად იყო!
-თქვენ ისევ დაძაბული ურთიერთობა გაქვთ? - აღარ, მაგრამ ისე ახლოს აღარ ვართ, როგორ ადრე... ჰო მართლა, წეღან მითხრა ვიღაცამ ვარდები გამომიგზავნაო!
-სახელლი არუთქვამს? ვისგან იყო? - ნიკა, ეჭვიანობ? (ტუჩის კუთხეებთან ჩაეღიმა, როგორც იცოდა ხშირად ) - არა! ისე გკითხე. - მეც შევეკითხე, მაგრამ სახელი არეწერა ვისგან იყოო. - საინტერესოა! შენ, არავინ გიგზავნის ყვავილებს?
-ეხლა არა თუმცა ჩემთვისაც, მოურთმევიათ. - სახლში როგორ მოაგვარე პრობლემები... - აღარ ვხვდები, მიყვარს მაგრამ ავუკრძალე ჩემს თავს, გარშემო რომ ვიყურები, მართალია ყველა ჩემს გარდა... რაცარუნდა იყოს დიდი წინაღობაა, ეროვნებაც და რელიგიაც. საღამომ ისე ჩაიარა ნიკას არ მიეცა საშვალება თიკას დალაპარაკებოდა სეირნობისას ჩაუარეს გვერდით მარიმ და ნიკამ, მოიკითხეს ერთმანეთი და მალევე, მიაშურეს სახლებს, ამ საღამოს უფრო ლამაზი ეჩვენა ვიდრე, სხვადროს... სიცილი და წითელი კაბა უხდებოდა, ბარხატის კანზე ხორბლის ფერი დასთამაშებდა და საოცრად უბრწყინავდა თვალები.
მართლაც რომ ძალიან ლამაზი გახლდათ, უცხო და კლასიკური ნაკვთების ერთიანობა, ისე ერწყმოდა ერთმანეთს, როგორც ფერები აყვავებულ ნუშს. იყო რაღაც ისეთი ამ გოგოში, ადამიანს რომ დაგაფიქრებდა, ვერც მეორე დღეს შეძლო ნიკამ სკვერში შეხვედრა და სახლისკენ წამოსულს გზად შეხვდა შემთხვევით...
- თიკა როგორ ხარ? - კარგადნიკა, შენ როგორ ხარ? - არამიშავს, ვცდილობ კარგად ვიყო... - ეგეც კარგია! - იცი... შენთან დალაპარაკება მინდა! -რაზე? - ბევრ რამეზე... თუნდაც იმაზე რომ ბოლოდროს დაძაბული ურთიერთობა გვაქ! - ჰო, ეგ მეც შევნიშნე ! - თიკა, მომწონხარ! - ვერ მივხვდი? -მომწონხარ, უფრო სწორად მიყვარხარ! ის ყვავილებიც მე გამოგიგზავნე... ( ეს ერთის მხრივ მოულოდნელი აღმოჩნდა თიკასთვის თუ მისი ემოციებით ვიმსჯელებთ, მაგრამ ალბათ მოელოდა კიდეც, ოღონდა ეხლა არა.) -ყვავილებითვის მადლობა, იცი მე არვაპირებ ჯერჯერობით რაიმე შევცვალო პირად ცხოვრებაში, მითუმეტეს ჯერ ვსწავლობ... მინდა რომ უნივერსიტეტში ჩავაბარო, მოგატყუებ თუ გეტყვი რომ მეც ვგრძნობ რაიმეს... და იმედია გაიგებ რას ვგულისხმობ, ყვავილებისთვის კი მადლობა მართლა მომეწონა, მე შენ ისე გიყურებ როგორც მეგობარს. - გასაგებია, გასაგები... ნუღარ მიხსნი. ორივე ერთად, მიუყვებოდა ქუჩას არცერთი იღებდა ხმას, ბინის კუთხესთან დაემშვიდობნენ ერთმანეთს, და საპირისპირო მხარეს გადაკვეთა ნიკამ ქუჩა, ფიქრობდა ყველაფერზე, რაზეც აქამდე ოცნებობდა, დიდი იმედი არც ჰქონდა რომ, ყველაფერი ესე ერთი ხელისმოსმით მოხდებოდა მაგრამ ეს მისთვის დიდი დარტყმა იყო, გაკვეთილი რომელსაც ცხოვრება, გვიწყობს და ხანდახან ძალიან ხანგრძლივი გამოსდის სასწავლებლად. ამ დღეს შედარებით რბილად დაშორდნენ, ერთმანეთს მაგრამ ყოველი მომდევნო დრე და საუბარი როცა კი ნიკა და თიკა სადმე შეხვდებოდნენ შემხვევით, უსიამოვნო საუბრით მთავრდებოდა და მალე კამათი, ისეთ ჩხუბში გადაეზარდათ რამაც, მათი ურთიერთობა დაასრულა, ისე რომ ერთმანეთსაც კი აღარ ესალმებოდნენ ქუჩაში, არც ოფიციალური ქსელებით ჰქონდათ ერთმანეთთან ურთიერთობა.
მიუხედავად იმისა რომ ასეთი დაძაბული ურთიერთობა ჰქონდა ნიკა მაინც სხვანაირად ფიქრობდა ყველაფერზე, აინტერესებდა: სად იყო, ვისთან ერთად... რამდნჯერ უმიზეზოდ გასულა სახლიდან თუნდაც იმ მიზნით რომ სადმე შემთხვევით შეხვდებოდა.
