***
დედა სამი წლის წინ სიმსივნით გარდამეცვალა,ხელებში ჩამაკვდა,არავინ მყავდა დედის გარდა და ისიც წამართვა ღმერთმა.მამაჩემს ოჯახი ყავს გერმანიაში და იქიდან მიგზავნის სწავლის ფულს,შაბათს და კვირას ვმუშაობ და ამით ვირჩენ თავს.ერთი ჩვეულებრივი 20 წლის გოგოვარ,რომელმაც სწავლა და წარმატება დავისახე მიზნად და აუზილებლად მივაღწევ მას,არმინა ვინმეს ტვირთად დავაწვე ყველაფერს ჩემით მივაღწევ.მხოლოდ სწავლა მეტი არაფერი.თბილისში ბავშვობის დაქალთან ერთად ვცოვრობ და უკვე მეორე კურსზე ვართ ორივე.რათქმაუნდა წარმატებული მოსწავლეები ვართ.
***
-ნინუც არადგები?
-შაბათი დღეა,ახლა მაინც მაცადე ძილი-ვუთხარი საწოლის ბოლოში მჯდომ დაქალს,რომელიც დიდიხანია ადგომას მთხოვს
-3 საათია უკვე,კარგი რა,ხომ დამპირდი წამოგყვები რაგბის საყურებლადო?
-კარგი,კარგი ვდგები-წუწუნით ავდექი საწოლიდან და ჩაცმა დავიწყე
ყავა უკვე მომზადებული ქონდა მარიამს,სასწაულ ყავას აკეთებს ესგოგო,გავიფიქრე და ფეხსაცმლის ჩაცმა დავიწყე.
-წავედით ნინუც
-ვსო,მზადვარ
უამრავი ხალხი იყო მოედანზე,ამ შეზახილებმა და ყვირილმა თავი ამატკია უკვე,არმიყვარს ხალხრავალი ადგილები,მაგრამ მარიამს ძალიან უყვარს რაგბი თან თავისი ძმა თამაშობს და უარი ვერ ვუთხარი.წესების არაფერი გამეგება,ერთხელ მამასთან ერთად ვიყავი თამაშზე,მაგრამ ძალიან ადრე იყო და არმახსოვს არაფერი.ფიქრებში ვიყავი გართული,როცა გვერდით ერთი ბიჭი მომიჯდა,რაგბის მაიკა ეცვა,ანუ რაგბისტი იყო.ხმის ამოუღებლად ადევნებდა თამაშს თვალს,მხოლოდ დროდადრო შეიცვლიდა ჯდომის პოზას,ალბათ ნერვიულობის გამო.არასდროს მდომებია უცხოსთან ლაპარაკი,უცნაური შეგრძნება მქონდა,მინდოდა რაღაც ეთქვა ჩემთვის,რაღაც ეკითხა,მარგად ჩუმად იყო.გამარჯვებული გუნდი გამოაცხადეს და მივხვდი როგორ ჩაეცინა.მარიამი სიხარულისგან ფეხზე წამოხტა და ტაში შემოსცხო,ძალიან გაუხარდა მისი ძმის გუნდის გამარჯვება.
-აბა რაა-ბედნიერი ხტუნაობდა და იღიმოდა,სასწაული ღიმილიაქვს
-შენი შეყვარებულია?-უცნობიკითხვის ნიშნიანი თვალებით შესცქეროდა მარიამს
-როგორ?-ხმაურში ვერგაიგო მარიამმა
-კარგი არაფერი-ჩაიცინა უცნობმა
-მისი ძმაა-ვუპასუხე მე
შემომხედა,არაფერი უთქვამს,მიყურებდა,მე ჩავახველე და თითქოს გონზე მოვიდა,ადგა და წავიდა.გვიან შევამჩნიე რომ იგივე მაისური ეცვა რაც მარიამის ძმას,მისი გუნდელია,მაგრამ რატომ არ თამაშობს?
გაურკვეველი ფიქრებიდან მარიამმა გამომიყვანა
-წამოდი ქვემოთ ჩავიდეთ და გამარჯვება მივულოცოთ ბიჭებს-ისეთი გაბრწყინებული სახე ქონდა უარის თქმას ვერცკი გავიფიქრებდი
-გილოცავ გიო,ეჭვიც არმეპარებოდა ბრატ-მხარზე ხელი წამოვარტყი გიორგის და უკან დავიხიე რომ სხვებსაც მიელოცათ.გვერდით ის უცნობი მედგა და თვალს დროდადრო ცემსკენ აპარებდა
-შენც გილოცავ-არც მიმიხედია მისკენ ისე ვუთხარი
-მადლობა,მაგრამ გამარჯვებაში წვლილი არშემიტანია,სამწუხაროდ
-რატომ?