დრო მიიწევდა წინ, უაზროდ უსიცოცხლოდ, სიცივეებმაც დაიჭირა... უკვე ზამთარი ეპარებოდა დროს... გადიოდა დღეები თვეები, ნიკა მხოლოდ მარისგან იგებდა თიკას ამბებს, ისიც შორიდან... მათაც მოესწროთ და ეჩხუბათ. საქმე ისიც აადვილებდა რომ მარი და ნიკა ერთ ფილოლოგთან ემზადებოდნენ ხშირად სეირნობდნენ, საუბრობდნენ...
III
იმ საღამოს დიდი თოვლი მოვიდა, მეორე დღეს უქმე გახლდათ და ადრევე გავიდა ნიკა გარეთ, წინასწარ მარის შეუთანხმდა, სასეირნოდ აპირებდნენ წასვლას ახლად დადებულ თოვლზე სიარულს არაფერი ჯობია... ისიყო ნიკა მოსაცდელთან გაჩერდა, რომ თიკა შენიშნა საპირისპირო მხარეს, მოდიოდა და თითქოს ქუჩა მოჰყვებოდა, შავ-თეთრ, ფერებში გაწყობილი ლაბადა ეცვა და საუცხოო კონტრასტს ქმნიდა თოვლის ფონზე, ერთმანეთს ჩველებრივ ჩაუარეს თუმცა ერთი შეხედვით მაიც შეათვალიერეს ერთმანეთი, ნიკას იმდენად აღარ ჰქონდა სახეზე გამოხატული ემოცია, ყოველ წამს თავიდან იხიბლებოდა და ვინიცის რასარმისცემდა ახლა, ერთხელ კიდევ რომ შეეხედა ამ სახითვის, ოდნავ შეკრული შუბლი გაფრენა წარბები და თვალების სიღრმე, სითეთრეში ჩაფლული... ოდნავ სიმკაცრე შეპარვოდა, ვინიცის ახლა რაზე ფიქრობდა... უხდება ქალს სიკაპასე, ალმასს ჰგავს გაუთლელს,
შორიახლოს მარიც გამოჩნდა, პატარა ბავშვივით უხაროდა თოვლი, მოკლე ნაბიჯებს დგავდა და ნაფეხურებს აკვირდებოდა, ნიკამ ფეხსა აუჩქარა.... -როგორ ხარ? - დიდი ხანია ასე არაფერი გამხარებია, შენ როგორ ხარ?
- არამიშავს! სად წავიდეთ? - რავიცი ცოტა გავიაროთ ფეხით, მერე სამდე ყავა დავლიოთ და ვისაუბროთ... - კარგი აზრია! ქალაქის ცენტრში პატარა წყნარ კაფეში შეიარეს და ყავა შუკვეთეს. -ხანდახან კარგია ესე გამოსვლა, თითქოს ისვენებ... - ჰო, გეთანხმები კვირაში ერთხელ მაინც უნდა მისცე თავს უფლება, ესეთი დღე მოიწყო ( ნიკა, მაინც უხასიათოდ ჩანდა )
- ნიკა, იცი ხანდახან მგონია რომ სულ ესე ვიქნები...
- რას გულისხმობ? - როგორ გითხრა, იმედი გადამეწურა ყველაფერზე, სულ პრობლემები გაურკვევლობა... - ეგ ცუდია, როცა არიცი რაგინდა... - შენ? შენ იცი რაგინდა? ( მარის ნელნელა, ღიმილი შეეპარა) - რავიცი, ვფიქრობ რომ ჯერ სწავლა მინდა პროფესიის შეძენა... და მერე ალბათ ყველაფერი თავისით დალაგდება. - ისევ გიყვარს? - ვინ? - ვინ და თიკა! - რომ გითხრა არაო დამიჯერებ? -არა არდაგიჯერებ. - აბა რატომ მკითხე? - ისე... მაინტერესებდა თუგაწითლდებოდი ( გადაიკისკისა მარიმ, ნიკასაც გაეღიმა და ცოტა გამოუკეთდა ხასიათი) იმედი ბოლოს კვდებაო მართალია? - რაგითხრა აბა მარი, არვიცი... თუმცა ყოველი ოცნება ახალ იმედს ბადებს, ასერომ სიკდილი არელის იმედს არასდროს, თუ ადამიანი ფიქრობს და ოცნებობს... -ოცნება მეც მიყვარს მაგრამ რეალობას არ გავს ის რაზეც მევოცნებობ... - არცერთი ადამიანის ოცნება გავს რეალობას, იმიტომ რომ ის გვინდა, რაც სინამდვილეში არგვაქ მაგრამ სტიმულია იმის, რომ მივაღწიოთ იმ ყველაფერს რაზეც ვოცნებობთ... ყოველი ფიქრი ოცნებიდან ერთგვარი გეგმაა, რომელსაც ფურცლის მაგივრად გონებაში ვწერთ. - ჰო, ალბათ ეგრეც არის.
კაფეში დაახლოებით ერთი საათი დაჰყვეს და შინისკენ გაუყვნენ გზას, ტროტუარი უკვე კარგად იყო გატკეპნილი თოვლით და სიარულიც ჭირდა, ქუჩის ბოლოს დაემშვიდობნენ ერთმანეთს და ნიკამ ეზოსკენ გადაუხვია, სადარბაზოში ზეზვა და გიორგი დახვდა:
- როგორ ხართ? აქ საიდან? - შენთან ვიყავით და შინარ დაგვხვდი! - ეხლა ხომ მოვედი ავიდეთ, ნიკამ ბიჭები თავის ოთახში შიყვანა, - დასხედით, რას საქმიანობთ? სად ხართ? - ჩვენ სულ აქეთ ვართ, შენ დაიკარგე... ( ზეზვა ხუმრობის ხასითზე დადგა ) - ჰო, ეგეც მართალია, სულ მასწავლებლებთან ვარ ეს ერთი დღე მაქ შედარებით თავისუფალი... -ყვავილების ამბავი როგორ დამთავრდა? ( გიორგი ჩაერთო საუბარში)... -რა ყვავილების? ( ზეზვას წარმოდგენა არ ჰქონდა არაფერზე) - რა ყვავილების და შეყვარებულია ბიჭი!!! -გეყოფათ არარის სასაცილო... ცუდად დამთავრდა, არავითარი შედეგი გამოიღო ეგ კიარა, ორი- სამი თვის წინ ვიჩხუბეთ კიდეც და საერთოდ გავწყვიტეთ ურთიერთობა... -ვინ უყვარს? - ერთი ჩემი ნაცნობი, ღრმა ბავშვობაში ვიცნობდი და არმოჩნდა რომ ნიკას შეყვარებია... - დალევთ რამეს? - რას შემოგვთავაზებ?
- სარაჯიშვილს, ორი წლის დაძველებით... - ჰოო, სერიოზული გამოწვევაა თან მისწრებაა ეხლა კონიაკი. პატარა სუფრას სარდელი და ლორი მიაშველეს... - ანუ გამოდის იჩქარე რამის თქმა? - არვიცი, გიო რაგითხრა... რაღა ვიჩქარე ამდენი ხანია ვიცნობ. - აბა ყვავეილებია რამე შუაში? - არცეგ არაფერშუაშია, უბრალოდ მითხრა რომ ჯერ არვაპირებ არაფერსო და თან როგორც მეგობარს ისე გიყურებო... - მაშინ მძიმე შემთხვევაა...
საღამო მეგობრებმა კარგად გაატარეს ბევრი ისაუბრეს, დააგემოვნეს სარაჯიშვილი, გაიხსნეენს სკოლისამბები და საათმა რომ ათჯერ დარეკა, კარისკენ წავიდნენ, ლოყები სამივეს წამოწითლებოდა, მხიარულობდნენ იცინოდნენ, ნიკამ ბიჭები გააცილა და ოთახში შებრუნდა, გულაღმა დაწვა საწოლზე და მზერა ჭერს მიაპყრო, ახლაღა იგრძნო სასმელი როგორ მოეკიდა, ცოტახანში ფანჯარას მიუახლოვდა, შუბლი გაყინულ მინას მიადო და თვალის უპეები ოდნავ შეევსო, ბარდნიდა... ახლა მის ფიქრებშიც ისევე თოვდა როგორც გარეთ, ლამპიონის შუქზე ძლივს გაარჩია ახალაგაზრდები... ქურთული ჩაიცვა და როცა კარის ურდული ჩამოსწია დედამ დაუძახა: - ნიკა შენ ხარ? - ჰო მევარ, გავდივარ... - ასე გვიან? - ჰო, ცოტას კარი მძიმედ დახურა და სადარბაზოდან გასულს, ცხელ სახეზე რამდენიმე ფიფქი ეამა... გარეთ თითქმის არავინ იყო, მარტო მიუყვებოდა ლამპიონებით განათებულ ქუჩას, ბოლომდე აუყვა ტროტუარს, მთელი ეს გზა, ფიქრობდა და ისე დაშორდა ეზოს ახლაღა გამოერკვა... თიკას სახლთან ჩაიარა, ფანჯრებში სინათლე ენთოთ... საოცრად ათოვდა იმ ღამით ქალაქს... ღრმად შეისუნთქა ჰაერი, ისევ ახედა ფანჯრებს და უკან გამობრუნდა, არიცოდა რისთცის მოვიდა აქამდე მაგრამ თითქოს დამშვიდდა... ლამაზია ზოგჯერ წარსული, იყო რაღაც... თანაც ისეთი არასდროს, რომ არ გავიწყდება მომენტებს ფილმის კადრებივით რომ ატრიალებ და არგბეზრდება. ეს ღამე ყველაზე გრძელი გამოდგა, შინ მისულს ძილიც გაუტყდა..
როგორც ყველას ნიკასაც ეზარებოდა, სწავლა და მეორე დღეს, ხათრის გამო წავიდა ქართულის მასწავლებელთან... ჯგუფში როგორც ყოველთვის მხიარულება იყო, ორი საათიც მალევე გავიდა, მეგობრები კიბეზე მოწყვეტით დაეშვნენ... ნიკა და მარი ბინის კუთხესთან გამოეყო ჯგუფს. -გამაცილებ? - როდის დამიტოვებიხარ, მარტო ქუჩაში - ჯენტლმენიც ამას ჰქვია! ( გადაიკისკისა მარიმ) დღეს რამალე გავიდა დრო, არა? - ჰო, გავერთეთ და ალბათ მაგიტომ. მხიარული ჩანდა მარი ორ-ორად ითვლიდა ფილაქანს და ისე დგავდა ნაბიჯებს. -ნიკა, ნახე აივნიდან თიკა იყურება... - შევამჩნიე უკვე! - როგორ ფიქრობ ეჭვიანობს? -არამგონია შენზე იეჭვიანოს... იცის რომ კარგი მეგობრები ვართ, თან თიკა არარის ეგეთი. - ჰო მარა მაინც გოგოა რაცარუნდა იყოს, ისე კი თბილი გულიაქვს, როგორ ფიქრობ შერიგდებით? - არვიცი მარი... ვერაფერს გეტყვი, მე თიკა მაშინ დავკარგე, როცა გავიცანი... -ვერაფერს იტყვი...