-პირველივე წუთებზე ფეხი ვირძე და ვეღარ შევძელი თამაში
-არაუშავს,შემდეგში ითამაშებ აუცილებლად
გამიცინა,არაფერი უთქვამს,მაგრამ ეს ღიმილი...უბრალოდ...სასწაული ღიმილიაქვს,ღმერთო ასეთი ჯერ არაფერი მინახია,წამით სულ სხვაგან წავედი,სხვა გალაქტიკაში.გონზე რომ მოვედი იქ აღარიყო,გაქრა.საღამოს პარკში ჩავედი მარტო,არავინ იყო,საქანელაზე დავჯექი და ფიქრი დავიწყე,ფიქრი მის ღიმილზე,რაგბისტის ღიმილზე
***
ყველაფერი აქედან დაიწყო,ამ დღეს გაიტაცა ნინუცა რაგბისტის ღიმილმა სამუდამოდ.
ქორწილის საღამოს შემდეგ აღარ გამოჩენილა,მომდევნო დღეები ისეთი მშრალი იყო,ისეთი უბრალო,გულის შემაწუხებლად გადიოდა დრო
შბათ დღეს გოგოები შოპინგზე აპირებდნენ წასვლას,მიუხედავად ყველაფრისა ნინუცა არაპირებდა სახლში ჯდომას,მის ლოდინს და ასე შემდეგ.
-ადექი რა ნინუც
-ცოტახანიც რა გთხოვ
-კარგი,ცოტახანს იწექი ტან რაღაც მინდა მოგიყვე,ვიცი რომ სამარე ხარ
-მალე.მოყევი
-მოკლედ,წუხელ ლუკამ დამირეკა,რაღაც შარში გაეხვა ტაბლეტებს იღებდა,ბევრი ვალები დაუგროვდა და საზღვარ გარეთ წავიდა,საზღვარზე დაიჭირეს და 3 თვე ჩასვეს,ლუკაც მასთან ერთადაა კიდევ კარგი
-რააა?ეგეც დაიჭირეს?
-არა,მაცადე,ეგ არდაუჭერიათ მაგრამ ყველაფერს აკეთბს რო გიორგი გაამოვიდეს ხო ხვდები?
-როდის მოხდა?
-ხუთშაბათს?
-ღადაობ?დღეს შაბათია და აქამდე არაფერი უთქვამთ?
-ლუკამ მითხრა არ მარეკინებდა,ინერვიულებსო
-ჯანდაბა,მოდი ჩემთან,ახლა რავქნათ?
-მხოლოდ ის შემიძლია რომ ყოველ ერთ საათში დავურეკო ლუკას და ვკითხო ახალი ხომ არაფერია
-ხომ იცი რომ ყველაფერი კარგად იქნება
-არვიცი
-აი ნახავ,ისევ გინდა წასვლა?ჩავიცმევ და წავიდეთ,გულს გადააყოლებ
-კარგი მიდი
უკვე ვიცმევდი ტელეფონზე უცხო ნომრისგან ზარი რომ შემოვიდა
-გისმენთ
-ნინუცა მინდოდა
-დიახ მევარ,გისმენთ
-მე ლუკა ვარ,როგორ ხარ?
-კარგად შენ როგორ ხარ?გიო როგორაა?
-კარგადაა გიო არინერვიულოთ,მალე გამოვა
-კარგია,ნერვიულობს მარიამი
-ყველაფერი კარგად იქნება
-ხო,ვიცი
-შენ ხომ კარგად ხარ?
-კიი კარგად ვარ
-კარგი,თუ რამე დაგჭირდეთ დამირეკე,არმოგერიდოთ
-კარგი-გამეღიმა
-დროებით
-ლუკა
-ბატონო
-მადლობა
-არ გრცხვენია?ეგ აღარ გაიმეორო
-დროებით-დავემშვიდობე,ყველაფერი გავაანალიზე და გამზადება დავიწყე
ყველანაირად ვეცადე მარიამს მომხდარი ცოტახნით მაინც დავიწყებოდა,სად აღარ ვიყავით,პატარა ბავშვივით ვხტუნაობდი და ვცეკვავდი.