IV
მკითხველს აღარ შევაწყენ თავს უმნიშვნელო, დეტალებით და დროში ოდნავ წინ გადავინაცვლებ... რამდენიმე კვირის განმავლობაში, ბევრი არაფერი შეცვლილა თუ არ ჩავთვლით იმას რომ ნიკამ, უნივერსიტეტში ჩააბარა, თუმცა არც თავის ჰობზე უთქვამს უარი და პარალელურად სახელმწიფო სამხატვრო აკადემიაშიც დაიწყო სწავლა, ქანდაკების განხრით... ორივე უნივერსიტეტი მისთვის განსაკუთრებულ გარემოს წარმოადგენდა, მითუმეტეს ნიკას მედიცინაც ძალიან უყვარდა და ხელოვნებაც... აქვე მინდა ავღნიშნო ისიც, რომ თიკამ იმავე წელს დაიწყო, მზადება გამოცდებისთვის ისე როგორც ყველა აბიტურიენტმა. ხოლო მარიამმა, ერთგვარი პაუზა აიღო... რომელიც შემდგომ გათხოვდა.
მიუხედავად იმისა რომ, ნიკას არავითარი ურთიერთობა ჰქონდა შემორჩენილი თიკასათან, მაინც ყოველთვის იცოდა სად უნდა ყოფილიყო იმ დღეს და რომელ მასწავლებელთან, არვიცი საიდან ან როგორ მაგრამ იცოდა. თუმცა დღის დიდ, ნაწილს უნივერსიეტში ატარებდა და შემთხვევით თუ წააწყდებოდა, ქუჩაში, სრულიად უცხო ადამიანებივით ჩაუვლიდნენ ერთმანეთს და იწყებოდა ახალი დღე.
სასწავლო წლის მეორე სემესტრი მთავრდებოდა, როცა ნიკა აკადემიიდან, სამედიცინო უნივერსიტეტში წავიდა, ჩათვლა ცოტა რთული პროცესი გახლდათ, თუმცა ანატომიის ლექტორი: ქალბატონი ნანა, ისეთი რბილი და წარმოსადეგი ქალი იყო... კურსზე იშვიათად, ტოვებდა სტუდენტს.
ერთი საათით ადრე მოუხდა ნიკას მისვლა უნივერსიტეტში, აუდიტორიში მარტო ლექტორი დახვდა, სკამები სამ რიგად იყო გაწყობილი მაგიდებთან, ზუსტად ისე როგორც მომცრო ოთახებს შეეფერება... ანატომიის ლექტორთან, ყველას კარგი ურთიერთობა ჰქონდა, ხშირად ხუმრობნენ, მხიარულებდნენ, რაშიც თავად ქალბატონი ნანაც აჰყვებოდა სტუდენტებს და იყო მხიარულება შესვენებებზე... ნიკამ პირველ მაგიდასთან კუთხეში მდებარე წიგნი აიღო, წარწერით ,,ქალი კამელიებით“ გაუკვირდა ანატომიის კათედრაზე ,,ალექსანდე დიუმას“ ნაწარმოები რომ დახვდა...
- ეს წიგნი თქვენია მას? - ჰო, ჩემია აქ თაროზე ვნახე...
ნიკამ რამდნემე გვერდი გადაფურცლა და ერთერთ გვერდზე, შავთეთრი ფოტოსურათი ნახა რომელზეც ქალი იყო გამოსახული... აშკარა იყო ძველი ფოტო გახლდათ, აი ის ქალი კი ძალიან ჰგავდა, ქალბატონ ნანას... - მას, ეს თქვენ ხართ? ქალბატონმა ნანამ დაკვირვებით დახედა სურათს და გაეღიმა, კი მევარ... ნიკამ ფოტო გადაატრიალა და ზედ ვირაღაცის წარწერა შენიშნა, 1975 წელი... ისევ წაღმა მხრიდან დახედა ფოტოს, რაღაც სილამაზე ისევ შერჩენოდა ახალგაზრდობიდან ქალბათონ ნანას, იერი შენარჩუნებული ჰქონდა მაგრამ ნაოჭებს, თავისი გაეტანათ და სულ მთლად დაეკარგათ ის ძველი ელფერი, ერთდროს მედიდურ სახეზე... ვერაფრით დაიბრუნებს ადამიანი იმას, რასაც დრო გვართმევს და ვინიცის წლების შემდეგ რაგველის, ასეთი მაგალითები თუ მიახვედრებს ადამიანს როგორ, ძვირად უღირს დროის თითოეული წამი, მაშინ როცა ახალგაზრდობაში, არაფასებდა არცერთ განთიადს და იისფერ აისს... -ლამაზი ყოფილხართ... - ჰო... ვიყავი ერთ დროს, მაშინ ცხრამეტი წლის ვიყავი ეგ ფოტო, რომ გადამიღეს... დიდი ისტორიაც მოჰყვა თან, აი მაგ წიგნში საიდან აღმოჩნდა ნამდვილად არვიცი... - რაისტორია? - ეგ ფოტოგრაფი, ვინც მაშინ სურთი გადამიღო, თუმრე მოვწონდი... სტუდენტი ვიყავი მაშინ, შენსავით აქ ვსწავლობდი... - მერე მას? - მერე ის, რომ ეგ პიროვნება გატაცებული იყო ფოტოგრაფიით, ამასთანავე მთასვლელი იყო და ხშირად ნადირობდა კიდეც, წარმოშობით ხევსური იყო... ჰოდა შემთხვევით მეგობრის დაბადებიდღეზე გამიცნო... რამდნეჯერმე, ერთ სუფრასთან მოვხვდით, ერთ დღეს კი გამომეცხადა, მონადირის ფორმით, ხელში რაღაც თეთრი ნაჭერი ეჭირა, ზედ აშკარად სისიხლის ლაქა ჰქონდა და შიგნით რაღაც შავი ფერის, იყო გახვეული... ხელზე საკოცნელად დაიხარა და ეს ნაჭერიც გამომიწოდა, მე კი სისხლის დანახვაზე ხელი წავართი და შემთხვევით ცხვირშიც მომიხვდა, ამაზე გააფთებული გავარდა გარეთ იქვე დააგდო ეს ნაჭერიც და კარებში, ჩვენი საერთო ნაცნოი შეჩეხა, უკან შემოიყვანა... ჰკითხა რახდებოდა და მანაც გააფთრებულმა ჰოჰყვა... -,,ამის გულითვის ორი დღე ხევსურეთში ვიარე ტახის მოსაკლავად, სამიჯნურო მოვუტანე მან კი ხელი სახეში გამარტყაო’’
- და ეგ რასნიშნავდა მას? რაშუაში იყო ტახი? - გეტყვი თუ დამაცდი ( ეცინებოდა ქალბატონ ნანას) გვიანღა გამასხენდა, რომ ხევსურეთში ტრადიციაა, ბიჭმა რომელსაც გოგო უყვარს, მოკლას ტახი რომლის ყურსაც თეთრ ხელსახოჩში გახვეულს აჩუქებს იმ გოგოს ნიშნად იმისა რომ მასზეა გამიჯნურებული, ეს ისეთივე ტრადიციაა, როგორც ,,ფიცვერცხლის’’ ჭამა ან ,,წაწლობა’’ ... მე კი გვიან გამახსენდა ეს ძველი ადათი. - მერე მას? - მერე ის, რომ დღეს ჩემი მეუღლეა. - ცოლად გაყევით მას? - ჰო, გავყევი რამდენიმე დღეში შემოვირიგე, და ჯვარიც დავიწერეთ. - ანუ მთლად გულგრილად, არც თქვენ ყოფილხართ!!!
-რათქმაუნდა, მეც მომწონდა... კარგი ვაჟკაცი იყო, მართალია ძველი ადათების მიმდევარი მაგრამ მაინც... ვაფასებდი ადმიანში ადამიანობას. - ძალიან კარგი ისტორია მომიყევით მას, ვისიამოვნე. - ჰოო, ესეთი ამბავი გადამხდა, ერთ დროს, ზუსტად მაშინ ეგეთი ლამაზი როცა ვიყავი, როგორც მაგ ფოტოზე.

ის ვინც საქართველოს ფარგლებს, გასცილებია და უნახავს სხვა ქვეყნის სილამაზე, ვერაფრით შეადარებს ქართველი ქალის სილამაზეს და უკან დაბრუნებულს, მისი უბრალო ნაცნობი მანდილოსანიც კი მშვენებად მოეჩვენება... არაერთ მოგზაურს უნახავს საქართველო და ხშირად აუღწერია ქართველი ქალის სილამაზე, სიბერეც კი ლამაზიაქვს ქართველ ქალს და ეს ფოტოც სწორედ ამას მოწმობდა ეხლა ნიკა, რომ დასჩერებოდა.
კარი მძიმედ, ჭრიალით გაიღო, სტუდენტები ხმაურით შემოვიდნენ და ცოტახანში დაიწყო საგამოცდო ეიფორია. ის დღე საკმაოდ დამღლელი აღმოჩნდა, ნიკას გზაში ისევ ლექტორის მოყოლილი ამბავი, ახსენდებოდა და ეცინებოდა... თავისდაუნებურად, გაჩერებაზე თიკას შეეჩეხა, შეცვლილი ეჩვენა, ვარცნილობა და თმის ფერი შეეცვალა... უფრო გალამაზებულიყო, ხელში წიგნები ეჭირა, როგორც ჩანს მასწავლებლიდან მოდიოდა, სწრაფად შეავლო ნიკას შველის თვალები და გზაზე საჩქაროდ გადავიდა, ნიკა დაუფიქრებლად წავიდა მაღაზიისკენ, პარალელური ქუჩა გადაკვეთა და შინისკენ გადაუხვია... იცოდა, რომ მეორე დღეს მათემატიკის მასწავლებელთან სამ, საათზე იქნებოდა თიკა და გადაწყვიტა დალაპარაკებოდა...
დრო ზანტად გადიოდა, ვერაფრით დაადგა საშველი დილას, ნიკა ცდილობდა ყველა დეტალი წარმოედგინ, სწორად წარემართა საუბარი, ან კი რაუნდა ეთქვა, ბოლოს მაინც დაიბნეოდა და სახეზე სიწითლე შეეპარებოდა...
ძლივს ამოიწვერა მზე, ისიყო ჯანჯარას მოადგა, ნიკა უკვე წასასვლელად ემზადებოდა, გარდა იმისა რომ დღეს თიკა უნდა ენახა, აკადემიაში იყო წასასვლელი, თაბაშირის ახალი მარაგი მიიღეს, და გადარჩევა იყო საჭირო.