სახლში მისული დაღლილი მივესვენე დივანზე.მარიამა ეტყობოდა რომ კიდევ ნერვიულობდა,არშემეძლო მისი ასეთი სახის ყურება
-გინდა კიდევ ვიცეკვო?
-არა,ისედაც ძალიან დაგღალე
-მე ვარ ჰიტლერიიიიიიი-ჩემი თმა ტუჩსა და ცხვირს შუა მოვათავსე რომ ულვაშის იმიტაცია შეექმნა
-ჰაი ჰიტლერ-სიცილში ამყვა მარიამი
-ახლა კი,მოისმინეთ განაჩენი
-ბრძანეთ ბატონო-თავი დამიხარა მარიამმა
-თქვენ ქალბატონო მარიამ,ადგებით და ნინუცას გაყვებით პარკში,და აიწონა დაიწონაზე იკატავებთ,გასაგებია თქვენთვის?-ხმა დავაბოზე,რომ კაცის ხმას მიმევსგავსებინა
-განაჩენის შეცვლა შეუძლებელია?
-დიახ,შეუძლებელია
პატარა ბავშვებივით ვკატაობთით აიწონა დაიწონაზე,ხანაც საქანელაზე და გულიანად ვიცინოდით,მგონი ისიც კი დაგვავიწყდა რომ ბავშვები აღარ ვართ,მაგრამ მთავარი ის იყო რომ ეს სიამოვნებას გვანიჭებდა,მთავარი ხომ ის იყო ჩემთვის,რომ მარიამის ბედნიერი სახე დამენახა.
საღამოს ვახშამი მოვამზადეთ ერთად,ბოლოს კი ფქვილში ამოგანგლულებმა მივირთვით ჩვენი მომზადებული საჭმელი.
ეჭვიც არ შეგეპაროთ,რომ გემრიელი იყო
-შეიძლება დასაძინებლად წავიდე?
-თუ ასე გირჩევნია წადი,რათქმაუნდა
კარებში გასული მარიამი უკან შემობრუნდა
-ნინუც
-ჰო
-შენ რომ არ მყავდე
-მაგაზე ნუ ფიქრობ,ყოველთვის შენთან ვიქნები!
-მადლობა,შუბლზე მაკოცა და საძინებელში შევიდა
ალაგება დავამთავრე და აბაზანაში შევედი.მინდოდა მთელი დარდი წყლისთვის გამეყოლებინა,ჩემი ცრემლები წყლის წვეთებს გაერია და მათი გარჩევა უვე შეუძლებელი იყო.
უცებ კარის გმა შემომესმა,ვიფიქრე მარიამს ხომ არ უჭირს რამეთქო
-მარიამ,მარიამ-ისევ გავიმეორე ცოტახნის შემდეგ,რაღა დაგიმალოთ და შემეშინდა,პირსახოცი მოვიხვიე და გარეთ დავედი
ჩემსწინ შავი მაღალი სილუეტი იდგა,შიშისგან და მოულოდნელობისგან შევყვირე
-შემაშინე,აქ საიდან შემოხვედი?-იმის მაგივრად რომ პასუხი გაეცა მომიახლოვდა,უკან დავიწიე და კედელს ავეკარი,გული საშინლად ამიჩქარდა,იმდენად ახლოს მმოვიდა მისი სუნთქვა სახეზე მეფრქვეოდა,მეგონა მაკოცებდა იმდენად ახლოსიყო,აღარაფერზე აღარ შემეძლო ფიქრი,ისევ ისე მიყურებდა,ხელი ტუჩზე მომკიდა ჩემდედ თავი ოდნავ მიმატრიალებინა გვერდით,ახლა ყელში ვიგრძენი მიდი სუნთქვა.უცებ უკან წავიდა და გაიღიმა თითზე ქაფი ქონდა
-ქაფიანი ხარ-ჩაიღიმა და მისაღები ოთახისკენ წავიდა
-ხო მართლა-მოტრიალდა-როცა დაღამდება,მითუმეტეს,როცა ბანაობ იქნებ კარგი ჩაკეტო?რაიცი რახდება-ისევ გაიღიმა და მისაღებში გავიდა