თბილისის უნივერსიტეტებში აკადემია ყოველთვის გამოირჩეოდა, თავისი სტუდენტებით მხოლოდ აქ შეიძლებოდა გენახა ადამინას, ფერწერის ისეთი ერთეულები რომლებიც, იტალიის კერძო მუზეუმებში შეიძლება ნახო... ყველა სტუდენტი გამოირჩეოდა რაღაცით, თუმცა აკადემიას ყოველთვის სატრაბახო მანდილოსნები ჰყავდა, მათ გარეგნობაშიც კი იგრძნობოდა: ხელოვნება, სინატიფე და დახვეწილობა... ნიკა საგამოფენოსკენ წავიდა, ეს იყო დარბაზი სადაც ნიკას შეეძლო ეცხოვრა კიდეც... თეთრად შეღებილი მაღალი კედლები, რომლებზეც მუდამ რჩეული ტილოები ეკიდა ფერწერის შედევრებად, ტიხრებს შორის ქანდაკებები იდგა სტუდენტების სადიპლომო ნამუშევრები, სვეტებს დიდი, ვეება ფანჯრები ჰქოდა დატანებული და საოცრად ლამაზს ხდიდა იქაურობას, დარბაზის შუაში კი, იდგა შავი როიალი... ამ როალის დიდი მოტრფიალე გახლდათ ნიკა და აკადემიიდან ისე არწამოვიდოდა რაიმე რომარ დაეკრა... უკვე სამი საათი ხდებოდა ნიკა საგამოფენოდან რომ გამოვიდა, საჩქაროდ შინ წავიდა, თავი მოიწესრიგა და ზუსტად, ხუთის ნახვარზე სკვერის მოპირდაპირე მხარეს გავიდა... თიკა მალევე გამოჩნდა, ორ გოგოსთან ერთად მოდიოდა, სამივე იცინოდა, აშკარად რაღაც მხიარულს ყვებოდნენ... ნიკა ამ ყველაფერს გზის მეორე მხრიდან უყურებდა ისე, რომ თიკას არ შეემჩნია... მობილურზე აკრიფა თიკას ნომერი და პასუხს დაელოდა, თიკამ ტელეფონს დახედა, მეგობრებს რამდნეიმე ნაბიჯით ჩამორჩა და უპასუხა... -თიკა როგორ ხარ? - კარგად ნიკა შენ? - მეც კარგად ვრა, შენთან დალაპარაკება მინდა, სად ხარ? -ეხლა არმცალია ხვალ შევხვდეთ. - კარგი, ხვალ შევხვდეთ.
მკითხველს, მინდა რამდნეიმე დეტალი მივაწოდო, ვითარების უკეთ შესაცნობად... ურთიერთობის ეს, არც თუ ისე სახარბიელო, მდგომარეობა უკვე დიდი ხანია რაც გრძელდებოდა, მას შემდეგ რაც ნიკამ თიკა გაიცნო, სამ წელზე ცოტა მეტი გავიდა და როგორც ხედავთ, ბევრი არაფერი შეცვლილა, მათმა კომფლიქტმა მთელი რვა თვე გასტანა... რის შემდეგაც როგორც მეტ-წილ, შემთხვევებში ინიციატივა ნიკამ გამოიჩინა.
შემდეგი დღე უქმე გახლდათ შეთანხმდნენ, რომ საღამოს შეხვდებოდნენ და ზუსტად ექვს საათზე ორივე, დათქმულ ადგილზე მივიდა, მახლობელ კაფეში ფანჯრის მხარეს მაგიდა დაიკავეს და გამოეცნაურენ. -რაზე გინდოდა საუბარი? -ჩვენზე! და იმ ყველაფერზე რაც მოხდა... - მერე? - მერე ის რომ, ორივეს გვეშლება ურთიერთობაში წვრილმანი დეტალები, რომელიც საბოლოო ჯამში, ერთიანობას ქმნის და არცთუისე წვრილმანი გამოდის... - ჰო, რაღაც კუთხით დაგეთანხმები, თუმცა მე არმახსოვს წვრილმანთა ის კრებული რომელიც მეშლებოდა...
ნიკამ რამდენმე დეტალი გაიხსენა, საწილზე პასუხიც მიიღო, დანარჩენზე კი ზედაპირულად ისაუბრეს... ახლა ნიკას მოუხდა, ახსნა განმარტების მიცემა და ბევრი რომაღარ გავაგრძელო... იმ დღეს ნიკა და თიკა შერიგდნენ, თიკამ თემა მარიზე გადაიტანა...
- ჰო, მართლა მარი როგორარის?
-არაუშავს, მეც კაი ხანია აღარ მინახავს... ინტერნეტში თუ მოვიკითხავთ ერთმანეთს. შენ რას საქმიანობ? - ვემზადები საგამოცდოდ, დავდივარ მასწავლებლებთან და მივყვები, დინებას... -შენ?
- მე, მეორე კურსზე გადავალ სექტემბრიდან... ამ წელს ასეთუისე წარმატებით ვხურავ. - მოხარული ვარ... სამკურნალო კუთხით ხო? - კი სამკურნალო კუთხით!
საუბარი კაი ხანს გაგრძელდა, თანდათან ღიმილი ერეოდათ სიტყვებში, ცას ლიბრი გადაკვროდა როცა წასვლა დააპირეს, მწვანე გაზონს ნელა, ტაატით მიუყვებოდნენ, აქაიქ ხმამაღალ სიცილსაც გაიგონებდით, ლამაზი იყო ეს საღამოც, ლამპიონებიც, სიშორეში დაკარგული გზაც და მთვარეც დაგლეჯილ ღრუბლებში ალაგ-ალაგ რომ გამოჰყოფდა თავს... თიკას ბინასთან დაემშვიდობნენ ერთმანეთს და ნიკამ გზა განაგძო, ტროტუარს აშოლტილი ჭარდები ჩამწკრივებოდა, ხანდახან მათ ჭრიალსაც გაიგონებდით, თბილი სასიამოვნო ნიავი ქროდა, სახეზე ნაზად რომ გელამუნება და გინდა ცოტახნით თვალები დახუჭო, ვიღაცის ვიოლინოს ადნებოდა ვალსი და ისე უხდებოდა ახლა ამ ღამეს, ნიკამ გზა გაიგრძელა, სიამოვნებდა ყველაფერი რაც ამ საღამოს ავსებდა... ყველაზე მეტად კი თიკასთან საუბარი ახარებდა... გზაში იხსენებდა ყველა სიტყვას, პასუხს და ემოციას... შინ მისული ვახშმის გარეშე დაწვა სადაძინებლად.

შემდგომი რამდნეიმე კვირაც, ისევე ჩვეულებრივ გადიოდა როგორც, ყოველ ზაფხულს ხდება, დაცარიელდა ქალაქი, სიცხეს ზღვაზე ან სოფლად შეაფარა ხალხმა თავი... აგვისტო იწურებოდა, დუღდა ქალაქი, ქუჩაში დღისით ნახევრ საათსაც ვერ გასტანდი... ნიკა და გიორგი შემორჩნენ ქალაქს, სამეგობროდან.
თიკამ იმ წელს ჯავახიშვილის უნივერსიტეტში ჩააბარა... იყო დიდ ეიფორიში, ერთი სული ჰქონდა სექტემბერი დამდგარიყო... მოუხდა სტუდენტობა, ახალი კაბასავით ერთბაშად გადაეღვარა, ბარხატის მხრებზე...
ხშირად ნახულობდა ნიკა შესვენებებზე, ლექციებს შორის.
ნელნელა ოქტომბერი იპარებოდა... ნიკა აკადემიის სახელოსნოში, შემორჩა დილიდან... საუბრობდა ლექტორთან ხელოვნებაზე და გერმანიკის ტორსი ითლებოდა. აკადემიაში, ქანდაკების ლექტორი ბატონი გურამი გახლდათ, რელიეფის დიდოსტატი, თუმცა ერთი შეხედვით ვერ შეამჩნებდთ რა პროფესიის შეიძლებოდა ყოფილიყო, ზედმეტად დახვეწილი ლექსიკონით მოსაუბრე, თითქოს ფრანგული ლიტერატურის თარგმანს ისმენდით...
სახელოსნოს მარჯვენა ფასადზე მომცრო სურათი ეკიდა...
- ეს ვისი პორტრეტია? -ეს არის, ამ აკადემიის ერთერთი დამფუძნებლის, ნიკო ნიკოლაძის პორტრეტი.
-პირადად იცნობდით? - კი ვიცნობდი, თუმცა ისე ღრმად მოხუცებუი იყო მერომ აქ ჩავაბარე... - მხატვარი იყო როგორც ვიცი ... - ჰო, ძირითადად, მხატვარი იყო, თუმცა ჩინებლი გრაფიკოსი და მოქანდაკე გახლდა... ყველაფერი გამოსდიოდა ერთად... ნიკოლაძე იყო ის ვინც, მწვერვალზე აიყვანა თავად სიმარტივე. -თქვენც გასწავლიდათ მას? - არა ჩემი ლექტორი არყოფილა... თუმცა აქ ხშირად იყო, ესაუბრებოდა პედაგოგებს და მათ შორიც ჩვენც სტუდენტებს. - მას, დღეს ცოტა ადრე მომიწევს წასვლა და აქ თუარ დაგხვდით არ გაგაიკვირდეთ... - მიბრძანდი მარა რაშია საქმე? - უნივერსიტეტში მაქ გამოცდა და უნდა დაგეთხოვოთ.
-ოღონდ შენისწავლე და თუგინდა ხვალეც ნუ მოხვალ... ( დიდი იუმორის პატრონი გახლდათ ბატონი გურამი, ერთის მხრივ დაკოჟრილი შუბლი სიცილისას გადაიჭიმებოდა და მხიარულ იერს სძენდა, მოქუფრულ სახეს).
ნიკამ გამოცდამდე თიკას გაუარა უნივერსიტეტში... რუსთაველის ქუჩას გაუყვნენ სეირნობით...
- მიყვარს აქ სიარული...
- ჰო, მეც ძალიან მომწონს ეს ქუჩა... ნამყოფი ხარ კონსერვატორიაში?
- არა არასდროს...
- ჩემი მეგობრები სწავლებენ, ხანდახან მეც გავდივარ როცა აკადემიში ვარ... ერთ დღეს გაგაცნობ, სხვათაშორის კარგად უკრავენ ვიოლინოს...
- კარგი იქნება, ისე კონსერვატორიში თუ სწავლობენ, კიდეც უნდა უკრავდნენ კარგად... და შენ რაგინდა იქ?
- ვერთობით ხანდახან... მცირე დარბაზში ჩავდივართ და იქ ვუკრავთ ჩვენთვის, თან თეთრი როაიალი დგას სცენაე...
-კარგია ეგეთი სამეგობრო წრე!
-ჰო, კარგია.
ცოტახანში სკამე ჩამოსხდნენ, ერთხანს ჩუმად ისხდნენ ქალაქის ხმაურს უსმენდნენ მერე ისევ თიკამ დაარღვია სიჩუმე:
- აქედან სადმიდიხარ?
-ისევ უნივერსიტეტში.
- მიუხედავად იმისა რომ ყველაფერი მაქვს, რაც მინდა, ან მინატრია თითქოს მაინც მაკლია რაღაც...
-იქნებ, სიყვარული?!
-ალბათ...
ჩუმად თქვა და ნიკას დაადო მხარზე თავი... ისევ სიჩუმეიყო თუმცა ქალაქის ხმა აღარისმოდა და იდგა სევდანარევი შემოდგომის სიჩუმე...
ნიკამ ფრთხილად მოაბრუნა თავი, დახედა მასზე მიყრდნობილ თიკას:
-ხომარ წავიდეთ...
თიკას თავი არაუღია ისე ამოხედა ნელა ქვემოდან
-ცოტახანი ვიყოთ...
ერთხანს ესე უყურებდნენ ერთმანეთს შემდეგ თიკამ თვალები დახუჭა და უფრო მჭიდროდ მიეკრა ნიკას მხარს, უცნაური სითბო იგრნო, ახლა უკვე მის სხეულშიც დაფრინავდნენ პეპლები...
რამდენიმე წუთში ვარაზის ხევი ჩამოიარეს ნიკა ავტობუსს გაყვა თიკა კი როგორც ყოველთვის შინისკენ წავიდა.



V

მეორე დღეს დიდი ამბავი გაჩაღდა უნივერსიტეტში, სტუდენტები გამოცდების შემდეგ, მსველობით მოუყვებოდნენ ,,ვაჟა ფშაველას’’ ქუჩას...
ნიკა და გიორგი ერთად მოდიოდნენ, ქუჩის განაპირას
- რა აქციაა?
- დღეს ფეხბურთია დინამოს გულშემატკივრები ვიკრიბებით...
- არაა! ეხლა არმცალია, თიკას უნდა გავუარო უნივერსიტეტში. ნიკა გზის მერე მხარეს გადავიდა, გაჩერებიდან ავტობუსს გაჰყვა და უნივერსიტეტის, კორპუსთან თიკა დახვდა...
-სად წავიდეთ?
- სადაც გინდა! მოდი ჯერ სადმე ჩამოვსხდეთ, რაქენი გამოცდაზე?
- ჩავაბარე, წარმატებით, ჰო მართლა წეღან გიო შემხვდა ფეხბურთზე მიდოდა.
- ჰო, ჩემი კურსელების უმეტესობაც მანდ მიდის.
- მეც მეზარება წასვლა, აქეთ ვარჩიე გამოვლა... შენ რასაპირებ?
- ერთ საათში ლექციაზე შევალ.
-მოგწონს ალბათ კურსელები...
- ჰო, არაუშავთ თუმცა ჯერ წესიერად ვერც მოვასწარი მათი გაცნობა.
ნიკა, ისევ პროფილში ხედავდა თიკას სახეს, ზუსტად ისე როგორც მაშინ, პირველად რომ დაინახა, ახლა უფრო ლამაზი ეჩვენა, მუქ პიჯაკზე ქერა თმა, სურეალიზმს ქმნიდა, თხელი ტუჩები ნაზად უერთდებოდა ამოსულ ყვრიმალებს... მაღალი შუბლი და ეს გაფრენა წარბები, ნაწვიმარ ცას ცისარტყელად რომ გადაკვროდა... მართლაც, რომ ლამაზი იყო.
- თიკა! გიყვარს ვიმე?
- რატომ მეკითხები?
- ისე გკითხე.
- შენ? შენ თუ გიყვარს ვინმე?
- მე? ჰო, მიყვარს...
- ლამაზია? (გაეღიმა თიკას)
- კი, ძალიან
- მაინც? როგორია (ნიკა ახლა უკვე თიკას პირდაპირ უყურებდა, თვალებში სითბო ეღვრებოდა)
-მაღალია, ღია ფერის თმა აქვს, მაღალი შუბლი, გაფრენა წარბები და ყავისფერი თვალები. კიდევ ბევრი კითხვის დამსა უყვას( ნიკასაც გაეღიმა და უფრო ღრმად ჩახედა თვალებში)
- რაჰქვია?
- მაგას, ხვალ გეტყვი.
-დღეს მითხარი!!!
- არა, ხვალ გეტყვი აუცილებლად, ახლა ლექციაზე შედი დაგაგვიანდება.
- კარგი იყოს ხვალ, თან ხვალ ჩემი დაბადების დღეა...
- ჰო, მახსოვს შენი დაბადების დღე ...
- კარგი, შევალ მაშინ ლექციაშე, შენ?
-მე, ცოტას გავივლი ფეხით მერე ვნახოთ...

უნივერსიტეტთან დაემშვიდობნენ, ერთმანეთს... ნიკა ტროტუარს გაუყვა, სიმსუბუქეს გრძნობდა, თითქოს რაღაც ახარებდა, ხვალინდელი დღის მოლოდინში იყო, მაგრამ რაღაც სხვა უფრო ახარებდა... ქუჩაში ნაცნობ სახეს დინჯად მიესალმა... ფეხი აუწყო ტროტუარზე ფილაქანს, საოცარი სურნელი ტრიალებდა გარშემო... ერთბაშად იფრქვეოდა ჰაერში, ნაცნობ შენობასთან მარცხნივ გადაუხვია და გამოფენისკენ წავიდა... სწრაფად ჩაირბინა კიბეები აგურის კედელთან, ქვემოთ ძველი წარწერა შენიშნა კედლის ფასადზე და ცოტახნით შეყოვნდა... გზიდან საშინელი ხმაური მოისმა, ნიკამ მოხედვა ძლივს მოასწრო ტროტუარზე შემოვარდნილ სატვირთოს ერთბაშად მოეთხარა ასფალტი, რკინის ღრჭიალი საშინლად ისმოდა... მძღოლმა ღრიალით აიფარა სახეზე ხელი და საჭე მიუშვა, რკინის კონსტრუქციამ აგურის კედელთან მოიმწყვდია, ყალყზე შემდგარი სიცოცხლე და გადათელა.



დომენიკო 2012 წელი